omdat jij je eeuwigdurend

in de nacht hebt verschanst

het seizoenenlang

donker is gebleven

ben ik in onomhelsd

verlangen verwelkt

kende mijn openbloeien

een gebrek aan tijd

langs mijn oude

vertrouwde bomen

die mij reeds jaren hun

 wanstaltige tonen

zweef ik

op de hartenklop van leven

met nevelslierten

hoger mee

naar daar waar tijd

geen vat meer

op me heeft

ik een sterretje heet

met hoeveel

hinkelen we niet

tussen de lijnen

van het leven

tot we afgepeigerd

in overheersende verwardheid

het evenwicht niet langer

weten te bewaren

tussen krijtwit en zwart basalt

de hel afdalen

wanneer de langgerekte

reeds herfstig

uitziende velden

zich plots

in een laatste bloei

zo mooi ontplooien

kan ik niet anders

dan me overgeven

aan het gele

dat me zo

intens omgeeft

ik me warm

weet gestreeld

rest ons de tijd

om in verwildering

diep te wortelen

zodat onze droom zich

als  werkelijkheid

kan uiten

of zien we

hem verwelken

door wat ontreddering blijkt

innemend als

’t verstild verlangen me parelend

naakt verder draagt

verzuchtende ogen vertellen

hoe zinnenprikkelend mooi

ons dollen was

wij samen dromend

in Morpheus armen

op verhaal komen

ergens halverwege

tussen grijs en groen

waar stinkend roet

nog steeds

de rauwe zelfkant

van eerder leven tekent

ben ik als geducht

opgegroeid

mijn wereld

in beweging

laat traag

een verhaal ontstaan

waar woorden

de zin van oneindigheid

met gouden

gedachten raken

in een rode gloed ontwakend

laat de passie van de nacht

het bed terug

 hevig kraken

en zelfs al wordt er na

nooit meer in geslapen

toch zal men nog zwichten

voor oogverblindende gezichten

toen uit mistig zicht

het sluimerend rood verscheen

trachtte ze tevergeefs

deze vanzelfsprekendheid

af te weren

zoveel liever had ze zich

blijvend verschanst

daar waar zijn

en eigen hartslag

het verlangen samenbracht

ik ben niet goed

in ophouden

telkens weer

de grens voorbij

zal ik trachten

te hervinden

wat zo snel verloren ging

in onverwachte wending

tot de tijd

mij laat ademen

snelt het leven

langs me heen

zal het

tomeloos vertellen

hoe kwetsbaar mooi

het vroeger leek

weg van ondergang

en verderf

zal zij zichzelf

in onderlinge samenhang

leren verkennen

zien en voelen

dat in leven

liefde en intimiteit

een aanzet tot

intense verbondenheid blijkt

naast het zoeken en weten

vindt men datgene

wat niet te vatten is

maar desondanks

deel uitmaakt

van ons besef

langs mijn oude

vertrouwde bomen

die mij reeds jaren hun

 wanstaltige tonen

zweef ik

op de hartenklop van leven

met nevelslierten

hoger mee

naar daar waar tijd

geen vat meer op me heeft

ik een speldenkop

van een sterretje heet

zwart tumult

en gespannen sfeer

boven een omgewoelde wereld

dompelt haar

in sombere gedachten

die gevoed met de waanzin

van een herinnering

voor een hele tijd

als onherbergzaam

laat kwijnen

wanneer men

in neerliggend gras

enkel spoorloos weervindt

dan is ze

aangedaan weggegaan

van zogenaamde betrokkenheid

alsof ze nu pas

in hun groei zijn ontwaakt

te laat om het zoete

van de zomer mee te nemen

houden ze zich

met hun onrijpe

zo stevig vast

aan de ranken

dat ze de herfst

met enig respijt

nog welstellend rijk

zullen maken

kei neig

rimpelt het

aan de oppervlakte

verdwijnt

na overgave

geruisloos diep

(neig: heel hard – Herzeels dialect)