wanneer wij

in een gestolen moment herkennen

hoe intimiteit van weleer

nog warmte spreekt

wees dan maar zeker

dat deze liefdesband

in nimmer rafelen

onverbreekbaar wordt

genoot zelfs

toen ik net van pop

 tot vlindermooi

in je web werd geweven

pas wanneer

jij mij

voor dood

had achtergelaten

hongerend

op zoek ging

naar een andere prooi

kwam mijn haat

te gek

mijn drang

naar zoet

en toch

wil ik proeven

éénmaal ervaren

hoe het is

de nectar

uit de bloem

te halen

rijk in te slapen

 als stilte

boven ons uitstijgt

jouw omarming

mijn vermoeid lichaam

rust laat kennen

zielsvol ben

van jouw koesterende aanwezigheid

sluimer ik na jaren droomvrees

in beschermd  weten

eindelijk zacht in

Overweldigend mooi

en tegelijk emotioneel

om de samenhang

en verbondenheid te ontdekken

zo’n moment wil je delen

alleen met degene

waarmee je hecht samenleeft

vertellen tranen vandaag

wat wij voor elkaar waren

morgen zullen we verdergaan

over de dood heen

elkaar blijven aanraken

 met wat eens is geweest

lees mij

in gestaag herhalen

ontdek mij

in mijn aanraken

blijf niet halverwege steken

in het beleven

want zo zul je nooit

mijn hele waarheid weten

nadat onstuimigheid

een schaduw over leven

heeft geworpen

je teveel puin

moet ruimen alvorens

verder te kunnen gaan

vlieg dan omhoog

doorbreek het licht van tranen

in een nieuwe regenboog

pas wanneer wij

het vuur aansteken

de vlammen in ons opnemen

kunnen wij

naar die andere wereld

toe bewegen

om bloei en bevruchting

voor komende zomer

af te smeken

wanneer zij

na een stralende bloei

mij als pluizebollen

lieflijk aankijken

kan ik niks anders

dan naar ze blazen

hen als parachuutjes

laten dwalen

door de ruimte

naar komende tijd

waarvan ik weet dat die

zomers mooi voor mij zal zijn

ik moet wel

van je houden

wanneer je in openlucht

zuchtend speelt

met de geur van seringen

en mij hun zoetigheid

als sensueel ervarend

laat inademen

als zachte regen

en warrelwind

mij tussen

geurende bloemblaadjes

laat bewegen

dan waan ik

me even

in een feeërieke wereld

waar boomwezens

blauwwolkend spelen

zie hoe het venijn

na tijdenlang verankerd

in bodemloze diepte

terug boven drijft

vol averij

in open tij

tracht aan wal

te komen

inhoudloos gestrand

voor altijd

aan de ketting

wordt gelegd

hoe hard

ze ook tracht

zelfs met een

gespleten hart

komt ze

het kleine meisje

met haar herinneringen

steeds tegen

in waanbestaan geboren

horen ze nu

eenmaal samen

als diepademend open jij

je kelk heel traag

lokt met geur

menig vliegend wezen

tot in de schoot van beleven

waar ze

 nectar proevend

een omhelzing kennen

die door dood

nieuw leven zal bestemmen

zodanig verstrikt

in het aardse web

smeekt haar zielendeel

om aandacht en ontplooiing

los te laten de oppervlakkigheid

van het dagdagelijks bestaan

en te beseffen dat haar weten

niet past in het maatschappelijk plaatje

waar schijn

niet meer

door vensters glijdt

in het duister hoofden

worden geteld

men het ontbreken

op voorhand weet

dan is dood

op kousenvoeten

langsgeweest

pas wanneer

de band sterk is

laat ze zich

door de schrijver

beheersen

zal ze met hem

de magie in woorden

met enkele pennentrekken

vloeiend tevoorschijn

toveren

zeulend met takken en veren

heeft de kleine merel

tussen mijn blauwe regen

haar broedplaats klaar gekregen

gebruikt het als lokmiddel

om hem bij haar in ’t nest te krijgen

zodat zij in mei

 na arbeid rust zal kennen

hij voor haar en kroost zal werken

van dageraad

tot avondlicht

weerkaatst

je vlucht

een droom

die jouw aards

met ons verbindt