reeds bezig met herinneren

neem ik je

in mezelf mee

nazinderend van genot

tot jouw gezicht

terug het mijne raakt

verlangen weer

wordt aangewakkerd

samen met het besef dat

onze liefde tijdloosheid onderschrijft

reeds bezig met herinneren

neem ik je

in mezelf mee

nazinderend van genot

tot jouw gezicht

terug het mijne raakt

verlangen weer

wordt aangewakkerd

samen met het besef dat

onze liefde tijdloosheid onderschrijft

heb me vannacht

laten leiden door een licht

dat dwaalt

verdwijnt en terugkeert

in het duister

linksaf

de hoofdstraat door

onware beemden in

heel ver

met het alleen zijn mee

tot ik door je aanraking

weer thuiskom

van heel dichtbij

warme fluister

mijn lichaam leven doet

je handen

ze zijn zoals

je helemaal bent

laten mij

jouw bedoeling

voelen

beroeren

sneldenkend

teder zacht

al willen ze

de tijd

ontbinden

wanneer ik rillend

van verlangen

je naam noem

wanneer hij

paraderend in bewegingsvrijheid

aast  naar prooi

als hebzuchtig despoot

in een ommezien beslist

over leven of dood

zijn nog naar adem

snakkende buit aanvreet

in bezitterige klem

laat hij mij kennen

dat zijn kwelling slechts

de zwakste treft

hij hoort me maar luistert niet

zo leer ik

aan het zwijgen wennen

begraaf me

in een dode droom

met randen van onmacht

volkomen onbereikbaar

naar binnen starend

eenzaamheid beklagend

maakt leven

een onverhoedse beweging

waarbij jij en ik

met improvisatie

geluk op de vreemdste plekken

moeten zoeken

eens komen wij weer aan

waar wij horen te zijn

omdat liefde ons

in die tijd

steeds heeft vergezeld

begrijp de waarde

van het duister

ontdek hoe wij

ermee vergroeiend

stilte ingaan

er ontdekken waar

onze verlangens wonen

zo volmaakt naakt

voor elkaar

liefde verheerlijken

Samen, immer samen

hij die mij in lente

knisperende liefdestaal

toefluisterde

mijn zwoele

zomernachten

wit omlijstte

waait nu

droef gestemd

met me mee

wanneer ik

ga mijmeren

over het voorbije leven

er is meer nodig

dan een goed geheugen

om herinneringen te hebben

wat zou je

zonder speels

kloppend hart

dat vastbesloten is

ervaringen met ademruimte

op te bergen

midden romantiek geworteld

houdt hij zomer

zo lang mogelijk vast

opdat ik in een zee

van dromend geel

met de floers van mysterie

geborgen zal weten

als ongedurig leven

zich koud schreiend

rondom mij opdringt

je vlugge hartslag

kloppend

onder mijn hart

vertelt me

met vonken van vroeger

en hartverwarmende voel

jou zo dichtbij

in ontzaglijk mooie

momenten samen

beiden verlangend

naar elkaars realiteit

het zijn mijn gedachten

die terugdwalen

naar waar wij dansten

zonder muziek

in een wondermooi lied

onder de indruk

van elkaars lichtvoetigheid

onafscheidelijk

in een onmogelijke liefde

met elkaar vrijend

de tijd uit het oog verliezend

het houden van ervoeren

tot jij wegging

en ik achterbleef

in een levenslange strijd

met elkaar verbonden

de zon zagen ondergaan

door je speelse

liefkozingen

laait verlangen op

een tintelend zijn

op weg naar

verhoopte siddering

een zweven boven mijn horizon

om met eindeloos genot me helemaal

aan je liefde over te geven

hoe moet ik

leren van mijn fouten

als ik herinneringen kwijtraak

roerloos

blind verdoofd

lig te staren midden leven

dat ik niet langer weet

als de dag

niet wil beginnen

bomen wazig

staan te verzinken

zo anders dan

wanneer mijn droom

zich uitvergroot om

tot een beschrijving te komen

waarbij ik

het hele landschap beschilder

met de kleuren

van een regenboog

ga ik dan dood

donkere vleugels

dragen donkere woorden

wantrouwen

in een nacht

op zijn donkerst

nachtmerries

worden uitvergroot

een volle maan

verschanst zich

midden alle indrukken

wijl ik doe

wat van mij wordt verwacht

een sprong in het duister

om op eigen benen

alleen te staan

zonder leven te verdringen

dat ik

geen moment verspil

door stil te staan

midden rumoerigheid

na te denken

over dood en leven

vechten of opgeven

keuzes maken

omdat mijn hart

je blijft zien

passie voelen

die we hebben gekend

liefde gedeeld

kleuren van de wind als

blikseminslag van belang weet

wijl ik het

had kunnen zijn

tracht neer te schrijven

droomt het landschap

zich voor mijn ogen open

wil het net of ik stil

met mezelf alleen

ga neerzitten

om midden het vertrouwde

mijn glimlach terug te vinden

ik zwijg de gedachte

waarin ik je vond

dicht mij toe

met mijn geheim

en vlucht in woorden

die waan toveren