daar waar ’t licht

bloesems kust

dans ik in jouw ritme

de hemel neer

verwaai me

je handen voelend

bij mijn middel

met jouw liefde

om en om de zon

in cadans de aarde rond

tot werkelijkheid

onze dromen kruist

verbondenheid

zich zuchtend

met ons neervlijt

omdat de ziel
ons reeds nieuwe
verwachtingen toebedeeld

wenen we niet om
hartverscheurend tenietgaan

 maar harken het
met handen herleid tot plicht
onder prille opbloei

vandaag was

vol hindernissen

waarbij zij zelf

de voornaamste was

toekomst ervaren

met één enkele bloem

die zijn exquise

geur verspreidt

een oeverloze

grensoverschrijdende

onvermijdelijke beleving welke

mijn wereld compleet verandert

niet langer verloren in de schaduw

van een grijze wind maar midden

vruchtbaar makend leven

eindelijk Liefde vindt

waar licht

ruimte en tijd

leven beheerst

wordt magie

schroomvallig

ingetogen geboren

begeeft zich als bijzondere

ervaring onder ons om

begeerte onomlijnd te begrijpen

een verkenningsmissie

die het Eden van weleer

overtreft

intuïtie één en al verwondering

de verantwoordelijkheid

over liefde neemt

een eigen keuze

het was de stilte

midden een groezelige nacht

die me in een verhaal bracht

doorspekt met vele herinneringen

die als sidderingen

over mijn ziel liepen

een verloren kind

door niemand gewild

die van geen wijken wilde weten

het was om roeping te doen

van nature rebels

met scherven van liefde

in een intens kloppend hart

hoog in de bergen ontdek ik

wolken als zinnebeeld van

mysterieuze sfeer en bijgeloof

hoeder van oude waarheden

waar mijn nostalgische eigenheid

een romantische weerklank vindt

een eeuwige voort vertelling

hoog in de bergen ontdek ik

wolken als zinnebeeld van

mysterieuze sfeer en bijgeloof

hoeder van oude waarheden

waar mijn nostalgische eigenheid

romantische weerklank vindt

een eeuwige voort vertelling

door de bomen

naar de hemel starend

vertwijfeld raken of waarheid

bevrijdend zou werken

omdat velen voelen

hoe vreselijk beangstigend

het is om midden het weten

verdwaald te raken

gaan

wil ik

de wereld rond

langs wegen waar

kirrende en kozende

bloeiende kroontjes

me geurige sprookjes

toefluisteren

waar passie troont

zoete liefde zich verwoord

leven voluit beweegt

schoonheid gedijt

als gelukzalige volmaaktheid

in een steeds weer herbeleven

ongeremd

geliefd door jou

omdat ik me in je daden

niet langer kon weervinden

sloot ik me van je af

tot ik ging inzien

dat jij het was

die me toefluisterde

mijn instinct niet te negeren

een gift van jou

die voel en vertrouwen

liefde terug in mijn leven bracht

als in een sprookje wuiven

zon glanzende bomen

mij liefkozend toe

langzaamaan verzink ik

met al mijn hartstocht

in die gloed

nooit het beleven moe

lach ik met bezieling

een open einde aan die droom

hoe indrukwekkend

mee te deinen

in je ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan verleiding

toch blijft die donker

winterse waanzin me vreemd

door grijze schaduwen die ’t bestaan

trachten open te breken met

eigenwijze levensdrift

raadsels en geheimen als

zelfzekere waarheid oplichten

lentelicht met zweempjes zomerzicht

midden de contouren

die ikzelf aangeef

als er niks meer zal zijn dan

een lucht waarin

wolken grijs zuchten

bomen met naar beneden

ruisende twijgen

hun laatste streven tonen

stil uitgestrekte schraalheid

waarin de ziel

nog nauwelijks praat

omstrengel mij

heimwee vreemd

en sterker dan de dood

helemaal alleen

met de rug tegen de muur

telt alleen de stem

in ’t hoofd

die vertelt wat

reeds lang geweten is

altijd gelijk heeft

dat het licht welke

niet beweegt zoals anders

maar stilt ’t hart beroert

de belofte van leven vervult

is het onzin

dat ik verhalen

vol wensgedachten verzin

hoop ga zoeken

midden de waanzin

van vandaag

probeer pijn te verlichten

door op zoek te gaan

naar meligheid

een paradijs bouw

waar ik verliefdheid

onderdak biedt

liefde grondvest

je hebt veel te lang geslapen

toe werk je uit je nacht

zie met de ogen van een kind

hoe nieuw de sterren

de hemel ontplooien

heb midden alle moeite
van de wereld
de zon met een onzichtbare
draad aan de hemel gehangen

geen ge-overschaduw meer
die leven de grond inboort
maar licht en warmte
welke het aan oppervlakte brengt

 zonder rustige wanhoop
maar zelfzeker naar
het herboren worden
toegroeit

gun me

vooraleer het doodse zich

met werkelijkheid bemoeit

al is het maar heel even

middels alle oorspronkelijkheid

terug te keren

omneveld door herfst

het kleurrijke

van toen weten

zonder lente te missen

het winterkoninkje

welkom heten

met kloppend hart midden

ontelbaar kleine geneugten

die zomer weerzien

waar liefde

als een immer weten

tot volle bloei kon komen

mijn gelukkig wezen