het meest spannende

ooit gekend

die lentekriebels

houd ze vast

tot ze gaan bloeien

enig

wat mij betreft

dat ene moment

toen twee harten samen

beseften dat ze nooit

alleen zijn geweest

nooit alleen zullen zijn

vanwege verbondenheid

waaruit hun kracht schuilt

stroomden verlichtende tranen

als een stortvloed vol emoties

uit hun ogen

ze namen hen mee

van dat ene stukje blauw

naar veel meer hemel

waar liefde

leven en nog zoveel meer

beheerst

onlosmakelijk

zich gelukkig weten

samen één

enthousiasme

in beweging

doet stof

van me afslaan

doorgaan

om groei-ervaring

diep te voelen

leven

koestering

erkennend

zelf open bloeien

helemaal mezelf

een simpel

mooi mens

midden een wereld

die veel beter is

dan ik ooit dacht

ze voelden de druppels niet

zelfs al regende het hard

toen ze zich in de kruin

hadden verscholen

voor de wereld

elk met hun waarheid dicht bij elkaar

wachtend op de dageraad om

net voorbij hun dromen

waar Zij en iedereen bij is

boven de grond te gaan zweven

spelenderwijs het verbonden

zijn te verwoorden

aangedaan

vraag ik me af waarom

pijn in de stilte

niet wil dat liefde

wordt uitgesproken

dat wat het hart voelt

geruisloos sust

me zonder woorden verhaalt

dat ik in mezelf

moet verdwalen

vooraleer het licht

te vinden

een licht met de weerschijn

van jouw schaduw

die me laat aanvoelen

dat leven

een plan met me heeft

vol passie

totale overgave

immer één

voorbestemdheid

nog voor de ziel met

donkere randen barst

licht

naar binnen kan

wil ik schoonheid

in lelijkheid zien

midden catacomben

prilheid

als unieke afdruk ervaren

vast geloven dat

hervorming hoe dan ook

toekomst creëert

aarden vloer en duisternis

die aan je vreten

stilte zonder gelaat

een roerloos hangen

aan de zoldering

angst en pijn

innerlijke ontreddering

diep besef van eenzaamheid

een levenslot

zo tijd getaand

met niet te vatten realiteit

wordt door een rusteloze dood

zwart aangeraakt

die hoge bomen

zelfs zonder loof

bloeien door

wind en regen heen

onze sterke vriendschap

wijd open

zo ongewoon mooi

een nieuwe lente nabij

(voor Cor en Nel)

zou niet weten

wat ik verlies

wanneer ik

het niet eerder

had ingestopt

als moffelende

houvast

wat mezelf het meest eigen is

geef ik uit handen

wanneer jouw tederheid

de boventoon voert

een aanzetting tot ontbolstering

zelfs bij deze

schoorvoetende omwenteling

ontpopt hij zich tot vlinder

dartel speels

met snelle vleugels

in afwachtende houvast

tot zij gaat openbloeien

welgevallig

de zoete nectar drinkt

om vol van haar

zich voor te spoeden

zomer in zicht

gesterkt door groeiende inzichten

bouwt ze vol ijver aan een brug

die haar wegleidt uit impasse

om midden een bloeiende omsingeling

zich als zinderend knooppunt van wat

te genieten valt manifesteert

een vonkende volleerdheid die

woelend en hunkerend

passionele levensgezindheid

stuwend tentoonspreidt

zo helemaal volmaakt

zo helemaal zij

in zijn en worden

in het voor mezelf zorgen

ben ik gaan dromen

over een leven

waar wezenlijke vlinders

in een zee van tijd

het zoete verlangen dragen

lentegevoel

en een vleugje zomer

me steeds nabij blijft

midden een mistig verzwijgen
donker kijken van de bomen
diepe tonen van stilte
zweeft er iets vredigs
als één adem in cirkels om me heen

doen me anders dan andere dagen
naar binnen kijken 
verlangen naar
zachte kleuren
met veel sprankjes hoop

geluk is

wakker te worden gekust

door je ventje

licht

je naakte lichaam

streelt

terug bij jou

in bed kruipt

op zoek naar warmte

zelfs met koude voeten

weet je mijn lief

je mag van iedereen houden

maar wees enkel

verliefd op mij

laat me speels weten

telkens weer

dat ik bij je thuishoor

voor elkaar geschapen zijn

geef je over aan mijn passie

wees één met mij

totaal uitbundig

van moment tot moment

helemaal van mij

vrij

omdat het niet

in hun werkelijkheid past

het meegemaakte

zoeken ze met

levendige verwachting

dat ene bergpad

waar zij hun eigen spoor

kunnen nalaten

stenen verleggen

een weg die leidt

naar inzicht

een zwaar

terneerdrukkende beroering

de stortvloed

tussen de stil verheven rotsen

tot het zich als

glinsterende sluimer

in het dal uitstrekt

me toelaat op zoek te gaan

naar de diepste diepte

van mijn diepte waar

waarheid zich verschuilt

fouten maken is mogelijk

onontkoombaar

maar het betekent je einde niet

als ‘t je wordt vergeven

schade van crisis achterlaat

samen op zoek gaat

naar wat toekomst biedt

of ik het wil

om op deze manier

in niks opgeven verder

te gaan met mijn leven

wie ik ben

in het moment

van die aarzeling