Zelfs wijl ik midden een invasie

verdonkerde schaduwen op kale takken

op bosbodem verterende stronken

met zacht klagende vleugels

van een vermoeide vlinder

een gebied in de kering moet achterlaten

waag ik het bij de overgang

van licht en donker

deemstering luchtig te houden

trachten wij de wereld te redden

moeten wij erom geven

in de spanning van het moment

te velde gaan

meegaan in haar verhaal

hoe donker ook

trachten de hartslag te hervinden

die ons laat herademen

met zuchten vol groeiende zekerheid

rechten en waarden

haar laten exploderen

met vonken en vuur

tot een nieuw boegbeeld

met zicht op vrijheid

in eenheid van hart

in mijn gedachten

en jouw dromen

gaan we die ene vlinder

achterna

een vrijheid

die ons vleugels geeft

ver voorbij

pijn en verdriet

waar ben jij

teruggekomen

als rust

normaliteit

binnen veranderend leven

zal zij mij helpen

de boom te versieren

met kerst

volgend jaar

en daarna

heb midden alle moeite

van de wereld

de zon met een onzichtbare

draad aan de hemel gehangen

geen ge-overschaduw meer

die leven de grond inboort

maar licht en warmte

welke het aan oppervlakte brengt

zonder rustige wanhoop

maar zelfzeker naar

het herboren worden

toegroeit

hoop in mezelf wil vliegen

als een condor

beslommeringen voorbij

vrij

met rust in mijn vleugels

tussen eeuwige bloesems

als ongeschonden sluimering

thuiskomen

wijl de zon me warm

tot vereeuwiging streelt

een harde klap

jong mens

met grillig diepe nood

op mijn voetpad

dan berusting in d’ogen

de angst kwijt

zo ontsloeg God hem

van zijn pijn

soms doe je gewoon

wat je moet doen

laat je het oude leven

voor wat het was

stap je het nieuwe

binnen met

onvoorwaardelijke

aanvaarding van realiteit

Hele fijne dagen toegewenst

en natuurlijk alle goeds,

gezondheid, geluk, liefde en

voorspoed voor het komende jaar

Martine

deze namiddag voelde

het winterlandschap aan

als een bloem

die door koesterende

zonnestralen zijn witte

kelkbladeren openbloeide

zo mooi dat ik

mij waagde

tot diep in haar hart

midden wonderlijkheid

evenwicht tussen hemel en aarde

als Gods gegeven ging ervaren

als alles is geweest

een donkere maan

geen lichtstralen meer geeft

wind

verdriet niet langer

wegwaait

werkelijkheid

haar vraagt te vervagen

tot schaduw

wentelt ze zich in

tot onzichtbaarheid

zijn einder ver voorbij

in haar spiegelbeeld

ontmoet ze

innerlijke bewogenheid

haar hele levensweg

van onder de sneeuw te halen

een verhaal met drijfkracht

dat deuren opent

waarachter warmte huist

een thuiskomen met

toekomst in zich

je schudt herinneringen uit

op ’t gras

ze blinken

licht hun kracht

wijd open

oogverblindend blank

overspoelen ze

mijn dag

huil me tot de maan

een licht midden duisternis

jouw weerspiegeling

na elkaar

te hebben meegemaakt

voel ik je diep in mij

als een innemende

zacht deinende koestering

die ik omzoom met

warme dartele gedachten

dat je maakt tot

eindeloze oneindigheid

in het heftig tekeergaan

van de wereld om me heen

laten mijn handen

houvast los

me de vaste overtuiging

dat liefde me zal opvangen

geruststellend vasthouden

wijl ik uitzie naar ’t licht

dat ogen opent

hart verwarmt

stil geluk leven beheerst

storm me niet langer

meer bruuskeert

leg mijn pen neer

en wacht tot woorden komen

die mij laten beschrijven

de chaos in mijn lijf

zodat ik mij eindelijk kan

verzoenen met de tijd

die mij steeds dichter brengt

bij onbewoonbaarheid

Jij

die ik diep in mezelf ontdek

als veel meer dan mijn denken

al die tijd in het ritme van

mijn hartenklop hebt verborgen

noem ik mijn wonder

ontmoet ik hem in mijn stilte

weet dat hij mijn leven draagt

in hem een vriend zie die ik

een gelaat durf geven

herken in broosheid

grootse dingen

zijn zo diep menselijke kant

pas dan weet ik mezelf helemaal

hoe graag wil ik

na een nacht

vol gitzwarte twijfel

die de tijd met

verwarring vertraagt

verzuchten in jouw

warm gloeiend bewegen

dat mijn toekomst op d’aarde

aan de hemel oplicht

iedere dag weer

tot ik er vast in geloof

dat er leven is na de dood

als een beslommering

hangt de mist

over mijn wereld

zodanig dat

het me verontrust

of de bloemen van gisteren

nog bloeiend uit

de verdrukking zullen breken

wanneer de dag oplicht

dan wel onder

een winterse horizon

begraven liggen

met een nieuw begin in zich

ooit terug te bloeien