wat we toevertrouwden

aan groen stil water

nam de stroom mee

naar open zee

die het aanlegde op

een paradijselijk eiland

als een helder stukje glas

waarin onze droom

zich nooit verdrinkt

gun me vlindervleugels

om hemels met hem mee

te vliegen

naar een veld vol bloeiende

herinneringen waar we

samen kunnen uitrusten

als een eenheid

door alles heen

nu straks en altijd

bij machte om roerloze wolken

die beelden vertroebelen

tot grijze mijmeringen

te laten uithuilen

bracht me de kracht

om een blauwe hemel

als warm deken van troost

naar me toe te halen

heb een glimlach

vol vertrouwen opgeborgen

in het kleinood dat

in mijn hand werd gelegd

omdat ik

op het deksel bloemen

als immer doorbloeiende

hechtheid ontdekte

net lijk onze vriendschap

regen verleidt me tot gaan slapen

wanneer hij zonder windvlagen

met zilveren geruis me meer

speelruimte biedt voor dromen

midden serene bedding

wanneer handen

zacht strelend

schouderlast wegnemen

beiden tegenover elkaar

samen

stil staan

in warme wind

elkaars kramakkel hart

voor lief nemen

volgt een

opwaaiend avontuur

vol van liefde

waarin ze elkaar

een blijvende hoofdrol

toebedelen

als de klok met aftellen begint

in geen keuze

voor de dood klaar moet zijn

hoop ik op wit licht

dat me onderdak biedt

vredig blijkt

met niets anders meer

dan een wonderlijk

nieuw uitgangspunt

toen ik na oppervlakkig wieden

nog steeds geen bloemen

op zijn graf kon zaaien

ben ik diep gaan graven

tot last loslaat

het verlangen naar

waar zij elkaar leerden leven

verandert niet

dacht hij mistroostig

onder ‘t somber wintergewelf

van vanochtend

dagboek in de hand

bloemen op het graf

zo ontzettend echt

midden verontrusting

pluk ik de nacht

vol van kwade dromen

laat hem achter als

een zandvlakte in doodstrijd

net voor de dageraad

gesluierd opkomt

als ontzagwekkend

zwartgallig zicht

dat rouwend uithuilt

geef ons een jaar

met doodgewone dagen

waarin groei gaat bloeien

een rijke oogst kent

waarvan we kunnen

nemen en doorgeven

met liefde

aan onze medemens

zocht te leven in duisternis

met wakker blijven

bladzijden om te slaan

van wat ik had meegemaakt

tot die ene ster

bestaan zo warm oplichtte

dat ik toekomstgericht

mijn vleugels spreidde

Goddank

zelfs al ben ik me bewust

van zwaardragend erfgoed

nog reis ik met je mee

zal ik huis voor je zijn

wanneer je met flitsjes verleden

het heden overbrugt

zonder de minste twijfel

jij jezelf naar de overkant brengt

toen een hemel met heldere maan

sterren op stil water toverde

ontdekte ik met mij

je glimlachend

hoe tracht ze

met oudtijds klokke gelui

het eerdere sacrale

over de stad heen te bewegen

waar overbelichting

ons gebiedt tot

een verloren lopen midden

baanbrekende stromingen

midden een zonovergoten

winters landschap

raak ik bevangen

door de schaduwen

van overvliegende vogels

even krimpt mijn wereld zich

tot een grijs stilstaan van leven

tot ik de vlucht

als warme hartskoestering

onder ogen zie

verbeelding realiteit raakt

als mist zich

samen klit

tot duistere tijding

verdicht ik mij

midden ervaring

als stille schaduw

hoopvol wachtend tot dauw

als schittering

me het vertrouwen geeft

om zonder één misstap

het broze

gaaf weer te vinden

vanuit het vinden
dat ze niet zocht

dwingt ze
zichzelf verder

met een hart
vol van hem

toen we ervaarden

waar we naar verlangden

wat we zo nodig hadden

wilden we alleen maar

meer en meer proeven

van het zo samen

bijzonder zijn

midden een beweging

die geen begin en einde kent

intensiteit zo teder

en vol passie blijkt

bomen

nog bebladerd

met herfstig geel

tot ze zich

verenen met felle

noordwesterstorm

een escalerende correlatie

waaruit rouw zich

ruw manifesteert

blijkt later