het zijn de jonge scheuten

die zich boven de bladresten

van vorig bloei jaar

een weg zoeken naar het licht

welke me de reden geven

om in mijn leven

nog meer te willen ontdekken

omdat het hoop groeiend meedraagt

als voorbode van iets moois

rijker dan ik ooit

heb durven dromen

murmelt het zich omhoog

zo doordrongen van leven dat

het mijn hartslag naar bovenhaalt

als bevlogen uitbreekt

wanneer ze  kleur toont

stilte overtrof elke gedachte

tot ze ging afdwalen

naar wat vroeger was

als een lichtstraal

midden zwart

met een innemend lachje

even haar ziel blootgaf

omdat ik haar

in de hemel wil terugzien

ben ik gaan geloven in

verlossing van de menselijke ziel

wolkenvrij

schemering voorbij

het lijkt toverij

hoe spiegelingen

de diepere zin

van de gerezen zon

doen blinken

mij warm laat leven

in het kuiltje dat we

samen delen

toen ik door tijd

aangedane sfeer

werd gegrepen

heb ik ze

vorm gegeven

een aards bloeiende

weelde die

de hemel raakt

misdreven met ons

in de diepste dalen

nacht der schaduwen

hoopt hij jou en mij

te doen inzien

dat dit dwalende niks

met de dood heeft te maken

maar een overreden

om midden leven

in Godsnaam rust te vinden

wanneer in leven

winter zich laat voelen

zal men halverwege

op weg moeten gaan

omdat achterblijvers

nu éénmaal gedoemd zijn

nooit in zomers rood

uitgebloeid te raken

bij verandering

het houvaste beethouden

veroorzaakt afstand

geef me het nachtelijk beeld

van een hemelschittering

dat leidt tot opbloei

van sensualiteit

een broedplaats vol liefde

midden oneindigheid

langs oude paden

vol modder

blijf ik zoeken

naar een bedding

waar ik kan aarden

tussen bloei

één en al

standvastigheid

uitgroeien

op rotsen geboren verzuurde bekrompenheid

waar geen honing meer uit te halen is

gaat hij willens nillens een voorhamer gebruiken

van lieverlede mooi leven weer opwekken

omdat de ziel

ons reeds nieuwe

verwachtingen toebedeeld

wenen we niet om

hartverscheurend tenietgaan

maar harken het

met handen herleid tot plicht

onder prille opbloei

een niet te overbruggen nacht

peinzend uitvlakken

brengt haar midden schemerdonker

waar ze één en al schaduw

aan eindigheid friemelend

in slaap valt

dromen droomt waaraan

ze nog nooit heeft gedacht

ik ben je kwijtgeraakt

wijl ik je zat te bedenken

een schijnbeweging

midden een verzonnen verhaal

ondoenlijk

tussen het groen striemende

ver van werkelijkheidsrand

glanzen ze belust om

passie op te werpen

als wonderlijke wording

het teder wegijlende

laat de nacht spreken

als een koestering

waarin ik mijzelf

met de ogen gesloten

bewust te ruste leg

tegen een warm lijf

me zo eigen

om te herbeleven

wat eerder is geweest

morgen nog steeds zal zijn

dat wat uit de chaos

van vroeger leven

door de tijd

wordt blootgegeven

zal in mijn huidige zon

tot as vergaan

als bron van kracht en creativiteit

tussen schoonheid  heropstaan

in plaats van te gaan zoeken

naar een gedicht

die tussen mij en iedereen

zijn woorden toedicht

wou ik vandaag degene zijn

welke met krassende pen

gedachten doortrokken met weemoed

tussen mij en iedereen neerzetten