Het lied van morgen


Nog voor het landschap
stilte wintert

brengt het ruisen
van de wind mij
reeds het lied van morgen

waarbij zoenende regenvlagen
mij dieper dan woorden
mijn inhoud vertellen

en de tuinen
van een nieuwe lente
rijkelijk bevloeien

Omhels


Zweef en speel
een wolkenspel

wentel mij
in zilveren stralen

reik naar
bleke sterrenpracht

geniet ongrijpbare
maanvulkanen

voel, zie en
geniet in ijle vlucht

 het mooie
in het leven

Samen nesten


Zullen zij samen
na een korte vlucht
bij diep zomerblauw

in tedere warmte
snavels bij elkaar
rondjes draaiend nesten

en later pronkend
pluimen spreiden
teder vonkend
 

Wakend dromen


Je glimlacht zacht
in diepe droom
je verlangen

wentel mij
in jouw schijn
en omarm het koesterend

terwijl ik verder mijmer
in jouw droomwereld
over mijn eigen zijn

Een telkens weer genieten



Zullen wij afscheid nemen
jou laten wegdrijven
op de wind

genoten van de kleuren
die je nu zachtjes bruin
laat treuren

verlang naar
dwarrelend wit
en fonkelend licht

Het  stilt leven


Het blikte vluchtig
in mijn hart

gaf en ontnam mij leven
alleen de naaktheid is gebleven

een verstilde koude schreeuw
wankelt jaren verder

gekelderd verdriet
verbergt mijn lied

Op Dichter und Bauer
in snelle driekwartsmaat,
vloeiende draaibeweging en

in een ritme stop-stop-sluit
walste jij met mij
de wereld uit

in eindeloze fantasie
liet jij mij beleven
de kleur van leven

Je lijkt een eik


Je boomt sterk,
pezig, potig en prijkt
als een echte eik

bent gezellig, wijs en gul
en opgelegde normen
zijn voor jou flauwekul

bent een echte vechter
laat je door geen
windje vellen

vastbegraden zonder stress
heel wat anders dan
die superieure es

Mijn eigen cirkelboog


In vederlichte vlucht
speurend naar kleuren
lichtend mooi

ontdek ik
in open ruimte
mijn eigen regenboog

het tranend
brekend licht
bepaalt mijn nieuwe weg

in glans sluit ik de hemelpoort
geen schaduw neemt me nog
mijn dromen af

Als schimmen leiden


Verloren
tussen bruin en rood
schijndood

huiver ik kilte
die raakt, schendt
en leven verleidt

herkenning aarzelt
vertrouw het niet
weiger het verleden

Overwinter in blauw


Fundeer palen op de juiste hoogte
en breng de balken aan
zodat mijn leger
sterk gegrondvest staat

steen en stouw
het tot een veilige rustplaats
met deskundige know-how

overwelf het met hemelsblauw
douw het vol dromen
en wacht de lente getrouw

Ze fleurt te vroeg


Ontdek wit
dat zoent
tussen groen

lief de madelief
heel even sensitief
en laat ze

vooraleer ze mij
te vroeg
lente laat beleven

In onbegrensde ruimte


Gaan we sterren
ontdekken, exploreren
en leren te overleven

gewichtloos vrijheid smaken
zielen raken en mekaar met
hartveroverende doelwitten raken

chaos scheppen en creëren
om op de juiste manier
verhaal aan ons leven te geven

om daarna kijkend naar de zon
te genieten van onze levenskracht
en na te denken over hoe het begon

Wanneer inhoud leven lieft


Teder bloesem
jij jouw woorden
tot een liefdevolle inhoud

het laat me
in zijn warme omhelzing
dwarrelend zweefvliegen

als vastklitten in zijn diepgang
die me laat aanwezig zijn
in jouisserende realiteit

Genieten


Als je ieder morgen
rijm zilver
laat parelen

met jouw stralen
mijn hart warmte
laat verhalen

mijn ogen
intens het mooie
laat ervaren

dan zal ik pralend
door de winter dwalen

Klungelig klussen


Heftig, heetgebakerd,
molenwiekend draaiend

vloekt, dondert en
davert hij uitvarend

na zijn misslaand
klutsend hameren

tot ik ijzer met handen breek
en ik hem vingerwindend
het pythagorisch zwijgen geef

Hij beukt lief


Imponeert met adelijke air
zo heersend over zonlicht dat hij
vaak troont celibatair

met honingkleurige kroon
omgeven met alleen zijn bruin en rood
oogt hij zowel statig als schilderachtig mooi

mals lentegroen geeft hij mij
zo kan ik 's winters likeurstoeien
met zijn lekkernij

Best rood


Wat ben jij mooi
pronkt groen en rood
in volle wintertooi

schaduwt mijn woning
trots en star
tegen teveel geharrewar

symboliseert de natuur
die eeuwen overleeft
en de zon die dra terugkeert

vuur jij maar verder als morgenrood
zo kom ik met jou
de kille winter door

Als storm wind breekt



Winden roeren zich
in een ritme 
zonder hart

waaien in slepende uren
een duister schaduwspel
over me heen

laten me dwalen 
zonder bestemming
in een grenzeloze nacht
 

Driftend in woede


Diepe woede kwam dromen
in mijn vaagheid
deed wijdgeeuwend gevoelens stromen
in de ledigheid

lijk er niet aan te ontkomen
ze ebt, vloedt en leidt
is niet meer in te tomen
mijn wrange onstuimigheid

ze wil voorkomen
ik klagend neerzeig
voor ik wraak heb genomen
op mijn eerdere roerloosheid