vraag je niet om vleugels

wijl wind gaan liggen is

wil me niet uitstrekken

in een leegte

met geen enkele betekenis

laat me woelen

in de aarde

leven tussen bloemen

die mij laten groeien

van droom in droom

waarin warme gedachten

met zwoele zuchtjes

en heerlijke kreetjes

het liefdevolle levendig houden

beseffen wij elkander eeuwig

in stille bedding

op golven van gewoonte

wachten tot  knisperend verkrullen

is mij een onthuld raadsel

pluk  toch open

met vermeende kleuren

zodat het in de palm van je hand

de reden kan neerleggen

veel liever baad ik mij

in schaduwrijke weelde

van gekerfde stenen

die met sfeervolle zin

voor schoonheid

oude guirlandes aards inkleuren

in plaats van te dwalen

langsheen roemrijke kamers

waar overdadige vergulde pronk

enkel breedsprakige

waarheden van illusies

blijken te zijn

spreekt het zilver geruis

van broze bladeren

door omzichtig licht

nog zomer

toch hoed ik mij reeds

voor onverwachte val

omdat de aarde waarin

hij van ent tot boom opging

reeds de weemoedige geur

van vergankelijkheid

in zich meedraagt

op zoek naar weldadig oponthoud

snelt ze hoogzomerwarrelingen

zomaar voorbij

naar ’t begin van herfst

waar braambessen

in treurnis van verlopen tij

rumoeren zij zich samen

om in de kringen

van een wijd hemelruim

boven golven te gaan hangen

op zoek naar waar zon

veel helderder schijnt

vervuld van licht en warmte

tot rust te komen

net zolang tot heimwee

laat verlangen naar herhaling

in vlakke bedding

midden weer en wind getij

staat zij

tenger in zichzelf gekeerd

stil te wezen

tot genoegzaamheid

van omvangende warmte

haar tot open ziel verleidt

zichzelf met pracht

en praal te kronen

terugtrekken in het teloorgegane

verandert waarheid niet

eigen wondere ik

draag je mee

een hele leven

zelfs haar breekbaarheid

is waardevol

Bij liefde op de schoot

wanneer je aan mijn oor

met welig zachte zuchtjes

gedachten die mij toekomen

vrijlaat

hoe betracht ik

deze zweemzoete hemelgave

met mijn lippen

van je mond te kussen

tussen openbloeiende

waarheden

die van ganser harte

een vol ogenblik

van lieflijke aandacht

waardig zijn

wandelt ze

omwille van haarzelf

zonder het eerdere

te vergeten verder

op zoek naar

meer verwondering

tot vervulling blijkt

wat mij reeds kende voor

voor ik het ontdekte

tussen bloemen en bomen

mijn weg had uitgestippeld

voor ik hem ging

me helpt

in vlagen van openbaring

mijn diepte uit te drukken

draag ik op handen

verder dan mezelf

midden een schraal

opengebroken landschap

achtervolgde ik een vlinder

die buiten het omheinde

rusteloos op zoek ging

naar groen gras

en bloeiende winde

net als toendertijd

wij in de zin van zon

reikhalzend de lente vingen

van haast naar ontspannen

voortbewogenheid

kringelt hij zich

als waardevol

uitgroeiende verwerkelijking

steeds breder uit

om in zachte tijd

met rijke vol-wassenheid

zijn zoete vruchten

te gaan dragen

toen trillende vocaliteit

van jonge vogels in de struiken

langs de kant van de weg mij uit

diepe diepste donkere gedachten haalde

verbouwereerd

in een totaal vervreemd

landschap wakker werd

was het de wegel als behoeder

die mij terug naar eigen akker

vol klaprozen bracht

waar leven zacht betijt

Waarom zou ik haar terug willen

nu ze

in open zee

zich laat meenemen

met de wind in de zeilen

richting huis

in een kring van licht

zal ze worden ontvangen

in spiegelende golf beweging



dank je Cor om me te helpen verwoorden mijn voel
bij het zien van het glasraam in de opbaringsruimte
van het kerkje op Kaag eiland

pas wanneer ze

haar broedsel

uit ziet vliegen

spreidt ze

ontvankelijk

haar vleugels

om in stroming

te gaan zweven

hé sprankel

vol met schijntjes meisje

hoe levendig sta jij

je voor onze ogen

in ’t schaduwrijke water

te verzinnen

is het omdat wij jou

zouden herinneren

wanneer wij onze weg

vol zon verdergaan

Wijl de zon rond de aarde draaide

wakkerde zijn langzaam verdergaan ons aan

om langs het stille schaduwpad

naar elkaar toe

dieper te gaan zoeken

naar stille krachten

die het kruid doen groeien

en zonnestralen door

het hout doen gaan

elkaar toenaderende twijgen

gevlochten in warme groene kleur

vormen een hemelboog

die ons uit eerbied laat zwijgen

 maar het steeds mooier

ontvouwende landgoed

doet ons in stilte verder gaan

Afgelopen weekend hebben we elkaar weer eens ontmoet

Nu bij Nel en Cor in Rijnsburg.

Samen hebben we  Zaterdag de Landgoed Route gefietst in Wassenaar

Een schitterend natuurgebied

Onze liefde voor de natuur bracht ons er op dit gedicht te maken

Martine Verhavert

Cor van Vliet

toen de open deur

me toeliet

in vreemde omgeving

ging ik 

met vaste overtuiging

je hand zoeken 

om me

nog dieper 

te kunnen nestelen

in 't warme thuisgevoel

van pastorale woorden