tussen hemel en aarde

houdt hij als grijs

verankerde langwijligheid

met schemerige

eeuwenoude smarten

de omgeving in duistere ban

tot wij tussen zijn stenen

bloemen wisten te ontdekken

tegen zijn achtergrond in

met eigen begrenzing

een wondere wereld

blauw doen heropstaan

hoe heb ik leren genieten

van gezellige eenvoud

stil te zijn

wijl gedachten zweven

tussen zachte waarheden

die je ‘t gevoel geven

nooit alleen te zijn

in iedere kamer

zekerheden terugvind

zonder regen op de ramen

dat ik mijn ogen nooit dichtknijp

in jouw nabij zijn

is om de overvloed van liefde

in je terugblikken

niet te missen

je gedachten te zien flitsen

wanneer je handen met aandrang

mijn huid aanraken

verliefd ogend vraagt

om zonder ademruimte

dichterbij te komen

als wij verlangend

de heupen strekken

wanneer de hitte

boven de grond

weerkaatsing danst

hemelsblauw

kent op wollig wit

de overhand

vogels vliegen

een langzame vlucht

rond een flonkerende zon

de stille hartenklop

van leven

het landschap sust

dan pas herkent men zomer

neem me mee

en verlies mij

in warm glooiend

waar ik de rust ken

om sterk

uit te groeien

pas volgende zomer

in scharlakenrood

te ontwaken

omdat ik wil

dat we doorgaan

met genieten

pluk ik

haar geur en kleur

cultiveer ze rijk uit

in mijn gedachten

om uit de grond

van mijn hart

mooier dan ooit

te laten opbloemen

in een afwezig bewegen

ontdoet hij zich van haast

waait met de wind mee

de werking van het licht langs

om ver voorbij de rest van de wereld

en randen van onmacht

hemzelf een nacht

zonder schaduw te geven

hoe durf je bij 't ontwaken
palaveren over de neergang
van lyrische wanen
 
wanneer de opkomende zon
bijenkelken opent
 
op de bloembodem
een voorraad geurende dagdromen
kunt oogsten

als bij valavond

een allegorie

van licht en donker

als lijkwade

van de grond loskomt

deemster vertolkt

bevleugelt zij het

met een zacht

bewegend herbeleven

van een wondere dag

met louter liefde

en zon

zoveel zachter

valt de avond

de hele wereld stil

midden in ’t heelal

wanneer ik onder

schroom eeuwig zilver

heimwee vreemd

de ruimte vind

samen met jou mij

in toevlucht te dromen

als de geur van hooi

door de avond wervelt

houden we op

reizigers te zijn

vlijen ons neer

in doorluchtig duister

dat zich gehecht heeft

aan natuurs zachtheid

om inlevend het beleven

als alomvattend vast te houden

midden monotoon geluid

dat tot in de diepste hoeken

woord en weerwoord fluistert

zit zij vol twijfel

een kind van god te wezen

tot gekleurd licht binnenkringelt

grijze stenen en bleke

lijven wegwimpelt

oog in oog met schervende

beelden haar gelaat oplicht

in eigen wondere zekerheid

zichzelf en geloof weervindt

net zoals je wortels

die steeds dieper

de weg van het water volgen

langsheen talrijke bronnen

op zoek naar monding

groei je

bovengronds

zo rustig rijzend uit

tot volmaakt wezen

op zoek naar je hemel

met zachte schijn

in gevoel van beweging

die liefde louter

puur omschrijft

halen wij populieren

uit hun schaduwen

opdat ze net als ons

boven bezorgdheid

zouden uitgroeien

orde scheppend in chaos

sterk komen te staan

in aards

wezenlijk verhaal

zoeter

dan de zwoelste zomer

bloei ik bloemen

voor je open

omdat ik je

als zinderende vlinder

licht als wind

wil blijven zien

gewoontegetrouw

dag in dag uit

van je wil blijven houden

mijn spring-in-‘t-veld lief

zo veelzijdig fascinerend

komt het vanzelf tot leven

een explosie van innerlijk streven

dat in een oogwenk

zijn eigen weg gaat

met wijdopen hart

de ziel een stem geeft

Ongetemd leven

hongerend naar aarde

wil ik boomstammen aaien

ritselend blaren horen vallen

vleugjes geur van allerhande

bloeiende bloemen opvangen

ongeremd kinderlijk speels

me helemaal overgeven

aan ongetemd leven

tijd vergeten

gelukkig wezen

als veelkleurigheid in bloembadtij

zich honingzoet roert

word ik een vlugge vlinder op roesdrift

tot net voorbij die laatste wilde roos

waar ik samen met haar blaadjes

in nieuw uitspansel zal worden begraven

helemaal klaar

om herfsttinten na te jagen

verzwijg mijn tranen

wieg me stil

draag verhopend

hoop mee

wanneer ik wakker lig

door de zon getroffen

weerlicht de fine-fleur

van ’t Breivelds’ park

openlijk haar glorie

een stonde maar

want echter later

werpt ze zich verder

als enkel steen

zwaartepunt