Traag wegkwijnend


Koude laat wegdromen
het geel en rood

sluipt onderhuids
in nervende skeletten

laat het stikkend
verrotten met somberheid

traag wegzompen
in nietigheid

De zeilen neerhalen


Als je mij laat dijnen
in een onbeweeglijk tij

roerloos drijft
in jouw eigen wereld

me laat verliezen
in stille oneindigheid

dan zucht ik
windstil neer

schipperen heeft
geen zin meer

Jij

Wanneer de duivel predikt


Haar ledematen bloot,
onbeweeglijk, rozerood
beven angst en nood

met hese stem, verdraaide mond
lenigt hij in tijdverdrijf
haar gekwelde lijf

in verlichting predikt hij de hemel
blij zijn nakomelingenschap
te hebben verzekerd

Voor altijd verdwenen


Jouw dag is geweest
vind ziel noch schaduw weer

Zelfs jouw gezicht
zie ik niet meer
sinds de dood
jouw ogen heeft gesloten

Alleen in dromen
blijven herinneringen komen

Samen dromen


Wanneer mijn dromen
vederlicht fladderen in de jouwe

en ons heerlijk laten deinen
in hun bries

zij ons speels beroeren
met zeemzoete fantasieën

die ons laten zweven
in eindeloos verlangen

dan pas zal er samenspel zijn

Mezelf spiegelend


Ben mezelf gaan zoeken
zonder liefde, zonder mij
had alleen een verloren roepkreet bij

en een schaduw op een wand
die weggaat en terugkeert
me veel te dominant

verhuld, gebogen, emotieloos
met een stille pijn
steeds mezelf voorbij

op zoek naar een spiegel
waar ik met open vizier
de weerspiegeling van mezelf
in kleuren wil zien

Homerische strijd


Men in vaart, Helios waardig,
langs mijn duizelingwekkend pad
tot die weg me het vuur bracht

mijn faëton vlammen vat
en mijn rusteloos gebied
in lichterlaaie schiet

laat het geblakerde verdriet
voor mijn nieuwe ontdekking
een Elysium strekking

het is mijn recht
de plaats van bestemming
belange geen beklemming

Wanneer dromen leven


Jij, verschenen
even vlug verdwenen,
laat me wentelen in dromen
waarin jouw beeld levend blijft

ik laat je verder wonen in mijn geest
tot de werkelijkheid me verraadt
en ik onverhuld, schraal,
eenzaamheid draag

Eigen vruchten plukken


Ergens halverwege
tussen droom en leven
wil ik mijn toekomst zaaien

mijn innerlijke kracht
doen ontkiemen en
ultieme werkelijkheid laten gedijen

zodat de kern van mijn bestaan
kan bloesemen in liefde
licht en warmte

Leven raken


Zullen wij vandaag leven
vol streling, vol verlangen
de tijd laten stilstaan

geen einddoel in zicht
alleen een moment dat alles biedt
steeds opnieuw wordt geboren

ontmoeten in grauw
en samen de hemel raken
hoger dan blauw

Ik laat je gaan


Wanneer licht stuiptrekt
van vermoeidheid

schemerdonker me raakt
in stil verdriet

een vaag silhouet
zelfs niet meer fluistert

worden herinneringen
voorgoed toegedekt, gekist

Nieuw leven


Herfstig kil strijkt neer
in huilend grijs

geremd in groei
overwintert schamel leven

tot lente schijndood raakt
een wereld in bloei ontwaakt

Magie


Jouw handen uiten
in dwalend verlangen
onuitgesproken woorden

bewegen vleugellicht
me tot koesterend minnen

merken extase
met strelend begeren

zelfs stilliggend
schaduwen zij lijfzacht
mijn verhitte bast

Schone schijn


Op de voorgrond
in een voor haar alledaags decor
schildert ze haar levensverhaal

in klatergouden glamour
en rijpe inhoud
raakt ze grandioos

tot ze achter de coulissen verdwijnt
haar uitgebluste lichaam
deernis kwijnt

Rode schijn


In eerste ontmoeting
glansde je zacht rood
en vonkte lichtjes verlangen

tot de passie
dieprode vlammen toverde
en je mijn  hart veroverde

om daarna koud
in doffe schijn
uit mijn leven te verdwijnen

In schijnvertoning


Schemering duistert
een loodzware hemel
als de storm welt

Sjofel en vaal vechten bomen
  in een bedrieglijk schaduwspel
een schijnduel

laten zich meeheulen,
draaien met de wind mee
in een schijnbaar afbeulen

 
 het bedreven bewegen
laat hen overleven

Stil voorbij


En het lied van ongereptheid
verstoort de stilte niet
onafgebroken vloeit de muziek
dag en nacht
gedragen door echo's
in een climax van fonkelend licht
de grens voorbij

Samen een oscar verdiend



Heb in slow motion
het scenario herspeeld
en ik weet nu
dat de rol die jij me toebedeelt
onze film diepgang geeft

en al rebelleer ik soms een keer
weet dat ik besef
hoe blij ik ben
dat ik mijn regisseur
nog op de filmset tref

de zomer, steunend op een stok,
een jonge man, vergrijsd,
sleept zich voort, naar de herfst.
de bladeren kleuren rood

en toch blijft hij geloven
in groei en kansen, want
in werkelijkheid voltrekt zich,
onder de oppervlakte, een vruchtbare tijd

en, terwijl om hem heen
alles zijn blad verliest,
blikt hij vol vertrouwen de hemel tegemoet.
een straaltje hoop schenkt hem moed.

genietend van het moment
en de belofte van opstanding
is hij gewoon zichzelf,
de overleveringen van de wereld ontstegen.

Hij gaat helemaal op
in de werveling van de tijd
die geen heden, verleden noch toekomst kent
en blijft zichzelf, de cirkel rond