samen
hand in hand
leven wij dromen

ontrukken
in geborgenheid
ons van de tijd

om in wederkerig geven
ons leven
te leven

wanneer wat is voorspeld

zal zijn

rotsschamende stilte

vrijt met ravijndiep grijs

wijl verdoemenis zelfverwijten

kwijlt uit slijk

zal zelfs ik vergeten zijn

in de greep

van wervelend donker

waar geluid

niet verder wordt gedragen

ruim ik  zonder misbaar

chaos op

bewaar wat er nog

van leven rest

tot het zich heropbouwt

deze engel

vanuit het hart gegeven

welgelukzalig

ontvangen en geaccepteerd

zet hogere vibraties

in beweging

waarin wit licht

zich zuiver inspint

wanneer openheid

hardop ligt te dromen

te worden opgebaard

als winterse waarheid

raakt levensvreemd

omzichtig de horizon

al verzet groen bergen

tijdens zomers mooie dagen

wanneer storm herfst braakt

kronkelt het zich

overkomend terug

in verhard zicht

nietig klein

schaduwlijdend

hoe indrukwekkend

 mee te deinen

in  zijn ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan verleiding

mistroostig hoe ze

in hun onverdroten puur zijn

lichtdromend staan te kijken

naar een reeds verloren hemel

waaruit verdord bruin dagdievend

naar beneden valt

zich niet bewust dat ze tevens

met de wind mee

staan te dansen op eigen graf

als de nacht openbreekt

tracht ik te kunnen diepduiken

in de woorden van een wiegelied

die me de hoop

op een nieuwe morgen meegeven

hartbrekend toch

hoe een ondergaande zon

in een zee van tijd waar leven

nauwelijks durft te praten

zoveel meeneemt

een marmeren maan

te sterven staat

wijl tastend donker

in doodsverbreiding

zichzelf afvraagt

waarom

mezelf dwingen

verder te gaan

wanneer ik

in mistig zicht

en aardse volharding

eigen ruimte vindt

in een verloren droom

wieg ik bij dageraad

het laatste vleugje hemel

heen en weer

lukt het me even

schoonheid te beleven

tot ik in een spoor

van tranen

ervaring achterlaat

wanneer de tijd

dromen breekt

en liefde drijft

in groeiende kracht

naar realiteit

dan zal ik niet wachten

naar datgene

wat in gedachten dwarrelt

maar mij zinderend

overgeven aan verlangen

golven ijlen zich

openscheurend

in speelsheid mee

tot ze ons in rimpeling

op langgerekte cirkels

naar de oever brengen

waar we warmstrandend

nagenieten van het spel

dat we met hen samen delen

je laat me beseffen

dat waarden en normen

in leven

constant bewegen

vernieuwing

een keuze is

die je zelf bepaalt

door wat je denkt en doet

openbloeien

een kleine moeite

als je de kracht en schoonheid

van eigen ziel durft zien

hoe zet de boer

het herfstachtige

naar zijn hand

door mosterdplantjes

uit te zaaien

die met

gepointilleerd licht geel

dat wat eigenlijk

reeds voorbij is

uitgesproken laat wezen

tot winter gaat heersen

geflatteerd door herfstig

verzwelgt ze

laatste zomerse kleuren

om langsheen het gele

fleurend zichzelf te profileren

als één met het bewegen

bladeren

die het rood-bruine

in de takken vasthangen

ritselen andere dromen

merk je wanneer ze

losraken van dit beleven

met de wind mee

herfst uitdragen

over een landschap waar

weemoedige laatbloeiers

hun bloei tevergeefs

trachten vast te houden

pas toen ik

sporen ging trappen

in ’t neergevallen blad

herfstgeur

zomaar uit de lucht

ging plukken

ontdekte ik

de werkelijkheden

van leven

ragfijne zilverdraden

parelen schoonheid

om me heen

nemen me

warm innestelend

steeds hoger mee

waar leven

schoonheid mediteert

zo intens

dat ik mezelf

durf leiden

naar een nieuw begin