|
De Belgische dichter en schrijver Johan Daisne werd op 2 september 1912 in Gent geboren als Hermanus Thiery. Zie ook mijn blog van 2 september 2006 en ook mijn blog van 2 september 2007.en ook mijn blog van 2 september 2008 en ook mijn blog van 2 september 2009.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik ook, heer
Het jaar waait met verwoede rukken.
De zondag zieltoogt achter 't raam .
Ik zie de bomen wijslijk bukken,
ontbladerd en beroofd van naam.
Ik zou hun armen willen drukken',
Ik die hier loom van warmte zit
maar met mijn hart en hoofd aan stukken:
een droom van donker en sneeuwwit!
Waarom zou het ook mij niet mogen lukken,
daar morgen weerom schoon te staan?
Straks komen feesten die verrukken
en steeds toch gaat de zon weer aan.
Blijf bloesems van uw bomen plukken -
ik ook, Heer, ben Uw onderdaan!
Met zeven aan tafel
Met zeven aan tafel, zo zitten
de oude vrienden nog een keer.
Gele bladen werden weer witte.
Die mocht leven, zegent de Heer.
Al doet het allemaal weer zeer,
de dingen die van daden droomden,
die waarheid waren, roos en speer,
en al wat mettertijd verloomde.
Maar hier, hier zitten we dan weer,
met koffie of een whisky-soda,
terwijl ik van de oude ode
een woord, een komma corrigeer.
En we vertellen van het leven,
dat altijd werd en wordt geschreven,
mijn God, tot Uw meerdere eer!
Johan Daisne (2 september 1912 9 augustus 1978)
De Oostenrijks Hongaarse schrijver en journalist Joseph Roth werd geboren op 2 september 1894 in Brody in Galicië. Zie ook mijn blog van 2 september 2006 en ook mijn blog van 2 september 2007. en ook mijn blog van 2 september 2008 en ook mijn blog van 2 september 2009.
Uit: Hiob
Vor vielen Jahren lebte in Zuchnow ein Mann namens Mendel Singer. Er war fromm, gottesfürchtig und gewöhnlich, ein ganz alltäglicher Jude. Er übte den schlichten Beruf eines Lehrers aus. In seinem Haus, das nur aus einer geräumigen Küche bestand, vermittelte er Kindern die Kenntnis der Bibel. Er lehrte mit ehrlichem Eifer und ohne aufsehenerregenden Erfolg. Hunderttausende vor ihm hatten
wie er gelebt und unterrichtet.
Unbedeutend wie sein Wesen war sein blasses Gesicht. Ein Vollbart von einem gewöhnlichen Schwarz umrahmte es ganz. Den Mund verdeckte der Bart. Die Augen waren groß, schwarz, träge und halbverhüllt von schweren Lidern. Auf dem Kopf saß eine Mütze aus schwarzem Seidenrips,
einem Stoff, aus dem manchmal unmoderne und billige Krawatten gemacht werden. Der Körper steckte im halblangen landesüblichen jüdischen Kaftan, dessen Schöße flatterten, wenn Mendel Singer durch die Gasse eilte, und die mit hartem regelmäßigen Flügelschlag an die Schäfte der hohen Lederstiefel pochten.
Singer schien wenig Zeit zu haben und lauter dringende Ziele. Gewiß war sein Leben ständig schwer und zuweilen sogar eine Plage. Eine Frau und drei Kinder mußte er kleiden und nähren. (Mit einem vierten ging sie schwanger.) Gott hatte seinen Lenden Fruchtbarkeit verliehen, seinem Herzen
Gleichmut und seinen Händen Armut. Sie hatten kein Gold zu wägen und keine Banknoten zu zählen. Dennoch rann sein Leben stetig dahin, wie ein kleiner armer Bach zwischen kärglichen Ufern. Jeden Morgen dankte Mendel Gott für den Schlaf, für das Erwachen und den anbrechenden Tag.
Wenn die Sonne unterging, betete er noch einmal. Wenn die ersten Sterne aufsprühten, betete er zum dritten Mal.
Joseph Roth (2 september 1894 - 27 mei 1939)
De Franse dichter en schrijver Paul Charles Joseph Bourget werd geboren op 2 september 1852 in Amiens. Zie ook mijn blog van 2 september 2007 en ook mijn blog van 2 september 2008 en ook mijn blog van 2 september 2009.
Remords dans l'avenir (Fragment)
Tu ne m'aimeras pas, bien que la destinée
Ait ému nos deux curs en un seul battement,
Que tu saches ma vie aux deuils abandonnée,
Et que je t'ai un jour chérie uniquement.
Je n'aurai pas la gloire, et mon adolescence
S'était épanouie en beaux et chastes vers.
Nul n'adora peut-être avec plus d'espérance
L'âme de notre obscur et mystique univers.
Je ne vivrais pas pur et je hais la matière,
Etant de toute chair aussitôt dégoûté,
Réjoui seulement par la pure lumière
De l'éternel amour, vierge et sans volupté.
....
Mais les grands curs humains, plus troublés que les ondes,
Ces curs aujourd'hui froids et jadis embrasés,
Qui pourra compter sous leurs douleurs profondes
Tous les amours éteints et les espoirs brisés ?
....
Qui se souvient, devant l'horizon blanc de voiles,
Que le ciel et la mer sont deux vastes tombeaux ?
On aime une jeune fille de quinze ans,
Oh! reste ainsi toujours sans comprendre les âmes,
Les yeux ouverts sans pleurs sur l'immense horizon ;
Que les astres divins éclairent de leur flammes,
Sans les brûler jamais, ton cur et ta raison !
Prends en pitié le mal qu'on apaise ou qu'on aide,
Les pauvres corps qu'on touche et qu'on peu secourir,
Et ne connais jamais la peine sans remède
Du cur humain blessé qui ne veut pas guérir.
Car l'amour même malheureux est toujours bon ...
Paul Bourget (2 september 1852 25 december 1935)
Portret door Paul Chabas
De Nederlandse journalist en schrijver Pierre Huyskens werd geboren op 2 september 1931 in Wessem. Zie ook mijn blog van 19 november 2008 en ook mijn blog van 2 september 2009.
Ballade van de kroonduif
Bekijkt u nu dit monument
U ziet de tropenzon erin verbeeld,
die met haar zwoele warmte
het rijk van Insulinde
zo genereus bedeelt.
U ziet de koppen van karbouwen
en u herkent de kracht, waarmee
zij hielpen 't land verbouwen
de sawah's, hier in steen geïmiteerd.
Maar hier wordt niet alleen
die éne parel
aan de Gordel van Smaragd.
Het eiland Java met zijn vruchtbaarheid
in beeld gebracht.
O, nee, u ziet de Kroonduif toch,
symbool destijds van Neerlands
Nieuw-Guinea; het mooiste sluitstuk
van die Gordel van Smaragd,
dat Nederland zich hoe dan ook,
in lengte van jaren had toebedacht.
Helaas- dat droombeeld ging niet op.
U hebt in trouwe dienstplicht,
maar vergeefs dat mooie land
met Kroonduif en met Vogelkop
beschermd als laatste krijgsmacht,
in de oost.
Als laatste sluitstuk van het overzees bewind.
Een schrale troost.
U wist het zelf ook, al gauw;
het was de wereldpolitiek
die het 'Den Haag' voorschreef
dat Nieuw-Guinea als Irian Jaja
met Papoea-volk en al
voor Nederland niet behouden bleef.
Het doet niets af
aan wat u daar met inzet
en met vlagge-trouw
met hoog moreel en zware offers
hebt volbracht.
En wat u overbleef was rouw
om al die kameraden, die nog
te land, ter zee en in de lucht
het hoogste offer hebben gebracht,
in het zo late eind
van een vergeefse strijd
om dat laatste juweel
van die Gordel van Smaragd.
Neem nu, ondanks uw eigen pijn
in ziel of lichaam
een ogenblik hun naam
in uw gedachten,
opdat zij in de stilte van dit park
en bij de erewacht van deze oude bomen
in het haast tropisch licht van deze zon
en door de Kroonduif zelf gedragen
weer even levend bij ons komen.
Pierre Huyskens (2 september 1931 19 november 2008)
|
