wit gespreid

breekt de zon uit

wanneer ik langs

randen landschap

trage wegen van

lang geleden weervind

haalt uit bomen

de hartenklop van ooit

als stroomversnelling

naar boven

die het ziele gefluister

voor me levendig houdt

zelfs midden herfst

op weg naar winter

alle duister

door eeuwige groei

laat breken