roerloos

rust ik hier

ongemoeid

door sluimer

met ingekeerde gedachten

vrij van vrees

uitziend op

een geurige vlammenzee

sereen

de tijd voorbij

jaag een droom na

het drijfzand in

rustpunt midden storm

een diepgaand verstild ogenblik

waarbij het nare mij

attent maakt op het goede

onvolmaaktheden

als mooi omschrijft

die op grond van waarheid

geen sporen nalaat

houden van

mogelijk maakt

vandaag ben ik

dat tikkeltje meer voelen

die passie

ongelooflijk

broze daadkracht

het onverhoopte

heel dichtbij

een haat

liefde verhouding

vrij

je moet verdwalen

om jezelf

weer te vinden

rondkijken

en weer verdwalen

ontdekken

herontdekken

je laten verrassen

door beweging

die haast

zo stil

door dromen stroomt

zonder einde

(foto zojuist genomen)

wat heb ik aan vleugels

wanneer ik de wind

niet durf voelen

beleven gehinderd wordt

door schaduwen

die dromen als

begoochelingen uitstrooien

totdat ik midden cirkels

mijn blikveld verruim

klaar ben in mezelf te leven

echtheid vertolk

in een klein plekje

van mijn hart

spinnen gedachten

hoop tot een zekerheid uit

dat ware liefde

zelfs niet even

uit elkaar rafelt

al is er soms

een afgesneden zijn

eenheid

vindt zich steeds terug

omdat stilte

stilte blijft

leven daar

prevelt

verlaat ik

mij erin

een haalbaar

nieuw begin

met een vluchtige welterusten kus

hielp hij haar

de hele nacht wakker

ontmoette ze de stilte

die over

verlangen sprak

nog voor hij wakker werd

heeft ze de deur

achter haar gesloten

op zoek naar liefde

schipperen tussen emoties

zonder stem

zoekend naar de grens

waar afscheid nemen kan

zonder dat twijfel knaagt

mijn kwetsbaarheid

toelaat om te gaan

wij nestelen ons

midden dromen

waar sprookjes ontstaan

weg van een wereld

waar gewoel dreigt

genieten

dicht in aanraking

van hartstocht

laten toe

waar een schuchter beven

toe leidt

in alle vrijheid

bij elkaar

verbeelding

heeft vannacht

ontheemd en in de war

een onheilzwangere maan

aan de hemel opgehangen

een schijnsel

dat de horizon ondermijnt

waarbij donker wegvluchtende vogels

welke ooit in rustig voortbestaan

midden dromen hebben geslapen

afwezig

in een nachtmerrie verdwijnen

lijkt het of mist

het waarnemen hindert

toch wil ik verder

om te zien

of binnen beslotenheid

schoonheid zich handhaaft

verzwijg mij

diep in je aarde

tot een droom

die door de lente

wordt meegenomen

naar waar ik

nooit meer

zonder jou besta

draag me

in de stroom van leven mee

naar die andere wereld

schraap

weg de aarde

op zoek naar mijn sporen

toren ze hoog

want ik wil niet

dat je zonder mij oogt

enkel rimpelingen

in de tijd

eenzaamheid

die zich donker aftekenden

aan de hemel

tot ze haar gedachten

overboord gooide

gevoelens

aan de kant schoof

van binnenuit een oplichtende

droomwereld liet geboren worden

die haar waarheid niet langer

aan het huilen bracht

als ziels verlenging

naar de sterren bracht

over de beemden

strooit volle maan 

beelden uit

die verhalen geven

zodat zij niet langer

nevel nodig hebben

om indrukwekkend te zijn

bij winterse waarheid

ontspringt

leeft en beweegt

raapt stenen

zoekt en wroet

onophoudelijk kronkelend

haar weg naar beneden

om in parelend

grijze schoonheid

zorgeloos verder te drijven

naar daar waar

ze zichzelf verliest

in de onmetelijkheid

van haar streven

al lijkt het

of de wereld

een beetje vergaat

wanneer een weifelende winter

herfst laat zwaaien

met wind- en regenvlagen

de aarde

niet meer lijkt te ademen

onder ’t afgevallen blad

twijfel niet

dat wat men nu

verloren waant

door de zomer

met geur en kleur

terug wordt binnengehaald

weet je wat er erger zou zijn…….

dat ik nooit zou hebben liefgehad

als het licht krimpt

zoek ik blind

naar de naaktheid

van jouw lijf

tot wakkere geur

jou herkent

tastende ervaring

mij passie vertelt