In de Korte Vuldersstraat nummer dertig.  Eigenlijk hoef ik dit niet uit te leggen want het staat allemaal op de zijgevel te lezen .

Dit is misschien een grafje van het geliefde huisdier van een van de bewoners van de godshuizen St.-Jozef.  Ik weet het niet zeker, maar het lijkt er sterk op.  Te vinden in een afgelegen hoekje van de binnentuin. 

Ik heb dat altijd grappig gevonden: 1 mei, 'dag van de arbeid'.  Uitgerekend op die dag werkt bijna niemand.  De Socialisten halen in hun toespraken uit naar de bedrijven, maar alles zal na 1 mei nog altijd blijven zoals het voor 1 mei was: de druk op de werknemers zal echt niet verlagen door hun uitspraken.  Dat mensen op die manier zullen blijven afhaken ergens halverwege hun carriere zoals deze schrijver van Bruggeblog, daar ligt niemand van wakker.

Tegenwoordig zijn kleine digitale cameraatjes al bijna even ingeburgerd als de GSM.  Het is niet moeilijk: ze zijn handig compact, niet duur en leveren goede kwaliteit.  Neem daar dan nog de bezitters van een GSM mét fotocamera bij én de die-hards die met een traditionele reflexcamera rondzeulen, en het lijkt alsof iedereen die in Brugge rondloopt aan fotografie doet.
Deze heer heeft zojuist een van de vier Apocalyptische ruiters op zijn digitaaltje opgeslagen, uitgerekend dat manneke dat afgelopen winter gegrepen werd door een omvallende boom maar ondertussen alweer hersteld is door zijn meester, kunstenaar Rik Poot. 

In dit huis woont de dichteres Christine D'Haen.  Als ik goed rekenen kan telt zij nu 82 of 83 lentes.  Schrijfster D'Haen woont er al lang, heel lang.  Pech heeft zij dat ze langsheen het parcours van de koetsen woont.  Dat was vroeger niet zo, maar nu wel.  En dat maakt(-e) haar hoorndol. In zoverre dat zij de stadsdiensten bestookte met giftige brieven.  En de pers had het graag over haar vooral wanneer zij  uithaalde naar (mede-)schrijver Pieter Aspe die Brugge meer toeristen bezorgd heeft maar zelf de stad ontvlucht is en nu zit zij met de gebakken peren.  Ik zit hier niet zomaar wat te fantaseren, anderen hebben het er ook al over gehad.  

Flater maakte een goede opmerking.  Wat alle papieren rompslomp betreft spant Brugge de kroon.  Het is niet zo dat vlug, vlug een bouwaanvraag ingediend wordt en enkele maanden later men in onze stad al aan de slag kan.  Meestal sleept een restauratie, ik bedoel de voorbereiding tot men definitief mag beginnen jaren aan.  Dit huis is er het sprekend voorbeeld van.  De architect heeft in februari van dit jaar een nieuwe bouwaanvraag ingediend maar ondertussen is het huis zodanig bouwvallig geworden dat men het afgeschermd heeft.  We zijn benieuwd.