De blauwe vinvis (Balaenoptera musculus) is een in zee levend zoogdier dat behoort tot de infraorde der baleinwalvissen (Mysticeti).
Deze grote dieren leven op volle zee maar blijven aan de oppervlakte omdat hun voedsel zich daar ook bevindt. 's Zomers bevinden ze zich aan de rand van het pakijs, 's winters meer in subtropische wateren. De gebieden waar ze zich bevinden zijn onder andere de Indische Oceaan en de open wateren van de Grote Oceaan.
Engels : Blue whale Duits : Blauwal Frans : baleine bleue, rorqual bleu
Blauwe vinvis
De blauwe vinvis is - voor zover nu bekend - het grootste dier dat ooit op aarde leefde. Volwassen exemplaren kunnen een maximale lengte van ongeveer 33 meter en een (bewezen) maximaal gewicht van 170 ton bereiken. Om een idee van de grootte te hebben: de tong van de blauwe vinvis is net zo groot als een olifant en weegt ongeveer 2 ton.
Een blauwe vinvis heeft een longcapaciteit van 5000 liter en een hart dat 500 kilo weegt.
Het dier heeft slechts een kleine rugvin die kort zichtbaar is tijdens het duiken. Tijdens het uitademen ontstaat een spectaculaire waternevel van ± 9 meter hoogte.
Ondanks de reusachtige afmetingen heeft de blauwe vinvis een slank voorkomen en kan het tijdens het zwemmen een snelheid bereiken van 40 tot 50 kilometer per uur.
geraamte van een blauwe vinvis Long Marine Laboratory of the University of California, Santa Cruz. auteur : Bronwen Lea CC 3.0
Het gewicht van een blauwe vinvis kan wel sterk wisselen met het seizoen. In de warme tijd eten ze zich helemaal vol in de koude wateren bij de polen. Vier maanden lang slokken ze enorme hoeveelheden kleine kreeftjes op : soms wel 4000 kilogram per dag. Zo bouwen ze een flinke speklaag op, waar ze de rest van het jaar op kunnen teren. Aan het einde van de zomer trekken ze naar warmere wateren, waar de vrouwtjes eventueel een jong krijgen. Ze eten dan helemaal niets meer, maar voeden wel hun jong. In de zeven maanden durende zoogperiode kan een vrouwtje maar liefst een kwart van haar lichaamsgewicht (ongeveer 25 ton) verliezen. Haar jong weegt bij geboorte zo'n 2 ton.
Een dier van een dergelijke grootte kan uitsluitend in water leven. Op het land zou het dier stikken daar het door zijn borstkas zakt en dus geen adem kan halen.
Tijdens de eerste helft van de twintigste eeuw werd de blauwe vinvis bijna tot uitsterven gebracht door de intensieve walvisjacht. Beschermende maatregelen in de tweede helft van de eeuw lijken het voortbestaan van de soort te hebben gered. Aantallen worden geschat op 5000 tot 12000, wereldwijd.
Wonderlijk genoeg voedt dit reusachtige dier zich met minuscule diertjes die als verzamelnaam plankton hebben en een maximale grootte hebben van 1 à 2 centimeter. Per dag eet een volwassen dier zo'n 3500 kg krill.
Een blauwe vinvis kan 80 tot 100 jaar oud worden. Ze leven alleen of in groepjes van twee of drie dieren. De blauwe vinvis staat, evenals de bultrug, bekend om zijn gezang.
Bij de blauwe vinvis kan het gezang wel 180 decibel zijn.
De blauwe gnoe, gestreepte gnoe of gewone gnoe (Connochaetes taurinus) is een antilope uit de familie der holhoornigen (Bovidae). Hij komt algemeen in grote groepen voor op de savannen van oostelijk en zuidelijk Afrika. Beroemd zijn de grote trektochten die deze soort doet.
De blauwe gnoe is een van de twee nog levende soorten gnoes (Connochaetes).
De andere soort is de witstaartgnoe (Connochaetes gnou).
Engels : Blue Wildebeest of ook Common Wildebeest Duits : Streifengnu, Blaues Gnu Frans : Gnou bleu
De blauwe gnoe is een grote antilopesoort met een grote, brede kop. De voorpoten zijn langer dan de achterpoten. Hij heeft een donkergrijsbruine tot leiblauwe tot bleekgrijze vacht. Over de nek, schouders en in mindere mate de flanken lopen donkere verticale strepen. De snuit is van de neus tot het voorhoofd geheel zwart en de poten okergeel tot bruin. Verder heeft deze soort zwarte, warrige, lange manen over de nek en de schouders, een lange, zwarte staart die bijna de grond raakt en een baard op zijn nek en kin, die geheel wit tot zwart van kleur is. Kleuren verschillen per ondersoort. Beide geslachten hebben hoorns. Deze zijn 40 tot 73 centimeter lang en lopen eerst plat, krommen dan omhoog naar binnen.
De soort komt zeer algemeen voor op de open steppen, grasvlakten en licht beboste gebieden van Oost- & Zuid-Afrika. Hij heeft een voorkeur voor velden met kort gras, zijn enige voedselbron. De gnoe is altijd binnen een straal van 20 kilometer van permanent water te vinden, en drinkt minstens twee keer per dag. Hij is de gehele dag door actief, maar rust in de schaduw tijdens de heetste uren van de dag.
De gnoe wordt 170 tot 240 centimeter lang, met een staart van 60 tot 100 centimeter. Hij heeft een schofthoogte van 115 tot 145 centimeter. Mannetjes zijn zwaarder dan vrouwtjes. Mannetjes worden tussen de 165 en de 290 kilogram zwaar, vrouwtjes 140 tot 260 kilogram.
De levensverwachting van de blauwe gnoe is twintig jaar.
In gebieden waar kort gras of water seizoensverbonden zijn, als in de Serengeti, gaan de gnoes van tijd tot tijd trekken. Hier leven gnoes in grote kuddes, die continu zich bewegen tussen de Grote Slenk in het regenseizoen en het Victoriameer en Masai Mara in het droge seizoen. Ze blijven in een gebied tot dit is uitgeput, en trekken dan weer verder. Bij deze trek blijven de dieren meestal de roofdieren voor. Ze leggen jaarlijks zo'n 800 kilometer af. Tijdens de trek kan een kudde gnoes een lengte aannemen van veertig kilometer.
Als de dieren samenkomen en grote kudden vormen, begint de bronsttijd, waarbij de mannetjes elkaar proberen weg te houden van de tochtige vrouwtjes. In de tijdelijke woongebieden die worden aangedaan tijdens de trek vormen zich kleine territoria. Deze territoria worden verdedigd met geluiden, geur, huppels en hoofdgeschud.
Acht maanden later, als het regenseizoen is aangebroken, wordt er één volledig ontwikkeld jong geboren, dat binnen enkele minuten kan lopen. Meestal werpen vrouwtjes tegelijkertijd, om roofdieren voor te zijn.
Ongeveer tachtig procent van alle jongen wordt in een periode van drie weken geboren. Het jong kan binnen drie tot zeven minuten staan. Vrouwtjes zijn na zestien maanden geslachtsrijp.
Na vier tot vijf jaar gaan de mannetjes voor het eerst eigen territoria vormen.
De blauwe duiker (Philantomba monticola) is een kleine blauwgrijze antilope uit de onderfamilie der duikers (Cephalophinae). De blauwe duiker komt voor in de bossen van Centraal- en Zuidoost-Afrika.
Engels : Blue Duiker Duits : Blauducker of Blaubock Frans : Céphalophe bleu
De blauwe duiker leeft van de Niger tot West-Kenia, Gabon en Angola, en langs de oostkust van Afrika van de Kaap tot de Tanarivier. Ook leeft hij op enkele eilandjes, als Zanzibar, Pemba en Bioko. Hij komt voor in allerhande gebieden met veel begroeiing: laagland- en bergbossen, vochtig struikgewas, rivier-, oever- en moerasbossen, galerijbossen en bosmozaïeken.
Ondanks dat de blauwe duiker fel wordt bejaagd voor het vlees, is de soort vrij algemeen en wijdverbreid.
De blauwe duiker is voornamelijk een dagdier. 's Nachts rust hij onder of naast een boomstam, of in een door andere dieren gegraven kuil. Hij eet voornamelijk bessen en andere vruchten. In gebieden waar weinig fruitbomen groeien, eten ze meer bloemen, afgevallen bladeren, gommen en insecten. Soms volgen ze vruchtenetende apen en vogels om gevallen vruchten te eten.
De blauwe duiker heeft een kop-romplengte van 55 tot 90 centimeter een lichaamsgewicht van 3,5 tot 9 kilogram en een schofthoogte van 32 tot 41 centimeter. De staart is zeven tot dertien centimeter lang.
De blauwe duiker is een gedrongen antilope met dunne poten. Hij heeft een blauwgrijze of bruine vacht. Er zijn echter veel regionale verschillen en er worden verscheidene ondersoorten onderscheiden.
Populaties uit vochtigere streken zijn vaker donkerder van kleur dan dieren uit drogere gebieden. De keel is lichter van kleur. Over de staart loopt een smalle, zwarte streep.
De onderzijde en rand van de staart hebben witte, kronkelige haren die in het donker licht reflecteren.
De blauwe duiker heeft grote ogen, vrij kleine oren een brede, beweeglijke bek. De hoorns zijn klein en kegelvormig. Bij het mannetje zijn deze vijf centimeter lang, bij het vrouwtje twee à drie centimeter.
De bezoargeit (Capra aegagrus) is de wilde voorouder van de huisgeit. De bezoargeit komt voornamelijk voor in West-Azië. Hij dankt zijn naam aan bezoar, een steen die zich vormt in de ingewanden van onder andere dit dier, en waaraan vroeger geneesachtige krachten werden toegekend.
Engels : wild goat Duits : Wildziege of Wildziege Frans : Capra aegagrus aegagrus
Gewone bezoargeit (Capra aegagrus aegagrus) auteur : F. Spangenberg CC 3.0
De bezoargeit komt voornamelijk voor in rotsachtige streken, van droog struweel tot bergweiden, op een hoogte van 4200 meter. Hij heeft een voorkeur voor met struiken en enkele loofbomen begroeide rotshellingen. Het verspreidingsgebied strekt zich uit van eilandjes in de oostelijke Middellandse Zee als Kreta en Cyprus, in Klein-Azië tot aan de Kaukasus en Oman en oostwaarts tot Iran, Turkmenistan, Zuidwest-Afghanistan, Pakistan en het aangrenzende gedeelte van India. In een groot gedeelte van het verspreidingsgebied is de soort echter zeldzaam geworden of uitgestorven.
De bezoargeit leeft van allerhande plantaardig materiaal als gras, mos, de bladeren en twijgen van jeneverbessen en andere struiken, en andere vegetatie. Ze grazen voornamelijk in de ochtend en de middag.
Kretenzische wilde geit (Capra aegagrus cretica) auteur : Harry Foundalis
De geiten hebben een roodgrijze tot geelbruine vacht, bokken zijn zilvergrijs. Ook hebben bokken een sik en hebben ze een duidelijke donkere tekening op hun lichaam. Beide geslachten hebben een zwarte schouder- en aalstreep en beiden dragen hoorns. Deze hoorns zijn sabelvormig en achterwaarts gebogen. Over de voorzijde lopen overdwars ribbels. Bij de bok worden de hoorns veel groter en zijdelings samengedrukt. De hoorns kunnen een lengte bereiken van 58 tot 126 centimeter. De bezoargeit wordt 120 tot 160 centimeter lang, 70 tot 100 centimeter hoog en 25 tot 95 kilogram zwaar. De staart wordt 15 tot 20 centimeter lang. Bokken worden groter dan geiten.
Zo'n acht- à negenduizend jaar geleden werd de bezoargeit gedomesticeerd in het Nabije Oosten. Hieruit ontstond de huisgeit. De bezoargeit is hiermee een van de eerste dieren die werd gedomesticeerd. De bezoargeiten op de eilandjes in de Middellandse Zee komen hier waarschijnlijk niet van oorsprong voor, en zijn daar ten tijde van het Neolithicum door de mens losgelaten.
De beverrat of nutria (Myocastor coypus) is een groot Zuid-Amerikaans aquatisch knaagdier, dat als exoot ook in Europa en Noord-Amerika voorkomt. Het is de enige nog levende soort van de familie Myocastoridae en het enige lid van het geslacht Myocastor.
De beverrat is (waarschijnlijk vanuit Argentinië) in de jaren twintig naar Europa, de Verenigde Staten, Afrika, Japan en de Midden-Oosten gehaald om te worden gefokt voor zijn pels, die in kleding wordt verwerkt. Uit deze fokkerijen ontsnapten enkele dieren, die zich hier hebben kunnen handhaven.
Engels : Coypu, nutria Duits : Biberratte, ook Nutria of plaatselijk Sumpfbiber, Schweifbiber, Schweifratte, Coypu, Wasserratte Frans : ragondin, of castor des marais en soms myopotame
beverrat met duidelijk de oranje-rode tanden auteur : Peleg
De beverrat is een groot, op een rat gelijkend knaagdier. De schaars behaarde staart is cilindervormig en loopt uit in een punt. De vacht bestaat uit glanzend bruine en geelbruine dekharen en een grijze ondervacht. De wintervacht is dikker dan de zomervacht. De snuit, kin en de meeste snorharen zijn wit, behalve de bovenste snorharen, die zwart zijn. De snorharen worden tot 130 millimeter lang. De buitenzijde van de snijtanden zijn oranje van kleur. De voorpoten hebben klauwen.
De beverrat wordt 36 tot 65 centimeter lang en vier tot negen kilogram zwaar. De staart is 25 tot 45 centimeter lang. Mannetjes worden over het algemeen groter dan vrouwtjes: mannetjes zijn gemiddeld 60 cm lang en 6,5 kilogram zwaar, vrouwtjes 59 cm lang en 6 kilogram zwaar.
Myocastor coypus
De beverrat heeft verscheidene aanpassingen aan een aquatisch leven. Tussen de tenen op de achterpoten heeft een beverrat zwemvliezen. De ondervacht is waterdicht. De neusgaten en de mond kunnen worden gesloten, en ogen, neusgaten en kleine oren zijn hoog op de kop geplaatst, zodat ze tijdens het zwemmen boven water steken.
De beverrat leeft voornamelijk in moerassige gebieden en ook langs traagstromende rivieren, estuaria en langs de kustlijn. Ze hebben een voorkeur voor stilstaande wateren met dichte begroeiing. Als hol graaft hij een gang in een steile rivieroever of een dijk, vlak boven de waterspiegel. Deze holen hebben een diameter van twintig centimeter en zijn tot zes meter diep. In het hol maakt hij een plat nest van dode grassen. De nestkamer heeft een diameter van zo'n 30 centimeter.
In poldergebieden en bij rivieren zijn beverratten een bedreiging voor de dijken, die verzwakt worden door de holen die de beverrat in de dijk graaft. Daarom wordt hij actief bestreden door medewerkers van waterschappen of gemeentes. Deze organisaties stellen het op prijs als waarnemingen van deze dieren bij hen worden gemeld.
beverrat zwemt naast eendjes auteur : I, J. Patrick Fischer CC 2.5
Hij is voornamelijk in de schemering en 's nachts actief. In koude winters en in gebieden zonder predatoren is hij ook overdag actief. Het is een echte planteneter, die voornamelijk grassen eet, aangevuld met zegge, scheuten, stengels, vruchten, wortelen en knollen, ook de wortelstokken en vruchten van waterplanten. Soms eet hij ook mosselen. Het is ook een coprofaag (eten van ontlasting). Het is een goede duiker en haalt veel voedsel onder water. Hij zwemt met snelle stroken met de voorpoten en krachtige, afwisselende slagen met de achterpoten.
Net als de muskusrat wordt de beverrat actief bestreden in Nederland, België en andere landen in Europa. In Groot-Brittannië werd het dier in 1989 uitgeroeid. In vergelijking met de muskusrat kan de beverrat minder goed tegen strenge winters. De populatie wordt tijdens zo'n winter gedecimeerd. In Scandinavië is de beverrat hierdoor goeddeels uitgestorven.
Het vlees van de beverrat wordt ook gegeten. Omdat de benaming 'rat' niet zo appetijtelijk klinkt heeft het, net als de muskusrat, de bijnaam waterkonijn gekregen.
De bever (Castor fiber) is een aquatisch knaagdier dat voorkomt in Europa en Noord-Azië. Het is het grootste knaagdier van Europa en één van de grootste knaagdieren ter wereld.
Bevers leven in kleine familiegroepen in de buurt van water. Meestal leven er zo'n vijf à zes bevers in een groep, bestaande uit een volwassen paartje en hun jongen van de twee laatste worpen. Jongen blijven zo'n twee jaar in een familiegroep, waarna ze hun eigen territorium gaan zoeken. Bij gevaar slaat een bever met zijn staart op het wateroppervlak.
Engels : European beaver Duits : Europäische Biber Frans : castor européen
bevers in gevangenschap, in Mierlo (Nederland) auteur : Groucho M
De bever is een groot aquatisch knaagdier. Hij heeft een brede, geschubde, horizontaal afgeplatte staart. De poten zijn vrij kort. De achterpoten hebben zwemvliezen. De kop is stomp en de oren en ogen zijn klein. De neus en oren kunnen worden afgesloten bij het zwemmen. Ook zit er in de wang een stuk weefsel dat de mond afsluit als het dier onder water knaagt. Hij verschilt van de Canadese bever (Castor canadensis) door de lichtere vachtkleur en langere neusbotjes. De vacht is geligbruin tot zwart van kleur. De meest algemene kleur is rossig bruin. Bevers uit noordelijke streken hebben een donkerder vacht dan zuidelijke dieren.
De bever heeft een kop-romplengte van ongeveer 75 tot 90 centimeter en een lichaamsgewicht van 12 tot 38 kilogram. De staart is 28 tot 38 centimeter lang. De grootte verschilt per regio. Er zitten geen grootteverschillen tussen mannetjes en vrouwtjes.
De aanwezigheid van bevers wordt verraden door de aanwezigheid van omgevallen bomen, bomen waarvan de schors is afgeschild, ondiepe kanalen en een burcht in het water. Als het mogelijk is, bouwen ze een nest in een ondergronds hol (bijvoorbeeld langs de Rhône). Anders bouwen de bevers een burcht. Bevers bouwen minder snel een burcht dan hun Canadese verwant, en de burchten van Europese bevers zijn ook minder groot.
Aan het begin van de 20ste eeuw waren er in Europa en Azië nog maar 1300 bevers over, verspreid over vijf populaties in Europa en drie in Azië. In Europa leefden er nog 700 bevers: 30 langs de Rhone, 200 langs de Elbe, 100 in het zuiden van Noorwegen, 290 in de delta van de Dnjepr in Wit-Rusland en 70 langs de Don in Rusland. In Azië kwamen honderd jaar geleden nog 600 bevers voor, verspreid over populaties in West-Siberië, in de omgeving van het Bajkalmeer en in Mongolië.
Momenteel zijn er weer 430 duizend bevers, waarvan ruim duizend in Azië.
In Azië is de situatie nog altijd niet rooskleurig. De oude populaties hebben zich weliswaar gehandhaafd - die in Mongolië heeft zich uitgebreid tot achthonderd dieren - maar ze zijn niet groot genoeg om verdwijnen te voorkomen.
De bever is een dagdier, maar in gebieden waarin hij regelmatig verstoord wordt is hij hoofdzakelijk 's nachts actief. In onverstoorde gebieden laat hij zich voornamelijk 's ochtends zien.
Bevers zijn goede zwemmers. Ze kunnen tot vijftien minuten onder water blijven, maar een duik duurt meestal vijf à zes minuten.
De bever heeft een zeer uitgebreid menu. 's Zomers eet hij kruiden, bloemen, jonge scheuten van waterplanten, grassen en wortels. Daarnaast eet hij ook alle delen van bomen en struiken (stam, takken, bladeren en wortels). Hij heeft een voorkeur voor wilg, populier en ratelpopulier. De schors van de stam knaagt hij af met zijn vlijmscherpe tanden. Zijn tanden groeien almaar door, omdat ze slijten door de tanden te gebruiken als gereedschap voor de bouw van hun burcht en een dam. 's Winters eet hij meer twijgen en schors, 's zomers meer groene plantendelen.
In tegenstelling tot de meeste andere knaagdieren houdt de bever 's winters geen winterslaap. In de herfst legt hij daarom een voedselvoorraad aan, bestaande uit takken en stammen van kleine bomen. Deze verankert hij onder water, in de buurt van de ingang. Het koude water houdt de voedingswaarde van de schors langer goed.
De bergzebra (Equus zebra) is een zeldzame zebra uit het zuidwesten van Afrika. Vroeger kwam deze soort voor in het hele gebied van Angola tot Kaap de Goede Hoop, maar tegenwoordig is zijn verspreidinggebied versnipperd geraakt.
Er worden twee ondersoorten onderscheiden, de Kaapse bergzebra (Equus (zebra) zebra) komt voor bij de Kaap en Karoo. Hartmanns bergzebra (E.hartmannnae) komt voor in Zuid-Angola en Namibië, zuidwaarts tot de Oranjerivier. De Kaapse bergzebra is een stuk kleiner dan de Hartmanns bergzebra en heeft bredere strepen.
Engels : Mountain Zebra Duits : Bergzebra Frans : Equus zebra, ook Zèbre de montagne, Zèbre vrai of nog 'daw'
Hartmanns bergzebra auteur : Tanya Langenhorst CC 3.0
De bergzebra heeft dikke verticale zwarte en witte strepen op de hals en lichaam. Over het achterdeel lopen drie of vier dikke horizontale strepen. Over het staartstuk en de bovenste gedeelte van de staart lopen kleine, zwarte strepen. De rest van de staart is wit. Over het gezicht lopen zwarte strepen, die op de rug van de neus en rond de mond overgaan in een oranjebruine kleur. De neus en lippen zijn donkerbruin tot zwart. De oren zijn lang en breed, met zwarte en witte vlekken op de achterzijde. De strepen op de manen lopen over in de nek. De buik en staart zijn wit.
De bergzebra heeft een halskwab.
Hij wordt 220 tot 260 centimeter lang, met een 40 tot 55 centimeter lange staart. De schofthoogte is 115 tot 150 centimeter. Mannetjes zijn zwaarder dan vrouwtjes: vrouwtjes wegen 230 tot 320 kilogram, mannetjes 250 tot 386 kilogram.
Hartmanns bergzebra (de mooiste kant) auteur : Tanya Langenhorst CC 3.0
De bergzebra is een grazer. Af en toe eet hij ook bladeren, bast en twijgen van Acacia's. Tijdens hete zomers rusten ze op het heetst van de dag.
Ze leven in kleine stabiele harems van één hengst, bestaande uit enkele merries en hun veulens. Meestal bestaat zo'n groepje uit gemiddeld vijf, maximaal twaalf dieren. Door de barre omstandigheden blijven de groepjes klein: voedsel is zeldzaam, en ze zijn een gewilde prooi voor roofdieren.
Na een draagtijd van een jaar komt één veulen ter wereld. Als een veulen wil drinken, blokkeert hij het pad van de moeder, en leunt hij tegen haar borstkas. Meestal verlaten de veulens de kudde vòòr hun tweede jaar.
Bergzebra's kunnen minstens 25 jaar oud worden.
De Kaapse bergzebra is buiten de nationale parken uitgestorven. Aan het begin van de twintigste eeuw waren er nog slechts enkele tientallen. Speciaal voor deze soort werd in 1937 het Mountain Zebra Nationaal Park opgericht. Daar leven nu zo'n 350 bergzebra's. Met de Hartmanns bergzebra gaat het beter, al gaat ook hun aantal achteruit, vooral doordat hun leefgebied wordt omgevormd in landbouwgrond.
De bergwezel of Alpenwezel (Mustela altaica) is een roofdier uit de familie van de marterachtigen (Mustelidae). De soort leeft in de gebergten van Azië van Kazakstan tot Korea. Ondanks de naam "Alpenwezel" komt het dier niet in de Alpen voor.
Engels : Mountain Weasel, ook gekend als pale weasel of Altai weasel Duits : Altaiwiesel Frans : Belette de montagne
De bergwezel leeft op hoogtes van meer dan 3500 meter. Het dier wordt ongeveer 22-29 cm lang en weegt ongeveer 122-350 gram. Na een draagtijd van 30-49 dagen worden 1-8 jongen geboren. Bergwezels leven tussen de 7 en 10 jaar.
Alpenwezel auteur : David Blanc
De bergwezel is een strikte carnivoor zijn hoofdvoedsel zijn woelratten en pika's(fluithazen). Daarnaast eet hij ook muskusratten, konijnen, grondeekhoorns, vogels, hagedissen, padden en insecten.
De mens is hier zijn grootste vijand omdat deze steeds meer van zijn natuurlijke habitat inneemt en er steeds minder en minder prooidieren te vinden zijn. Ook verstedelijking en de aanleg van wegen vormen een grote bedreiging.
De bergtapir (Tapirus pinchaque) is de kleinste tapirsoort en de enige die niet in het regenwoud voorkomt. Hij leeft op de grote hoogten van de Andes tussen de 1950m en de 4400m. In de Andes komt hij vooral voor in de noordelijke gebieden zoals in Peru, Ecuador en Colombia.
Engels : Mountain tapir Duits : bergtapir Frans : Tapir des montagnes
Ze worden ongeveer 1,8 meter lang met een staart van 5-10 cm lang, worden ongeveer 75-80 cm hoog en wegen ongeveer 250 kg. De kleur van de haren is roodbruin tot zwart. Hij is het best herkenbaar aan zijn witte onderlip.
Omdat ze op grote hoogten leven hebben ze ook dikkere haren dan de andere tapirsoorten.
Er leven nog ongeveer 2500 dieren in het wild en er zijn slechts enkele broedparen in gevangenschap.
Zijn natuurlijke vijanden zijn de poema en de jaguar. Maar de ontbossing en de stroperij vormen de grootste bedreiging voor deze soort. De bergtapir wordt ongeveer 30jaar.
De bergrietbok (Redunca fulvorufula) is een middelgrote antilopesoort uit het geslacht der rietbokken (Redunca). Het is de kleinste van de drie soorten rietbokken.
De bergrietbok leeft in de koele, droge gebergten en in rotsig heuvelachtig gebied, verdeeld over drie populaties: één in het oosten van zuidelijk Afrika, één in berggebieden in Noordoost-Afrika en één in de Adamaouaprovincie van Kameroen en aangrenzend Oost-Nigeria. Waarschijnlijk vormen dit relictpopulaties, die vroeger, tijdens de laatste ijstijden, deel uitmaakten van een grotere verspreiding. De bergrietbok leeft over het algemeen op grazige hellingen in rotsachtig gebied, tussen de 1500 en 5000 meter hoogte. Ook in grazige valleien komt hij voor.
Engels : Mountain Reedbuck Duits : Bergriedbock Frans : Cobe de montagne
De bergrietbok is een middelgrote antilope met slanke poten. Hij heeft een ruige, grijzig bruine vacht. Vrouwtjes hebben een grijzere vacht dan mannetjes. De kop en de nek hebben een roodbruine glans, en de buik, borst en onderzijde van de staart zijn wit. De wenkbrauwen, lippen, kin, keel en staart zijn gebroken wit van kleur. Over de snuit, van de neus tot ongeveer ter hoogte van de ogen, loopt een donkere streep. Onder de oren aan de zijkanten van de kop is een donkere huidklier zichtbaar. De staart is kort en vol. Enkel het mannetje heeft hoorns. Deze zijn kort, naar voren geboren en geringd.
De bergrietbok wordt 110 tot 136 centimeter lang. De staart is 17 tot 26 centimeter lang, de schouderhoogte is 60 tot 80 centimeter. Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes. Vrouwtjes worden 19 tot 35 kilogram zwaar, mannetjes 22 tot 38 kilogram.
De bergrietbok leeft van grassen en kruiden. In het droge seizoen haalt de soort al het vocht uit zijn voedsel. Hij is voornamelijk aktief in de schemering en in nachten met een volle maan.
De bergrietbok leeft in kleine kudden van twee tot acht dieren, bestaande uit vrouwtjes en hun jongen. Het woongebied van een kudde overlapt met meerdere territoria van volwassen mannetjes. Mannetjes zonder territorium leven in vrijgezellengroepjes. Soms vormen zich tijdelijke groepen van rond de vijftig dieren.
Op de bergpaca wordt gejaagd voor het vlees, dat rijk is aan calorieën en wordt beschouwd als een delicatesse met name in rurale gemeenschappen.
Vanwege haar snelle groei kan ze worden gekweekt in gevangenschap voor commercieel gebruik.
De bergpaca heeft echter een lage reproductieve capaciteit en de aantallen zijn aanzienlijk verminderd in de afgelopen jaren als gevolg van de jacht en vernietiging van habitats. De bergpaca is vrij overvloedig aanwezig in beschermde gebieden.
De berglemming (Lemmus lemmus) is de bekendste lemmingsoort. Deze soort komt alleen voor in Scandinavië.
Berglemmingen zijn typische knaagdieren van de toendra. Ze komen ook voor in bergen, boven de boomgrens, en in nabijgelegen berken- en dennenbossen. Ze eten gras, zegge en mos. 's Winters maken berglemmingen ingewikkelde tunnels onder het sneeuw, waar ze naar voedsel zoeken, en nesten van mos en gras maken. Bij dooi komen deze tunnels bloot te liggen. 's Zomers maken ze tunnels onder stenen en mos.
Engels : Norway lemming of Norwegian lemming Duits : Berglemming Frans : Lemming des toundras de Norvège, Lemming des toundras du Nord, lemming des toundras, of ook Lemming du nord, Lemming d'Europe, Lapin de Norvège en Lemming commun
Lemmus lemmus auteur : Oma kuva
Berglemmingen hebben een gedrongen lijf met een bonte tekening, die kan variëren per individu, maar altijd in een patroon van zwart, geel en geelbruin. Hij wordt tot 130 gram zwaar, 70 tot 155 mm lang, met een klein staartje van 10 tot 19 mm.
In de lente, als de sneeuw nog niet gesmolten is, begint het paarseizoen. Na een draagtijd van 16 tot 23 dagen worden 2 tot 13 jongen geboren (gemiddeld 5 tot 8). De berglemming heeft 8 tepels. Vrouwtjes zijn seksueel volwassen na 14 dagen, mannetjes na ongeveer 21 dagen. Drie tot vier weken na de eerste worp kan een vrouwtje opnieuw werpen. Meestal heeft een vrouwtje 6 worpen per jaar. Lemmingen kunnen tot 2 jaar oud worden.
Lemmingen staan bekend om hun bevolkingsexplosies. Als de populatie klein is, zitten er hoogstens 3 tot 5 dieren per hectare, maar na een bevolkingsexplosie kan het aantal oplopen tot 330 dieren per hectare. Een jaar met zo'n bevolkingsexplosie wordt een 'lemmingjaar' genoemd. Lemmingjaren komen in een cyclus van 2 tot 4 jaar voor. Na een bevolkingsexplosie gaan de dieren trekken. Berglemmingen zijn goede zwemmers.
De Bergkat of Andeskat (Leopardus jacobita) is een kleine katachtige en de enige vertegenwoordiger van het geslacht Oreailurus. DNA-onderzoek heeft echter uitgewezen dat dit geslacht tot het geslacht Leopardus gerekend dient te worden. Hij leeft in de Andes in Bolivia, Chili en Argentinië. Hij is eenmalig in Peru waargenomen in 1969, maar men denkt dat hij ook daar nog voorkomt. Het is een van de minst bekende en tegelijk zeldzaamste katten; bijna alles wat bekend is over deze kat komt van enkele observaties in het wild, opgezette dieren in enkele lokale musea en van geschoten exemplaren. Er zijn geen exemplaren in gevangenschap.
Engels : Andean Mountain Cat Duits : Bergkatze of Andenkatze Frans : chat des Andes
Terwijl hij slechts de grootte van een huiskat heeft, lijkt hij een stuk groter vanwege zijn lange staart en gestreept en gevlekte zilvergrijze dikke vacht. Hij kan verward worden met de meer algemene Pampaskat die er voor een leek wel op lijkt, en ook voorkomt in de Andes.
Zijn habitat en voorkomen maken het de kleine tegenhanger van de sneeuwpanter; hij komt vrijwel alleen boven 3.500 meter voor, en ze zijn waargenomen op hoogtes tot 4.800 à 5.100 meter - ver boven de boomgrens. Vooral rotsige, droge, schaarsbegroeide gebieden behoren tot zijn leefgebied. Deze gebieden komen overeen met het historisch leefgebied van de chinchilla's, en het huidige leefgebied van de viscacha - zijn belangrijkste prooien.
bergkat foto : D. Mueller
De chinchilla was waarschijnlijk de belangrijkste prooi voor de Bergkat, maar dit dier is zo sterk bejaagd vanwege zijn pels dat hij in het wild bijna is uitgestorven. Nu is waargenomen dat de Bergkat jaagt op viscacha's, die nog in verscheidene kleine kolonies voorkomen. De sterke afname van deze prooidieren is een van de hoofdoorzaken dat de Bergkat nu zo zeldzaam is, en wellicht uitsterft als er niet snel maatregelen getroffen worden. Daarnaast, omdat de katten alleen hoog in de bergen voorkomen, zijn door mensen bewoonde valleien barrières geworden die de populatie van deze dieren in geïsoleerde gebieden opslitst. Hierdoor kan zelfs een laag stroper-niveau een grote aanslag op de populatie betekenen. Helaas worden ze vaak gedood in Chili en Bolivia vanwege lokaal bijgeloof. Ook is het een traditie in de Andes om gedroogde Bergkat en Pampaskat te houden voor feesten, waarbij ze versierd worden met strikken en geld. Ze werden oorspronkelijk bejaagd met honden.
Conservation International-ecoloog Jim Sanderson heeft deze katten bestudeerd. Hij heeft een wild exemplaar gezien en gefotografeerd in 1998, nabij de Chileense grens met Peru. Later, in 2004, lokaliseerde hij een in Bolivia en voorzag hem van een radiozender.
De berggorilla (Gorilla beringei beringei) is een gorillasoort die leeft in het Virungagebergte, dat zich uitspreidt over Congo, Oeganda en Rwanda. Het is de grootste van de vijf bekende gorillasoorten. Het vrouwtje heeft een schofthoogte van 130-150 cm, het mannetje is met 140-185 cm nog een stuk groter. Vrouwtjes zijn ook een stuk lichter dan de mannetjes en wegen tussen de 68-114 kg. Het mannetje (de zilverrug) is met 160-210 kg ongeveer 100 kg zwaarder.
Engels : Mountain Gorilla Duits : Berggorilla Frans : gorille de montagne
berggorilla bron : Stomverbaast
De berggorilla is extreem zeldzaam en is een van de drie ondersoorten van de Oostelijke gorilla's. Er leven nog maar zo'n 674 exemplaren in de hele wereld. Deze dieren leven in een relatief klein gebied in het Virungagebergte. Ze kunnen worden aangetroffen in het Mgahinga Gorilla Nationaal Park en het Bwindi Impenetrable Forest in zuid-west Oeganda, in het Volcanoes Nationaal Park in noord-west Rwanda en in het Virunga Nationaal Park en het Kahuzi-Biéga Nationaal Park in het oosten van de Democratische Republiek Congo.
Nadat de Amerikaanse biologe Dian Fossey wereldwijd de aandacht wist te vestigen op berggorilla's, ging het jaar na jaar beter met de populatie. Maar daar bracht de Rwandese genocide in 1994 een abrupt einde aan. Naar schatting 500.000 tot 1 miljoen mensen werden vermoord en honderdduizenden vluchtten naar de grens met buurland Zaïre. En dus ook naar het leefgebied van de gorilla's.
albino berggorilla sneeuwvlokje overleden op 24/11/2003 in de dierentuin van Barcelona bron : teachersparadise CC 2.0
Berggorilla's zijn vegetariërs. Zij besteden ongeveer de helft van hun tijd aan het foerageren naar voedsel. Het voedsel voornamelijk bestaat uit bessen, bamboe, wortels, bladeren en vruchten. Maar ook wordt - vaak onopzettelijk - dierlijk eiwit verorberd als insecten en geleedpotigen. Soms eten berggorillas zelfs kleine stenen omdat die rijk zijn aan mineralen. Ook eten ze soms hun eigen mest.
De berberaap of magot (Macaca sylvanus of Macaca sylvana) is een makaak uit de familie Cercopithecidae. Het is de enige makaak die buiten Azië voorkomt, en de enige apensoort die in Europa in het wild leeft, namelijk op de rots van Gibraltar.
De berberaap kwam vroeger voor van Marokko tot Libië en Egypte, maar komt nu alleen nog maar voor in de cederbossen het Atlasgebergte in Marokko en Algerije, tot 2000 meter hoogte. Ook wordt hij aangetroffen in eikenbossen en op begroeide rotshellingen.
berberaap foto : Mary Lassanyi United States Department of Agriculture
De berberaap heeft, net als de meeste andere makaken, een kaal gezicht. Bij de berberaap is het gezicht roze. Het is een aap met een dikke okergrijze vacht, waarbij de kroon, handen en voeten een oranje kleur hebben, en het gezicht wordt omringd door donkere haren.
Hij heeft lange ledematen (beide ongeveer even lang) en korte, brede handen. De berberaap heeft, in tegenstelling tot de meeste andere makaken, geen staart. Dit zijn aanpassingen aan het leven op de grond: berberapen besteden meer tijd op de grond dan enige andere makaak.
Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes. Een mannetje heeft een lichaamslengte van 65 tot 75 centimeter, een schouderhoogte tot 50 centimeter en een gewicht van 7 tot 10 kilogram. Een vrouwtje heeft een lichaamslengte van 55 tot 65 centimeter, een schouderhoogte tot 45 centimeter en een gewicht van 4 tot 7 kilogram. Een berberaap wordt ongeveer 20 jaar oud.
De Berberaap is een dagdier en een omnivoor. Hij eet vooral zaden als eikels, maar ook knoppen, gras, bladeren, knollen, bloemen, paddenstoelen, bast en korstmossen staan op zijn dieet. Hij eet ook dierlijk materiaal, van insecten tot vogels, waarbij vooral rupsen een belangrijk onderdeel van zijn dieet vormen. De Berberaap heeft wangzakken, waarin hij voedsel kan opslaan.
De berberaap leeft in groepen van zeven tot veertig dieren. In een groep leven vaak meerdere volwassen mannetjes. De mannetjes werken samen om roofdieren weg te jagen. Mannetjes wisselen vaak van groep, terwijl vrouwtjes hun hele leven in één groep blijven.
In Europa komen berberapen alleen in het wild voor op de Rots van Gibraltar, waar een populatie van dertig tot veertig dieren kunstmatig in stand wordt gehouden. De legende gaat dat zolang er apen op de rots leven, Gibraltar in handen blijft van de Britten. De Britten doen er dus alles aan om ervoor te zorgen dat de apen op de rots blijven.
In 1763 werd ook een groep losgelaten in Duitsland. Deze deed het zeer goed, totdat hij door menselijke hand werd uitgeroeid in 1784
De Bennett- of roodnekwallabie (Macropus rufogriseus) is een wallabie, een klein soort kangoeroe, uit Oost-Australië.
De Bennettwallabie heeft een grijsbruine vacht, met een witte buik. De zilverkleurige staart heeft een zwarte punt, net als zijn oren, poten en snuit. Hij wordt 60-70 cm lang, en heeft een staart van 60-70cm. De achterpoten kunnen tot 20 tot 22 cm lang worden. De kangoeroe is een middelgrote soort van 6,8 tot 22kg, waarbij het mannetje gemiddeld 13,2 kg weegt, en het vrouwtje 10,5 kg.
Engels : Red-necked Wallaby Duits : Rotnackenwallaby Frans : Wallaby à cou rouge of Wallaby de Bennett
De wallabie leeft solitair of in kleine, losse groepjes van 2 tot 5 vrouwtjes en hun jongen. Paartjes trekken niet langer dan 24 uur met elkaar op. Bij gevaar stampen ze hun voeten. De draagtijd is 30 dagen, waarna het jong 280 dagen in de buidel blijft. Moeder en kind blijven daarna nog één maand bij elkaar.
De soort is rond 1940 in het Peak District in Engeland ontsnapt, waar nu nog een kleine populatie zou kunnen leven. Sinds 1975 komt de soort ook voor bij Loch Lomond in Schotland.
albino roodnekwallabie (Bruny Island, Tasmania, Australia) auteur : Noodle snacks CC 2.5
De soort wordt in Europa ook gehouden, vaak op (particuliere) kinderboerderijen, maar ook als huisdier. Recentelijk zijn er in Nederland aanrijdingen geweest met wallabies zodat het vermoeden bestaat dat er hier enkele ontsnapte exemplaren vrij rondlopen.
In de negentiende eeuw is de Bennettwallabie uitgezet in Nieuw-Zeeland op Rangitoto Island nabij Rotorua en Waimate op het Noordereiland, samen met de moeraswallabie, de kwaststaartrotskangoeroe, de tammarwallabie en de parmawallabie. Gedurende de twintigstse eeuw breidde de soort zich verder uit over het South Canterbury-district en begon een serieuze concurrent te worden voor schapen. Door middel van afschot en gif wordt nu geprobeerd de aantallen van de Bennettwallabie onder controle te houden. Op Rangitoto Island is de soort inmiddels uitgestorven door bestrijdingsmaatregelen.
De Bennettboomkangoeroe (Dendrolagus bennettianus) is een klimbuideldier uit het geslacht der boomkangoeroes (Dendrolagus) dat voorkomt in de bossen van Noordoost-Queensland tussen de rivier Daintree, Mount Amos en het Mount Windsor Tableland, een gebied van 75 bij 50 km. Deze soort werd vroeger als een ondersoort van de Nieuw-Guinese Doriaboomkangoeroe (D. dorianus) gezien, maar is in feite niet nauw verwant aan andere boomkangoeroes; samen met de andere Australische soort, de Lumholtzboomkangoeroe (D. lumholtzi), en de Nieuw-Guinese grijze boomkangoeroe (D. inustus) vormt hij een primitieve groep binnen het geslacht.
Engels : Bennett's Tree-kangaroo Duits : Bennett-Baumkänguru Frans : dendrolague de Bennett
Dendrolagus bennettianus (met jong) auteur : Sandra Lloyd CC 3.0
Het lichaam is grotendeels grijsbruin, maar de schouders, de nek en de bovenkant van het hoofd zijn oranje, de kop is grijs en de voeten en handen zijn zwart. De lange staart is aan de bovenkant bij de wortel zwart, dan lichtgrijs en op het laatste derde deel weer zwart; de onderkant is geheel zwart. De kop-romplengte bedraagt 700 tot 750 mm, de staartlengte 730 tot 830 mm en het gewicht 8000 tot 13500 g.
Dendrolagus goodfellowi auteur : Timmy Toucan CC 3.0
Deze kangoeroe klimt in bomen, hij is tenslotte een boomkangoeroe, maar ook op de grond is hij beweeglijk; hij springt net als andere kangoeroes. Het dier is 's nachts actief en eet bladeren en wat fruit. Vrouwtjes krijgen elke twee jaar een jong, meestal iets voor het begin van het natte seizoen.
De Bengaalse tijgerkat (Prionailurus bengalensis) is een zeer algemene kleine katachtige uit Azië. Hij komt in een groot aantal ondersoorten voor in vrijwel geheel Oost- & Zuidoost-Azië, inclusief het westen van Indonesië.
engels : Leopard cat duits : Bengalkatze frans : Chat-léopard, soms Chat léopard du Bengale en uitzonderlijk Chat de Chine
De Bengaalse tijgerkat is een roofdier, die voornamelijk op kleine zoogdieren als knaagdieren en op vogeltjes jaagt. Ook hazen, kantjils en jonge herten worden gegrepen, evenals paling en andere vissen, reptielen en insecten. Hij jaagt 's nachts en in de schemering, maar hij is ook geregeld overdag actief, en de activiteitsperiode kan zeer verschillen per individu. Bengaalse tijgerkatten zijn goede klimmers en zwemmers.
Bengaalse tijgerkat auteur : F. Spangenberg CC 1.2
De grootte van de Bengaalse tijgerkat verschilt per regio: in het zuiden van het leefgebied wordt 35 centimeter lang met een 15 centimeter lange staart, in het noorden kan hij 60 centimeter lang worden, met een 40 centimeter lange staart. Het lichaamsgewicht verschilt van 3 tot 7 kilogram. In het noorden van het leefgebied zijn de dieren donkerder, grijziger gekleurd dan in het zuiden. De zwartgevlekte vacht is okerbruin tot okergeel van kleur. De buikzijde is wit van kleur. De staart is zwartgeringd. De ogen zijn gelig bruin van kleur. De oren zijn zwart en afgerond, met een witte vlek op de achterzijde.
Prionailurus bengalensis
Hij komt voor in een grote verscheidenheid aan leefgebieden: zowel in bos als in struikgebieden met verspreide bomen, van tropisch regenwoud tot gematigd loofwoud, van zeeniveau tot 3000 meter hoogte. In Mantsjoerije wagen ze zich zelfs in de taiga. De Bengaalse tijgerkat houdt zich bij voorkeur op in de buurt van water. Ze komen zelden voor in open, droge of koude gebieden, en de noordelijke grens van zijn leefgebied wordt bepaald door het klimaat: Bengaalse tijgerkatten komen niet voor in gebieden waar meer dan 10 centimeter sneeuw kan vallen. Ook komt de soort voor nabij dorpen.
De Bengaalse tijger of koningstijger (Panthera tigris tigris) is een ondersoort van de tijger (Panthera tigris) die voorkomt op het Indische subcontinent. Op de Siberische tijger (Panthera tigris altaica) na is de Bengaalse tijger de grootste katachtige. Het is tevens de tweede meest algemene ondersoort van de tijger.
engels : Bengal tiger of Royal Bengal tiger duits : Königstiger frans : tigre du Bengale
Bengaalse tijger toestemming : US government, public domain
De vacht van de Bengaalse tijger is oranjebruin tot oranjegeel met verticale bruine tot zwarte strepen. Dit strepenpatroon verschilt in aantal, dikte en vertakkingen per individu. De buikzijde, de wangen en het gebied rond de ogen zijn wit. Ook bestaan er "witte tijgers", tijgers met een geheel roomwitte vacht en bruine strepen. Deze kleurvariëteit is zeer zeldzaam in het wild. Ook bestaan er geheel zwarte dieren, ook deze dieren zijn zeer zeldzaam. De schofthoogte is ongeveer 100 à 110 centimeter. Mannetjes hebben een kop-romplengte van 270 tot 310 centimeter en een lichaamsgewicht van 180 tot 258 kilogram, vrouwtjes hebben een kop-romplengte van 240 tot 265 centimeter en een lichaamsgewicht van 100 tot 160 kilogram.
De Bengaalse tijger komt voor in West-Myanmar en op het Indische subcontinent, in Bhutan, Nepal en Zuid-China, Bangladesh en India. Hij leeft hier in de vochtige regenwouden, moessonbossen, bamboebossen en savannes die begroeid zijn met hoog gras en bomen, in waterrijke gebieden als moerassen, in mangroves en in rivierbossen. Hij komt zowel in het laagland als in de bergen voor, tot in de Himalaya, waar hij leeft in bladverliezende bossen.
mannetjes tijger met welp auteur : Mayankkatiyar
De Bengaalse tijger jaagt voornamelijk overdag en in de schemering.
De prooi wordt eerst tot dichtbij beslopen, waarna het wordt besprongen en in de nek, schouders of rug wordt gebeten. Prooidieren worden nog in het water achtervolgd. De prooi wordt over het algemeen bij het water opgegeten.
Het is een solitair dier, dat zijn territorium verdedigt tegen andere tijgers van hetzelfde geslacht. Enkel in de paartijd (in april en mei en in oktober en november) trekken een mannetje en een vrouwtje enkele dagen met elkaar op. De tijger krijgt één tot zes welpen per worp. Na 6 à 12 weken gaan de welpen jagen. Een Bengaalse tijger in een nationaal park in Nepal is vijftien jaar oud geworden.
Koningstijger
De Bengaalse tijger wordt met uitsterven bedreigd door het verdwijnen van zijn leefomgeving en door stropers. Ze worden niet alleen voor hun vacht gedood maar ook voor de bereiding van diverse traditionele Oost-Aziatische medicijnen. In de negentiende eeuw waren jachtpartijen op de tijger een belangrijke manier van tijdverdrijf voor Indiase maharadja's. De maharadja trok met een stoet olifanten en personeel de jungle in om op zoek te gaan naar tijgers en deze neer te schieten. Deze tijgerjachten bereikten tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog een hoogtepunt, toen hooggeplaatste Britten eveneens op deze manier gingen jagen.
Zo zouden er al al een lange tijd geen 3000 tijgers meer zijn hoewel de overheid het tegendeel beweerde. Experts beweren dan ook dat er momenteel nog maar 750 tijgers over zijn in heel India.
De eerste dieren in deze kleurslag zijn spontaan uit de oorspronkelijke Haaskleur gekomen. Vanaf 1887 werkte men in Engeland aan de opbouw van het tankonijn. Cox, de eerste fokker uit Brailsford fokte samen met Birch uit Wrexhamhall mooie dieren. Het probleem was de wat zwakke kleur tankleur. Een groep uit Cheltenham ging toen de tankleur verbeteren door te kruisen met Belgische Hazen met een warme kleur.
Belgische haas tanvarieteit E.V.K.V.P.
In de zeventiger jaren zijn deze erfelijkheidsfactoren, die tientallen jaren sluimerend aanwezig waren, naar voren gekomen. Deze kleurvariëteit wordt door een kleine kern van bekwame fokkers gehouden.
Belgische haas in tankleuren E.V.K.V.P.
Dankzij een kleine kern van bekwame fokkers werd na een moeizame periode van tentoonstellingen en briefwisseling op 15 oktober 1978 de Belgische Haas met tan- uitmonstering (tanpatroon) officieel erkend en opgenomen in de Standaard der in Nederland bekende Konijnenrassen.
(1) 
auteur : Groucho M
David Blanc
D. Mueller
toestemming : US government, public domain
E.V.K.V.P.
