Bubbelthee is een mix van ijsgekoelde of hete gezoete thee, melk en vaak andere smaakjes.
Het mengsel wordt flink geschud, waardoor de voor de drank karakteristieke bubbels ontstaan.
Eventueel worden balletjes ("parels") tapioca of yam zetmeel toegevoegd.

Laat het maar aan de Chinezen over om weer een nieuwe manier te verzinnen om van thee te genieten.
Bubbelthee komt oorspronkelijk uit Taiwan en wordt het best genoten tijdens de heetste dagen van de zomer.
Het is, net als ijsthee, een koude drank maar met meer diepte in de smaak.
Daarnaast worden er ook wat meer exotische ingrediënten gebruikt.

Er zijn vele varianten van de drank, en vele soorten types worden gebruikt en ingrediënten toegevoegd.
De meest populaire bubbel dranken zijn bubbel melk thee met tapioca en bubbel melk groene thee met tapioca.

De oudst bekende bubbelthee bestond uit een mengsel van hete Taiwanese zwarte thee , kleine tapioca parels, gecondenseerde melk en siroop of honing.

Bereidingswijze :

1. Maak een siroop door de suiker en water te verhitten in een pan tot het stroperig wordt.
   Zet de siroop opzij om af te koelen.
2. Giet wat van de siroop in een cocktail shaker, of als je die niet hebt een goed afsluitbare kan of pot.
   De hoeveelheid siroop is afhankelijk van hoe zoet je de thee wilt hebben, maar 1 eetlepel is meestal afdoende.
   Als je gezoete gecondenseerde melk gebruikt volstaat een halve eetlepel.
3. Voeg de helft van de thee en melk toe, sluit shaker en schud een aantal minuten zo hard je kunt.
4. Plaats 1 eetlepel tapiocaparels in een champagneglas (of ander hoog glas) en giet de bubbelthee eroverheen.
5. Dien op met een rietje en genieten maar.

Fuji Photo Film Co., Ltd. is een Japanse fabrikant van filmmateriaal, camera's en gegevensdragers.

Het bedrijf werd opgericht op 20 januari 1934 en had wereldwijd ongeveer 35.000 werknemers (31 maart 2011).
Sinds 1982 is Fuji een van de sponsors van de FIFA Wereldcup.

In 1982 opende Fujifilm de eerste productiefaciliteit buiten Japan.
In Tilburg ging de productie van fotopapier van start, later uitgebreid met fotorolletjes en offsetplaten.
De productie van fotorolletjes werd in 2006 beëindigd.
Op dit moment werken bij Fujifilm Tilburg circa 900(?) personen waarmee het bedrijf een van de grootste werkgevers van Noord-Brabant is.

In België, Sint Niklaas, houdt men zich bezig met marketing en sales activiteiten van onder andere chemicaliën.
Ook is hier een productiebedrijf voor chemicaliën.

Een bubbelbad (ook wel 'bellenbad' of Jacuzzi, naar het Amerikaanse merk bubbelbaden, of Whirlpool uit het Engels) is een verwarmd bad (meestal zo rond de 37/38°C) waar bellen in worden gevormd, door middel van lucht.

Er wordt gebruikgemaakt van waterstralen en luchtbellen om een ontspannend effect te creëren.
Vaak kan er ook gekozen worden om enkel luchtbellen of enkel waterstroom te verkrijgen.

Het wordt meestal schoongehouden door middel van zand- en actiefkoolfilters die haar, zand en bladeren uit het water halen.
Er wordt ook chloor gebruikt (meestal in de vorm van chloortabletten) om het water zuiver te houden en vrij van bacteriën.
Soms is het bubbelbad voorzien van een ozongenerator of ultraviolet licht om organismen te doden.

Tenslotte moet ook de zuurgraad in de gaten worden gehouden.
Er zijn testbuisjes in de handel om het chloorgehalte en zuurgraad te controleren.

Jacuzzi is de handelsnaam van een fabrikant van bubbelbaden; deze naam wordt ook wel voor andere bubbelbaden gebruikt (genericide), maar voor de aanbieders is dat niet toegestaan.
In reclame-uitingen wordt dan ook wel eens gezegd: "Wij leveren de Jacuzzi, anderen slechts een bubbelbad".

De uitvinder van de luchtpomp voor dit bubbelbad, Candido Jacuzzi, was op zoek naar mogelijkheden om zijn 8-jarige zoon Kenneth Jacuzzi verlichting te geven voor zijn reumatoïde artritis.
Later stond deze zoon aan het hoofd van het bedrijf.

Il trovatore ("De troubadour") is een opera in vier bedrijven van Giuseppe Verdi, op een Italiaans libretto van Salvatore Cammarano, gebaseerd op de tragedie El Trovador van Antonio Garcia Gutièrrez.
De eerste opvoering vond plaats op 19 januari 1853, in het Teatro Apollo in Rome.
Het stuk werd enthousiast ontvangen.

De muziek stond op een hoog peil, zeker op momenten waar het tot uitdrukking brengen van de gevoelens van de figuren betrof.
Het libretto werd voltooid door Leone Emanuele Bardare, aangezien Cammarano plotseling, op nog jonge leeftijd overleed.
Waarschijnlijk ligt hierin de oorzaak van het feit dat het ingewikkelde verhaal enigszins als los zand aan elkaar hangt.

Plaats van handeling: Biskaje en Aragón
Tijd: het begin van de 15e eeuw

Ferrando (bas), kapitein van de lijfwacht van graaf Di Luna (bariton), vertelt zijn manschappen dat het broertje van de huidige graaf door een zigeunerin behekst werd. Zij werd opgepakt en op de brandstapel gezet. Haar dochter ontvoerde daarop het broertje, en 's anderdaags vond men in de resten van de brandstapel het verkoolde lijkje van een kind.

In de tuin van het kasteel van de prins van Aragon vertelt Leonora (sopraan, hofdame van de prinses aan haar vertrouwelinge Inez (mezzosopraan) van haar liefde voor een troubadour, Manrico (tenor) genaamd.
Inez heeft hier vreemde voorgevoelens bij, maar Leonora weigert haar raad om haar verhouding te breken op te volgen.

De graaf Di Luna is ongemerkt naderbij gekomen om de vrouw die hij waanzinnig liefheeft te zien.
Dan klinkt in de verte de stem van de troubadour, en Luna's jaloezie laait hoog op.
Leonora rent naar buiten recht in de armen van Luna, waarvan zij in de duisternis denkt dat het Manrico is.
Manrico, die hier getuige van is, denkt dat Leonora hem ontrouw geworden is, maar ze weet hem ervan te overtuigen dat het een vergissing was, en dat ze alleen van hem houdt, en niet van Luna.
Deze wordt woedend en beide mannen besluiten tot een duel.
Ze snellen weg en laten Leonora in onmacht achter.

In het zigeunerkamp laat de gewonde Manrico zich door zijn moeder Azucena (mezzosopraan) verzorgen.
Hij vertelt dat hij in staat was geweest de graaf te doden, maar het was alsof er een stem vanuit de hemel klonk die hem weerhield de dodelijke slag toe te brengen.
Azucena vindt het maar niks, en in een soort van trance vertelt zij hoe haar moeder op de brandstapel stierf, nadat ze haar dochter had toegeschreeuwd haar te wreken.
Hierop ontvoerde Azucena het zoontje van de graaf en in een delirium wierp zij een kind in de vlammen.
Toen het delirium week, besefte ze dat ze in plaats van het zoontje van de graaf, haar eigen kind in de vlammen gegooid had.
Manrico is ontzet door dit verhaal, en vraagt haar wie hij dan is.
Azucena blijft volhouden dat hij haar zoon is.
Dan komt Ruiz (tenor) met het nieuws dat Leonora, overtuigd van het feit dat Manrico dood is, in het klooster wil gaan.
Manrico rent overhaast weg om haar tegen te houden, en Azucena probeert wanhopig hem te stoppen, echter tevergeefs.
Leonora maakt zich gereed om het klooster binnen te gaan, maar wordt gestopt door Luna, die haar met geweld wil ontvoeren. Hij wordt echter tegengehouden door Manrico en zijn manschappen.

Azucena, op zoek naar haar zoon, wordt door de manschappen van Luna gearresteerd en voor de graaf gebracht.
Hij hoort haar uit en zijn achterdocht is gewekt door haar verhaal.
Ook Ferrando herkent in haar de zigeunerin die het broertje van de graaf vermoordde, en wanneer blijkt dat zij ook Manrico's moeder is, kan de graaf zijn geluk niet op.
Manrico staat op het punt met Leonora te trouwen, maar wanneer hij hoort dat Azucena gevangen is, haast hij zich om haar te redden.

Manrico is gevangengenomen en zit nu in de kerkers van het kasteel.
Leonora is heimelijk naar het kasteel gekomen om hem te bevrijden.
Ze hoort hem weeklagen vanuit de toren waarin hij opgesloten zit, terwijl de monniken in de kapel het Miserere zingen.
Dan komt Luna naar buiten en Leonora maakt zich bekend.
Zij smeekt de graaf haar minnaar te laten gaan; in ruil daarvoor zal zij zich aan de graaf geven.
De graaf gaat akkoord en geeft opdracht de troubadour vrij te laten.
Leonora, die helemaal niet van plan is zich aan de graaf te geven, neemt vergif in.
In de kerker probeert Manrico zijn moeder te troosten, maar in haar waan probeert ze zich te warmen aan de vlammen van de brandstapel die haar wacht.
Dan betreedt Leonora de kerker waar Manrico zit, en vertelt hem dat hij vrij is.
Hij raadt gelijk welke prijs ze daarvoor betaald heeft en vervloekt haar.
Dan begint het gif te werken en ze zakt stervend in zijn armen in elkaar.
Luna beseft dat hij bedrogen is en gelast onmiddellijk Manrico's executie.
Azucena ontwaakt en probeert hem tegen te houden.
Buiten houdt de beul Manrico's afgehouwen hoofd echter al in de hoogte.
Ze schreeuwt Luna toe dat hij zijn eigen broer vermoord heeft, en nadat ze uitgeroepen heeft dat haar moeder nu gewroken is, zakt ze stervend in elkaar.
De graaf blijft verbijsterd achter.

Bruxisme oftewel tandenknarsen is een parafunctie van het gebit.
Dit gebeurt door het over elkaar schuiven van boven- en ondertanden, hierbij kan een knarsend geluid gehoord worden.

Over het algemeen gebeurt het 's nachts tijdens de slaap en onbewust.

Hierdoor ontstaan er eerst slijtvlakken (attritie) op de tanden, waardoor het glazuur afslijt en de dentine bloot komt te liggen zodanig dat cariës en tandgevoeligheid kunnen ontstaan.

Verder wordt het steunweefsel van de tanden aangetast (door overbelasting) zodanig dat de tanden los komen en het kaakgewricht aangetast wordt (Costen-syndroom).
Ook andere klachten kunnen het gevolg zijn van bruxisme, zoals slecht slapen, hoofdpijn, pijnlijke kaakgewrichten en -spieren, tand- en kiespijn, vermoeidheid en nek- en schouderklachten.

De oorzaken van bruxisme zijn gebrekkige tandcontacten (premature contacten genoemd of ook soms malocclusie), psychische spanningen (stress) en ook intoxicatie met drugs als ecstasy en amfetaminen.

De behandeling zal dan bestaan in het inslijpen van de premature contacten, het behandelen van de stress en het dragen van een opbeetplaat, ook wel splint genoemd.

Een opbeetplaat is een hoefvormige kunstharsplaat die op de boventanden geplaatst wordt.
De zijde naar de ondertanden is glad en heeft met alle ondertanden contact, ook wanneer de onderkaak zijdelingse bewegingen doet.
Men spreekt dan van een gebalanceerde occlusie.

Legionellose is een infectieziekte die de luchtwegen en de longen aantast, welke wordt veroorzaakt door de bacterie Legionella pneumophila.

De Legionella pneumophila bacterie werd ontdekt op 18 januari 1977.

Van deze bacterie zijn er ten minste 34 serogroepen beschreven, het aantal zal toenemen doordat er doorlopend mutaties optreden.

Legionellose komt in twee varianten voor:

• De veteranenziekte of legionairsziekte is een vorm van longontsteking. De ziekte kan licht verlopen maar ook ernstig of fataal, en trekt vooral de aandacht van de media omdat er wel eens uitbraken op grote schaal plaatsvinden. De veteranenziekte is een potentieel ernstige aandoening met een overlijdensrisico van 5 tot 25 procent.
• De legionellagriep of pontiackoorts is een lichtere variant van de ziekte waarbij geen longontsteking plaats vindt. Deze variant is ongevaarlijk en de klachten die hiermee gepaard gaan kunnen zonder behandeling overgaan.

De veteranenziekte werd in 1976 ontdekt toen in Philadelphia (VS) een epidemie van longontstekingen woedde onder oud-strijders van de Amerikaanse strijdkrachten die bij een reünie van het American Legion (Amerikaans Legioen) in hetzelfde hotel hadden verbleven.
221 veteranen werden ziek en er stierven uiteindelijk 34 personen aan de longontsteking.

Pas na maanden onderzoek werd vastgesteld dat het hier ging om een besmetting door een tot dan toe onbekende bacterie.

In 1985 trad een grote uitbraak op in Stafford, waarbij de besmettingsbron bleek te liggen in een van de koeltorens van de airconditioning van het plaatselijke ziekenhuis.
De besmetting trad vooral op bij mensen die in de buurt van deze toren hadden verbleven.
Er waren 68 herkende gevallen van longontsteking en 22 mensen overleden.
Een groot aantal personeelsleden bleek daarnaast bij onderzoek antistoffen te hebben zonder duidelijk ziek te zijn geweest.

In 2000 vond in het Melbourne Aquarium in Melbourne, Australië ook een uitbraak plaats.

Op 10 juli 2006 werd bekend dat in de regio Amsterdam zich 19 patiënten hadden gemeld met de veteranenziekte.
1 persoon is hieraan overleden.
De bron van de besmetting waren de koeltorens op het oude post-gebouw vlakbij het centraal Station.

In Nederland trad een zeer grote legionella-uitbraak op in maart 1999 onder bezoekers van de Westfriese Flora in Bovenkarspel.
De bron van de bacterie bleek volgens onderzoek van het RIVM te liggen in een bubbelbad.
Toen overleden 32 mensen aan de gevolgen van de veteranenziekte en meer dan 200 mensen werden ernstig ziek.

Waarschijnlijk is het aantal overledenen groter, want het duurde enige tijd voordat de ziekte werd herkend.
Een aantal overleden personen was op dat moment al begraven.

De veteranenziekte begint met een snel opkomende hoofdpijn, spierpijn en een ziek gevoel, gevolgd door longontsteking met koorts boven de 39°C.
De patiënt hoest en is soms kortademig.
Een aantal patiënten heeft last van braken en diarree.
De bacterie tast de binnenkant van de longblaasjes aan, waardoor het lichaam geen zuurstof meer kan opnemen.

Een beruchte bron van besmetting zijn douches in hotels in vakantielanden, waar de kraan soms (als de kamer een poos leegstaat) een aantal dagen niet loopt en de gasten dan na een lange reis meteen onder de douche springen.
De bacteriën hebben zich ruim vermenigvuldigd en worden door de eerste bader ingeademd.
Een belangrijk preventief advies is de kraan met ingehouden adem aan te zetten, de doucheruimte te verlaten en een paar minuten later pas te douchen.

Popeye is een door Elzie Segar vormgegeven Amerikaans strip- en tekenfilmfiguur, die op 17 januari 1929 voor het eerst in stripvorm verscheen.

Vanaf 1933 was hij ook te zien in diverse tekenfilms van Max Fleischer en Dave Fleischer.

Popeye was oorspronkelijk een nevenpersonage in Elzie Segar's krantenstrip "Thimble Theatre" (1919-1938), die toen vooral rond Olive Oyl (Olijfje) en haar familie draaide.
De reeks werd al 10 jaar lang gepubliceerd toen Popeye in 1929 zijn debuut maakte.
De zeeman die supersterk wordt door het eten van spinazie werd algauw razend populair.
Zelfs zo sterk dat hij voortaan het centrale personage werd.

De strips waren verder ook zeer geliefd dankzij de ironische humor en de spannende plots.

Na de vroegtijdige dood van de 43-jarige Segar in 1938 ten gevolge van leukemie, zetten zijn assistenten de populaire strip voort.
Vooral Bud Sagendorf toonde zich bijzonder geïnspireerd en zou de spinaziemythe helpen ontstaan tijdens de tweede wereldoorlog.
Omdat niet kon worden voorzien hoe lang de oorlog zou duren, wilde de regering de mensen aanpraten wat zuiniger om te springen met vlees, want ondanks de grote veestapel moesten reusachtige hoeveelheden vlees in de Verenigde Staten worden ingevoerd.
Daartoe liet men de populaire stripfiguur Popeye spinazie promoten.

De serie korte tekenfilms die in de jaren zestig door King Features werden geproduceerd werden in Nederland door de VARA op de televisie gebracht.
Hierbij werd de originele reeks tekenfilms van Nederlandstalige ondertiteling voorzien.
Tegelijkertijd werd in het programma Kinderbios van de AVRO de The All new Popeye show uitgezonden, waarbij de tekenfilms volledig in het Nederlands werden nagesynchroniseerd.
De stem van Popeye werd hierbij vertolkt door de acteur Joop Doderer.
Omdat deze twee tekenfilmseries speciaal voor de televisie werden gemaakt, haalden ze het kwalitatief niet vergeleken bij de oorspronkelijke filmpjes van vroeger jaren.

Door de vroegtijdige dood van Elzie Segar is het Popeye-figuurtje sinds begin 2009 in Europa rechtenvrij aan te wenden in publicaties.
Onder de Amerikaanse wetgeving is dit beschermd tot 2034.

In de Europese Unie loopt het copyright tot 70 jaar na het overlijden van de bedenker.
In de USA is deze termijn 95 jaar.

Als gevolg van het rechtenvrij maken van de stripheld mag eenieder in de Europese Unie zonder het betalen van royalty's Segars creatie gebruiken op posters, T-shirts en dergelijke.

• Het idee dat Popeye door spinazie supersterk wordt is gebaseerd op het later foutief gebleken idee dat spinazie tien keer zoveel ijzer zou bevatten. Er was echter een komma verkeerd gezet tijdens dit wetenschappelijk onderzoek.
• Er is een film verschenen van Popeye in 1980 met Robin Williams als Popeye.
• Voor de tekenfilms die King Features in 1960 voor de televisie produceerde werd zeeman Bluto vervangen door bandiet/overvaller Brutus.

Brussels Fruit Beer is een Belgisch bier.
Het bier werd gebrouwen door Brasserie Du Bocq te Purnode (Yvoir, Namen).

Brussels Fruit Beer werden gebrouwen op basis van witbier en vruchtensap.
Ze bevatten geen kunstmatige aroma’s of kleurmiddelen.

Brussels Fruit Beer "Apple" is een fruitbier (appel) en heeft een alcoholpercentage van 3,2%.

Brussels Fruit Beer "Peaches" is een fruitbier (perzik) en heeft een alcoholpercentage van 3,2%.

Brussels Fruit Beer "Red Fruit" is een fruitbier en heeft een alcoholpercentage van 3,2%.
De toegevoegde vruchtensappen zijn van zwarte bessen, blauwe bessen, frambozen en kersen.

Bonanza was een Amerikaanse westernserie die in de jaren 60 furore maakte op de televisie.
Het behoorde in Amerika na Gunsmoke tot de bestbekeken series.
Ook in België en Nederland was de serie zeer populair en werd uitgezonden door de BRT en KRO : de reeks werd in 1964, 1965 en 1966 drie jaar op rij bekroond met Humo's Prijs van de Kijker.

In de VS ging de allerlaatste aflevering (jg.14/afl.430) van Bonanza on-air op NBC op
16 januari 1973.

De verhalen draaiden om de familie Cartwright, bestaande uit een vader en drie zoons (ieder van een andere moeder, Pa Cartwright had de gewoonte zijn vrouwen snel te verliezen).
Gezamenlijk runden de mannen de Ponderosa ranch.

Ben ('Pa') Cartwright, gespeeld door de Canadese acteur Lorne Greene, stond aan het hoofd van het gezin.
Zijn zoons waren Adam (Pernell Roberts), Eric, beter bekend als Hoss (Dan Blocker) en Little Joe (Michael Landon).
Nog een belangrijk figuur in de serie was de Chinese kok Hop Sing (Victor Sen Yung).

In 1965 verliet Pernell Roberts de serie, waarna het programma wat in populariteit afnam.
Herstel in kijkcijfers kwam nadat David Canary de cast kwam versterken in de rol van voorman Candy Canaday.
Hij werd geïntroduceerd in 1967 in aflevering 271 (Sense Of Duty).
Nadat Dan Blocker in 1972 plotseling overleed, was het snel gedaan met Bonanza.
Het programma verdween geruisloos.

Tegenwoordig bevinden zich enkele afleveringen van de serie in het publiek domein.

De Engelstalige uitgave van Wikipedia was de eerste editie van deze online encyclopedie en werd gestart op 15 januari 2001.

Na ongeveer vijf jaar werd in maart 2006 het miljoenste artikel toegevoegd aan de Engelstalige gemeenschapsencyclopedie.
Hiermee laat het de edities van Wikipedia in andere talen, zoals de Duitstalige, de Franstalige en de Nederlandstalige, ver achter zich.
Anderhalf jaar later, in september 2007, bereikte de Engelstalige Wikipedia reeds het twee miljoenste artikel.

Momenteel telt de Engelse Wikipedia meer dan 4 miljoen artikelen.

Eén van de twistpunten op de Engelstalige Wikipedia is het debat over de vraag aan welke variëteit van het Engels de voorkeur moet worden gegeven.
De meest voor de hand liggende kandidaten zijn het Amerikaans-Engels, het Brits-Engels en het Internationaal Engels.
Er is ook voorgesteld om het Engels voor Wikipedia te standaardiseren en om een enkele vorm van het Engels voor de Engelstalige Wikipedia te kiezen.

De gebruikelijke oplossing voor het probleem is om een vorm van het Engels te kiezen die past bij de schaal van het artikel.
Als het een specifiek Canadees artikel betreft ligt de voorkeur bij Canadees-Engels, als het een algemeen artikel is dan is Internationaal Engels meer geschikt, waarbij het telkens wel belangrijk is dat het hele artikel consequent in eenzelfde stijl is geschreven.

In 2005 deed het wetenschappelijke tijdschrift Nature een vergelijkend onderzoek naar de kwaliteit van de Engelstalige Wikipedia ten opzichte van de Encyclopædia Britannica. Uit dit onderzoek bleek dat in artikelen die gingen over wetenschap de Wikipedia en de Brittanica elk vier zware fouten bevatten, daarnaast werden wel 162 kleine foutjes gevonden in de Wikipedia, en slechts 123 in de Brittanica.

Op 18 januari 2012 werd vanaf 6.00 uur MET de Engelstalige Wikipedia voor vierentwintig uur platgelegd uit protest tegen de Stop Online Piracy Act (SOPA), een Amerikaans wetsvoorstel waarmee beoogd wordt auteursrechtschendingen van websites aan banden te leggen maar dat door sommigen als internetcensuur wordt gezien, en een soortgelijk wetsvoorstel, de PROTECT IP Act (PIPA).
Bezoekers van de website werden omgeleid naar een pagina met een politiek statement.
Ook werd de lezer opgeroepen om via sociale media te protesteren tegen de wetsvoorstellen.
De omleiding naar deze pagina kon echter op verscheidene manieren vermeden worden.

Eerder werd op 4 oktober 2011 ook al de Italiaanstalige Wikipedia geblokkeerd, uit protest tegen een wet van de Italiaanse regering.

Brush Motor Car Company was gevestigd in Detroit, Michigan, en werd opgericht door Alanson P. Brush die een lichte auto met houten chassis ontwierp (eigenlijk houten rails en ijzeren cross-leden).

Hoewel er veel producenten van kleine runabouts van vergelijkbare grootte en van één tot vier cilinders waren in deze tijd (vóór de Ford Model T domineerde de lage prijs markt), had de Brush een apart design door de inventiviteit van zijn schepper.

De kracht werd verstrekt door een grote single-cilinder, watergekoelde motor.
Een kenmerk van de motoren, ontworpen door Brush was dat ze tegen de klok in liepen in plaats van de gebruikelijke klok mee.

Met de klok mee draaiende-motoren maakte vele gewonden, meestal ontwrichte duimen en gebroken onderarmen.

De onderneming maakte deel uit van de Benjamin Briscoe's United States Motor Company, opgericht in 1910, maar ging mee ten onder in 1913.

De Laocoöngroep, ook wel Laocoön en zijn zoons genoemd, is een marmeren beeldengroep uit 40 - 20 v.Chr. die in 1506 werd gevonden in een wijngaard in Rome.
Volgens de Romeinse schrijver Plinius werd de groep gemaakt door Hagesander, Polydorus en Athenodorus van Rodos.
De Laocoöngroep staat nu in de Vaticaanse musea in Vaticaanstad en is een van de pronkstukken van de Vaticaanse collectie.

De Laocoöngroep is een van de beroemdste beeldengroepen uit de Oud-Griekse beeldhouwkunst.
Het beeld stelt de Trojaanse priester en ziener Laocoön met zijn twee zoons, Thymbraeus en Antiphantes, voor.
Het beeld staat in het Museo Pio-Clementino in de Vaticaanse Musea in Rome.
Let vooral op de details (Hellenistisch): de gezichtsuitdrukkingen zijn goed nagebootst.

Het verhaal achter deze afbeelding is dat de Trojaanse priester Laocoön de Trojanen wilde waarschuwen om het paard van Troje niet binnen te halen.
Volgens de overlevering werden de priester en zijn zoons vervolgens gewurgd door slangen van Poseidon.
Uitgebeeld wordt het moment waarop Laocoön en zijn zoons gewurgd worden door twee slangen die gestuurd zijn door Poseidon (of Pallas Athena).

Het beeld stamt uit de laat-hellenistische periode (die liep van ongeveer 350 tot 30 voor Christus).
Tijdens die periode wilden kunstenaars 'echte' mensen weergeven, in plaats van perfecte goden en godinnen.
Ook moesten de kunstwerken emotie en actie uitdrukken, wat in het geval van Laocoön en zijn zoons goed gelukt is.
In het beeld zit een duidelijke driehoekscompositie, die gevormd wordt door de hoofden van de drie figuren.
Het is volledig gemaakt uit marmer en is 184 cm groot.

Nadat het een paar decennia voor Christus was vervaardigd op Rodos, heeft het beeld in Rome gestaan, vermoedelijk zelfs in de Domus Aurea van keizer Nero.
Keizer Vespasianus heeft het beeld ook in zijn bezit gehad.

Op 14 januari 1506 werd de beeldengroep teruggevonden tijdens het omspitten van een wijngaard in Rome, niet ver van Nero's Domus Aurea, en in het Vaticaan geplaatst.
Toen het beeld gevonden werd, ontbraken er enkele stukken : het meest opvallende was het onderste gedeelte van Laocoöns rechterarm, die bij de schouder afgebroken was.
Paus Julius II hield een wedstrijd, door Raphael gejureerd, waarbij men de houding van de arm kon bepalen.
Een uitgestrekte arm won de wedstrijd, alhoewel Michelangelo van mening was dat de arm gebogen achter Laocoöns achterhoofd moest zitten.

De opvolger van Julius II, Paus Leo X, liet het beeld met de uitgestrekte arm door Bandinelli meermalen kopiëren in brons.

Na Napoleon Bonapartes verovering van Italië in 1799 werd de beeldengroep verplaatst naar het Louvre in Parijs.
Daar bleef het, tot Napoleons val in 1813.
Toen zonden de Britten het beeld terug naar het Vaticaan.

In 1957 werd in Rome de originele rechterarm teruggevonden, die inderdaad gebogen was en achter Laocoöns hoofd hoorde.
De uitgestrekte arm werd verwijderd en het origineel herbevestigd.