Een muis is een aanwijsapparaatje (hardware) dat aan een computer wordt gekoppeld om de positie van een cursor op het beeldscherm met een handbeweging te besturen.
Daarnaast is er minimaal één drukknop aanwezig.
Vanwege de gelijkenis van het apparaatje met het gelijknamige dier kreeg het de naam mouse, wat in veel talen vertaald werd.

De muis werd in 1963-1964 ontwikkeld door Douglas Engelbart en William English aan het Stanford Research Institute (SRI).
Het Amerikaanse patent voor de muis of, zoals het apparaatje in de officiële papieren genoemd wordt, de "X-Y Position Indicator for a Display System" ("X-Y Positie-indicator voor een Beeldschermsysteem"), staat sinds 17 november 1970 onder het nummer 3.541.541 op naam van uitvinder Douglas C. Engelbart.
"Maar het was Bill English", aldus Engelbart, "die het eerste werkende prototype eigenhandig in elkaar schroefde, want English was één van die zeldzame mensen met handen die alles kunnen maken wat de ogen eenmaal hebben gezien."

Op die "oermuis" van Engelbart en English was slechts één knop aangebracht.
"Maar", zo verklaart Engelbart, "wij gingen er al vrij snel toe over om drie knoppen op onze muizen te monteren.
Wij gebruikten daarvoor eenvoudige drukschakelaars zoals die destijds in de handel verkrijgbaar waren.
Van miniaturisering had toen nog niemand gehoord, zodat die dingen in vergelijking met de tegenwoordige schakelaars nogal lomp waren.
Drie stuks was dus louter en alleen vanwege deze fysieke beperking het absolute maximum.
Waren de schakelaartjes kleiner geweest, dan had ik beslist nog veel meer knoppen op de muis willen hebben.
Want méér knoppen betekent vanzelf méér mogelijkheden."

Deze opvatting van de uitvinder staat in schril contrast met het uiterlijk van de eerste muis die standaard met een computer werd meegeleverd: de muis die Xerox met zijn Star-computer op de markt bracht, had slechts één knop.
En hetzelfde gold lange tijd voor de muizen die onderdeel vormden van Apple-computers.
Pas met de verschijning van de IBM-PC en daarmee compatibele personal computers zouden muizen weer meer knoppen krijgen.
Dankzij de muis als aanwijs- en invoerapparaat zou de latere ontwikkeling van grafische gebruikersinterfaces, zoals die van de besturingssystemen Mac OS en Windows een hoge vlucht nemen.

Een muis werd aanvankelijk met de computer verbonden via de seriële poort. Later werd een PS/2-interface gebruikt. Tegenwoordig hebben de muizen meestal een USB-stekker of ze werken draadloos. De verbinding gebeurt met een snoer of via een draadloos netwerk (radio, bluetooth of infrarood).

Een speciaal voor muisgebruik gefabriceerde kleine mat of plaat wordt muismat genoemd. Deze bestaat vaak uit een laagje hard plastic met daaronder een dikker stuk schuimrubber.

Een muis werkt digitaal en de verplaatsing wordt dan ook digitaal gemeten. De daarbij gebruikte eenheid wordt mickey genoemd, naar de beroemde muis van Walt Disney. Het stuurprogramma van de muis kan bijvoorbeeld vaststellen dat de muis drie mickeys naar links is geschoven.

Mechanische muis

De mechanische muis heeft onderaan een zware, met stroef materiaal beklede kogel (de "muisbal"), die bij beweging van de muis over een plat oppervlak, door de wrijving met de beweging meerolt. Deze rolbeweging wordt overgebracht op twee assen, die onder een hoek van 90° met elkaar gemonteerd zijn. De assen bedienen twee lichtsluisjes, die de beweging omzetten in elektronische impulsen. Deze informatie wordt door de muisdriver en het besturingssysteem uiteindelijk omgezet naar een beweging van de cursor op de monitor. De kogel neemt vuil mee, dat op de assen wordt afgezet, waardoor de beweging van de assen wordt gehinderd. De kogel en de assen moeten daarom periodiek schoongemaakt worden.
Hiertoe is de kogel demonteerbaar gemaakt.

Optische muis

Een muisvariant die minder gevoelig is voor vuil en slijtage en gladheid van het onderliggende oppervlak is de optische muis. Deze bevat een led of in het geval van een lasermuis een laser en een mini-CCD-camera, die de beweging van de muis ten opzichte van de onderlaag optisch waarneemt. De beweging van de cursor is bij gebruik van een optische muis veel beheersbaarder. Optische muizen bestaan al geruime tijd, maar waren vaak afhankelijk van een speciale muismat, met daarop een patroon van horizontale en verticale lijnen, die door een dubbele fotosensor werden "afgetast". Dit was het geval bij de eerste optische muizen die uitgevonden zijn door Steve Kirsch van Mouse Systems Corporation. Deze muismat is met de moderne optische muis niet meer nodig; de optische muis herkent tegenwoordig zeer kleine oneffenheden in de ondergrond.
De meeste optische muizen hebben nog wel problemen met een sterk reflecterende, doorzichtige of absorberende ondergrond.

Trackball

Een andere variant is de trackball of rugmuis waarbij het rolletje bovenaan op de muis wordt geplaatst. Dit heeft verschillende voordelen:

• weinig ruimtebeslag, want de 'muis' blijft op zijn plaats;
• het rolletje wordt niet vervuild door vuil dat op een oppervlakte gevallen is;
• de beweging is nauwkeuriger te beheersen met één vinger;
• de gebruiker krijgt minder snel last van een muisarm, een vorm van RSI.

Er zijn ook nadelen:

• Slepen (bewegen terwijl een knop ingedrukt gehouden wordt) is wat lastiger
• Bewegingen over wat grotere afstanden kunnen wat meer tijd kosten

Pen-tablet

Een andere type muis is de pen-tabletcombinatie. Dit is een pen met bijbehorend tableau waarop kan worden 'geschreven'. De pen-tablet is vooral bedoeld voor artistiek tekenwerk en wordt in klinisch-chemische laboratoria gebruikt om op een tableau met een overzicht van typen cellen een bepaald type cel aan te wijzen. Ook wordt de pen-tablet gebruikt als alternatief voor de muis om de cursor te besturen en te klikken. De pen kan meer doorgeven dan alleen maar de positie van de cursor: de druk op de pen, de stand (hoek) van de pen of zelfs de rotatie van de pen. De gebruikte software moet daarvoor wel geschikt zijn.
Vanaf 2007 zijn de meest gangbare tekenpakketten geschikt om de druk op de pen te gebruiken bij het tekenen.

Penmuis

Er zijn verschillende soorten penmuizen:

• Het kan een pen-tabletcombinatie zijn
• Een pen met onderaan een heel kleine gewone muis, waardoor deze muis als een pen beetgehouden kan worden.
• Een pen die draadloos alle bewegingen aan de computer doorgeeft. Deze pen werkt in tegenstelling tot de pen-tablet op alle oppervlakken. Deze pen heeft wel een batterij nodig.

Andere

Ook zijn er apparaten die op het hoofd gezet kunnen worden, waarbij iemand met hoofdbewegingen de cursor bestuurt. Er bestaan verschillende systemen waarbij een camera naar het oog kijkt (naar de pupil) en aan de hand van de stand van het oog de cursor op het scherm verplaatst. Daarbij is het mogelijk dat de cursor staat op de plaats waarnaar gekeken wordt. In 2009 werkt dat nog niet nauwkeurig. Daarnaast is er de voetmuis of voetenmuis, waarmee men de cursor met de voeten bestuurt.

Het is ook mogelijk om geen muis te gebruiken, maar een webcam die naar handbewegingen kijkt. Op dit moment (2007) is dit alleen nog in gebruik bij een aantal spelcomputers. In 2009 werkte Microsoft aan "Project Natal" waarbij iemand volledig wordt gescand en er zonder gebruik van muis of controller een spel gespeeld kan worden. Ondertussen is dit ook commercieel uitgewerkt, met de Kinect.

In laptops worden touchpads gebruikt die als vervanging van de muis kunnen worden gebruikt.

Aantal knoppen

De eerste muis die standaard met een computer werd meegeleverd, de muis van de Xerox Star, had slechts één enkele knop en dat bleef ook heel lang zo voor de Apple Macintosh, ontwikkeld door oud-medewerkers van Xerox die voor zichzelf begonnen waren. Pas zeer recent is ook Apple gezwicht voor de verleiding van een meerknopsmuis. De meeste muizen die halverwege de jaren 80 van de 20e eeuw beschikbaar kwamen voor de oorspronkelijke IBM PC en diens klonen, hadden direct al drie knoppen, met uitzondering van de muis die door Microsoft op de markt werd gebracht; die had er namelijk slechts twee: één voor "point and click"-selectie en één voor het oproepen van zogenaamde "context-afhankelijke menu's". Tegenwoordig zijn drie of twee knoppen de norm en alle afwijkingen daarvan uitzonderingen, veelal ontwikkeld voor zeer specifieke toepassingen, zoals Computer Aided Design en Computer Aided Manufacturing.

De laatste jaren is er ook de toevoeging van een scrollwieltje, vaak verwerkt in de middelste knop. Het scrollwieltje rolt de inhoud van een venster in horizontale of verticale richting, of vergroot of verkleint die. Dit is bijvoorbeeld handig om een overzicht te hebben van lange teksten of webpagina's, zonder de plaats van de cursor te moeten veranderen. De oorspronkelijke functie van de middelste knop kan bij dit soort muizen worden geactiveerd door het scrollwieltje in te drukken.

De dubbelklik geeft een extra mogelijkheid, zonder dat daarvoor een knop toegevoegd hoeft te worden. Bij sommige oude DOS-programma's konden beide knoppen tegelijkertijd ingedrukt worden voor een extra functie, en onder het X Window System wordt dit ook gebruikt wanneer een tweeknopsmuis aangesloten is: beide knoppen tegelijk indrukken heeft dan dezelfde functie als de middelste knop indrukken op een drieknopsmuis.

Andere uitbreidingen in functies zijn mogelijk door gelijktijdig met klikken op een muisknop een toets op het toetsenbord (bijvoorbeeld "Shift", "Ctrl" of "Alt") ingedrukt te houden. Dit is gebruikelijk onder Mac OS met een eenknopsmuis, waar "Ctrl-klikken" (klikken terwijl de Ctrl-toets ingedrukt is) gelijkstaat aan klikken met de rechterknop op een meerknopsmuis.

Configuratie

Tegenwoordig kunnen er verschillende zaken met behulp van een gebruikersinterface geconfigureerd worden, zoals:

• de snelheid van de cursor voor een bepaalde beweging van de muis.
• de versnelling of vertraging van de cursor bij grote of kleine bewegingen. In Microsoft Windows heet deze optie "Precisie van de aanwijzer verbeteren", dan wordt de snelheid van de cursor kleiner bij kleine bewegingen.
• het trekken van een 'spoor' waar de muis zich bewogen heeft.
• de functie van de verschillende knoppen.
• snelheid voor het dubbelklikken.

RSI

Door veelvuldig gebruik van een gewone muis kan RSI optreden. Sommige mensen hebben bij gebruik van een trackball, verticale muis of penmuis minder last van RSI-klachten dan met een traditionele muis. Bij een verticale muis is de houding van de hand een kwartslag gedraaid, zoals men een joystick vasthoudt, wat een natuurlijker houding voor de hand is.

Met name de trackball maakt de kleine maar vaak herhaalde polsbewegingen van een gewone muis overbodig, maar belast de duim wel weer zwaarder. Het afwisselen van verschillende muizen kan het risico op RSI verder verkleinen.

Tokyo 1982 – Slechts drie jaar na introductie van de Walkman, ‘s werelds eerste draagbare cassetterecorder, heeft het Japanse bedrijf Sony wederom een wereldprimeur.
Op 1 oktober 1982 presenteert het bedrijf de eerste Cd-speler, de CPD-101.
Het product ontketende een revolutie in de digitale muziekindustrie.

Sony werd op 7 mei 1946 opgericht door de Japanse ondernemers Masaru Ibuka en Akio Morita. Het bedrijfje begon aanvankelijk met slechts 20 werknemers, maar groeide al snel uit tot een van de grootste bedrijven in Japan. In de jaren ’50 ontwikkelde Sony de eerste Japanse bandrecorder en had het bedrijf groot commercieel succes met de productie van transistorradio’s. Later werd de productlijn uitgebreid met onder andere een kleurentelevisie, een videorecorder en de Walkman, de eerste draagbare cassettespeler ter wereld.

In september 1976 presenteerde Sony het eerste prototype de haar nieuwste uitvinding: de digitale audioplaat. In samenwerking met het Nederlandse bedrijf Philips werkte Sony maar liefst zes jaar aan de ontwikkeling van het product. Op 1 oktober 1982 werd 52nd Street van Billy Joel het eerste album dat verscheen op de nieuwe audiodrager, de Compact Disc. Diezelfde dag presenteerde Sony ook de CPD-101, ‘s werelds eerste CD speler. Het apparaat was voorzien van een digitale display, een uitschuifbare CD lade en een afstandsbediening. Ten tijde van de verschijning kostte de CPD-101 maar liefst 730 dollar, waardoor het product slechts een kleine markt van fanatieke muziekliefhebbers bereikte. Desalniettemin werden de ontwikkeling van de CD en de CPD-101 door experts gezien als een revolutie in de digitale muziekindustrie.

In de daaropvolgende jaren daalde de prijs van Cd’s en Cd-spelers, waardoor de producten een veel grotere markt bereikten. Geschat wordt dat er inmiddels wereldwijd al meer dan 200 miljard (2007)Cd’s zijn verkocht. Maar door de ontwikkeling van de DVD en de opkomst van de MP3-spelers is er de afgelopen tien jaar sprake van een sterke afname van de verkoop van het aantal Cd’s.

De Harvard Mark I, ook bekend als de IBM ASCC, de Automatic Sequence Controlled Calculator, was de eerste invloedrijke digitale computer die wereldwijd bekend was.

De Mark I was ontworpen door Howard Aiken van IBM, en verhuisde naar Harvard in februari 1944, en werd daar formeel afgeleverd op 7 augustus 1944.

De elementen waaruit de Mark I bestond waren schakelaars, relais en draaiende schachten.
Bij de bouw werden meer dan 750 000 componenten gebruikt, waardoor de computer een lengte had van 15.24 meter, 2.43 meter hoogte en een massa van ongeveer 5 ton.

De meest bekende operator / programmeur van de Harvard Mark I was Grace Hopper.
Hopper gebruikte de term computer bug voor het eerst, toen een mot landde op de Mark I en een kortsluiting veroorzaakte op een bord.
Grace gebruikte tijdens de Tweede Wereldoorlog de Mark 1 onder meer om de hoeken te berekenen waarmee de Amerikaanse marine haar munitie moest afschieten.

Andere universiteiten hadden ook "Mark I"-computers, maar de Harvard Mark I wordt meestal bezien als dé Mark I.

De Osborne 1 was de eerste succesvolle commerciële draagbare micro computer.

De release door de Osborne Computer Company was op 3 april 1981.

De Osborne 1 was te koop voor $1795.

Het design was gebaseerd op de Xerox NoteTaker (draagbare pc), een prototype ontwikkeld door Alan Kay in 1976 bij Xerox PARC.

De Osborne 1 werd ontwikkeld door Adam Osborne (een auteur van computerboeken) en het ontwerp was van Lee Felsenstein.

Het toestel was ontworpen om te dragen, het was gebouwd in een plastieken box en had het gewicht en de afmetingen van een naaimachine.

Ondanks zijn onaantrekkelijk design en zijn gewicht (10,7kg) werden er in de eerste acht maanden na zijn release op 3 april 1981 11.000 stuks verkocht.

Van 1982 tot 1985 publiceerde het bedrijf de "The Portable Companion" een magazine voor Osborne gebruikers.

De Osborne 1 was voorzien van

• Een 5" (13cm), 52 karakters en 24 lijnen monochroom crt scherm
• Dual 5¼", enkelzijdige 40 track floppy disk drives
• 4 MHz Z80 CPU
• Een 64kb geheugen
• Een IEEE-488 poort te configureren als een parallel printer poort
• RS-232 compatibele 1200 of 300 baud seriële poort voor het gebruik met externe modems of seriële printers.

De Osborne 1 werkte op netstroom, de eerste toestellen enkel op 120v of 240v.
Latere modellen (blauwe box vanaf mei 1982) konden door de gebruiker worden omgezet met een schakelaar naar 120 of 240volt.

Het toestel draaide op het toen populaire CP/M 2.2 operating system.

De Deepsea Challenger is een kleine bathyscaaf, gemaakt om de bodem van de Marianentrog te kunnen bereiken.
Deze trog is het diepste punt op aarde.
Aan het vaartuig zijn 3D-camera's geplaatst, om ter plekke te kunnen filmen.
De bathyscaaf werd gebouwd in Sydney door het onderzoeksbedrijf Acheron Project Pty Ltd.
Op 26 maart 2012 bereikte James Cameron als eerste persoon ter wereld de bodem van de Marianentrog in een eenpersoonsvoertuig.

Enkele gegevens van de reis:

• Instrumenten – sensoren, sedimentenverzamelaars en grijpers – namen zoutgehalte, druk en temperatuur op.
• 500 kilo ballast werd op de zeebodem gelost voor de opstijging.
• Ledlampen aan een 2,5 m lang paneel verlichtten de zeebodem; zo konden de vier camera’s van de onderzeeër de duik vereeuwigen.
• De isolatielaag kromp 6,4 cm door de hoge druk.
• De cockpit was maar 109 cm in doorsnee, en rond om de druk beter te kunnen weerstaan.

Traian Vuia (Surducul Mic, 17 augustus 1872 - Boekarest, 3 september 1950) was een Roemeens uitvinder en luchtvaartpionier die de eerste eendekker bouwde waarmee de eerste geslaagde gemotoriseerde vlucht voor een eendekker maakte.
Zijn eerste vlucht vond plaats op 18 maart 1906 waarbij hij 12 meter aflegde.
Zijn beste prestatie met dit vliegtuig was een afstand van 24 meter.
Het lukte Traian Vuia niet om met het vliegtuig een langdurige gecontroleerde vlucht te maken en zijn experimenten hebben niet geleid tot enig vooruitgang of invloed in de luchtvaartgeschiedenis.

Nadat hij was afgestudeerd aan de hoge school in Lugoj in 1892 vertrok hij naar de Polytechnische School in Boedapest waar hij zijn ingenieursdiploma haalt.
Daarna meldde hij zich aan bij de Faculteit Recht in hetzelfde Boedapest waar hij in mei 1901 zijn Ph.D. haalde met het proefschrift "Leger en industrie, staat en contract regimes".

Hij keerde terug naar Lugoj waar hij zijn eerste vliegtuig ontwierp, die hij "vlieguig-auto" noemde.
Om dat hij niet genoeg geld bij elkaar kon sprokkelen om zijn ontwerp te bouwen, vertrok hij 1902 naar Parijs om daar naar financiers te zoeken.
Maar in Parijs liep hij vooral tegen sceptici aan.
De Franse theoreticus Victor Tatin, die zelf een modelvliegtuig had gebouwd in 1879, was weliswaar geïnteresseerd maar betwijfelde of er voor een dergelijk ontwerp een motor te vinden zou zijn.
Ook bij de Académie des Science werd het plan van Vuia afgewezen.
Hun commentaar was als volgt:

Het probleem van vliegen met een machine die meer weegt dan lucht kan niet opgelost worden en is enkel een droom. (16 februari 1906)

Ondanks deze afwijzing vroeg hij toch patent aan voor zijn ontwerp.
Deze was hem toegekend op 17 augustus 1903 en werd op 16 oktober gepubliceerd.
Hij begon met het bouwen van zijn machine in de winter van 1902/1903.
Tevens startte hij met de constructie van een motor naar eigen ontwerp voor zijn vliegtuig nadat hij tegelijkertijd zijn financiële moeilijkheden het hoofd moest bieden.
Deze motor wist hij te patenteren in Groot-Brittannië in 1904.

Hij werd Frans staatsburger in 1918 en tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij actief in het Franse verzet.
In 1950 keerde hij terug naar Roemenië.

Rond december 1905 was Vuia's eerste vliegtuig gereed, de "Traian Vuia 1" was een hoogdekker aangedreven door een koolzuurgas motor.
De vloeibare kooldioxide werd vergast in een Serpolletketel, deze brandstofvoorziening gaf de motor een looptijd van ongeveer drie minuten.
Hij koos voor Montesson, nabij Parijs om zijn eerste testen uit te voeren.
In het begin reedt hij met de machine, ontdaan van zijn vleugels, alleen maar rond om vertrouwd te raken met de besturing.
Op 18 maart 1906 deed hij zijn eerste vluchtpoging, nadat hij een aanloop deed van ongeveer 50 meter steeg het vliegtuig op en vloog hij over een lengte van ongeveer 12 meter op één meter hoogte waarna hij landde.
De Britse luchtvaart historicus Charles Harvard Gibbs-Smith beschreef de vlucht als zijnde "de eerste ééndekker volgens een moderne configuration" maar niet als "een geslaagde vlucht" want het vliegtuig was niet in staat tot een ononderbroken vlucht.

Sommige Roemeense enthousiastelingen claimen dat de machine van Vuia de eerste machine was die zonder hulp opsteeg.
Maar de Wright brothers hadden in 1903 al een succesvolle vlucht gemaakt waarbij de rails alleen diende om het toestel recht te houden tijdens het opstijgen, ook slaagde de Wright brothers er in een gecontroleerde vlucht te maken in tegenstelling tot Vuia.

Na zijn vlucht in maart 1906 maakte Vuia nog een aantal korte vluchten en paste hij zijn ontwerp iets aan, dit werd de Vuia I bis, maar dit maakte geen verschil.
In 1907 exposeerde hij tijdens de eerste luchtvaartsalon in Parijs een nieuw vliegtuig, de Vuia II met een Antoinette 25pk motor.

Pionier Alberto Santos Dumont, die in 1906 tweemaal een succesvolle vlucht boven Parijs maakte, erkende Vuia als een inspiratiebron.

Tussen 1918 en 1921 bouwde Vuia twee experimentele helikopters op de Juvisy en Issy-les-Moulineaux vliegvelden.
Ook was hij de uitvinder van een stoommachine die een interne druk kon opbouwen van 100 atmosfeer, deze machine wordt nog steeds gebruikt Hij ligt begraven op de Bellu begraafplaats in Boekarest.

Op 27 mei 1946 werd Traian Vuia benoemd tot erelid van de Roemeense Academy.

Timisoara International Airport Traian Vuia (TSR), het op twee na grootste vliegveld van Roemenië draagt zijn naam.

De Concorde was een supersonisch passagiersvliegtuig.
Er zijn slechts 20 toestellen van gebouwd, waaronder 4 prototypes.
Het vliegtuig vloog voor het eerst op 2 maart 1969, het maakte zijn laatste vlucht op 24 oktober 2003.

De Concorde kon tot op 18 kilometer hoogte vliegen en een snelheid bereiken van Mach 2,04; ruim tweemaal de snelheid van het geluid.
Daardoor vloog het toestel in minder dan drie uur van Londen naar New York.
De Concorde heeft op het traject New York – Londen een snelheidsrecord gevestigd van 1920 km/u.
Dit gebeurde op 7 februari 1996 (bron: FAI).

De Concorde was een prestigeproject van de Britse en Franse regeringen.
De plannen voor het toestel werden al in 1955 gemaakt.
De ontwikkeling ging gepaard met allerlei samenwerkingsproblemen tussen de Britten en de Fransen, die vaak op hoog politiek niveau moesten worden beslecht.
Dat er in beide landen een productielijn werd aangehouden werkte ook niet erg mee.
Dit zou echter wel enkele jaren later leiden tot het ontstaan van het internationale consortium Airbus.

Door politieke en financiële tegenslagen maakte de Concorde zijn eerste vlucht pas
op 2 maart 1969.
Om 15.50 uur steeg het eerste Franse toestel op in Toulouse.
Op 9 april volgde het eerste Britse toestel, vanaf het Britse vliegveld Filton.
Op 1 oktober 1969 brak de Concorde voor het eerst door de geluidsbarrière, waarna het toestel op 4 november van datzelfde jaar Mach-2 haalde.
Het toestel had een startsnelheid van ongeveer 400 km/u en een landingssnelheid rond 290 km/u.

De eerste trans-Atlantische vlucht werd september 1971 uitgevoerd, maar reguliere vluchten vonden pas in 1976 plaats.
Op 21 januari 1976 vertrok een British Airways Concorde van Londen naar Bahrein, en vertrok een Air France Concorde van Parijs naar Rio de Janeiro.
In feite was het toestel op dat moment al onrendabel door de gestegen brandstofprijzen.
Hoewel de Concorde het voor een reiziger mogelijk maakte op één dag naar New York te vliegen, daar zaken te doen en dezelfde dag nog terug te keren, vonden veel zakenreizigers het tarief toch te hoog; een retourtje Londen-New York kostte € 11.000.
Toen de brandstofprijzen nog verder stegen werd in oktober 2003 gestopt met de dagelijkse trans-Atlantische vluchten.
Dat betekende het einde van de Concorde, die was verslagen door de tragere maar veel goedkopere widebody-vliegtuigen, zoals de Boeing 747.
Voor het in de lucht houden van vijf Concordetoestellen had Air France 200 mensen in dienst.

De Concorde was een van de zeer weinige passagiersvliegtuigen die straalmotoren met naverbranders bezaten ter vergroting van de stuwkracht.
Ook de kenmerkende deltavleugel was ongebruikelijk voor een passagiersvliegtuig.
Omdat het toestel bij de landing gebruik maakt van vortexlift (waarvoor een grote invalshoek nodig is) is de neus van het toestel neerklapbaar zodat de cockpitbemanning toch enig zicht op de landingsbaan behoudt.

Landingen van de Concorde stuitten her en der op lokaal verzet vanwege de geluidsoverlast, luchtvervuiling en mogelijke veiligheidsrisico's.
Economische belangen waren soms ook een reden om de Concorde tegen te werken.
De Concorde is slechts enkele malen op Schiphol geland.

Op 25 juli 2000 kwamen 113 mensen (100 passagiers, 9 bemanningsleden en 4 mensen op de grond) om het leven bij een ramp met een Concorde van Air France. Het toestel steeg op van luchthaven Parijs-Charles de Gaulle met een brandende brandstoftank, probeerde nog een noodlanding te maken, maar werd onbestuurbaar en stortte ruggelings neer op een bijgebouw van een hotel in het dorp Gonesse, even ten noordoosten van Parijs. De British Airways Concordes en de resterende vijf Air France Concordes werden direct na het ongeluk aan de grond gehouden. British Airways nam echter de beslissing, na het overwegen van de risico's, om een dag later alweer commerciële vluchten uit te voeren. Op 16 augustus 2000 werden ook de BA-Concordes door de luchtvaartautoriteiten aan de grond gehouden, door het intrekken van het bewijs van luchtwaardigheid.

Volgens een later gepubliceerd onderzoeksrapport was de Concorde bij de start over een metalen beugel gereden (losgekomen van een motor van een DC-10 die even daarvoor was opgestegen) die op de startbaan lag. Hierdoor klapte een band van het landingsgestel en sloegen stukken van die band tegen de linkervleugel (tevens brandstoftank). Dit veroorzaakte een schokgolf, waardoor de brandstoftank scheurde. De lekkende brandstof begon te branden door vonken van de bekabeling van het landingsgestel die eveneens bij de klapband was beschadigd. Bovendien kwamen stukken rubber via de luchtinlaat in de twee linkermotoren terecht die daardoor uitvielen. Omdat het landingsgestel niet meer kon worden ingetrokken was de luchtweerstand zo groot dat de twee resterende motoren het toestel niet meer in de lucht konden houden. De brand zelf verwoestte in korte tijd de besturingsorganen van de linkervleugel. Door het verlies van stuwkracht en bestuurbaarheid was het toestel niet meer in de lucht te houden en stortte het binnen een minuut na opstijgen neer.

Continental moest een boete ter waarde van 200.000 euro betalen, maar dit is in hoger beroep teruggedraaid. Een onderhoudsmonteur is veroordeeld tot een celstraf van vijftien maanden voorwaardelijk. Het Europese luchtvaartconsortium EADS is door de rechter civielrechtelijk aansprakelijk gesteld, deze schadevergoedingen te betalen aan nabestaanden.

Voor het volledige artikel over deze ramp lees :Air France-vlucht 4590

De ramp leidde tot lagere aantallen passagiers en hogere onderhoudskosten, en heeft zo bijgedragen aan de versnelde beëindiging van het Concorde-programma in 2003.

Op 31 mei 2003 voerde Air France de laatste Concorde-vlucht uit. Op 24 oktober 2003 was het de beurt aan British Airways om afscheid te nemen van de Concorde. De laatste commerciële vlucht werd uitgevoerd tussen Londen en New York. Met de retourvlucht naar Londen, die uitsluitend bestemd was voor genodigden, kwam er (voorlopig) een einde aan het supersonisch tijdperk in de burgerluchtvaart, dat in totaal 28 jaar heeft geduurd.

Sinds eind 2000 staat een exemplaar van de Concorde opgesteld in het Duitse Auto & Technik Museum in Sinsheim, maar het eerste prototype (de Franse 001) dat in maart 1969 als eerste vloog, staat opgesteld in het luchtvaartmuseum op het vliegveld van Le Bourget; het tweede prototype (de Engelse 002) staat in het Fleet Air Arm Museum in Yeovilton, Somerset (UK), terwijl de British Airways-Concorde 216 (G-BFKX) sedert 26 november 2003 terug is waar hij (in 1979) is gebouwd; bij British Aerospace/Airbus in Bristol.

Een ander exemplaar, serienummer 100-010 (G-BOAD), van BA is te zien in het centrum van New York. Het is opgesteld bij het "sea air and space" museum "The Intrepid Experience".

Op het vliegveld Blagnac bij Toulouse, op het terrein van de Airbus A330 fabrieken, staat nog een Air France toestel (F-BVFC) opgesteld, dat door het publiek te bezichtigen is als deel van een rondleiding.

In juni 2005 kondigden Frankrijk en Japan aan, samen een opvolger te gaan ontwikkelen voor de Concorde. Dit supersonische passagiersvliegtuig zou 300 zitplaatsen moeten krijgen, driemaal zoveel als de Concorde.

Eind mei 2010 werd bekend dat onderzoekers van de Britse Save Concorde Group en de Franse organisatie Olympus 593 met succes de motoren van een Franse Concorde hebben getest. Bij deze testen zijn geen grote technische mankementen aangetroffen en dit zou betekenen dat de Concorde in de toekomst zonder problemen weer kan vliegen. Als vervolg op de test wordt bekeken hoe het toestel weer startklaar kan worden gemaakt, gevolgd door een proefrit en een mogelijke vlucht.

Het uiteindelijke doel was om in 2012 weer te vliegen, overigens is het de bedoeling dat het supersonische vliegtuig in de toekomst alleen zal worden ingezet bij speciale evenementen. Zo wilden de initiatiefnemers het toestel laten vliegen tijdens de opening van Olympische Spelen in Londen in 2012. Dit is overigens niet gebeurd.

De Trieste is een Zwitserse bathyscaaf voor een bemanning van twee personen.
De Trieste heeft op 23 januari 1960 een diepterecord gevestigd van 10.911 meter in de Challengerdiepte in de Marianentrog.
De duik werd op 25 maart 2012 herhaald door James Cameron.

In 1995 bereikte de Japanse (onbemande) sonde Kaiko de bodem van de Marianentrog.
Deze sonde ging verloren in 2003.
Op 31 mei 2009 haalde een Amerikaanse hybride sonde de bodem.

De Trieste werd ontworpen door de Zwitserse wetenschapper Auguste Piccard.
De drukcabine van de Trieste werd in eerste instantie vervaardigd in Italië in de provincie Triëst.
Later is de drukcabine vervangen door een in Duitsland vervaardigd exemplaar.
De Trieste werd voor het eerst te water gelaten in 1953 in de buurt van Napels in de Middellandse Zee.
Het ontwerp was gebaseerd op een eerder ontwerp van Piccard, de FNRS-2, voor de Franse marine.
Na enkele jaren van onderzoek in de Middellandse Zee, werd de Trieste in 1958 verkocht aan de Amerikaanse marine voor 250 000 dollar.

De Trieste bestond uit een vlotterkamer die met petroleum was gevuld voor drijfvermogen, en een afzonderlijke drukkamer.
Dit ontwerp stond toe dat men vrijer kon duiken dan met een bathysfeer, die wordt neergelaten aan een kabel.

Aanvankelijk was de Trieste 15 meter lang en had een serie vlotters, die samen 85 m³ petroleum bevatten.
Petroleum is lichter dan water.
Gas was onbruikbaar, want dat zou door de grote waterdruk samengeperst worden.

De drukcabine bood plaats aan twee personen.
De cabine had een compleet eigen lifesupport, met een gesloten rebreathersysteem dat koolstofdioxide uit de lucht verwijderde en zuurstof toevoegde.

Waarnemingen werden in de Trieste gedaan met het blote oog.
Dit was mogelijk door een ruit van plexiglas, de enige transparante stof die bij de wanddikte van de cabine sterk genoeg was om de druk te weerstaan.
Verlichting buiten werd voorzien door elektrische lampen.

De Trieste bevatte negen ton aan ballast in de vorm van stalen kogeltjes.
De ballast werd meegenomen in door elektromagneten afgesloten ballasttanks, zodat bij een stroomstoring de Trieste automatisch zijn ballast zou lozen en naar de oppervlakte drijven.

De Trieste vertrok vanuit San Diego op 5 oktober 1959 op weg naar Guam.
Hij sloot zich aan bij het vrachtschip Santa Maria, om aan Project Nekton deel te nemen - een reeks zeer diepe duiken in de Marianentrog.

Op 23 januari 1960 bereikte de Trieste de oceaanbodem in de Deep Eiser (het diepste zuidelijke deel van de Marianentrog).
Aan boord waren Jacques Piccard (zoon van Auguste Piccard) en luitenant Don Walsh.
Dit was de eerste keer dat een bemand schip het diepste punt in de oceanen had bereikt.
De systemen aan boord wezen op een diepte van 11.521 m, hoewel dit later werd herzien naar 10.916 m.
Nauwkeurigere metingen, gedaan in 1995, hebben aangetoond dat de werkelijke diepte 10.911 meter was.

De afdaling duurde 4 uur en 48 minuten. Na het passeren van de grens van 9000 meter diepte, brak een van de buitenste plexiglazen ruiten.
De twee bemanningsleden brachten nauwelijks twintig minuten op de oceaanbodem door, terwijl ze chocoladerepen aten om op kracht te blijven.
De temperatuur in de cabine bedroeg slechts 7 °C.
Terwijl ze op de bodem bij deze maximumdiepte zaten, konden Piccard en Walsh (onverwacht) met het oppervlakteschip communiceren, de USS Wandank II ATA-204, gebruik makend van een sonar/hydrofoon.
Bij een snelheid van bijna 1,5 km per seconde (ongeveer vijf keer de snelheid van geluid in lucht), vergde het ongeveer 7 seconden voor een stembericht het oppervlakteschip bereikte, en nog eens 7 seconden voor het antwoord terugkeerde.

Terwijl ze op de bodem waren, namen Piccard en Walsh kleine schollen en botten waar, die bewezen dat sommige gewervelden kunnen weerstaan aan de grote druk die op deze diepte heerst.
Zij merkten op dat de bodem van de trog uit een 'diatomeeënsoep' bestond.

Daarna ondernamen ze de stijging, die 3 uur en 15 minuten vereiste.
Op 25 maart 2012 deed de Canadese filmregisseur James Cameron deze duik van ongeveer 11.000 meter over met zijn duikboot de Deepsea challenger.

Onder de term bruneren of bruineren of zwarten worden verschillende metaalbehandelingen verstaan.

Het kunnen bepaalde polijstbehandelingen zijn.
Daarnaast kan het een bij ijzer en staal toegepaste oppervlaktebehandeling zijn door middel van onderdompeling in een bepaalde vloeistof.

Het bruneren (DIN 50938) bij ijzer of staal door onderdompeling gebeurt met behulp van een oxiderende alkalische vloeistof.
De vloeistof heeft een temperatuur heeft van circa 140°C.
Het doel is om een beperkte corrosie bescherming te geven.
Ook kan het doel van decoratieve aard zijn.
Door de behandeling ontstaat een zeer dunne laag Fe₃O₄ van circa 1 µm aan de buitenzijde van het werkstuk.
Deze ijzeroxidelaag kleurt het werkstuk zwart tot grijs.[

Het metaal wordt gepolijst door middel van wrijving met een hoog gepolijste agaat, hematietsteen of hoogglanzend staal.
Door te wrijven met een harder materiaal dan het metaal dat gepolijst dient te worden, wordt het oppervlak van het metaal harder en gaat het glanzen.

Toepasssing :
Bruneren werd veel in de zilversmeedkunst toegepast voordat de hangmotor en polijstmachines werden uitgevonden.
Op deze manier konden alle ornamenten en moeilijke hoekjes van een voorwerp gepolijst worden.

In de edelsmeedtechniek is bruneren een handeling waarbij bladgoud door polijsten glanzender wordt gemaakt.
Het woord bruneren komt uit het Frans: bruner, bruin (=donker) maken van het goud.
Glanzende delen van een oppervlak weerspiegelen de binnenruimte, die vooral donker is (bijvoorbeeld het plafond waarop weinig licht valt).
Vooral convexe en concave gebruneerde vormen lijken daardoor donkerder dan matte partijen, die er lichter uitzien doordat ze het aanwezige licht diffuus verspreiden.
Voor het bruneren werd vroeger een wolventand of een grote hondentand in een handvat gebruikt.
Tegenwoordig gebruikt men een agaatsteen om te bruneren.

Bruneren is ook een geslagen munt met bruneerstaal polijsten zodat die op een proefslag gaat lijken.
Bruneren verwijdert details en verlaagt dus de conditie van een munt.

Bruneren is een zeer geconcentreerd en nitrietrijk bad.
De omschakeling naar nitrietvrije bruneerbaden is aan te raden.
Een optimale spoeltechniek is wenselijk om de uitsleep van base te beperken.
Doordat het bad zeer geconcentreerd is, levert het hergebruik van de uitsleep zeer snel een milieuvoordeel op.

Indien toch nog nitriethoudend afvalwater ontstaat kan dit best behandeld worden door chemische oxidatie tot nitraat, met peroxide (H₂O₂).
Nadien kan deze deelstroom – al dan niet samen met andere afvalwaters, behandeld worden door pH-correctie en precipitatie (klassieke ONO).

De dampen boven de kleurbaden worden afgezogen, zo nodig door een scrubber gevoerd, en het condensaat teruggevoerd naar de waterbehandeling (BREF Surface Treatment of Metals).

Bruneren kan ook afvalwatervrij uitgevoerd worden.
Dit is mogelijk door een combinatie van cascade- en spaarspoelen, en door de badkwaliteit op peil te houden door indamping en door afscheiden van slib.

De iPhone is een smartphone van Apple Inc..
Met de iPhone is het onder meer mogelijk te bellen, sms'en, mailen, internetten, muziek te beluisteren, foto's en video's te maken en te bekijken, en games te downloaden en te spelen.

Dit apparaat was met de HTC Touch een van de eerste smartphones met een on-screen-toetsenbord.
Het heeft geen mechanische toetsen om telefoonnummers of sms-berichten in te tikken.
De iPhone gebruikt iOS, een aangepaste versie van Mac OS X (het besturingssysteem voor Apple Macintosh-computers).
Deze software creëert onder andere de virtuele toetsen op het aanraakscherm voor de bediening.

Over de iPhone werd al gespeculeerd lang voordat de iPhone werd gelanceerd.
In 2002 waren er al geruchten dat een iPhone in de maak was.

In september 2005 kondigde Apple de Motorola ROKR E1 aan, de eerste mobiele telefoon die met iTunes kon worden gesynchroniseerd.
Omdat de Apple-ontwerpers het tot 2006 te druk hadden met de ontwikkeling van de iPod-lijn, werd samenwerking met Motorola gezocht.
Steve Jobs gaf na de lancering toe dat hij niet gelukkig was met de ROKR.
In september 2006 verwijderde Apple de ROKR-ondersteuning in iTunes.
In plaats daarvan bood iTunes ondersteuning voor een nog onbekende mobiele telefoon, waarmee niet alleen audio-, maar ook video- en foto-bestanden tussen telefoon en desktopcomputer uitgewisseld konden worden.
Dit leidde in verschillende media tot speculaties over een eigen mobiele telefoon van Apple.

De iPhone werd op 9 januari 2007 door Steve Jobs gepresenteerd tijdens de MacWorld Conference & Expo.
In de Verenigde Staten startte de verkoop op 29 juni 2007.
Duizenden mensen stonden in de rij voor de Apple Stores om hun eerste iPhones te bemachtigen.
Bij de lancering waren twee versies van de iPhone verkrijgbaar, met 4 respectievelijk 8 gigabyte opslagruimte.
Het 4GB-model kostte $ 499 en het 8GB-model $ 599.
Verder moest een tweejarig telefoonabonnement van AT&T worden afgesloten.
Abonnementen begonnen bij $ 59,99.

Op 5 september 2007, slechts twee maanden na de introductie, kondigde Apple aan het 8GB-model voortaan voor $ 399 te verkopen.
Het 4GB-model werd per direct uit de winkels gehaald.

Dit kon rekenen op groot protest bij early adopters.
Daarop schreef CEO van Apple, Steve Jobs, een open brief waarin hij uitlegde dat de prijsverlaging noodzakelijk was vanwege het kerstseizoen dat in de VS voor de deur stond.

Jobs bood vroege kopers ter compensatie een tegoedbon van $ 100 aan.

Op 9 november 2007 werd de eerste generatie iPhone (2G) in Europa geïntroduceerd.
In eerste instantie was het model alleen in Duitsland (via T-Mobile) en het Verenigd Koninkrijk (via O2) verkrijgbaar.
De introductie van de iPhone in Frankrijk (via Orange) vond plaats op 28 november 2007.

Andere landen waar de eerste generatie iPhones via de officiële kanalen werd aangeboden, waren Oostenrijk en Ierland.

De eerste generatie iPhones werd niet in de Benelux verkocht.

Op 5 februari 2008 werd een 16GB-model gelanceerd.

Op 9 juni 2008 kondigde Apple op de WWDC-conferentie de tweede versie van het toestel aan, de iPhone 3G.
Vanaf 11 juli 2008 was dit model verkrijgbaar in 70 landen, in Nederland via T-Mobile, in België via Mobistar en in Luxemburg via zowel VOX als LuxGSM.

Het toestel werd ook door Apple Premium Resellers verkocht.
Een jaar later was de iPhone 3G verkrijgbaar in meer dan 80 landen.

Na de introductie van de iPhone 3GS was van de iPhone 3G tot 4 juni 2010 alleen het zwarte 8GB-model nog te koop.

De iPhone heeft een multifunctioneel touchscreen.
De eerste generaties hadden een resolutie van 480 x 320 pixels (163 ppi).
Vanaf die iPhone 4 is de resolutie verdubbeld naar 960 x 640 pixels (326 ppi) en vanaf de iPhone 5 is de resolutie 1136 x 640 pixels (326 ppi).

Apple noemt dit Retina Display omdat de pixels (viermaal zoveel als bij de iPhone 3GS) nu zo dicht bij elkaar zitten dat het menselijk oog geen individuele pixels meer kan waarnemen.
Het scherm wordt niet bediend met een stylus, maar met één vinger; met een tweede vinger ontstaan er meer mogelijkheden om via dit scherm het apparaat te besturen.
Eén vinger wordt gebruikt bij het bedienen van eenvoudige functies; twee vingers worden gebruikt om bijvoorbeeld in en uit te zoomen op foto's, video's en websites in de webbrowser Safari.

De technologie van 'tweevingerbesturing' werd enkele jaren geleden door het bedrijf geïntroduceerd bij de touchpads van notebooks.
Bij de iPhone gaat deze techniek een stuk verder.
Apple noemt deze technologie Multi Touch.

De iPhone kan verbinding maken met andere apparaten via internet, via Bluetooth en wifi.
Hij maakt verbinding met internet via UMTS.

Verder heeft het apparaat een afstandsdetector waardoor het aanraakscherm automatisch wordt uitgeschakeld en het volume van de muziek uit de luidspreker wordt verlaagd zodra de telefoon gaat en de gebruiker het toestel bij het gezicht houdt.

De iPhone heeft een elektronische gyroscoop op basis van versnellingsmeters.
Hiermee wordt bepaald in welke stand het toestel zich bevindt: staand, liggend of schuin.
De gebruikersinterface wordt hierop aangepast.
Een voorbeeld is de bladerfunctie: in de staande modus bladert men door een lijst van nummers door met de vinger over het scherm te gaan.
Het systeem bootst dan als het ware een soort vliegwiel na waarop de menu's zijn aangebracht; men kan dit vliegwiel een "zet geven" om snel door de menu's heen te bladeren, of juist "afremmen" om ze te kunnen bekijken.
In de liggende stand schakelt de iPhone bijvoorbeeld automatisch om naar de "Cover Flow"-interface, waarmee je, net als bij iTunes, door albumhoezen kunt bladeren.

Het besturingssysteem van de iPhone werkt alleen met software die door Apple is goedgekeurd.
Dit werkt met behulp van gesigneerde code en cryptografie.

Met behulp van bepaalde Windows-, Linux- en Mac-programma's kan dit omzeild worden, waardoor een gebruiker toch toegang krijgt tot de bestanden in het bestandssysteem van de iPhone.
Dit wordt aangeduid met de Engelse term jailbreak.

Met een dergelijke aangepaste iPhone is het mogelijk buiten iTunes en de App Store om bepaalde apps van derden te installeren.
Apple beschouwt dit als een inbreuk op zijn auteursrecht.
Consumentenorganisaties betogen echter dat gebruikers van een iPhone zelf mogen bepalen wat zij met hun apparaat doen.
De United States Copyright Office bepaalde in 2010 op verzoek van de Amerikaanse Electronic Frontier Foundation dat het jailbreaken van een iPhone in de Verenigde Staten legaal is.

Hiervoor werd een uitzondering gemaakt op de Digital Millennium Copyright Act.

De garantie van Apple vervalt echter wel, als een apparaat op een dergelijke manier wordt gemanipuleerd.
Een jailbreak kan ongedaan worden gemaakt, door het herstellen van de iPhone (naar fabrieksinstellingen) of het terugzetten naar originele firmware.
In dat geval blijft de garantie gehandhaafd.
Echter als een jailbreak faalt of het toestel weigert dienst, om welke reden dan ook, dan vervalt de garantie alsnog.
Ook zijn iPhones na een jailbreak gevoeliger voor malware.

De nieuwste versie, de iPhone 5, werd op 12 september 2012 door Apple geïntroduceerd.

De iPhone 5 wordt sinds 21 september verkocht in de Verenigde Staten, Canada, Groot Brittanië, Frankrijk, Duitsland, Australië, Japan, Hongkong en Singapore.
Sinds 28 september wordt de iPhone 5 verkocht in meer landen waaronder Nederland en België.
De iPhone 5 heeft een Apple A6-chip en een 8 megapixelcamera.
De iPhone 5 is in een zwarte en witte uitvoering verkrijgbaar en heeft 16, 32 of 64 Gb aan opslaggeheugen.

Er zijn verschillende incidenten bekend, waarbij iPhones/iPods zijn ontploft.
Zo ontplofte in augustus 2009 bij een Fransman de iPhone terwijl hij zat te sms'en.
De iPod touch van een Britse eigenaar ontplofte eveneens.

Apple reageerde hierop met het sturen van een overeenkomst waarin een geheimhoudingsclausule was opgenomen, waarin hem geld werd beloofd als hij over het incident zou zwijgen.

Een brug in een garage is een gereedschap of hulpmiddel om een auto op te tillen, zodat de onderkant van de auto geïnspecteerd en eventueel gerepareerd kan worden.

De brug, met daarop de auto, wordt opgetild door middel van een hydraulisch systeem dat door een elektromotor wordt aangedreven.

Ook te gebruiken als opslagplaats voor auto's, of plaatsbesparend boven elkaar in de garage of een buitenruimte.

Breeuwen is een techniek waarbij de kieren tussen de gangen van de huid of tussen de planken van het bovendek van een schip worden dichtgemaakt met behulp van uitgeplozen touw van een natuurlijke vezel (meestal hennep) en pek of teer gewonnen uit bomen.

Een synoniem voor breeuwen is kalefat(er)en of kalfaten.

Dezelfde term wordt ook in de waterbouwkunde gebruikt voor het op dezelfde wijze waterdicht maken van sluisdeuren.

Om de vezels (ook "het werk" genoemd) in de kieren te drijven worden een (houten) breeuwhamer en breeuwbeitel of -ijzer gebruikt.
De breeuwbeitel is extreem bot, of heeft zelfs een ronde groef, om te voorkomen dat de vezels in het werk afgesneden worden.
Nadat het werk is aangebracht wordt het afgedekt met pek die door verhitting vloeibaar is gemaakt.

De waterdichte afdichting berust op de eigenschap van natuurlijke vezels dat ze opzwellen als ze vocht opnemen.
Hierdoor wordt een eventueel lek gedicht door het water dat erdoor binnensijpelt.

Het vakmanschap in breeuwen bestaat vooral daarin dat men overal evenveel vezels aanbrengt onder een middelmatige druk.
Te weinig pakking in de kier tussen de gangen veroorzaakt alsnog lekkage, een teveel aan vezels op één plek zou bij doorlekken zelfs de scheepshuid kunnen ontzetten.

Een middeleeuwse methode van breeuwen die in heel Noordwest-Europa werd toegepast was het zogeheten gesinteld mosbreeuwsel.
Hierbij werd mos in de kieren aangebracht dat met latten of twijgen en ijzeren krammen (sintels) op zijn plaats werd gehouden.

Tegenwoordig vult men de naden met synthtetisch rubber.

Een breadboard is een bordje, vaak van wit of geel plastic of pertinax, dat gebruikt wordt om elektrische schakelingen tijdelijk op te bouwen.

Het bestaat uit rijen gaatjes waarin de verschillende elektronisch componenten geprikt kunnen worden.
In het bordje zitten per rij gaatjes metalen stripjes die die rijen gaatjes verbinden.
Aan de zijkanten zijn vaak lange rijen voor de voeding (de voedingsrails) geplaatst.
Haaks hierop staan korte rijen van 5 gaatjes die met elkaar verbonden zijn.
De rijen zijn genummerd en ertussen is een ruimte overgelaten waar DIP IC's geplaatst kunnen worden.
Aan de onderzijde is soms voor de stevigheid en om alles te aarden een metalen plaatje bevestigd.

Het voordeel van een breadboard is dat een component gemakkelijk en zonder solderen kan worden vervangen door een met een andere waarde of van een ander type.
De nadelen van een breadboard zijn dat het slecht met hoge frequenties om kan gaan en dat de contactpunten overgangsweerstanden hebben of dat draadjes net even geen contact maken terwijl men het niet ziet doordat ze er niet goed genoeg inzitten of als de contacten moe geworden zijn.

In 1901 werden in het postkantoor van Den Haag proeven genomen met een brandstempel.
Het stempel werd boven een petroleumvlam verhit waarna de poststukken werden gestempeld.
Het resultaat was dat de stempelafdruk in het papier werd geschroeid.

De machine werd met de voet bediend en men kon 240 brieven per minuut "stempelen".

Bij briefkaarten voldeed dit redelijk, bij brieven gebeurde het regelmatig dat behalve de postzegel ook de envelop en de inhoud verschroeide.
Ook is het meermalen gebeurd dat het poststuk vlam vatte.
Na een paar maanden werd de proefneming gestaakt.
Het brandstempel is echter zo vaak gebruikt, dat je regelmatig postzegels of poststukken met een brandstempel in een verzameling kunt aantreffen.

De brandspuit is een apparaat dat een waterstraal produceert met als doel een brand te blussen.
Met een brandspuit kan water hoger en dieper in een brandhaard worden gebracht dan wanneer men water rechtstreeks vanuit een emmer gooit.

De allereerste brandspuiten werkten ongeveer als een injectiespuit: het waren holle cilinders met een zuiger erin die met de hand kon worden bediend.
Ze konden maar een kleine hoeveelheid water bevatten en moesten telkens vanuit een emmer worden gevuld.

Het eerste Nederlandse octrooi op de brandspuit werd in 1664 verleend aan de Amsterdammers Pieck, Pomp en Van der Veere.
Deze brandspuit is te vergelijken met een tobbe waarin een handpomp met een spuitmond eraan is bevestigd.
De spuitmond staat onder een hoek van ongeveer 45 graden opgesteld om het water zo ver mogelijk te spuiten.
Deze brandspuit leverde weliswaar een constante stroom water, maar had als nadelen dat hij met emmers gevuld moest worden en dat hij zo dicht bij de brandhaard moest worden gebracht dat zowel de bemanning als de brandspuit zelf gevaar liepen te worden geraakt door brandende brokstukken en puin.

Jan van der Heyden en zijn broer Nicolaas hebben de brandspuit in 1672 verbeterd door er een 'zuigpomp' en lederen brandslangen aan toe te voegen.
Het benodigde water kon nu direct uit de gracht opgezogen worden (als filter tegen het vuil diende een gevlochten mandje), terwijl de brandslangen de spuitgasten in staat stelden het vuur veel gerichter te bestrijden.
De slangen bestonden uit aan elkaar genaaide stukken leer; de zuigbuis was verstevigd om dichtslaan ten gevolge van de voor het oppompen benodigde onderdruk tegen te gaan.

Al kort na de invoering deze verbeteringen werden de zuigpomp en de brandspuit gecombineerd tot een enkel apparaat.
De dubbele pompwerking had een "dood" moment tot gevolg, halverwege de slag.
Om dit op te vangen werd al snel een extra drukvat aangebracht.
Met de daarin opgebouwde druk werd de waterstraal gevoed tijdens het dode moment van de pomp, waardoor de spuit een constante waterstraal produceerde.
Op deze vinding verkregen de gebroeders van der Heyden in 1677 patent.

De spuit, die aanvankelijk naar de brand werd gedragen, werd al snel voorzien van wielen.
Volgens Jan van der Heyden moesten deze geheel van hout zijn, omdat ijzeren banden op de straatstenen zouden vonken waardoor de brandspuit zelf een brand zou kunnen veroorzaken.

Rond 1780 werden de lederen slangen vervangen door slangen uit waterdicht gemaakte hennepvezels.
Deze slangen moesten, net als de leren slangen, na gebruik te drogen worden gehangen.

Vanaf de tweede helft van de achttiende eeuw werden brandspuiten niet meer op handkracht, maar door middel van een stoommachine en later een verbrandingsmotor aangedreven.
De brandspuit zelf werd aanvankelijk nog door paarden getrokken, maar tegen het einde van de negentiende eeuw ontstond uit de brandspuit geleidelijk de brandweerauto zoals wij die nu kennen.

Een boxermotor is een verbrandingsmotor met als kenmerk dat de cilinderparen (bijna) recht tegenover elkaar zijn gepositioneerd.
Daarmee wordt bereikt dat het motorblok minder hoog is.
Daardoor wordt het zwaartepunt van een voertuig lager, wat een positief effect heeft op de rij-eigenschappen.
Een ander voordeel is dat de motor perfect in balans is, doordat de krachten van tegenover elkaar liggende zuigers elkaar opheffen.
De boxermotor is met succes toegepast in zowel auto's als motorfietsen, en is populair voor lichte vliegtuigenmotoren.

De Engelse benaming voor de viercilinder-boxermotor is flat four; voor de tweecilinder-boxermotor is dit flat twin of boxertwin, en de Engelse benaming voor de zescilinder-boxermotor is flat six.

De boxermotor heeft waarschijnlijk zijn naam omdat de zuigers van de motor, wanneer bekeken vanaf de bovenkant, op de vuisten van een bokser lijken die zijn tegenstander stompt.

Boxermotoren worden ten onrechte ook wel 180º V-motoren genoemd.
Er is echter een verschil: bij een boxermotor bewegen twee tegenover elkaar liggende zuigers in tegengestelde richting (dus naar elkaar toe of van elkaar af) en hebben ze elk een eigen krukastap.
Bij een 180º V-motor hebben twee tegenover elkaar gelegen zuigers samen één krukastap en bewegen ze in dezelfde richting.

Het boxerprincipe wordt onder andere toegepast door BMW (Airhead en Oilhead), DAF, Honda (Goldwing), Ural, Dnepr (motorfietsen), Volkswagen (Kever en Transporter), Citroën 2CV, met twee cilinders, de GS/GSA met vier cilinders, en Subaru auto's.
Ook de Italiaanse automerken Alfa Romeo en Lancia hadden boxermotoren in respectievelijk onder andere de AlfaSud, Arna, 33 en de eerste versie van de 145/146, en de Flavia en Gamma.
Andere voorbeelden hiervan zijn terug te vinden in de Porsche 911 en de Porsche Boxster, die zijn naam ontleent aan de woorden boxer en roadster.

Ferrari paste een 180 graden twaalf-cilinder motor toe in de Testarossa, en in de voorgangers 365BB en 512BB waarbij BB stond voor Berlinetta Boxer, dit zijn echter geen boxermotoren maar 180 graden V12 omdat de tegenover elkaar liggende zuigers een krukastap delen.

Boxermotoren worden tevens veel toegepast in lichte vliegtuigen, waaronder diverse types van Cessna en Piper.

De vlakke boxermotoren zijn korter dan lijnmotoren en hebben een lager zwaartepunt dan een andere gemeenschappelijke configuratie.
Auto’s en motorfietsen die door een vlakke boxermotor worden aangedreven hebben over het algemeen een lager zwaartepunt dat betere stabiliteit en controle geeft.
Deze motoren zijn echter ook breder dan traditionelere configuraties en zijn duurder om te bouwen.
De vlakke configuratie past ook zeer goed met luchtkoeling en vliegtuigmotoren.
De luchtgekoelde ontwerpen zoals in de Volkswagen Kever en de Porsche 356 en 912 gebruikten een viercilinder-boxermotor.
De Chevrolet Corvair gebruikte een luchtgekoelde zescilinder-boxermotor, een zeldzaamheid in Amerikaanse ontwerpen.
Zowel de oudere als de nieuwere modellen van de Porsche 911 gebruiken een zescilinder-boxermotor, in eerste instantie luchtgekoeld, maar de recentere modellen zijn vloeistofgekoeld.
Deze auto's hebben de motor meestal in het achtergedeelte, waar de breedte ervan niet conflicteert met de voorwielophanging.
De luchtgekoelde boxer-tweelingmotoren werden gebruikt door Citroën in de 2cv en andere modellen, terwijl Citroën GS de viercilinder-boxermotor gebruikte, werden er een zescilinder-boxermotor voorgesteld voor Citroën DS, maar deze motor werd verworpen.
BMW gebruikt een luchtgekoelde of gedeeltelijk olie gekoelde tweeling-boxermotor in veel van hun motorfietsen.
Alle versies van Subaru Impreza, Forester en Legacy gebruiken vier of zescilinder-boxermotoren.

In 1896 vond Karl Benz de eerste interne verbrandingsmotor met horizontaal tegengestelde zuigers uit.

In 1921 ontwierpen Martin Stolle en Max Friz de bayernmotor, naar voorbeeld van de Douglas-motor die Stolle privé reed.
Dit motortype (in 1923 gebruikt in de allereerste BMW) is tegenwoordig nog in productie.
De BMW 247 motor, die luchtgekoeld was, werd geproduceerd tot 1995.
BMW verving de motor door een nieuw model met het gedeeltelijke oliegekoeld deel en vier kleppen per cilinder, maar toch was dit van dezelfde boxer tweelingconfiguratie.
In 2008 kwam Subaru met de Boxer Diesel.

Opmerkelijk is ook dat verschillende motorfietsfabrikanten die normaal gesproken geen boxermotoren in hun programma hadden legermotoren met boxermotoren maakten.
Dit gebeurde bijvoorbeeld bij de Harley-Davidson XA, de FN M12, de Saroléa 38H en door Puch.