De bever (Castor fiber) is een aquatisch knaagdier dat voorkomt in Europa en Noord-Azië.
Het is het grootste knaagdier van Europa en één van de grootste knaagdieren ter wereld.
Bevers leven in kleine familiegroepen in de buurt van water.
Meestal leven er zo'n vijf à zes bevers in een groep, bestaande uit een volwassen paartje en hun jongen van de twee laatste worpen.
Jongen blijven zo'n twee jaar in een familiegroep, waarna ze hun eigen territorium gaan zoeken.
Bij gevaar slaat een bever met zijn staart op het wateroppervlak.
Engels : European beaver
Duits : Europäische Biber
Frans : castor européen |
bevers in gevangenschap, in Mierlo (Nederland)
 auteur : Groucho M |
De bever is een groot aquatisch knaagdier. Hij heeft een brede, geschubde, horizontaal afgeplatte staart.
De poten zijn vrij kort. De achterpoten hebben zwemvliezen.
De kop is stomp en de oren en ogen zijn klein. De neus en oren kunnen worden afgesloten bij het zwemmen.
Ook zit er in de wang een stuk weefsel dat de mond afsluit als het dier onder water knaagt.
Hij verschilt van de Canadese bever (Castor canadensis) door de lichtere vachtkleur en langere neusbotjes.
De vacht is geligbruin tot zwart van kleur. De meest algemene kleur is rossig bruin.
Bevers uit noordelijke streken hebben een donkerder vacht dan zuidelijke dieren.
De bever heeft een kop-romplengte van ongeveer 75 tot 90 centimeter en een lichaamsgewicht van 12 tot 38 kilogram.
De staart is 28 tot 38 centimeter lang.
De grootte verschilt per regio. Er zitten geen grootteverschillen tussen mannetjes en vrouwtjes. |
resultaat van een knagende bever CC 3.0 |
De aanwezigheid van bevers wordt verraden door de aanwezigheid van omgevallen bomen, bomen waarvan de schors is afgeschild, ondiepe kanalen en een burcht in het water.
Als het mogelijk is, bouwen ze een nest in een ondergronds hol (bijvoorbeeld langs de Rhône).
Anders bouwen de bevers een burcht.
Bevers bouwen minder snel een burcht dan hun Canadese verwant, en de burchten van Europese bevers zijn ook minder groot.
Aan het begin van de 20ste eeuw waren er in Europa en Azië nog maar 1300 bevers over, verspreid over vijf populaties in Europa en drie in Azië.
In Europa leefden er nog 700 bevers: 30 langs de Rhone, 200 langs de Elbe, 100 in het zuiden van Noorwegen, 290 in de delta van de Dnjepr in Wit-Rusland en 70 langs de Don in Rusland.
In Azië kwamen honderd jaar geleden nog 600 bevers voor, verspreid over populaties in West-Siberië, in de omgeving van het Bajkalmeer en in Mongolië.
Momenteel zijn er weer 430 duizend bevers, waarvan ruim duizend in Azië.
In Azië is de situatie nog altijd niet rooskleurig.
De oude populaties hebben zich weliswaar gehandhaafd - die in Mongolië heeft zich uitgebreid tot achthonderd dieren - maar ze zijn niet groot genoeg om verdwijnen te voorkomen. |
Europese bever
copyright 2009 Petr Mückstein |
De bever is een dagdier, maar in gebieden waarin hij regelmatig verstoord wordt is hij hoofdzakelijk 's nachts actief.
In onverstoorde gebieden laat hij zich voornamelijk 's ochtends zien.
Bevers zijn goede zwemmers. Ze kunnen tot vijftien minuten onder water blijven, maar een duik duurt meestal vijf à zes minuten.
De bever heeft een zeer uitgebreid menu.
's Zomers eet hij kruiden, bloemen, jonge scheuten van waterplanten, grassen en wortels.
Daarnaast eet hij ook alle delen van bomen en struiken (stam, takken, bladeren en wortels).
Hij heeft een voorkeur voor wilg, populier en ratelpopulier.
De schors van de stam knaagt hij af met zijn vlijmscherpe tanden.
Zijn tanden groeien almaar door, omdat ze slijten door de tanden te gebruiken als gereedschap voor de bouw van hun burcht en een dam.
's Winters eet hij meer twijgen en schors, 's zomers meer groene plantendelen.
In tegenstelling tot de meeste andere knaagdieren houdt de bever 's winters geen winterslaap.
In de herfst legt hij daarom een voedselvoorraad aan, bestaande uit takken en stammen van kleine bomen.
Deze verankert hij onder water, in de buurt van de ingang.
Het koude water houdt de voedingswaarde van de schors langer goed. |
| Bron : Wikipedia CC 3.0 |
|
