De bruine beer (Ursus arctos) is een beer die in Europa, Azië en Amerika voorkomt.

De wetenschappelijke naam werd voor het eerst gepubliceerd door Linnaeus (Carl Linnaeus, was een Zweeds arts, plantkundige zoöloog en geoloog) in 1758 .

In Noord-Amerika komen drie ondersoorten voor, de kodiakbeer, de grizzlybeer en de Mexicaanse beer.
In Europa leeft de Europese bruine beer.

Eens waren ze talrijk in Europa, maar momenteel komen nog slechts restpopulaties voor, onder andere in Scandinavië, Oost-Europa (vooral in Roemenië) en Azië.
Agressief zijn bruine beren niet - als ze tenminste met rust gelaten worden - en waarschijnlijk betekenen ze nauwelijks een gevaar voor de mens.
Hooguit hebben ze het af en toe gemunt op gemakkelijke prooien zoals runderen en andere huisdieren.

De bruine beer eet voornamelijk plantaardig voedsel, zoals grassen, zaden, bessen, noten, wortels en knollen.
Verder eet hij insecten, vis en kleine zoogdieren.
In sommige gebieden jaagt hij ook op grote hoefdieren, zoals bijvoorbeeld elanden, rendieren en edelherten.

Beren houden een winterslaap, tenminste in koude streken, maar hij is erg licht en kan elk gewenst moment onderbroken worden.

In de zomer leggen bruine beren een reserve vetlaag aan waar ze `s winters tijdens de winterslaap op kunnen teren.
Dit is echter geen echte winterslaap daar temperatuur en hartslag niet veranderen.

De bruine beer is een solitair levend dier met een slecht gezichtsvermogen, maar een uitstekende reuk en een prima gehoor.
Hij is tamelijk trouw aan zijn woongebied en bewoont een eigen territorium, dat met 500 à 2500 ha niet eens zo bijzonder groot is.
Beren zijn echter uitstekende wandelaars met een flink uithoudingsvermogen, die over grote afstanden kunnen trekken.
Ze kunnen goed zwemmen.

De jongen klimmen meer in bomen dan de volwassenen.
Onder normale omstandigheden zijn ze zowel overdag als 's nachts actief.
In gebieden waar ze belaagd of verstoord worden, gaan ze uitsluitend 's nachts op pad.

Bruine beren paren in mei - augustus.
In november begint pas de eigenlijke draagtijd waardoor deze met 8-10 weken voor zo'n groot dier heel kort is.
In december of januari brengt zij in haar overwinteringshol de jongen ter wereld.

Meestal worden 2 of 3 jongen geboren.
Ze wegen ongeveer 1 pond, zijn naakt, blind en tandeloos.
De berin zoogt dan haar jongen ongeveer gedurende anderhalf jaar.
Bij jonge dieren is dikwijls een soort halsband van witte haren te zien, die later weer verbleekt.

De bruine baviaan (Papio papio) of sfinxbaviaan is een baviaan uit de familie der apen van de Oude Wereld (Cercopithecidae).

De wetenschappelijke naam werd voor het eerst gepubliceerd in 1820 door Desmarest (Anselme Gaëtan Desmarest, was een Frans zoöloog en schrijver).

De bruine baviaan komt voor in een smalle strook in het westen van Afrika : Guinee, Senegal, Gambia, het zuiden van Mauritanië en West-Mali.

De bruine baviaan heeft roodachtig bruin haar en een kale, donker-violette of zwarte snuit.
De snuit heeft de vorm van die van een hond omgeven door kleine manen.

Deze baviaan is de kleinste van alle bavianen (met naar verhouding de langste manen).

Van kop - romp meten ze 70 cm, de staart 55 cm.
Het gewicht is tussen de 13 en 26 kg.
Ze worden in het wild ongeveer 30 jaar, in gevangenschap 35 tot 45 jaar.

Ze eten vrijwel alles, voornamelijk plantaardig voedsel als gras, bollen en knollen.
Ook eten ze bladeren, vruchten, zaden en peulen.
Ook eten ze dierlijk voedsel, als sprinkhanen, slakken, schorpioenen, honingraten, hagedissen, eieren, vissen en kikkers.

Ze eten bijna alles, maar omdat hun leefgebied grotendeels verdwenen is, zijn ze zeldzaam geworden.

Het is een diurnaal dier (diurnaal levende dieren en planten hebben een dagactieve levenswijze) dat 's nachts in een boom slaapt.
Het aantal bruikbare bomen om in te slapen bepaalt de grootte van de groep.

Hoewel er weinig bekend is over het sociale leven van de bruine baviaan, is het waarschijnlijk dat ze, net als alle bavianen, in een harem leven.
Mannetjes houden de vrouwtjes in hun groepje bij elkaar door ze in de nek te bijten en vluchtig te vlooien.
Paringen vinden plaats tussen mannetjes en hun eigen vrouwtjes, maar vrouwtjes zijn nog weleens ontrouw.
Ze paren ook met jonge mannetjes buiten hun groepje.

De bruine banaanrietkikker (Afrixalus dorsalis) is een kleine kikker uit de familie rietkikkers (Hyperoliidae).

De wetenschappelijke naam werd voor het eerst gepubliceerd in 1875 door Peters (Wilhelm Carl Hartwig Peters, een Duitse natuuronderzoeker, zoöloog, anatoom en ontdekkingsreiziger).

De bruine banaanrietkikker komt voor in de noordwestelijke 'uitstulping' van Afrika, en alleen in het zuiden.

De kleur van deze kikker is meestal bruin, soms met een iets groenige tint.
De lengte is ongeveer 2,5 centimeter, vrouwtjes worden iets groter tot ongeveer 3 cm
. Aan weerszijden van het midden van de rug loopt een brede, lichtere lengtestreep of vlekkenrij en ook de bovenzijde van de dijen is lichter.
De ogen zijn opvallend groot en hebben een goudgele kleur met een donkere rand.
De onderzijde van de keel en de buik zijn wit, en de achterpoten zijn goed ontwikkeld en hiermee kunnen relatief grote sprongen worden gemaakt voor een kikkertje van nog geen drie centimeter.

Er zijn vijf ondersoorten die uiterlijk allemaal iets verschillen.

Het voedsel bestaat uit kleine insecten waarop 's nachts wordt gejaagd, overdag verstopt de kikker zich in een boom of struik.

Net zoals de banaanrietkikker (Afrixalus uluguruensis) schuwt deze soort de mens niet.

De bruine banaanrietkikker houdt van zowel hoge bomen als een open vegetatiestructuur, dus bananenplantages zijn ideaal voor deze soort die er plaatselijk massaal te vinden is.

Soms worden enkele exemplaren per ongeluk nog wel eens mee verscheept, maar er zijn nog geen overzeese populaties ontdekt, in tegenstelling tot de gevaarlijke 'bananenspin' (oa Phoneutria) die wel eens in het Rotterdamse havengebied is aangetroffen na te zijn meegelift.

De bruine anolis (Anolis sagrei) is een tot 18 centimeter lange hagedis uit de familie anolissen (Polychrotidae).

De wetenschappelijke naam werd voor het eerst wetenschappelijk gepubliceerd in 1837 door Duméril & Bibron,.

Oorspronkelijk kwam de soort alleen voor in Cuba en de Bahama's, maar is tegenwoordig ook te vinden in Haïti, de Amerikaanse staat Florida, zuidelijk Mexico en enkele kleinere Caribische eilanden.

De bruine anolis heeft een slank lichaam, lange staart en tenen en duidelijk zichtbare lamellae, zachte kleefkussentjes onder de tenen waarmee de anolis over allerlei oppervlakken kan lopen.
De kop is relatief kort, maar heeft wel een spitse snuit.
De kleur van deze soort is meestal bruin, met een fijn, donker landkaart- of strepenpatroon, een lichtbruine rug en enkele lichtere tot witte flankstrepen of vlekkenrijen.
De keelzak van de mannetjes is rood met een gele rand, en deze wordt vooral gebruikt om soortgenoten mee te verjagen, want de bruine anolis is zeer territoriaal.

Bruine anolissen kunnen enigszins van kleur veranderen.
De kleur varieert van verschillende kleuren bruin tot bleek grijs/bruin tot bijna helemaal zwart/bruin.
De kleur verandert onder invloed van hoe ze zich voelen.
Dieren die koud, ziek of gestrest zijn, zijn vaak donkerder dan normaal.

De verspreiding is vermoedelijk veroorzaakt door de mens.

In Florida is deze soort ongewenst, omdat de anolis de daar inheemse roodkeelanolis (Anolis carolinensis) verdringt.
De bruine anolis leeft met name in struiken en klimt niet zo hoog als de meeste anolissen, maar blijft meestal onder de twee meter en is regelmatig op de bodem te vinden.

Debruine anolis leeft in bossen, heidevelden en savannen, maar komt ook wel in tuinen en plantenkwekerijen voor.
Het voedsel bestaat uit allerlei geleedpotigen, met name insecten die ze al rennend achtervolgen.

Een bruine anolis heeft in het wild een gemiddelde leeftijd van ongeveer anderhalf jaar, met een maximum van zo’n vijf jaar oud.
In gevangenschap is de gemiddelde leeftijd drie tot vijf jaar.

De bruine anemoonvis (Premnas biaculeatus) is een tropische zoutwatervis die voorkomt bij koraalriffen en in lagunes van de Indo-Australische Archipel.

De wetenschappelijke naam werd voor het eerst gepubliceerd in 1790 door Bloch (Duits geneesheer en naturalist).

De Premnas biaculeatus wordt ook wel de stekelwanganemoonvis genoemd.

De lengte van de bruine anemoonvis is maximaal 17 centimeter.

De vis leeft in symbiose met de anemoonsoort Entacmaea quadricolor en leeft van kleine algen en kleine zeediertjes.

Bruine anemoonvissen komen, net als alle andere anemoonvissen, altijd als mannetje ter wereld.
Deze soort leeft meestal in koppeltjes.
Als het vrouwtje verdwijnt zal er zich een ander koppeltje vormen waarbij het dominante mannetje van geslacht veranderd.

Mannetjes zijn helder rood van kleur en worden donker bruin tot zwart als ze een vrouwtje worden.
Mannetjes zijn daarnaast ook veel kleiner dan de vrouwtjes.

De bruine aardschildpad (Rhinoclemmys annulata) is een schildpad uit de familie Geoemydidae.
De bruine aardschildpad behoorde lange tijd tot het geslacht Geoemyda.

De wetenschappelijke naam van de schildpad werd voor het eerst wetenschappelijk gepubliceerd in 1806 door John Edward Gray.

De bruine aardschildpad komt voor in Midden- en Zuid-Amerika : in Colombia, Costa Rica, Ecuador, Honduras, Nicaragua en Panama.
De soort wordt aangetroffen in hooglanden tot een hoogte van 1500 meter boven zeeniveau.

De habitat bestaat uit de oevers van rivieren, zowel in laaggelegen regenwouden als galerijbossen, dit zijn smalle stroken bos langs rivieren.

De bruine aardschildpad is wat betreft grootte een gemiddelde soort uit de familie Geoemydidae en bereikt een schildlengte van ongeveer 20 centimeter.
De schildkleur is bruin tot zwart maar tussen de verschillende populaties bestaat een grote variatie in kleuren en patronen, wat samenhangt met het grote verspreidingsgebied.
Door de kleuren valt het schild vaak weg tegen de ondergrond van verdorde bladeren waarop de schildpad leeft.

Mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden door een langere en dikkere staart en een ondiepe kuil in het buikschild zodat hij makkelijker op haar kan klimmen tijdens de paring.

De bruine aardschildpad is een herbivoor die zich voedt met plantendelen zoals bladeren en verschillende zaden.
De schildpad is dagactief, met een piek in de ochtend en ook na hevige regenval is er een verhoogde activiteit.
's Nachts schuilt de schildpad tussen de bladeren, bij hitte wordt het water opgezocht om af te koelen.

De bruinborstrietvink (Lonchura castaneothorax) is een vogeltje uit de familie van de prachtvinken (Estrildidae), oorspronkelijk afkomstig uit noordelijk deel van Australië tot Nieuw-Zuid-Wales.

De soort is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Gould in 1837.

De soort komt voor in Australië, Nieuw-Caledonië, Indonesië en Papoea-Nieuw-Guinea.
Ze zijn ook waargenomen op Vanuatu.

Het kopje en nek zijn bruin met wat grijs.
De kin en het bovenste deel van de keel is bruinzwart, de borst is kastanjebruin met daaronder een donkere streep, de buik is wit.
Rug en de vleugels zijn kastanjebruin, met daaronder donkere streepjes en de staart is geelbruin.

Het vrouwtje is gelijk aan het mannetje.
Het enige verschil is dat het mannetje zingt en het vrouwtje niet.
De totale lengte van kop tot puntje van de staart is 11 centimeter.

Het is een actief, levendig, niet al te teer vogeltje dat als het goed geacclimatiseerd is, wel in een buitenvolière gehouden kan worden.

De bruinborstrietvink moet gevoederd worden met diverse soorten zaden zoals geel milletzaad en kanariezaad.
Water, grit en maagkiezel moeten natuurlijk altijd ter beschikking staan.

Let op! Het knippen van de nagels moet worden bijgehouden, deze groeien snel en kunnen een belemmering vormen voor deze vogels.

De bruinborstbospatrijs (Arborophila brunneopectus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae).

De soort is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Blyth in 1855.

De soort komt voor in Zuidoost-Azië.
Vooral in Cambodja, China, Laos, Myanmar, Thailand en Vietnam.

Zijn habitats zijn de tropische en subtropische vochtige laagland oerwouden en de tropische en subtropische berg oerwouden.

Op de rode lijst van de IUCN heeft de soort de status veilig.

Het bruinbehaard gordeldier of behaarde gordeldier (Chaetophractus villosus) behoort evenals de negenbandgordeldier tot de familie van Gordeldieren, maar tot de onderfamilie van Chlamyphorinae.

Voor het eerst beschreven door Desmarest in 1804.

Bruinbehaarde gordeldieren komen voor in het zuiden van Zuid-Amerika, met name in Argentinië, Bolivia en Paraguay.

Het is een voldongen graver en brengt het grootste deel van zijn tijd onder de grond.
Het maakt zowel tijdelijke als langdurige holen , afhankelijk van de bron van voedsel.

Het gordeldier kan gebruik maken van speciaal ontwikkelde membranen in de neus om zuurstof uit de omringende gronddeeltjes te halen, zonder de bodem zelf te inhaleren. Armadillos zijn beschermd tegen roofdieren door een reeks dunne beenplaten langs de kop en rug.

Ze zijn geslachtsrijp op ongeveer 9 maanden en zijn re voor gekend om meer dan 30 jaar in gevangenschap te leven.
Hoewel dit dier routinematig wordt gejaagt voor zijn vlees en zijn schelp, of gewoon gedood door boeren, heeft het een verbazingwekkende veerkracht aangetoond, en lijkt het de uitbuiting door de bevolking goed te doorstaan.

Momenteel zijn er geen beschermende praktijken voor het gordeldier, maar wel leven ze in vele beschermde gebieden.

Het leeft van zeeniveau tot een hoogte van maximaal 1.300 meter.
Het is te vinden in graslanden, bossen en savannes, en is zelfs begonnen met het innemen van agrarische gebieden als zijn thuis.

De beschermende beenplaten kunnen het individu een redelijke mate van bescherming bieden tegen zijn natuurlijke vijanden.
Wanneer het gordeldier een roofdier detecteert, zal het een snelle weg graven naar het dichtstbijzijnde hol en een wig vormen met het gebruik van zijn poten, alleen de benige platen worden zo blootgesteld aan roofdieren.
Als het niet snel genoeg is om één van de holen te bereiken, zal het zich plat op de grond zetten om een betere bescherming te hebben.

Het zijn uitstekende lopers, die zich relatief snel kunnen verplaatsen.
Ze voeden zich met kleine, levende kost.

Ze hebben de neiging om hun hol in de zijkant van een heuvel te graven in plaats van op een vlakke ondergrond.
Hun tijdelijke holen (op zoek naar voedsel of veiligheid) zijn meestal ondieper en niet zo complex als hun thuis holen, die meestal veel dieper zijn en vormt een heel complex, met veel ontsnappings tunnels en holen.
De oriëntatie van hun holen hangt grotendeels af van de windrichting.

Ze zijn goed aangepast aan dorre woestijngebieden.