De Boheemse herder is een herdershond uit Tsjechië, die in het land van herkomst bekend is onder de naam Chodský Pes; die naam is ontleend aan het Chodenvolk.

In Tsjechië wordt aangenomen, dat de geschiedenis van dit ras teruggaat tot 1300.
Oude beschrijvingen en illustraties wijzen in elk geval op het bestaan van langharige herdershonden in deze streek.
Verondersteld wordt, dat het een van de vele voorouders is van de Duitse herder, maar deze hond is in het algemeen zachter van aard.
In 1984 is de rasstandaard in Tsjechië officieel vastgesteld.
Buiten Tsjechië is dit ras, dat zich in een groeiende belangstelling verheugt, nog door geen enkele kynologenclub erkend;
er is in Europa buiten Tsjechië vooralsnog maar één fokker, in Duitsland.

Qua uiterlijke verschijning doet het ras denken aan de Oudduitse herder (de langharige Duitse herder), maar deze hond is wat kleiner en lichter.
De schofthoogte van reuen is 51-56 cm, teven zijn 48-53 cm groot.
Het gewicht is 18-26 kg.

Hij onderscheidt zich door zijn levendige karakter, zonder nervositeit.
Hij is aanhankelijk, vooral ten aanzien van kinderen.
Tegenover vreemden is hij gereserveerd, maar wanneer zijn naasten of baas bedreigd wordt, kan hij hen verdedigen.
Het is een uitstekende waak-, verdedings- en geleidehond, die ook geschikt is voor zeer veeleisende opleidingen.
Hij beschikt over een uitstekende reukzin, waardoor hij speurwerk met gemak en temperament uitvoert.

Een bogu is vooral bekend als de beschermende uitrusting die gedragen wordt door een kendoka.
In het Japans betekent het dan ook simpelweg 'bescherming'.
Ook in andere vechtsporten wordt soms een bogu gebruikt, zoals in het protector-karate (full contact mèt bescherming, bijvoorbeeld: Genseiryu, Koshiki), taekwondo en Naginata.

De bogu-uitrusting van een kendoka bestaat uit 4 onderdelen, te weten de Men, Do, Kote en Tare:
- De Men is een soort helm die hoofd, gezicht, schouders en keel beschermt.
- De Do is een borstbeschermer die tevens de zijkanten van het lichaam beschermt.
- De Kote zijn de handschoenen, die de handen en de onderarmen moeten beschermen.
- De Tare draag je als een riem om je middel en beschermt de heup, edele delen en liezen door middel van 5 stevige flappen.

In kendo vecht men met een shinai, een wapen dat bestaat uit vier bamboelatten.
Dit wapen vervangt de katana, het samoeraizwaard.
Het dragen van een bogu is dan ook geen overbodige luxe bij het krijgen van een klap of stoot met dit wapen.

In bepaalde stijlen van karate wordt het zogenaamde protector-karate gedaan.
Dit is een full contact gevecht (kumite) waarbij beschermende kleding wordt gedragen.
Ook hier spreekt men dan van een bogu.
Deze bestaat dan uit een helm met een plastic vizier en een borstbescherming.

Karate-stijlen die aan protector-karate doen zijn o.a.: Genwakai, Genseiryu, Koshiki, Ryounkai, Shorinjiryu Kenkokan.

Ook in de Koreaanse vechtkunsten kumdo en taekwondo wordt gebruikgemaakt van deze uitrusting.
In het Koreaans spreekt men niet van bogu, maar van hogu.
De kote heet in het Koreaans howan.
De men wordt homyun en de do wordt gam genoemd, terwijl de tare met gamsang wordt aangeduid.

In de tiende eeuw ontstond in Oost-Europa (Bulgarije) de Kerk der Bogomielen, genaamd naar hun stichter, de priester Bogomiel (hij die door God bemind wordt).
In twee eeuwen tijd verspreidde zich zijn beweging over Servië, Bosnië, Macedonië en Klein-Azië.
In de twaalfde eeuw stichtte de Macedonische monnik Basil een bogomielse gemeente in Constantinopel.
Hij werd onder valse voorwendsels bij keizer Alexius I uitgenodigd, gegrepen en verbrand nadat hij weigerde zijn eigenzinnige geloofsopvatting te herzien.

De bogomielen hingen een wereldbeeld aan dat gekenmerkt door een metafysisch dualisme, waarin de geschapen materiële wereld slecht is en de geestelijke goddelijke wereld goed.
Deze visie ontleenden de bogomielen aan gnostische stromingen als het Paulicianisme en Messalianisme en vooral aan het Manicheïsme.

De onrechtvaardigheid in de wereld en de wantoestanden in de toenmalige kerk hebben de bogomielen beïnvloed in het ontvankelijk worden voor de overtuiging dat uiteindelijk alles in de wereld kwaad is.
Hieruit ontwikkelden zich twee opvattingen, die sterk van het christendom afwijken en die de grondslag vormden voor de latere vervolging van de bogomielen:
- de wereld is slecht en kan dus niet door God geschapen zijn;
- verlossing ligt weliswaar in God, maar omdat die in deze slechte wereld niet toegankelijk is, moet een geheime weg naar God ontdekt worden.
Omdat dit een menswording van God uitsluit, sneuvelde ook de stelling dat Jezus zoon van God is.

Bij de bogomielen vindt men daarom de gnostische opvatting dat niet God, maar Sataniël, de Duivel, de schepper van de wereld was.
Sataniel werd door bogomielen als de in opstand gekomen zoon van God gezien, zijn broer Michael was de goede zoon van God.
Michael zou Jezus de kracht schenken om het verbond tussen de eerste mens Adam en Sataniel te doorbreken.

In de afkeer van alles wat van deze wereld was, verwierpen de bogomielen het Oude Testament (vergelijk Marcion), de goddelijkheid van Jezus (vergelijk adoptianisme) en diens verrijzenis, de liturgie, de sacramenten, de kerkelijke hiërarchie, het kruis, de iconen en de verering van Maria.
Bovendien maakte steeds een ascetische manier van leven deel uit van de leerstellingen, zowel seksuele onthouding als vegetarisme maakten er deel vanuit.

De bogomielen zochten verlossing uit het lichaam door de deugden en ascese te beoefenen.
Zij preekten geweldloosheid bij de mens en tussen mens en dier.
Opgemerkt moet worden dat de leer der bogomielen van de 9e tot de 14e eeuw niet onveranderd bleef, ook niet in verband met het vegetarisme van hun uitverkoren leiders.
Soms kon een strenge ascese tijdelijk gelden, waarna de mens gereinigd zou zijn.
Daarna kon de ascese worden opgegeven.

In de 13e eeuw werden met name de katharen in verband gebracht met de bogomielen.
De overeenkomsten in de leerstellingen zijn inderdaad frappant en nauwelijks toevallig.
De bogomielen zijn lange tijd vervolgd totdat zij na toevlucht in Bosnië te hebben gevonden in de islam opgingen.

In de strijd tegen de bogomielen werden deze soms voor schaamteloze wellustelingen uitgemaakt; een reputatie die de katharen zouden overnemen.
Illustratief hiervoor zijn de Engelse woorden "bugger" (flikker) en "buggering" (anale seks), die beiden zijn afgeleid van "Bulgarian" (veel bogomielen waren Bulgaren).

Het Bogglespel bestaat uit dobbelstenen met letters, en een soort Bogglebak.
Je stopt de stenen in het bakje, schudt het eens flink door elkaar.
De lettertjes vallen dan op hun plaats in een vierkant van vier bij vier (totaal dus 16 letters).
Vervolgens wordt de zandloper omgedraaid en het spel kan beginnen.

In drie minuten tijd is het de bedoeling om zo veel mogelijk woordjes te maken van de letters.
Hoe langer het woord hoe meer punten het oplevert.
Wie uiteindelijk als eerste een bepaald aantal punten heeft, wint het spel.

Je kunt natuurlijk ook afspreken om binnen een bepaald aantal ronden de meeste punten halen.

Boggle kun je ook in je eentje oefenen.
Daar is het uitermate geschikt voor.
Wellicht dat je met jezelf een wedstrijdje kunt doen, dat je zo veel mogelijk punten in een ronde moet halen.
Maar goed, het mist toch een beetje het competitie-element dat je hebt als je het met meerdere spelers speelt.

Als je van woordspelletjes houdt, dan is Boggle een leuke aanvulling.
Maar voor de meeste mensen is het toch een beetje een flauw spelletje.

Boggle was ook een bekend woordspel op de Nederlandse televisie

In dit programma moesten teams woordspelletjes doen, waarin een raster van 4 bij 4 letters centraal stond waarin er woorden moesten worden gevonden.
Het team dat de meeste punten behaalde, mocht door naar de finale, waarin het 5000 gulden kon verdienen.

Boggle was voordat er een televisie-versie van werd gemaakt al te koop als gezelschapsspel.

Boettgers kameleon (Calumma boettgeri) is een hagedis uit de familie kameleons (Chamaeleonidae).

Boettgers kameleon komt voor op het Afrikaanse eiland Madagaskar en het nabijgelegen eilandje Nosy bé.

De soort werd ontdekt doorGeorge Albert Boulanger in 1888.

De habitat bestaat uit bossen, de hagedis is te vinden in bomen en hoge struiken op enkele meters hoogte waar tussen de takken op ongewervelden en kleine gewervelden wordt gejaagd, de bodem wordt echter ook wel betreden.

De maximale lengte is ongeveer 13 centimeter en hiermee is het de kleinste soort uit de onderfamilie Chamaeleoninae.
Kenmerkend is het neus-achtige uitsteeksel aan de voorzijde van de kop, dat zowel bij mannetjes als vrouwtjes vaak blauw gekleurd is en sterk afsteekt.
De 'neus' is beter ontwikkeld dan die van de neuskameleon (Calumma nasutum), wat een belangrijk onderscheid is.
Soms komen ook blauwe vlekken op de kop voor.
De kop is afgeplat en heeft verder geen opvallende kammen of stekels, de oorkwabben zijn klein.
De kleur is altijd bruin tot bruinoranje met onregelmatige vlekken en strepen, vaak lichtere tot gele lengtestrepen.