De bolderik (Agrostemma githago) is een plant uit de anjerfamilie (Caryophyllaceae).
De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als zeer zeldzaam en zeer sterk in aantal afgenomen.
In Nederland komt hij van nature voor in het rivierengebied, in Twente en in Zuid-Limburg.
De bolderik wordt ook in eenjarige bloemenweiden uitgezaaid en in siertuinen gekweekt.

Oude volksnamen

- Zwijnsoren, schaapsoren, ezelsoren (vanwege de vorm van de bladeren).
- Christusoog, Godsoog, schoonoog, akkervlam, steekneusken (vanwege de vorm van de bloem).
- Bolderkruid, muggenbloem, orgelbloem.

De bolderik komt voor op löss (löss is een eolische afzetting van silt) en zandige klei en groeit tussen het graan, vooral tussen rogge en verder op braakliggende terreinen.
De plant is vrij slap en heeft steun nodig van de graanplanten.
Het was vroeger een algemeen voorkomend graanonkruid.

Een zeldzame plant, welke in graanvelden groeit.
De plant heeft deze graanstengels nodig als steun.
Waar bolderik groeit is ook klaproos en korenbloem te vinden.

Deze eenjarige plant wordt 20-100 cm hoog, heeft lancetvormige bladeren en is zwak behaard tot viltig.
De bolderik bloeit van juni tot juli met alleenstaande, langgesteelde, dieproze tot paarsrode bloemen.
De kelk is ruw behaard en de kelkbladen zijn puntig en langer dan de kroonbladen.
Alleenstaande, paarse of zelden witte, 3 tot 5 cm grote bloemen zijn lang gesteeld.
Hoewel de gehele plant giftig is, zijn de donkergekleurde zaden het giftigst.

Vroeger werden deze meegeoogst en bij onvoldoende zuivering meegemalen, waardoor het graanmeel giftig werd en door de aanwezige saponinen tot maag- en darmproblemen kon leiden (meelvergiftiging).

Bolderik wordt soms als medicijn in een homeopatische verdunning ingenomen.
Het heeft dan effect op het darmstelsel, waar het een zuiverende rol in zou hebben en de doorstroming gemakkelijker op gang zou brengen.
Het zou er voor zorgen dat wormpjes en parasieten in de buik verdwijnen.

Verspreiding

Wereldwijd, maar zeer sterk achteruit gegaan.
Nederland: Zeer zeldzaam in Zuid-Limburg en in het rivierengebied.
Rode lijst. Zeer sterk afgenomen.
Vlaanderen: Vroeger algemeen tot vrij algemeen. Zeer sterk achteruitgegaan. Thans zeer zeldzaam.
Rode lijst Vlaanderen. Met verdwijning bedreigd.
Wallonië: Vroeger vrij algemeen, behalve in de Ardennen. Na 1979 niet meer waargenomen.
Rode lijst. Verdwenen.

Een bolder is een inrichting aan de wal, waar een schip, door middel van een tros of landvast, aan vastgelegd kan worden.

Het is ook het onderdeel van de scheepsconstructie waarmee het schip wordt vastgelegd.

In veel havenplaatsen werden afgedankte scheepskanons als bolder ingegraven om ze alsnog een nuttige functie te geven.

Om slijten van de tros te voorkomen is de bolder voorzien van afgeronde hoeken.
Om losschieten te voorkomen is de bolder aan de bovenzijde voorzien van een dikkere kop of van een of meer uitstekende pennen.
In de Rotterdamse haven zijn bolders met drie uitstekende pennen te vinden waarvan de vorm doet denken aan een Olifantskop.

Aan boord van een schip is het meestal een pijp door het dek, die zeer stevig aan de romp is bevestigd.
Op een bolder moet men de massa van het schip af kunnen stoppen.
Door de pijp zijn pennen gestoken, waarop het meertouw kan worden belegd.

Er zijn ook bolders die wat weg hebben van een kikker.
Die bestaan uit twee schuin geplaatste pijpen.

Als een groot of zwaar geladen schip aan een slecht onderhouden kade afmeert, kunnen grote beschadigen optreden aan de kademuur.
Om die reden kan een bolder vastgezet zijn door middel van breekbouten, waardoor de bolder losschiet voordat de kademuur wordt omvergetrokken.
De krachten waarbij de breekbouten bezwijken zijn bij de havenmeester bekend.
Hij zal ervoor waken dat grote schepen afmeren bij de juiste bolder.

Een bolder werkt op basis van wrijving.
De tros zal altijd een aantal keer om de bolder gedraaid worden.
De reden blijkt uit de meerpaalvergelijking.(De meerpaalvergelijking is een formule die gebruikt wordt om toepassingen met trekkabels te ontwerpen.)

In sluizen met een groot verval worden in plaats van haalkommen drijvende bolders gebruikt.
Om en om een lange en een korte.
De drijver rijdt bij het schutten tussen rails in de sluiswand mee omhoog en omlaag met het schip.

Een bolbliksem is een helder oplichtend bolvormig object met een diameter van maximaal 40 centimeter, dat soms waargenomen wordt in de buurt van een blikseminslag en dan secondenlang zichtbaar is.
Het is een atmosferisch verschijnsel waar lange tijd geen afdoende verklaring voor was.
Een bolbliksem doet zich meestal voor bij zwaar onweer maar er zijn ook gevallen bekend waarin een bolbliksem optrad tijdens helder weer.

Waarnemers vertellen dat ze bolbliksems zagen ontstaan na een inslag op de grond, maar ook dat ze deze uit de wolken zagen komen.
In andere situaties ontstonden ze binnen in huis of kwamen ze via een gesloten raam het huis in.
Bekend zijn ook de verhalen dat bolbliksems door dunne niet-metalen wanden heen gingen of via schoorstenen de huiskamer inkwamen.

Wetenschappers hebben lang ontkend dat het verschijnsel bestond.
Tegenwoordig zijn ze overtuigd dat het er is.
Maar wat en hoe het wordt veroorzaakt blijft onduidelijk.
Diverse theorieën zijn beschreven.
Het bewijs is tot nu toe niet geleverd.

Sommige deskundigen denken dat het gewoon een blikseminslag is, waarvan het beeld secondenlang op het netvlies blijft staan.
Aannemelijk is dat het om een bijverschijnsel van een inslag gaat.
Er zijn ook mensen die beweren dat ze het door het glas via een spiegel hebben waargenomen, zodat het niet direct op het netvlies geschreven kan worden.

Een recente verklaring van onderzoekers uit Nieuw-Zeeland gaat ook uit van een blikseminslag.
Als de hoeveelheid koolstof in de grond bij het inslagpunt 1 à 2 keer groter is dan de hoeveelheid siliciumoxide, ontstaat bij een temperatuur boven 3000 graden silicium of verbindingen daarvan.
Heel kleine deeltjes hiervan vormen fijne dradennetwerken in de vorm van pluizige bollen.
De energie die de bol doet gloeien is het gevolg van oxidatie.
Bijna alle aspecten van bolbliksems kunnen hieruit verklaard worden: deze kan zowel als een nachtkaars uitgaan als eindigen in een explosie.

Een andere verklaring is het aansteken van sporen van aardgas of moerasgas door een zware bliksemontlading.
Het is bekend dat een arm gasmengsel (slechts enkele procenten brandbaar gas in een mengsel met omgevingslucht) niet tot ontbranding kan komen, tenzij men het aansteekt met een zware boogontlading van tientallen tot meer dan honderd kiloampère.
De theorie is dan dat in een weiland moerasgas is ontstaan of dat in een straat rioolgas is ontsnapt dat bij een hele zware bliksemontlading ontsteekt.
Deze theorie verklaart waarom bolbliksem praktisch altijd samengaat met zwaar onweer.
Bovendien hebben proeven met arme gasmengsels en zware ontstekingsstromen verschijnselen laten zien die eruit zagen als bolbliksem.

De meeste waarnemingen zeggen iets over de afmeting, de baan en de kracht van de bolbliksem.
De grootte is vrij gering, ongeveer vergelijkbaar met de omvang van een tennisbal en slechts zelden zo groot als een voetbal.
Er zijn, onder andere door verkeersvliegers, bolbliksems gesignaleerd van dertig meter diameter.
Vaak wordt het verschijnsel waargenomen langs bovengrondse hoogspanningskabels of langs een dakgoot.
Soms zweeft de bolbliksem door een straat.
Meestal dooft de bol uit zonder schade aan te richten.
In sommige gevallen is de bolbliksem met een explosie geëindigd en ooit kwam een bolbliksem in een regenton aan zijn einde, waarbij het water in de ton begon te koken.

Bolbliksems kunnen ook binnenshuis doordringen en er zijn meldingen dat de bol via een schoorsteen, deur of raam binnenkwam.
Tot de merkwaardigste verhalen behoort het binnendringen via gesloten ramen, soms met schade, maar soms ook zonder enig spoor na te laten.
Dit laatste sluit aan bij de theorie die veronderstelt dat de bolbliksem een elektronenwolk (plasma) is.
Toch is ook die theorie niet zonder bezwaren, omdat doorgaans aangenomen wordt dat een elektronenwolk niet secondenlang kan blijven bestaan.

Ook zouden bolbliksems in vliegtuigen waargenomen zijn, waarbij ze door de cabine zweven.

De meeste waarnemingen zijn gedaan in enkele seconden en onder gevaarlijke omstandigheden.
Metingen aan natuurlijkvoorkomende bolbliksem bestaan niet.
Dat maakt het moeilijk om verklaringen van dit verschijnsel te bevestigen of te weerleggen.

Hoewel vroege pogingen om bolbliksems op te wekken niet succesvol waren, slaagde onderzoekers in 2005 in het Duitse Max Planck Instituut voor Plasmafysica om bolbliksemvormige objecten te creëren door over een glas water een potentiaalverschil van 5000 volt te zetten, waardoor er voor een korte periode tot maximaal 60 ampère aan stroom door het water loopt.
De watermoleculen vallen door de hitte die dit veroorzaakt uiteen in ionen, die samen een bolvormige plasmawolk vormen.

In 2007 verscheen een artikel in New Scientist magazine waarin Braziliaanse wetenschappers er eveneens in slaagden bolbliksems in het laboratorium te creëren, waarvan video-opnames zijn gemaakt.
Een team onder leiding van Antônio Pavão en Gerson Paiva van de Federale universiteit van Pernambuco in Brazilië gebruikte roosters van silicium die slechts 350 micrometers dik waren en plaatste die tussen twee elektrodes waarna er stroom tot 140 ampère door gestuurd werd.
Door de elektroden iets uit elkaar te plaatsen werd een boogspanning gecreëerd die het silicium deed verdampen.
Hierdoor werden gloeiende delen van silicium gecreëerd die soms gedurende een periode tot 8 seconden bolbliksems ter grootte van een ping-pongbal vormden.
Uit de niet duidelijk gedefinieerde oppervlakten van deze bolbliksems kwamen kleine vlammen die het object naar voren of opzij bewogen.
Daarnaast werden spiraalvormige rooksporen waargenomen die de suggestie wekken dat de bolbliksems zeer snel ronddraaien.
Op basis van de blauw-witte tot oranje witte kleuren wordt geschat dat deze bolbliksems temperaturen van circa 2000 Kelvin hebben.

Een Nederlands bedrijf, genaamd Convectron N.V., heeft in 1985 geprobeerd om synthetische bolbliksems te maken door middel van schakelvonken waarbij stromen van ongeveer 200.000 ampère lopen, en deze te stabiliseren.
Het bedrijf ging uit van de theorie dat de energiebron van een bolbliksem een vorm van kernfusie was.
Hieruit is nooit een serieus resultaat gekomen.

Bola (uit Spaans bola, "bal", ook bekend als boleadoras) is een twee- of drieriemige lasso, met kogels aan de uiteinden, bedoeld om dieren aan hun benen te vangen.
De bola is een wapen dat geworpen kan worden en gebruikt werd door de inheemse bevolking van Patagonië en de Pampa en later geadopteerd werd door de gauchos.
Zij gebruikten het voor het vangen van guanaco (Lama) en nandoe (een geslacht Zuid-Amerikaanse loopvogels).
Ook de Chinezen en Inuit gebruikten oorspronkelijk dit jachtgereedschap.

De Boleadoras is vergelijkbaar met de Japanse Surujin.

Gauchos gebruiken bolas om loslopend vee te vangen of als spel.
Hij geeft de kogels een zwaai en laat ze los.
Het wapen wordt gebruikt om de benen van een dier te verstrengelen, echter als met teveel kracht wordt gegooid bestaat het risico om botten te breken.
Soms waren er alleen 2 gewichten aan het uiteinde.

Er bestaat geen standaard model; de meeste bolas hebben twee of drie kogels, maar er zijn versies tot wel 8 kogels.
Bepaalde bolas hebben kogels met gelijke gewichten, andere hebben wisselende knoop en riemlengte.
Gauchos gebruiken bolas gemaakt van gevlochten leren riem met houten kogels of kleine leren zakken gevuld met stenen aan het uiteinden van de riemen.

Bolas worden benoemd afhankelijk van het aantal gebruikte gewichten:

- Bola Perdida of Bola Loca (Lost ball of Crazy ball) (1 gewicht)
- Avestrucera of Nanducera (2 gewichten)
- Boleadora of Tres Marias of Tres Potreadoras (3 gewichten)
- Ka-Lum-Ik-Toun (Inuit benaming voor bolas met 4 of meer gewichten)

De boksdoorn (Lycium barbarum) is een giftige plant uit de nachtschadefamilie (Solanaceae). Het is een struik die oorspronkelijk afkomstig is uit Azië.

De plant wordt tegenwoordig in West-Europa gekweekt en is daar ook verwilderd.
In België en Nederland komt de plant onder andere verwilderd langs de rivieren en in de duinen voor.
In Noord-Amerika is de plant op een aantal plaatsen verwilderd.

De lange, gebogen tot 3 m lange takken zijn van tot ruim 3 cm lange doorns voorzien.
De takken verhouten en slingeren zich tussen andere planten door tot over de laagste takken van een dichtbijstaande boom.
De donkergroene 2-5 cm lange, grijsgroene bladeren zijn langwerpig.
De bloemen bestaan uit vijf kroon- en vijf kelkbladen zoals gebruikelijk bij de nachtschadefamilie en zijn violet tot paars van kleur.
Ze zijn alleenstaand of staan in kleine groepjes bijeen.
De meeldraden steken uit.
De 1,5-2 cm grote bessen zijn oranje-rood van kleur.
Voor het drogen zijn ze zeer saprijk en barsten gemakkelijk.
Zaadverspreiding vindt over grote afstanden plaats doordat ze vastkleven in de vacht van passerende dieren.
De plant is tevreden met arme grond.

Vanwege de doorns wordt de plant gebruikt als heg en als afscheiding.
De plant en vooral de vrucht ervan, bevat verschillende vitaminen en andere organische stoffen als aminozuren, caroteen, polysachariden en rutine.
De bessen, hoewel giftig, worden onder de naam 'goji bes' commercieel geteeld voor consumptie op plantages aan de Gele Rivier in de provincie Ninxia in China.
Ze worden handmatig geplukt en zowel in China geconsumeerd als ook op kleine schaal geëxporteerd.
De bessen worden onder meer in vruchtensappen verwerkt.
Lycium barbarum wordt in België beschouwd als een gevaarlijke plant op basis van het Koninklijk Besluit van 29 augustus 1997 betreffende de fabricage van en de handel in voedingsmiddelen die uit planten of uit plantenbereidingen samengesteld zijn of deze bevatten (vermeld in lijst 1: gevaarlijke planten die niet als of in voedingsmiddelen mogen gebruikt worden).
Het gebruik van deze plant in voedingsmiddelen is bijgevolg niet toegelaten in België, het gebruik van bessen en bast afkomstig van deze plant is echter wel toegelaten in voedingsmiddelen.

Artikel Gevaarlijke planten

Het eerste deel van zijn wetenschappelijke naam, ‘Lycium’, is afgeleid van de oude Griekse staat Lycië in Klein-Azië, het huidige zuidwestelijke deel van Turkije.
Maar uiteindelijk is de naam van die staat weer afkomstig van het oude Griekse woord ‘lukos’ dat ‘wolf’ betekent.
Vandaar dat de Engelse naam van de boksdoorn nog steeds ‘wolfberrie’ (‘wolfsbes’) is.
Het tweede deel, ‘barbarum’, komt van het Griekse woord ‘barbaros’ dat ‘buitenlands’ of ‘vreemd’ betekende.
De Grieken gebruiken het simpelweg om alles aan te geven wat niet Grieks was.

De boksdoorn behoort tot de uitgebreide familie van de nachtschades en deelt dus ook diens gifstoffen.
De hele plant is dodelijk giftig met stofjes als atropine en dat levert u maag- en darmstoornissen, neurologische problemen en hartritmestoornissen op.
Uiteindelijk kan een vergiftiging zeker fataal zijn voor mens en dier.
Een plant om met een boog om heen te lopen, zo zou je denken en je zult hem zeker niet als heel gezond willen betitelen.
Dat klopt, maar daar weet de commercie wel raad mee.
Want die geven zo’n dodelijke plant gewoon een andere naam en vertellen de onwetende consument vervolgens dat hij werkt tegen allerlei lichamelijk ongemak.
Dat is bij de boksdoorn ook gebeurd en in je boodschappenmand liggen dus geen giftige boksdoornbessen, maar heerlijke gezonde goji-bessen.
Er is een hele geschiedenis verzonnen om aan te tonen dat die bessen zo gezond zijn: Tibetaanse monniken zouden als vele eeuwenlang die bessen gebruiken bij hun traditionele geneeskunde, maar onderzoek ter plaatse toonde aan dat die monniken in Tibet die bessen helemaal niet kenden.
De bes groeit namelijk helemaal niet in Tibet want in dat bergachtige gebied is het veel te koud.

Toch zit de bes vol met gezonde vitamine C, calcium en magnesium.
Maar verstopt tussen al die gezonde zaken zitten ook de problematische en vaak nog niet eens geïdentificeerde stofjes, zoals de al eerder genoemde atropine.
Een tweetal wetenschappelijke verslagen beschreef vrouwen, die gewend waren om boksdoornthee te drinken en plots last kregen van bloedingen die maar niet wilden stelpen.
Onderzoek wees uit dat een nog onbekende stof in de boksdoorn de problemen met bloedstolling veroorzaakte.
Gezond is toch wat anders.

De boksbaardvlinder (Amphipyra tragopoginis) is een nachtvlinder uit de familie van de uilen, de Noctuidae.
De voorvleugellengte bedraagt tussen de 16 en 18 millimeter.
De soort komt verspreid over Europa en het westelijk deel van Azië voor en is geïntroduceerd in Noord-Amerika.

Hij overwintert als pop.

De boksbaardvlinder is polyfaag (organismen die meerdere soorten andere organismen eten) op kruidachtige en houtige planten.

De boksbaardvlinder is in Nederland en België een zeldzame soort, die verspreid over het hele gebied kan worden gezien.

De vlinder kent één generatie die vliegt van juli tot in oktober.

Bokmål is een van de twee Noorse standaardtalen.
Evenals de andere Noorse standaard, het Nynorsk, is het een hoofdzakelijk op schrift gebruikte variëteit.
Het bokmål staat dicht bij de Deense schrijftaal.
Van de twee Noorse standaardtalen is het bokmål het oudst en het meest gebruikt, zij het toch meer in oostelijk dan in westelijk Noorwegen.
De meeste Noren spreken dus geen bokmål, maar een dialect.
Het woord bokmål bestaat dan ook uit de delen bok en mål, die resp. boek en taal betekenen; boekentaal dus.

Bokmål heeft vaak twee spellingsvormen in de volgende gevallen:

De traditionele (Westelijke) diftong versus de versimpelde (Oostelijke) vorm;
De West-Scandinavische u tegenover de Oost-Scandinavische o;
De Oostelijke common-gender-vorm naast de Westelijke vrouwelijke vorm.

Vaak worden Oostelijke vormen als het meest gebruikelijk gezien [løs ↔ laus (los) en leke ↔ leike (spelen)].
Soms is er echter alleen de diftong vorm van het woord aanwezig [hauk ↔ (havik) of øy ↔ (eiland)].
Er is ook een kleine groep met de diftong als de voorkeursspelling, zoals stein (alt. sten), dat steen betekent.

Dit twee-vormensysteem is historisch ontstaan uit de wens om het bokmål en nynorsk samen te brengen in een algemeen Noors, het zogenaamde samnorsk.

De vrouwelijke vormen worden meer in de spreektaal dan in de schrijftaal gebruikt, en men ziet de uitgang -a dan ook steeds minder naarmate de tekst formeler wordt.

Een heus drie-geslachtensysteem zoals in het Nynorsk en het IJslands is nooit echt van de grond gekomen.