De Delftse donderslag was een ramp die plaatsvond op 12 oktober 1654.
Om kwart over tien in de ochtend ontplofte op die dag een in het noordoosten van de Delftse binnenstad gevestigde opslagplaats voor buskruit.
Historici gaan ervan uit dat bij de ramp minstens honderd doden vielen en ook een dodental van 'enige honderden' wordt niet uitgesloten.
Het precieze aantal mensen dat bij de ramp is omgekomen, is echter nooit vastgesteld.
Nagenoeg elk gebouw in de binnenstad liep schade op en het gebied ten oosten van de Verwersdijk werd volledig met de grond gelijk gemaakt.

Het kruithuis waar de ramp ontstond, was sinds 1637 gevestigd op het terrein van het voormalige clarissenklooster aan het einde van de Geerweg.
Onder de weinigen die van het bestaan van de, grotendeels ondergronds gelegen, opslag op de hoogte waren, stond deze bekend als het Secreet van Holland (oftewel: het Geheim van Holland).
In de jaren sinds de vestiging van dit Secreet had de lakenindustrie in de omgeving van het terrein plaatsgemaakt voor woningbouw, voornamelijk opgetrokken rond de verlengde Doelenstraat.
Onder de bewoners van deze straat vielen dan ook de meeste doden, onder wie de schilder Carel Fabritius, wiens atelier in de Doelenstraat gevestigd was.

Over de oorzaak van de ramp is officieel niet meer bekend dan dat Cornelis Soetens, de beheerder van het kruithuis, de opslagruimte was ingegaan om een monster buskruit te halen.
Het verhaal gaat echter dat er enkele vonken van zijn brandende lantaarn zijn overgeslagen op het kruit.
Korte tijd later vond een reeks zware ontploffingen plaats waarvan het geluid volgens de overlevering tot op Texel te horen was.
In het kruithuis lag 90.000 pond buskruit opgeslagen.

Bij de Delftse donderslag raakten minstens 500 huizen onherstelbaar beschadigd.
De aan het kloosterterrein grenzende Schuttersdoelen - het oefenterrein voor de leden van de schutterij - werden volledig verwoest.
Ook verderop gelegen gebouwen liepen zware schade op; alle glas-in-loodramen van zowel de Oude als de Nieuwe Kerk - die bij de beeldenstorm nog gespaard waren gebleven - gingen verloren.

Mede dankzij een collecte die in de steden van Holland voor de getroffen Delftse bevolking werd gehouden, kon snel met de wederopbouw van het terrein worden begonnen.
Het totale project nam enige jaren in beslag. Op het grootste deel van het gebied werden woningen gebouwd.
De plaats waar de Schuttersdoelen hadden gestaan werd vrijgehouden en heet tot op de dag van vandaag Paardenmarkt.
De nieuwe Doelen werden gevestigd op de plek die tegenwoordig Doelenplein heet en op de plaats van het klooster verrees een Artillerie-magazijn.

Het nieuwe kruithuis werd ver buiten de Delftse stadsmuren gevestigd.

De Delftse donderslag heeft in de loop der eeuwen vele kunstenaars geïnspireerd.
Zo is de ramp door veel schilders tot onderwerp van een schilderij gekozen, en Vondel maakte een speciale klaagzang rond dit thema onder de titel "Op het Onweder van 's Lants Bussekruit te Delft".

Op 12 september 2004 werd de 350e verjaardag van de Delftse donderslag herdacht met een percussieconcert op de binnenplaats van het voormalige artilleriemagazijn aan de Paardenmarkt.
Hoofdact was de percussieband Slagerij van Kampen.
Verder werd de compositie "Delfts Kruit" van Arend Niks opgevoerd door het Delft Studenten Muziekgezelschap Krashna Musika en de slagwerkgroep van zowel het seniorenorkest als jeugdorkest van Chr. Showorkesten Excelsior Delft.
(De keuze van deze datum hield verband met de Open Monumentendagen, niet met de werkelijke datum van de ramp.)

Bultkroos (Lemna gibba) is een overblijvende waterplant die (tegenwoordig) wordt gerekend tot de aronskelkfamilie (Araceae).

Deze soort werd voor het eerst wetenschappelijke beschreven door Linnaeus ( Zweeds arts, plantkundige, zoöloog en geoloog.) in 1753.

De plant bestaat uit een schijfje dat een bladachtige stengel zonder bladeren is en heeft één worteltje.
Het 3-6 x 2-5 mm grote schijfje van dit plantje is dik en sponsachtig.
Van boven is het schijfje bijna vlak en van onderen sterk bolvormig gewelfd.
Als het schijfje tegen het licht gehouden wordt zijn de zeven tot twaalf grote luchtholten goed zichtbaar.
Het schijfje heeft meestal vijf nerven.
Bultkroos plant zich hoofdzakelijk vegetatief voort.

In de herfst wordt zetmeel in de plant opgeslagen, waarna deze naar de bodem zinkt en daar overwintert.

Bultkroos bloeit van april tot juli met groene bloempjes.

De vrucht is aan de zijkanten gevleugeld.

De plant komt voor in zoet tot brak, zeer voedselrijk water.

De Boeing 747-200 is de verbeterde versie van het vliegtuigtype Boeing 747-100.
De eerste bestelling werd op 19 december 1968 door de KLM geplaatst.
De roll-out van dit type was op 10 september 1970.
De eerste vlucht op 11 oktober 1970.
Het eerste exemplaar voor de KLM de PH-BUA met de naam: Mississippi werd afgeleverd op 15 januari 1971.
Het vliegtuig kwam in gebruik in juni 1971.
Een andere Boeing 747-200 van de KLM, de PH-BUK is tegenwoordig te bewonderen in het Nederlandse Nationaal Luchtvaart-Themapark Aviodrome.

In de jaren '80 werd de Boeing 747-200 opgevolgd door de Boeing 747-300, die een stuk minder populair was, er werden van de 300-variant slechts 81 gebouwd, terwijl van de 200-versie uiteindelijk bijna 400 stuks zijn gebouwd.
Wel zijn enkele Boeing 747-200's tot een -300 omgebouwd, waaronder tien 747-200's uit de KLM-vloot.
In 1989 was de productie van de Boeing 747-400 al begonnen, deze opvolger werd wel een succes.

De laatste 747-200 (de VC-25A) werd in december 1990 afgeleverd aan de United States Air Force.
De laatste 747-200F werd november 1991 afgeleverd aan Nippon Cargo Airlines.

Types

Er zijn zes Boeing 747-200-types geproduceerd.

• 747-200, de normale passagiersversie
  • 747-200 Better, de verbeterde passagiersversie.
  • 747-200 StretchedUpperDeck, een passagiersversie waarbij het bovendek is verlengd.
• 747-200 Freighter, de normale vrachtversie.
• 747-200 Convertible, een vliegtuig dat als vracht- en passagiersvliegtuig kan worden gebruikt.
• 747-200 coMbi, een versie waarbij het toestel als vracht- en passagiersvliegtuig tegelijk dient.

De bultkrokodil (Crocodylus moreletii) is een krokodilachtige uit de familie echte krokodillen (Crocodylidae).
De bultkrokodil heeft een vrij klein verspreidingsgebied in vergelijking met andere soorten en komt voor in Midden-Amerika, in Belize, Guatemala en Mexico.

Deze soort werd voor het eerst wetenschappelijke beschreven door Duméril (Frans arts en zoöloog) & Bibron (Frans arts) in 1851.

De bultkrokodil dankt de naam aan de bultachtige verhoging van de snuit vlak voor de ogen, en is verder te herkennen aan de zware bepantsering bestaande uit grote beenplaten op de nek.
Het is met een maximale lengte van ongeveer drie meter een middelgrote soort, vrouwtjes blijven kleiner.
Het lichaam en de kop zijn breed en gedrongen, vooral de snuit is opvallend breed.
De kleur is groengrijs tot grijsbruin met onregelmatige donkere vlekken op de rug en kop, de staart heeft vaak een lichte bandering.
Bij jongere dieren steken de vlekkentekening en de bandering veel sterker af, maar vervagen langzaam naarmate ze ouder worden.

De bultkrokodil heeft 5 rijen voortanden en 13 of 14 rijen tanden in de bovenkaak en 15 rijen kiezen in de onderkaak en heeft totaal altijd 66 of 68 tanden.

De habitat bestaat uit zoet tot brakwater, er is een voorkeur voor kuststreken.
De wateren waar de krokodil kan worden aangetroffen zijn moerassen, meren en rivieren, de jonge dieren leven in streken met veel begroeiing die ze als beschutting gebruiken.
Oudere dieren overzomeren bij droogte in holen

Het voedsel hangt samen met de grootte van het dier, juvenielen eten kleinere prooien als insecten, slakken en andere ongewervelden.
Grotere exemplaren grijpen alles wat ze aankunnen: vissen, schildpadden, zoogdieren en vogels, waarschijnlijk wordt ook aas (kadavers) gegeten.

Over de biologie en ecologie van de krokodil is weinig bekend.
Exemplaren die gedumpt worden of ontsnappen in streken waar ze oorspronkelijk niet voorkomen kunnen goed concurreren met plaatselijke soorten en vormen een mogelijke bedreiging.

Bij veel krokodillen wordt de huid gepenetreerd door osteodermen, kiezelachtige insluitingen die dienen ter versteviging en bescherming van het dier.
De huid van de bultkrokodil heeft deze echter niet, waardoor de huid van hoge kwaliteit is voor de krokodillenleer-verwerkende industrie.
Dit heeft de soort geen goed gedaan en naast (illegale) stroperij doet ook habitatvernietiging de soort in aantal en verspreidingsgebied achteruitgaan.

De bultkrokodil is een beschermde diersoort, het aantal in het wild levende exemplaren wordt geschat op 10- tot 20.000.
Er zijn enkele krokodillenfarms waar de bultkrokodil wordt gefokt en ook de landen waar de soort voorkomt ondersteunen fok- en monitoringsprogramma's om de soort te beschermen.

De bultkopvleermuisvis (Platax batavianus) is een straalvinnige vissensoort uit de familie van schopvissen (Ephippidae).

De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1831 door Cuvier (Georges Cuvier, Frans naturalist en zoöloog).

Er is weinig geweten van deze soort.
De bultkopvleermuisvis wordt aangetroffen van Madagascar tot Indonesië en Australië.

Er werd tot heden een max lengte vastgesteld van 65 cm.
Ze leven solitair of in paren, soms in kleine groepjes.

Ze komen meestal voor in de warme waters van Papoea en het Maleisisch schiereiland tot Noord-Australië.
Ze worden veel waargenomen op dieptes van 5 - 40m .

De bultkopvleermuisvis is zilvergrijs van kleur met verticale witgele strepen.
Hij heeft een typische bobbel van boven de mond tot hoog boven de ogen naar de rug.

De Bultkoppapegaaivis (Bolbometopon muricatum) is de grootste en meest behoedzame soort van papegaaivissen (Scaridae).
Het is de enige soort in het geslacht Bolbometopon.

Voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Valenciennes(Achille Valenciennes een Frans zoöloog) in 1840.

Men treft deze papegaaivis aan op de koraalriffen van de Indische Oceaan, Stille Oceaan en de Rode Zee.

Zij kunnen meer dan 1 meter lang worden en tot 50 kg wegen.

Deze soort wijkt af van de lipvissen door het verticale profiel van zijn kop.
De bultkoppapegaaivis beweegt zich meestal in grote scholen voort over het koraalrif.

Net als sommige andere soorten papegaaivissen bijten zij bij het verzamelen van voedsel (algen en koralen) soms stukken uit het koraal.
Soms gebruiken zij daarbij hun kop al stormram.

Zij zijn zeer voorzichtig, en moeilijk door duikers te benaderen.

Hun kleur is grijsachtig tot donkergroen met witte vlekken.

Jonge vissen bevinden zich vaak in ondiepe lagunes van het koraalrif.

De Grote Brand van Chicago 1871 duurde 2 dagen, 8 en 9 oktober 1871, brandde de binnenstad van Chicago grotendeels plat en maakte 90.000 mensen dakloos (ongeveer 1/3 van de bevolking).
Gezien de omvang van de brand viel het aantal slachtoffers toch mee: 300 mensen ontkwamen niet aan de felle branden.

De brand was niet één groot vuur, maar een opeenvolging van negen branden, door elkaar aangestoken door rondvliegend gloeiend materiaal, die uiteindelijk samensmolten in één ongenadig inferno.

Het zou allemaal begonnen zijn op 8 oktober om half negen 's avonds, in de stal van mevrouw O'Leary op 137 De Koven Street, waar een koe een olielamp omver liep.
Dit bleek later echter verzonnen door een journalist.
De echte oorzaak van de brand is onbekend.

Terwijl de brandweer al problemen ondervond ook door totale verwarring, spreidde het vuur zich snel uit naar het noorden en oosten.
Negentig minuten later sloeg een enorme vlammenzee door de opwaartse luchtstroom over naar het noorden in Bateham's Mills, waar een tweede brand ontstond.
Vuurhaarden verspreidden zich vanuit daar naar de overkant van de rivier in het kantorendistrict, en om 2:30 uur 's nachts breidde een opwaaiende vuurhaard uit op grondgebied ten noorden van de rivier.

Aangewakkerd door sterke wind, brandden de samenvoegende vuurhaarden bijna het hele westelijke deel van de stad plat, en een strook van het noordelijke deel breidde zich uit richting noord-noordoost tot de rand van het meer rond 6:00 uur 's morgens de volgende dag.
Toen was de brand niet meer te stoppen.

De volgende 22 uur vernietigde het vuur het kantorendistrict, de rand van het meer en de haven, en een grote strook van het noordelijke North Side tot aan Fullerton, waarna de regen het vuur uiteindelijk stopte.

Op de plaats waar alles zou zijn begonnen, is nu de Chicago Fire Academy gevestigd.

Bulthaarmos (Polytrichum uliginosum) is een soort mos van het geslacht Polytrichum (haarmossen).

Het bulthaarmos is nog maar sinds 2000 als een aparte soort erkend, voordien werd het als een groot uitgevallen variëteit van het gewoon haarmos beschouwd.
Het is een soort van veengebieden en natte bossen.

Wetenschappelijk beschreven door (Wallr.) Schriebl.

• Synoniem: Polytrichastrum commune var. uliginosum Wallr.

De botanische naam Polytrichum is afkomstig uit het Oudgriekse polus, (veel), en thrix (haar), naar het dicht behaarde sporogoon.

De soortaanduiding uliginosum komt uit het Latijn en betekent 'van het moeras'.

Het bulthaarmos wordt traditionaal als een variëteit van het gewoon haarmos beschouwd (P. commune var. uliginosum), doch uit moleculair onderzoek van Bijlsma et al. (2000) blijkt dat er voldoende genetisch verschil is om ze als aparte soorten te beschouwen.

Het bulthaarmos groeit voornamelijk op beschaduwde plaatsen in laag- en hoogveengebieden en in broekbossen.

Over de verspreiding van deze nieuwe soort is nog onvoldoende bekend.

Het bulthaarmos vormt grote kussenvormige bulten, die bij ouderdom openvallen.
De stengels zijn tot meer dan 25 cm lang, rechtopstaand en onvertakt.
De stengelblaadjes zijn lijnlancetvormig, eindigend op een scherpe tand, grasgroen, aan de basis lichter gekleurd en schedevormend.
De bladschijf is aan de bovenzijde bedekt met overlappende lamellen en daardoor ondoorzichtig.
De bladrand is 2 tot 3 cellen breed en scherp gezaagd.
Bij vochtig weer staan de blaadjes alzijdig afstaand, bij droogte plooien ze zich opwaarts rond de stengel.

De sporofyt bestaat uit een sporenkapsel of sporogoon op een 5 tot 9 cm lange steel.
De sporogonen zijn blok- of tonvormig, met vier langse ribben, en gaan bij rijpheid knikken.
Anders dan bij het fraai haarmos (P. formosum) is er op de overgang tussen steel en sporenkapsel een afgescheiden schijfje te zien.
Jonge sporenkapsels worden bedekt door een puntig, lichtgeel tot lichtbruin behaard huikje.

Streepjescode of barcode is de benaming voor een opeenvolging van lijnen die een code representeren die door een scanner gelezen kan worden.
Afhankelijk van het coderingssysteem kan deze code uitsluitend uit cijfers bestaan, of uit een combinatie van cijfers, letters en leestekens.
De streepjescode werd gepatenteerd op 7 oktober 1952.

De term tweedimensionale streepjescode wordt wel gebruikt voor het tweedimensionale analogon van de streepjescode, hoewel deze meestal uit vierkantjes en niet uit streepjes bestaat.

Norman Woodland was samen met Bernard Silver uitvinder van de streepjescode.
Zij zagen het belang in van eenvoudige coderingen voor het slagen van de poging gegevens automatisch te verwerken.
De streepjescode kan als een opvolger van de ponskaart worden gezien.

In 1973 werd de Universal Product Code (UPC) samengesteld.
Naast een Amerikaanse is er ook een Europese, een Chinese en een Japanse standaard.
Oorspronkelijk werd de UPC-code ontworpen en toegepast in de Verenigde Staten en Canada.
Later werd de code uitgebreid met een impliciet gecodeerd regiocijfer, zodat de oude UPC-code behouden kon worden.

Streepjescodes worden voor verschillende toepassingen gebruikt, en voor veel toepassingen is een aparte codeermethode in gebruik.
Op veel plaatsen waar met een groot aantal producten of mensen wordt gewerkt, doen de reeksen streepjes, al dan niet vergezeld van cijfers, hun intrede. Bijvoorbeeld in de supermarkt op de producten.
In ziekenhuislaboratoria registreert men met streepjescodes de honderden buisjes bloed die dagelijks binnenkomen.
Parkeerautomaten gebruiken streepjescode om de prijs te berekenen en de slagboom te openen.
Bibliotheken gebruiken barcodes in boeken en op lenerskaarten om het uitlenen en terugbrengen te automatiseren.
Bij het inchecken van bagage in een luchthaven krijgt die een barcode met de bestemming (IATA-code).
De bagage wordt dan automatisch naar de juiste vliegtuigen gebracht, ook als de reiziger overstapt, tenzij hij reist via een vliegveld waar de barcode nog niet in gebruik is.

Standaarden

Er zijn vele standaarden op het gebied van streepjescodes. Ze steken ook niet allemaal eender in elkaar. Op basis van hun eigenschappen zijn een aantal klassen streepjescodes te onderscheiden:

• Lineaire code (streepjescode in de strikte zin); dit is een code die in 1 dimensie wordt gelezen. Daarbinnen onderscheiden we:
• Continue vs. discrete codes: een continue streepjescode codeert alle tekens als een ononderbroken reeks, terwijl in discrete codes ieder gecodeerd teken een begin- en eindmarkering heeft. De ruimte tussen twee tekens wordt bij discrete genegeerd, zo lang deze niet groot genoeg is om als het einde van de tekenreeks te worden gedecodeerd.
• Codes met slechts 2 breedtes vs. codes met meer breedtes: In codes met slechts 2 breedtes bestaan slechts smalle en brede strepen, die niet meer dan 1 bit informatie bevatten. Codes met meerdere breedtes kennen meestal 4 breedtes, die veelvouden zijn van wat in jargon module heet.
• Gestapelde (stacked) codes: deze codes bevatten meer dan 1 regel met in elke regel een lineaire code.
• Tweedimensionale streepjescode, ook geschreven 2D-streepjescode, meestal een vierkante monochrome "afbeelding" bestaande uit vrij grote vierkante pixels die zwart of wit zijn. De belangrijkste standaarden zijn gemakkelijk zonder hulpmiddel van elkaar te onderscheiden:
• de QR-code (met grote zwart-wit-zwarte vierkanten in drie van de hoeken, en een kleinere vierde in de buurt van de hoek rechtsonder, maar wat meer naar binnen)
• de Aztec-code (met concentrische vierkanten in het midden)
• de Data Matrix code (met links en onder een rij zwarte pixels en rechts en boven een rij pixels die afwisselend zwart en wit zijn)

Radio frequency identification of RFID is een alternatief van het barcodesysteem.
Het wordt door sommigen gezien als de opvolger.

De bulterriër is een hondenras dat een kruising is tussen de buldog en verschillende andere hondenrassen, zoals de inmiddels uitgestorven white English terrier.

Hoewel het uiterlijk anders doet vermoeden heeft de bulterriër een zeer zacht karakter.
Dit dier staat bekend als een allemansvriend en gaat over het algemeen goed samen met kinderen.
Kenmerkend is de zogeheten bullrun, het in volle vaart door huis of tuin rennen.
De hond heeft een waakzaam karakter en is zeer gehecht aan de omgeving.

De bulterriër, zoals die tegenwoordig bekend is, is omstreeks 1860 in Engeland ontstaan.
Door 'doggen' (buldoggen of bulmastiffs) met terriërs te kruisen ontstond een kleine, snelle, behendige, maar toch sterke vechthond, die 'Bull-and-Terrier' werd genoemd.

De hondenfokker James Hinks heeft dit type hond verder ontwikkeld naar het rastype.
Hinks richtte zich met name op het fokken van de witte bulterriërs; dit type is ook heden nog bekend.
De bulterriër werd van het begin af aan in verschillende maten gefokt.
Zo bestaat nog steeds de mini(atuur)-bulterriër.
Hinks kwam in 1862 met zijn eerste witte Bulterriër, 'n teef genaamd Puss.

Andere (vecht-)hondenfokkers betwijfelden openlijk de kracht en raszuiverheid van zijn "Dameshondje": Puss woog 40 pound (hooguit 20 kilo).
Hinks wedde met zijn tegenstanders om 5 Engelse ponden en 'n krat champagne, dat Puss 'n oud-type bull-and-terrier verslaan kon.
De tegenstander was 'n teef van 60 pound (de helft zwaarder!) en Puss won het gevecht in 'n half uur, met zó weinig verwondingen, dat zij de dag erna, op de Hondententoonstelling in Birmingham, ook nog een prijs won voor conditie en schoonheid.
Vanaf dat moment was de reputatie van de Bulterriër gevestigd.

De bulterriër is een gespierde, krachtig gebouwde hond, die ook wel 'de gladiator onder de honden' wordt genoemd.
Het dier heeft een sterk uiterlijk en een diepe, brede borst.
Kenmerkend voor het ras is de eivormige kop zonder stop.
Vanaf de achterhoofdsknobbel tot de neuspunt loopt de schedel afbollend naar beneden; typisch en voor de fok gewenst is de 'roman finish', de extra sterke, neerwaartse welving van de voorste helft van de snuit.
De oren zijn klein, staan rechtop en zijn dun.
De ogen liggen diep en zijn amandelvormig.
Ze zijn diepbruin of zwart van kleur; lichte ogen zijn niet gewenst.
De vacht is kort en glad en heeft weinig 'losse' huid.

De bulterriër komt in verschillende kleuren voor.
Bij witte honden zijn gekleurde vlekken niet gewenst behalve aan de kop. Bij gekleurde honden moet de hoofdkleur de grootste oppervlakte van de vacht uitmaken; dat kan zwart, brindle (gestroomd), roodbruin, fawn (ree-kleurig) of 'black-and-tan' zijn.
Blauw en leverkleur zijn niet toegestaan.

De Moulin Rouge (Frans voor "rode molen") is een cabaret in Parijs.
Het gebouw, ontworpen door de architecten Eduard Niermans en Adolphe Willette, ligt aan de Boulevard de Clichy in de rosse buurt van het quartier Pigalle, in het 18e arrondissement.

Het cabaret werd geopend op 6 oktober 1889.
Op het dak staat een grote rode imitatiewindmolen.
De Moulin Rouge is een symbool van het bohemienleven, trekt jaarlijks duizenden toeristen en is wereldwijd geïmiteerd.
De vroege jaren van de Moulin Rouge werden gekenmerkt door extravagante shows, geïnspireerd door het circus, en attracties die nog steeds bekend zijn, zoals Pétomane.
Verder zijn er de shows met sexy danseressen.

Het cabaret was de inspiratie voor veel schilderijen van Henri de Toulouse-Lautrec en affiche-ontwerpen door onder anderen Jules Chéret.
Veel boeken en films spelen zich af in en rond de nachtclub.
In 1940 kwam een speelfilm Moulin Rouge uit met Josephine Baker, en in 2001 Moulin Rouge!, met Ewan McGregor en Nicole Kidman in de hoofdrollen.

Parijs gonsde van geruchten over een nieuwe muziektempel die zou opengaan in oktober 1889.
De eigenaars van dit nieuwe etablissement, Joseph Oller en Charles Zidler, die hun zaak ‘Moulin Rouge’ (rode molen) hadden gedoopt, gaven het de bijnaam ‘Le Premier Palais des Femmes’ (het voornaamste paleis van de vrouwen) en beweerden dat de Moulin Rouge weldra een tempel van muziek en dans zou worden.

De Moulin Rouge kreeg al snel de naam de plaats te zijn waar men jonge Parijse dames aan het werk kon zien waarvan de dansbewegingen al even losjes waren als de zeden.
En ook al was de Can-Can dans reeds bekend bij de werkende klasse sinds de jaren 1830, het was de Moulin Rouge die de populariteit ervan bewerkstelligde.
In die tijd was de dans wel niet veel meer dan een wat schunnige dans uitgevoerd door courtisanes om hun mannelijk cliënteel te behagen.
Het was in die periode dat de kunstenaar Henri de Toulouse-Lautrec er een veelgeziene gast was.
Veel van zijn kunstwerken tonen scènes uit de befaamde Moulin Rouge.

Later werd de Moulin Rouge een stuk deftiger en raakte het de reputatie kwijt van een huis van lichte zeden te zijn.
Het werd daarentegen een muziektempel bekend vanwege de uitbundige cabaret shows waarmee het een publiek uit de hogere klasse aantrok.

De Moulin Rouge Bezoeken

Vandaag de dag staat een bezoek aan de Moulin Rouge nog steeds hoog op de agenda van volwassen bezoekers aan Parijs.
Je komt er regelmatig toeristen tegen die een foto nemen van de knalrode windmolen die bovenop het gebouw staat.

Tijdens de show zijn er meer dan 100 artiesten uitgedost in de meest extravagante kostuums die vaak bestaan uit vele veren en bergkristallen.
De set is al even spectaculair als de entertainers.
Een bezoek aan van de beroemde shows in de Moulin Rouge kan gepaard gaan met een extravagant diner bereid door een van de topchefs.

Denk er wel aan dat een avondje uit in de Moulin Rouge een volwassenenactiviteit is en dat de kinderen dus best thuisgelaten worden.

Bullshitbingo (ook bekend als Buzzword-bingo of Lulkoekbingo) is een spelletje waarmee de tijd kan worden gedood tijdens saaie (verplichte) vergaderingen of andere bijeenkomsten waarin naar het oordeel van de luisteraars te veel geleuterd wordt.
Het is gebaseerd op de normale bingospel.

Het idee is om voor een vergadering of een presentatie een lijstje te maken van 25 "buzzwoorden" die men verwacht tegen te komen.
Deze worden op een bingokaart of gewoon een snel gemaakt 5x5-tabelletje geschreven.
Degene die het eerste zijn kaart vol heeft (volgens de regels van normaal bingo) roept hard "Bullshit!" of afhankelijk van het gezelschap gewoon "Bingo!".

Het spel is in 1993 uitgevonden door Tom Davis, destijds werkzaam bij Silicon Graphics.
Het spel kreeg bekendheid toen het in 1994 in een strip van Dilbert werd gebruikt.

Bullshitbingo kan om verschillende redenen gespeeld worden.

• Omdat de spreker ervan beschuldigd wordt met niet ter zake doende termen te strooien (zoals "Out of the box", "Lean", "Doelgericht" of "Incentives") om zo te verhullen dat hij eigenlijk niks te vertellen heeft.
• Omdat een bepaalde spreker steeds weer dezelfde stopwoorden of citaten gebruikt. Zoals "Uh", "Nietwaar ?", "Laat ik het zo zeggen", "Prima" of "Zo kan ie wel weer".
• Om (het plan van) een leidinggevende belachelijk te maken. In dit geval is het beter om de bingo stiekem met elkaar te spelen en dan zachtjes "Bingo" te mompelen of het woord bingo op zo'n manier te gebruiken dat de spreker niets in de gaten heeft.
• De spreker kan ook zelf een bingoformulier uitdelen om zeker te stellen dat alle termen aan bod zullen komen en de luisteraars bij de les te houden.

• In 1996 hield Al Gore een toespraak bij het MIT. Voorafgaand aan de toespraak werden bingokaarten uitgedeeld met de gehypte termen die hij waarschijnlijk zou gaan gebruiken.
• In 2007 kwam IBM met een reclamefilmpje waarin bullshitbingo werd gebruikt.
• In de zomer van 2005 presenteerde de jongerenvereniging Ronduit van de Evangelische Omroep in haar tijdschrift Ronduit Insite de "Halleluja-bingo". Deze was bedoeld om tijdens de kerkdienst te spelen. De bingo, een christelijke parodie op de bullshitbingo, was weergegeven in twee versies: eentje met "gereformeerde" en eentje met "evangelische" woorden.

Monty Python's Flying Circus was een Brits komisch-satirisch sketchprogramma, dat door de BBC werd uitgezonden in de periode 5 oktober 1969 - 5 december 1974.

Het programma werd geschreven en uitgevoerd door een groep van vijf Britse komieken en een Amerikaanse animator.
De groep staat bekend als Monty Python, of the Pythons.
Naast het televisieprogramma maakte de groep ook een aantal langspeelplaten en enkele films.

Monty Python's Flying Circus had in 1969 als werktitels Gwen Dibley's Flying Circus en Owl-Stretching Time.
In 1974, toen John Cleese de groep verliet, werd de naam gewijzigd in Monty Python.

Regelmatig terugkerende typetjes

• De "It's"-man (Palin): een man met een gehavend kostuum en ongekamde baard, die vlak voor het begin van de leader "It's..." zegt. In het eerste seizoen doet hij dit vaak in één of andere vreselijke of in elk geval vermoeiende situatie.
• Een omroeper (Cleese) in smoking, op een rare locatie, die in het tweede seizoen de "It's"-man voorgaat met de tekst "And now for something completely different". In het derde seizoen werd dit ingekort tot "And now..".
• De Gumbies (alle Pythons met uitzondering van Gilliam): een stel rare mannetjes met tandenborstelsnorretjes, korte broeken, bretels, rubberen laarzen (gumboots, vandaar de naam) en zakdoekjes op het hoofd gebonden. Het zijn nogal domme personen die alles extreem traag schreeuwen met veel herhaling.
• Een ridder die mensen in het eerste seizoen met een rubberen kip slaat (Gilliam)
• Een naakte organist (de eerste twee keer Gilliam, daarna Jones) die tussen sketches door, of aan het begin van de uitzending een kort stukje speelt.
• Eric Praline (Cleese), een excentriek persoon met een lange jas. Zijn bekendste sketch is de Dead Parrot, maar zijn naam komt enkel voor in de sketch Fish Licence.
• Biggles (Chapman, en één keer Jones)
• Luigi Vercotti (Palin), een maffiose ondernemer
• De "Pepperpots": vrouwen uit de arbeidersklasse, gespeeld door de Pythons zelf, met een hoge krijsende stem.

De regels van komedie in 1969 kwamen op de Pythons over als een flauw cliché. Zij probeerden verscheidene regels overboord te gooien, zoals het weghalen van de clou. De Pythons vonden dat men vaak een prachtige sketch zag maar dat die soms geforceerd werd om naar een clou toe te werken. Voorbeelden hiervan zijn:

• Halverwege een sketch zegt Cleese tegen Idle: "Dit is de domste sketch waar ik ooit in zat", waarop Idle antwoordt dat zijn rol als kelner ook niet echt opwindend is. Ze besluiten dan te stoppen, en stappen gewoon van de set.
• In een andere sketch zegt Chapman tegen een BBC-ambtenaar (gespeeld door Cleese) dat hij de clou niet weet. Cleese leest de clou voor zichzelf, lacht en zegt: "Dat is een hele goede clou, tja. Laat maar."
• Een komisch gewicht van 16 ton valt op een speler om een einde te maken aan de sketch.

De verschillende sketches werden dikwijls aan elkaar gekoppeld via de tekenfilmpjes van Terry Gilliam. Een andere techniek was de verschillende sketches door elkaar te laten lopen. Vaak spreekt John Cleese, zittend achter een bureau op een absurde locatie, de gevleugelde woorden: "And now for something completely different".

Ze brachten absurditeit in hun shows door bijvoorbeeld de aftiteling halverwege het programma al te laten beginnen, en door zich tot de camera te richten (het doorbreken van de vierde wand).

Dikwijls speelden ze zelf de vrouwenrollen, wat voor een extra komisch effect zorgde.

Pythons

• Graham Chapman
• John Cleese
• Eric Idle
• Terry Gilliam (verzorgde de animatiefilmpjes tussen de sketches, als persoon minder vaak dan de andere vijf in beeld)
• Terry Jones
• Michael Palin

Daarnaast speelde de actrice Carol Cleveland een vaste rol.

• Gastrollen:
• Connie Booth
• Ian Davidson
• Neil Innes
• The Fred Tomlinson Singers

Van de tien beste scènes is later een versie voor het theater gemaakt, die in diverse landen is opgevoerd, onder andere in Engeland, Frankrijk en Nederland.
In de Nederlandse versie uit 2007 worden de rollen gespeeld door Arnoud Bos, Eva van der Gucht, Finn Poncin en Jeroen Spitzenberger.
De Nederlandse vertaling is gemaakt door Barbara van Kooten.

De Bullocks troepiaal (Icterus bullockii) of Noordelijke troepiaal, is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).

Bullock's troepialen zijn inheems in westelijk Noord-Amerika, hoewel volgens Jaramillo (1999) worden ze soms ook gevonden als zwervers in de oostelijke helft van het continent.

Deze vogel werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Swainson (een Brits ornitholoog, malacoloog en entomoloog) in 1827.

De vogel is genoemd naar William Bullock, een Engels natuurvorser.

De Bullocks troepiaal is een middelgrote overwegend oranjegeel zwarte vogel.
Zwarte vleugels met grote witte vlekken.
De Bullocks troepiaal zijn sexueel dimorf, de mannetjes zijn feller gekleurd dan de vrouwtjes.

De volwassen vogels hebben een puntige snavel, het bovenste deel is zwart en de ondersnavel is blauw-grijs.
Zijn lengte is ongeveer 21cm bij een gewicht van 29 tot 43gr.

De jongen lijken veelal op volwassen vrouwtjes, sexuele dimorfie is hier niet vanzelfsprekend.

Deze vogels foerageren in de bomen en struiken, ook korte vluchten maken te vangen insecten.
Ze eten voornamelijk insecten, bessen en nectar.

De Bullocks troepiaal zijn monogaam tijdens het seizoen.
Het broedseizoen duurt meestal van mei tot juli, dit verschilt volgens de geografische ligging en begigint meestal later in de meest noordelijk en westelijke gebieden.

Hun broedgebied strekt zich oostelijk van de Dakota's, Kansas, en Noord-centraal Texas (Jaramillo en Burke 1999).

Het paar bouwt samen diepe geweven hangende nesten waarin drie tot zes eieren worden gelegd.
Het nest is geweven van plantaardige vezels, vooral schors en fijne gras vezels, hoewel dierlijk haar wordt ook vaak gebruikt.
Het nest is bekleed met dons, haar, en mos.

Zowel de mannetjes als de vrouwtjes verdediggen het nest tegen rovers en parasieten.

Zowel mannetjes als vrouwtjes zingen.
De mannetjes hebben een zoetere stem, vrouwtjes hebben de neiging om meer productief te zingen.

Dierendag (ook: Werelddierendag) is een dag die wereldwijd op de agenda staat als een moment waarop extra aandacht wordt besteed aan de dieren.
Dierendag valt jaarlijks op 4 oktober.
Met het vieren van deze dag wil men mensen laten weten dat dieren rechten hebben en dat zij beschermd moeten worden.

De datum van dierendag gaat terug naar de feestdag van Franciscus van Assisi
op 4 oktober.
Hij bekommerde zich om het lot van melaatsen, zwervers en andere armen, maar ook van planten en dieren.
Volgens de legende hield hij ooit een preek voor de dieren.

Eerste dierendag

Ilse Winter uit Brno in Tsjechië schreef in mei 1927 een brief aan Margaret Ford in Londen, waarin ze voorstelde om één dag per jaar speciaal aan de dieren te denken.
Ford was voorzitster van de wereldvereniging van de dierenbescherming.
Zij vond het een prachtig idee en de beide dames kwamen overeen dat de feestdag, waarop de Katholieke Kerk Franciscus steeds herdenkt, een goede datum voor zo'n dierendag zou zijn.
Tijdens een internationaal congres van verenigingen voor de bescherming van dieren in 1929 in Wenen werd 4 oktober uitgeroepen tot Werelddierendag.
De eerste dierendag was op 4 oktober 1930.
In Nederland werden er op die dag beschouwende artikelen geplaatst in kranten over de verhoudingen tussen mens en dier.

Publiciteit

Sinds de jaren zestig grijpt men deze datum steeds meer aan voor het dierenrechtenactivisme.
Ook werden meer activiteiten ontwikkeld om met name bij kinderen bij dit onderwerp te betrekken.

Ook de commercie rondom dierendag is aanzienlijk gegroeid.
Zo vestigde de CPNB in 2000 de aandacht op de Kinderboekenweek (met als thema "dier") door allerlei acties met dieren (zoals huisdierkeuringen en een gratis dierenartsspreekuur) in bibliotheken te organiseren.

Op basisscholen wordt op 4 oktober ook aandacht besteed aan dierendag.
Op sommige scholen nemen kinderen een huisdier of knuffel mee naar school.

De bullmastiff wordt sinds de 19de eeuw in Groot-Brittannië gefokt.
Hij ontstond uit een kruising tussen een mastiff en de Engelse buldog en werd als beschermhond van de jachtopziener gefokt.
Hij is iets kleiner dan de mastiff en ontwikkelde later door inkruising van bloodhounds een goede reukwaarneming.

Hij werd erkend als een rashond door de English Kennel Club in 1924.

De oren van de bullmastiff zijn V-vormig en hangend.
Zijn vacht is kort en glad.
Elke schakering van de vacht tussen roodbruin of rood met een zwart masker is toegestaan.
Afhankelijk van het geslacht bereikt de bullmastiff een schofthoogte van 61 - 71 cm en een gewicht van 45 - 70 kg.
Afwijken van deze specificaties wordt ontmoedigd door de fokkers.

Het is een zeer rustige hond die ook zelden blaft.

De gemiddelde leeftijd van de bullmastiff bedraagd slechts 7 à 8 jaar.
Deze hond blijft groeien tot de leeftijd van 3,5 jaar.

Bullmastiffs zijn gevoelig voor een aantal ziektes zoals heupdysplasie(24,5%), elleboogontwrichting en kanker.
Dit ras heeft ook last van entropion, een afwijking aan het ooglid.
Ook arthritis komt veel voor.

De bullmastiff wordt in Groot-Brittannië als politiehond ingezet.

Het Beleg van Leiden vond plaats van 1573 tot 1574 en eindigde in een ontzet van de stad.
Het Leids ontzet of Leidens ontzet wordt jaarlijks in Leiden gevierd ter herdenking van de belegering van deze stad tijdens de Tachtigjarige Oorlog en het ontzet op 3 oktober 1574.

Het beleg en ontzet van Leiden speelden zich af tijdens de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648).
Aanvankelijk bleef het stadsbestuur trouw aan de landsheer, koning Filips II van Spanje.
Deze benoemde in 1567 de hertog van Alva tot landvoogd over de Nederlanden.
Alva nam diverse maatregelen tegen de godsdienstvrijheid en stelde onder andere de Raad van Beroerten in.
Hierna koos de stad in juni 1572 de kant van prins Willem van Oranje.

Eerste beleg

In een poging de stad weer onder Spaans gezag te krijgen, sloeg Alva eind oktober 1573 het beleg rond Leiden op met het doel de bevolking uit te hongeren en de stad op die manier tot overgave te dwingen.
Kort hiervoor, op 8 oktober was Alkmaar ontzet.

Het stadsbestuur was echter lang van tevoren op de hoogte gebracht van het ophanden zijnde beleg en sloeg grote voorraden levensmiddelen in om het beleg te kunnen doorstaan.
Eind maart 1574 onderbrak de inmiddels nieuw benoemde landvoogd Requesens het beleg voor de Slag op de Mookerheide (14 april 1574) en ondanks herhaalde waarschuwingen van de Prins van Oranje dat het beleg eventueel zou kunnen worden hervat, besloot het stadsbestuur geen extra maatregelen te treffen.
Nieuwe troepen werden niet in dienst genomen, waardoor alleen de stadsschutterij en een legertje vrijwilligers voor een nieuwe verdediging konden zorgen.
Ook werden de Spaanse verschansingen rondom de stad niet neergehaald en verzuimde men grootschalig levensmiddelen in te slaan, naar verluidt in afwachting van lagere voedselprijzen.
Dit was een grote vergissing, want in de nacht van 25 op 26 mei 1574 keerde een Spaans leger onder leiding van Francisco de Valdez naar de stad terug om het beleg te hervatten.

Tweede beleg en ontzet

Voor het tweede beleg liet Valdez zijn manschappen de oude, intact gebleven, stellingen innemen en nieuwe verschansingen bouwen.
De ingesloten bevolking was verdeeld.
Een groot deel van de prinsgezindheid die er heerste was ingegeven door vooruitzichten op economische welvaart.
Doordat de Spanjaarden een uithongeringstactiek toepasten, keerde het tij.
Veel burgers zouden best door de nieuwe machthebber overheerst willen worden, als dat betekende dat ze weer te eten zouden hebben.
Tijdens het tweede beleg zijn 6000 van de 18.000 inwoners omgekomen van de honger en de pest.
Een harde kern in het stadsbestuur, bestaande uit burgemeester Pieter Adriaansz. van der Werff, stadssecretaris Jan van Hout, de neven Jan en Jacob van der Does en Diederik van Bronckhorst, commissaris van de prins te Leiden, was echter dusdanig prinsgezind dat deze aan overgave niet wilde denken.
Ze gaven burgers die de honger echt niet meer konden verdragen toestemming om de stad te verlaten, maar de bezetter stond geen enkele uittocht toe.
Om de bevolking moed te geven zou Van der Werff zelfs zijn eigen lichaam aangeboden hebben om de bevolking te eten te geven.
Hierbij zou hij de woorden hebben gesproken: "Dus, zo gij met mijn dood beholpen zijt, laat hand aan dit lichaam; snijdt het aan stukken, en deelt ze om, zo wijd als 't trekken mag".

De levensomstandigheden verslechterden echter zo erg dat zelfs het stadsbestuur overwoog zich over te geven, totdat de (water)geuzen in september 1574 de dijken bij Rotterdam en Capelle aan den IJssel (Schielands Hoge Zeedijk) doorstaken, om het polderland te laten overstromen.
Het slagen van dit plan was echter afhankelijk van een gunstige wind, die het water naar Leiden zou opstuwen.
Dat het stadsbestuur zich niet overgaf was te danken aan het feit dat zij op de hoogte waren van de ophanden zijnde ontzetting.
Willem Cornelisz. Speelman (ca. 1542—1616), luitspeler en organist in de plaatselijke Pieterskerk (later werd hem het recht toegekend om zich ‘Van Duijvenbode’ te noemen), bood daarom het stadsbestuur zijn duiven aan, zodat het stadsbestuur een briefwisseling kon blijven voeren met de Prins van Oranje in Delft.
Op 28 september 1574 ontving men de eerste brief, verzonden door geuzenleider Louis de Boisot.
De volgende dag ontving men wederom een brief waarin de ophanden zijnde actie werd vermeld.

Op 17 september 1574 vond de zogenaamde Slag bij Zoetermeer plaats.
De Spaanse troepen onder leiding Valdez waren niet in staat om de dijk in de Voorweg bij Zoetermeer te verdedigen.
Op advies van onder andere de Zoetermeerse scheepstimmerman Wolfert Adriaenszoon koos het Geuzenleger onder leiding van Lodewijk van Boisot en De La Garde een route richting Leiden.
Magdalena Moons werd heldin van Leidens ontzet doordat zij Francisco de Valdez zou hebben overgehaald de bestorming uit te stellen; dit is echter waarschijnlijk een legende.
Een noordwesterstorm had aanvankelijk het water uit de Noordzee via de monding van de Maas door de geslagen bressen in de dijk doen stromen.
Daarna keerde de wind, die stormkracht had bereikt, in de nacht van 2 op 3 oktober 1574 naar het zuiden en stroomde het water naar Leiden.
Het water kwam zo hoog dat de Spaanse troepen vluchtten.
Volgens de overlevering was het de kleine weesjongen Cornelis Joppenszoon die in het verlaten legerkamp Schans Lammen (nabij de huidige Lammebrug, aan de Cronesteynzijde) een ketel met hutspot vond en de burgers berichtte dat de stad was bevrijd.
In de vroege ochtend voeren de geuzen over de Vliet de stad binnen met aan boord haring en wittebrood.

Als dank voor het heldhaftige verzet dat de stad tijdens het beleg bood, stichtten de Staten van Holland en Zeeland op 8 februari 1575 de Universiteit Leiden, fictief uit naam van Filips II.

De hoogheemraadschappen Rijnland, Hoogheemraadschap van Delfland en Schieland waren allerminst te spreken over de gevoerde tactiek van inundaties en schreven in september 1574 een protestbetoog waarin zij zich beklaagden over de slechte staat waarin het land zich bevond.

De jaarlijkse herdenkingsdienst in de Pieterskerk stamt uit 1574.
Veel mensen die in Leiden werken zijn dan vrij.
De jaarlijkse viering middels allerlei festiviteiten dateert van 1886.
Op 13 mei 1886 werd de 3 October Vereeniging opgericht, die sindsdien zorg draagt voor de organisatie van alle officiële evenementen op 3 oktober (en als dit op een zondag valt op 4 oktober).

Jaarlijks vinden in de ochtend de reveille en de traditionele uitreiking van gratis haring en wittebrood in de Waag plaats; is er 's middags een grote optocht en 's avonds wordt het feest afgesloten met een vuurwerkspektakel.
De grote kermis en de feestelijke warenmarkt gaan 1 of 2 oktober al open.
Het feest wordt 's avonds op 2 oktober ingeluid met de taptoe: een optocht van vele Leidse verenigingen.
De gehele viering is in Leiden en omstreken live op de radio te beluisteren.

Tijdens de 350-ste viering van Leidens Ontzet op 3 oktober 1924 onthulde Koningin Wilhelmina een monument ter ere van de helden van 1574.
Het monument aan het Plantsoen draagt de beeltenissen van Prins Willem van Oranje, Jan van Hout (stadssecretaris), Jan van der Does (legeraanvoerder) en Louis Boisot (geuzenvlootadmiraal).

Op 3 oktober 1974 vond het vierde eeuwfeest plaats, dat zes dagen duurde.
Ter gelegenheid hiervan bezochten Koningin Juliana en Prins Bernhard de stad om de viering mee te maken.

De Bullers pijlstormvogel (Puffinus bulleri) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae).

De Bullers pijlstormvogel is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Osbert Salvin (Engels natuuronderzoeker, ornitholoog en herpetologist) in 1888.

De volwassen vogels zijn gemiddeld 46-47 cm groot met een spanwijdte van 97 tot 99 cm.
Het gewicht is ongeveer 342-425 gr.
Ze hebben een blauwgrijs verendek op de rugzijde.
De tekening boven op de vleugels lijkt op een letter "M" in lichtgrijs en zwart met bijna witte gebieden.
De onderkant is helder wit. de vogel heeft witte wangen en een grijs voorhoofd.
De staartveren zijn zwartachtig grijs.

Deze vogels voeden zich voornamelijk met inktvis, schaaldieren, krill en vis.

Deze soort is pelagisch, net als de andere Ardenna pijlstormvogels, het is een transequatorial migrant gaande over het grootste deel van de Stille Oceaan buiten het broedseizoen.
Hoewel ze ook voorkomen in de subarctische wateren van Kamtsjatka en de Aleoeten.
Ze zijn vrij algemeen voor de westkust van de Verenigde Staten tijdens de late zomer en vroege herfst, en kan over het algemeen niet ver van land langs de hele gematigde en tropische kusten van de beidde Amerika's voorkomen.

Ze broeden voornamelijk op Tawhiti Rahi en Aorangi, de belangrijkste eilanden van de Poor Knights groep voor de Noordkust van Nieuw-Zeeland.
Het broedseizoen begint in oktober en duurt bijna een half jaar.
Het broeden duurt 51 dagen door beide ouders en daarna duurt het ongeveer 100 dagen vooraleer de kuikens het nest verlaten.

In het verleden waren deze vogels een voedselbron voor de Maori's, en op Aroangi werden ze ook nogeens massaal verorberd door wilde varkens.

In 1930 waren er slechts een 100 à 200 broedparen over op Aroangi en werden er maatregelen getroffen, zo werden in 1936 de varkens verwijderd.
Begin jaren '80 waren er weer zo'n 200.000 paren aanwezig.

De Bullers pijlstormvogel broedde natuurlijk ook massaal op de naburige kleine eilandjes en was nooit met uitsterven bedreigd.

Momenteel wordt de populatie geschat op 2,5 miljoen vogels.
Maar omdat niet geweten is in hoevere ze ook broeden in meer afgelegen gebieden worden ze toch als kwetsbaar beschouwd door een eventueel plaatselijke catastrofe.

Peanuts was een Amerikaanse strip, geschreven en getekend door de Amerikaanse striptekenaar Charles M. Schulz.
De strip verscheen van 2 oktober 1950 tot 13 februari 2000, een dag na de dood van Schulz.

Peanuts was een van de populairste en invloedrijkste strips.
Op haar hoogtepunt verscheen de strip in 2600 kranten ter wereld en had ruim geschat 355 miljoen mensen dagelijkse lezers.
De strip wordt nog steeds veel herdrukt in kranten en afleveringen ervan worden gebundeld in stripalbums.
In Amerika verschijnt sinds 2004 het verzameld werk dat uit 25 delen zal gaan bestaan en dat alle ooit verschenen strips zal bevatten.

Peanuts vond zijn oorsprong in een eerdere strip van Schulz, Li'l Folks.
Deze strip verscheen van 1947 tot 1950 in de St. Paul Pioneer Press.
Hierin gebruikte Schulz voor het eerst de naam Charlie Brown, en introduceerde hij reeds een hond die sterk leek op de latere Snoopy.
Schulz stopte met deze strip nadat een poging de strip te verkopen aan de Newspaper Enterprise Association mislukte.

Schulz benaderde hierop het United Features Syndicate met een paar voorbeelden van zijn beste werk uit Li'l Folks.
Hier kreeg hij wel groen licht.
Omdat hij met Li'l Folks was gestopt, begon hij een nieuwe strip.
Daarin wilde hij een vaste groep personages hebben in plaats van een willekeurig aantal.
Omdat de naam Li'l Folks te veel leek op Al Capps Li'l Abner en een andere strip genaamd Little Folks, koos Schulz een andere: Peanuts.
Hij vond die naam zelf echter niet erg geschikt.

Zo debuteerde Peanuts op 2 oktober 1950 in zeven kranten: The Washington Post, The Chicago Tribune, The Minneapolis Tribune, The Allentown Call-Chronicle, The Bethlehem Globe-Times, The Denver Post en The Seattle Times, zes dagen in de week; de eerste zondagstrip verscheen op 6 januari 1952.
Algauw nam het succes toe en publiceerde meerdere kranten de reeks.
Schulz werkte volledig alleen en had totale creatieve controle.
Hieroor kon hij ook persoonlijker onderwerpen aansnijden.
Zo parodieërde hij in 1958 de lancering van de eerste Spoetnik met aan boord de hond Laika door Snoopy de eerste mens te laten “lanceren” (hij gooit in de betreffende strip Linus in de lucht); en in 1963 voerde hij een jongetje op dat "5" heette, waarmee hij aan wilde duiden hoe mensen soms als een nummer worden behandeld.
Later kwam ook de vietnamoorlog aan bod.
Peanuts schuwde ook geen cartoongeweld.
Een bekend voorbeeld hiervan is het scenario waarin Charlie Brown een voetbal probeert weg te schoppen, maar door toedoen van een ander personage altijd mist en hard op zijn rug valt.
Schulz behandelde zelfs een paar maal religieuze onderwerpen, zoals in de televisiespecial A Charlie Brown Christmas uit 1965.

De populariteit van Peanuts was het hoogst tussen 1965 en 1980.
In deze periode kende de stripreeks vele spin-offs in de vorm van televisiespecials en boeken.
Hoewel andere strips tijdens de jaren 80 en 90 eveneens een monstersucces kenden bleef "Peanuts" internationaal gezien immens geliefd.
Schulz tekende de strip in totaal bijna 50 jaar lang zonder enige assistentie.

Toen Schulz eind jaren 90 in het ziekenhuis werd opgenomen vanwege darmkanker, was hij gedwongen met pensioen te gaan.
De laatste dagelijkse Peanutsstrip verscheen op 3 januari 2000.
Er verschenen nadien nog enkele zondagstrips, waarvan hij er een aantal op voorhand had getekend.
De laatste hiervan verscheen op 13 februari 2000, een dag na Schulz’ dood.
Schulz had in zijn testament laten vastleggen dat niemand de strip mocht voortzetten na zijn dood.

De strip begon oorspronkelijk met een kleine cast bestaande uit Charlie Brown en zijn hond Snoopy (een Beagle).
Later kwam ook de pianospelende Schroeder erbij, evenals de dominante en vaak valse Lucy van Pelt en haar kleine broertje Linus, Charlie's beste vriend.
Aanvankelijk had de reeks geen hoofdpersonage, maar uiteindelijk kreeg Charlie Brown deze rol toebedeeld.
In de vijftig jaar dat de strip verschenen waren er nooit volwassenen te zien en verouderden de kinderen slechts een tweetal jaar.
Een geval apart zijn de personages Sally Brown en Rerun van Pelt.
Bij hun introductie in de strip waren beiden nog een baby, maar in de loop der jaren verouderden ze langzaam tot ze uiteindelijk net iets jonger waren dan de overige personages, die niet ouder werden.

Peanuts wordt vaak gezien als een van de invloedrijkste en best geschreven stripseries van zijn tijd.
Schulz kreeg de National Cartoonist Society Humor Comic Strip Award voor Peanuts in 1962, de Elzie Segar Award in 1980, de Reuben Award in 1955 en 1964, en de Milton Caniff Lifetime Achievement Award in 1999.
A Charlie Brown Christmas won een Peabody Award en een Emmy Award.
In totaal hebben de Peanuts tekenfilmspecials samen 2 Peabody Awards en 4 Emmys gewonnen.

Voor zijn werk kreeg Charles Schulz een ster op de Hollywood Walk of Fame en een plaats in de William Randolph Hearst Cartoon Hall of Fame.
Peanuts stond op de cover van Time Magazine op 9 april, 1965, met een bijbehorend artikel waarin de strip werd geprezen als "the leader of a refreshing new breed that takes an unprecedented interest in the basics of life."

Peanuts werd tweede op de lijst van grootste stripseries van de 20e eeuw, samengesteld door The Comics Journal in 1999.
Peanuts moest alleen George Herrimans Krazy Kat voor zich dulden.
In 2002 verklaarde TV Guide Snoopy en Charlie Brown samen 8e op zijn lijst van 50 grootste strip- en tekenfilmpersonages ooit.

In veel andere strips zijn eerbetonen en referenties aan Peanuts opgenomen, vooral sinds de dood van Schulz.
Veel hiervan zijn opgenomen in het Charles Schulz Museum.
In mei 2000 verwerkten veel striptekenaars een referentie aan Peanuts in hun eigen strip.
Op 30 oktober 2005 werd deze actie herhaald.

De Bullers albatros (Thalassarche bulleri) is een vogel uit de familie van de albatrossen (Diomedeidae).

De Bullers albatros is voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Rothschild (Baron de Rothschild was een Brits bankier, politicus en zooloog) in 1893, en werd genoemd naar de Nieuw-Zeelandse ornitholoog Walter Buller.

Mollymawks of de Bullers albatros zijn een soort van Albatros die behoren tot Diomedeidae familie en komen uit de Procellariiformes orde, samen met de puffinus, fulmares, stormvogels, en de alkstormvogeltjes.
Ze delen bepaalde kenmerken ter identificatie.
Ten eerste hebben ze nasale doorgangen die aan de bovensnavel gehecht zijn.
De neusgaten van de stormvogels zijn ook uniek omdat ze worden opgesplitst in 7 tot 9 hoorn plaatjes.
Ze hebben een maag die vetzuren produceert waaruit "was" esters en triglyceriden worden gevormd die worden opgeslagen in de bijmaag.
Deze worden gebruikt tegen roofdieren en het is een energierijke voedselbron voor kuikens en volwassen vogels tijdens hun lange vluchten.
Ze hebben ook een zoutklier die is gelegen boven de neus en die helpt bij het ontzouten hun lichaam door de hoge hoeveelheid oceaanwater dat ze drinken.
Het scheidt een hoge zoutoplossing af uit hun neus.

De Bullers Albatrossen zijn gemiddeld 79 cm groot.
Ze hebben een zilvergrijs voorhoofd, een grijze kop en keel.
Ze hebben heeft een zwarte vlek rond de ogen met een witte halve maan achter en onder het oog.
Zijn rug, bovenvleugel, en de staart zijn donker grijs, en romp en onderzijde zijn wit.
Zijn ondervleugel is wit met een zwarte punt, met een brede scherp begrensde donkere band aan de voorrand.

Deze vogels voeden zich voornamelijk met inktvis, schaaldieren en vis.

De Bullers albatros leeft in kolonies op Nieuw-Zeeland.

Ze broeden voornamelijk op de Snareseilanden, Solander eiland, Chathameilanden (Big en Little Sister en Forty-fours Island), en Three Kings Islands (Rosemary Rock).
Het broedseizoen begint in december, de eieren worden meestal gelegd rond 21 januari.
Het broeden duurt 60 dagen door beide ouders en daarna duurt het nog 170 dagen vooraleer de kuikens het nest verlaten.

Ze broeden jaarlijks.