The day the music died (te vertalen als “de dag dat de muziek stierf”) is een naam die veel wordt gebruikt om te verwijzen naar een vliegtuigongeluk dat op 3 februari 1959 plaatsvond nabij Clear Lake in de Verenigde Staten.
Bij dit ongeluk kwamen drie Amerikaanse rock and rollmuzikanten om het leven: Buddy Holly, Ritchie Valens, en J.P. "The Big Bopper" Richardson.

De naam werd bedacht door Don McLean, die de naam gebruikte in zijn lied "American Pie".

...

In 1988 liet Ken Paquette, een fan van de drie artiesten, een roestvrijstalen monument maken ter nagedachtenis aan het ongeluk.
Het monument stelt een gitaar en een paar grammofoonplaten voor, met daarop de namen van de drie artiesten.
Het monument staat op een particulier stuk akkerland, ongeveer 8 kilometer ten noorden van Clear Lake.
Hij liet tevens een soortgelijk monument plaatsen buiten de Riverside Ballroom in Green Bay, waar Holly, the Big Bopper en Valens op 1 februari 1959 optraden.
Dit tweede monument werd onthuld op 17 juli 2003.

...

Lees het volledige artikel The day the music died

Nieuw-Amsterdam was de naam van de zeventiende-eeuwse versterkte nederzetting in de provincie Nieuw-Nederland die later zou uitgroeien tot wat nu de stad New York is.
Deze Nederlandse provincie lag tussen 38°NB op Cape Henlopen even ten zuiden van de Zuidrivier (de huidige Delaware-rivier) en 42°NB, inclusief Nieuw-Holland (het tegenwoordige Cape Cod), ten oosten van de Versche rivier (de tegenwoordige Connecticut-rivier), met in het midden de Mauritiusrivier, Noordrivier of Grote rivier (de Hudson).
Het gebied bevindt zich in de hedendaagse staten New York, Delaware, Connecticut en New Jersey.
Van daaruit werden vele gemeenschappen in het gebied gesticht.

...

Het bevel van de Amsterdamse kamer bereikte Nieuw-Amsterdam en aldus kreeg de stad stadsrechten op 2 februari 1653.

Het gebouw dat tot die tijd had gediend als stadsherberg werd omgebouwd tot 'Stadt Huys', een functie die het tot 1699 behield.
Het bestuur werd gevormd door een college van burgemeesters (uitvoerende en wetgevende macht), schepenen (rechterlijke macht) en een schout (openbaar aanklager, Stuyvesant stelde hiervoor Van Tienhoven aan).
De stad New York houdt 2 februari 1653 aan als datum van haar politieke stichting

...

Lees het volledige artikel Nieuw-Amsterdam (Nieuw-Nederland)

De watersnood van 1953, aanvankelijk ook wel aangeduid als Sint-Ignatiusvloed, voltrok zich in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953.
Springtij en een noordwesterstorm stuwden het water in de trechtervormige Noordzee op tot recordhoogte.
In Nederland overstroomden een groot deel van de provincie Zeeland, de Zuid-Hollandse eilanden en delen van West-Brabant.
Hierbij verdronken meer dan 1800 mensen en veel dieren; 100.000 mensen verloren hun huis en bezittingen.
De ramp werd de directe aanleiding tot de Deltawerken.

Ook in Engeland, België en Duitsland vonden overstromingen plaats en vielen honderden slachtoffers.
Op zee verloren bij schipbreuken velen het leven.
In de Ardennen liet de storm een sneeuwlaag van twee meter achter.

Behalve het grote verlies aan mensenlevens veroorzaakte de ramp in Zuidwest-Nederland grote schade aan de veestapel, woningen, gebouwen en infrastructuur.
Voor veel overlevenden in de getroffen gebieden vormen de herinnering aan de ramp en de datum van 1 februari een levenslang trauma.

De Watersnood van 1953 wordt ook wel aangeduid als 'Sint-Ignatiusvloed', naar Sint-Ignatius, wiens naamdag tot 1969 op 1 februari viel (sinds 1969 op 17 oktober).
Met deze naamgeving werd een traditie gevolgd bij grote waterrampen in het Delta-gebied, met onder meer de Sint-Elisabethsvloed van 1421 en de Allerheiligenvloed van 1570.
De naam 'Sint-Ignatiusvloed' vond echter geen algemene ingang.
Niet-katholieken spraken aanvankelijk liever van Beatrixvloed, omdat de ramp plaatsvond in de nacht na de vijftiende verjaardag van prinses Beatrix.
Deze tweede naam maakte om begrijpelijke redenen nog minder opgang.
Later werd kortweg van 'de Watersnood' gesproken.

De Grevelingen en Oosterschelde waren in 1953 nog geheel open zee-armen.
Tijdens de rampnacht werd het water daar zeer hoog opgestuwd.
Op de kop van het eiland Schouwen-Duiveland bereikte de waterstand het hoogste niveau van de gehele Nederlandse kustlijn.
Meer landinwaarts, bij Bruinisse, botsten Grevelingen en Oosterschelde als het ware tegen elkaar.
Zondagmorgen vroeg kwam het waterpeil daar tot NAP + 4,5 meter.
Een ongeëvenaard record.

Tussen 4 en 6 uur 's morgens braken er overal dijken.
Vooral de noord- en oostkant van de Oosterschelde (Stavenisse, Ouwerkerk, Nieuwerkerk), van de Grevelingen (Oude-Tonge en Nieuwe-Tonge) en van het Hollandsch Diep (Schuring en 's-Gravendeel) werden zwaar getroffen.

Op sommige plaatsen op Goeree-Overflakkee stroomde het water vervolgens zo hard de polders in, dat dorpen als Oude- en Nieuwe-Tonge binnen ongeveer een half uur twee tot drie meter onder water stonden.
Elders verliep de overstroming geleidelijker en/of kwam het water niet zo hoog.
Zo bereikte het water pas rond 7 uur 's morgens Ooltgensplaat, een dorp vlakbij Oude- en Nieuwe Tonge.
Ook steeg het waterpeil er langzamer tot een hoogte van zo'n twee meter.
Op Duiveland werd de hoogste waterstand zelfs pas in de loop van de zondagmiddag bereikt.

In één nacht veranderde 165.000 hectare land (Nederland) in een rampgebied bedekt door de zee.
De overstromingen zetten grote delen van Zuid-Holland, Zeeland en Noord-Brabant onder water.
Alhoewel een groot gebied werd overstroomd, werden sommige plaatsen veel zwaarder getroffen dan andere.

Op tal van andere plaatsen vielen ook slachtoffers te betreuren of vonden opvallende gebeurtenissen plaats.
Op Texel verdronken zes polderarbeiders op weg naar een bedreigd dijkvak.
Bij Cadzand sloeg water over de dijk en bij Kruiningen werd door de nog openstaande coupure van de veerhaven diezelfde veerhaven geheel weggeslagen.
In zeer korte tijd liep de Kruiningerpolder (1400 hectare) onder water.

Tegelijk met de watersnood in Nederland vonden ook in België, Groot-Brittannië en Noordwest-Duitsland overstromingen plaats.
In België braken op 37 plaatsen dijken.
Diverse kleinere en grotere steden aan de kust en langs de Schelde liepen (deels) onder.
De binnenstad van Oostende stond geheel onder water, na doorbraak van de naburige zeedijk.
Ook Antwerpen werd getroffen.
Langs de kust en de Schelde vonden vele dijkverhogingen plaats na de watersnood.

In Engeland kwam de ramp als een grote verrassing.
In Engeland werd 1.600 kilometer kust verwoest en kilometers dijk beschadigd, waardoor 1.000 vierkante kilometer aan land overstroomde.
30.000 mensen moesten geëvacueerd worden.
Na de watersnood werden in Engeland plannen gemaakt die onder andere resulteerden in de Thames Barrier.

Lees het volledige artikel Watersnood van 1953

De Bugatti Type 5 was een prototype viercylinder.
Er er 2 van gemaakt, in 1903/1904.

De auto wordt aangedreven met een ketting, net als bij een fiets.

De type 5 heeft een 12867cm³ 45pk viercylindermotor.

Deze auto heeft springveren voor- en achteraan.

Hij heeft een wielbasis van 3 meter.
Er waren geen remmen voorzien.

Het KNMI werd bij Koninklijk Besluit van koning Willem III opgericht op 31 januari 1854 onder de naam Koninklijk Meteorologisch Observatorium.
Professor C.H.D Buys Ballot (1817-1890), de eerste hoofddirecteur, koos in Utrecht als locatie het bastion "Sonnenborgh" omdat de bouwvallige Smeetoren, waar reeds sterren- en weerkunde werd bedreven, gesloopt ging worden.
In 1897 verhuisde het KNMI naar De Bilt.

Het Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut (of KNMI) is een Nederlands instituut dat onder andere de dagelijkse weersverwachtingen verzorgt.
Het KNMI is een agentschap van het Ministerie van Infrastructuur en Milieu.

In totaal werkten er in 2010 bij het KNMI 457 mensen.

De wet van Buys Ballot, over het verband tussen wind en luchtdruk, maakte de weersverwachting mogelijk.
Het KNMI was een van de eerste in de wereld met stormwaarschuwingen en weerkaarten.
Buys Ballot ergerde zich aan kranten die weinig belangstelling hadden voor "wetenschappelijke" weerkaarten en de volksweerkunde hoogtij lieten vieren.
De betekenis van de meteorologie voor de weersvoorspelling drong steeds meer door tot de samenleving.

In de jaren twintig van de 20e eeuw begon de luchtvaart er gebruik van te maken.
In 1938 opende het KNMI een filiaal op de luchthaven Schiphol, waarna andere luchthavens volgden.
Na de Tweede Wereldoorlog braken gouden tijden aan: nieuwe weerstations, weerschepen, weerboeien, weerballonnen, radar, kunstmanen en computers gaven de meteorologie nieuwe impulsen.
Door internationale samenwerkingsverbanden kon de hele meteorologische wereld de vruchten plukken.
De onderzoekers krijgen steeds meer vat op de ingewikkelde fysische processen en het klimaatsysteem.
Als klimaatinstituut speelt het KNMI vanaf het begin een leidende rol, zeker sinds klimaatproblematiek hoog op de politieke agenda staat.

De naamsbekendheid dankt het KNMI vooral aan de dagelijkse berichtgeving over het weer.
Al in 1924 zond De Bilt via een eigen zender weerberichten de ether in en vanaf 1936 zit het weer in de nieuwsdienst en waren er ook rubrieken met weerpraatjes.
Ook bij de start van de TV was het KNMI van de partij en introduceerde de weerman op de beeldbuis.
In de jaren tachtig van de 20e eeuw ging de commercie in de meteorologie een rol spelen.
Het KNMI is als agentschap van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat een volledig publiek instituut dat de gewenste gegevens aan onder meer de private sector levert.
De taken zijn in de Wet op KNMI vastgelegd.
Een van de hoofdactiviteiten van het publieke KNMI is het uitgeven van waarschuwingen met het oog op veiligheid, een doelstelling ook bij de oprichting in 1854.
Wanneer zwaar weer op komst is, dat kan leiden tot problemen of overlast wordt een weeralarm uitgegeven.
In 2000 opende koningin Beatrix het nieuwbouwcomplex van het KNMI in De Bilt, waar de meeste van de circa 500 medewerkers werkzaam zijn.

Het KNMI richt zich als het nationale kennisinstituut op het gebied van weer, klimaat en seismologie volledig op zijn publieke taken.
Daartoe horen het opstellen van algemene weersverwachtingen en waarschuwingen voor gevaarlijke weersomstandigheden, de monitoring van het klimaat, het inwinnen van meteorologische data, het beheren van de infrastructuur die daarvoor nodig is, modelontwikkeling, luchtvaartmeteorologie en wetenschappelijk onderzoek op het gebied van weer, klimaat en seismologie.

Wereldwijd werkt het KNMI intensief samen met andere instituten en onderzoeksinstellingen.
Het instituut neemt deel in het Europees Centrum voor Weersverwachtingen op Middellange Termijn (ECMWF) in Engeland en vertegenwoordigt Nederland in tal van andere internationale organisaties, zoals de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO), het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) en het Europees meteorologische satellietnetwerk Eumetsat.
Ook neemt het KNMI deel in het Network of European Meteorological Services (EUMETNET), waarin 24 Europese landen zich hebben verenigd met als doel om basisdoelstellingen van de diensten zo efficiënt en effectief mogelijk te laten zijn.

Op 16 maart 2012 nam het KNMI een nieuwe supercomputer in gebruik, om daar berekeningen aan het weer en het klimaat mee uit te kunnen voeren.

Het KNMI heeft zich in toenemende mate gepositioneerd als een autoriteit in het maatschappelijke debat over weers- en seizoensaangelegenheden.
Sinds 2001 is het Instituut verantwoordelijk voor het afgeven van een zogenaamd weeralarm: dat is een toestand waarin weersomstandigheden aanleiding geven om het publiek te waarschuwen.

De Wilhelm Gustloff was een Duits passagiersschip van de Nationaalsocialistische organisatie Kraft durch Freude (KdF).
Het schip was genoemd naar Wilhelm Gustloff, de vermoorde Duitse leider van de Zwitserse nazipartij.

De ondergang van de Wilhelm Gustloff op 30 januari 1945 is de grootste scheepsramp uit de geschiedenis.

De Wilhelm Gustloff werd gebouwd door Blohm & Voss en werd op 5 mei 1937 te water gelaten als cruiseschip voor de KdF-organisatie Kraft durch Freude.
Tussen 1937 en 1939 was het voor dit doel in gebruik.
In 1939 en 1940 werd het vaartuig ingezet als hospitaalschip.
Daarna diende het gedurende het grootste deel van de Tweede Wereldoorlog als onderkomen voor U-boot bemanningen in de haven van Gotenhafen.

Onder dreiging van het oprukkende Rode Leger kreeg de Wilhelm Gustloff de taak om vluchtelingen en gewonde Duitse soldaten uit Oost-Pruisen te evacueren naar de Duitse havenstad Kiel.
Op 30 januari 1945 voer het schip uit, vanuit de haven van Gotenhafen.
Militair commandant Wilhelm Zahn wilde de kans op een aanval door een onderzeeër verkleinen en adviseerde kapitein Friedrich Petersen om dicht bij de kust te blijven, in ondiep water, en geen navigatieverlichting te voeren.
Petersen zette echter koers naar diep water, en liet de navigatieverlichting inschakelen toen bleek dat een Duits konvooi van mijnenvegers onderweg was.
Diezelfde avond werd de Gustloff ontdekt door de sovjetonderzeeboot S-13, die het schip op 30 kilometer voor de Oostzeekust tussen Wladyslawowo en Leba met drie torpedo's trof.
De Gustloff zonk in slechts 45 minuten.

Hoeveel passagiers er aan boord waren, is niet exact bekend.
Naar schatting waren er in ieder geval 50% meer mensen aan boord dan het aantal waarvoor capaciteit in de reddingsboten beschikbaar was.

Als gevolg van de torpedo-explosies was er grote paniek aan boord.
Veel mensen kwamen terecht in het koude water van de Oostzee.
Met een watertemperatuur van omstreeks 4 graden en een luchttemperatuur van onder de min 10 waren de kansen op overleving gering.
Slechts enkele reddingsboten werden met succes in het water neergelaten. De overlevenden, onder wie Zahn en Petersen, werden opgepikt door Duitse schepen die zich in de nabijheid bevonden.
Naar het optreden van Zahn werd door de Kriegsmarine een officieel onderzoek ingesteld, dat echter niet meer kon worden afgerond door de ineenstorting van het naziregime.

Van de naar schatting vijf- tot zevenduizend vluchtelingen en meer dan duizend soldaten en zeelieden aan boord overleefden slechts 1239 personen de ramp (volgens andere bronnen 966).
De meest recente en geaccepteerde schatting gaat uit van ruim 9000 slachtoffers.
Daarmee is de ondergang van de Wilhelm Gustloff de grootste scheepsramp in de geschiedenis, in termen van slachtoffers afkomstig van één vaartuig.

Het schip zonk op 55º 07' noorderbreedte en 017º 41' oosterlengte.
Deze locatie is een officieel oorlogsmonument en is verboden gebied voor duikers en scheepsbergers.

De Bugatti Type 2 was Bugatti's eerste auto.
Er is er maar 1 van gemaakt, in 1900/1901.

De Type 2 heeft een 4 cilinder motor en het aantal pk is onbekend.

De auto heeft geen achterwiel, voorwiel of 4x4 aandrijving, maar een ketting, net als bij een fiets.
Het totale gewicht van de Type 2 is 650 kilo.

De eerste Bugatti heeft ook nog geen versnellingen, en geen schokdempers.

Bijna de hele auto is van hout gemaakt, behalve de motor natuurlijk.

Wat het meeste opvalt aan deze auto is dat hij geen remmen heeft, maar natuurlijk ga je ook niet erg hard met een 4 cilinder motor, houten wielen, 650 kilo en een ketting als aandrijving.

Carl Friedrich Benz, geboren als Karl Friedrich Michael Vaillant (Karlsruhe, 25 november 1844 – Ladenburg, 4 april 1929) was een Duits uitvinder en technicus.

Op 29 januari 1886 ontving hij een patent op zijn vinding en in juli introduceerde hij het eerste benzinemotorvoertuig.

Benz startte zijn bedrijf Benz & Co. in 1883 in Mannheim om industriële machines te produceren.
Hier ontwikkelde hij diverse tweetaktmotoren.
Hij werkte aan een motorwagen met een viertaktmotor.
Het werd een watergekoelde motor op een driewielerbasis met één cilinder.
De auto reed voor het eerst in 1885.

Hij reed in de zomer van 1886 door Mannheim met het voertuig.
Zijn vrouw Bertha Benz zou in 1888 de eerste langeafstandsrit met een automobiel maken van Mannheim naar Pforzheim.

Benz maakte in 1885 zijn eerste driewielauto en daarmee de eerste auto in de wereld.
De auto van Benz werd benz patent motorwagen genoemd.
De wagen werd aangedreven door zijn zelf ontwikkelde en gebouwde verbrandingsmotor.
De auto had een maximumsnelheid van 15km/h en was uitgerust met een differentiële versnellingsbak.
Technische gegevens van deze Benz Patent Motorwagen:

• 984 cc motor
• watergekoeld, horizontaal gelegen cilinder
• 0,9 pk bij 400 toeren/minuut
• 1450 mm wielbasis
• 2547 mm lengte
• 1454 mm breedte
• 313 kg drooggewicht

Carl Benz overleed in 1929.
Zijn naam leeft nog voort in het huidige automerk Mercedes-Benz.
Hij werd als één van de eersten aan de European Automotive Hall of fame toegevoegd in 2000.
Daarnaast heeft hij een autobiografie geschreven.

Hoewel zelfs in Duitsland het verhaal gaat dat benzine afgeleid zou zijn van de naam Benz, bestond in werkelijkheid de term benzine al voordat Benz de auto had uitgevonden.

In 1905 kreeg Benz onenigheid met zijn aandeelhouders en vertrok.
Samen met een zoon richtte hij Benz & Söhne op, later kwam zijn andere zoon er bij.
Carl verliet het bedrijf later, het merk werd echter voortgezet door zijn zonen.
Later werd dit bedrijf een toeleverancier voor Mercedes-Benz.

Bugatti is een gerenommeerd historisch automerk, dat bekend is om zijn snelle, dure en exclusieve wagens.
De merknaam is in 1998 in handen van het Volkswagen-concern gekomen.

Ettore Arco Isidoro Bugatti (Milaan (° Italië), 15 september 1881 - † Neuilly-sur-Seine (Frankrijk), 21 augustus 1947) was de oprichter van het beroemde automerk Bugatti.

Bugatti werd geboren in een kunstenaarsfamilie.
Vader Carlo is met name bekend vanwege zijn bijzondere meubelontwerpen met Moorse invloeden, maar heeft ook als edelsmid gewerkt.
Daarnaast kwamen er regelmatig kunstenaars zoals Segantini, Troebetzkoj, Tolstoj over de vloer in huize Bugatti.
Ettore's jongere broer Rembrandt is bekend als 'animalier' (beeldhouwer van dierensculpturen).

Beide broers bezochten de Brera kunstacademie in Milaan, maar al snel bleek dat Bugatti's interesse meer uitging naar de techniek.
Op 17-jarige leeftijd verliet hij de academie om als leerling bij de fietsenfabrikant Prinetti e Stucchi te gaan werken.
Deze firma bouwde de Dion Bouton tricycle (een gemotoriseerde driewieler) na.
Bugatti verbeterde de versie door er twee motoren op te plaatsen en ging er mee racen, niet zonder succes.
Vervolgens bouwde hij een quadricycle met op ieder van de vier wielen een eencilinder motor.
Prinetti e Stucchi besloot echter te stoppen met de fabricage van gemotoriseerde voertuigen en Bugatti vertrok.

Via diverse omzwervingen, hij bouwde een eigen model auto met financiering van de graven Gulinelli, hij werkte bij De Dietrich als constructeur, vervolgens richtte hij met zijn vriend Emil Mathis het merk Hermes op, kwam hij tenslotte bij Deutz terecht als constructeur van auto's.
Toen Deutz besloot te stoppen met de fabricage van auto's (na uitblijven van succes) nam Bugatti de beslissing om als zelfstandig fabrikant aan de slag te gaan.
Hij betrok een verlaten verffabriek in Molsheim en startte Automobiles Ettore Bugatti.

De Challenger was de tweede van de vijf spaceshuttles die gebouwd zijn.

Op 28 januari 1986 (missie STS-51-L) viel de Challenger 73 seconden na de lancering uit elkaar, waarbij alle zeven bemanningsleden omkwamen.

Oorspronkelijk was de Challenger gebouwd als testobject, om de sterkte van de mechanische constructie te kunnen beproeven.
Bij het ontwerp van de spaceshuttle is zo extreem voor reduceren van het gewicht gekozen, dat elk onderdeel essentieel was geworden voor de sterkte van de totale shuttle.
Daarom werd besloten om één shuttle speciaal te bouwen om aan de meest extreme mechanische belastingen bloot te stellen en zo de theoretische sterkteberekeningen te verifiëren.

Later in het programma werd besloten de derde testshuttle Enterprise niet aan te passen voor ruimtevluchten.
Daardoor zou alleen de Columbia overblijven voor ruimtevluchten.
NASA wilde het hele Space Shuttleproject niet laten afhangen van één enkel ruimtevaartuig en daarom werd in 1979 opdracht gegeven om de Challenger alsnog om te bouwen tot een ruimtewaardige spaceshuttle.

In 1982 werd de aangepaste Challenger afgeleverd bij NASA en op 4 april 1983 werd hij voor het eerst gelanceerd (vlucht STS-6).
De Challenger was daarmee de tweede spaceshuttle, na de Columbia, die in de ruimte vloog.
De Challenger voltooide in totaal negen succesvolle missies.
De Nederlandse astronaut Wubbo Ockels verbleef in dit ruimteveer (vlucht STS-61-A), enige tijd na de in Nederland geboren ruimtevaarder Lodewijk van den Berg (STS-51-B).

De Challenger was de enige spaceshuttle waar meer dan zeven personen in vervoerd konden worden (acht).
Uiteindelijk is dit slechts eenmaal gebeurd, bij vlucht STS-61-A.