St. Patrick's Day (Iers-Gaelisch: Lá Fhéile Pádraig) is de nationale feestdag van Ierland, Noord-Ierland, Montserrat en de Canadese provincies Newfoundland en Labrador.
De feestdag valt op 17 maart, waarbij men de beschermheilige van het land, Sint-Patricius herdenkt.
Overal in Ierland wordt dit uitbundig gevierd met openluchtconcerten, kermis, een grote optocht en vuurwerk bij de rivier de Liffey in Dublin.
Groen is de kleur die met het festival wordt geassocieerd.
Feestgangers dragen meestal groene kleding en men kan bijvoorbeeld groen bier kopen op deze dag.
St. Patrick's Day wordt wereldwijd gevierd, met name in de landen waar veel Ieren naartoe zijn geëmigreerd, voornamelijk de VS en Australië.
In deze landen worden veel grote optochten georganiseerd.
In New York vindt de oudste en grootste parade ter wereld plaats.
Maar ook in Dublin en andere Ierse steden worden parades gehouden.
In veel landen is een jaarlijks groeiende groep mensen die St. Patrick's Day vieren; niet alleen Ieren of mensen met Ierse voorvaderen.
Er is ook een groep zonder Ierse wortels, die zichzelf 'Irish for the day' verklaren; zo heeft de voormalige burgemeester van New York, Ed Koch, zichzelf eens omgedoopt tot 'Ed 'O Koch' voor Sint Patricius.
Ook is het een traditie dat de Taoiseach (de Ierse premier) en de President van de Verenigde Staten op St. Patrick's Day overleg met elkaar hebben over de voortgang van het vredesproces in Ierland, en breder over de gevolgen van gebeurtenissen in de wereld.
St. Patrick's Day is niet alleen verbonden aan de Ierse cultuur, maar is ook een christelijk feest dat door de Katholieke kerk, de Ierse Kerk en andere Anglicaanse Kerken gevierd wordt.
Deze feestdag valt bijna altijd in de vastentijd en kan soms in de zogeheten Goede Week vallen.
Valt St. Patrick's Day in zo'n week, dan wordt de feestdag verschoven naar de tweede maandag na Pasen.
Op St. Patrick's day draagt iedereen altijd iets groens.
Dat is een traditie en wie dat niet doet kan geknepen worden.
artikel overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
De Bugatti Type 22, een opgewaardeerde Type 15, kwam er in 1913.
Het langere koetswerk kreeg meer ronde vormen en een ovalen radiator.
Bugatti Type 22 (3-zitter)
auteur : haitham alfalah CC 3.0
De motor was deze van de Type 13 maar nu met een dubbele pomp in de oliepan aan de voorzijde van het ondercarter voor de smering.
Tussen januari 1913 en augustus 1914 werden er circa 150 auto's geproduceerd maar door de oorlog werd de produktie onderbroken.
Bugatti Type 22 "Brescia"(1925)
Na een verblijf van meer dan 70jaar op de bodem van een Zwitsers meer verkocht voor 260.500
foto op www.automotorblog.com
Ettore Bugatti moest de Elzas verlaten en vluchtt naar Italië waar hij een 8 cilinder/32 kleppen vliegtuigmotor ontwierp.
Deze werd verkocht aan Diatto een Italiaanse autobouwer die in 1915 vliegtuigmotoren ging bouwen die ontworpen waren door Ettore Bugatti, later, tussen 1919 en 1923, hadden Diatto en Bugatti een samenwerkingsverband.
De opgedoken Bugatti Type 22
tentoongesteld in het Mullin Automotive Museum in Oxnard, Californië
foto op www.autoblog.com
Na de oorlog keerde Ettore terug naar zijn fabriek in de Elzas, die merkwaardig genoeg niet geleden had onder de oorlogsbezetting.
Hij bouwde nog enkele wagens met een 8-kleppen motor maar vanaf 1920 ging hij over op vernieuwing..
Dr. Robert Hutchings Goddard (Worcester (Massachusetts), 5 oktober 1882 Baltimore (Maryland), 10 augustus 1945) was een Amerikaans onderzoeker en uitvinder.
Hij was pionier op het gebied van de moderne rakettechniek en wordt beschouwd als één van de belangrijkste grondleggers van de ruimtevaart.
Goddard lanceerde de eerste raket met vloeibare brandstof op 16 maart 1926 in Auburn, Massachusetts, Verenigde Staten.
Goddard is geboren in Worcester (volgens sommige bronnen Roxbury), Massachusetts, Verenigde Staten.
Zijn vader was uitvinder en handelsreiziger.
Door boeken als Reis naar de maan van Jules Verne en War of the Worlds van H.G. Wells raakte hij al op jonge leeftijd geïnteresseerd in de ruimte en ruimtevaart.
Zijn fantasie en inventiviteit werden aangewakkerd door zijn vader, die hem een telescoop, microscoop en een abonnement op Scientific American gaf.
Goddard behaalde een bachelorgraad aan de Worcester Polytechnic, en behaalde in 1911 zijn PhD graad in Natuurkunde aan de Clark University.
Hij heeft daarna een jaar aan Princeton University gestudeerd, en keerde terug naar de Clark University om daar college te gaan geven als assistent hoogleraar in de Natuurkunde.
In 1914 verkreeg hij patenten voor de meertrapsraket en de vloeibare-brandstofraket.
Vanaf die tijd werkte hij aan het ontwerp van raketmotoren en voerde testen uit, met financiële hulp van het Smithsonian Institution.
In 1919 schreef Goddard in zijn artikel A Method of Reaching Extreme Altitudes over de mogelijkheid van ruimtevluchten naar de maan, vijftig jaar voordat de eerste mensen op de maan landden.
Op 1 november 1923 voerde hij testen uit met zijn eerste raketmotor die op vloeibare brandstof werkte.
Goddard lanceerde de eerste raket met vloeibare brandstof op 16 maart 1926 in Auburn, Massachusetts, Verenigde Staten.
De raket voerde een vlucht uit van 2,5 seconden, bereikte een hoogte van 12,5 meter, had een gemiddelde snelheid van 97 kilometer per uur, en landde 56 meter verderop.
Deze gebeurtenis wordt ook wel de Kitty Hawk van de rakettechniek genoemd, verwijzend naar de vlucht van de Gebroeders Wright met het eerste motorvliegtuig.
In de jaren daarna experimenteerde Goddard met raketten van verschillende afmetingen.
In 1929 rustte hij zijn raketten voor het eerst uit met instrumenten als een thermometer, barometer en een kleine camera.
Op 31 mei 1935 bereikte een raket van Goddard een hoogte van 2300 meter.
De raket had een lengte van 4,6 meter en woog 38 kilogram.
Op 26 maart 1937 haalde een andere raket een hoogte van 2750 meter, de grootste hoogte die met een raket van Goddard is bereikt.
Goddard overleed in Baltimore op 62-jarige leeftijd aan de gevolgen van keelkanker.
Hij was getrouwd met Esther Christine Kisk.
Op 1 mei 1959 werd een belangrijk ruimtevaartlaboratorium van NASA gevestigd in Greenbelt, Maryland, Verenigde Staten, en vernoemd naar Goddard: het Goddard Space Flight Center.
artikel overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
Tijdens de periode 1912 - 1914 werden slechts zes of zeven van de Type 18 automobielen gemaakt.
Bugatti Type 18 Garros (Labourdette Torpedo)
foto op www.motorshout.com
Een 5.0liter motor (5027cc)
90 pk
vier-cilinder (3-kleppen per cilinder)
4 versnellingen + achteruit
Kettingaandrijving op de achteras
2,55 meter wielbasis, 1,25 meter spoorbreedte
Gewicht 1250kg
Bugatti Type 18 (Labourdette Torpedo "Black Bess")
foto op www.louwmanmuseum.nl
De Franse vliegenier en sportman Roland Garros, een goede vriend van Ettore Bugatti, wordt in 1913 de eerste eigenaar van deze auto.
In oktober 1918 sneuvelt hij tijdens een luchtgevecht, drie weken voor het einde van de oorlog en één dag voor zijn dertigste verjaardag.
Zijn Bugatti gaat naar Engeland.
Een van de volgende eigenaren is de vrouwelijke coureur Ivy Cummings, die de auto 'Black Bess' noemt, naar de zwarte volbloed van de legendarische struikrover Dick Turpin.
Later wordt de auto bekend als 'type 18'.
De carrosserie is van Henri Labourdette.
Bron : - Wikipedia CC 3.0
- www.louwmanmuseum.nl
- tinternet
My Fair Lady is een musical gebaseerd is op het toneelstuk Pygmalion (1912) van George Bernard Shaw.
De tekst voor de musical werd geschreven door Alan Jay Lerner en de muziek door Frederick Loewe.
De musical werd bekroond met een Tony Award.
De wereldpremière van de musical vond plaats op 15 maart 1956 in het Mark Hellinger Theatre op Broadway.
Julie Andrews (toen in de Verenigde Staten alleen bekend van een rol in de musical The Boy Friend van Sandy Wilson), speelde Eliza Doolittle.
De bekende Britse acteur Rex Harrison nam de rol van Professor Higgins voor zijn rekening, terwijl de eveneens Britse Stanley Holloway de rol van de schelm/vuilnisman Alfred Doolittle op zich nam.
In de gelijknamige filmversie My Fair Lady uit 1964, die onder meer acht Oscars won, herhaalden Rex Harrison en Stanley Hollowayde rol die ze in de musical speelden.
Julie Andrews werd echter vervangen door Audrey Hepburn.
In Nederland werd deze musical al een aantal keren opgevoerd.
Alle drie de Nederlandse uitvoeringen waren vertalingen door Seth Gaaikema.
In 1963 en rond 1978 zijn er ook Vlaamse uitvoeringen geweest.
In de Vlaamse versie in de Billiart Palace te Antwerpen speelde Denise De Weerdt de rol van Eliza Doolittle en Alex Van Royen was Professor Higgins.
Johan Kaart vertolkte steeds Alfred Doolittle.
De titel van het stuk is een spel met woorden.
De letterlijke betekenis van My Fair Lady is Mijn schone dame, maar My Fair is tevens de manier waarop in plat-Londens de wijk Mayfair wordt uitgesproken.
In deze chique wijk speelt het verhaal zich af.
My Fair Lady speelt zich af in Londen in het jaar 1912.
Eliza Doolittle is een jonge vrouw uit de arbeidersklasse die bloemen verkoopt op Covent Garden. Ze heeft weinig manieren en ze praat plat Engels. Op een dag zien Henry Higgins en Kolonel Pickering haar bloemen verkopen op de markt. Higgins gaat een weddenschap aan met zijn vriend kolonel Pickering dat hij erin zal slagen om Eliza in korte tijd niet alleen perfect Engels te leren maar haar ook de gangbare etiquette in de hogere kringen eigen te maken. Hij slaagt uiteindelijk in zijn opzet, maar tijdens het proces is Eliza zodanig geëmancipeerd geraakt, dat zij aangeeft niet langer afhankelijk te zijn van Higgins en haar eigen weg te kunnen gaan.
π-dag (pi-dag) en π-benaderingsdag (pi-benaderingsdag) zijn twee feestdagen gewijd aan de wiskundige constante π.
Op π-dag, 14 maart, wordt wereldwijd op verschillende wiskundeafdelingen van universiteiten feestgevierd.
π-dag wordt op 14 maart gevierd, omdat in de Amerikaanse schrijfwijze voor data 14 maart geschreven wordt als 3/14 en
de driecijferige benadering voor π 3,14 is.
Deze dag wordt op verschillende manieren gevierd.
Zo staan sommigen stil bij de rol die p in hun leven gespeeld heeft en proberen zich op humoristische wijze een wereld
zonder π voor te stellen.
De viering begint gewoonlijk om 13:59 uur (1:59 PM), omdat de zescijferige benadering van π 3,14159 is.
Mensen die de 24-uurs klokindeling gebruiken handhaven een ander begin: 1:59 of 15:09.
Het "ultieme π-moment" was op 14 maart 1592 om 6:53 en 58 seconden, omdat dit 3/14/1592 6:53:58 in de Amerikaanse schrijfwijze voor data is.
Dit komt overeen met de eerste 12 cijfers van π (3,14159265358).
Op scholen en universiteiten in Amerika begon men een aantal jaren geleden de π-dag te vieren met het eten van taart (in het Engels pie, ook de letter pi wordt door Engelstaligen zo uitgesproken) of pizza.
Of er worden etenswaren gemaakt in de vorm van een π-teken.
Ook is er een spel aan verbonden, kinderen moeten proberen te raden wat het getal van π is met behulp van een cirkel en hun schoen.
π-benaderingsdag kan op twee data gevierd worden: of 22 juli of 26 april.
Op 22 juli kan π-benaderingsdag gevierd worden omdat in een bepaalde schrijfwijze voor een datum dit 22/7 is. Deze deling is een benadering voor pi (22 / 7 = 3,1428...).
Elk jaar legt de aarde tussen 1 januari en 26 april ongeveer twee astronomische eenheden van zijn baan om de zon af.
De totale lengte van de baan gedeeld door de in die periode afgelegde afstand is gelijk aan π.
Einstein en π
π-dag 14 maart was ook de geboortedag van Einstein.
Daarom is het leuk om hier ook een theorie van Einstein te vermelden die helemaal niet zo bekend is een theorie over rivieren.
Een rivier stroomt nooit netjes in een rechte lijn van de bron naar de zee.
Een professor in Cambridge berekende een keer de verhouding tussen de werkelijke afstand die een rivier aflegt en de afstand tussen bron en zee.
En wat bleek? Deze verhouding lag net iets boven de 3, op 3.14 om precies te zijn.
Erg dicht bij π dus.
Deze verhouding is waarschijnlijk het resultaat van een middenweg tussen orde en chaos.
Een rivier maakt vanzelf steeds meer bochten. Dat komt doordat het water in een rivier het snelste stroomt in een bocht.
Daardoor brokkelt de kant daar af, waardoor er een nog scherpere bocht ontstaat.
Waardoor het water nog sneller gaat stromen enzovoorts.
Op een gegeven moment snijdt de rivier zichzelf dan weer, en dan kiest het water de kortste rechtste weg.
De rivier wordt een stukje rechter en de lus komt helemaal los te liggen van de rivier.
Deze twee tegengestelde krachten: krommer worden en rechter worden van de rivier geven samen de verhouding π.
En raad eens wie deze verklaring voor het eerst bedacht? Jawel: Einstein!
Natuurlijk is het wel jammer dat we π- dag, 14 maart, in onze eigen notatie schrijven als 14/3 en dat 31/4 zelf geen bestaande dag is.
Gelukkig kunnen we in Europa wel π-benaderingsdag vieren op 22 juli, ofwel 22/7, een breuk die vaak als benadering voor π wordt gebruikt 22/7 is ongeveer 3,143.
Die dag kunnen we dus allemaal nog een glaasje piña colada drinken en naar de film π van Darren Aronofsky kijken.
Theepads zijn kleine ronde filters met daarin een theemelange geschikt voor Senseo koffiezetapparaten.
Ze zien er, net zoals de koffiepad van de bovenkant plat uit en van de onderkant een beetje bol.
Theepads werden op 13 maart 2006 geïntroduceerd door Pickwick en Philips onder de naam "T-pad".
Het unieke aan de theepad is dat de verkrijgbare melanges niet verkrijgbaar zijn in een theezakje.
Ook uniek is dat de thee niet hoeft te trekken omdat de melanges in de pads speciaal zijn geselecteerd voor de zetmethode van het Senseo apparaat.
Bij het zetten van de thee dient een aparte theepadhouder te worden gebruikt.
Als een koffiepadhouder voor het zetten van de thee wordt gebruikt komt er een schuimlaagje op de thee en kan de thee smaken naar koffie.
Na gebruik kunnen de theepads bij het groente-, fruit- en tuinafval.
Nadelen van de Pickwick theepad? (op www.koffie-espresso.be)
Dat het ontzettend makkelijk is om thee te zetten met je Philips Senseo koffieapparaat staat buiten kijf.
Toch zijn er enkele nadelen:
er kan maar één kopje thee tegelijk worden gezet
voor elk kopje thee moet er een nieuwe pad worden gebruikt
de sterkte van de thee is altijd exact gelijk, de smaak dus ook
prijs per kopje thee is aan de hoge kant (zoals bij de koffie)
slechts 7 smaken theepads (T-pads) te koop
artikel overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
- http://www.koffie-espresso.be/Senseo/Senseo-Thee-pads.html
De Nederlandsche Cocaïnefabriek (NCF) was een in Amsterdam gevestigde fabriek die in de 20e eeuw op grote schaal cocaïne produceerde voor medicinale, militaire en recreatieve doeleinden uit in Nederlands-Indië geteelde cocaplanten.
Daarnaast produceerde de fabriek onder andere novocaïne, morfine, heroïne en efedrine.
In 1878 werden de eerste cocastruiken vanuit Zuid-Amerika naar de Hortus Botanicus in Buitenzorg op Java gebracht.
Kort daarop werd gestart met de verbouw van het gewas voor commerciële doeleinden op zowel Java, Madoera als Sumatra.
Vooral de Koloniale Bank van Amsterdam speelde een belangrijke rol in de cocaproductie en -handel.
Uit de jaarverslagen van deze bank blijkt dat al in 1891 bijna twintig ton bladeren verhandeld werd.
Gedurende de jaren daarna tot aan de eeuwwisseling verhandelde de Koloniale Bank tussen de 34 en 81 ton cocabladeren.
In eerste instantie werden de partijen naar Duitsland geëxporteerd, maar door de groeiende vraag naar cocaïne en de stijgende productie op Java zag men ook brood in de eigen fabricage van cocaïne.
De Nederlandsche Cocaïnefabriek werd daartoe door de Koloniale Bank (later Cultuur-, Handels- en Industriebank, daarna Cultuurbank NV), op 12 maart 1900 opgericht.
Op Java werden vanuit Bolivia geïmporteerde cocaplanten gekweekt.
De verwerking tot cocaïne vond plaats in een door H.H. Baanders ontworpen gebouw op de hoek van de Eerste Schinkelstraat en de Schinkelkade te Amsterdam.
Het product werd gebruikt als geneesmiddel voor hals-, borst- en longziekten.
Het was echter publiek geheim dat het ook als genotsmiddel werd verhandeld.
In 1902 werd de fabriek aan de Schinkelkade uitgebreid, en in 1910 was de fabriek uitgegroeid tot de grootste cocaïnefabriek ter wereld.
Omdat verdere uitbreiding niet mogelijk was werd aan de Duivendrechtsekade een nieuwe fabriek gevestigd.
Door de Eerste Wereldoorlog profiteerde de NCF en groeide het bedrijf nog verder uit.
Er gold weliswaar een exportverbod voor geneesmiddelen uit het neutrale Nederland, maar de NCF kreeg hier een ontheffing voor.
De strijdende partijen hadden het middel nodig om het moreel van hun soldaten op te vijzelen.
De cocaïne was een doorslaand succes en de productie kon de vraag niet aan.
De aanvoerlijnen werden echter afgesloten en de prijzen rezen de pan uit.
De Opiumwet 1919 bepaalde dat cocaïne alleen maar geproduceerd mocht worden door bedrijven met een vergunning.
Dat was op zich niet zo bezwaarlijk, want dergelijke vergunningen werden zonder problemen verstrekt door de overheid en zeker aan de "eigen" Nederlandsche Cocaïnefabriek in Amsterdam.
In 1928 mocht het echter alleen nog als geneesmiddel worden vervaardigd en niet meer als genotmiddel.
Niet alle omringende landen hadden echter aan de conferentie in Den Haag deelgenomen en de vrijhandel en productie bleef.
In 1923 bedroeg de aanplant op Java ca. 1400 hectare.
Begin jaren twintig vervaardigde de NCF 20% van de cocaïne in de wereld en was marktleider.
De hoogste jaarproductie lag op circa 1500 kilo.
In de Opiumwet van 1928 werden de bepalingen van het opiumverdrag van Genève uit 1925 overgenomen.
Met een certificatenstelsel voor de in- en uitvoer werd de internationale handel beperkt tot verdovende middelen voor medische en wetenschappelijke doeleinden.
Hoewel steeds was beweerd dat de geproduceerde cocaïne niet als genotsmiddel werd verhandeld daalde de productie nu en kwam aan de dominante positie van Nederland in de cocaïnehandel een einde.
In 1941 was daar de productie van amfetamine ook nog bij gekomen (Nederland was dat jaar de heerschappij over Nederlands-Indië kwijtgeraakt aan de Japanners en dus de belangen in de coca- en papaverplantages).
De productie van amfetamine hield stand tot 1975 toen ook dit middel krachtens de Opiumwet verboden werd.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in de fabriek efedrine geproduceerd.
In de jaren 70 werd de fabriek overgenomen door AkzoNobel.
Tot oktober 1972 was de Nederlandse Cocaïnefabriek een naamloze vennootschap.
De doelstelling was allang veel breder dan "het vervaardigen van chemische producten, in hoofdzaak cocainum hydrochloricum en bijproducten en de verkoop daarvan" In maart 1975 werd de naam gewijzigd in NCF Holding BV met AkzoNobel als moedermaatschappij.
Cocaïne was een te beladen onderwerp geworden om nog voluit onderdeel van de naam van de fabriek te kunnen zijn.
artikel gedeeltelijk overgenomen zonder nazicht op onjuistheden
Bron : - Wikipedia CC 3.0
Douwe Egberts (of DE) is een Nederlandse onderneming die koffie, thee en andere levensmiddelen verwerkt en verhandelt.
Het bedrijf werd opgericht in 1753.
Vanaf 1978 is het bedrijf in een aantal stappen uiteindelijk volledig in handen gekomen van het Amerikaanse bedrijf Sara Lee.
Medio 2012 werd het weer verzelfstandigd en onder de naam D.E. Master Blenders 1753 NV naar de Euronext-beurs gebracht met de ticker DE.
Douwe Egberts is ontstaan toen Egbert Douwes en zijn vrouw Akke Thysses van zijn geboortedorp Idskenhuizen naar het nabijgelegen Joure verhuisden om daar op 11 maart 1753 een "winkel in koloniale waren", genaamd De Witte Os, te beginnen.
Douwes en zijn vrouw verkochten artikelen die 'tot de genoegens van het dagelijks leven behoren', waaronder ook kruidenierswaren, chocolade en zuidvruchten.
In 1780 werd het bedrijf overgedragen aan zoon Douwe Egberts (1755-1806) - wiens naam het bedrijf nog steeds draagt - en diens vrouw Ymke Jacobs Visser.
Douwe Egberts hield zich bezig met de bewerking en het meleren van koffie, thee en tabak.
Onder leiding van zoon Douwe Egberts werd het bedrijf uitgebreid buiten de stadsgrenzen van Joure.
Daarmee werd hij niet alleen de naamgever, maar ook de grondlegger van de expansie van het bedrijf.
Na het overlijden van Egberts in 1806 werd het bedrijf voortgezet door zijn tweede vrouw Lysbeth Mintjes, die in een annonce aankondigde dat "De AFFAIRES blyven continueeren op de Firma van de Weduwe Douwe Egberts".
Douwe Egberts is verantwoordelijk voor het aanplanten van de Haulsterbossen.
Na de Tweede Wereldoorlog begon het bedrijf aan de internationale expansie door vestigingen te openen in Frankrijk, Spanje en Denemarken, en vanaf 1948 ook in België.