De beagle is een hondenras. In Groot-Brittannië werd en wordt hij gebruikt voor de jacht op konijnen en hazen. Hierbij moet de hond het dier vangen en doodbijten.
De naam Beagle is afkomstig van het woord Beag, Beg of Beigh, wat "klein" betekent in het Keltisch, en werd voor het eerst gebruikt in de regeringstijd van koning Henry VII (tussen 1457 en 1509).
De hond is behoorlijk stevig gebouwd. De schofthoogte varieert van 33 tot 41 cm en het gewicht is ongeveer 15 kilo. De hond heeft een eigenzinnig karakter en gaat graag zijn eigen gang, maar dat weten veel baasjes in het ras juist erg te waarderen.
Beagle
De hond is een tricolor, dit betekent dat hij in 3 kleuren voorkomt: zwart, wit en lichtbruin; de meeste beagles hebben alle drie de kleuren. Oudere beagles hebben natuurlijk ook grijze haren. De beharing kent twee variëteiten: de gladharige en de ruwharige. Bij de gladharige is het haar glad, heel dicht en niet te kort. Bij de ruwharige zeer dicht, stekelig en draadachtig. De vacht is goed bestand tegen weersinvloeden. Sinds 1950 is de ruwharige beagle uit de rasstandaard geschreven en komt officieel niet meer voor. Ook komen er twee kleuren voor in bijv. lime, tan, zwart, geel en rood.
Beagle pups
De beagle is een vriendelijke, enthousiaste hond. De in veel boeken over beagles als "vrolijk" omschreven honden zijn over het algemeen vriendelijk en niet agressief of verlegen. Ze houden van menselijk gezelschap en hoewel ze vreemdelingen soms in eerste instantie terughoudend of met geblaf tegemoet treden, zijn ze snel gewonnen. Dit maakt beagles enerzijds geen goede waakhonden, maar vanwege hun typische beaglegeblaf kunnen ze kwaadwillenden wel afschrikken.
Beagles kunnen zeer goed met kinderen overweg en dat is wellicht de belangrijkste reden dat ze de laatste decennia in steeds meer huishoudens gehouden worden. Beagles hechten zich zeer aan hun baasjes en kunnen separatieangst(verlatingsangst) krijgen als ze te lang alleen gelaten worden.
Beagles zijn intelligente honden, maar zeer doelbewust en eigenwijs. Het eigenwijze karakter bezorgt de opvoeders doorgaans veel plezier. Beagles luisteren over het algemeen goed.
De BeBox was een dual-processor PC van Be Incorporated om hun eigen besturingssysteem BeOS te draaien. De machine werd slechts gedurende korte tijd verkocht.
voledig BeBox systeem
De BeBox maakte zijn debuut in oktober 1995 (BeBox Dual603-66). De processors werden in augustus 1996 geüpgraded naar 133 MHz (BeBox Dual603e-133). De productie werd stopgezet eind 1996, nadat BeOS naar de Macintosh werd geporteerd, zodat het bedrijf zich op software kon concentreren. Be verkocht ongeveer 1000 66 Mhz en 800 133 MHz BeBoxen.
BeBox schermafbeelding
De eerste prototypes waren uitgerust met twee AT&T Hobbit-processoren en drie DSP's.
Opmerkelijk waren de indicatoren die de belasting van de CPU weergeven, op de voorzijde van de kast, en aan de achterzijde de GeekPort, waar men mee kon experimenteren.
- Twee PowerPC 603 CPU's die aan 66 of 133 MHz werken - GeekPort: een digitale en analoge I/O- en gelijkstroomconnector, 37-pin connector op de ISA-bus - Twee onafhankelijke bi-directionele 8-bit poorten - Vier A/D-pinnen naar een 12-bit AD-converter - Vier D/A-pinnen verbonden met een onafhankelijke 8-bit DA-converter - Twee referentiepinnen met een aardingssignaal - Elf stroom- en aardingspinnen - Twee op +5 V, één op +12 V, één op -12 V, zeven aardingspinnen
Bortius was een Duitse fabrikant die van 1923 tot 1925 198 cc Alba-zijklepmotoren in eigen frames bouwde. BB-motorfietsen werden in Midden- en Zuid-Duitsland niet verkocht.
De Bazooka was een Amerikaans antitankwapen speciaal voor de infanterie, voor gebruik niet alleen tegen pantservoertuigen maar ook tegen kazematten. Het bestaat uit een buis van 137 cm lang die een raket met holleladingskop afschiet van 1,5 kilo.
Het woord "bazooka" wordt tegenwoordig ook in het algemeen gebruikt voor antitankwapens van het buisvormige raketwerpertype.
M1 bazooka (1943) auteur : U.S. Army Signal Corps photograph.
In 1941 begonnen tijdens de Tweede Wereldoorlog legers over de hele wereld over te gaan op het gebruik van holleladingswapens tegen tanks. Voordien gebeurde dat in de meest simpele vorm met een werpmijn. Niet altijd had een infanteriesectie echter voldoende lef om een pantservoertuig direct te bestormen. Er bestond een evidente behoefte aan een afstandswapen dat echter wel draagbaar moest zijn. Eén ontwikkelingslijn leidde tot het terugstootloos kanon, de ontwerpen waarvan bij de westerse geallieerden echter vrij duur waren en in de beginfase nog te zwaar. Een goedkoop alternatief was raketaandrijving.
M1 60mm raketlanceerder 'bazooka' auteur : Carl Malamud CC A2.0
In de VS had toevallig kolonel Leslie A. Skinner een buisvormige raketwerper ontwikkeld voor het afschieten van normale granaten. De raket van een halve meter lang combineerde hij met de holleladingskop van de M10 werpmijn en zo was eind 1942 de Rocket Launcher M1A1 geboren, die de bijnaam Bazooka kreeg naar het zelfgemaakte instrument van de Amerikaanse komiek Bob Burns. De bazooka had een diameter van 60 mm, een gewicht van 6,8 kilo en een effectieve dracht (50% trefkans tegen een stilstaande tank) van 120 meter. Het wapen werd het standaardantitankwapen van de Amerikaanse infanteriesectie en daarom in enorme aantallen geproduceerd, zo'n 5000 per maand. Er verschenen verbeterde versies: de Rocket Launcher M9 en de tot 155 cm verlengde M9A1. De Duitsers imiteerden het principe met hun Panzerschreck.
3.5-inch M20 superbazooka (mislabeled "SAM-7 shoulder-launched anti-aircraft missile") in Batey ha-Osef Museum, Tel-Aviv, Israel. auteur : Bukvoed. CC A2.0
In de Koreaanse Oorlog werd de M20 Superbazooka geïntroduceerd, met een kaliber van 89 mm, een effectieve dracht van 300 meter en een doorslagvermogen van zo'n 200 mm. Beide wapens werden na de oorlog in de jaren vijftig in ruime aantallen onder de meeste Amerikaanse bondgenoten verspreid. Ze konden echter het frontpantser van de nieuwe sovjettank, de T-54, niet doorboren en werden daarom in de jaren zestig geleidelijk vervangen door de M72 LAW.
De Baseler duif (Duits: Basler Taube, Zwitsers-Duits: Basler Dybli), ook Baseler duifje genoemd, is een postzegel van 2½ rappen welke op 1 juli 1845 door het kanton Bazel werd uitgegeven. De kantonnale zegels kregen vanaf 1-10-1849 geldigheid in heel Zwitserland.
De zegel, een ontwerp van architect Melchior Berry, toont een witte postduif in reliëfdruk met een brief in zijn bek, op een karmijnrood schild met de inscriptie STADT.POST.BASEL. De zegel is met drie kleuren: zwart, rood en licht groen-blauw gedrukt op wit papier. Zodoende is dit de eerste postzegel in driekleurendruk, de eerste postzegel in reliëfdruk en een novum wat betreft de afbeelding.
De postzegel was bestemd voor frankering van een brief tot 15 gram met afzender en bestemming binnen de stad Bazel. Er waren twee van deze postzegels nodig voor een brief met bestemming buiten de stad maar binnen het (kleine) kanton.
afgestempelde 2½ rappen
Bij een reparatie vond een meubelmaker een veldeel van 15 zegels van de Bazeler duif in een lessenaar. Hij gaf de zegels terug en de eigenaar verkocht ze voor een habbekrats, omdat ze niet meer frankeergeldig waren, aan een handelaar. Nu is datzelfde veldeel een pronkstuk in het postmuseum van Bern.
Bayley-Flyer is een historisch Amerikaans motorfietsmerk.
Het werd geproduceerd door McLeod Mfg. Co., Portland, Oregon, later Bayley-Flyer Autocycle Co., Chicago (Illinois) van 1914 tot 1917.
Bayley-Flyer was een Amerikaans merk dat een zeer bijzondere constructie maakte, met liggende 3½ pk tweecilindermotor, cardanaandrijving, handstarter en automatische versnellingen. Het was desondanks niet succesvol zodat het weer snel verdween.
Vanaf 1916 organiseren de Duitsers hun verdediging in bunkerstellingen op de hoogtes. Overal worden machinegeweren opgesteld die alles onder vuur houden en elke aanval moeten afslaan. Veel betonbunkers zitten half ingegraven, waardoor ze moeilijker te zien zijn. De bunkers in Bayernwald hebben slechts een vrije hoogte van 1,20 meter. Ze zijn alleen bedoeld als veilig onderkomen tijdens beschietingen. De meeste bunkers zijn in gegoten beton. Daar waar het dichtbij de frontlijn te gevaarlijk is om bunkers te gieten, bouwen de Duitsers geprefabriceerde bunkers met betonstenen.
Plan van het 'Bayernwald' te Wijtschate auteur : Paul Reed
De resterende bunkers in het Bayernwald behoren tot beide types en dateren van de zomer 1916. De bunkers zijn gebouwd op gegoten platforms en rusten op een zachtere stabiliseringlaag. Iedere bunker bestaat uit twee kamers, die binnenin verbonden zijn met een deuropening. Iedere kamer heeft een koker voor een kachelaansluiting en/of periscoopgebruik. In september 1918 staan er in het oorspronkelijke Bayernwald tien betonbunkers die samen ruimte bieden aan 47 Duitse soldaten. Na de oorlog zijn de betonstenen gegeerde materialen voor de heropbouw, zodat dit bunkertype zeldzaam is geworden.
In 1914 maakt ook het perceel akkerland, gelegen aan de overkant van de toegangsweg, deel uit van Bayernwald. De Duitsers brengen hier de eerste drie oorlogswinters in moeilijke omstandigheden door. Door de hoge grondwaterstand worden de loopgraven vooral opgebouwd met zandzakken. De vele beschietingen maken er een zompig en chaotisch geheel van. Daarom beginnen de Duitsers, voorjaar 1916, op de huidige site Bayernwald met de aanleg van een goed verdedigbare tweede lijn met ingegraven loopgraven en betonbunkers. De materialen worden met een smalspoorlijn tot op de site aangevoerd. In februari 1917 trekken de Duitsers zich dan bijna volledig op deze nieuwe frontlijn terug. Er blijven wel nog een aantal verbindingsloopgraven bestaan naar enkele vooruitgeschoven posten. Eén ervan bevindt zich op deze site. De huidige loopgraven zijn volledig gereconstrueerd op basis van archeologisch onderzoek. De onderbouw van de loopgraaf bestaat uit omgekeerde A-frames met daarop de loopplanken. Het water wordt eronder weggevoerd. De wanden zijn opgesteund met stevig verankerd vlechtwerk in wilgentenen.
Voor alle reservaties: Toeristische dienst Reningelststraat 11 8950 Heuvelland Kemmel Telefoon : 057 450455 Fax : 057 448999 Email : toerisme@heuvelland.be Groepsbezoeken dienen steeds vooraf gereserveerd te worden. Individuelen zijn welkom tussen 9 en 17 uur. Aanmelden in de toeristische dienst VVV Heuvelland te Kemmel. Daar krijgt u de cijfercode die de toegang verleent tot Bayernwald.
Bron : Persmap naar aanleiding van de officiële opening van Bayernwald te Wijtschate-Heuvelland
Bayernwald ligt op een hoogte van 40 meter en heeft hierdoor een grote militair-strategische waarde. Wie immers tijdens de oorlog op een hoogte of heuvel gelegen is, heeft een betere uitkijk op het front. Hij kan zijn kanonnen trefzeker richten en zijn stellingen gemakkelijker verdedigen. Daarom leveren Franse en Beierse soldaten in november 1914 een verbeten strijd om het bezit van deze site. De Duitsers winnen het gevecht waarop Kroonprins Rupprecht von Bayern de site officieel de naam van Bayernwald geeft.. Van 1914 tot de zomer van 1917 bouwen zij hun Bayernwald uit tot een oninneembare vesting. Wat nu nog te zien is, maakt maar 10% uit van wat het ooit in 1917 geweest is.
W.O.I loopgraaf in 'Bayernwald' te Wijtschate auteur : Snipersnoop CC 3.0
Het is hier tijdens de oorlog op het eerste gezicht, een vrij rustige frontsector. Beide legers zitten vast in hun stellingenoorlog. Om deze te doorbreken proberen ze evenwel ondergronds elkaars positie te ondermijnen. Zo denken de Duitsers in Bayernwald dat hun loopgrachten op grote diepte worden ondergraven en dat de Britten duizenden kilos springstof zullen plaatsen. De Duitsers bouwen als reactie metersdiepe luisterschachten om de werkzaamheden van de Britten beter te kunnen volgen. Ze ondernemen ook tientallen raids op het vijandelijk gebied om te zien wat de Britten van plan zijn. Maar de dieptemijnen die in 1917 zullen ontploffen, worden elders geplaatst. Na deze mijnenslag belandt Bayernwald ver achter de Britse linies. In het voorjaar van 1918 tijdens de slag om de Kemmelberg, heroveren de Duitsers deze positie. Hun aanwezigheid is evenwel van korte duur. Uiteindelijk wordt het bos op 28 september 1918 door Britse eenheden van de 34ste Divisie herveroverd. Op 11 november is de oorlog voorbij.
De Britten werken in 1916 aan een groot offensief. Ze willen de Duitsers uit hun hoger gelegen stellingen letterlijk wegblazen. Ze graven over de gehele frontlinie op 24 plaatsen mijnschachten op grote diepte, en hun tunnels lopen tot onder de Duitse stellingen. Het tunneleinde is een grote kamer waarin duizenden kilo's springtuig gestouwd worden. In Bayernwald zijn de Duitsers er niet gerust in. De blauwe klei die ze wat verderop bij het Bois Carré, bij Sint-Elooi en ook bij de Hollandse Schuur zien, wijst erop dat de Britten diep aan het graven zijn. De Duitsers bouwen als reactie luisterschachten, zoals de Berta 1 tot de Berta 6.Diep onder de grond hopen ze te horen waar de Engelsen aan het graven zijn. Deze vijandige werken proberen ze te vernietigen. In werkelijkheid werken de Britten slechts aan een 400 meter lange infanterieverbinding. Zo kunnen hun soldaten veilig heen en weer tussen hun eerste en tweede frontlinie lopen. Het is de Berta 4 die bij toeval door de familie Becquart in 1971 wordt ontdekt. De schacht is oorspronkelijk 25 meter diep, met daar boven de resten van een houten schachthuis. Hierin stond toen een windassysteem om de klei naar boven te halen of om de mijnwerkers naar beneden te laten. De bestaande constructie is nog 17 meter diep. Er zijn nog restanten van een luchtpijp en van een ijzeren ladder. Op 7 juni 1917 laten de Britten tussen Ieper en Mesen alle 24 dieptemijnen ontploffen. Vijf weigeren evenwel dienst. Duizenden tonnen aarde, beton, stellingen, wapentuig en Duitse soldaten vliegen de lucht in. De ontploffingen van in totaal 500.000 kg springstof is hoorbaar tot in Londen. De chaos is onbeschrijflijk. Tijdens de daarop volgende Britse verrassingsaanval wordt Duits gebied heroverd. Over Bayernwald getuigen de Britten achteraf dat het de best verdedigde ondergrondse sector in Vlaanderen was.
Bron : Persmap naar aanleiding van de officiële opening van Bayernwald te Wijtschate-Heuvelland
Bayernmotor is de naam die gegeven is aan het motorblok dat de basis zou vormen voor de BMW-boxermotoren die in 1923 zijn ontwikkeld en tegenwoordig, zij het in sterk aangepaste vorm, nog steeds worden gebruikt.
De Bayernmotor (type M2B15) was er al in 1921 en werd gebruikt in o.a. de Helios. Hij werd ook als inbouwmotor geleverd aan Corona, Bison, Heller, SMW en Victoria.
De Douglas motor (1920)die het voorbeeld was van de Bayernmotor auteur : Piero CC 3.0
De Bayernmotor werd ontwikkeld door Martin Stolle en Max Friz, naar voorbeeld van de Douglas-motor die Stolle privé reed. De motor lag bij de Douglas dwars in het frame (dat wil zeggen met een cilinder naar voren en de andere naar achteren) en dat deed men bij BMW, dat toen nog Bayerische Flugzeugwerke heette, ook. Deze motorfietsen werden onder de naam Helios op de markt gebracht.
Jeff Dean
Door deze motoropstelling ontstonden koelproblemen met de achterste cilinder. Daarom werd al snel, in 1923 om precies te zijn, het blok 90º gedraaid (met de beide cilinders naar links en rechts wijzend en de krukas in de lengteas) en was de eerste BMW-motorfiets, de R32, een feit. Doordat de beide cilinders nu voldoende koeling kregen waren er geen problemen meer en dit boxerconcept houdt BMW tot op op de dag van vandaag vol.
Bayerland: Ing. Anton Bayerlein, München (1924-1930).
Bayerland maakte motorfietsen met voornamelijk Britse 248-, 348- en 498 cc JAP-motoren. Anton Bayerlein bouwde ook verschillende racemotoren, o.a. met 990 cc JAP-V-twins. Volgens sommige bronnen werden de machines door Riebe in Berlijn gemaakt, maar hij was waarschijnlijk slechts vertegenwoordiger van het merk. De productie in München (Beieren) verklaart dan ook de merknaam.
De Baychimo is een vrachtschip van de Canadese Hudson's Bay Company. Het schip is bekend geworden nadat het op de Noordpool door de bemanning werd verlaten en daarna nog bijna 40 jaar als spookschip werd gesignaleerd.
Het schip was in 1914 gebouwd en speciaal voor de noordelijke Canadese handelsvloot geconstrueerd om het pakijs en de stromingen van de Poolzee te doorstaan. Jarenlang voer het door de Beaufortzee en door het McClintock Kanaal, waar geen ander schip daarvoor er ooit in was geslaagd meer dan twee opeenvolgende jaren die reis te maken. Voornamelijk werd bont vervoerd, gekocht van de lokale Inuit.
De Baychimo, ergens in Canada 1931
Op 6 juli 1931 vertrok het schip uit Vancouver met een 36-koppige bemanning onder het bevel van kapitein John Cornwall. De Baychimo voer door de Beringstraat en ging de noordwestelijke doorgang binnen. De kapitein kocht bont voor honderdduizenden dollars langs de kust van Victoria-eiland. Op de terugreis werd het schip gevangen door pakijs en een gigantische sneeuwstorm. Het schip dreigde verpletterd te worden en de bemanning trachtte de kust te bereiken. Eenmaal bij de kust, bij veiliger ijs, sloeg de bemanning een kamp op en maakten voorbereidingen voor een overwintering. Een storm, begin november, die drie dagen duurde, bracht een stijging van de temperatuur teweeg. De mannen kropen tevoorschijn om een kijkje te nemen en ontdekten dat de touwen van het schip waren gebroken en dat het was verdwenen.
Kapitein Cornwall leidde zijn mannen naar de veiligheid van Point Barrow, 70 kilometer verderop. Daar vernamen ze dat Inuit het vermiste schip 80 kilometer ten zuidwesten van zijn vroegere positie hadden gezien. De bemanning en een groep Inuit slaagden erin het schip te bereiken. Na twee weken hadden ze de meeste lading ontscheept; maar nog voordat ze hun werkzaamheden hadden beëindigd was de Baychimo opnieuw verdwenen.
De Baychimo in Vancouver
De volgende lente werd het schip 450 kilometer verder naar het oosten bij Herschel Eiland gesignaleerd. De ontdekkingsreiziger Leslie Melvin vond het schip toen hij met een hondenslede een reis maakte. Hij ging aan boord en in zijn verslag vermeldde hij dat het schip in uitstekende staat verkeerde.
Sindsdien werd de Baychimo regelmatig gesignaleerd. Een groep Inuit ging in 1933 aan boord. Een plotselinge storm belette hen het schip te verlaten. 10 dagen lang dreven ze mee totdat ze erin slaagden via een ijsschots de kust te bereiken. n juni van datzelfde jaar werd het schip gezien door de Schotse plantkundige Isobel Hutchinson. Ook zij nam een kijkje op het schip. Jaar na jaar volgden verslagen van walvisjagers, poolonderzoekers, Inuit en ontdekkingsreizigers dat het schip was gezien.
De Baychimo, gevangen in het ijs
In november 1939 moest een poging het schip naar een haven te slepen worden gestaakt wegens slecht weer. Maar het schip hield stand. Na een lange periode van stilte rond het schip zag een groep Inuit de Baychimo in maart 1956 in noordelijke richting drijven in de Beaufort. In maart 1962 ontdekten vissers het kennelijk nog steeds zeewaardige schip in datzelfde gebied.
De laatste waarneming van het schip dateert wederom van een groep Inuit in 1969, 38 jaar nadat het schip was verlaten. Ze zat toen vast in het pakijs van de Beaufortzee, tussen Cape Barrow en Point Barrow. Daarna is het schip niet meer gesignaleerd; vermoedelijk is het gezonken.
Het Baweanhert (Axis kuhlii) is een hertensoort die uitsluitend op het Indonesische eiland Bawean voorkomt. Ze leven vooral in rivierrijke en moerasgebieden. Ze worden ongeveer 140 cm lang en ongeveer 50 - 60 kg zwaar. De schouderhoogte is 65 - 70 cm. Deze dieren zijn vooral grazers maar eten ook vruchten en bloemen.
Baweanhert, volwassen mannetje in de Ragunan Zoo in Jakarta auteur : Midori CC 3.0 Japan
Het baweanhert (Axis kuhlii) is een lief hertje uit de klasse der zoogdieren (Mammalia), de orde der evenhoevigen (Artiodactyla) & de familie der hertachtigen (Cervidae) en de onderfamilie der echte herten (Cervinae), waartoe het geslacht Axis behoort dat ongeveer vier soorten telt, waaronder dus het Bewaenhert & het Filipijnse zwijnshert, dat ook wel Calamianenhert wordt genoemd. Het Bewaenhert is verwant aan het axishert & het zwijnshert.
Baweanhert in de Ragunan Zoo in Jakarta auteur : Midori CC 3.0 Japan
Baweanhertjes zijn echte grazers, maar ze eten ook wel eens vruchten en bloemen. Het baweanhert is een zeldzame en bedreigde diersoort. Tijdens de Japanse bezetting werd het baweanhert door de lokale, hongerende bevolking bijna uitgeroeid. Nog altijd is de populatie baweanhertjes kritiek te noemen. Het baweanhert wordt ook nauwelijks in dierentuinen gehouden. Yossarian roept derhalve dus op om het baweanhert te Redden. Het baweanhert werd ontdekt in 1840 wetenschappelijk beschreven door Salomon Müller (1804-1864), de jonggestorven Duitse natuurbioloog en Indiëganger.
Bavianen (Papio) vormen een geslacht van apen binnen de familie Cercopithecidae. Het verspreidingsgebied is het zuidelijke Arabisch schiereiland en Afrika ten zuiden van de Sahara. Het zijn op de mensapen na de grootste apensoorten. Er worden over het algemeen vijf verschillende soorten onderscheiden. De nauwste verwanten van de bavianen zijn de mangabeys van het geslacht Lophocebus.
Bavianen zijn grote grondbewonende apen. De dieren hebben meestal een grijzig bruine vacht en een lange snuit. De staart is niet lang. Vaak hebben de dieren opgezwollen achtersten. Ook hebben de dieren grote hoektanden. Volwassen mannetjes zijn groter en hebben langere snuiten dan vrouwtjes. Het zijn bodemdieren, die op handpalm en voetzool lopen.
mantelbaviaan in dierenpark te Emmen auteur : Dick Mudde
Bavianen trekken rond in groepen van 10 tot 200 exemplaren meestal bestaande uit enkele dominante mannetjes, vrouwen met hun jongen en onvolwassen dieren. De mannetjes leven in een hiërarchie. De grootste, sterkste en agressiefste baviaan is het dominantst. De meest dominante mannetjes hebben het recht om te paren, het beste voedsel en de beste slaapplaats. Meestal is dreigen (grommen, schijnaanvallen) genoeg om minder dominante dieren op hun plaats te wijzen. Soms dagen lager geplaatste mannetjes een dominante baviaan uit tot een gevecht. Bij deze gevechten kunnen gewonden en zelfs doden vallen. Dominante mannetjes houden zich enkel bezig met bronstige vrouwtjes, andere vrouwtjes negeren ze. Door middel van vlooien halen dieren de banden aan binnen de groep.
mantelbaviaan in dierentuin van Munchen auteur : Thomas Netsch
Vrouwtjes krijgen per worp één jong, dat ze gedurende enkele dagen bij zich dragen. Na een week of twee gaat het op onderzoek uit, maar blijft in de buurt van de moeder, die hem nauwlettend in de gaten houdt. Na drie maanden verzwakt de aandacht van de moeder, en gaat het jong vaker op eigen ontdekkingstochten. De twee trekken alleen nog met elkaar op bij groot gevaar. Na een jaar houdt hij zich meer bezig met zijn leeftijdsgenootjes. Vrouwtjes blijven hun hele leven bij de groep, mannetjes vertrekken zodra ze volwassen zijn geworden.
Papio ursinus (beerbaviaan) auteur : Harald Süpfle CC 3.0
Bavianen leven voornamelijk in beboste savannes en steppen. Eigenlijk kunnen ze overal overleven, zolang er maar een (tijdelijke) drinkplaats is en een plek om in te schuilen bij gevaar (bijvoorbeeld rotsen of bomen). Ze ontbreken in volledig open gebieden en in dichte bossen. Ze komen voor in bijna geheel Afrika ten zuiden van de Sahara, met uitzondering van de regenwouden in West- & Centraal-Afrika. De mantelbaviaan leeft ook in de halfwoestijnen van Jemen en het zuidoosten van Saoedi-Arabië.
Bavianen zijn opportunisten. Ze eten vrijwel alles, voornamelijk plantaardig voedsel als gras, bollen en knollen. Ook eten ze riet, bladeren, vruchten, zaden, peulen en acaciahars en -schors. Ook eten ze dierlijk voedsel, als sprinkhanen, slakken, schorpioenen, honingraten, hagedissen, eieren, vissen en kikkers. Soms jagen ze ook op vogels en middelgrote zoogdieren, van jonge apen, galago's en hazen tot jonge antilopen.
Groene baviaan (papio anubis) auteur : Stolz, Gary M.
Bavianen hebben veel vijanden. De belangrijkste vijand is de luipaard, maar ook andere roofdieren als leeuw, gevlekte hyena, jachtluipaard, Afrikaanse wilde hond, roofvogels en zadeljakhals, en zelfs chimpansees en pythons grijpen wel eens een baviaan. Bij gevaar waarschuwt een baviaan de andere dieren met een krijs, waarna de dieren luid schreeuwend alle kanten op rennen.
Bavianen leven soms in gemengde groepen met antilopen als impala en Grants gazelle en met groene meerkatten. Alhoewel beide soorten elkaar waarschuwen bij gevaar, kan een baviaan zich wel eens vergrijpen aan een jong van de andere soort.
Een bavelaartje is de benaming voor een klein kijkkastje waarin een voorstelling (diorama) van een landschap, van schepen en huiselijke gebeurtenissen in een houten kastje achter glas zijn geplaatst.
bavelaartje gerestaureerd door A.C.Rijken
De bavelaartjes werden rond het jaar 1800 vervaardigd door (en ontlenen hun naam aan) timmermansknecht en kunstwerker Cornelis Bavelaar (de Jonge) en diens vader, beeldhouwer Cornelis Bavelaar senior (de Oude). De zoon van Cornelis de Jonge, Joannes Franciscus Bavelaar, was de derde en laatste generatie die deze kijkkastjes vervaardigde.
klein diorama van de Stadsschuur en het gebouwtje van de getijdenmolen.(Middelburg)
De kunstwerkjes variëren in maat van 6 × 6 cm tot 16 × 25 cm met als hoofdmaat 12 × 18 cm en een gemiddelde diepte van 5 cm. De voorstellingen in deze kastjes bestaan uit figuurtjes, gesneden uit hout en (walvis)been en 10 tot 15 mm groot.
bavelaartje in het stadsmuseum van Woerden Cees de Jonge, The Visual Art Box, Obdam Erfgoedhuis Utrecht Collectie Utrecht
Het aantal bekende bavelaartjes bedraagt ca. 1500 exemplaren.
Een bavarois (Frans voor Beiers) is een luchtige pudding, een nagerecht, die in een vorm wordt gegoten, gekoeld en gestort of in de vorm geserveerd wordt. In de gastronomie worden twee soorten bavaroises onderscheiden: - op melkbasis en - op vruchtenbasis.
chocolade bavarois
Voor een vruchtenbavarois worden zachte vruchten gebruikt, zoals aardbeien, frambozen en abrikozen. Verse kiwi,mango of ananas moeten eerst gekookt worden, omdat de eiwitsplitsende enzymen in deze vruchten het opstijven van de gelatine verhinderen. Door het koken van deze vruchten wordt het enzym vernietigd. Een bavarois bevat geen klontjes, en moet geheel glad zijn. De vruchten moeten daarom gepureerd worden, en eventueel ook gezeefd.
In tegenstelling tot veel soorten pudding op basis van maïzena worden bij een bavarois gelatine en eieren gebruikt voor de binding in plaats van zetmeel. Het essentiële verschil tussen een pudding en een bavarois is echter dat de bavarois luchtig is, door gebruik van stijf geklopte slagroom en stijf geslagen eieren. Om uitzakken tegen te gaan wordt gelatine toegevoegd. De bavarois moet enkele uren voor het diner gemaakt worden, omdat de gelatine moet opstijven in de koelkast. Bij gebruik van koud verwerkbaar instant gelatinepoeder is de bereidingstijd overigens aanzienlijk korter, terwijl het resultaat hetzelfde is.
Bavarois van verse plattekaas met chocolade, sinaasappel en studentenhaver recept en werkwijze Solo
- Zet de melk op het vuur en doe er de vanillestok bij - Haal het merg met een scherp mesje uit de vanillestok - Roer op tijd en stond in de melk, anders zal ze aanbranden - Klop de eigelen op met suiker - Zet de gelatine te week in koud water - Wanneer de melk kookt, zet je ze van het vuur, doe een beetje bij de eieren om deze lopender te maken - Doe dan het mengsel bij de melk (onmiddellijk roeren, zodat binding ontstaat) - Klop de room op - Zet het mengsel terug op het vuur en vanneer (=links-rechts roeren met houten spatel) - Doe onmiddellijk in een koude pot en voeg er de gelatine bij - Zet de massa koud (leg ijs in de spoelbak, voeg water toe tot de hoogte van de massa in de pot en zet de pot erin) - Blijven roeren tot hij lichaamstemperatuur heeft - Voeg de room bij de basis en roer voorzichtig om (van onder naar boven) - Zet de bavarois terug in de koude spoelbak en roer nog even verder om de gelatine goed met de room te laten binden - Doe de bavarois snel in kleine schaaltjes en zet gedurende 5 uur in de koelkast
Tips om het beter te laten lukken - De eieren niet laten schiften door een te hoog vuur - Koud mengen
Bavaria is een Nederlands biermerk van de gelijknamige bierbrouwerij en frisdrankenleverancier in Lieshout.
De brouwerij is een van de oudste van Nederland. In 1719 werd voor het eerst melding van deze brouwerij gemaakt. Deze was eigendom van Laurentius Moorees en stond bekend als 'De Kerkdijk', naar de straat waaraan de brouwerij was gelegen. Mogelijk ging deze activiteit zelfs terug tot het jaar 1680. We moeten aanvankelijk eerder aan een thuis verricht ambacht dan aan een fabriek denken. Sinds 1764 is de brouwerij in het bezit van de familie Swinkels, die afstamt van de schoonzoon van Moorees. De kleinschalige brouwerijen verdwenen geleidelijk en brouwerij 'De Kerkdijk' was een van de bedrijven die overbleef en groeide. Innovaties speelden bij dit proces zeker een rol. Daarnaast werd ook aan uitbreiding van de afzet gewerkt, waarbij men vanaf 1890 zelfs tot Helmond doordrong. De aanleg van het Wilhelminakanaal in 1918 zorgde eveneens voor extra omzet, alsmede een aanvoerweg.
Gedeelte van de oude brouwerij auteur : Dgb CC 2.5
In 1925 richtten de drie gebroeders Frans, Piet en Jan Swinkels de firma Gebroeders Swinkels op. Voor de brouwerij kozen ze de naam 'Bavaria', een verwijzing naar het 'Beiersch bier', zoals ondergistend of Pilsenerbier toen vaak werd genoemd, dit in tegenstelling tot het tot dan toe gebruikelijke gerstenbier. Het in 1926 van kracht geworden Bierbesluit gaf Bavaria een concurrentievoordeel. Geleidelijk aan vergrootte men het afzetgebied tot plaatsen buiten Noord-Brabant, waarbij men afspraken maakte met kasteleins.
café en ontvangruimte van brouwerij Bavaria auteur : Dgb CC 2.5
In 1934 werd het eerste flessenbier geleverd. Sinds 1937 beschikt Bavaria over een eigen mouterij, die ook aan anderen levert. De brouwerij groeide snel, maar de omzet stortte in gedurende en vlak na de Tweede Wereldoorlog. Daarna trad weer herstel in. Vanaf 1955 verkoopt Bavaria ook frisdrank onder de naam 3-Es, een verwijzing naar de drie gebroeders Swinkels die op dat moment de directie vormden. Vanaf 1970 levert Bavaria een alcoholvrij bier dat vooral in islamitische landen zeer veel wordt verkocht. In de jaren '90 van de twintigste eeuw steeg de productiecapaciteit zeer snel. Bavaria heeft eveneens fabrieken in Zuid-Afrika en in Rusland. In het laatste land heeft Bavaria een groot marktaandeel verkregen.
Bavaria is een van de grootste brouwerijen van Nederland, en het bezit een van de grootste mouterijen van Europa.
Als enige bier in Nederland wordt Bavaria gebrouwen met mineraalwater uit eigen bron. Dit water is 22.000 jaar oud en komt uit een tijd dat de aarde nog vrij was van vervuiling. Ook het natuurlijk filterproces door de aardlagen draagt eraan bij de het mineraalwater puur en fris is.
Bavaria recyclet 99% van het afval dat wordt geproduceerd tijdens de productie van bier. 10 jaar geleden kostte het Bavaria nog 10 liter water om 1 liter bier te brouwen. Tegenwoordig is dit teruggebracht naar 4 liter om het milieu minder te belasten. Daarnaast wordt het al het afvalwater gezuiverd.
TVC (historie) Bavaria kent een rijke historie aan televisiereclames. Door te adverteren bekendheden als Lee van Cleef, Marco van Basten, Maradona, Arie Haan en Don Johnson werd een mannelijk publiek aangesproken.
WK 2006: Leeuwenhose Tijdens het WK Voetbal 2006 in Duitsland introduceerde Bavaria de Leeuwenhose als oranje-item. De Leeuwenhose, een broekpak die een combinatie is van een leeuwenpak en een Duitse lederhose, werd een doorslaand succes. Dit oranje-item leidde ook tot veel ophef rondom het WK. De KNVB weerde de voorwerpen uit het stadion omdat Heineken sponsor is van de voetbalbond.
Bauxiet is een mineraal dat een belangrijk erts van aluminium vormt. Bauxiet bestaat voor een groot deel uit aluminiumoxide; daarnaast bevat het, afhankelijk van de oorsprong, ook verbindingen van titanium, ijzer en silicium.
Bauxiet is genoemd naar het dorp Les Baux-de-Provence in het zuiden van Frankrijk, waar het in 1821 werd ontdekt door de Franse geoloog Pierre Berthier. In 1991 is de winning van bauxiet in Frankrijk gestaakt.
het mineraal bauxiet Al2O3.3H2O auteur : Amerikaanse federale overheid
Tegenwoordig is Australië de grootste leverancier.
Bauxiet wordt verwerkt tot aluminium door het eerst om te zetten in het oxide, en daaruit door elektrolyse van de smelt het metaal te maken. Dit laatste is een zeer energie-intensief proces; daarom worden aluminiumfabrieken vaak naast elektriciteitscentrales gebouwd.
In 1915 werd in Suriname bauxiet ontdekt. De opbrengst uit bauxiet is een van de belangrijke inkomstenbronnen voor de Surinaamse staat.
bovengrondse bauxietmijn in Hongarije foto : Civertan Grafikai Stúdió CC 2.5
Geen metaal is voor de twintigste eeuw zo belangrijk geweest als aluminium. Ofschoon het in overvloed in de natuur aanwezig is, werd het pas in 1825 voor het eerst chemisch in pure vorm gemaakt.
Uit 4 kg bauxiet halen we ongeveer 2 kg alumina, en daaruit door elektrolyse 1 kg puur aluminium. Daarvoor is 15,7 kilowattuur elektriciteit nodig. Naast bauxiet hebben we dus voor het produceren van aluminium dus ook goedkope elektriciteit nodig.
dagbouw bauxietmijn in Suriname auteur : Lafrance CC 2.5
1761 De Fransman L.B.G. de Morveau stelt voor een onbekend materiaal "alumine" te noemen. 1787 Antionne-Laurent Lavoisier concludeert dat alumine een oxide is van een nog onbekend metaal. 1805 aluminium wordt voor het eerst benoemd door scheikundigen (toen nog Aluminum) 1821 Ontdekking van bauxiet in Frankrijk 1825 voor het eerst wordt het metaal aluminium gevormd uit Alumina (AlOx) 1845 bepaling belangrijkste eigenschappen van aluminium 1855 presentatie van het nieuwe metaal op de wereldtentoonstelling in Parijs 1886 productie van aluminium uit alumina door electrolyse (wordt nog steeds toegepast) 1888 introductie van compleet 4-stappenproces om aluminium te verkrijgen uit bauxiet 1938 opzet grootschalige winning van bauxiet 1965 start afgraving diverse locaties over de hele wereld 1998 aluminium is wereldwijd het tweede algemeen meest toegepast metaal na staal
Baureihe 670 (BR670) is een tweeassig dubbeldeks motorrijtuig, geleverd in 1996. De Deutsche Bahn kocht 6 wagens, met een optie op nog eens 20 wagens. De motorwagens kampten met veel problemen, waaronder met de deuren. De treinen hebben geen toilet. De Prignitzer Eisenbahn GmbH heeft drie wagens overgenomen van de DB voor gebruik op de eigen lijnen.
het prototype van de BR 670 auteur : Detlev Koch eisenbahndet
Fabrikant : Deutsche Waggonbau AG Lengte over koppelingen : 13,4 m Maxsnelheid : 100 km/h Dienstgewicht : 34,25 t Aandrijving : hydromechanisch Vermogen : 250 kw Bouwjaar : 1996
(13) 
auteur : U.S. Army Signal Corps photograph.
auteur : Fconaway
Jeff Dean
auteur : Dick Mudde
Cees de Jonge, The Visual Art Box, Obdam Erfgoedhuis Utrecht 
