De blankvoorn (Rutilus rutilus) is de meest algemene vis in Nederland en komt in bijna ieder watertype in grote aantallen voor. De blankvoorn is een soort uit de familie van de karperachtigen.
De blankvoorn (Rutilus rutilus of Leuciscus rutilus) is zeer algemeen en leeft in heel Europa ten noorden van Pyreneeën en Alpen, maar niet in Schotland en Ierland; hij komt ook voor in grote delen van W.-Azië.
Engels : Common Roach Duits : Rotauge, ook Plötze of Schwal genoemd Frans : gardon, rousse, roche of Rottel
Over het algemeen kan de blankvoorn herkend worden aan de rode vlek in de iris boven de pupil.
In de grote rivieren en andere watertypen zijn de ogen soms bleek. Ook de kleur van de vinnen kan variëren van bleek tot rood. Het bovenlichaam heeft een wat blauwe kleur en het onderlichaam is wit. De anaalvin heeft een korte basis (12-14 vinstralen) evenals de rugvin (12-14). Het aantal schubben langs de zijlijn varieert van 39 tot 48.
De blankvoorn is een vrij slank visje maar wordt langzaam wat hoger van bouw bij een groter formaat.
Rutilus rutilus auteur : George Chernilevsky CC 3.0
De blankvoorn wordt zo'n 45 cm groot. Hij bereikt dit formaat vaak in de grote rivieren en in zandafgravingen.
In kleinere wateren wordt de blankvoorn vaak niet groter dan 30 cm. De blankvoorn komt ook vaak in relatief voedselarm water als dominante vis voor en wordt dan niet veel groter dan 25 cm.
Een bevestigd record tot heden is een een blankvoorn gevangen in de Rijn, Duitsland, 3.13kg 56cm in 1981
blankvoorns in hun natuurlijke habitat auteur : T.Voekler CC 3.0
De vis leeft vooral in meren met veel planten, maar ook wel in stromend water en zelfs in brak water. Hij leeft in scholen en eet slakken, tweekleppigen, kreeftachtigen, insectenlarven en plantaardig voedsel. Meestal houden de scholen blankvoorn zich vlak bij de bodem op, alleen bij zeer warm weer komen ze naar het oppervlak.
Jonge blankvoorn leeft van watervlooien en muggenlarven. De blankvoorn vindt zijn voedsel op zicht, zodat hij in troebel water de concurrentie verliest met de brasem, een vis die zijn voedsel uitfiltert met zijn kieuwzeef.
Rutilus rutilus
Een schoolvoorbeeld van vergane glorie, dat is de blankvoorn. Eens was hij de belangrijkste sportvis uit onze wateren. Tot de mens, weer eens, ingreep en massaal begon met het uitzetten van tonnen en nog eens tonnen grote en kleine brasem.
Men werd plots verliefd op grote brasems. Deze zette men uit omdat brasem heel wat goedkoper was dan de blankvoorn. Ook omdat ze makkelijker kunnen gevangen worden en omdat brasem ook flink doorweegt bij de wedstrijdvisser.
En zo verloor de blankvoorn niet alleen zijn titel van meest geliefde sportvis, hij werd ook door de brasem verdrongen. Omdat de brasem de lelijke gewoonte hebben de grond om te woelen op zoek naar eetbare insectenlarven en diens meer. Zo maken ze het water erg troebel en de blankvoorn is daar niet geschikt voor.
Soms wordt door het waterbeheer besloten geen brasem meer uit te zetten in openbaar water, want ook in onze kanalen zwemmen meer brasems dan goed is. Terwijl op enkele locaties de visvijvers totaal verbrasemd zijn en er nog amper een plaatsje overblijft voor enkele blankvoorns.
Gelukkig zien we de laatste tijd dat de blankvoorn weer de meest voorkomende vis is in onze viswateren.
recordvangst door Klaus Schneiderhan (2010) > 52cm - 2.49kg in de Neckar, Duitsland www.fishing-worldrecords.com
Deze soort komt voor in de Verenigde Staten; in North Carolina, zuidelijk Florida en oostelijk Louisiana. Ook in enkele omliggende staten komen geïsoleerde maar redelijk stabiele populaties voor. Hoewel er vele boomkikkers zijn die geluiden maken en tientallen soorten zeer luidruchtig zijn maken de mannetjes van deze soort een kenmerkend, blaffend geluid. In de paartijd, als de mannetjes met de kwaakblaas de vrouwtjes proberen te lokken, zitten ze meestal half in het water.
Hyla gratiosa
De maximale lengte is ongeveer zeven centimeter en deze soort is te herkennen aan de diepgroene kleur, zwarte ronde vlekken op de rug en een witte zwartomrande flankstreep, die helemaal doorloopt onder de ogen en over de bovenlip. De kleur is variabel omdat van kleur veranderd kan worden, en loopt uiteen van licht- tot donkergroen. De kikkervisjes zijn bruin en hebben geen pigmenten in de staart waardoor ze er vis-achtig uitzien. Het lichaam van de kikker is rond en stomp en de tenen hebben erg grote hechtschijven, mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden door een wat duidelijker vlekkenpatroon, in de paartijd hebben de mannetjes een donkere keel.
De blaffende boomkikker is een echte klimmer die maar zelden op de bodem komt tenzij het langdurig heet of droog is; dan wordt een holletje onder de grond gegraven en op betere tijden gewacht; een soort 'zomerslaap'. De eitjes worden in wat diepere wateren gelegd en de vrouwtjes leggen ze één voor een, dus niet in een klomp of sliert. Een vrouwtje kan wel 2000 eitjes per keer afzetten maar het duurt tot tien weken eer de larven op het land kruipen en dat is voor een boomkikker vrij lang.
De blaaskikker (Breviceps adspersus) is een kikker uit de familie Brevicipitidae. Lange tijd behoorde de soort, die ook wel regenkikker of blaasoppie wordt genoemd, tot de familie smalbekkikkers.
Engels : Common Rain Frog
blaaskikker
De blaaskikker heeft een zeer gedrongen uiterlijk, een rond en dik lichaam, de zeer stompe kop is er moeilijk van te onderscheiden, de huid is zeer wrattig. De poten en met name de achterpoten zijn erg klein waardoor het plomp uiterlijk wordt versterkt. De lichaamslengte is meestal nog geen vier centimeter. De basiskleur is donkerbruin met lichtere bruine vlekken op de rug en een witte buik met soms een vage grijze tekening.
De kikker kan niet springen en leidt een gravend bestaan in holletjes onder de grond, maar komt regelmatig boven om te jagen. Alleen bij vochtig weer komt hij naar boven, bijvoorbeeld als het regent, vandaar de naam regenkikker. De kikker kan met zijn kleine achterpoten namelijk niet zwemmen en zou verdrinken in te diep water. De blaaskikker is niet erg snel op het land, ter verdediging kan de kikker zich opblazen met lucht. Hierdoor komt het lichaam vast te zitten in holen en spleten en lijkt dan op een ballon met pootjes. Het voedsel bestaat uit kleine ongewervelden zoals insecten en wormen en zelfs termieten die ondergronds gegeten worden.
blaaskikker (Breviceps adspersus)
De blaaskikker is niet erg aan water gebonden, hoewel de soort zoals alle amfibieën kan uitdrogen en van vochtige plekken houdt. De eitjes worden gelegd in een klein holletje en als ze uitkomen verschijnen direct de jonge kikkers, het kikkervis-stadium van de larve is er wel, maar voltrekt zich volledig in het ei. Hierdoor kan de blaaskikker het zonder oppervlaktewater stellen en dat geeft een grote voorsprong op andere soorten. Deze soort leeft dan ook in savannen en steppen in zuidelijk en oostelijk Afrika waar andere kikkers geen schijn van kans maken.
De blaasjeskrab (Hemigrapsus sanguineus) is een uitheemse soort afkomstig uit Azië of mogelijk uit Amerika waar de soort ook geïntroduceerd is. In 1999 is de soort voor het eerst opgemerkt in Nederland.
Een eveneens ingevoerde exoot en sterk verwante en gelijkende soort is de penseelkrab (Hemigrapsus takanoi).
Engels : Japanese shore crab, Asian shore crab Duits : Asiatische Strandkrabbe Frans : Crabe sanguin
De blaasjeskrab heeft een vierkant schild met een rechte voorrand en drie tanden aan de zijkant. De mannelijke krabben hebben een bolle, lederachtige blaas aan de basis van het beweeglijke bovendeel van de scharen.
Vrouwtjes worden groter dan mannetjes. De blaasjeskrab is donker met lichtere, beige vlekjes of omgekeerd.
Asian shore crab auteur : U.S. Geological Survey CC 3.0
De Blaasjeskrab is hoofdzakelijk een herbivoor, maar heeft zeker ook omnivore eigenschappen.
Aan de Amerikaanse Oostkust vind de voortplanting plaats van laat april tot september. In één broedsel worden meer dan 40,000 eitjes geproduceerd, en een vrouwtje kan jaarlijks meerdere broedsel aanmaken.
De larven zijn tolerant voor een grote variatie van temperatuur en zoutgehalte.
In Amerika heeft de Blaasjeskrab lokaal de Gewone strandkrab gedeeltelijk al verdrongen. In gebieden waar vroeger de Gewone strandkrab nog als meest algemene soort voor kwam is nu de Blaasjeskrab de meest algemene soort.
Blaasjeskrab foto : Jonathan Hale en Lissa Mann
In Nederland heeft de Penseelkrab lokaal, waar veel stenen liggen in het intergetijdegebied de Gewone strandkarb ook al teruggedrongen.
De komst van de blaasjeskrab zal, specifiek in deze gebieden, een nog grotere druk zetten op de populatie Gewone strandkrabben. Gelukkig komt de Gewone strandkrab ook voor in andere habitats zoals op zandbodems en onder het intergetijde gebied.
De bittervoorn (Rhodeus amarus) is een karperachtige vis (Cyprinidae) die voorkomt in schoon stilstaand of langzaam stromend water. Volwassen bittervoorns zijn 5 á 6 cm groot. De maximum lengte is 9 cm.
De bittervoorn is een zijdelings afgeplat visje maar vergeleken met voorns en brasems iets steviger. Ze hebben relatief grove schubben en een heel klein onderstandig bekje. De zijlijn is niet compleet en strekt zich slechts uit over vijf of zes schubben. Ze zijn gemakkelijk herkenbaar aan de lange rugvin, de wat lila weerschijn op de schubben en de groenblauwe streep die vanaf de staartbasis naar het midden van het lichaam loopt.
Engels : European Bitterling, "the bitterling" Duits : Bitterling Frans : Bouvière
Bittervoorn
Mannetjes zijn te onderscheiden aan de felrode vlek in het oog. Mannetjes in de paaitijd krijgen leguitslag in de vorm van fijne witte stipjes rond de bek. Ook worden de kleuren zeer intensief, de anaalvin wordt oranje, evenals een gedeelte voor in de rugvin en het lichaam krijgt een prachtige lila glans. De vrouwtjes blijven zilverachtig en krijgen een legbuis, die vlak voor het leggen van de eieren kan verstijven.
De Nederlandse vorm van de bittervoorn wordt gezien als een ondersoort van de Oost-Aziatische bittervoorn, Rhodeus sericeus amarus, maar ook wel als een aparte soort, Rhodeus amarus. In Oost-Azië leeft nog een veertigtal gelijkende soorten uit de subfamilie Acheilognatidae.
Recent onderzoek toont aan dat de bittervoorn een exoot is die rond 1100 in West-Europa is geïntroduceerd vanuit de zoete wateren rond de Kaspische en Zwarte zee. Vanuit natuurbeschermingsperspectief is de bittervoorn vergelijkbaar met de karper die door menselijk handelen ten behoeve van de teelt werd geïntroduceerd in het Rijnstroomgebied. De bittervoorn en het vetje zijn waarschijnlijk samen met de karper toevalligerwijs meegevoerd.
Rhodeus amarus
De bittervoorn leeft in schooltjes van enkele tientallen dieren. Ze komen voor in stilstaand of langzaam stromend water van 40 tot 50 cm diep, dat vaak ook wat begroeid is. De bodem mag niet te modderig zijn omdat er anders geen zoetwatermosselen kunnen leven, die de bittervoorn nodig heeft voor de voortplanting. De bittervoorn mijdt te diep en open water en bevindt zich in grotere waterypes in de buurt van de oever.
De bittervoorns eten in hoofdzaak algen en zachte delen van hogere planten, maar ze eten ook wel kleine ongewervelde diertjes.
Op Europees niveau neemt de stand van bittervoorn nog steeds af, wat dan waarschijnlijk aan anorganische vervuiling geweten moet worden. Het voorkomen is gekoppeld aan het voorkomen van zoetwatermosselen, maar bij een bepaalde vervuilingsgraad komt de bittervoorn ook in wateren die rijk aan zoetwatermosselen zijn niet voor. Het herstel in Nederland zal daarom ook in belangrijke mate afhankelijk zijn van de verontreiniging in het stroomgebied van de Rijn.
Bittervoorn
De recente ontdekking dat de bittervoorn feitelijk een ingeburgerde exoot uit Azië is, plaatst deze beschermingsmaatregelen in een ander licht. De bittervoorn kan dan ook beschouwd worden als een schadelijke parasiet, die geen bescherming verdient, omdat deze eerder een gevaar is voor de inheemse populaties van zoetwatermosselen.
De bijtschildpad of bijtchelydra (Chelydra serpentina) is een schildpad uit de familie bijtschildpadden (Chelydridae).
Het is met een schildlengte tot 50 centimeter en een totale lengte van ongeveer een meter een van de grootste zoetwaterschildpadden. De bijtschildpad komt voor in delen van Noord- en Midden-Amerika en leeft in gematigde tot subtropische streken. Het is een sterk aan water gebonden soort die maar zelden een zonnebad neemt en permanent onder water leeft. Alleen om de eieren af te zetten en soms om te paren wordt het land betreden.
De bijtschildpad is een omnivoor die leeft van kleine waterdieren, planten en aas maar kan ook wel grotere dieren buitmaken als de kans zich voordoet. De schildpad laat zich niet benaderen en gedraagt zich met name op het land agressief en is dan erg bijterig. De bijtschildpad is wat betreft de gevolgen van een beet bij de mens een erg beruchte soort die vingers en tenen kan amputeren.
Engels : Common Snapping Turtle Duits : Schnappschildkröte of Amerikanische Schnappschildkröte Frans : Tortue serpentine
De bijtschildpad leeft in het oostelijke deel Noord- en Midden-Amerika, van het zuiden van Canada tot aan Ecuador, en komt ook voor in grote delen van de Verenigde Staten. De bijtschildpad komt voor in het grootste deel van het oosten van het land, ten oosten van de Rocky Mountains.
In landen waar de soort van oorsprong niet voorkomt, zoals in de Benelux kan een losgelaten bijtschildpad goed overleven in sloot, vijver of plassengebied. Het dier kan in de vrije natuur een hoge leeftijd bereiken en erg groot worden. Voor de eigenaar kan dit een gemakkelijke manier zijn om van dit huisdier af te komen. Hoewel de schildpad in Nederland ook daadwerkelijk in de natuur is gezien, kan de soort zich hier waarschijnlijk niet handhaven en zich ontwikkelen tot een invasieve soort. Dit komt omdat de bijtschildpad eierleggend is, en de embryo's zich in meer gematigde gebieden niet kunnen ontwikkelen.
De bijtschildpad wordt als huisdier gehouden maar omdat de schildpad erg groot en niet erg aaibaar is, wordt het dier regelmatig gedumpt.
Chelydra serpentina auteur : Edwin Sanchez
De bijtschildpad is een grote, grof gebouwde schildpad, met stevige, korte poten en een lange, dikke staart. De kop is opvallend groot en grof gebouwd, en kan net als de poten niet in het schild worden geborgen. Het rugschild of carapax wordt maximaal 50 centimeter lang en het gewicht is dan bijna 30 kilo.
De kop van de schildpad is groot en driehoekig van vorm, de bek kan ver worden opengesperd. De randen van de bek zijn verhoornd, de randen zijn lichter van kleur en hebben donkere strepen. De bek is erg scherp, in combinatie met de stevige kaakspieren kan de schildpad zeer krachtig bijten. De bijtkracht van een groter exemplaar kan 500 kilogram per cm² bedragen.
Het rugschild wordt wel het carapax genoemd en is erg groot en stevig. Het schild verandert naarmate de schildpad ouder wordt; heel jonge exemplaren die net uit het ei kruipen hebben een stekelige bovenzijde van het schild. Het schild is voorzien van verharde bultjes, de hoornplaten aan de achterzijde hebben doorn-achtige, naar achteren wijzende punten.
juveniele bijtschildpad auteur : Ingodsgarden CC 3.0
De bijtschildpad is een typische waterbewoner die in ondiepe wateren leeft of langs de oevers van diepere wateren. Deze oevers mogen niet te steil zijn want de schildpad is ondanks de aquatische levenswijze een slechte zwemmer op de lange afstand die in diep water verdrinkt. Ook snelstromende wateren worden vermeden, alleen stilstaande tot matig stromende wateren zijn geschikt als leefomgeving.
De bijtschildpad komt nooit aan land om te zonnen en leeft permanent onder water. Soms wordt de schildpad drijvend tegen het wateroppervlak of op een boven het water uitstekend object gezien om zich op te warmen aan de zon. Alleen om eieren af te zetten en soms om te paren komt de schildpad aan land, de eieren worden begraven in een hol dicht bij de oever. Soms legt de schildpad enige afstand over land af op zoek naar een geschikte nestplaats, alleen dan kunnen de dieren op wegen en in tuinen worden aangetroffen. Hier zijn de dieren kwetsbaar en gedragen zich agressief, in het water daarentegen is de schildpad minder schuw en kan tot op enige afstand benaderd worden.
De bijtschildpad is te onderscheiden van de alligatorschildpad (Macrochelys temminckii) doordat deze laatste soort een duidelijk ananas-achtig reliëf op het schild heeft, en de ogen iets meer naar buiten staan. De alligatorchelydra heeft daarnaast een verhoudingsgewijs grotere kop en heeft geen opstaande stekel-achtige schubben op de staart zoals de bijtschildpad.
De enige andere schildpad waarmee de bijtschildpad te verwarren is, is de grootkopschildpad (Platysternon megacephalum), die echter ontbreekt in Noord-Amerika en alleen voorkomt in delen van Azië. De grootkopschildpad heeft een kleiner en minder gewelfd schild (tot ongeveer 20 centimeter) en een verhoudingsgewijs veel grotere kop.
De bijtmuskusschildpad (Claudius angustatus) is een schildpad uit de familie modderschildpadden (Kinosternidae), en is de enige soort uit het geslacht Claudius.
Net zoals de meeste modderschildpadden leeft deze soort in Midden-Amerika, in Belize, noordelijk Guatemala en in Mexico in de staten Chiapas, Oaxaca en Veracruz. Vroeger werd ook de Mexicaanse staat Yucatán beschouwd als deel van het verspreidingsgebied, maar het is onduidelijk of de soort daar (nog) voorkomt. Laaggelegen gebieden als ondergelopen weilanden hebben de voorkeur. Omdat de soort klein blijft en niet zo'n hard schild heeft, wordt de schildpad voornamelijk in ondiepe wateren aangetroffen, uit de buurt van krokodillen die een belangrijke vijand zijn.
bijtmuskusschildpad bron : www.breedingturtles.com
Ondanks dat de bijtmuskusschildpad met een maximale schildlengte van nog geen 17 centimeter maar een klein schildpadje is, staat de soort bekend om de zeer venijnige beet die men nog lang zal heugen. De kop is relatief groot en doet denken aan soorten uit de familie bijtschildpadden (Chelydridae), de bovenkaak is haakvormig en scherp. Van in gevangenschap gehouden dieren is wel bekend dat ze wat tammer worden en zich laten oppakken zonder dat men voor de vingers hoeft te vrezen. De soort is vrij sterk aan water gebonden maar wordt soms op het land aangetroffen, er is ook bekend dat de schildpad zich ingraaft in de modder en zo een soort zomerslaap (aestivatie) houdt.
Zoals alle modderschildpadden maken planten geen of een zeer klein deel uit van het menu en leeft de schildpad carnivoor. Op het menu staan allerlei in het water levende dieren zoals vissen, amfibieën, slakken en wormen.
Claudius angustatus bron : schildpadden.net
De maximale schildlengte is 16,5 centimeter en het schild heeft drie lengtekielen die vooral bij juvenielen goed zijn te zien, ook hebben juvenielen een gele schildrand en gele vlekken op de kop. Het schild is vrij klein, en steekt niet uit, het buikschild is veel kleiner dan bij veel andere soorten en nog geen derde van het oppervlak van het rugschild. Volwassen dieren hebben een enigszins ovaal en glad schild, dat groen tot bruin van kleur is, de gele kleuren verdwijnen.
De kleuren en patronen kunnen vrij sterk verschillen, ondanks het ontbreken van ondersoorten.
Bijlzalmen komen oorspronkelijk uit Zuid-Amerika, waar hij leeft in het amazone-gebied van het land Guyana. De vissen worden vaak in aquaria gehouden, met name de C. strigata en de G. sternicla.
Het geslacht typeert zich door een zijdelings afgeplat lichaam, dat een opmerkelijke gelijkenis vertoont met een bijl. Deze aparte vorm van het lichaam heeft een functie.
In het wild zwemmen deze dieren in relatief grote scholen van 10 à 20 stuks dicht aan de oppervlakte. Hun dunne silhouet maakt ze al bijzonder lastig zichtbaar voor roofdieren, maar in geval van extreme nood bezitten deze vissen het vermogen om net als de vliegende vis zich met kracht uit het water te verheffen.
Dit gebeurt soms wel met twintig vissen tegelijk, wat een imposant gezicht is.
zilveren bijlzalm - Gasteropelecus sternicla
Bijlzalmen leven in de bovenste delen van het water. Ze zullen niet snel agressief worden en zijn daarom goed te houden in een aquarium.
Let wel op dat ze zich dankzij de plaatsing van de bek niet goed kunnen verdedigen en houd ze dus met rustige vissen.
Omdat deze vissen springen is het aan te raden een deksel of overkapping over het aquarium te plaatsen.
De bijlhorsmakreel (Chloroscombrus chrysurus) is een straalvinnige vis uit de familie van horsmakrelen (Carangidae) en behoort derhalve tot de orde van baarsachtigen (Perciformes).
De volwassen vis is gemiddeld 25 cm maar kan een lengte bereiken van 65 cm.
Engels : Atlantic bumper,Sapater, Casabe, Rooter
bijlhorsmakreel
Chloroscombrus chrysurus komt in zeewater en brak water voor.
De vis prefereert een subtropisch klimaat en heeft zich verspreid over de Grote en Atlantische Oceaan.
De diepteverspreiding is tot 55 m onder het wateroppervlak.
Chloroscombrus chrysurus is voor de beroepsvisserij van aanzienlijk belang, maar niet populair als hengelsportvis.
De bijengifkikker (Dendrobates leucomelas) is een pijlgifkikker uit het geslacht Dendrobates. De kikker wordt meestal gevonden in het noordelijke deel van Zuid-Amerika zoals Venezuela, Guyana en Brazilië. De bijengifkikker is een van de kikkers die zich vrij goed kan aanpassen aan een lagere vochtigheidsgraad.
Engels : Yellow-banded poison dart frog, ook gekend als yellow-headed poison dart frog of de bumblebee poison frog Duits : Gelbgebänderte Baumsteiger Frans : Dendrobates leucomelas
De bijengifkikker is een 30-40mm grootte zwart met gele tot oranje kikker. De gele of oranje tekening bestaat uit drie banden die dwars over het lichaam van de kikkers lopen op de kop, ter hoogte van de voorpoten en ter hoogte van de achterpoten. De banden lopen door op de voor en achterpoten.
De gele banden zijn meestal bezaaid met zwarte stippen, die de banden kunnen doen vervallen tot een netpatroon van gele lijnen. Het aantal zwarte stippen wordt talrijker met de leeftijd van de kikkers.
De kikkers worden gevonden in zeer natte regenwouden tot granieten bergen waarop ze in de enorme Bromelia leven. Op deze granieten bergen koelt de temperatuur af naar zeker 15 graden en kan het overdag gemakkelijk erg warm worden (meer dan 40 graden).
De kikkers kunnen zich hier handhaven door zich terug te trekken in Bromelia en onder granieten rotsblokken.
Pijlgifkikkers hebben hun algemene naam te danken aan de indianen van de tropische regenwouden, die hun pijltjes over de giftige (curare) slijmhuid van de kikkertjes wrijven.
De bigkikker komt voor in tropisch Afrika; van Senegal tot Somalië en via Zambia en Mozambique tot in Zuid-Afrika. Zanderige en vochtige streken hebben de voorkeur, liefst in bossige omgevingen met veel vegetatie en het is een typische bodembewoner die nooit klimt. Deze soort is een van de weinige kikkers die echt diepe holen onder de grond graaft, en niet vaak bovenkomt behalve als het regent. Dan kruipen de kikkers massaal naar boven om te jagen en omdat ze kunnen verdrinken. Ze zijn dan massaal bovengronds te zien wachtend in de bladerlaag op prooidieren, bij droogte kruipen de kikkers weer in het hol. Ook de eitjes worden in een tunnel gelegd, waarna de pas uitgekomen kikkervisjes zich in een ondergronds vijvertje ontwikkelen. Ook worden de larven wel door de ouderdieren naar vijvertjes gebracht, waar ze een belangrijke voedselbron zijn voor schildpadden.
bigkikker
De bigkikker wordt maximaal 4 centimeter lang en heeft een rond en dik lichaam met kleine achterpootjes waarmee niet goed gesprongen kan worden. De kop is zo klein en met het lichaam vergroeid dat het lijkt of er een deel van af is gehaald; vandaar de wetenschappelijke geslachtsnaam hemisus, wat half betekent. Deze afgeplatte kop wordt gebruikt om te graven, de puntige snuit wordt in de grond gewoeld, en de zeer brede voorpoten slaan het zand naar achteren. De basiskleur is lichtbruin met over het hele lijf kleine ronde vlekjes die meestal donkerbruin tot -groen zijn.
Het voedsel bestaat uit termieten, ook soorten die gemeen bijten en/of erg giftig zijn, de pad-achtige kikkers hebben een erg dikke huid. Ook mieren en wormen worden wel eens gegeten. De belangrijkste vijand is het weer; bij aanhoudende droogte overleven de kikkervisjes het niet.
Vaak kent de bigkikker zeer goede of juist zeer slechte jaren, waardoor het aantal exemplaren het ene jaar sterk achteruit gaat en enkele jaren later weer sterk toeneemt. Veel soorten schildpadden eten graag de larven en in gebieden met veel schildpadden is de bigkikker vaak zeldzamer.
De bicolor papegaaivis (Cetoscarus bicolor) is een vissoort uit de familie papegaaivissen (Scaridae) van de orde baarsachtigen (Perciformes).
Het geslacht van deze vis, Cetoscarus, is monotypisch.
Door zijn mooie kleur wordt de vis gehouden als zoutwater-aquariumvis.
De bicolor papegaaivis leeft in tropische wateren, op een diepte van 1 tot 30 meter en wordt gevonden van de Rode Zee, de Indische Oceaan en de Stille Oceaan tot in de Caribische Zee.
De mannetjes zijn territoriaal en vormen een harem.
Grote exemplaren van vrouwtjes kunnen van geslacht veranderen tijdens de ontwikkeling.
De vis voedt zich voornamelijk met algen.
Cetoscarus bicolor
auteur : flickr gebruiker Leonard Low CC 2.0
Het bermpje (Barbatula barbatula) is een in Europa inheemse bodemvis. Tot recentelijk werd het bermpje bij de familie van de Modderkruipers (Cobitidae) ingedeeld. Sinds enige tijd echter wordt hij ingedeeld in de familie van de Steenkruipers (Balitoridae).
Engels : stone loach Duits : Schmerle of Bartgrundel Frans : loche franche
bermpje
Het bermpje wordt tot 15 cm lang. Hij heeft een onderstandige bek en een zestal tasters bij zijn bek. Het bermpje kan in beken op de zandgrond plaatselijk vrij talrijk voorkomen mits de omstandigheden gunstig zijn. Hij heeft een voorkeur voor relatief ondiep water (10-25cm) dat middelmatig snel stroomt. Hij verbergt zich hier overdag onder en tussen objecten zoals stenen en hout. Hij kan echter ook in de oeverzone van rivieren voorkomen, zij het dan minder talrijk.
Het bermpje wordt 's nachts actief en jaagt dan op kleine waterinsecten en wormen. De soort is niet erg gevoelig voor vervuiling, maar wel voor normalisatie en kanalisatie van beeklopen en (kleine) rivieren.
De berkenmuis (Sicista betulina) is een huppelmuis die voorkomt in de bossen van Oost-Europa tot Centraal-Azië. Het is een van de kleinere Europese knaagdieren.
De berkenmuis komt voor van Zuid-Finland en de Baltische staten oostwaarts tot ver voorbij het Baikalmeer. Geïsoleerde populaties leven ook in Sleeswijk-Holstein in Duitsland, Denemarken, Zuidwest-Tsjechië & Oost-Oostenrijk, de Karpaten en in West-Scandinavië. De verwante driekleurige muis leeft meer ten zuiden van zijn verspreidingsgebied.
Engels : Northern Birch Mouse Duits : Waldbirkenmaus of Streifenhüpfmaus Frans : siciste de bouleau
Hij is te herkennen aan een zwarte streep van circa 3 mm breed, die over zijn rug loopt van de kop tot de staart. Van andere muizen met een rugstreep die in dezelfde regio voorkomen, de driekleurige muis (Sicista subtilis) en de brandmuis (Apodemus agrarius), is hij te onderscheiden door de veel langere staart, die over het algemeen anderhalf keer zo lang is als de rest van zijn lichaam. Tijdens het rennen krult hij vaak zijn staart omhoog. De brandmuis wordt veel groter dan de berkenmuis, de driekleurige muis is ongeveer even groot. De bovenlip van de berkenmuis is niet gespleten, zoals bij andere muizen. De berkenmuis kan de buitenste tenen van de voor- en achterpoten onafhankelijk bewegen, als een duim, wat het dier ondersteuning geeft bij het klimmen.
De berkenmuis wordt tussen de 50 en 70 millimeter lang, en hij heeft een staart die 76 tot 110 millimeter kan bereiken. Hij weegt tussen de 5 en 13 gram. De berkenmuis is het zwaarst in de aanloop naar de winterslaap.
De berkenmuis heeft een voorkeur voor loofbossen en gemengde bossen met een dichte ondergroei, waar hij voornamelijk leeft in de dichtbegroeide, vochtige tot drassige en koele plekken van het bos. In het noorden van zijn verspreidingsgebied leeft hij vooral in berkenbossen, in het zuiden leeft hij voornamelijk in bergwouden. Zo leeft hij in de Karpaten voornamelijk in sparrenbos. De berkenmuis is een goede klimmer en klimt regelmatig in bomen, alhoewel hij ook vaak op de grond te vinden is.
De berkenmuis is een nachtdier. Hij eet voornamelijk insecten en larven, aangevuld met granen, vethoudende zaden en bessen. Hoewel hij goed kan klimmen maakt hij zijn nest onder de grond in een zelfgegraven hol of op de grond in een omgevallen boom. Het nest is een ronde bal, gemaakt van gras en mos. In oktober kruipt hij in een klein holletje in de grond voor een winterslaap van minstens zeven maanden. In april of mei ontwaakt hij pas weer. Voor de winterslaap bouwt een vetreserve op waardoor hij ruim 12 gram kan gaan wegen. Tijdens de winterslaap kan zijn lichaamsgewicht met wel 50% zakken.
De bergskink (Plestiodon callicephalus) is een hagedis uit de familie skinken (Scincidae). De soort behoorde lange tijd tot het geslacht Eumeces.
De bergskink wordt ook wel gezien als ondersoort van de vierstreepskink (Eumeces tetragrammus), maar deze indeling is niet algemeen aanvaard vanwege afwijkende lichaamskenmerken en een ander verspreidingsgebied.
De bergskink komt voor in de Verenigde Staten (Arizona en zuidwestelijk New Mexico) en in Mexico (Nayarit en Jalisco), maar in het grootste deel van dit gebied komen slechts lokale populaties voor en in een aantal streken is de soort sterk bedreigd, met name als gevolg van het verdwijnen van de natuurlijke habitat.
De bergskink wordt maximaal 22 centimeter lang, de kleur is donkerbruin, de hagedis is relatief eenvoudig te herkennen aan het strepenpatroon; twee lichte strepen aan weerszijden van de rug beginnend boven het oog tot net achter de achterpoten. Op de kop zitten twee strepen beginnend bij de neuspunt die op het midden van de kop samenkomen en een duidelijk zichtbare Y vormen. Hieraan heeft de soort ook de wetenschappelijke naam te danken, calli betekent mooi en cephalus betekent hoofd.
Kenmerkend is echter de blauwe staart. Hoewel er vele skinken zijn die als juveniel een knalblauwe staart hebben, vervaagt deze felle kleur als de dieren geslachtsrijp worden. Bij de bergskink houden echter ook oude exemplaren een blauwe staartkleur, wat ze erg opvallend maakt. Is de originele staart eenmaal afgeworpen, ook wel autotomie genoemd, dan is de 'nieuwe' staart meestal donkerder tot zwart.
De bergskink heeft niet echt een voorkeurshabitat, zo wordt hij aangetroffen in rotsige eikenbossen in dalen langs stroompjes, stenige hellingen en ook wel laaglanden. Wel is er de behoefte aan een strooisellaag om in te jagen en de eitjes in af te zetten.
Het is een bodembewonende soort die in nood in een boom schiet, maar meestal op de bodem te vinden is.
De skink kan heuse duikvluchten maken in de bladeren, om zo aan predatoren te ontsnappen. Het voedsel bestaat voornamelijk uit insecten zoals krekels, die overdag worden bejaagd want 's nachts schuilen ze onder stenen of in zelfgegraven holletjes.
De bergparelmoervlinder (Boloria napaea) is een dagvlinder uit de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders.
De vlinder leeft in Europa in hoogvenen, heideterreinen en bergweiden. In Noord-Amerika en Azië wordt de soort daarnaast ook op vochtige toendras gevonden.
Engels : Mountain Fritillary Duits : Ähnliche Perlmutterfalter Frans : Nacré des renouées
De soort komt in Europa voor in drie verschillende gebieden. In de Alpen, berggebieden in noordelijk Scandinavië en zeer plaatselijk in het oostelijk van de Pyreneeën.
In Noord-Amerika is ze te vinden in Alaska, het noordwesten van Canada en in kleine losse populaties in het Canadese deel van de Rocky Mountains, Alberta en in Wyoming. In Azië komt de bergparelmoervlinder voor in Siberië, de Altaj en de Oblast Amoer.
De bergparelmoervlinder heeft in Europa viooltjes, in het bijzonder Viola biflora, en knolduizendknoop (Polygonum viviparum) als waardplant. In Noord-Amerika wordt behalve knolduizendknoop ook Polygonum bistortoides als waarplant gebruikt.
De vrouwtjes leggen de eitjes één voor één op deze planten en de rupsjes eten hier na het uitkomen van. Afhankelijk van de weersomstandigheden overwinteren de rupsen één of twee keer. De vliegtijd is in juni, juli en augustus.
De bergluzernevlinder (Colias phicomone) is een dagvlinder uit de familie Pieridae, de witjes. De soort komt voor in het Cantabrisch gebergte, de Pyreneeën, de Karpaten en de Alpen. De spanwijdte bedraagt 40 tot 50 millimeter. Hij vliegt op een hoogte van 900 tot 2800 meter.
Engels : Mountain Clouded Yellow Duits : Alpen-Gelbling of Grünliche Heufalter Frans : Candide
colias phicomone rups
De bergluzernevlinder komt zelden voor in valeien.
De waardplanten komen uit de vlinderbloemenfamilie. De vliegtijd is van juni tot en met augustus. De rups overwintert.
De bergduivel (Moloch horridus) is een bodembewonende hagedis uit de familie agamen (Agamidae). De bergduivel leeft in kurkdroge streken in midden Australië, de hagedis is endemisch. De habitat bestaat uit woestijnen en halfwoestijnen, de agame is gebonden aan een klein aantal van de 63 in Australië voorkomende mierensoorten uit het geslacht Iridomyrmex, en met name Iridomyrmex flavipes, welke in de zandgrond nesten maakt.
Engels : Thorny Devil, Thorny Dragon, Mountain Devil, Thorny Lizard, of de Moloch Duits : Dornteufel, ook Wüstenteufel of Moloch Frans : Moloch, moloch hérissé of diable cornu
bergduivel
De bergduivel heeft een bizarre bouw en ziet er met enige fantasie uit als een wandelende doornstruik. De lengte is ongeveer 20 centimeter inclusief staart. Het gehele lichaam is bezet met grote, harde, puntige stekels. Op de rug, nek en kop zitten nog grotere 'doorns', vooral twee boven de ogen en twee in de nek; als ze worden aangevallen buigen ze het hoofd naar beneden waardoor deze nekstekels worden opgericht en het niet mogelijk is om de hagedis door te slikken. Het lichaam is veelal bruin en beige gebandeerd met een witte of gele flankstreep. Een typisch kenmerk is de motoriek, in tegenstelling tot de meeste hagedissen is de bergduivel erg traag en kan niet rennen, klimmen of zwemmen.
Moloch horridus in het Kalbarri National Park, Australië auteur : Wouter! CC 3.0
De bergduivel eet vrijwel uitsluitend mieren en is dus formicivoor, net zoals een miereneter. Andere hagedissen die formicivoor zijn vindt men binnen het geslacht Phrynosoma. De bergduivel zoekt vaak één van de vaste looproutes van de mieren naar een vocht- of voedselbron, en begint te slurpen tot er geen mier meer over is, waarna ze op zoek gaan naar een nieuw pad. De nesten worden ongemoeid gelaten om een massale aanval van de soldaten te voorkomen. Omdat de mieren klein zijn en een enkele mier niet veel voedingsstoffen bevat worden per maaltijd tot 2000 mieren gegeten.
Thorny Devil in West-Australië foto : Mila Zinkova CC 3.0
Opname van vocht geschiedt niet via de bek, maar via de poten en huid; tussen de doorns lopen kleine kanaaltjes die water in een plas waar het dier in staat of dauwdruppels die aan de huid worden gevormd omhoog transporteren. De werking is hetzelfde als sappen in de nerven in een boom en grondwater dat opstijgt; door de dunne buisjes treedt capillaire werking op. Deze buisjes lopen door tot aan de mondhoeken, waar het vocht wordt afgegeven in de bek.
Varanus bengalensis, deze soort wordt tot bijna twee meter lang en komt zoals de naam al doet vermoeden onder andere voor rond de Bengaalse Zee. Het habitat bestaat uit dorre rotsachtige streken met enige vegetatie. Het voedsel bestaat uit grote insecten, knaagdieren slangen, hagedissen en eieren, zowel van reptielen als vogeleieren. Zoals alle varanen wordt de tong gebruikt als reukorgaan dankzij het orgaan van Jacobson maar de hagedis kan ook goed zien en horen.
Het is een typische bodembewoner die nooit klimt, maar goed kan zwemmen en zo sloten en kleine meren oversteekt. Deze soort is niet gevaarlijk voor de mens tenzij de varaan in het nauw wordt gedreven, want dan bijt hij flink en de staart kan als slagwapen worden gebruikt. De ondersoort V. b. bengalensis komt voor in Pakistan, Iran, Afghanistan, Nepal, India en Sri Lanka. De ondersoort V. b. nebulosus wordt tegenwoordig ook wel als aparte soort gezien en leeft in China, Thailand, Laos, Cambodja, Bangladesh, Vietnam, Birma, Maleisië, Sumatra en Java. Deze waslijst aan landen als verspreidingsgebied is onder andere te danken aan het feit dat deze varaan als zeer nuttig wordt beschouwd. Hij is te klein om huisdieren te verschalken, maar eet muizen, ratten, giftige slangen en slangeneieren, overigens ook vogel- en (ratten-etende) slangeneieren.
Zeer jonge dieren tot een jaar zijn zwart met een gele buik en keel en rijen kleine vlekjes op de rug, en jonge dieren tot 5 jaar zijn zwart met een zeer dichtbezaaid patroon van zeer kleine ronde gele of witte vlekjes met een witte buik. Oudere dieren zijn grijs en de vlekjes zijn nog maar nauwelijks te zien, ook hebben de dieren een vrij kleine en spitse kop en zoals alle varanen een zeer lange nek en idem staart.
De bemoste boomkikker (Rhacophorus everetti) is een kikker uit de familie schuimnestboomkikkers (Rhacophoridae).
Er zijn twee ondersoorten; (R. e. mascroscelis) en (R. e. everetti), waarvan de laatste alleen in de Filipijnen leeft en de eerste juist alleen op Borneo voorkomt.
Bemoste boomkikker
Deze soort komt voor op de Filipijnen en het eiland Borneo; Maleisië en Brunei. Het biotoop bestaat uit hoge bomen van het tropisch regenwoud in bergachtige en vochtige omgevingen meestal bij water. Voor de voortplanting wordt een schuimnest gemaakt in een boom of tussen de bladeren. De kikkervisjes die hier uit komen hebben echter wel oppervlaktewater nodig voor de verdere ontwikkeling, anders drogen ze uit en daarom hangen schuimnesten altijd boven oppervlaktewater. Het voedsel bestaat uit kleine ongewervelden, vooral vliegen en muggen. Deze kikker is nachtactief en verschuilt zich overdag in bomen en tussen struiken.
Rhacophorus everetti auteur : Alexander Haas
De bemoste boomkikker wordt maximaal 5 centimeter lang en heeft zeer grote ogen en de huid van deze soort is zo grof dat het lijkt of er een pluk mos op groeit, maar dit zijn onregelmatige wratten in combinatie met kleine uitsteekseltjes op de huid. Ook de tekening is zeer onregelmatig; een zwarte en bruine vlektekening op een olijf- tot meestal donkergroene rug, de buik is geel tot witgeel. De tenen zijn erg lang, de hechtschijven sterk vergroot en de pupil is horizontaal.
(2) 
boven Bengaalse varaan
auteur : Alexander Haas
