Het Beneventaanse minuskel was een middeleeuws schrift dat is vernoemd naar het hertogdom van Benevento in Zuid-Italië. Het schrift werd toegepast van eind 8e tot de 13e eeuw in het zuiden van Italië en in de regio Dalmatië, waar nu Kroatië ligt.
Het Beneventaans werd soms ook Longobarda of Gotisch genoemd, maar omdat de historicus en paleograaf E.A. Lowe als eerst de naam Beneventaans gebruikt heeft, wordt deze naam tegenwoordig vooral gebruikt.
Er waren twee belangrijke plekken waar het Beneventaans toegepast werd, namelijk in het klooster op de rotsachtige Monte Cassino heuvel en in Bari. De Bari-Beneventaanse schriftsoort is gegroeid uit het Montecassijnse Beneventaans schrift. Beide waren ze weer gebaseerd op het Romaanse cursieve schrift.
In het algemeen is het Beneventaans minuskel een hoekig schrift. Een ander kenmerk van dit schrift is dat de letters van een woord op een speciale manier met elkaar verbonden zijn door middel van ligaturen. Neem bijvoorbeeld de letter t; deze letter kan verschillende vormen aan nemen, maar dat hangt van het woord af waar het in staat. De horizontale lijn in deze letter kan aan het eind van het woord langer worden. Dit kan ook wel eens voorkomen bij de letter e; als deze letter in het midden van het woord staat, dan is het als een gewone e geschreven. Staat deze letter aan het eind van een woord, dan komt er een klein staartje aan, de zogeheten e caudata. De letter d heeft een omhooggaande streep, maar deze kan soms ook wat schuiner naar links geschreven worden.
Het Beneventaans schrift heeft een unieke wijze van afkorting en verlenging in een woord. Ook komt het wel eens voor dat er een letter uit een woord verdwijnt. Als dit gebeurt, wordt er een macron ( ¯ ) - een diacritisch teken - boven de vorige letter geplaatst, zodat je kunt zien welke letter er is weggelaten. Ook werd er regelmatig aan interpunctie gedaan in het Beneventaans schrift. Dit kwam weinig voor in andere schriften uit die tijd.
Belonefobie (Grieks: belone = naald), ook wel naaldenfobie, aichmofobie genoemd, wordt omschreven als een angst voor scherpe objecten zoals pinnen en naalden. Een belonefobie hangt vaak nauw samen met een bloedfobie oftewel hematofobie.
Personen met een angst voor naalden ervaren een vorm van angst en emotionele beroering die compleet ontwrichtend werkt in hun dagelijkse bezigheden.
Ongeveer 10% van de bevolking heeft last van een naaldenfobie. Het komt heel vaak voor dat kinderen een angst voor naalden hebben. De meeste kinderen groeien hier volledig overheen naarmate ze ouder worden. Wanneer hier geen serieuze aandacht aan besteed wordt, ontstaat er mogelijk op latere leeftijd een zeer ernstige vorm van een naaldenfobie waardoor vaak medische zorg vermeden zal worden.
geen last van belonefobie
Een herinnering van wanneer de fobie is ontstaan is vaak alleen de eerste herinnering van een fobische reactie. De traumatische gebeurtenis zelf is meestal een routineprocedure die zonder al te veel problemen is verlopen.
Sommige personen voelen in geringe mate een oncomfortabel gevoel wanneer ze blootgesteld worden aan hun angst voor naalden terwijl anderen door hun angst voor naalden medische behandelingen totaal vermijden. Het vermijden van medische hulp als gevolg van een naaldenfobie heeft tot gevolg dat duizenden personen vroegtijdig overlijden.
Het Belgisch hof is de hofhouding van de koning van België. Belangrijkste onderdeel van het hof is het Huis van de Koning, dat de Koning der Belgen bijstaat in het uitoefenen van zijn taak als staatshoofd.
Het Huis van de Koning bestaat uit zeven autonome Departementen onder leiding van het Directiecomité van het Hof. Dit comité is belast met het algemeen beleid van het Paleis en het bevorderen van de communicatie en de coördinatie tussen de departementen en met de Huizen van de Prinsen en Prinsessen. Het Directiecomité bestaat uit de hoofden van de zeven Departementen van de hofhouding.
Tot 2006 was er ook een Grootmaarschalk van het Hof, wiens ambt vergelijkbaar was met dat van een grootmeester. Tegelijk met het vertrek van grootmaarschalk Franck De Coninck in oktober 2006 werd ook het ambt zelf afgeschaft en werden zijn taken verdeeld over de hoofden van het Departement Economische, Sociale en Culturele zaken en het Departement Protocol van het Huis van de Koning, aangevuld met een nieuw opgericht Departement Buitenlandse Betrekkingen.
Het werkpaleis van de koning in Brussel foto : Santi Oliveri CC 2.5
De zeven Departementen van het Huis van de Koning zijn:
- Het Kabinet van de Koning. Dit wordt geleid door de Kabinetschef, die belast is met politieke en administratieve zaken en onderhoudt de contacten met de regering, de politieke en andere maatschappelijke organisaties. De Kabinetschef wordt bijgestaan door een Adjunct, de Juridische Adviseur, de Persadviseur en de Archivaris. De huidige kabinetschef is sinds 1983 Jacques van Ypersele de Strihou.
- Het Militair Huis van de Koning. De Chef van dit Huis adviseert de koning over militaire zaken, zowel binnenlands als buitenlands. De chef van het Militair Huis is een opperofficier, die wordt bijgestaan door adviseur met de rang van hoofdofficier. Tot het Militaire Huis behoren ook de ordonnansofficier en de vleugeladjudanten. De ordonnansofficieren verblijven in de nabijheid van de koning, terwijl de vleugeladjudanten hem vertegenwoordigen bij activiteiten waarbij hij niet zelf aanwezig kan zijn. Tenslotte is het Militair Huis verantwoordelijk voor het informaticasysteem van het Paleis.
- De Civiele Lijst van de Koning. De intendant hiervan heeft de leiding over het personeel en de financiën van de hofhouding. Hij wordt daarin bijgestaan door de Directeur van de Logistiek der Koninklijke Paleizen, de Commandant van de Koninklijke Paleizen en de Schatbewaarder van de Civiele Lijst van de Koning.
- Het Departement Buitenlandse Betrekkingen. Het hoofd van dit departement houdt de koning op de hoogte van de internationale politiek en adviseert op diplomatiek vlak tijdens zijn officiële bezoeken aan het buitenland. Ook onderhoudt hij de contacten met buitenlandse diplomatieke vertegenwoordigers.
- Het Departement Protocol. Dit staat onder leiding van de Protocolchef van het Hof, die verantwoordelijk is voor de organisatie van alle openbare activiteiten van de koning en de koningin, zowel audiënties, recepties e.d. ten paleize, als officiële optredens en bezoeken elders.
- Het Departement Rekwesten. Het hoofd hiervan is verantwoordelijk voor de behandeling van verzoeken en vragen om sociale hulp die gericht zijn aan de koning of andere leden van de Koninklijke Familie.
- Het Departement Economische, Sociale en Culturele zaken. Het hoofd hiervan treedt op als adviseur voor activiteiten van economische, sociale en culturele aard.
Naast deze departementen is er het Veiligheidsdetachement, onder leiding van een Hoofdcommissaris, dat verantwoordelijk is voor de bescherming van de koning en zijn familie, alsmede voor de bewaking van de koninklijke domeinen.
Aan het Belgische Hof zijn daarnaast, sinds de dood van Koning Boudewijn in 1993, ook nog twee andere Huizen verbonden, namelijk:
- het Huis van Koningin Fabiola - het Huis van de Hertogen van Brabant
Andere leden van de Koninklijke Familie beschikken over een eigen Dienst.
Aan het Belgische Hof zijn er ongeveer een vijftigtal hofdignitarissen ("dienaren van de Kroon") in dienst voor de Koninklijke Familie. Onder de hofdignitarisen werken dan nog eens ongeveer 170 personen: een zeventigtal bedienden, een vijftigtal arbeiders en een vijftigtal dienaren uit de Koninklijke Huishouding. Allen moeten aan strenge criteria voldoen: ze moeten tweetalig zijn, geen politieke kleur bezitten, maar vooral een strikte discretie garanderen.
De hofdignitarissen zijn:
het hoofd van het Departement Economische, Sociale en Culturele Zaken
de Kabinetschef van de Koning
de Chef van het Militair Huis van de Koning
de intendant van de Civiele Lijst van de Koning
het hoofd van het Departement Buitenlandse Betrekkingen
het hoofd van het Departement Protocol
het hoofd van het Departement Rekwesten
de vleugeladjudanten van de Koning
de grootmeester van het Huis van Koningin Fabiola
het hoofd van het Huis van de Hertogen van Brabant
de adjunct-kabinetschef van de Koning
de commandant van de Koninklijke Paleizen
de adviseurs en attachés
bij het Kabinet van de Koning,
bij het Militair Huis van de Koning,
bij de Civiele Lijst van de Koning,
bij het Kasteel Belvédère,
bij het Huis van Koningin Fabiola,
bij Prins Filip,
bij Prinses Mathilde,
bij Prinses Astrid en bij Prins Laurent
de ordonnansofficieren van de Koning en van Prins Filip
de secretarissen van Koningin Paola en Koningin Fabiola
de archivarissen van de Koning
de schatbewaarder van de Koning
de notaris van de Koning
de architect van de Koning
de lijfarts van de Koning
de eredames van Koningin Paola en Koningin Fabiola
Belgica is de naam van twee Belgische onderzoeksschepen. Ze zijn genoemd naar de Romeinse naam voor het noorden van Gallië.
De eerste Belgica werd gebouwd in 1884 in Svelvik (Noorwegen). Het stoomschip heette toen nog Patria. Het was 36 m lang, 7,6 meter breed en 4,1 meter diep, woog 336 ton, en had een houten romp.
Het schip was oorspronkelijk gebouwd als walvisvaarder en robbenjager, maar werd door Adrien de Gerlache voor de Belgische Antarctische Expeditie gekocht. De Gerlache noemde het schip "Belgica", en vertrok er op 16 augustus 1897 vanuit Antwerpen mee naar Antarctica.
Het schip en zijn bemanning, onder wie Roald Amundsen, brachten als eersten de winter op Antarctica door, toen het schip op 28 februari 1898 vastraakte in het ijs. Pas 13 maanden later kon het schip via een door de bemanning zelf gegraven kanaal losbreken. Op 5 november 1899 keerde het in Antwerpen terug.
De Belgica werd later gekocht door de graaf van Orléans, die samen met Adrien de Gerlache aan verschillende andere expedities deelnam. Na de Eerste Wereldoorlog werd de Belgica gebruikt als drijvende visfabriek bij de Lofotenvisserij. In de meidagen van 1940 werd het door de Britten gebruikt als drijvende munitieopslag. Op 19 mei 1940 werd het schip tijdens een Duitse luchtaanval tot zinken gebracht in een fjord nabij Harstad.
De vzw Belgica Genootschap, met in het bestuur o.a. de kleinzoon van Adrien de Gerlache, en Antarctica-veteranen Prof. Dr. Tony Van Autenboer en Prof. Dr. Walter Loy, ondersteunt wetenschappelijk onderzoek in verband met een eventuele berging, conservatie en tentoonstelling van de Belgica als belangrijk stuk maritiem erfgoed.
De Steenschuit vzw is in 2007 gestart met de bouw van een replica in Boom.
bron : NOAA Belgica voor anker in Mount William - Antarctica
De huidige Belgica is een onderzoeksschip van de Belgische regering, en wordt bemand door de Belgische Koninklijke Marine. Het schip is geregistreerd als A962. De thuishaven is Zeebrugge.
Het beheer van de Belgica en haar wetenschappelijke uitrusting, evenals de organisatie en planning van de wetenschappelijke zeereizen, worden door de Beheerseenheid van het Mathematisch Model van de Noordzee en het Schelde-estuarium, kortweg BMM, uitgevoerd.
Het schip werd gedoopt in 1984 door Koningin Fabiola, en is 50,9 meter lang, 10 meter breed en 5,7 meter hoog. Het schip weegt netto 232 ton, en volledig bemand en geladen 765 ton.
Het hoofddoel van het schip is om de Noordzee fauna en flora in het oog te houden door allerlei gegevens (biologisch, chemisch, fysiek, geologisch en hydrodynamisch) te verzamelen. Het schip opereert als een volledig uitgerust laboratorium en werkt samen met Belgische universiteiten en andere wetenschappelijke instituten.
Eén van de veelvuldige gebruikers van de Belgica, is het ILVO-Visserij van het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap. Het schip wordt hier ingezet voor het doen van stockramingen van commerciële vissoorten, het monitoren van menselijke verstoringen van het mariene miliieu en het uittesten van technische innovaties in verband met boomkorvisserij.
Het schip heeft ook een belangrijke taak om bij olievlekken de omgeving te onderzoeken.
A 962 Belgica oceanografisch schip van de Belgische marine bron : LtCdr Peter Ramboer (Belgian Marine) auteur : Hans Hillewaert (Lycaon) CC 2.5
De belga was tussen 1926 en 1944 de munteenheid in België.
De bedoeling was de Belgische munt te onderscheiden van de Franse frank. Eén belga was gelijk aan vijf Belgische frank (BEF). De frank verdween niet, omdat de munten en biljetten altijd zowel de waarde in belga als in frank vermeldden.
De waarde van de belga was gelijk aan vijf Luxemburgse franken, zoals voor de invoering van de belga de waarde gelijk was aan één Belgische frank. Dit conform het dienaangaande bepaalde in het verdrag van 1921 waarmee de Belgisch-Luxemburgse Economische Unie werd opgericht. In 1935 devalueerde de Luxemburgse frank (LF) met 25%, waarna de belga evenveel waard werd als vier Luxemburgse franken. Tijdens de periode 1941-1944 werd de LF vervangen door de Duitse Reichsmark.
Na de Tweede Wereldoorlog (in het grootste deel van België al in 1944) verdween de belga en werd weer alleen de Belgische frank (BEF) gebruikt. Deze werd in waarde gelijkgesteld aan één Luxemburgse frank.
De belbus is een vorm van vraagafhankelijk openbaar vervoer. Deze busdienst rijdt alleen als er is gereserveerd. De naam bel-bus verwijst naar de veelal telefonische reserveringsmogelijkheden.
Belbussen zijn ingevoerd om dunbevolkte gebieden te bedienen, waar een regelmatige busdienst onrendabel zou zijn omdat de bussen meestal leeg zouden rijden.
Een belbus heeft een aantal vastgestelde haltes maar rijdt niet volgens een vaste route of een vaste dienstregeling. De bus stopt enkel aan de haltes die vooraf zijn aangevraagd. Om van de belbus gebruik te maken moet men vooraf reserveren bij de vervoermaatschappij (bijvoorbeeld De Lijn in Vlaanderen of Arriva in Nederland) en aangeven aan welke haltes waar men wil op- en afstappen en op welk tijdstip men wil aankomen. De maatschappij deelt dan het uur van vertrek mee.
Een rit met de belbus kost evenveel als een rit op een normale buslijn.
Belbussen zijn in de regel kleiner dan normale bussen ("minibussen" met een capaciteit van ca. 10-15 passagiers). Over het algemeen zijn belbussen ook geschikt om een autonoom reizende rolstoelgebruiker te vervoeren.
Het vervoer van de belbus kan worden uitgevoerd door de openbaar vervoerder zelf of door een onderaannemer (bijvoorbeeld een lokaal taxibedrijf).
De eerste belbus in België was deze van Veurne-Alveringem-Roesbrugge (nu belbus 59 Veurne Zuid-West genoemd) in de Westhoek. Die ging van start eind 1991. Ondertussen bestaan er in Vlaanderen al 123 belbusgebieden (12 in de provincie Antwerpen, 35 in Limburg, 31 in Oost-Vlaanderen, 15 in Vlaams-Brabant en 30 in West-Vlaanderen).
Ook in de Rotterdamse deelgemeente Hillegersberg-Schiebroek rijdt een Belbus. Het betreft een vrijwilligersproject van de Stichting Wijkvervoer Hillegersberg-Schiebroek.
Een bef (van het Frans bavette = morsslab) is een ornament van de beroepskledij, dat tegenwoordig gedragen wordt door de magistratuur en de clerus. Het gaat hier om een platte kraag, reeds in de 17e eeuw bekend. Deze werd vanaf ca. 1660 en gedurende de gehele 18e eeuw gedragen. Een wit gesteven, plat linnen stuk (soms met plooien) onder de kin gedragen en om de hals met bandjes vastgeknoopt. In latere tijden werd de bef gebruikt door predikanten, rechters, advocaten, professoren etc.
Pierre van schuppen-Largilliere met een Historische cravatte met kant auteur : Andreas Trepte CC 2.5
Dit witte doekje wordt met een wit strikje of knoopje vastgemaakt aan de toga. Dit gebruik is overgebleven van de herenmode uit het Ancien Régime. Heren droegen een das die rondom de hals werd geknoopt en afgezet met kloskant. Hoge edelen droegen een das (cravatte) met naaldkant, bij voorkeur Venetiaanse naaldkant. Na de Franse Revolutie verdween deze das uit de herenmode evenals de fijne kant.
Tegenwoordig is deze dasvorm enkel nog te vinden bij leden van een zittend gerechtshof. Hoge magistraten dragen een bef versierd met imitatiekant. Voor advocaten wordt dit stuk stof eenvoudig geplisseerd. Het befje kan ook met klittenband aan de toga worden vastgemaakt.
De bef voor clerici ontstond rond 1620 en werd algemeen tot in het midden van de 20e eeuw gedragen. Daarna werd hij vervangen door een Romeinse boord. De Broeders van de Christelijke Scholen dragen nog steeds een witte bef. In Vlaanderen werd deze kraag een rabat genoemd. Gentse seminaristen droegen tot in de jaren '30 van de vorige eeuw een rabat. Bij de geestelijkheid bestond de bef uit 2 stroken zwarte stof, afgezet met een witte boord.
De beet, bét of beis (Nederlands-Jiddisch) is de tweede letter uit het Hebreeuws alfabet. De letter wordt uitgesproken als een b of een w. Het Hebreeuwse woord voor alfabet is אלף-בית of allef-beet en bestaat uit zijn eerste twee letters de allef en de beet. De letter beet komt verder bijvoorbeeld voor als tweede letter in het Hebreeuwse woord sjabbat: שבת.
beet auteur : BK
De letters van het Hebreeuws alfabet komen ook overeen met cijfers, de bet is de Hebreeuwse twee. De term beisje werd vroeger voor 0,10 gulden gebruikt als verbastering van beet oftewel twee stuivers. Vergelijkbaar hiermee was lammetje als verbastering van lamed oftewel 30 stuivers = 1,50 gulden.
De Israëlische veiligheidsdienst heet Sjien Beet, een acroniem van de naam Sjeroet bitachon wat veiligheidsdienst betekent. De tegenwoordige naam is Sjeroet bitachon klali, dat ook wel wordt afgekort tot Sjabak.
De bedwants (Cimex lectularius)is een klein insect en wordt 5 tot 6 millimeter lang. De kleur is roodbruin tot bruin, net vervelde exemplaren zijn lichter maar kleuren bij. Het lichaam is breed en sterk afgeplat. Net als vlooien, waar bedwantsen overigens niet aan verwant zijn, hadden bedwantsen ooit vleugels, maar hebben deze in de loop der tijd weer grotendeels verloren. De restanten zijn zichtbaar als twee kleine 'flapjes' achter het halsschild. Op het achterlijf zijn verticale rijen haren aanwezig, waardoor de wants gestreept lijkt.
bedwants(Cimex lectularius) auteur : Photo Credit: Piotr Naskrecki
De bedwants leeft van bloed van onder andere de mens, en dankt de naam aan de plek in huis waar doorgaans de meeste bedwantsen zich bevinden, namelijk in en rond het bed. De bedwants prikt met zijn steeksnuit door de huid, deze bestaat uit een buisje dat bloed zuigt en een tweede dat verdovende en antistollende stoffen injecteert. Hierdoor voelt men de beet niet en stolt het bloed minder snel wat de stroom op gang houdt tot de wants genoeg heeft.
De wants is eenmaal volwassen een goede overlever die maanden zonder voedsel kan. Door het afgeplatte lichaam kunnen de smalste spleten worden betreden, zoals de vele plooien in het beddengoed. Uitgeademde CO2 en lichaamswarmte trekken deze dieren aan. De bedwants kan in principe overal prikken, maar de benen lijken favoriet. De steekwondjes hebben veel weg van muggenbulten; kleine, rode bultjes. Soms zijn rijen bultjes aanwezig, deze zijn veroorzaakt door een bedwants die gestoord werd tijdens het voeden en meerdere malen kort na elkaar geprikt heeft. De wondjes genezen over het algemeen snel, soms komen huidinfecties voor of worden de bultjes opengekrabd waardoor littekens ontstaan. De rode vlekjes zijn pas na enkele weken volledig verdwenen. In tegenstelling tot andere bloedzuigende insecten als sommige muggen en vlooien, kan de bedwants geen ziektes overbrengen.
bedwants auteur : Centers for Disease Control and Prevention
Bij de bevruchting van de bedwants vindt een traumatische inseminatie plaats; het mannetje maakt geen gebruik van een vrouwelijk geslachtsorgaan, maar maakt een gat in het vrouwtje om de geslachtscellen af te geven. De wijfjes leggen enkele tot ongeveer 10 eitjes per dag en in totaal ongeveer 200 gedurende hun leven. Uit een ei komt na ongeveer 2 weken de nimf tevoorschijn, die uiterlijk al op de ouders lijkt. De nimf (onderaan afgebeeld) ondergaat een aantal vervellingen en is na zes weken volwassen.
Aangenomen werd dat bedwantsen in de westerse wereld, onder andere als gevolg van het gebruik van DDT, uitgeroeid waren. De laatste jaren lijkt het insect echter bezig aan een comeback. In Europa was de soort zeldzaam maar de aantallen stijgen.
De hier besproken soort Cimex lectularius is niet de enige bedwants, maar in gematigde streken wel de bekendste soort. In meer tropische streken komt Cimex hemipterus voor, die ook zuigt aan vleermuizen en vogels en Leptocimex boueti in westelijk Afrika en Zuid-Amerika leeft van mensen- en vleermuizenbloed. Er zijn nog meer soorten, die voornamelijk van vleermuizen- en vogelbloed leven. Niet-verwante wantsen die van menselijk bloed leven, zoals de soort Triatoma infestans (onderaan afgebeeld) worden soms ook bedwants genoemd. Deze laatste soort behoort tot de roofwantsen en kan in tegenstelling tot de bedwants wel ziektes overbrengen, zoals de ziekte van Chagas, veroorzaakt door de bacterie Trypanosoma cruzi.
bedwants slachtoffer ongeveer 400x gebeten
Bedwantsen verspreiden zich naar aangrenzende woningen via scheuren en naden in muren of via doorvoeropeningen van leidingen. De verspreiding vindt echter ook in belangrijke mate plaats via bagage, transport van gebruikt meubilair en gebruik van sloophout uit gebouwen waarin bedwantsen aanwezig zijn. Bij de bestrijding zal men met deze aspecten terdege rekening moeten houden. Uit de leefwijze volgt, dat als er met de inventaris uit de te behandelen woning, alsmede kleding, beddengoed etc. niet zeer zorgvuldig wordt gehandeld, bedwantsen gemakkelijk verspreid kunnen worden. Na het constateren van bedwantsen dient men deze goederen dan ook niet uit de woning of uit de te behandelen ruimten te verplaatsen, voordat een bestrijding heeft plaatsgevonden. Het contact van bestrijdingsmiddelen met o.a. speelgoed moet worden voorkomen. Kinderspeelgoed moet voorafgaand aan de bestrijding worden opgeruimd. Bij behandeling van de kasten kan speelgoed in plastic zakken worden verpakt. De bestrijding van deze insekten kan men het best laten uitvoeren door ter zake deskundigen.
Een bedkruik of warmwaterkruik is een heetwaterzak die wordt gebruikt om in bed voor warmte te zorgen als het koud is. Een bedkruik wordt voor het slapen gaan met heet (maar niet kokend) water gevuld en mee in bed genomen. De kruik geeft gedurende de nacht warmte af, waardoor het onder de dekens behaaglijk blijft.
Tegenwoordig zijn de meeste kruiken gemaakt van rubber, PVC of een andere flexibele, hittebestendige kunststof. Ook metaal wordt wel gebruikt, maar dit materiaal heeft als nadeel dat het de warmte goed geleidt, waardoor de kans op verbranding groter wordt. Daarom wordt bij metalen kruiken vaak een hoes gebruikt om direct contact met het lichaam te vermijden. Er zijn vele verschillende grootten, kleuren en vormen kruiken in de handel, alhoewel de meeste een grootte van maximaal 30 bij 20 cm hebben.
Sinds 1926 worden er in de Nederlandse ziekenhuizen en verpleeghuizen roestvast stalen bedkruiken gebruikt die zijn gevuld met een natriumlegering. Door de kruiken warm te maken in een kruikenmoeder wordt de natriumlegering vloeibaar. In bed koelt de kruik af en kristaliseert het natrium. Dit kristalliseren geeft ca 7-8 uur een behaaglijke warmte af.
Ook kunnen kussens gebruikt worden als kruik, een voorbeeld hiervan is het kersenpitkussen, dat opgewarmd kan worden in de magnetron.
zinken bedkruik omstreeks 1930 auteur : Peng CC 3.0
Bedkruiken werden in de zestiende eeuw al gebruikt, met hetzelfde doel als waarvoor ze tegenwoordig nog steeds gebruikt worden. Aanvankelijk werden gloeiende kolen in een houder gedaan, maar al spoedig ging men over op heet water. De gebruikte materialen varieerden van zink en koper tot glas en hout.
Een alternatieve toepassing van een bedkruik is in de warmtetherapie, waarbij men helende eigenschappen toeschrijft aan de warmtebron.
Een bedelarmband is een armband waaraan kleine voorwerpjes (de bedeltjes) kunnen worden gehangen.
Wie de armband wil bekijken, om te zien wat er allemaal aanhangt, moet dat kijken "betalen" door er een nieuw bedeltje aan te hangen (of door de belofte te doen er eentje te kopen). Dit "betalen om te kijken" wordt bedelen genoemd.
Bedelarmband met zilveren bedeltjes. gebruiker : Drottning Blanka CC 3.0
De afzonderlijke bedeltjes verbeelden zo de herinnering aan de schenker. De draagster weet precies van wie welk bedeltje is. "Kijk, die is van tante Pien en die van (...)".
De populariteit van de bedelarmband lag vooral voor de jaren 60 en met name onder jonge meisjes.
De oorspronkelijke bedeltjes waren van goedkoop materiaal (glas). Het gebruik van met name zilver werd, in de loop van de tijd, steeds gewoner.
Een beddenpan is een ouderwets (antiek) gebruiksvoorwerp. In vroeger tijden werd deze gebruikt om, toen er nog geen kruiken waren, in de winter het bed voor te verwarmen.
Beddenpan geel koperen bovenzijde auteur : Algont CC 3.0
Het geheel bestaat uit een platronde ijzeren of koperen bak met een scharnierend deksel met enkele ventilatiegaatjes. Aan deze pan is een lange metalen of houten steel bevestigd. De pan kon worden gevuld met hete stenen, kokendheet water of gloeiende kooltjes, dit laatste was echter niet zonder gevaar om zomaar tussen de lakens te schuiven. De beddenpan lijkt op een koekenpan, maar dan met een extra lange steel en het al eerder genoemde deksel.
Beddenpan rood koperen onderzijde auteur : Algont CC 3.0
De term beddenpan wordt ook wel gebruikt als alternatief woord voor de in een ziekenhuis veel gebruikte en welbekende ondersteek, het equivalent van het Engelse bedpan, en gebruikt om ontlasting van zieken of bedlegerigen in op te vangen.
Een bedboek is een boek waarbij de dezelfde tekst op de linker- én rechterbladzij wordt afgedrukt.
De meeste mensen die in bed een boek lezen, doen dit liggend op een zij. Vaak wordt het boek dan op een kant plat op de matras gelegd en de te lezen kant wordt rechtop gehouden. Bij de helft van de pagina's - bijvoorbeeld de rechterpagina's - werkt dit prima. Het wordt echter ongemakkelijk als dezelfde lezer een linkerpagina gaat lezen. Dan moet hij zich op zijn andere zij keren of het boek in zijn geheel optillen.
Het bedboek is bedacht om het lezen van boeken in bed zo ontspannend mogelijk te maken. De tekst van het boek wordt telkenmale dubbel afgedrukt op twee opéénvolgende paginas. Het lezen van een bedboek gebeurt dus door ofwel de linker paginas ofwel de rechter paginas te lezen.
Andere voordelen zijn:
- Een bedboek is ook een uitkomst voor mensen die vanwege gezondheidsredenen het bed moet houden en toch ontspannen boeken willen lezen. - De belichting van zowel linker- als rechter pagina's zal nu altijd optimaal zijn, aangezien de bedverlichting altijd op dezelfde kant van het Bedboek gericht kan blijven. - Een bedboek kan uiteraard ook gewoon zittend worden gelezen door alleen of de linker of de rechter paginas te lezen.
In 1870 nam het Nederlandse en Indische leger het Beaumontgeweer in gebruik voor de infanterie. Het was een enkelschots geweer, met een kaliber van 11 mm. De invoering vormde (tot dat in 1895 het Mannlicher-geweer zijn intrede deed) het voorlopige eindpunt van een langzame modernisering van het handvuurwapen.
Gedurende de Eerste Atjeh-oorlog (in 1873) waren er nog bataljons met voorladers gewapend en officieren die beweerden deze te prefereren omdat de soldaat dan meer op de bajonet vertrouwde.
Beaumont geweer auteur : onbekend
Met de invoering van het Beaumontgeweer kreeg het leger de beschikking over een modern handvuurwapen. Een bezwaar was dat het een enkelschots wapen was. Daarom werden er proeven met verschillende magazijnsystemen gedaan. Ten slotte werden een aantal geweren omgebouwd op magazijnlading door het aanbrengen van een 4-patroons magazijn, stelsel Vitali. De Beaumont-geweren waren ingericht voor een met buskuit (zwart kruit) geladen patroon, kaliber 11 x 50 R. De Remington-karabijnen, die oorspronkelijk voor een andere patroon waren ingericht, werden na vrij korte tijd ook voor de patroon 11 x 50 R ingericht.
Beaumont met repeteersysteem van Vitali bron : legermuseum
In 1840 vond - ter vervanging van vuursteengeweren - de invoering plaats van het percussiegeweer. In 1860 kregen de geweren een getrokken loop waardoor ze effectiever werden. In 1867 werden uit zuinigheidsoverwegingen 70.000 inmiddels volstrekt ouderwetse voorladers omgebouwd tot achterladers volgens het stelsel Snider. De Sniderpatroon (17 x 30 R) was de eerste metalen eenheidspatroon waar het Nederlandse leger mee te maken kreeg.
Een beatring is een idiofoon muziekinstrument dat bestaat uit een lijsttrommel zonder dat deze bespannen is met een vel.
De beatring is voorzien van belletjes die het geluid produceren. Het instrument wordt doorgaans bespeeld met de hand, hoewel het bij een drumstel of percussieset vaak op een statief is gezet. Op die manier is de beatring met mallets (trommelstokken) te bespelen.
gekleurde beatrings
Het verschil tussen een idiofone beatring en een tamboerijn is dat de beatring niet bespannen is met een vel. De membranofone tamboerijn is dus wél voorzien van een vel. In de volksmond wordt de beatring echter toch het meest aangeduid met tamboerijn.
De BeBox was een dual-processor PC van Be Incorporated om hun eigen besturingssysteem BeOS te draaien. De machine werd slechts gedurende korte tijd verkocht.
voledig BeBox systeem
De BeBox maakte zijn debuut in oktober 1995 (BeBox Dual603-66). De processors werden in augustus 1996 geüpgraded naar 133 MHz (BeBox Dual603e-133). De productie werd stopgezet eind 1996, nadat BeOS naar de Macintosh werd geporteerd, zodat het bedrijf zich op software kon concentreren. Be verkocht ongeveer 1000 66 Mhz en 800 133 MHz BeBoxen.
BeBox schermafbeelding
De eerste prototypes waren uitgerust met twee AT&T Hobbit-processoren en drie DSP's.
Opmerkelijk waren de indicatoren die de belasting van de CPU weergeven, op de voorzijde van de kast, en aan de achterzijde de GeekPort, waar men mee kon experimenteren.
- Twee PowerPC 603 CPU's die aan 66 of 133 MHz werken - GeekPort: een digitale en analoge I/O- en gelijkstroomconnector, 37-pin connector op de ISA-bus - Twee onafhankelijke bi-directionele 8-bit poorten - Vier A/D-pinnen naar een 12-bit AD-converter - Vier D/A-pinnen verbonden met een onafhankelijke 8-bit DA-converter - Twee referentiepinnen met een aardingssignaal - Elf stroom- en aardingspinnen - Twee op +5 V, één op +12 V, één op -12 V, zeven aardingspinnen
De Bazooka was een Amerikaans antitankwapen speciaal voor de infanterie, voor gebruik niet alleen tegen pantservoertuigen maar ook tegen kazematten. Het bestaat uit een buis van 137 cm lang die een raket met holleladingskop afschiet van 1,5 kilo.
Het woord "bazooka" wordt tegenwoordig ook in het algemeen gebruikt voor antitankwapens van het buisvormige raketwerpertype.
M1 bazooka (1943) auteur : U.S. Army Signal Corps photograph.
In 1941 begonnen tijdens de Tweede Wereldoorlog legers over de hele wereld over te gaan op het gebruik van holleladingswapens tegen tanks. Voordien gebeurde dat in de meest simpele vorm met een werpmijn. Niet altijd had een infanteriesectie echter voldoende lef om een pantservoertuig direct te bestormen. Er bestond een evidente behoefte aan een afstandswapen dat echter wel draagbaar moest zijn. Eén ontwikkelingslijn leidde tot het terugstootloos kanon, de ontwerpen waarvan bij de westerse geallieerden echter vrij duur waren en in de beginfase nog te zwaar. Een goedkoop alternatief was raketaandrijving.
M1 60mm raketlanceerder 'bazooka' auteur : Carl Malamud CC A2.0
In de VS had toevallig kolonel Leslie A. Skinner een buisvormige raketwerper ontwikkeld voor het afschieten van normale granaten. De raket van een halve meter lang combineerde hij met de holleladingskop van de M10 werpmijn en zo was eind 1942 de Rocket Launcher M1A1 geboren, die de bijnaam Bazooka kreeg naar het zelfgemaakte instrument van de Amerikaanse komiek Bob Burns. De bazooka had een diameter van 60 mm, een gewicht van 6,8 kilo en een effectieve dracht (50% trefkans tegen een stilstaande tank) van 120 meter. Het wapen werd het standaardantitankwapen van de Amerikaanse infanteriesectie en daarom in enorme aantallen geproduceerd, zo'n 5000 per maand. Er verschenen verbeterde versies: de Rocket Launcher M9 en de tot 155 cm verlengde M9A1. De Duitsers imiteerden het principe met hun Panzerschreck.
3.5-inch M20 superbazooka (mislabeled "SAM-7 shoulder-launched anti-aircraft missile") in Batey ha-Osef Museum, Tel-Aviv, Israel. auteur : Bukvoed. CC A2.0
In de Koreaanse Oorlog werd de M20 Superbazooka geïntroduceerd, met een kaliber van 89 mm, een effectieve dracht van 300 meter en een doorslagvermogen van zo'n 200 mm. Beide wapens werden na de oorlog in de jaren vijftig in ruime aantallen onder de meeste Amerikaanse bondgenoten verspreid. Ze konden echter het frontpantser van de nieuwe sovjettank, de T-54, niet doorboren en werden daarom in de jaren zestig geleidelijk vervangen door de M72 LAW.
De Baseler duif (Duits: Basler Taube, Zwitsers-Duits: Basler Dybli), ook Baseler duifje genoemd, is een postzegel van 2½ rappen welke op 1 juli 1845 door het kanton Bazel werd uitgegeven. De kantonnale zegels kregen vanaf 1-10-1849 geldigheid in heel Zwitserland.
De zegel, een ontwerp van architect Melchior Berry, toont een witte postduif in reliëfdruk met een brief in zijn bek, op een karmijnrood schild met de inscriptie STADT.POST.BASEL. De zegel is met drie kleuren: zwart, rood en licht groen-blauw gedrukt op wit papier. Zodoende is dit de eerste postzegel in driekleurendruk, de eerste postzegel in reliëfdruk en een novum wat betreft de afbeelding.
De postzegel was bestemd voor frankering van een brief tot 15 gram met afzender en bestemming binnen de stad Bazel. Er waren twee van deze postzegels nodig voor een brief met bestemming buiten de stad maar binnen het (kleine) kanton.
afgestempelde 2½ rappen
Bij een reparatie vond een meubelmaker een veldeel van 15 zegels van de Bazeler duif in een lessenaar. Hij gaf de zegels terug en de eigenaar verkocht ze voor een habbekrats, omdat ze niet meer frankeergeldig waren, aan een handelaar. Nu is datzelfde veldeel een pronkstuk in het postmuseum van Bern.
Bayernwald ligt op een hoogte van 40 meter en heeft hierdoor een grote militair-strategische waarde. Wie immers tijdens de oorlog op een hoogte of heuvel gelegen is, heeft een betere uitkijk op het front. Hij kan zijn kanonnen trefzeker richten en zijn stellingen gemakkelijker verdedigen. Daarom leveren Franse en Beierse soldaten in november 1914 een verbeten strijd om het bezit van deze site. De Duitsers winnen het gevecht waarop Kroonprins Rupprecht von Bayern de site officieel de naam van Bayernwald geeft.. Van 1914 tot de zomer van 1917 bouwen zij hun Bayernwald uit tot een oninneembare vesting. Wat nu nog te zien is, maakt maar 10% uit van wat het ooit in 1917 geweest is.
W.O.I loopgraaf in 'Bayernwald' te Wijtschate auteur : Snipersnoop CC 3.0
Het is hier tijdens de oorlog op het eerste gezicht, een vrij rustige frontsector. Beide legers zitten vast in hun stellingenoorlog. Om deze te doorbreken proberen ze evenwel ondergronds elkaars positie te ondermijnen. Zo denken de Duitsers in Bayernwald dat hun loopgrachten op grote diepte worden ondergraven en dat de Britten duizenden kilos springstof zullen plaatsen. De Duitsers bouwen als reactie metersdiepe luisterschachten om de werkzaamheden van de Britten beter te kunnen volgen. Ze ondernemen ook tientallen raids op het vijandelijk gebied om te zien wat de Britten van plan zijn. Maar de dieptemijnen die in 1917 zullen ontploffen, worden elders geplaatst. Na deze mijnenslag belandt Bayernwald ver achter de Britse linies. In het voorjaar van 1918 tijdens de slag om de Kemmelberg, heroveren de Duitsers deze positie. Hun aanwezigheid is evenwel van korte duur. Uiteindelijk wordt het bos op 28 september 1918 door Britse eenheden van de 34ste Divisie herveroverd. Op 11 november is de oorlog voorbij.
De Britten werken in 1916 aan een groot offensief. Ze willen de Duitsers uit hun hoger gelegen stellingen letterlijk wegblazen. Ze graven over de gehele frontlinie op 24 plaatsen mijnschachten op grote diepte, en hun tunnels lopen tot onder de Duitse stellingen. Het tunneleinde is een grote kamer waarin duizenden kilo's springtuig gestouwd worden. In Bayernwald zijn de Duitsers er niet gerust in. De blauwe klei die ze wat verderop bij het Bois Carré, bij Sint-Elooi en ook bij de Hollandse Schuur zien, wijst erop dat de Britten diep aan het graven zijn. De Duitsers bouwen als reactie luisterschachten, zoals de Berta 1 tot de Berta 6.Diep onder de grond hopen ze te horen waar de Engelsen aan het graven zijn. Deze vijandige werken proberen ze te vernietigen. In werkelijkheid werken de Britten slechts aan een 400 meter lange infanterieverbinding. Zo kunnen hun soldaten veilig heen en weer tussen hun eerste en tweede frontlinie lopen. Het is de Berta 4 die bij toeval door de familie Becquart in 1971 wordt ontdekt. De schacht is oorspronkelijk 25 meter diep, met daar boven de resten van een houten schachthuis. Hierin stond toen een windassysteem om de klei naar boven te halen of om de mijnwerkers naar beneden te laten. De bestaande constructie is nog 17 meter diep. Er zijn nog restanten van een luchtpijp en van een ijzeren ladder. Op 7 juni 1917 laten de Britten tussen Ieper en Mesen alle 24 dieptemijnen ontploffen. Vijf weigeren evenwel dienst. Duizenden tonnen aarde, beton, stellingen, wapentuig en Duitse soldaten vliegen de lucht in. De ontploffingen van in totaal 500.000 kg springstof is hoorbaar tot in Londen. De chaos is onbeschrijflijk. Tijdens de daarop volgende Britse verrassingsaanval wordt Duits gebied heroverd. Over Bayernwald getuigen de Britten achteraf dat het de best verdedigde ondergrondse sector in Vlaanderen was.
Bron : Persmap naar aanleiding van de officiële opening van Bayernwald te Wijtschate-Heuvelland
Een bavelaartje is de benaming voor een klein kijkkastje waarin een voorstelling (diorama) van een landschap, van schepen en huiselijke gebeurtenissen in een houten kastje achter glas zijn geplaatst.
bavelaartje gerestaureerd door A.C.Rijken
De bavelaartjes werden rond het jaar 1800 vervaardigd door (en ontlenen hun naam aan) timmermansknecht en kunstwerker Cornelis Bavelaar (de Jonge) en diens vader, beeldhouwer Cornelis Bavelaar senior (de Oude). De zoon van Cornelis de Jonge, Joannes Franciscus Bavelaar, was de derde en laatste generatie die deze kijkkastjes vervaardigde.
klein diorama van de Stadsschuur en het gebouwtje van de getijdenmolen.(Middelburg)
De kunstwerkjes variëren in maat van 6 × 6 cm tot 16 × 25 cm met als hoofdmaat 12 × 18 cm en een gemiddelde diepte van 5 cm. De voorstellingen in deze kastjes bestaan uit figuurtjes, gesneden uit hout en (walvis)been en 10 tot 15 mm groot.
bavelaartje in het stadsmuseum van Woerden Cees de Jonge, The Visual Art Box, Obdam Erfgoedhuis Utrecht Collectie Utrecht
Het aantal bekende bavelaartjes bedraagt ca. 1500 exemplaren.
(0) 
foto : Santi Oliveri 
Belgica voor anker in Mount William - Antarctica
auteur : Photo Credit: Piotr Naskrecki
auteur : U.S. Army Signal Corps photograph.
auteur : Fconaway
Cees de Jonge, The Visual Art Box, Obdam Erfgoedhuis Utrecht 
