De brilduiker (Bucephala clangula) is een vogel uit de familie Anatidae (zwanen, ganzen en eenden).
Zij worden gekenmerkt door een witte vlek op iedere wang.
De vleugels maken tijdens de vlucht een "fluitend" geluid.

De brilduiker komt voor in een brede zone op het Noordelijk halfrond zowel in Noord-Amerika, als Europa en Azië.

Zoals bij veel eenden is er een groot verschil tussen het verenkleed van het mannetje en dat van het vrouwtje.
Het vrouwtje is een nogal onopvallende, compacte eend met een roodbruine kop, opvallend geel oog, grijzige flanken en een witte halsring.

Het mannetje is in de winter en het voorjaar opvallend zwart en wit.
De kop is glanzend blauwzwart met een ovale, bijna ronde vlek bij de snavel.

Hij broedt aan heldere meren of traagstromende rivieren in uitgestrekte bossen.
Hij nestelt daar in holle bomen, vaak het nest van een zwarte specht.
In Scandinavië worden vaak nestkasten voor deze eend opgehangen aan de rand van meren.

In Nederland is de brilduiker een uiterst schaarse broedvogel.
Tussen Zwolle en Deventer worden langs de IJssel zo nu en dan broedende brilduikers aangetroffen in de holtes van knotbomen.

Heel anders is de situatie buiten de broedtijd.
De brilduiker kan dus het hele jaar door in Nederland waargenomen worden, maar het accent ligt op de wintermaanden, vooral de maanden december tot maart.

Grote aantallen (duizenden) bevinden zich in het deltagebied, op het IJsselmeer en in de grote rivieren, maar ook op kleinere wateren.
Dus zowel in zoet als in zout water.

Omdat de vogel als broedvogel zo zeldzaam is staat hij als gevoelig op de Nederlandse rode lijst, maar niet op de Vlaamse rode lijst.
De brilduiker is echter geen internationaal bedreigde soort, hij staat als niet bedreigd op lijst van de IUCN maar valt wel onder de AEWA.

De brilbladneusvleermuis (Carollia perspicillata) is een vleermuis van het geslacht Carollia die voorkomt van Oaxaca, Veracruz en Yucatán in Mexico tot Bolivia, Paraguay en Zuidoost-Brazilië.
Hij komt ook voor op Trinidad en Tobago en mogelijk Jamaica en de noordelijke Kleine Antillen.
Op Grenada komt hij echter waarschijnlijk niet voor.
De typelocatie is Suriname.

Hoewel er tegenwoordig geen ondersoorten worden onderscheiden, bestaan er mogelijk wel enkele (Simmons & Voss, 1998).

De brilbladneusvleermuis heeft een donkerbruine tot roestige kleur, maar 1 of 2 uit de 50 soorten hebben een lichtoranje vacht.
De kop-romplengte is ongeveer 48 tot 65 millimeter en het gewicht 10 tot 20 gram.
Hun armlengte is 35 tot 45 millimeter.

De brilbladneusvleermuis leeft in tropische loofbossen, matig regenwoud en matige bossen van vochtig groen of droge loofbomen.
Ze hebben de voorkeur voor een woonhoogte van 1000 tot 1500 m boven de zeespiegel, maar ze leven ook in bossen die gaan tot een hoogte van 2400 m.
De brilbladneusvleermuis kan maximaal 9 jaar oud worden in het wild en 19 jaar als het in gevangenschap leeft.

De brilbladneusvleermuis gaat in één nacht op verschillende plekken op zoek naar voedsel.
Ze jagen in zwermen van een paar honderd vleermuizen.
Bij zonsondergang vliegen ze uit en gaan op zoek naar fruit in een gebied tot ongeveer 1,5 kilometer afstand van hun slaapplaats.
De brilbladneusvleermuis eet voornamelijk fruit zoals piper, banaan en zaadjes, mango, koffie, amandel, guava en pitten van vruchten.
Soms eten ze ook nectar van planten of insecten als ze op dieet zijn.
Één brilbladneusvleermuis is in staat om tot 60.000 zaadjes op te eten in één nacht.
Ongeveer 1/10 van 1% van de opgegeten zaadjes wordt verteerd, waardoor een deel van het regenwoud door de vleermuis wordt herplant.

De brilbladneusvleermuis leeft met zo'n honderd tot duizenden in grotten, holle bomen of tunnels.
In hun verblijfplaats leven de vleermuizen in goed verdeelde groepjes.
De meeste mannetjes leven in aparte "vrijgezellengroepjes".
De vrouwtjes leven in groepjes, ook wel harems genoemd, van 10 tot 20 vrouwtjes.
Iedere harem heeft 1 volwassen mannetje, die de harem overdag beschermt tegen indringers of andere mannetjes.
's Nachts blijven de mannetjes hun harem beschermen als de vrouwtjes en de vrijgezelle mannetjes naar eten aan het zoeken zijn.
De beschermende mannetjes maken de tijd dat ze weg zijn van hun harem zo kort mogelijk door van planten te eten die vlakbij hun verblijfplaats zijn te eten.

Als beloning van hun continue bescherming, hebben de beschermende mannetjes exclusieve rechten bij het paren met de vrouwtjes van hun eigen harem.
Het paren gebeurt zo’n twee keer per jaar.
De eerste periode is van juni tot augustus, als de fruitproductie het hoogst is.
De tweede periode is van februari tot mei, als de bloemen beginnen te bloeien na het droge seizoen.
Na een zwangerschapsperiode van 115 tot 120 dagen bevallen de vrouwtjes van één baby.
Eenmaal in de lente en eenmaal in de zomer.
De baby’s zijn ongeveer 5 gram bij hun geboorte.
De eerste weken na de bevalling dragen de vrouwtjes hun baby tijdens de jacht.
Als de baby's te groot worden om te dragen, blijven ze 's nachts in hun hol voor de rest van de zes weken, tot ze gespeend worden.

De vrouwtjes zijn binnen een jaar geslachtsrijp, waardoor ze op hun eerste verjaardag al zwanger zijn.
De mannetjes zijn geslachtsrijp in hun tweede jaar, maar om te kunnen voortplanten moeten ze eerst toegang krijgen tot een groep met vrouwtjes en dat duurt meestal een paar jaar voordat dat gebeurd is.

Er worden meestal 2 keer zoveel mannetjes geboren dan vrouwtjes, maar omdat de levensduur van de vrouwtjes langer is dan die van de mannetjes blijft de verhouding 1:1.

De brilbeer (Tremarctos ornatus) is de enige nu nog levende soort in het geslacht Tremarctos van de beren (Ursidae).

Het is de enige berensoort die zijn oorsprong in Zuid-Amerika heeft.

De brilbeer dankt zijn naam aan de blonde tekening rond zijn ogen.
De vacht is donkerbruin tot zwart en heeft geel-witte banden over de neusvleugels en soms over de kop.
Ook kan het voorkomen dat er witte strepen over de keel, borst en wangen lopen.
De vacht is dik en kortharig.

De brilbeer heeft scherpe klauwen en slechts 13 ribben, terwijl andere beersoorten er 14 hebben.

De lengte van de beer is gemiddled 120 tot 210 centimeter lang en ze kunnen een schofthoogte hebben van 70 tot 90 centimeter.
Het mannetje kan een tot wel twee keer zwaarder worden dan het vrouwtje, het mannetje weegt tot 130 kilo, het vrouwtje tot 60 kilo.

Het leefgebied beslaat westelijk Venezuela, Ecuador, Peru, westelijk Bolivia, noordwestelijk Argentinië en Panama.
Ondanks dit grote gebied en zijn perfecte aanpassing aan het leven in de meest onherbergzame delen van het Amazone gebied is dit de meest bedreigde berensoort.

Net als andere berensoorten is de brilbeer een solitair dier. Ze ontlopen elkaar en zijn daarbij niet territoriaal.

Ontmoetingen met mensen of andere brilberen verlopen gedwee maar wel met de nodige voorzichtigheid.
Als de moeder jongen heeft kan dit gedrag wel anders zijn, net als bij andere beren.
Er zijn voorvallen bekend waarbij stropers op extreem gewelddadige manier zijn aangevallen door vrouwtjes met jongen.

Brighamia insignis is een kortlevende, meerjarige plant uit de klokjesfamilie (Campanulaceae) die endemisch is op Hawaï.

De soort behoort samen met de eveneens op Hawaï endemische soort Brighamia rockii als enige soort tot het geslacht Brighamia.
Beide soorten staan op de rode lijst van de IUCN geclassificeerd als kritiek, waarbij er van beide soorten wordt er aangenomen dat er minder dan 50 exemplaren in het wild leven.

De soort was in historische tijden bekend van de eilanden Kauai en Ni'ihau (geen waarnemingen meer sinds 1947), waar de soort van nature voorkwam van zeeniveau tot op 480 m hoogte op rotsige vulkaanhellingen met weinig aarde of op steile kliffen bij zee.
In het laagland kwam de soort voor in droge graslanden of tussen struikgewassen in gebieden met een regenval van minder dan 170 cm per jaar.
Nu zou de soort in het wild alleen nog op Kauai voorkomen.

Bedreigingen voor de soort worden gevormd door menselijke verstoring van leefgebieden van de plant, het grazen van ingevoerde geiten, branden, de ingevoerde mijt Tetranychus cinnabarinus die op de bladeren parasiteert en competitie met ingevoerde, invasieve plantensoorten.
Ook het kleine overgebleven aantal planten maakt de overleving van deze soort risicovol vanwege de lage genetische variabiliteit en de kwetsbaarheid voor natuurrampen.

Wetenschappers hebben hangende aan touwen en touwladders de nog overgebleven planten op moeilijk bereikbare plaatsen handmatig bestoven.
Zaad dat vervolgens van wilde exemplaren is geoogst, is naar botanische tuinen over de hele wereld verstuurd.

Het Nederlandse bedrijf Plant Planet heeft zaden in handen gekregen en is in samenwerking met IUCN een veredelingsprogramma begonnen.

Dit heeft als resultaat opgeleverd dat er een selectie is ontstaan die is geschikt voor teelt in kassen.

De plant wordt momenteel in de handel onder de naam 'Hawaiian Palm' aangeboden.
Een gedeelte van de opbrengst wordt in een fonds gestort met als doel om deze soort en andere bedreigde soorten op Hawaï weer terug te plaatsen in de natuur.

De plant maakt deel uit van de National Collection of Endangered Plants.
Namens het Center for Plant Conservation zorgt de National Tropical Botanical Garden voor de bescherming van de plant.

Engelse namen voor de soort zijn Hawaiian palm ('Hawaïaanse palm'), vulcan palm ('vulkaanpalm') en cabbage on a stick ('kool op een stok').
Hawaïaanse namen zijn Alula, Haha, 'Olulu en Pu aupaka.

Een brigantijn (ook wel schoenerbrik genoemd) is een zeilschip met twee masten.
Zoals de naam schoenerbrik al doet vermoeden, is de brigantijn afgeleid van de brik.

Bij de brigantijn is alleen de voorste mast vierkant getuigd.
De achterste mast is gaffelgetuigd (schoenergetuigd), en voert bovenin nog een of twee razeilen.

De naam is afkomstig van een Italiaans roofschip, de bergantin of bargantin, een kleine galei van de Middellandse Zee, maar reeds in de 13e eeuw ook in gebruik bij de Portugezen, Spanjaarden, Turken en Fransen.
Deze laatsten spraken van brigantin.

De brigantijn zoals wij hem kennen ontstond pas aan het begin van de 18e eeuw en had oorspronkelijk een ronde boeg en vallende spiegel (platte achterkant van een boot of een schip).
Het voorschip werd gaandeweg scherper en de latere brigantijn kreeg zelfs een klippersteven en een overhangend achterschip.
Het zeilplan bleef min of meer hetzelfde, maar de razeilen aan de grote mast verdwenen, het werd een schoenerbrik.

De brigantijn werd in het verleden veelvuldig ingezet door smokkelaars en piraten.
Zij waardeerden het schip vanwege zijn wendbaarheid en goede vaareigenschappen op aandewindse koersen.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat de marine en de kustwacht die deze schepen achterna zaten, al snel hun eigen brigantijnen in de vaart brachten.

Vandaag de dag varen er nog verschillende brigantijnen rond, meestal als zeilend passagiersschip voor dagtochten en kleine cruises.

De brigantijn 'Nave Italia', in 1993 in de vaart gekomen als 'Swan Fan Makkum', is de grootste brigantijn ter wereld.
Het van oorsprong Nederlandse schip werd in februari 2007 aan een Italiaanse organisatie verkocht.

Brigand is de naam die de Fransen gaven aan de Vlaamse opstandelingen die in de Boerenkrijg tegen de Franse bezetter streden op het einde van de 18e eeuw.
In de Franse taal betekent brigand gewoon struikrover.

Het strenge regime van de militaire bezetting door de Fransen (Nederlaag bij Fleurus, 26.06.1794 - decreet van 1 oktober 1795), de vele confiscaties, extra-heffingen en de oorlogsleningen, zonder de minste inspraak van de plaatselijke bevolking, hadden de Fransen weinig geliefd gemaakt.
Er heerste een algemeen klimaat van ontevredenheid.

De bewoners van de vroegere Zuidelijke Nederlanden en van het Prinsbisdom Luik waren door dit decreet van 1 oktober 1795 Franse staatsburgers geworden.
Alle eeuwenoude privaatrechtelijke en publieke gebruiken werden afgeschaft.
In de Vlaamse en Duitse regio's werd het Frans slechts door een minderheid verstaan en de uitdrukkingen in de officiële publicaties zo goed als niet begrepen.

Door de Wet op de algemene dienstplicht van 5 september 1798 (19 fructidor VI) moesten alle jongemannen tussen 20 en 25 jaar dienst nemen in het Franse bevrijdingsleger.
Een algemene dienstplicht was voorheen onbekend, vermits legers bestonden uit vrijwilligers aangevuld met huurtroepen.

Het volk, onder de leuze Voor Outer en Heerd, kwam in opstand tegen de Sansculotten.
Er verschenen plakkaten (aanplakbrieven) in de grote steden op kerken en openbare gebouwen met o.a. de tekst "Nederlanders ! blyft nu bijeen, wy moeten standvastich wezen".

Er gebeurde een eerste incident bij Overmere (tussen Gent en Dendermonde) op 12 oktober 1798.
Dit was voor de begindatum van de opstand (donderdag 25 oktober 1798) zoals vastgesteld door de Brabantse patriotten, die hadden bemiddeld en steun gevraagd aan buitenlandse mogendheden (Nederland, Engeland, Pruisen).
Na dit vuur aan de lont, kwamen er overal in Vlaanderen incidenten voor, maar deze werden spoedig onderdrukt.
In Limburg echter kon de rebellie pas maanden later worden bedwongen met een overweldigende troepenmacht door de Slag bij Hasselt op 5 december 1798.

Deze opstand, gevoed door een vaag geformuleerd nationalisme, vond echter weinig aanhang in de grotere steden en geen weerklank in de Waalse dorpen.
In Duitstalige delen van Luxemburg (departement van de "Wouden") kwam er wel een opstand, de zogenaamde Klöppelkrieg), maar deze werd eveneens vlug de kop ingedrukt.

De benaming Boerenkrijg werd voor het eerst gebruikt in 1798 door een Mechelse kroniekschrijver.
De schrijver Hendrik Conscience heeft met zijn boek Boerenkrijg (1853) een romantisch relaas gegeven en deze strijd wat geïdealiseerd.
Moderne historici zien in deze strijd een laatste stuiptrekking van het Ancien Regime in een poging de vernieuwing van de maatschappij af te wenden.

Een legendarische brigand is Charles-François Jacqmin, die al in 1795 in Loupoigne (Waals-Brabant) een verzetsgroep vormde om tegen de Fransen te strijden en daarbij de naam Charles de Loupoigne gebruikte; die naam is later in de volksmond verbasterd tot "Charlepoeng".
Hij werd in juli 1799 gedood tijdens een gevecht in Margijsbos te Loonbeek, bij Huldenberg.

Brigadeiro is een Braziliaanse lekkernij die wordt gemaakt van chocolademelk en boter.
Brigadeiro wordt evenals beijinhos en cajuzinho gegeten op verjaardagsfeesten.

Brigadeiro is ontstaan in de jaren '40 en genoemd naar Brigadeiro Eduardo Gomes.
Eduardo Gomes was een Braziliaanse luchtmachtbrigadier (vandaar 'brigadeiro'), die bekend werd door zijn aandeel in een communistische partij in Rio de Janeiro.

Later, in 1946 en 1950, deed hij vergeefse pogingen het presidentschap te bemachtigen gedurende een korte periode van democratie in Brazilië.
Dit was een periode van tekorten aan traditionele importproducten, zoals noten en Europees fruit, vanwege de nasleep van de oorlog.

In diezelfde periode introduceerde Nestlé echter wel het chocoladepoeder in Brazilië.

Hoewel Brazilië een van de grootste producenten van cacaobonen is denkt men dat het succes van brigadeiro te danken is aan een samenloop van omstandigheden: dat Nestlé het chocoladepoeder introduceerde, de bedenkers het snoepje noemden naar de bekende politicus, het zoeken naar een vervanger voor de lekkernijen die niet meer ingevoerd konden worden en de gemakkelijke bereidingswijze.

Een ander verhaal wil dat de brigadeiro vernoemd werd naar Eduardo Gomes, omdat hij een van zijn testikels verloor in een gewapend conflict in de stad, brigadeiro heeft als een van de weinige lekkernijen geen eieren in het recept, en in het Portugees is ei een plat woord voor testikel.

Brigadeiros recept (ongeveer 30 stuks):

• 1 blikje gezoete gecondenseerde melk
• 125gr boter
• 2 eetlepels cacao
• 100gr hagelslag

Doe de boter, cacao en gecondenseerde melk in een pannetje en roer goed door.
Breng het geheel aan de kook en laat het, al roerend, 5 minuten koken.
Zet het in de koelkast totdat het mengsel helemaal afgekoeld is en maak er balletjes van.
Rol die door de hagelslag.

Gebruik veruik verschillende soorten cacao voor balletjes in verschillende kleuren bruin.

Gebruik hagelslag en andere garnering (gekleurde).

Lekker bij de koffie of bij een dessert met chocolademousse en vanilleroomijs.

Brie is een Franse schimmelkaas.
Brie behoort net als camembert en hervekaas tot de zogenaamde 'zachte' zuivelproducten.

Bij langer dan twee maanden rijpen gaat een bij liefhebbers zeer gewaardeerde amonniakachtige geur en smaak domineren.

Brie komt van oorsprong uit het departement Seine-et-Marne in de Île-de-France, met de oorspronkelijke 'Brie'-kaas Brie de Meaux en Brie de Melun.
Beide zijn altijd beschermd geweest, maar er bestaan vele imitaties.

Verder zijn er ook nog de kazen van Île de France zoals Coulommiers, Brie de Monrereau, Brie de Nangis, Brie de Provins, Brie noir en de Brie fermier.

En ook de Brie de Melun bleu, Brie petit moulé, Brie laitier en de Bons Mayennais niet vergeten.

Traditionele brie wordt zowel van rauwe als gepasteuriseerde melk gemaakt.
De wrongel wordt niet gesneden of geperst.
De kunst van het brie-maken is om de lagen wrongel gelijkmatig in de kaasvormen te scheppen en de wei er goed uit te laten lopen.
Wanneer de kaas stevig is geworden, worden deze op (stro)matjes gelegd.

Door ze regelmatig te keren en te bestrooien met een speciaal schimmel (Penicillium candidum, Penicillium camemberti en/of Brevibacterium linens) krijgen ze de kenmerkende smaak en vorm.
Brie rijpt het best bij constante temperatuur.

De Coulommiers of de Brie de Coulommiers is een Franse kaas van het type witschimmelkaas, gemaakt van koemelk.
De oorsprong van de kaas ligt in het gebied van de Seine-et-Marne, rond het plaatsje Coulommiers, waar de kaas vroeger op de markt aangeboden werd.

De Coulommiers wordt vrijwel identiek aan de Brie geproduceerd, hij lijkt er qua smaak ook sterk op.
De Coulommiers is wel een stuk kleiner dan de Brie, zit met z’n 14 cm diameter tussen de Brie en de Camembert in.

De fabricage van de Coulommiers vindt zowel industrieel als op de boerderij plaats, zij het dat de handmatig geproduceerde Coulommiers steeds moeilijker te vinden is.
De handmatige productie op de boerderij gebeurt veelal nog met rauwe melk.
De smaak van de kaas is iets sterker dan die van de Brie, de rijping van de kaas verloopt sneller (3-4 weken) dan bij de Brie.

Brickfilm (Engelse benaming, te vertalen met iets als steentjesfilm) is de betiteling van een animatiefilm waarin plastic kunststofblokjes als voornamelijk element gebruikt wordt, LEGO bijvoorbeeld.

Wie de naam brickfilm bedacht heeft is niet bekend, waarschijnlijk is de naam gegeven door een brickfilmer (iemand die brickfilms maakt).

Brickfilms zijn ook wel bekend als brickmotions, maar ook als Lego-films of Legomotions: Brickfilms gebruiken namelijk vooral LEGO-steentjes als materiaal.

Hoewel er geen echte geschiedenis over de brickfilm is, is er wel bekend dat er in de periode 1984-1989 een animatiefilm met LEGO is gemaakt, met als naam The Magic Portal: een 16 minuten durend filmpje met een simpel verhaal dat zich zowel in een LEGO-omgeving afspeelt als in een echte.
Waarschijnlijk is dit de eerste echte brickfilm ooit gemaakt.

The Magic Portal had in principe een groot succes kunnen zijn, doch dit was niet het geval, doordat er bijna geen mogelijkheid was om het bekend te maken.
Later, met de opkomst van het internet, werd The Magic Portal ontdekt en is intussen een bekende film in de brickfilm-wereld.

Ondertussen werd er in 1999 gewerkt aan een controversiëlere brickfilm: Rick and Steve, the happiest gay couple in all the world, wat in ieder geval niet geschikt is voor kinderen.
Er kan weinig informatie op het internet over gevonden worden: LEGO, het bedrijf dat de materialen gemaakt heeft, probeert namelijk Rick and Steve zoveel mogelijk te verbergen.
De LEGO-steentjes zijn voornamelijk voor kinderen.

Met de opkomst van het internet kreeg de brickfilm de kans zich uit te breiden, en dat deed hij dan ook.
De website Brickfilms.com werd opgericht, en al snel groeide deze uit tot de grootste brickfilm-gemeenschap op het internet.
Nog steeds groeit Brickfilms.com uit, en worden er nog steeds goede brickfilms gemaakt.

Tot slot nog even iets over Spite Your Face Productions Ltd.
Dit bedrijf is het enige professionele bedrijf dat brickfilms maakt: het bedrijf heeft namelijk een aantal officiële Brickfilms gemaakt in samenwerking met LEGO.

Brice is een Belgisch bier van hoge gisting.

Het bier wordt sinds 2003 gebrouwen in Brouwerij Grain d'Orge te Hombourg.
Het is een blond bier met een alcoholpercentage van 7,5%.

Brice en zusterbier Joup zijn vernoemd naar de twee verenigingen van het dorp Homburg.
In 1591 werd de “Schuttersvereniging St Brice” (Société Royale de Tir St Brice) opgericht.
De leden organiseerden feesten en andere activiteiten in de parochie.
Eén van hun taken was tijdens de processie de Houten Maagd te dragen, maar toen ze in 1881 het beeld, ten gevolge van de hitte, neerzetten in een talud was de pastoor op zijn tenen getrapt.
Deze besloot alles in het werk te zetten om een nieuwe broederschap op te richten en zo ontstond in 1882 de “Vereniging St Joseph” (La Société Saint Joseph).

Van toen af werd het dorp in twee verdeeld, de groenen Brice of de roden Joup en een huwelijk tussen een groene en een rode was niet altijd mogelijk.
Men kon uit de kleur van de afsluiting van een boerderij zelfs opmaken bij welke vereniging de betreffende boer hoorde.
Tot op heden bestaan deze twee verenigingen in het dorp nog steeds.
De brouwer heeft ze wel verenigd op het bierglas, maar rug aan rug zodat ze geen ruzie kunnen maken.

Brewery Ommegang is een bierbrouwerij in het Amerikaanse Cooperstown (New York).
Het bedrijf werd opgericht in 1997 door Don Feinberg met de bedoeling bier te brouwen op de Belgische manier, of het Belgian styles beer.

Sinds 2003 is de brouwerij eigendom van de Brouwerij Duvel Moortgat.

De brouwerij bevindt zich op een domein van 55 ha, dat vroeger diende voor het kweken van hop.
Het brouwerijcomplex herinnert aan de vroeger bouwstijl van de monumentale hoeves in het Belgische Henegouwen.
De voorgevel draagt twee jaartallen: 1549 het jaar van de eerste ommegang in Brussel en 1997 het jaar van de oprichting.
De site is gelegen in een gebied dat New Belgium wordt genoemd, omwille van de talrijke immigranten uit België.

De brouwerij heeft een jaarlijkse productie van 18.000 hectoliter.

• Ommegang Abbey Ale
• Hennepin Farmhouse Saison
• Rare Vos Amber Ale
• Ommegang Witte Ale
• Three Philosophers
• BPA (Belgian Pale Ale), begonnen als seizoensbier het jaar rond gebrouwen sinds 2011.

Seizoensbier in 2007 :

• Ommegeddon Funkhouse Ale, en de
• Ommegang Chocolate Indulgence Stout, ook de
• Ommegang Biere de Mars, een amberkleurige ale werd gebrouwen in 2007.

In 2009 was er de :

• Ommegang Adoration Strong Winter Ale: 10% ABV, een donkere, kruidige ale met moutsmaak.

Een bier (Obamagang) gebrouwen door de Ommegang-Brewery ter ere van de inauguratie van President Obama in 2009, kreeg flinke tegenwind van de Amerikaanse overheid en mocht deze niet op de markt brengen omdat een wet het gebruik van persoonsnamen in een merk verbied.
Het bier werd op de markt gebracht als Inauguration Ale.

In 2010 werden de volgende Limited Edition speciaalbieren gebrouwen :

• Chocolate Indulgence Stout
• Ommegang BPA (wegens groot succes het jaar rond gebrouwen)
• Ommegang Zuur (een Flanders Brown Ale, in samenwerking met de Liefmans brouwerij)
• Ommegang Tripel Perfection (een gekruide trippel)
• Ommegang Cup O' Kyndnes (een Belgische scotch ale, gebrouwen met gerookte mout en heide bloemen)
•  een verbeterde Ommegang Adoration Strong Winter Ale.

Seizoensbier in 2011 :

• Ommegang Chocolate Indulgence (Belgian-Style Stout, 7% ABV)
• Gnomegang (Belgian-style Strong Blonde Ale, 9.4% ABV) - gefermenteerd met Chouffe gist in de primaire gisting.
• Ommegang Aphrodite Tart beer (Belgian-style ale)
• Ommegang Adoration (Belgian-style Strong Winter Ale, 10% ABV)

De Ommegang Belgische-stijl Ales hebben door de jaren reeds verschillende prijzen gewonnen op menig bierfestival.

Een brevis is een notenwaarde uit het middeleeuwse muziekschrift.
Incidenteel komt ze ook in het moderne muziekschrift voor, bij zeer lang aan te houden tonen.

De brevis ontstond, samen met de longa, toen men in het Gregoriaanse notenschrift de verschillen in lengte tot uitdrukking wilde brengen.
Een longa was relatief lang, een brevis relatief kort.
Later werd bepaald dat een longa in principe drie keer zo lang werd als een brevis.

Toen men ingewikkelder composities wilde gaan maken en opschrijven - tweestemminge, driestemmige en vierstemmige gezangen - bestond de behoefte aan meer notenwaarden, zodat de voorraad werd uitgebreid met de duplex longa (veelal een noot op rustpunt, twee keer zo lang als een longa), en de semibrevis, in principe een derde van een brevis.
Met de invoering van de tempus imperfectum ten tijde van de Ars Nova kon een brevis ook de helft van een longa duren, en de semibrevis kon een halve brevis zijn.

In de eeuwen daarna werden de notenwaarden steeds langzamer geïnterpreteerd, zodat de brevis van een korte in een lange notenwaarde veranderde.
Uiteindelijk werd de semibrevis de hele noot van het huidige westerse muziekschrift.

Bij langzame maatsoorten treft men de brevis nog wel aan; dit is met name het geval bij koormuziek.
De meest voorkomende maatsoort waar een brevis in kan voorkomen is 4/2, ook de 2/1 maat komt voor.
De noot wordt gewoonlijk weergegeven als een hele noot met links en rechts een streepje.
Het corresponderende rustteken is een zwart blokje tussen de tweede en de derde lijn van de notenbalk.

Het Bretons spikkeldikkopje (Pyrgus armoricanus) is een dagvlinder uit de familie van de Hesperiidae, de dikkopjes.
Het imago heeft een voorvleugellengte van ongeveer 13 millimeter.

Het Bretons spikkeldikkopje is in België uitgestorven.
Uit Nederland is maar een waarneming bekend uit Bloemendaal, waarschijnlijk in de periode 1890-1900.
In de buurt van Duinkerken, in Saarland en in Denemarken worden wel nog waarnemingen gedaan.

In het Saarland zou srpake zijn van een flinke uitbreiding van het areaal.
De vlinder komt verspreid over de rest van Europa voor.

Het bretons spikkeldikkopje vliegt in twee generaties van halverwege mei tot en met juni en van augustus tot halverwege september.

De vlinders voeden zich met nectar van verschillende kruiden.

De waardplanten van het Bretons spikkeldikkopje komen uit het geslacht potentilla (ganzerik) zoals de voorjaarsganzerik en vijfvingerkruid.

De rups overwintert halfwassen.

Gelijkende soorten zijn het kalkgraslanddikkopje en de aardbeivlinder.

Naamgeving :
Pyrgus: purgos = een toren op een muur, kantelen. Waarschijnlijk wordt de geblokte franje bedoeld. Ook zou mogelijk zijn dat het een vorm is van Pyrgi, een stad in de Peloponneses; dit is echter onwaarschijnlijk daar Hübner nooit aardrijkskundige namen gebruikte.

armoricanus: Armirica is de Latijnse naam voor Bretagne waar Rennes ligt.

De Bresse (of Bressekip) is een kippenras uit de Bresse-regio in Frankrijk.

De kip wordt slechts in een kleine regio grootgebracht en was het eerste dier dat in Frankrijk een Appellation d'origine contrôlée ontving.

Alleen hoenders die aan bepaalde eisen voldoen, mogen onder deze naam commercieel verkocht worden.
De Bresse is een heel bijzonder en heel oud kippenras.

Het leefgebied van de Bresse is al meer dan 400 jaar een strook in oostelijk Frankrijk van zo'n 100 km lang en 40 km breed.
In het noordoosten beschermd door de bergkammen van de Jura en in het zuidoosten door de Alpen.
Al voor 1500 kwamen hier hoenders voor van het landhoentype.

Een Bresse is een kip in zijn meest oorspronkelijke vorm, een fiere rechte kam die bij de hennen charmant aan de achterkant mag omvallen en een forse sierlijke staart.
De Bresse staat op een paar stevige niet te lange blauwe poten.

Van vroeger uit is er altijd sprake is geweest van drie types.
- Waarbij het type van de Bresse van Louhans die wat lichter is en vroeger alleen in zwart voorkwam, het type is, wat in onze huidige standaard staat omschreven.
Deze leggen ook de grootste eieren volwassen hennen leggen eieren van minstens 65 gram.
- De witte kleurslag (Bresse van Beny-Marbox) is het best te vergelijken met de witte nut-Bresse.
Deze zijn ± 1 kg zwaarder en ook iets anders van type, dan beschreven in de standaard.
- Dan is er nog de zilverpel (Bresse van Bourg) die zit er wat type en gewicht betreft net tussen in.

Het gewicht van de Bresse zoals in de standaard omschreven is, 2,25 tot 2,75 kg voor de hanen, en 1,75 tot 2,25 kg voor de hennen.

De kip wordt gezien als een luxeproduct met hoge kwaliteit, zoals een zeer mals en smaakvol vlees.
De kippen zijn dan ook relatief duur, vergeleken met normaal kippenvlees.

De Bresse is in Nederland erkend in de kleuren zwart, wit en zilverpel.
Zoals zijn type al verraadt, zijn het dieren met een geweldige legwaarde, het zijn echte eierenpoepers.
Deze eieren zijn zeer groot en zuiver wit van schaal, de moderne nut-Bresse heeft vaak getinte eieren.
De eikleur verraadt dat er een ander ras is in gekruist.
Zomer of winter, het maakt niet uit, de Bresse legt haar zware grote eieren.

Wie ze los wil laten lopen moet over een grote ruimte beschikken, want ze nemen een groot foeragegebied.