December is de twaalfde en laatste maand van het jaar op de gregoriaanse kalender en telt 31 dagen.

De naam komt van het Latijnse woord voor 'tien', decem.

December was oorspronkelijk de tiende maand van het jaar, omdat tot 153 v.Chr. het Romeinse kalenderjaar in maart begon.

December wordt ook wel wintermaand, kerstmaand of donkeremaand genoemd.

♥   December zacht en dikwijls regen, geeft weinig hoop op rijke zegen.
♥   December mist, goud in de kist.
♥   Donder in de decembermaand, belooft veel wind in `t jaar aanstaand.
♥   December veranderlijk en zacht een hele winter zonder kracht.
♥   Heeft men in december slechts vocht en slijk dan worden de dokters rijk.
♥   Decemberregen is geen zegen.
♥   Als Sint Eligius (1/12) met ijs begint, wil hij drie maanden dat tot vrind.
♥   Sint Elooi (2/12), brengt geen dooi.
♥   Als Sinte Barbara (4/12) wil, staat de vriezeman stil.
♥   Sint Nicolaas (6/12), lapt 't weer aan zijn laars.
♥   Sint Ambroos (7/12), patroon van de bijen, en de spreeuwen, houdt van waaien en van sneeuwen.
♥   Sinte Leocadie (9/12) houdt heur water nie.
♥   Als St.Lucia (13/12) komt, lengen de dagen een vlooiensprong.⇒
Deze spreuk stamt van omstreeks het jaar 1500 van de Juliaanse kalender toen de langste dag op/rond deze datum viel.
♥   Half december en 't wil niet vriezen, koning Winter kan maar moeilijk kiezen.
♥   Als met St. Thomas (21/12) de dagen gaan lengen, beginnen de nachten te strengen.
♥   Is 't op Kerstmis nog niet koud, dan vraagt de winter niet veel hout.
♥   Vliegen met Kerstmis de muggen rond, dan dekt op Pasen het ijs de grond.
♥   Geeft Kerstmis warme zonneschijn, dan zal er met Pasen nog houtvuur zijn.
♥   Kerstmis in groen kleed, houdt voor Pasen sneeuw gereed.
♥   Op St. Stefaan, sneeuw op de baan, vuil om te gaan, koud om te staan..
♥   Is de wind stil met Sint Steven (26/12), dan zal 't jaar een goede oogst geven.
♥   Veel sneeuw op oudejaar, veel hooi in 't nieuwe jaar.
♥   St. Silvesterwind (31/12) met zonneschijn, geeft zelden goede wijn.

De boslemming (Myopus schisticolor) is een soort lemming uit de naaldbossen in het noorden van Europa en Azië.
Het is de enige soort uit het geslacht Myopus.

Hij komt voor in naaldbossen in Oost-Scandinavië, Noord-Rusland, Noord-China en Mongolië.
Hij heeft een voorkeur voor vochtige naaldwouden, die een rijke moslaag hebben.

De boslemming heeft een donker leigrijze vacht.
Volwassen dieren hebben een roestbruine vlek op de achterzijde, die ontbreekt bij jongere dieren.
's Winters is de vacht lichter van kleur. De staart is vrij kort.

De boslemming is kleiner dan de bekendere berglemming.
Hij wordt 80 tot 115 millimeter lang en 20 tot 45 gram zwaar. De staart is 10 tot 20 millimeter lang.

De boslemming is 's nachts actief.
Hij graaft gangen en legt vluchtroutes aan in het mos.
Mos vormt ook zijn belangrijkste voedselbron.
's Winters graaft hij gangen onder de sneeuw. Hier legt hij ook zijn nesten aan.
Bij dooi komen deze gangen en nesten bloot te liggen.

De voortplantingstijd valt in Oost-Finland van mei tot augustus.
In Zuid-Noorwegen plant hij zich ook 's winters nog voort.
Een vrouwtje krijgt één tot zes jongen per worp. De jongen zijn na een maand geslachtsrijp.
Tussen worpen zit gemiddeld zo'n vijfentwintig dagen.

De boslemming kent een populatiecyclus van zo'n vier jaar.
Anders dan de berglemming groeit het aantal dieren in een succesvol jaar nooit tot zulke proporties dat over een plaag kan worden gesproken.

Opvallend genoeg is de geslachtsverhouding zeer scheef, slechts 25% van alle dieren is mannelijk.
Sommige vrouwtjes krijgen enkel vrouwelijke nakomelingen door een mutatie in de geslachtschromosomen.

De boslathyrus (Lathyrus sylvestris) is een vaste klimplant die behoort tot de vlinderbloemenfamilie (Leguminosae).
De plant komt van nature voor in Eurazië.

Deze overblijvende plant komt voor bij bosranden en op hellingen op vochtige, kalkrijke grond.

De plant wordt 100-200 cm hoog en heeft houtige, gevleugelde stengels.
De vleugels zijn 1,5-4 mm breed.
De samengestelde bladeren hebben en gevleugelde steel.
Deze vleugels zijn 0,5-1,5 mm lang en 2-4 mm breed.
Aan een blad zit één paar, lancetvormige tot lijnvormige blaadjes, die 5-14 cm lang en 5-15 mm breed zijn.
De geoorde steunblaadjes zijn smal halfspiesvormig en 1-2 cm lang en 0,5-2,5 mm breed.
De houtige uitlopers kunnen tot 15 m lang worden.

De verspreiding over de wereld :
In Europa, behalve in de meest noordelijke, westelijke en zuidelijke delen. Ook in de Kaukasus. Ingeburgerd in Noord-Amerika.

Nederland: Zeldzaam in Zuid-Limburg en bij Nijmegen. Elders zeer zeldzaam. Niet in Zeeland en Flevoland.

Vlaanderen: Vrij zeldzaam, verspreid over het land.

Wallonië: Vrij zeldzaam. Het meest in het gebied tussen de Samber en de Maas en in Lotharingen.

De boslathyrus bloeit van juni tot augustus met 13-20 mm grote bloemen.
De vlag van de bloem is aan de binnenkant roze en aan de buitenkant groenachtig.
De zwaarden van de bloem zijn roodpaars.
De bloeiwijze is een tros met drie tot zes bloemen en korte schutbladen.

De kale, bruine peul is 4 tot 7 cm lang, met zes tot veertien zaden.
De bruin- tot roodachtige zaden zijn 5,5 mm groot en vaak wat hoekig.

De boskwartel (Arborophila torqueola) is een vogel uit de familie van de fazantachtigen (Phasianidae).
De soort is voor het eerst wetenschappelijk beschreven in 1826 door Valenciennes.

De soort komt voor van het westen van de Himalaya tot het noordwesten van Vietnam.

De natuurlijke habitats zijn subtropische of tropische vochtige laaglandbossen en subtropische of tropische vochtige bergbossen.

Het voedsel van de boskwartel bestaat uit zaden en veschillende ongewervelden, welke ze verzamelen door te scharrelen in de zachte bosgrond.

Mannetjes hebben sierlijke patronen en markeringen op de kop, een combinatie van een oranje kroon tegen een zwarte kop en een gestreepte keel.
De vrouwtjes missen deze tekening.

Er zijn vier ondersoorten vastgesteld op basis van de verschillende markeringen aan de kop van de boskwartel.

De boskwartels worden meestal gezien in paren of kleine groepjes van maximum , kleine familiegroepjeseen tiental vogels

De gemiddelde legsels zijn 3 tot 5 eieren, maar er zijn legsels tot 9 eieren vastgesteld.

De boskrekel (Nemobius sylvestris) is een rechtvleugelig insect uit de familie krekels (Gryllidae) en de onderfamilie Nemobiinae.

In Nederland is de soort plaatselijk algemeen, maar komt alleen in het zuidoosten van het land voor.
In België komt de soort overal voor behalve in het uiterste noordwesten.
Verder leeft de boskrekel in grote delen van Europa.

De boskrekel leeft in gebieden met een dikke strooisellaag waarin de krekel naar voedsel zoekt.
Meestal wordt deze soort in bossen of bosranden aangetroffen, maar ook begroeide delen van heidevelden, spoorwegbermen, parken en tuinen zijn een geschikt habitat.
Het is een bodembewonende soort die niet klimt en bij gevaar schuilt onder bladeren of onder allerlei objecten.
De krekel zoekt warmere en drogere delen op en kan na enige tijd in de zon gezeten te hebben bloedsnel zijn.

Mannetjes worden 7 tot 10 millimeter lang, vrouwtjes 9 tot 11 mm.
De kleur van de boskrekel is goudbruin tot bijna zwart en het halsschild is lichter van kleur.
Kenmerkend is de omgekeerde Y- vormige vlek op de kop.
De kop is duidelijk afgesnoerd van het lichaam.
De vleugels zijn zeer kort en de krekel kan er niet mee vliegen of zweven.
Bij de mannetjes reiken de vleugels tot het midden van het achterlijf, die van vrouwtjes zijn korter.
De achterpoten zijn niet veel groter dan de andere twee paar en vooral de dijen zijn verbreed.
De antennes zijn iets langer dan het lichaam en beide seksen hebben twee duidelijk zichtbare, draadachtige achterlijfspunten (cerci) die dienen als tastorgaan.
Het vrouwtje heeft in het midden ook een legbuis voor de eiafzet die donkerbruin tot zwart van kleur is.
De legboor is relatief lang en heeft een verdikt uiteinde.

De boskrekel is als volwassen dier te zien van juli tot oktober.
De zang van de boskrekel is niet luid maar wel hoorbaar en er wordt zowel overdag als 's nachts geluid gemaakt, van elf uur in de ochtend tot één uur 's nachts.

De boskortsteel (Brachypodium sylvaticum) is een vaste plant die behoort tot de Grassenfamilie.
De plant komt van nature voor in Eurazië en Noord-Afrika.

In gebergten in het oosten van Afrika en in Zuid-Afrika komen nauw verwante soorten voor.

De plant komt voor op vochtige, voedselrijke, kalkhoudende grond in lichte loofbossen en langs bosranden.

De polvormende plant wordt 50 tot 120 cm hoog en vormt zeer korte wortelstokken.
De dunne stengel heeft 4 tot 5 knopen, is onderaan vaak geknikt en op en rond de knopen sterk behaard.
Het lijnvormige, vaak overhangende, verspreid behaarde blad heeft zeer zwakke ribben.
De tamelijk donkergroene, naar bovengerichte onderzijde van het blad heeft een glanzende, witte middennerf.
De bladscheden zijn behaard. Het tongetje (ligula) is 3 mm lang.

De boskortsteel bloeit in juli en augustus met een meestal iets overhangende, vrij sterk behaarde pluim met 6- tot 15-bloemige, 25 mm lange aartjes.
Het onderste kelkkafje is ongeveer 7 mm lang en het bovenste kelkkafje 8,5 mm.
Het onderste, ongeveer 10 mm lange kroonkafje (lemma) heeft vaak een bochtige kafnaald, dat evenlang of langer is als het kafje.
Het bovenste kroonkafje is ongeveer 8 mm lang. De helmknoppen zijn 3 mm lang.

De vrucht is een graanvrucht.

Nederland : Vrij algemeen in Zuid-Limburg en zeldzaam in het rivierengebied, in Twente, in de Achterhoek en rondom Nijmegen. Elders zeer zeldzaam. Vrijwel niet in Noordoost-Nederland en niet op de Waddeneilanden.

Vlaanderen : Vrij algemeen in de Leemstreek en de Maasvallei. Elders zeldzaam tot zeer zeldzaam.
Wallonië : Algemeen, maar zeldzaam in de Ardennen.

De boskortsteel is waardplant voor de rupsen van de dagvlinders geelsprietdikkopje en boszandoog en de microvlinders Elachista luticomella, Elachista subocellea, Elachista gangabella, Helcystogramma lutatella en Micropterix schaefferi.

Boskortsteel wordt soms gekweekt als siergras.

Bosklauwtjesmos (Hypnum andoi) is een soort mos van de klasse Bryopsida (bladmossen).

Het is een algemene soort van het Noord-Atlantisch gebied, die vooral op de schors van eiken groeit.

De botanische naam Hypnum is afkomstig van de Oudgriekse mythologische figuur Hypnos, de personificatie van de slaap, omwille van het eertijdse gebruik van het mos als kussen- en matrasvulling.

Het bosklauwtjesmos is een mattenvormende plant met korte, afhangende stengels, tot 8 cm lang, geveerd vertakt met zijdelings afstaande zijtakken, en afgeplat bebladerd.
De stengelblaadjes zijn zilvergroen, tot 1,8 mm lang, ovaal tot lancetvormig, recht tot sikkelvormig gebogen, geleidelijk versmallend tot een korte of langere spits.

Bosklauwtjesmos is een tweehuizige plant, de mannelijke (antheridia) en vrouwelijke (archegonia) voortplantingsorganen ontstaan op verschillende planten.

Het bosklauwtjesmos vormt in Europa zelden en in Noord-Amerika zelfs zeer zelden sporofyten (diploïde (2n) plant in een levenscyclus bij zaadplanten).
Ze bestaan uit een tot 2 cm lange geel- of roodbruine steel of seta met aan de top een rechtopstaande tot schuine, geel- tot roodbruine, cilindrische sporogoon of sporenkapsel, tot 3 mm lang.
Het operculum draagt een 'tepeltje'.

Het bosklauwtjesmos is vooral te vinden op bomen met een basenarme schors, zoals eik en wilg.
Ook op dood hout en rotsen.

Het bosklauwtjesmos is een algemene soort van gematigde streken van het Noord-Atlantisch gebied (West- en Midden-Europa, oostelijk Noord-Amerika).
Ook in België en Nederland is het een algemene soort.

Het bosklauwtjesmos is in vegetatieve toestand moeilijk te onderscheiden van het zeer variabele gesnaveld klauwtjesmos (H. cupressiforme).
Het onderscheidt zich door het tepelvormige operculum, in tegenstelling tot het lang, gesnaveld operculum van het gesnaveld klauwtjesmos.

Boskeun is een Belgisch bier.
Het recept is: bleke mout, Poperingse Golding hop in bellen, biologische rietsuiker, zuiver oerwater, hoge gisting, gisting en nagisting in de fles.

Het bier wordt gebrouwen door de Dolle Brouwers (o.a. Oerbier) te Esen (een deelgemeente van Diksmuide).

Alle bieren van de Dolle Brouwers zijn niet gefilterd, niet gepasteuriseerd en met nagisting.

De houdbaarheidsdatum van dit bier wordt gesteld op één jaar.

De naam van het bier komt van het West-Vlaamse dialectwoord “keun” dat onder meer hazelip kan betekenen.
Eén van de oorspronkelijke brouwers was slaags geraakt met zijn broer en werd gewond aan de bovenlip.
Dat bezorgde hem de bijnaam “keun”, later verlengd tot “boskeun”.

Boskeun is een amberkleurig paasbier van hoge gisting met een alcoholpercentage van 10,5%.
Het wordt gebrouwen voor Pasen en kan enkel bekomen worden door het 2 maanden voor Pasen telefonisch te reserveren en 14 dagen voor Pasen af te halen bij de brouwerij.

De boskalkoen (Alectura lathami) is een grootpoothoender die leeft in het regenwoud en in dicht struikgewas aan de kustgebieden van Oost-Australië.

De boskalkoen komt voor aan de gehele oostkust van Australië, van het milde zuid-oosten tot het tropische noord-oosten met heuse regenwouden.
In de dichte bossen aan de kust en op bergketens leven deze grote kalkoenen een grootdeels verscholen leven.

In het noord-oosten komt één ondersoort voor, de Alectura lathami purpureicollis.
Deze heeft een paarse keelzak waar de nominaatvorm een felgele heeft, en wat kleiner.

Het dier wordt ongeveer 70 centimeter hoog en heeft krachtige poten waarmee insecten, vruchten en zaden van de bodem worden geharkt.

Boskalkoenen leven voornamelijk op de grond, maar kunnen wel kleine stukken vliegen.
Ze vliegen voornamelijk bij gevaar en als ze gaan slapen, dat doen ze in bomen.
Het zijn echte groepsdieren, ze trekken in flinke groepen door het woud.
Hun poten zijn aangepast aan het grondleven en hebben zeer sterke klauwen.
Hiermee woelen ze de bosbodem om op zoek naar voedsel.

Dat voedsel bestaat uit reptielen, amfibieën, insecten en larven, zaden en fruit.

Boskalkoenen kunnen rond de 20 jaar oud worden.

Het broedproces is bijzonder te noemen, deze kalkoensoort broedt namelijk niet zelf de eieren uit maar maakt gebruik van de broei in een berg compost.
De berg bouwen de vogels zelf als groep.
Zo'n groep bestaat uit een dominante haan, wat "ondergeschikte" mannetjes, een aantal hennen en jonge dieren.
Een broedheuvel wordt het hele jaar keurig onderhouden en eigenlijk constant uitgebreid, er zijn heuvels gevonden van enkele meters in doorsnee.
De heuvel wordt warmer door rotting en moet door het mannetje op de temperatuur van 33°C worden gehouden door ventilatie of door meer materiaal toe te voegen.
Als de heuvel af is begint het mannetje met zware geluiden vrouwtjes te lokken die dan 18 tot 24 eieren leggen in speciale gaten in de nestheuvel.

Dat leggen vindt plaats van september tot maart.

De groep, en vooral de haan, houdt de temperatuur goed in de gaten door regelmatig de gaten open te maken en de kop diep in de heuvel te duwen, soms moet er wat materiaal af, soms wat er bij.

Na 7 weken komen de eieren uit en is het gedaan met de broedzorg, de jongen hebben géén eitand en moeten de schaal openbreken met hun poten.

Veel eieren vielen al ten prooi aan slangen, varanen en dingo's, deze lusten ook wel een jonge boskalkoen.

De jongen graven zichzelf uit, ze hebben al veren en wanneer deze opgedroogd zijn kunnen ze zelf al een stukje vliegen naar een veiligere hoogte.

Deze boskalkoen heeft nog wel een paar geheimen waar de wetenschappers zich mee bezichhouden, zoals het broedproces en het broedresultaat.

Bosintang is een traditionele Zuid-Koreaanse soep met als belangrijkste ingrediënt hondenvlees.
In de tijd van de drie koninkrijken waaide het gebruik om hondenvlees te consumeren over vanuit China en werden honden speciaal gefokt voor consumptie.
Ook tegenwoordig worden nog steeds honden speciaal gefokt voor consumptie al is gebleken dat ook andere rassen gebruikt worden voor consumptie.

Hondenvlees wordt vooral gegeten omdat het mannen viriel zou houden.

De naam bosintang betekent letterlijk 'stimulerende soep', het gerecht wordt echter ook geserveerd onder een aantal andere namen zoals yeongyangtang (letterlijk 'voedzame soep') en sacheoltang (soep voor alle seizoenen).
Soms wordt de soep spottend mongmongtang genoemd, mong mong kan hier het best vertaald worden als waf waf.

In het tijdperk van de drie koninkrijken consumeerden de hoogste klassen aanzienlijk meer vlees dan de gewone man.
Voor de laagste klassen was het eten van vlees iets wat alleen bij speciale gebeurtenissen gebeurde.
Hondenvlees was een goedkope vervanger van rund-, varkens- en kippenvlees.

Tegenwoordig is bosintang zeker geen alledaags gerecht.
Hoewel de vleesconsumptie in de afgelopen decennia in Zuid-Korea gestegen is, is de consumptie van hondenvlees stabiel gebleven.
Door de negatieve publiciteit rondom het eten van hondenvlees hebben sommige restaurants besloten om het vlees in 'bosintang te vervangen door geitenvlees.

In Westerse landen staat men vaak afwijzend tegenover het nuttigen van hondenvlees.
Ook in Zuid-Korea, waar het houden van honden als gezelschapsdier steeds populairder wordt, neemt de weerstand tegen het nuttigen van hondenvlees gestaag toe.
Het idee dat elke Koreaan hondenvlees eet, is dan ook een misverstand.
Ook worden niet alle honden gebruikt voor consumptie, maar slechts honden van een bepaald ras, nureong genaamd.

Kritiek wordt met name geuit op de manier waarop de honden mishandeld worden, alvorens men overgaat tot de slacht.
Vroeger werden de dieren gewurgd en afgeranseld, dit zou goed zijn voor de smaak van het vlees en er tevens voor zorgen dat het de viriliteit nog meer versterkt.
Verschillende dierenorganisaties voeren acties tegen het nuttigen van hondenvlees.