Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
17-07-2011
Leven
Geloof het of niet maar er bestaat een school of life. In Londen. Geen kleuterklasje maar een school voor volwassenen. Een mens kan het natuurlijk zo gek niet bedenken of het bestaat in Londen. Mensen die op een eiland leven houden er nogal eigenaardige levensstijlen op na. Beetje wereldvreemd. En dan moeten ze terug naar school. Om normaal te worden. Dus zijn er enkele slimmerikken die daarop inspelen en een school of life oprichten. Iedereen wil centen verdienen natuurlijk. Liefst op een gemakkelijke manier. En waarom dan geen school oprichten en de mensen wijsmaken dat er nood is aan opleiding voor mislukkelingen. Die losers nog een beetje geld aftruggelen. Mag voor mij. Ze moeten maar zo dom niet zijn om erin te trappen. En dat zijn zaken die ik graag opvolg. Want het verbaast mij altijd weer hoe dom sommige mensen kunnen zijn. Maar het is zoals Einstein ooit zei: Het heelal en de menselijke domheid kent geen grenzen. Al ben ik niet zeker van het heelal. Maar ik wijk af. Terug naar volwassenenonderwijs. Volgens de school of life in Londen schuilt het gevaar vooral in jaloezie. Die jaloezie wordt opgewekt door de media. Weeral de fout van de media dus. Zowat alles is tegenwoordig de fout van de media. Als mensen zich laten beïnvloeden door artikeltjes, zoals in dit blogje bijvoorbeeld, is het hek van de dam. Maar goed. Ik wijk, weeral, af. Het ging over de school of life. En over jaloezie. Door jaloezie geloven mensen dat ze mislukt zijn in het leven. Iedereen wil meer dan de buren of vrienden. En de media (weeral) blazen de verhalen van winners op. Zodanig dat zowat iedereen zich een mislukkeling voelt. Want een winner is iemand die Bill Gates heet. Die heeft het gemaakt. Iedereen wil een Bill Gates zijn. Dat zoiets niet kan komt bij de eerste de beste simpele ziel niet eens in aanmerking. Dat er ook wel mensen nodig zijn om een economie draaiende te houden die een Bill Gates in staat stelt om te experimenteren vergeten velen. Dat iedereen zijn steentje bijdraagt tot het algemeen belang wordt al eens vergeten. Iedereen is nuttig in deze maatschappij. Iedereen die iets presteert bedoel ik. Maar de jaloezie is volgens de school of life de grote oorzaak van alle ellende. Dat mensen jaloers zijn op anderen kan misschien wel zijn. En daar maakt die school of life aardig misbruik van. Al heb ik er zelf geen last van. Ik ben maar een simpel mens en met een paar duvels ben ik al tevreden. Wat mij echter wel opvalt in heel het verhaal van die school is gewoon het feit dat er over jaloezie nogal wat te doen is. En nooit over werken. En werken lijkt mij toch een conditio sine qua none. Je kan en mag dan best prachtige ideeën hebben maar zonder een goede aanpak kom je er niet. Maar de idee van een school laat me niet los. Eigenlijk zou ik zelf eens een school moeten beginnen. Niet over het leven, nee. Dat ben ik zelf nog volop aan het leren. Maar een school over het met mate drinken van duvel. Dan leer ik hopelijk zelf eens hoe ik een stukje kan schrijven dat een beetje samenhangend is.
Vrouwlief lijdt aan dieetitisch. Wegens het diabetisch zijn moet ze op haar voeding letten. Zelf heb ik al eens een poging gedaan om uit solidariteit mee te doen. Het is mij niet bevallen. En toch. Via opzoekingswerk op het internet is ze erin geslaagd om één en ander te weten te komen. Zo stootte ze op een website met recepten voor een diabetes dieet. En krijgt ze tegenwoordig allerlei mailtjes binnen met recepten. Daar heb ik in principe geen probleem mee. Maar toch wil ik één bepaald recept eventjes met jullie delen. Het gaat niet zozeer om de ingrediënten. Meer om wat er op het laatst mee moet gebeuren. Opeten is normaal gezien de bedoeling. Dat is ook wel de raad die gegeven werd. Maar toch is er iets wat niet volledig strookt met de bedoeling van het dieet denk ik dan. Het recept gaat als volgt.
Bereiding Was de komkommer en snijd hem in kleine blokjes Maak de radijs schoon en snijd ze in plakjes snij de ui in schijfjes snij de winterwortel in schijfjes meng alles door elkaar en voeg olie toe schik op een bord voeg peper en gemberwortel toe en meng bak de steak naar eigen smaak bak de frietjes in de frituurketel schik de steak en de frietjes op een bord en voeg de warme pepersaus toe hou het bord met de steak en de frietjes voor u. Met zout naar believen. zet het bord met de rauwkost voor .uw partner. smakelijk
Heel zeker ben ik niet maar volgens mij klopt er toch ergens iets niet.
Het is jaren geleden, maar de dag van mijn 50e verjaardag kreeg ik een origineel geschenk. Een opname in het hospitaal voor een spoedoperatie. Eigenlijk had ik iets anders verwacht. Maar goed. Een verblijf in het ziekenhuis was eens iets anders dan een kuuroord. Er was een vuiltje gevonden in mijn bloed en dat dreigde in mijn hersenen terecht te komen. Of wat er van mijn hersenen nog overbleef na 50 jaar verdorven leven. Het was levensgevaarlijk volgens mijn dokter. Voor de rest niks ernstigs. Er moest alleen dringend worden ingegrepen. En voor degene die het moest interesseren. Het is goedgekomen. Behalve dan de vele hersencellen die ik kwijt was door veelvuldig alcoholgebruik. Maar die waren toch al afgestorven. Doet er niet toe. Waar het om gaat is dat bij een opname in het ziekenhuis nogal wat vragen gesteld werden. Het eerste wat mij gevraagd werd was welke medicijnen ik nam. Geen dus. Dat kon de juffrouw moeilijk geloven. Een 50 jarige die geen medicijnen nam. Dat had ze nog niet meegemaakt. Zelfs geen slaapmiddel? Wou ze nog weten. Neen, zeker geen slaapmiddel. Ach ja, op tijd en stond een aspirientje tegen de hoofdpijn na een nachtje doorzakken. Maar dat telde niet mee. Het moesten medicijnen zijn die regelmatig geslikt werden. En dat was iets waar ik absoluut niet moest van weten. Maar het was niet te vermijden. Na de operatie volgden onderzoeken allerhande. En wie zoekt die vindt zegt het spreekwoord. Zo werden er ook bij mij zaken gevonden waarvan ik zelf nog nooit gehoord had. Die moesten dan preventief behandeld worden. Met pillen. Nu behoor ik dus ook tot de vaste klanten van de farmaceutische industrie. Met pillen tegen te hoge cholesterol, tegen te lage cholesterol, tegen te hoge bloeddruk, tegen te lage bloeddruk en wat weet ik nog allemaal. En word ik nu beschouwd als een normale pillen slikkende mens. Al valt het volgens mijn dokter nog mee. Er zijn ergere gevallen naar het schijnt. Mensen die echt niet zonder pillen kunnen. Mensen die elke dag een reeks pillen slikken die levensnoodzakelijk zijn. Dat zijn geen klanten van de farmaceutische industrie maar sponsors. Al moet ik toegeven dat die pillen wel hun nut hebben. Velen danken er een lang leven aan. Al blijf ik een natuurlijke afkeer hebben aan al die chemische brol. En dus kan ik het niet laten om regelmatig de pillen te vergeten en mij te wenden tot de alternatieve geneeskunde. Een goed biertje. Of beter, twee goede biertjes. Of nog beter, drie....
Vrouwenpraat. Het blijft een bron van inspiratie. Voor mij toch. Het is in ieder geval een geliefkoosd onderwerp voor mij. Ik heb hier zelfs enkele typische vrouwenwebsite's bij mijn favorieten gezet. Dat is elke dag weer goed voor een lach. Soms een groene lach, maar toch een lach. Zo las ik vandaag op zo een vrouwengeval een artikeltje over zeven lessen. Zeven lessen die vrouwen van mannen kunnen leren. In eerste instantie dacht ik nog; slechts zeven? Maar goed. De vrouwelijke zienswijze is altijd nogal beperkt geweest. En vermits tegenwoordig alles in lijstjes, statistieken en dergelijke onzin moet gestoken worden ga ik daar zeker niet mee lachen. Dat is de tijdsgeest zal ik maar aannemen. Over naar de les nu.
Les nr1. Trek je minder aan van anderen. En daar is dan de volgende uitleg bij. Door hun vriendelijke aard en de behoefte om door iedereen aardig gevonden te worden hebben vrouwen het daarmee moeilijk. Zeggen vrouwen dan wel eens nee dan hebben ze het daar achteraf ook lastig mee. En dat doet mij dan weer schaterlachen. Vraag eens aan een man die in een vechtscheiding verwikkeld is of zijn ex de indruk geeft om aardig gevonden te worden of het moeilijk te hebben om nee te zeggen. Geen haar op een vrouwelijk hoofd dat er aan denkt om ook maar één spaander heel te laten van haar ex.
Les nr2. Pak problemen actiever aan. Met als bijkomende uitleg. Blijf niet bij de pakken zitten. Doe iets. Zoek een oplossing. Maar dat zal wel een typisch vrouwelijk probleem zijn. Veel tetteren en geen oplossingen. Geen beslissing durven of kunnen nemen. Alles een beetje opkroppen en zichzelf verwijten geven. In plaats van iets te doen en verder te gaan met het leven. Een blik op de toekomst richten en het verleden laten voor wat het is. Want hetgeen voorbij is dat is niet meer terug te draaien.
Les nr3. Communiceer directer. En daar is weer een uitleg bij. Dat zijn dan dingen als, draai niet rond de pot. Zeg wat je bedoeld. Zeg niet ja, misschien als je nee bedoeld. Maar daar zijn vrouwen echte meesters in. Rond de hete brij draaien en verdoezelen wat ze precies bedoelen. Een vrouw zou duidelijk moeten zijn. Als een man vraagt om samen naar bed te gaan is daar toch een eenvoudig antwoord op te geven. Het is dan ja of nee. Simpel en eenvoudig. Meer moet dat niet zijn.
Les nr4. Hou wat vaker je mond. En bij de daarbij horende tekst geven vrouwen zelf toe dat wie veel praat, te weinig luistert. Zo kan een simpel gesprek uitmonden in éénrichtingsgepraat. Waarbij de vrouw blijft kwekken. Maar dat wist ik al uit ondervinding. Volgens andere onderzoeken spreekt een man gemiddeld 15.000 woorden per dag. Een vrouw 35.000. Of zoals een vriend me ooit zei. Het probleem is dat ik mijn 15.000 woorden al gesproken heb als ik thuiskom van mijn werk. Mijn vrouw moet aan haar 35.000 nog beginnen.
Les nr5. Huil minder snel. Vrouwen wenen zo'n viermaal per maand geven ze zelf toe. De tranen komen vlotjes. De reden kan zowel woede als verdriet zijn, beweren ze zelf. Ja, dat kennen we. De krokodillentraantjes komen snel. Een verkeerd begrepen opmerking en het is van dattum. Vrouwen voelen zich snel in het kruis getast. En met tranen proberen ze dan medelijden op te wekken.
Les nr6. Wees emotioneel stabieler. Dat heeft met de hormonen te maken. Met de ups en downs die eigen zijn aan het vrouw zijn. Geeft de schrijfster van het artikeltje zelf toe. Het lijkt me dat les 6 nogal veel gelijkenis vertoond met les 5. Huilen en emoties horen bij elkaar. En als ik mijn 2 jarige kleindochter bezig zie en hoor kan ik niks anders dan toegeven dat het in de genen moet zitten.
Les nr7. Heb meer lef. Een vrouw is te voorzichtig beweren ze zelf. Ze durven geen beslissingen nemen. Weten niet goed hoe ze gevolgen moeten inschatten. Kan zijn, denk ik dan. Want als ik sommige vrouwen zie wikken en wegen voor een lingeriewinkel dan twijfel ik toch aan hun gezond verstand. Ze hebben al problemen om een aankoop te doen voor iets dat geen man ooit te zien mag krijgen.
Maar wat mij opvalt aan het hele artikel is de algemene tendens. Beginnen vrouwen eindelijk zelf te beseffen dat een man het superieure ras van de mensheid is? Dat ze nu mannen als hun voorbeeld moeten nemen. Opkijken naar de man. Zich nederig gedragen t.o.v. een man. De man de plaats geven die hij verdient. Of is het gewoon uit medelijden met de sukkelaar.
Gisteren kreeg ik een telefoontje van de bank. Of ik geen interesse had om een belegging te doen. Uiterst interessant. Volgens de bank toch. Als een bank mij een uiterst interessant voorstel doet beginnen er in mijn hoofd allerlei alarmbellen te rinkelen en rode lichten te knipperen. Als dat zo interessant is, waarom beginnen ze er dan zelf niet aan? Als ik ooit een interessante manier weet om aan meer geld te raken hou ik dat voor mij. Dan zal ik daar zeker geen reclame voor maken. En aan uw eigen ken je de hele wereld is mijn devies. Maar goed. De man van de bank wist het heel goed uit te leggen. Volgend jaar zou ik schatrijk zijn. Met een minimum aan kosten. En bovendien kon er niks misgaan. Dit was de kans van mijn leven. Nooit in zijn loopbaan had de man een dergelijke buitenkans aan de man kunnen brengen. En hij had speciaal aan mij gedacht. Eigenlijk moest ik hem dankbaar zijn. Tot in de eeuwigheid. Op mijn vragen zoals, wat als dit....en wat als dat... had de man telkens een gepast antwoord. Ik zou absoluut geen risico lopen. Alles was zodanig uitgedacht en rotsvast verankert dat er geen enkele twijfel bestond. Het was trouwens iets met verzekeringen. En ieder normaal denkende mens stond te springen om zo een verzekering aan te gaan. Succes verzekerd dus. Hij goochelde met procenten alsof het paaseieren waren. Bovendien was de kans heel groot voor nog meer winst. Er moest zich maar een kleinigheidje voordoen en ik zat op rozen. Op gouden rozen. Het zou echt misdadig zijn als ik niet zou inschrijven. De man zou alle papieren klaarleggen en al wat ik moest doen was mijn handtekening zetten. Desnoods kwam hij persoonlijk bij mij thuis met de documenten. Wat een service dacht ik nog. Op een gouden schoteltje bood de bank mij een hoop geld aan waar een Rockefeller alleen maar kan van dromen. En toch. Als het gaat om mijn zuurverdiende centen blijf ik op mijn hoede. En als er zich dan toch een buitenkansje voordoet wil ik dat wel zelf in de hand houden. Dat was hier duidelijk niet het geval. Van ingewikkelde verzekeringsconstructies heb ik totaal geen verstand. Laat staan dat ik zou weten wie die eventueel zou kunnen kopen. Het was niks voor mij. Nee, dan heb ik wel een beter idee. Ik denk dat ik aandelen van de brouwerij Moortgat ga kopen. Dat heb ik toch beter in de hand. Hoe meer duvel ik drink, hoe rijker ik word.
Er is in de Brusselse gemeente Elsene een man betrapt. Niks bijzonder zal je zeggen. Dat klopt wel. Wat in Elsene allemaal gebeurt grenst aan het ongelooflijke. Maar toch is het feit dat die man betrapt is een artikeltje in de krant waard. En dan kan ik er ook een stukje over schrijven natuurlijk. Het gaat erom dàt hij betrapt is. Dat is uitzonderlijk. De man had zich namelijk aangeboden voor het theoretische examen voor een rijbewijs met het paspoort van een ander. En dat is in het examencentrum van Elsene de normale gang van zaken. Iedereen weet dat. Dat is een publiek geheim. Het gaat dan om allochtonen die, soms zelfs niet kunnen lezen of schrijven. En dan maar iemand anders betalen om in hun plaats een examen te gaan doen. Theoretisch en praktisch. Dat lukt altijd. Niemand bekijkt de foto op die paspoort. Volgens de controlerende bedienden lijken die toch allemaal op elkaar. Het moet zijn dat er dit keer de foto van een paard opstond anders had niemand er wat van gemerkt. Of een opmerking durven maken. Dat kan ook zijn. Maar zo werkt dat dus in Elsene. Al is er ook nog een andere procedure waarop het mogelijk is om het examen te gaan afleggen voor een ander. Dat is dan de meer uitgebreide manier. Dat werkt als volgt. Degene die een rijbewijs wil gaat naar het gemeentehuis en gaat daar simpelweg vertellen dat hij zijn paspoort verloren heeft. Hij krijgt dan een voorlopig stukje papier zonder foto. Met dat stukje papier kan iedereen zich gaan aanbieden voor het examen. Lukt altijd. Er is daar een bloeiend handeltje in rijbewijzen. Er zijn verschillende mannen en vrouwen die niks anders doen dan voor anderen examen te gaan afleggen. Als bijverdienste. Die hebben de hele dag toch niks anders te doen. Dat zijn dan de intellectuelen onder de allochtonen die zich daarmee bezig houden. Degene die kunnen lezen. Er gebeuren daar ook wel andere dingen met paspoorten. Zo heb ik weet van een handel in Belgische paspoorten. Ook simpel. Een persoon die in het bezit is van een Belgisch paspoort gaat verklaren dat hij zijn pas verloren is. Krijgt vervolgens een voorlopig. En als het ogenblik gekomen is om een foto binnen te doen voor het nieuwe paspoort gaat iemand anders met zijn eigen foto. Het nieuwe paspoort heeft dan wel dezelfde naam, maar dat is natuurlijk geen bezwaar. Zo lopen er honderden, misschien wel duizenden illegalen met een Belgisch paspoort rond. Die ze dan weer kunnen gebruiken om, op een onwettige manier, een rijbewijs te halen. En rijden maar. Al kun je tegenwoordig in Brussel niet spreken van rijden. Het is meer in de file staan. En daarvoor moet je natuurlijk niet kunnen rijden.
Melk blijkt niet gezond te zijn. Het zit vol met chemicaliën. Antibiotica, ontstekingsremmers en nog een hele hoop andere brol. Twintig verschillende soorten zelfs. Dat is geen klein beetje. En ons proberen ze wijs te maken dat die chemische cocktail gezond is. Vergeet het maar. Zou er nog wel melk inzitten vraag ik mij dan af. Of is dat een nevenproduct geworden. De koeienmelk is de grootste chemische fabriek. Maar ook geitenmelk is een chemische tijdbom. Zelfs moedermelk zit vol met pijnstillers, antibiotica en hormonen. Niet te verwonderen dat kinderen nogal eens afwijkingen vertonen. En het zijn niet enkele onderzoekers die het gemerkt hebben. Het betrof hier een wereldwijd onderzoek. Het heeft dus weinig zin om bij de plaatselijke boer een kannetje melk te gaan halen. Die heeft het ook zitten. Volgens de onderzoeken is gewone melk niet meer te vinden. Nergens meer. Ook niet in de moedermelk. Vrouwen gebruiken als melkproducenten is dus ook al uitgesloten. Onze toekomst staat er mooi voor. Al onze nakomelingen zijn veroordeeld tot kunstmatige producten. Want hoe gaat de mensheid dat terug in orde krijgen? Terug naar de natuur zal niet kunnen door simpelweg op een groene partij te stemmen. Daar is een hele mentaliteitswijziging voor nodig. Er is nu al geen gezonde vis meer te vinden. Want volgens dezelfde onderzoeken is vis zwaar besmet. Met het antidepressivum prozac en de hormonen van anticonceptiepillen. Waardoor de vissen wereldwijd heel blijgezind geen nakomelingen kunnen krijgen. Al hebben die vissen één of ander afweermechanisme. Er zijn ook al mannelijke vissen die eitjes produceren. Gaan mensen dezelfde weg op? Mannen die baby's baren. Je zal het maar meemaken dat je als man plots in verwachting bent. Langs waar gaat die baby er uit komen dacht je. Dat zal een zeer pijnlijke bevalling worden. Een kind van, pakweg enkele kilo's door een klein plasgaatje wringen. Ik wil er niet aan denken. Het zullen allemaal keizersneden moeten worden. Met aangepaste medicijnen. Die dan ook weer in de natuur terechtkomen en zorgen voor een sneeuwbaleffect. Nog meer chemie in de natuur. Heel de natuur wordt een chemische fabriek. Mensen incluis. Niks aan te doen. Dieren zijn al zover. Er is geen natuurlijk gekweekt dier meer te vinden. Misschien moeten we in het vervolg die biefstuk en die kabeljauw maar laten staan. En vegetariër worden. Al zal dat ook wel niet helpen want al de landbouwgewassen worden overvloedig bespoten met alles en nog wat. Er is niks meer te vinden dat nog puur natuur en onbespoten is. Of toch? Ik denk het wel. Er bestaat nog één natuurlijk, gezond, puur, zuiver en onbesmet product. Duvel.
In mijn jeugdjaren waren de parkvijvers hoofdzakelijk bevolkt door eendjes. En enkele zwanen. Mooi om zien. Dat ging goed tot er nijlganzen kwamen neergestreken. Tot voor enkele jaren had ik nog nooit van nijlganzen gehoord. Dus heb ik eens opgezocht waar die beesten vandaan komen. Blijkt dat die oorspronkelijk uit Afrika komen. Voornamelijk uit de nijlvallei. Vandaar de naam natuurlijk. Die ganzen brachten meer kleur in en rond één van de vijvers. Al bleken de eenden niet echt tevreden met de komst van die vreemdelingen. De uitheemse ganzen deinsden er niet voor terug om de nesten van de eenden in te pikken. En toch was er een soort van gewapende vrede. De eenden waren in de meerderheid en dus stelden de nijlganzen niet al te veel eisen. Tot er een tijdje later ook nog eens enkele Canadese ganzen kwamen neergestreken. Die waren van een ander kaliber. Veel groter en brutaler dan de eerste nieuwkomers. En ze kweekten als konijnen. Dat gaat zo met vreemden die hun wil opleggen aan autochtonen. De wet van de brutaalste. De eendjes moesten dus wijken. Naar een andere vijver. Want samen met de nijlganzen werden de Canadese ganzen heer en meester van de vijver en het omliggende grasveld. Zelfs de grote zwanen voelden zich bedreigd want na een tijdje gingen ze er ook vandoor. En tegenwoordig zijn al de inheemse soorten weg uit die vijver. Geen waggelende eendjes meer. Geen sierlijke zwaan waagt zich in de buurt van de brutale druktemakers. En dat ze brutaal zijn mocht ik zelf ondervinden. Op een wandeling kruisten enkele Canadese ganzen mijn pad. Het feit dat ik daar voorbijkwam was blijkbaar niet naar de zin van die veroveraars. Met opengesperde vleugels kwam er ééntje dreigend op mij af. Impressionant, want met een vleugelwijdte van anderhalve meter zag het beest er vervaarlijk uit. Maar ik ben geen eend. Geen haar op mijn hoofd dacht eraan om te wijken. Eventjes twijfelde ik tussen en schop tegen het lijf te geven of een knoop in zijn lange hals te leggen. Maar het beest hield zich in. Al had ik het graag anders gewild. Laat maar komen die beesten. Want volwassen mensen laten zich niet imponeren door een agressieve gans. Maar kleine kinderen kunnen wel een schrik opdoen. Al gaan ze daar moeten mee leren leven. Maar toch dacht ik dat er iets kon aan gedaan worden. De oplossing vond ik op het net. Daar stond alle info over die beesten. En kennis is macht. Daar maken mensen dankbaar gebruik, en soms ook misbruik van. En vermits ik ook een mens ben gebruik ik die kennis. Het is simpel. Wacht maar tot na 15 augustus. Het zal rap opgelost zijn. Op 15 augustus gaat het jachtseizoen op ganzen open.
Liefde is...samen de afwas doen. Dat las ik gisteren. Al is dat niet mijn idee over liefde. Nee, dan heb ik een betere. Wat dacht je van: liefde is...samen een vaatwasmachine kopen. Dat lijkt mij toch iets praktischer. Ik heb het zo niet voor dat romantische gedoe. Wat ben je ermee om samen arm in arm naar de nachtelijke maan te staren. Want wat is de maan eigenlijk. Een planeet zoals een andere. Een hoop stenen en veel stof. Als ik stof wil zien kijk ik wel even onder het bed. Daar ligt bij tijd en wijle ook stof. En eerlijk, ik vind er niks romantisch aan om samen naar het stof onder het bed te zitten kijken. Maar wat is liefde dan wel? Dat lijkt mij meer iets als fysieke aantrekking. Iets waar vooral jonge mensen last van hebben. Dan beginnen de rupsen in je buik uit te groeien tot vlinders. Dan krijg je allerlei waanideeën in je hoofd. Dan zie je alles door een roze bril. Dan denk je dat je de ideale partner gevonden hebt. En door dat alles ben je niet meer in staat om normaal te reageren. Je neemt de meest onwaarschijnlijke beslissingen. Het mannetje denk van wooow. Ben ik een gelukzak. Een vrouwtje waar ik kan mee praten, lachen, geweldige seks mee hebben en ze ziet er nog knap uit ook. Daar wil ik wel oud mee worden. Het vrouwtje denkt: nu ja, ik zal hem wel veranderen eens we samen zijn. Maar het vrouwtje zegt niks. En de twee besluiten om te gaan samenwonen, misschien zelfs trouwen. Maar dan komt de aap uit de mouw. Het ware karakter van het vrouwtje begint zich te manifesteren. Ze wil verandering. Ze begint met zichzelf. Er wordt paal en perk gesteld aan zowat alles. Vooral aan seks. En ze wil daarenboven dat haar mannetje veranderd in een levende vaatwasmachine. Een knechtje dat knikt en haar aanbid. En het mannetje is niet meer tevreden. Begint te protesteren. Al helpt dat geen sikkepit. Hij zit gevangen in haar net. Een net van afstoten en aantrekken. Toelaten en weigeren. En dat kan jaren duren. Tot het mannetje er genoeg van krijgt en een ander vrouwtje tegenkomt. Eentje waarmee hij niet mee samenwoont en gewoon plezier mee kan hebben. En vooral, lekkere, ongeremde fantastische seks. Maar het vrouwtje waar hij mee samenwoont kan dat niet verdragen. Ze wil het mannetje voor haar alleen. Hij mag niet genieten van het leven. Hij moet haar aanbidden en op een troontje zetten. Hij moet haar persoonlijk slaafje blijven. En ze begint haar gramschap van de daken te schreeuwen. En dat is niet mis. Dat gaat dan over ontrouw, vreemdgaan, overspel, bedrog enzovoort enzoverder. Allemaal zware beschuldigingen waar het mannetje niks van begrijpt. Voor hem is dat alleen maar een verzetje. Zoiets als een partijtje tennis met de vrienden. Of een pintje gaan drinken na het werk. Allemaal heel onschuldig plezier. Maar dat mag niet volgens zijn vaste vrouwtje. Die wil een scheiding. Die wil dat hij afdokt. Betalen tot hij blauw ziet. Ter compensatie van het haar aangedane leed. En dan is de liefde definitief voorbij. Geen vlindertjes meer, geen roze bril meer. Enkel de rauwe, financiële werkelijkheid. En de liefde ligt in gruzelementen in de lappenmand. Want liefde die enkel gebaseerd is op eigenbelang en egoïsme is geen echte liefde. Liefde kan er maar zijn als elke partner zich kan ontplooien. Daar waar het vrouwtje en het mannetje elkaar een plezier gunnen. Uit liefde voor elkaar. Zoals in de oude vertrouwde spreuk: Daar alleen kan liefde wonen. Daar alleen is 'tleven goed. Waar men stil en ongedwongen. Alles voor het vrouwtje doet. Of was het toch een andere spreuk?
Het is weer vakantietijd. Hardwerkende mensen zijn aan rust toe. Welverdiende rust. En vermits ik een hardwerkende gepensioneerde ben heb ik zeker recht op vakantie. Op reis dus. Maar de eerste vraag die ik mij stel is dan; hoe? Met de auto? Is een auto wel een goed idee om te reizen? Vooral verre verplaatsingen kunnen wel eens tegenvallen met de auto. Je wagen is het gewoon van korte afstanden te doen. Als je dan zomaar ineens duizend kilometer of meer begint af te malen neem je best voorzorgen. Welke voorzorgen is dan weer de vraag. Een mens kan niet alles voorzien. En je kunt er je schoonmoeder op verwedden dat er wel iets zal gebeuren onderweg. Een panne of zo. Als dat dan gebeurt in een bewoonde zone zal een malafide garagist je wel uit de nood helpen. Dat zal dan wel een flinke hap uit het vakantiebudget kosten. Want malafide garagisten zijn meesters in het afzetten van toeristen. Hou je portefeuille dus al maar klaar voor een volledige vernieuwing van zowat alle onderdelen van je wagen. Tot en met het reservewiel. Je zou ook kunnen kiezen om met de trein te reizen. Maar dat zou ik toch ten zeerste afraden. Met de trein krijg je af te rekenen met stakingen allerhande. Op de meest onmogelijke tijden. En als het geen staking is zal er hier of daar wel een technische panne gebeuren. Een bovenleiding die het begeeft of zo. En dan is het best mogelijk dat je als sardientjes in een veel te heet doosje gaargekookt wordt. Dat is dus ook niet wat je verwacht van een vakantie. Misschien met het vliegtuig dan. Maar dat is ook al niet echt betrouwbaar. Je zal maar te maken krijgen met een kaping. Je zou wel eens op een heel andere plaats kunnen terechtkomen dan je lief is. Ofwel een bomaanslag. En een bom in een vliegtuig is wel het laatste dat je wil meemaken. Al is daar wel een oplossing voor. Het is immers statistisch bewezen dat je één kans op tien miljoen hebt dat er een bom aan boord is. Neem dus best zelf een bom mee het vliegtuig in. Dan verhoog je de overlevingskansen. Want het is ook statistisch bewezen dat er één kans op tien miljard is dat er twee bommen aan boord zijn. Al weet ik niet waar je een kant en klare bom kan kopen. Eens bij ikea proberen misschien. Daar lagen een tijdje geleden toch bommetjes in de rekken. Want als je als totaal onkundige leek zelf een bom in elkaar moet prutsen is dat een riskante onderneming. Je zou wel eens een heel andere vakantie kunnen hebben dan voorzien. Het mag dus duidelijk zijn dat reizen een lucratieve bezigheid is. Al heb ik een oplossing gevonden. Dit jaar ga ik met de boot. Er is hier in ons dorpje een riviertje en als ik dat met een boot stroomafwaarts volg kom ik in zee terecht. En een vakantie aan onze Belgische kust is ook niet te versmaden. Ik zal daar wel genieten van welverdiende rust, lekkere restaurants, een prachtige regenbui en een frisse duvel. Meer moet dat niet zijn.
Een tijdje geleden heeft de lokale politie een anonieme wagen aangekocht. Er is zelfs vooraan op die wagen een flitsapparaat geïnstalleerd om snelheidsovertredingen vast te stellen. Allemaal om efficiënter te kunnen controleren. Dat mag best van mij. Mijn snelheidsjaren zijn lang voorbij. Ik weet ondertussen al wat snelheid kan aanrichten. En normaal gezien hou ik mij dan ook aan de opgelegde maximale snelheid. Toch heb ik in heel mijn leven twee boetes gekregen voor overdreven snelheid. Eentje is van heel lang geleden. Een schatting vanwege de agenten. Van in de tijd dat er nog geen elektronische vaststellingen konden gebeuren vanwege nog geen toestellen beschikbaar. Op een nacht kwam ik van mijn werk. Niks verkeer op de baan. Tot ik een viertal voertuigen vóór mij naderde. Netjes op een rij. Tegen een gezapige snelheid. Ik stak ze dus voorbij. Pech voor mij want de eerste in de rij was een politiewagen die precies de opgelegde 50 km/h reed. Vermits ik voorbij stak reed ik meer dan 50 km/h. Een boete dus omdat ik, volgens de vaststelling, 60 km/h zou gereden hebben. Kan zijn. De tweede was een tiental jaren geleden. Met elektronische toestellen vastgesteld. 56km/h in plaats van de toegelaten 50km/h. Kan gebeuren. Om maar te zeggen dat ik geen snelheidsmaniak ben. Een anoniem politievoertuig in de streek kon mij dan ook weinig zorgen baren. En eigenlijk zou ik niet geweten hebben dat er ééntje was. Maar ik kreeg een mailtje. Met verzoek om door te sturen naar al mijn bekenden. In dat mailtje stond dat de lokale politie een witte volkswagen polo als anoniem voertuig met flitsapparaat in dienst had. Nu moet je weten dat er in heel de streek slechts één witte polo rondrijd. De opvallende, onopvallende, anonieme wagen van de politie. Binnen de kortste tijd wist iedereen dat je maar beter gas kon terugnemen als er een witte polo langs de weg geparkeerd stond. Hoeveel overtreders de politie gesnapt heeft met dat voertuig weet ik niet. Maar veel zullen er dat wel niet zijn. Tenzij misschien een enkeling die toevallig niet in de streek woont. Want je kan zeggen wat je wil van de lokale bevolking. Solidair zijn ze wel. Nu weet ik niet wie de beslissing genomen heeft om precies een witte polo als anonieme wagen aan te kopen. Maar die man of vrouw had wel een bepaald gevoel voor humor. Of misschien had die persoon ook de opdracht gekregen om de eventuele PV's op te stellen. Het zou mij niet verwonderen. Zoals het mij ook niet zou verwonderen dat het oorspronkelijke mailtje van de politie uitging. Want hoe minder vaststellingen, hoe minder PV's en hoe minder werk dus. Maar volgens een vriend zie ik spoken en is dat allemaal toeval. Toeval? In Vlaanderen? Sta mij toe daar aan te twijfelen.
Er zijn in onze gemeente nogal wat vijvers. Twee daarvan zijn gelegen in het gemeentelijk park. Pal in het centrum van de gemeente. Vermits daar dagelijks redelijk wat mensen voorbij komen achtte de brandweer het nodig om een reddingboei te plaatsen. Die staat er ondertussen al. En de brandweer heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om een nieuwe reddingboot aan te kopen. Geen roeibootje, dat hadden ze al. Dat werd gebruikt om af en toe eens een bovendrijvende dode vis uit het water te halen. Neen, een echte speedboot moest de brandweer hebben. Voor snelle interventies. Welke snelle interventies de brandweer in gedachten had was mij een raadsel. Want bij mijn weten is geen enkele vijver in de streek dieper dan vijftig centimeter. Ik kan het weten. In mijn kwajongensjaren gingen we ook regelmatig met een zelfgemaakt vlot het water op. En natuurlijk voldeed dat vlot niet aan de technische eisen. Het gebeurde dus wel eens dat het ding omsloeg en we het water in sukkelden. Er is nooit iemand verdronken. Hoogstens een natte broek. Maar tegenwoordig is een natte broek blijkbaar levensgevaarlijk en moet er snel gereageerd worden als iemand in de vijver terechtkomt. Met reddingsboei en speedboot. Om maar te zeggen dat ik het pure geldverspilling vond. Tot ik getuige was van een snelle, levensreddende interventie. Verleden week, tijdens mijn wandeling, hoorde ik de brandweer van ver aankomen. Met groot materiaal. En speedboot. Ze stopten aan de vijver in het park. De boot werd vliegensvlug te water gelaten. Twee brandweermannen sprongen aan boort en het gevaarte kwam met brullende motor in beweging. Eerst dacht ik aan een oefening. Er was immers op het eerste zicht niks te zien. Geen mens in het water. Geen tsunami in de vijver. En toch. De boot hield halt bij een eend. Die eend was met haar poot ergens in blijven hangen en lag te spartelen. Het beestje werd vakkundig losgemaakt en vrijgelaten. Opdracht geslaagd. De brandweer tevreden naar af. Ik moest mijn idee over de geldverslindende speedboot herzien. Er was dus wel degelijk nood aan dergelijke uitgave. Eendjes redden is in onze gemeente een prioriteit van de brandweer.
Charel was politieofficier in het Antwerpse centraal station. Een boom van een kerel met een beruchte reputatie. Bij elke aanvang van zijn dienst deed hij de ronde in het station. Dat was voldoende om iedereen die niks goeds in de zin had uit het station te laten vluchten. Want de vele verhalen over de tussenkomsten van Charel waren niet bepaald sprookjes om aan kinderen te vertellen. Tijdens zijn dienst was het dan ook altijd opvallend rustig in het station. Maar soms moest Charel toch eens ingrijpen en dat deed hij dan volgens zijn eigen, weinig tactvolle, procedures. Dat ging zo in die jaren. Als hij een verklaring moest loskrijgen uit iemand die iets mispeutert had begon hij met het uitdelen van enkele rake klappen. Dan kwamen de antwoorden op zijn vragen vlotter was zijn devies. Zo kreeg ik als jonge treinbestuurder het genoegen om Charel in actie te zien. Nu ja, actie. Charel was tijdens zijn tussenkomsten altijd de rust zelve. Maar wel doortastend. Op een dag kwamen we aan in Antwerpen en de begeleider vroeg de tussenkomst van de politieofficier. Er was een reiziger die weigerde te betalen. De zwartrijder weigerde tevens de trein te verlaten en van identiteitspapieren was ook al geen sprake. Op zijn eigen rustige manier kwam Charel de trein in. Zonder één woord grabbelde hij de man vast en kwakte hem tegen de zijwand. Handen op de rug en handboeien aan. Om hem vervolgens de trein uit te sleuren. De man kende Charel blijkbaar niet want hij vond er niet beter op dan tegen Charel zijn benen te stampen. En dat was iets dat hij beter niet gedaan had. Want om het bureel van Charel te bereiken en een verklaring af te leggen moest er een trap afgedaald worden. Bovenaan de trap gaf Charel de geboeide man een zetje zodat hij de trap af donderde. Charel volgde rustig de tuimelende man de trap af. Raapte hem op en trok hem mee zijn bureau binnen. Voor de begeleider was de zaak gesloten en wat er daarna met de man gebeurde weet ik niet. Dit om maar te zeggen dat Charel weinig tactvol te werk ging. Maanden later zat ik in het bureeltje van de onderstationschef te wachten op de volgende te bedienen trein. Net op het moment dat de nieuwe stationschef een preek aan het afsteken was over het feit dat eventuele problemen met tact opgelost moesten worden. Nieuwe baas, nieuwe regels, zo gaat dat. Charel was er ook en het was duidelijk wie de nieuwe stationschef viseerde. Tot een stationspoetser het lokaaltje binnenkwam met de mededeling dat er in de wachtzaal een zatte madam met haar spel bloot zat. Charel stond recht om het geval te regelen. Maar de stationschef drukte Charel op het hart dat het met tact moest gebeuren. En hij zou dat meteen even voordoen hoe het moest. De stationschef en Charel gingen samen naar de wachtzaal. Dat moest ik zien en ik dus mee. In de wachtzaal lag inderdaad een oudere vrouw te slapen met haar rok hoog opgetrokken. De stationchef begon met zijn tactvolle benadering. Hij legde een hand op de schouder van de vrouw en probeerde haar zo wakker te schudden. De vrouw trok één oog open en kwakte haar handtas tegen het hoofd van de stationschef. Zijn kepi vloog door de wachtzaal en met een rood gezicht wendde hij zich tot Charel. En Maak dat dat hier buiten is was het enige dat hij wist te vertellen. En Charel zette de vrouw buiten op zijn eigen manier. Er is in het Antwerpse centraal station nooit meer gesproken over tact.
Woensdag is poeperkesdag. Volgens de Amerikaanse datingsite OkCupid tenminste. Ze hebben daar uitgevlooid dat wie een afspraakje maakt op woensdag de meeste kans heeft op seks. Hoevèèl kans staat er niet bij. Spijtig, want als dat voor 100% zeker is zou ik al mijn afspraken op woensdag maken. Al mijn afspraken met vrouwen wel te verstaan. Of misschien zal ik de afspraak met mijn schoonmoeder toch liefst niet op woensdag doen. Je weet maar nooit. Welke dag ik dan wel het beste afspreek met schoonmoeder staat er ook al niet bij. Dat zijn zo van die halfbakken onderzoeken waar een mens nieuwsgierig naar uitkijkt en dan krijg je maar een halve uitleg. Het enige dat ze weten te melden is dat woensdag de beste dag is. Vooral laat op de dag of liefst 's avonds. Waarschijnlijk na enkele glazen alcohol. En daar is een uitleg voor volgens die datingsite. Ze hebben daar verschillende profielen van hun leden eens door de computer gedraaid en een soort van seksuele beschikbaarheidsindex samengesteld. Het blijkt dat extraverte mensen, die zin hebben in seks en dan nog avontuurlijk aangelegd zijn altijd op woensdag afspreken. Het moet dus een beetje meezitten. Met een preutse droogstoppel zal op woensdag ook wel niks aan te vangen zijn. Net zomin als op andere dagen. Maar die maken om één of andere reden geen afspraakjes op woensdag. Het zijn dus allemaal extraverte, avontuurlijke personen die op woensdag zin hebben in seks. Midweek seks, zeg maar. Vooral dat zin hebben in seks lijkt mij een belangrijke voorwaarde. Voor mij als leek dan. Al zal ik dat met mijn simpel boerenverstand wel mis hebben zeker. Maar het is toch al iets als je weet dat je op woensdag moet beginnen. Laat de zakelijke afspraken dus maar doorgaan op andere dagen. Maar toch twijfel ik. Het is tenslotte een Amerikaanse vaststelling. Zou dat wel gelden in Europa? Zouden die avontuurlijke, extraverten ook hier op woensdag zin hebben? Of is dat omdat er hier regelmatig voetbal is op woensdag. Madam heeft plannen en mijnheer wil voetbal kijken. Dus maakt madam een afspraak op woensdag. Liefst 's avonds. Goed om weten. Voetbal interesseerde mij toch al niet geweldig veel. Als er 's woensdag nog eens voetbal op TV is ga ik eens een stapje in de wereld zetten. Lang leve het voetbal zou ik zeggen. En toch blijf ik twijfelen aan de juistheid van dat onderzoek. Waarom gaat de jeugd dan steeds tijdens het weekend op sortie? Is dat omdat ze zeker willen zijn dat er geen seks van komt. Kan zijn. Alhoewel. De jeugd is dan wel niet meer zo vinnig als in de jaren stillekes. Zouden ze echt zò lamlendig zijn dat een beetje wippen er te veel aan is? Dat kan ik toch moeilijk geloven. Als dat zo is dan ziet het er niet goed uit voor het voortbestaan van de mensheid. Ik weet het allemaal niet meer. Ik blijf twijfelen. Al weet je nooit natuurlijk. Ik zal mijn afspraken toch maar herschikken.
Ooit was het een scheldwoord. Maar dank zij enkele reeksen op TV is het een titel geworden. Flikken dus. Mensen die zich ten dienste stellen van een maatschappij om de orde te handhaven. Dat er mensen zijn die flikken haten en het ook laten blijken is een feit. Al begrijp ik die mensen niet echt. Zelf heb ik niets dan goede ervaringen met flikken. Zo was ik tijdens mijn loopbaan altijd op alle uren van dag en vooral nacht op de baan. Van en naar het werk. Soms zelfs nuchter, maar dit terzijde. Mijn ervaringen zijn dat als je vriendelijk en beleefd blijft die flikken nooit moeilijk doen. Integendeel, ze doen hun best om je te helpen. Slechts éénmaal heb ik voor mijn leven gevreesd. Maar dat was een misverstand. Ik werd in ware onderscheppingsstijl in het midden van de nacht klem gereden door drie politiewagens. Met getrokken wapens stonden verschillende agenten rond mijn wagen. Niet het moment om snel naar je binnenzak te grijpen om je portefeuille boven te halen. Maar het is goed afgelopen. Na een grondige controle kreeg ik zelfs excuses. Het had waarschijnlijk te maken met het feit dat ik met hetzelfde merk en kleur van een wagen reed waar een overval mee gebeurt was. Kan gebeuren. Wat ik maar bedoel is dat die flikken hun leven riskeren tijdens hun job. Ze doen hun best om de slechteriken te pakken te krijgen. En liefst voor zo lang mogelijk te laten opsluiten. Maar dan komt het. Het gebeurt veel te veel dat flikken op gevaar van eigen lijf en leden crapuul oppakken en uitleveren aan het gerecht. En dat gerecht laat ze terug lopen. Dan vraag ik mij af, wie neemt de beslissing om opgepakte misdadigers terug vrij te laten. Ik ken de hiërarchie van het politiekorps niet. Maar er moet toch iemand zijn bij parket of gerecht die beslist om dat crapuul terug los te laten in de maatschappij. Om te herbeginnen. Als er nu eens een wet kon komen die degene die een opgepakte terug vrijlaat persoonlijk verantwoordelijk stelde voor eventuele volgende misdaden. Cach te betalen. Met directe inhouding op zijn wedde. De kosten van het politieoptreden om hem terug in te rekenen en de schadevergoeding aan het slachtoffer inbegrepen. Er zouden niet veel opgepakten terug vrij komen dacht ik. En kom mij niet vertellen dat er geen plaats is in de gevangenissen. In een cel voor twee gevangenen kunnen er ook twintig. Rechten van de gevangene zegt U? Laat me niet lachen. Als je iets uitspookt moet je de gevolgen maar dragen. Eigen schuld, dikke bult. Als ik commissaris was, met zo'n wet, en er komen een paar agenten binnen met een boef die voor de tweede keer opgepakt is kregen ze van mij een dikke proficiat. En mochten ze rustig een pint gaan drinken. De werkuren, en de pinten, zou ik wel recupereren. Uit de zakken van een hoge piet. Wedden dat de agenten nog meer gemotiveerd zouden zijn.
Ikea gaat maatregelen nemen tegen bomaanslagen. Er waren enkele, weliswaar mini, aanslagen in hun winkels. Mini bommetjes zijn ontploft in enkele vestigingen in verschillende landen. Zonder veel erg dat wel. Maar toch voldoende om aan te tonen hoe kwetsbaar onze samenleving is. Nu de luchthavens sterk beveiligd zijn richten de gestoorde gekken zich op andere doelen. En dat zijn er nogal wat. Elk warenhuis is een potentieel doel. Elk groot station loopt gevaar. Elke school en elke plaats waar een beetje volk bij elkaar komt kan zò veranderen in een bloedbad. En dat moet niet noodzakelijk een gebouw zijn. Dat kan ook in openlucht zoals een markt of een strand in de zomer. Nergens is een mens nog veilig. Moeten we al die plekken dan beveiligen zoals een luchthaven? Want ik zie dat nog niet zitten om alles en nog wat te gaan beveiligen. We gaan het toch niet zover laten komen dat we nog geen pint meer kunnen gaan drinken zonder een scanner voorbij te moeten. Al mag het voor mij. Ik heb niks te verbergen. Maar als ieder café één of andere beveiliging moet bekostigen gaat dat nogal wat kosten. En welke kuststad gaat het strand afsluiten en beveiligen? Hoeveel manschappen heb je daarvoor nodig? Gaan we naar Amerikaanse toestanden waar de leerlingen nu al door een metaaldetector moeten of heeft iemand een andere oplossing? Want ik vraag mij af wat een samenleving kan doen om te beletten dat een gestoorde gek in een winkelwandelstraat een bom laat ontploffen. Of is het beter om gewoon niks te doen. Zonder angst de dingen af te wachten. Onze samenleving niet laten beïnvloeden door enkele extremisten die zo nodig de wereld en de hele bevolking willen veranderen en hun waarheid opdringen. Hun enige echte waarheid die door een meerderheid helemaal niet gewenst, zelfs niet gewild is. Want een gemeenschap waar angst heerst is ook niet leefbaar. En moeten we dat eerder een beetje filosofisch bekijken. Zoiets als; Laat ons nog een pint drinken. Van het leven genieten want het kan op elk moment eindigen. En als je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bent heb je gewoon pech. Of misschien voorbeelden stellen. Want laat ons eerlijk zijn, de meeste van die aanslagen gebeuren door moslimfundamentalisten. En daar hadden de Britten vorige eeuw in hun koloniën een heel doeltreffend middel voor. Ze pakten de vijand op hun zwakke punt. Gewoon moslims aanpakken op hun eigen stomme overtuiging dat varkens onrein zijn. Dus raapten de Britten de overschotten van zelfmoordenaars samen en begroeven ze in het varkenshok. Dat nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje onder de kandidaat zelfmoordenaars en het was afgelopen. Want geen enkele moslim wil tot in de eeuwigheid in een onreine omgeving vertoeven. Het was geniaal in zijn eenvoud. En varkensfokkerijen hebben we hier genoeg.
Vrouwen zouden tien motieven hebben om vreemd te gaan. Niet in de betekenis van vreemd gaan, zoals wel zou kunnen als je een gebroken been hebt of zo. Dan kan een mens ook al eens vreemd voortbewegen. Voor alle duidelijkheid het gaat om vreemdgaan in de betekenis van eens of meerdere malen met een andere dan de vaste partner in bed duiken. Het woord is volgens mij slecht gekozen want gewoonlijk ga je niet bij een vreemde. Maar goed. De motieven van een vrouw om vreemd te gaan dus.
Eerste motief: wraak. Om wraak te nemen op haar partner omdat die, volgens haar tenminste, iets mispeutert heeft. Wat die man dan wel misdaan heeft doet er allemaal niet toe. Een bloemetje vergeten of zo. De vuilbak niet buitengezet. Of misschien wel zijn sokken niet in de wasmand gedaan. Het kan allemaal. Vrouwen zijn nu éénmaal rare wezens.
Tweede motief: voor de kick. Dat zijn dan vrouwen die graag seks hebben en niet genoeg hebben aan één partner. Zoals je er spijtig genoeg maar bitter weinig tegenkomt. De witte raven dus. Vrouwen die mijn voorkeur hebben.
Derde motief: om hun eigen ego op te krikken. Tja, een ego hebben vrouwen wel. Als hun man even naar een andere vrouw kijkt zijn ze gekrenkt in hun ego. En die man zal het geweten hebben. Een maand beeld zonder klank.
Vierde motief: op zoek naar vlinders. Vlinders? Als ze vlinders willen dat ze dan beginnen met rupsen te kweken zou ik zeggen. Maar dat zal het wel niet zijn zeker. Het zal wel meer te maken hebben met kriebels in de buik. Kriebels van een beetje verliefdheid. En verliefdheid doet een mens iets. Dat is dus normaal.
Vijfde motief: om betrapt te worden. Dat is een linke. Een vrouw die betrapt wil worden wil zo haar man overhalen om de scheiding aan te vragen. Dat is een vrouw die van haar vent af wil maar niet van zijn geld. En te laf om zelf toe te geven dat ze wil scheiden. Ze schuift het dan maar door naar de sukkel die er dan nog met open ogen in loopt.
Zesde motief: op zoek naar spannende seks. Daar kan ik inkomen. Wie is er niet op zoek naar spannende seks. Al zijn het gewoonlijk mannen die daarnaar op zoek zijn. Over het algemeen willen vrouwen het heel gewoon houden. En aan de vrouwen die echt spanning willen in hun seksleven zou ik de raad geven om dat tegen hun man te zeggen. Wedden dat die er wel raad mee weet.
Zevende motief: uit eenzaamheid. Dat is typisch een vrouw. Als een man de hele dag staat te werken dat het zweet in zijn schoenen staat voor de broodnodige centjes dan voelen ze zich eenzaam. Maar als ze zelf uren bij de kapper of bij de pedicure zit dan moet een man zich daar maar naar schikken.
Achtste motief: ze willen het verleden herbeleven. Pure nostalgie dus. Ze willen terug jong zijn. Ze kunnen niet om met de gedachte dat ze ouder worden. Ze willen een onbezonnen leven leiden en geen verantwoordelijkheid nemen.
Negende motief: na een bijna-doodervaring. En dat is nu eens iets dat elke vrouw zou moeten gehad hebben. Als je een bijna-doodervaring gehad hebt besef je pas dat het leven kort is en op elk moment kan eindigen. Dan besef je pas dat je er alles moet uithalen wat er in zit. En altijd volop genieten van alle geneugten.
Tiende motief: om aandacht te krijgen. Weer zo'n hersenkronkel van een vrouw. Wat is dat precies, aandacht krijgen. Als een man wil seksen is dat geen aandacht krijgen volgens een vrouw. Wat een vrouw bedoeld met aandacht krijgen zal wel een eeuwig raadsel blijven.
Zo zien we maar weer hoe ingewikkeld een vrouw het leven maakt. Tien motieven om vreemd te gaan. Er zal er altijd wel eentje in haar kraam passen. Wie zal een vrouw ooit begrijpen? Dan zit een man toch veel simpeler in elkaar. Een man hoeft geen tien motieven te hebben om vreemd te gaan. Die doet dat gewoon.
Geert Wilders heeft in Nederland gedaan waarvoor hij verkozen is. Daar lijkt het tenminste op. Het is in ieder geval een goed begin. De Nederlandse regering heeft een strenger integratiebeleid aangekondigd. De verantwoordelijkheid voor integratie ligt niet langer bij de overheid. Wel bij de migrant zelf. De migrant is zelf verantwoordelijk voor zijn integratiegedrag. Gedwongen huwelijken zullen strafrechtelijk vervolgt worden. Boerka's en andere gezichtsbedekkende kledij worden ten strengste verboden en zullen aangepakt worden. De migranten moeten hun inburgerinsexamen zelf betalen en wie niet slaagt verliest zijn verblijfsvergunning. De migrant dient zich aan te passen aan de zeden en gewoonten van de Nederlanders. Met andere woorden; aanpassen of ophoepelen. Dat noem ik dus klare en duidelijke taal. Wie niet tevreden is met onze samenleving kan beter verhuizen naar andere oorden. Zou de Heer Wilders eens naar België kunnen komen om het hier eens uit te leggen? Aan al onze politiekers a.u.b. En zou de Heer Wilders ons een plezier willen doen en zich kandidaat stellen voor een jobke als president van Europa. Mijn stem heeft de man alvast. En ik heb zo een aan-zekerheid-grenzend-waarschijnlijkheidsgevoel dat het niet bij mijn stem alleen zal blijven. Als de Heer Geert Wilders er dan nog zou in slagen om een nultolerantie veiligheidsbeleid door te krijgen, met uitgebreide bevoegdheden voor de ordediensten zou ik mij al heel wat veiliger voelen. Want gezien mijn vorige, op waarheid berustende, stukjes begin ik mij steeds ongemakkelijker te voelen in mijn land. Als ik dan racistische tekstjes begin te schrijven heeft dat een oorzaak. En die oorzaak is niet ver te zoeken. En als iemand mij verwijt een racist te zijn dan kan ik die persoon alleen maar gelijk geven. Ik was helemaal geen racist maar ik ben racist geworden. Door al de intimidaties en ondermijningen van mijn vrije meningsuiting. We leven tot nader orde in een vrij land en daar mag ik nog altijd voor mijn mening uitkomen. Daar blijf ik bij. En wie mij dat verbied raakt aan mijn grondwettelijke rechten. En dat zal ik niet toelaten. Dat het voorgaande niet strookt met de stijl van mijn andere stukjes wil ik best bekennen. Maar ook aan mijn verdraagzaamheid komt een einde. Aan alles komt trouwens een einde. Behalve aan een worstje. Dat heeft twee eindjes.
Gisteren scheef ik nog een stukje over Molenbeek en het ergste moest nog komen. Een artikel op de website van hln beweert dat de Molenbeekse politieagenten moeten meedoen aan de ramadan. Ze mogen niet eten of drinken overdag en mogen niet verbaliseren. Het staat dan wel niet op papier. Het zou gaan om mondelinge aanbevelingen van burgemeester Phillippe Moureaux.
Weet je nog? De bordjes zonder-haat-straat die ooit bedacht zijn door een reclamebureau om aan te tonen dat allochtonen welkom waren. Die bordjes konden brave mensen voor hun raam plaatsen om op een serene manier een duidelijk signaal te geven dat ze tegen het toenemenderacisme en geweld waren. Tegelijk betekenden die bordjes een vingerwijzing naar de racisten die het aandurfden om te twijfelen aan de goede bedoelingen van de nieuwkomers. Datzelfde reclamebureau heeft nu een 3 meter hoge stalen afsluiting rond hun personeelsparking laten plaatsen. Compleet met camerabewaking en bovenaan prikkeldraad. Waarom dat nodig is? Eenvoudig. Die firma heeft haar vestiging in het Brusselse Sint-Jans-Molenbeek. Een buurt met hoofdzakelijk allochtonen. Hun, vooral vrouwelijke, personeelsleden werden constant lastiggevallen, beroofd, en gemolesteerd door de lieve bruine krullebolletjes. Daarom dus een met prikkeldraad afgespannen parking. Zodat de vrouwen zonder overvallen te worden van en naar het werk kunnen. Degene die met de auto komen zijn dus min of meer veilig. De vrouwen die met het openbaar vervoer naar het werk komen hebben pech. Maar toevallig ken ik een vrouw die daar werkt en dagelijks met het openbaar vervoer gaat werken. Die heeft een andere oplossing gevonden. Ze heeft een boerka gekocht. En elke morgen en avond trekt ze die boerka over haar hoofd om de afstand tussen station en werk te overbruggen. Ze is zelfs speciaal naar de dierentuin geweest om de pinguïns te bestuderen. De waggelgang van de pinguïns in het bijzonder. Nu waggelt ze dus met boerka over de straten van Sint-Jans-Molenbeek. Originele oplossing, dat wel. Maar toch stel ik mij serieuze vragen over die gang van zaken. Brave werkende Belgen kunnen dus niet eens in hun eigen hoofdstad rondlopen zonder achter prikkeldraad te belanden. Dat doet mij sterk denken aan de concentratiekampen tijdens de tweede wereldoorlog. Wie is hier de racist? Hoelang moeten we dat nog toelaten? Wanneer komen er maatregelen om dergelijke toestanden voor eens en voor altijd uit te roeien? Hoeveel verdraagzaamheid kan een samenleving aan? Mij zou het niet verwonderen dat er op een dag bij één of andere moegetergde Brusselaar de stoppen doorslaan en dat hij er eens begint in te schieten. Maar die zal dan wel opgesloten en veroordeeld worden wegens racisme en meervoudige moord. Volgens mij zijn de echte moordenaars de politiekers. De politiekers met hun multicultureel gezever. Met hun politiek van verdraagzaamheid en positieve integratie. De politiekers die de politie kortwiekt en de opdracht geeft om vooral de schatjes niet te provoceren door kattenkwaad aan te pakken. De Brusselse politiekers staan immers aan de kant van het crapuul. Er mag niet geraakt worden aan de kansarme straatschuimers. Maar dat is normaal. Als je de namen bekijkt van degene die in de gemeenteraad zetelen weet je genoeg. De meeste gemeenteraadsleden komen uit hetzelfde milieu. Alhoewel ik moet toegeven dat er reactie kwam van die politiekers. Toen de burgemeester van Sint-Jans-Molenbeek vernam welke investeringen het reclamebureau gedaan had was hij eerst verbolgen. Hij vond het niet kunnen dat die firma het speelterrein van zijn lievelingetjes ingeperkt had. De burgemeester kwam met een, volgens hem, vindingrijk en efficiënt voorstel. In plaats van die parking af te sluiten met prikkeldraad had de firma er beter aan gedaan om voor het raam een bordje te hangen met als tekst zonder-haat-straat.
Ik ben Fredje
