Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
30-06-2012
Onderwijs
Het rommelt in onderwijskringen. De minister heeft een voorstel gedaan om het ASO, het TSO en het BSO de eerste jaren samen te voegen. Of dat goed of slecht is laat ik in het midden. Ik ben geen specialist ter zake. Al lijkt het me geen slecht idee. Als twaalfjarige moeten kiezen welke richting je uit wilt is niet evident. Al zijn het de ouders die kiezen tegenwoordig. En ouders hebben de gewoonte om steeds weer voor het algemeen onderwijs te kiezen. Dat klinkt beter. Als dan blijkt dat hun kind het niveau niet aan kan wordt dat kind naar het technische verwezen. Alsof het technische voor minder begaafden is. Een soort van bijzonder onderwijs voor achterlijken. Zelf ben ik nooit aan het algemeen onderwijs begonnen. Vanaf mijn twaalfde koos ik resoluut voor het technische. Dat kan je wel zien aan de stukjes die ik hier schrijf. Dat is geen hoogstaande lectuur. Maar toch. Ik herinner me nog dat er in mijn jeugdjaren, na het derde technische, een nieuweling in de klas kwam. Een gebuisde in het algemeen onderwijs zeg maar. De jongen kon ook in het technische niet mee. Vooral in wiskunde bleek hij hopeloos achterop te zijn. En sterkteleer ging zijn petje wel helemaal te boven. Kortom, hij miste de basis. Hij had er helemaal geen benul van hoe materialen verschillend reageerden op omstandigheden. Voor de rest lag hij goed in de groep. Hij deed mee met alles wat niet mocht. En er was veel dat niet mocht in die jaren. Al blijkt nu dat we toen onbewust goed bezig waren. Want wat lees ik nu? Een lijstje met zaken die je beter niet leerde op school. Opgemaakt door een specialist ter zake veronderstel ik. Volgens dat lijstje mag een leerling niet tevreden zijn met middelmaat. En dat waren wij niet. We waren in die jaren allemaal haantje de voorste. Als er iets uit te steken was dan was er altijd wel iemand die er nog een schepje bovenop deed. Kwestie van het een beetje erger te maken. Ook zoveel mogelijk alles alleen doen is niet aangeraden. Scholen beoordelen leerlingen te veel op hun persoonlijke kennis en dat is niet bevorderlijk voor wat in het beroepsleven van hen verwacht wordt. Daar is teamwerk belangrijk. En teamwerk deden wij wel in school. Vooral tijdens de examens. Afschrijven, afkijken en doorgeven zat in onze genen. Teamwerk weet je wel. Bescheiden blijven is ook niet goed. In scholen wordt te veel nadruk gelegd op bescheidenheid. En bescheidenheid is ook al niet bevorderlijk in het latere beroepsleven. Maar dat was in onze schooltijd geen probleem. Van het woord bescheiden hadden we nog nooit gehoord. We wisten het altijd beter. Ondanks de waarschuwingen van de leerkracht wisten we altijd een persoonlijke toets aan onze constructies toe te voegen. Tot het boeltje in elkaar stortte. Herbeginnen dan maar. We wisten alweer hoe het vooral niet moest. Nog volgens dat lijstje: Zwijgen. Vooral niet doen. Leeraars zijn tevreden als het stil is in de klas. Maar dat zet een rem op de kritische dialoog. Communicatie moet er zijn in het bedrijfsleven. En communicatie was er in onze schooltijd. Een stille klas heb ik nooit gekend. Er was altijd wel iets om over te lullen tijdens de les. Vooral over meisjes en drank. En last but not least: Te gemakkelijk alles klakkeloos aanvaarden. Leerkrachten denken al te veel dat ze de wijsheid in pacht hebben en willen geen kritische vragen. En dat doet me dan weer denken aan de leerkracht wiskunde. Een voorval waar ik niet trots op ben. Maar gedane zaken nemen geen keer. Als 16-17 jarigen kregen we een nieuwe leerkracht wiskunde. Een pas afgestudeerd juffrouwtje. Een vrouwelijke leerkracht was al een rariteit in het technisch onderwijs. Het jonge ding dacht dan nog dat ze indruk kon maken door met straffen te dreigen als we niet klakkeloos aannamen wat ze kwam vertellen. Gevolg; zowat alles trokken we in twijfel. Het ging zo ver dat we twijfelden aan het feit dat 1 + 1 wel 2 was. Tijdens het derde lesuur is ze wenend de klas uitgelopen. We hebben ze nooit meer gezien. Waarom precies hebben we nooit geweten. Het was iets met de zenuwen.
Op algemene vraag van die ene lezer, die me vroeg waarom ik geen stukjes meer schreef, kan ik nu wel bekennen. Ik heb een zware depressie achter de rug. Helemaal van de kaart was ik. Totaal op. Het kwam heel onverwacht. Zomaar, uit het niets. Onvoorbereid. Het begon met een simpele verklaring van vrouwlief: We gaan het plafond afwassen Vooral dat woordje 'we' was heel verdacht. Als een vrouw tegen haar wederhelft het woordje 'we' gebruikt dan weet de man meteen hoe laat het is. Dat betekent niet meer of minder dan dat de man het werk doet en de vrouw aanwijzingen en kritiek geeft. Ik had nochtans heel wat zinnige argumenten om er niet aan te beginnen. Ten eerste vond ik dat het plafond niet vuil was. Volgens vrouwlief was het echter wel vuil. En geen klein beetje volgens haar deskundig oordeel. Het had een heel andere kleur dan het originele wit. Dat kon ik dan weer tegenspreken. Het plafond is nooit wit geweest. Oorspronkelijk was het gebroken wit. Of eierschelp zoals dat heet in vaktermen. Maar volgens vrouwlief was het nu bruin geworden. Daar had ik wel een antwoord op. Ik nam een bruin ei uit de frigo en vergeleek de kleur met het plafond. Precies hetzelfde. Eierschelp is eierschelp vind ik. Of dat nu het ei van een witte of een bruine kip is doet niks ter zake. Maar het kon niet baten. Volgens haar was het vuil en moest afgewassen worden. Alsof een vuil plafond er iets toe doet. Niemand heeft hier ooit vuile voeten gekregen door op het plafond te lopen. Helaas, als een vrouw vind dat 'we' het plafond gaan afwassen is er geen ontkomen aan. Als goede onderhandelaar kon ik nog wel een compromis uit de brand slepen. Ik zou niet alles ineens doen. Dat was te veel werk voor een gediplomeerd luiaard als ik. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam zou ik de klus klaren. Toen god de wereld geschapen heeft had hij toch ook zeven dagen nodig. Ze moest me dus niet opjagen. De slavendrijver. Om de andere dag zou ik een uur opofferen aan het plafond. Na zeven dagen, en in totaal vier zware werkuren is het plafond terug naar haar zin. Het plafond schittert zodanig dat ik hier binnenhuis een zonnebril moet aandoen. Om oog beschadiging te vermijden. Al was dat nog maar het begin. Want toen ik, met een frisse duvel, mijn vermoeidheid aan het verwerken was kwam vrouwlief met een andere verklaring: Terwijl 'we' nu toch bezig zijn, kunnen 'we' ineens de grote kuis doen. In zeven haasten heb ik mijn duvel opgedronken. En toen ben ik ingestort.
Wat kan het toeval toch bepalend zijn. Het vorige stukje ging over vrouwenslipjes en nu krijg ik een artikeltje over de BH onder ogen. En volgens vrouwen gaan een slipje en een BH samen als vis en water. Ze moeten die twee absoluut overbodige kledingstukken in hun bezit hebben en vooral dragen. Want wat lees ik in dat artikeltje? Zonder BH kan een vrouw de deur niet uit. Not done. Als man denk ik daar enigszins anders over. Maar vrouwen hebben blijkbaar een soort van tien geboden opgesteld over de BH. Al komen ze niet tot tien, het zijn er maar zeven geworden. Dat die geboden thuishoren in de prullenbak bewijst de introductie van het artikeltje. De auteur Lien Buyck, natuurlijk een vrouw, begint al meteen met te beweren dat een BH niet het comfortabelste kledingstuk is maar dat een vrouw het nodig heeft om haar borsten te ondersteunen. Je reinste onzin is dat. Waarom traint een atleet? Om spieren te versterken dacht ik. Een atleet gaat zijn spieren toch niet in de watten leggen en 'ondersteunen' want dan sterven die spieren af. Dat weet het kleinste kind. Een spier moet getraind worden om stevig te blijven. Dat schijnt niet door te dringen tot de vrouwelijke hersencellen. Een vrouw die stevige, mooi gevormde borsten wil mag ze dus vooral niet ondersteunen. Integendeel. Bovendien beweert de auteur zelf dat het niet comfortabel is om een BH te dragen. Dat is dus gewoon beweren dat vrouwen een marteltuig dragen om hun borstspieren naar de vaantjes te helpen. Wie zal een vrouw ooit begrijpen? Want dan begint de auteur met haar zeven geboden. Eerste gebod: Ga nooit naar het werk zonder BH. Einde discussie. Dat is duidelijk een dogma. Zoiets als bij de katholieke tien geboden. Eerste gebod: bovenal bemin één god. Daar valt ook niet over te praten; Dat is te nemen of de brandstapel op. Als er iets is waar ik het heel moeilijk mee heb dan zijn het wel dogma's. Iets dat niet in vraag mag gesteld worden is een complete leugen, bedoelt om lastige vragen te vermijden en te manipuleren. Tweede gebod: Kies nooit voor zijde of andere lichte stoffen wegens hun doorschijnende eigenschappen. What the f*** denk ik dan. Wat is er mooier dan een paar prachtige rondingen in een doorschijnend kleedje? De speerpunten van het vrouwelijk geslacht mogen door iedereen gezien worden. Daar is niets mis mee. Nog een gebod: Geen losse topjes. Bij het bukken is er te veel zichtbaar. Wat er dan wel niet zichtbaar mag zijn is niet duidelijk. Het zou weeral gaan om vrouwelijke rondingen. Nog eentje: Draag klevende BH 's, dat zorgt er voor dat je tepels niet zichtbaar zijn. Wat is er mis met tepels denk ik dan. Een man mag in alle vrijheid met blote tepels rondlopen en een vrouw niet. Dat is discriminatie. Vrouwentepels zijn niks meer of minder dan kersen op de taart. Wie dat niet kan appreciëren is niet normaal. Die moet eens bij een psychiater gaan. Er zijn nog wel geboden in dat lijstje. Ik ga ze hier niet allemaal weerleggen. De meeste zijn trouwens te gek om woorden aan te verspillen. Al wat ik weet is dat het een onnozel lijstje is. Weet je wat? Vrouwen die belang hechten aan dergelijke onzin kunnen maar beter naar de woestijn verhuizen. En een boerka dragen.
Er zijn nogal wat vrouwelijke beroemdheden die zonder slipje rondlopen. Dat laten ze dan duidelijk merken door een hoge split in hun kleed of door zich 'per ongeluk' te laten fotograferen bij het uitstappen van een wagen. Wat dan natuurlijk een reden is voor veel vrouwen om dat na te volgen. Van mij mag het. Ik kan dat wel pruimen. Meer zelfs, ik ben een voorstander. Wie de slipjes voor vrouwen uitgevonden heeft weet ik niet, maar het zal zeker geen man zijn. Zo dom zijn mannen nu ook weer niet. Er blijken trouwens nogal wat voordelen te zijn aan sliploos rond te lopen. Een vrouw zou zich meer vrouw voelen, begeerlijker, sexy zeg maar. Er kunnen ook geen lijnen van het slipje onder de kleding zichtbaar zijn. En dat zou volgens modekenners een geweldig voordeel zijn, want die ondergoedlijnen zijn één van de grote missers op modegebied. Een ander groot voordeel is dan weer van hygiënische aard. Een slipje neemt veel zweet op en daardoor kunnen gemakkelijker schimmels ontstaan. Helemaal niet gezond dus. Er moet lucht aankunnen, dat droogt beter. En door die lucht komt er ook geen dagelijkse afscheiding. Volgens kenners is dat ook een groot voordeel. Want die afscheiding wordt vooral veroorzaakt door warmte. Een jeansbroek is dus ook niet aan te raden voor vrouwen. Te warm op strategische plaatsen. Beter een kort rokje, al mag een kleedje ook. Als het maar kort is. Dr. Ava Cadell mengt zich ook in de discussie over het openliggend onderwerp. Als seksuologe moet ze natuurlijk ook haar zegje doen. En volgens haar hebben sliploze dames heel wat voordelen. Zo zou het gewaagd zijn, en een ondeugend gevoel geven als je weet dat je zo bloot bent. Een ander voordeel volgens haar is dat het een man beïnvloedt. In zijn oor fluisteren dat je geen slipje draagt wekt zijn lust op. En dat wil ik best geloven. Als ze het dan nog laat zien ben ik helemaal verkocht. Maar ook als een man er geen weet van heeft dat ze haar slipje thuisgelaten heeft is er meer aantrekkingskracht. Een man zal dan makkelijker de feromonen oppikken. En die natuurlijke chemicaliën maken een vrouw aantrekkelijker. Al zal dat bij mij niet lukken. Als je een permanent verstopte neus hebt zoals ik, is er niet veel op te pikken. Er moet al een hele stoet paarden voorbij komen voordat ik iets zal ruiken. Ik moet het meer van mijn ogen hebben. Een vrouw zonder BH heb ik nogal snel in het vizier. Dat is dan ook een lust voor het oog. Daarom stel ik voor dat alle vrouwen zonder BH en zonder slipje rondlopen. En bij warm weer een decolleté tot net onder de navel en een mini rokje tot net boven de navel.
Volgens ene Paul Cosyns is de toestand in onze gevangenissen desastreus. Zo erg zelfs dat hij uit verontwaardiging ontslag genomen heeft als voorzitter van de Centrale toezichtsraad voor het gevangeniswezen. Ik had er geen idee van dat er zoiets bestond als de centrale toezichtsraad voor het gevangeniswezen. Het nut van zo een toezichtsraad is me ook niet duidelijk. Dat moet zoiets zijn als een clubje voyeurs die af en toe eens op koffievisite gaan bij gevangenissen. Of een fanclub van gevangenen. Maar goed, de faceboekvrienden van de gevangenen vinden dus dat de heren criminelen niet goed verzorgd worden. De toestand in de gevangenissen is een beschamende inbreuk op de menselijke waardigheid. Sommige gevangenen zitten met drie opgesloten in eenpersoonscellen, zonder wc en stromend water. Het eten is ondermaats. Er staat te weinig kreeft op het menu. De gezondheidszorg en de hygiëne laten ook te wensen over. De kuisploeg komt slechts één keer per week. Maar er is ook goed nieuws. De politiekers kennen het probleem en... doen niks. Tot daar het goede nieuws. Waar misdadigers het lef vandaan halen om te klagen gaat mijn petje te boven. Die criminelen zitten daar niet voor niks. Ze hebben mensen beroofd, in elkaar geslagen, levenslang invalide gemaakt en vermoord. Is dat geen inbreuk op de menselijke waardigheid? Maar criminelen hebben blijkbaar meer rechten dan een belastingbetaler. Gevangenen krijgen gratis onderdak, eten, drinken en medische verzorging. Dat is meer dan voldoende dacht ik. Ik ken oudjes in bejaardentehuizen die voor onderdak, eten en drinken hun hele pensioentje moeten afgeven. En medische verzorging dan nog zelf moeten betalen. Misschien moeten die oudjes er eens aan denken om een medemens te vermoorden. Dan krijgen ze alles gratis en mogen hun pensioentje opsparen. Voor later. Zelf heb ik ook een jaar vast gezeten. In mensonwaardige omstandigheden. Met twaalf in een kamer zonder wc en stromend water. En het eten was niet te vreten. Om van de medische zorgen maar te zwijgen. Ik had nochtans niemand in elkaar geslagen, beroofd of vermoord. Net zomin als mijn medegevangenen. We hadden alleen de pech om in België geboren te zijn. En dat was voldoende om een jaar opgesloten te worden. Toen heette dat legerdienst. Klagen deden we niet. Klagen was daar gewoon verboden. Zo simpel was dat. Maar er komen nog meer klachten van onze lieve gedetineerden. Want de minister heeft besloten om het met een aantal sociale en psychologische begeleiders minder te doen. En die begeleiders zijn blijkbaar onmisbaar voor onze koorknapen. Raar vind ik dat. Om hun criminele feiten te plegen hadden ze nochtans geen sociale en psychologische begeleiders nodig.
Uit een grootscheepse seksenquête in Australië kwamen enkele verhelderende resultaten te voorschijn. Zo zou vier op tien respondenten er geen graten in zien om met de partner van hun vriend of vriendin het bed in te duiken. En die vriend of vriendin zou daar ook geen probleem over maken. In Australië hebben ze nu éénmaal een andere mentaliteit. Een mentaliteit van; 'het zaad van een kameraad kan geen kwaad'. Daar laten ze de zon schijnen voor iedereen. Daar mag je zonder problemen van bil gaan met vrienden, vriendinnen of kennissen. Zowat 65 percent zou er zelfs niks op tegen hebben om eens een orgie mee te maken. Of het te maken heeft met de pioniersgeest van de Australiërs, of met het feit dat ze ondersteboven aan onze aardbol hangen, is niet geweten. Feit is wel dat ze daar meer van het leven willen en kunnen genieten. Het is ze gegund. Met zijn allen naar Australië zou een mens dan denken. Maar dat is dan weer iets moeilijker. Want de Aussies zijn niet gek. Je mag best binnen met een toeristenvisum maar er wordt nauwlettend op toegekeken dat je na de voorziene periode ook weer buiten bent. En als je down under wil gaan wonen moet je goede papieren hebben. Voordat je als emigrant binnen mag moet je geld en werk hebben. En kunnen bewijzen dat je van nut bent voor hun samenleving. Maar zelfs als je dat allemaal kan bewijzen zijn er ook nog bepaalde zaken waar je rekening mee moet houden. Want de Australische regering heeft zo zijn principes. En daar wijken ze niet van af. Zo zijn ze onder andere van mening dat wie niet akkoord is met hun manier van leven beter naar een andere plaats op deze planeet kan verhuizen. En wie wil blijven moet de taal leren. Wie zich beledigt voelt door hun manier van leven kan maar liefst zo snel mogelijk vertrekken. Want per slot van rekening zijn immigranten vrijwillig gekomen, niemand werd verplicht, het zijn dan ook de immigranten die zich dienen aan te passen, niet de Australiërs. Wie niet akkoord kan gaan met parlementaire wetten, onafhankelijke rechtbanken en democratie en dus toch de sharia verkiest, kunnen ze missen als kiespijn. Of zoals eerste minister John Howard het uitdrukte; Het is ons land, onze staat, onze levensstijl. Wie zich beledigt voelt door onze waarden kan gebruik maken van een Australisch recht; het recht om te vertrekken. Hij voegde er net niet aan toe dat wie niet akkoord is ook gemakkelijk buitengezet kan worden. Vriendelijke mensen in Australië. Maar wel mannen met ballen aan hun lijf. Zoals het hoort. Dat is wel iets verschil met ons land. Wie hier binnenkomt moet bewijzen dat hij een totaal nutteloze leegloper is die enkel wil profiteren. Op termijn een crimineel wil worden en onzinnige eisen stellen met de bedoeling een andere samenleving, en wetten, in te voeren. Onze uilen uit de wetstraat zouden beter eens met een grote bril naar Australië kijken. Misschien zouden ze dan het licht zien. Maar ach, wat baten uil en bril, als de kaars uit is.
Vrouwen en seks. Het is me toch wat. Een punthoofd krijg ik er van. Om een vrouw in bed te krijgen moet een man eerst een reeks schijnbewegingen uitvoeren. Weloverwogen schijnbewegingen, anders lukt het niet. Dat bleek maar weer eens uit een onderzoek. Een goede schijnbeweging is een romantisch diner met een goede fles wijn. Wat vrouwen dan bedoelen met 'romantisch' is uit dat onderzoek niet af te leiden. Misschien wel kaarslicht. Enkele kaarsen op tafel gooien zou dan voldoende moeten zijn. Maar dat zal wel niet lukken veronderstel ik. Die kaarsen moeten dan nog aangestoken zijn. Er moet vuur bij te pas komen. Het lijkt wel alsof vrouwen allemaal pyromanen zijn. Levensgevaarlijk is zo'n romantisch diner. Het zou verplicht moeten worden om naast elke brandende kaars een brandblusser te plaatsen. Dat zou pas veilig zijn. Want een vrouw die iets 'romantisch' verwacht heeft gewoonlijk nogal luchtige en ontvlambare kleding aan. En een klein beetje vrouwelijke lompigheid is dan voldoende om het hele restaurant in de fik te steken. Dan gaat de romantiek mee op in de vlammen. Want een zwartgeblakerde vrouw heeft gewoonlijk geen zin in een potje seks. En wat bedoelen ze eigenlijk met een goede fles wijn? Dat zal wel een heel dure fles zijn. Hoe duurder hoe beter. Zo kennen we vrouwen. Een fruitig wijntje uit de aldi is niet genoeg. Als ik dan alles bij elkaar tel is dat een serieuze investering. Een diner, kaarsen, een brandblusser, een brandverzekering en een dure wijn dan komt een mens algauw aan honderd euro. Ik ken hoeren die het voor minder doen. En zeg nu zelf; bij een hoer heb je nog zekerheid dat je van je kwakje afraakt. Want na een 'vurig' diner is het niet zeker dat ze nog in bed wil zonder windsels en brandzalf. En dan zijn er nog de lieve woordjes. Die moet je als man ook nog beheersen. Zeg nooit 'wat ben jij een geil wijf', dat wordt slechts door een klein aantal vrouwen gewaardeerd. De beste woorden om een vrouw in bed te krijgen zijn 'ik hou van jou'. Al zijn dat gevaarlijke woorden om uit te spreken. Want een vrouw is nu éénmaal een eigenaardig wezen. Als een man de woorden 'ik hou van jou' ooit eens uitgesproken heeft telt dat volgens een vrouw voor de rest van haar leven. Eigenlijk zou er op woorden een vervaldatum moeten staan. Zoiets als 'ik hou van jou' en dan in kleine lettertjes 'tot straks, want nadat ik klaargekomen ben kan je best oprotten'. Want als man moet je niet te veel rekening houden met de gevoelens van een vrouw. Want slechts 38 percent van de vrouwen fantaseert over de eigen partner gedurende de seks. Nog eens 38 percent droomt ondertussen van een andere man. En de overige 26 zijn plannen aan het maken om het plafond af te wassen. Echt waar, ik verzin niks. Het komt allemaal tot uiting in die onderzoeken. Wat mij echter het meest verbaast is het feit dat de helft van de vrouwen ooit al aan telefoonseks gedaan heeft. En dat mogen ze mij eens uitleggen. Hoe gaat telefoonseks eigenlijk? Ik heb al eens poging gedaan, maar bij mij lukt het toch niet om mijn jongeheer in dat toestel te steken. Laat staan dat hij er langs de andere kant uitkomt. Het zal wel een mysterie blijven voor een simpele mens als ik. Maar als eenvoudig man met beperkte hersenen weet ik wel een onfeilbaar middel om een vrouw in bed te krijgen. Gewoon, simpel, geef ze een kredietkaart.
Ed had zo'n 10 jaar ervaring als treinbestuurder toen hij ambitieuzer werd. Hij begon zich te specialiseren en steeds meer te studeren. Dat ging goed zodat hij nog tien jaar en verschillende examens later een belangrijk postje kreeg. Hij werd hoofdverantwoordelijke voor de treindienst bij de spoorwegen. En toen het postje van grote baas van onze depot vrijkwam was hij de eerste kandidaat. Tussen de periode van zijn aanvraag en zijn aanstelling leerde ik hem kennen. Die kennismaking verliep niet rimpelloos. Het was meer een aanvaring. Het ging over een al dan niet vermeende afwezigheid op een plaats waar ik hoorde geweest te zijn. En alhoewel ik zwart op wit bewijzen had van mijn gelijk beweerde hij het tegenovergestelde. De koppigaard. Het dispuut bleef maar aanslepen. Tot hij op een dag de stoel van grote baas van ons kiekenkot daadwerkelijk bezette. Ik kwam in een moeilijke situatie. Dacht ik. De eerste beslissing die hij nam in zijn nieuwe functie was een persoonlijk gesprek. Onder vier ogen en met gesloten deuren. Het liep heel anders dan ik had verwacht. Ed maakte mij duidelijk dat ons persoonlijk conflict niets mocht te maken hebben met onze toekomstige werkrelatie. En tien minuten later werd ons geschil bijgelegd. Aan de toog, tussen pot en pint zoals het hoort tussen volwassen kinderen. Daar kon ik hem wel bekennen dat hij al die tijd gelijk had. Maar ook dat ik dat nooit op papier zou toegeven. Daar kon hij mee leven en de spons ging over de hele zaak. Van dan af werden we twee handen op een buik. Ed steeg in mijn achting. En niet alleen in mijn achting. Want spoedig ontpopte Ed zich als een man die voor zijn manschappen door een vuur ging. Hij kreeg het grootste respect van onze hele bende. En dat hij ook op ons kon rekenen bleek al spoedig. Dat kwam hem goed uit. Want Ed had een klein nadeeltje. Het bloed van treinbestuurder liep nog steeds door zijn aderen. Dat kwam al snel tot uiting. Want toen Ed zijn eerste vergadering over drankmisbruik moest voorzitten was hij de enige afwezige. Hij lag zijn roes uit te slapen. De directie kon er niet mee lachen. Maar Ed kreeg schriftelijke bewijzen dat zijn aanwezigheid elders onontbeerlijk geweest was. De meubels waren gered en Ed gaf een rondje. Het zou zijn laatste rondje niet zijn. Ook toen er 's nachts een telefoontje binnenkwam van zijn vrouw omdat Ed nog steeds niet thuis was kreeg hij zonder vragen een alibi. En toen hij om vijf uur 's morgens op een koude decemberdag op een bank op het perron van het station Aalst zichzelf zat af te vragen waar hij was en hoe hij heette werd hij opgemerkt door de bestuurder van een vroege trein. Hij werd dan maar in de warme kussens van het eerste klasse rijtuig van de trein gelegd en kon bekomen van gedane inspanningen. Hij heeft toen wel het halve land rond gereisd voor hij op zijn positieven was, maar alles kwam in orde. Het kostte hem alleen enkele pinten. Het was natuurlijk niet te vermijden dat er wel eens geruchten rond gingen over zijn escapades. Er waren dan wel geen bewijzen maar toch kreeg hij op een dag een nota van hogerhand dat hij een voorbeeldfunctie had en zich als dusdanig moest gedragen. We hebben er eentje op gedronken. Maar Ed mag gerust zijn. Zijn voorbeeldfunctie heeft resultaten gehad. We hebben allemaal goed opgelet.
Normaal gezien heb ik geen interesse in antiek. Maar het is natuurlijk niet te vermijden dat een mens gedurende zijn leven in contact komt met alles en nog wat. Zeker in de levensstijl die ik zelf en generatiegenoten mochten meemaken. In die jaren werd nog gewerkt. En vermits we beroepshalve, zoals dat nu heet, 'flexibele' uren hadden en zowat alle uren van dag, nacht, weekends en andere feestdagen op pad waren was er ruimte voor een bijverdienste. Zowat iedereen was zelfstandige in bijberoep in die jaren. Dat was handig. Er konden desgevallend facturen uitgeschreven worden, kosten afgetrokken worden en de kans op betrapt te worden op zwartwerk was nihil. Dat er ook zwart geld omging in die dagen was uiteraard meegenomen. Dat kwam dan weer ten goede aan de vele nachtcafés. Zo had ik een sympathieke collega die als bijberoep een handeltje in antiek beheerde. Door zijn uitgebreide kennis en vooral door 'doordacht' te kopen bracht dat een aardig centje op. Het ging hem hoofdzakelijk om antieke meubelen. Daar kon hij zelf nog wat aan restaureren indien nodig. En dat restaureren kon ver gaan zo bleek. Want toen ik op een dag in zijn werkplaats kwam zag ik een staaltje van zijn vakmanschap. Hij was bezig met handvaatjes op een antieke kast te plaatsen. Een kast die hij op vraag van een klant weer helemaal toonbaar maakte. De klant had die ergens op de kop kunnen tikken voor een vriendenprijsje. Helaas was ze in de loop der jaren bedekt met verschillende lagen verf. Dat moest er allemaal af. Maar het ergste; de handvaatjes waren niet te recupereren. Met de jarenlange ervaring van zijn vader en grootvader in gedachten was dat echter geen probleem. En zo was ik getuige van een heel klein onderdeeltje van zijn kunnen. Hij had er niet beter op gevonden om nieuwe houten handvaatjes aan te kopen bij de gamma. Die liet hij een weekje liggen in heel vloeibare cement. Toen ze tevoorschijn kwamen leken ze op hout van enkele honderden jaren oud en pasten perfect bij de stijl van de antieke kast. Toen ik opmerkte dat hij zo wel een splinternieuwe 'antieke' kast kon maken vroeg hij wanneer ik ze moest hebben. Meteen wist ik dat er heel veel mogelijk is bij restauratie. Of hij ook misbruik maakte van zijn kennis betwijfel ik. Of hij geen misbruik maakte van zijn kennis wil ik niet weten. Maar sindsdien bekijk ik antiek op een andere manier. Altijd met de nodige scepsis. Al is het soms voldoende om gewoon uw gezond verstand te gebruiken. Zo zag ik een tijdje geleden een antiek kastje te koop staan. Een kleintje. Echt antiek beweerde de verkoopster. Zeventiende eeuw om precies te zijn. Een zeventiende eeuws kastje om CD's in op te bergen????
Na een bezinningsperiode bij duvel & co waarbij ik de diepere zin van het leven bestudeerde, het doel van de menselijke aanwezigheid op aarde onder de loep nam, het hele wereldgebeuren aan een grondige analyse onderworpen heb, de psyche van het onderbewustzijn ontrafelde en de konijnen eten gaf, begrijp ik eindelijk dat ik van het hele menselijke gedoe niks begrijp. En dan krijg ik een artikel onder ogen van Amerikaanse onderzoekers aan de universiteit van Wisconsin. Daar hebben geleerde koppen een antwoord gevonden op de vraag of een man en een vrouw gewoon vrienden kunnen zijn zonder bijbedoelingen. Wat ze precies bedoelen met die 'bijbedoelingen' is niet helemaal duidelijk. Want ze reppen met geen woord over seksuele bedoelingen. Het gaat over 'een zekere aantrekkingskracht'. En die aantrekkingskracht is steeds groter bij de man. Omdat bij mannen het oerinstinct het snel overneemt. Kortom, volgens die onderzoekers lopen mannen altijd achter hun pietje. En dat kleinood steekt als het ware een stokje tussen gewone vriendschap. Daarom is een vriendschap tussen een man en een vrouw onmogelijk volgens hun onderzoek. Dat mannelijk aanhangsel is er te veel aan. Het zijn natuurlijk preutse Amerikanen die zoiets de wereld insturen maar toch voel ik mij op mijn pik getrapt. Zeker als ik dan nog lees dat het opsporingswerk gedaan werd door enkele vrouwelijke onderzoeksters. Geen man had ook maar een druppeltje in de pap te brokkelen. Als ik dan het ongenuanceerd resultaat van hun onderzoek zie lijkt mij dat een clubje gefrustreerde viersterrendiepvriezers. Want als ik dan een beetje verder redeneer zou een getrouwd of samenwonend koppel geen vrienden van elkaar kunnen zijn. Daar zit immers altijd een jongeheer tussen. In de beginperiode althans, want ik wil de koppels die als broer en zus naast elkaar leven geen eten geven. Maar het zegt veel over de mentaliteit van Amerikanen. Al wat met seks te maken heeft is immoreel. En moet verbannen worden. Hoe Amerikanen zich nog voortplanten is mij een raadsel. Gelukkig hebben we hier andere gewoonten en zeden. Want ik zie niet in wat het probleem is om met vrienden gevoelens, genot en plezier te delen. En dat mogen zeker seksuele pleziertjes zijn. Daar zijn vrienden voor. Tenminste, dat is mijn idee nadat ik met mijn oerinstinct de diepere zin van het onderbewustzijn ontrafelde. En de konijnen eten gaf.
De Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen is niet akkoord met een klacht van één van haar ex-leden. En dient klacht in. Tegen die klacht. Het ex-lid in kwestie is de voormalige journaliste Marie-Anne Wilssens. Die heeft het gewaagd om een klacht in te dienen tegen politicus Pol Van Den Driessche wegens ongewenste intimiteiten. En dat zint de Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen helemaal niet. Want lelijke vrouwen hebben ook hun rechten. Het recht om betast te worden bijvoorbeeld. Om het met hun eigen woorden te zeggen, 'Voor heel wat lelijke vrouwen is dat immers de enige vorm van seksueel contact'. En dat is een basisrecht meent de vereniging. Het zijn immers enkel door halfblinde lelijkaards zoals Pol Van Den Driessche dat ze betast worden. Knappe mannen houden hun handen wel thuis als ze een lid van hun vereniging tegenkomen. Heel spijtig vinden ze dat. Volgens de woordvoerster van de vereniging beweert journaliste Marie-Anne met haar klacht niks anders dan dat het betasten van lelijke vrouwen een misdaad is. En dat is het zeker niet. Integendeel zelfs. Het betasten van vrouwen moet gestimuleerd worden. Maatschappelijk bespreekbaar gemaakt worden. De vereniging overweegt trouwens een promotiecampagne. Met stickers en folders. En als de clubkas het toelaat spotjes op TV. Misschien kunnen ze een soort van uitwendig kenteken dragen. Een speldje bijvoorbeeld. Waarmee ze duidelijk te kennen geven dat betasten in dank zal afgenomen worden. Dat mag best voor mij. Het vergemakkelijkt de zaken. En het zou mij regelmatig een blauw oog uitsparen. Want het is me wat met die vrouwen. Sommigen willen betast worden en andere niet. Hoe kan je als normale man het verschil weten? Al bestaat er volgens de vereniging wel een middel. Volgens hen moeten mannen een goede bril dragen. Dat was duidelijk niet het geval bij Pol Van Den Driessche menen ze. Als Pol een goede bril gedragen had zou hij zijn pollekes wel hebben thuis gehouden bij Marie-Anne. En dat ze gelijk hebben bewijst een artikeltje uit Schotland. Pol kreeg verleden week een stevige rammeling in Schotland omdat hij zijn handen niet thuis kon houden. Hij is immers naar Schotland in verlof om een beetje te bekomen van al de heisa in ons land. En ook daar kon hij het betasten niet laten. Een rokje en een mooi kontje was voldoende om zijn handjes te laten gaan. Pech voor pol. Het onderwerp van zijn betasting bleek een stoere Schot in kilt te zijn. En die was geen lid van de Vereniging van lelijke vrouwen. En Pol kon zich meteen een nieuwe bril aanschaffen.
De dag van de derde Belgische verkiezingen na de tweede wereldoorlog werd mijn geboortedatum. Niet dat ik er mij veel van herinner, daarvoor was ik nog iets te klein. Maar het verhaaltje van die junidag in 1950 heb ik dikwijls moeten horen. Het begon met de barensweeën van mijn moeder in de late avonduren van 3 juni 1950. Mijn tijd in de moederschoot zat er op en ik wou eruit. Vader ging op zoek naar de dokter om te helpen. En vond hem aan de toog van een café. Het was immers de laatste nacht voor de verkiezingen en de dokter was een hevige fan van de toenmalige CVP. Een beetje voorbarig was hij met zijn politieke vrienden de overwinning aan het vieren. Behoorlijk boven zijn theewater kwam de dokter binnen en besloot om met het hele gezin naar het ziekenhuis te rijden. Dat ging zo in die jaren. Er waren maar weinig personen die over een auto beschikten. En de dokter was er één van. De rit verliep niet vlekkeloos want onderweg kwamen ze een plakkersploeg van de socialistische partij tegen. Woedend stopte de dokter en deed een poging om uit zijn wagen te stappen. Dat lukte niet helemaal vermits hij heel wankel op zijn benen stond. Maar toch slaagde hij er in om, zichzelf vasthoudend aan de deur van zijn auto, met de vuist in de lucht hevige verwensingen te roepen. De plakkers stonden op het punt om de dokter een stevige rammeling te geven toen vader ingreep. Hij maakte er de plakkers op attent dat ze onderweg waren naar het ziekenhuis voor een bevalling. Het lukte. De plakkers lieten hem gaan. In het ziekenhuis deed de dokter de bevalling en vertrok. Toen mijn ouders al twee weken thuis waren kwam de dokter eens informeren. 'Omdat dat kind toch lang op zich liet wachten'. Hij wist niet eens meer wat hij die nacht uitgespookt had. Toen vader hem vertelde dat hij wel degelijk de bevalling gedaan had keek hij een beetje schaapachtig maar kon zich niks meer herinneren. Ik ben dus ter wereld gekomen met de hulp van een strontzatte dokter in een walm van alcohol. Ooit heb ik eens gelezen dat een kind de eerste indrukken na de geboorte onbewust zijn leven lang meedraagt. De eerste geuren en geluiden zouden als het ware in de hersenen worden opgeslagen. En als maatstaf dienen voor de rest van de levensjaren. Of het waar is weet ik ook niet. Maar het geeft mij een prachtig excuus voor mijn alcoholgebruik. Het is de fout van de dokter.
De uitbaters van kermisattracties klagen steen en been. Er komt geen volk meer naar de kermis. Hun verdiensten lopen terug als de zee na vloed. De opbrengsten zijn nog net voldoende om de kosten te dekken. In de meeste gevallen is er van winst nauwelijks sprake. Dat zou te maken hebben met allerlei factoren. De gestegen kosten voor onderhoud, de vergoedingen voor de standplaatsen en de strenge veiligheidsvoorschriften. Maar ook het gebrek aan belangstelling. Dat was vroeger wel anders. Er was immers niet veel te beleven in die dagen. Kermis was een feest voor groot en klein. De kleintjes mochten dan naar de kindermolen. In een brandweerwagen of een vliegtuigje rondjes toeren. En de flosh proberen vast te krijgen want dat gaf recht op een gratis ritje. Of eendjes uit het water vissen. Om vervolgens met enkele levende vissen, een pluchen beertje of ander prullaria naar huis te gaan. Die vissen waren dan wel na een paar dagen voer voor de kat. En al de andere prullen belandden uiteindelijk in de vuilbak. Maar dat deed er niet toe. Het ging hem gewoon om het plezier van een prijs te winnen. Voor de iets oudere snotters waren er andere attracties. Zoals de botsauto's waar menige blauwe plek haar oorsprong had. En de weinige meisjes die het aandurfden om in een dergelijk autootje rond te toeren werden beschouwd als loslopend wild in het jachtseizoen. De pubers waren dan weer op jacht naar andere prijzen. Prijzen in de vorm van eerste pogingen om een tong te draaien met een lid van het andere geslacht onder de kap van de beruchte rups. En dat allemaal terwijl de ouders het blonde gerstenat naar binnen goten in de omringende cafés. Het was nu éénmaal kermis voor iedereen. Maar die oervlaamse geplogenheden zijn verleden tijd. Tegenwoordig is het alle dagen meer dan kermis. Toch heeft de teloorgang van de kermis ook culturele redenen. Bij ons Vlamingen zit feesten in het bloed. Dat is echter niet zo bij allochtonen die met busladingen het land binnenkomen. Die hebben een andere achtergrond. Die hebben geen interesse in kermis. Misschien moeten de uitbaters van kermisattracties maar eens inventief worden. En zich aanpassen aan de aard van de nieuwkomers. Zoals elke Vlaming wettelijk verplicht is. Ze kunnen alvast beginnen met de allochtone kleintjes naar hun attractie te lokken met enkele kleine wijzigingen. In plaats van vliegtuigjes kamelen op hun molentje plaatsen. En in plaats van de flosh een handtas. De prijzen bij het eendjes vissen kunnen ook anders. De levende vissen, pluchen beertjes en andere prullaria kunnen vervangen worden door kalashnikovs, bommetjes en zelfmoordpakketjes. De bakjes van de rups iets groter maken kan ook. Dan kunnen ze met meerdere jongens onder de kap. Om meisjes te verkrachten. Bij de botsauto's kunnen ze best het stuur verwijderen. En het gaspedaal met de hand laten bedienen. Met hun gat omhoog en hun kop naar beneden. Zo hoort het immers volgens hun geloof. Stuurloos en blindelings vertrouwen op allah. Met het schietkraam moet er toch ook iets te verzinnen zijn denk ik dan. Wat gedacht van enkele politie uniformen omhoog te hangen. Daar kan dan naar hartenlust op geschoten worden. De oudere jeugd kan samenklitten in de omringende straten. Daar laten we dan regelmatig een oud dametje tussen lopen. De ene met al wat meer geld in de handtas dan de andere. Een soort tombola dus. Met als motto; altijd prijs. Het zijn maar enkele suggesties van een goedmenende Vlaming. Er zullen nog wel andere mogelijkheden zijn. Het is allemaal een kwestie van een beetje verbeelding. En aanpassen, natuurlijk.
Waar kun je als vrouw het best geboren worden vroeg de krant the independent on Sunday zich af. Dat bleek niet België te zijn. Ons landje kwam zelfs niet voor in het lijstje. Niet bij de beste, maar ook niet bij de slechtste. Waar een vrouw dan wel het best geboren wordt hangt er van af hoe je het bekijkt. Over het algemeen komt IJsland als beste uit de bus. Daar is de gelijkheid tussen mannen en vrouwen het hoogst. Om als vrouw te leren lezen en schrijven is Lesotho de beste plaats. Daar kunnen zowat 95 procent van de vrouwen lezen en schrijven. Tegenover slechts 83 procent van de mannen. Eens de lagere studies achter de rug doe je er als vrouw best aan om Lesotho zo snel mogelijk te verlaten want vrouwen sterven er het vroegst. Op naar Qatar dan maar want dat is de beste plaats om universitaire studies te doen. Voor haar carrière kan een vrouw weeral eens gaan verhuizen. Naar Sri Lanka om baas te worden van het land. Daar staat al 23 jaar een vrouw aan de top van de regering. In België is het nog altijd wachten op het eerste vrouwelijke staatshoofd. Maar dit terzijde. Als artieste is de beste plaats Zweden. Als bedrijfsleidster Thailand en als Journaliste de Caraïben. Als atlete moeten ze dan weer in de USA zijn en om auto te rijden moeten ze naar India. Als het gaat om de beste tewerkstellingsgraad in het algemeen is Burundi de place to be. Daar zijn meer vrouwen aan het werk dan mannen. Al is Luxemburg ook niet slecht want dat is de beste plaats om geld te verdienen. Daar verdienen mannen en vrouwen evenveel. Om leiding te geven moeten ze dan weer naar Jamaica. Daar is zes op de tien leidinggevenden een vrouw en dat is het hoogste percentage ter wereld. En na hun carrière wijken ze best uit naar Japan want daar leven ze het langst. Zomaar eventjes zes jaar langer dan in ons land. Om te bevallen is de beste plaats dan weer Griekenland. Daar zijn de minste gevallen van overlijden tijdens de bevalling. Maar eens bevallen moeten ze zich haasten naar Noorwegen want daar zijn de beste omstandigheden om moeder te zijn. Met een beetje verhuizen heeft een vrouw dus een heel lang en gelukkig leven. Wie zei ooit alweer; woman is the nigger of the world? Al zijn er ook plaatsen waar je als vrouw best zo ver mogelijk weg blijft. Afghanistan bijvoorbeeld. Dat is de slechtste plaats ter wereld om als vrouw geboren te worden. Daar heeft een vrouw 200 maal meer kans om het hoekje om te gaan tijdens en kort na de bevalling of te overlijden door mishandeling dan te sterven door bommen en granaten. En in Afghanistan wil dat wat zeggen. Saoedi-Arabië is ook te mijden. Daar mogen vrouwen niet eens met de auto rijden en jonge meisjes mogen er niet aan sport doen. Openbare ambten en leidinggevende functies kun je daar als vrouw ook vergeten. Verder zijn er nog een aantal landen zoals Yemen, Oman, Belize en Mexico die absoluut ongeschikt zijn voor vrouwen. Wegens algemene slechte levensomstandigheden. Maar hoe is het eigenlijk in België vraag ik mij dan af. Helemaal niet slecht zo blijkt. Als ik bij mezelf en bij vrienden te rade ga is het duidelijk. Vrouwen hebben hier altijd het laatste woord.
Er zijn nogal wat koppels die gaan scheiden heden ten dage. Het schijnt wel een modeverschijnsel te zijn. Het minste meningsverschil is voldoende om uit elkaar te gaan. Want dan spreken we van 'onverzoenbare verschillen'. Voor een rechter is dat voldoende om een huwelijk te ontbinden. Wat die 'onverzoenbare verschillen' dan wel zijn blijkt heel uiteenlopend. Hij eet graag spaghetti en zij niet en hopla, ze zitten met een onverzoenbaar verschil. Simpelweg uit elkaar gegroeid is ook een reden. Misschien enigszins te begrijpen als dat werkelijk het geval is. En dat uit elkaar groeien kan snel gaan. Een man en een vrouw besluiten om te trouwen en dan begint het spel. Die vrouw denk er niet meer aan om zich een beetje te verzorgen want de buit is binnen. Al wat de vrouw dan nog wil is dat haar man alles voor haar doet. Maar zelf denkt ze er niet eens aan dat die man ook wel verwachtingen had. Waarmee ik niet wil zeggen dat het altijd de schuld is van de vrouw. Er zijn immers ook gevallen van mishandeling. Bij fysieke mishandeling is gewoonlijk de man de dader. Al ken ik vrouwen die ook niet terugdeinzen om klappen uit te delen. Mishandeling is natuurlijk een reden tot scheiding want je moet al een ervaren masochist zijn om dat heerlijk te vinden. Ontrouw is ook een reden tot scheiden. Al begrijp ik dat niet helemaal. Wie kan er iets op tegen hebben dat zijn of haar partner eens een pleziertje heeft. Maar blijkbaar is een stok om de hond te slaan vlug gevonden. En dan zijn er nog een aantal niet alledaagse gevallen die leiden naar een echtscheiding. Zoals de Italiaanse vrouw die na drie weken al gescheiden was. Ze kon er niet mee leven dat haar man een mama's kindje was. De man kon niet leven zonder zijn moeder. In die mate zelfs dat hij zijn moeder meenam op huwelijksreis. En dat was niet echt wat die vrouw in gedachten had. Een Duitse vrouw zag het ook niet meer zitten om nog verder te leven met haar man. De man in kwestie leed aan smetvrees. Hele dagen was hij bezig met kuisen. In het begin kon ze dat nog appreciëren. Maar toen hij vond dat een muur in hun huis niet meer proper te krijgen was besloot hij om de muur af te breken en een nieuwe te bouwen. Het huwelijk werd afgebroken. Een Amerikaanse man is dan weer gescheiden omwille van een leugen. Bij hun eerste afspraakje had de vrouw hem gezegd dat ze 24 was terwijl ze in werkelijkheid 30 was. Na zeven jaar huwelijk kwam de man er achter en maakte een einde aan de relatie. Een Rus had dan weer een scheiding aan zijn broek omdat hij een klein pietje had. De man wou zijn vrouw niet teleurstellen koos voor een penisprothese. Het ding brak echter af bij een partijtje seks en daarmee was ook het huwelijk gebroken. Een Italiaan van 99 is ook gescheiden van zijn 96 jarige vrouw. Omdat meneer er achter kwam dat zijn mevrouw zestig jaar geleden een slippertje gemaakt had. Een Amerikaanse vond het verdacht dat de papegaai steeds weer de woorden 'scheiding' en 'binnenkort' uitkraamde. Ze ging op onderzoek en kwam tot de vaststelling dat haar man een affaire had. Je zou als man voor minder tot fysiek geweld overgaan. En de papegaai de nek omdraaien. Maar het was te laat. Hij kreeg zijn scheiding vroeger dan verwacht. Zo zie je maar dat een scheiding soms in een klein hoekje zit. Al is er een onfeilbare manier om nooit te scheiden. Het is simpel. Nooit trouwen.
Traditie en gewoontes verschillen nogal van land tot land. En van werelddeel tot werelddeel nog meer. Zo is het in onze streken de gewoonte dat jonge mensen zelf een levenspartner kiezen. Al of niet tegen de zin van de ouders. En als je als ouder geen vrede kan nemen met de keuze van zoon of dochter is dat pech hebben. Want als de hormonen zich beginnen te manifesteren is er geen houden meer aan. Dan mag je als ouders van een dochter je kind wel waarschuwen om 'voorzichtig te zijn', ze doet toch haar zin. Er zijn zelfs ouders die hun dochter graag zouden willen opsluiten in de kelder en de voordeur dicht metsen om de krolse katers uit de buurt te houden. Maar het zal niet baten. De hormonen kruipen waar ze niet gaan kunnen. Al wat ouders daar kunnen tegen inbrengen is de pil of een condoom. Dat geeft weliswaar geen waterdichte garantie, het is toch beter dan niks. Maar er zijn landen waar ouders wel zeggenschap hebben over de partnerkeuze van hun dochter. Daar worden dochters uitgehuwelijkt. Met of tegen hun zin. Al moet gezegd worden dat in sommige gevallen het meisje toch iets te zeggen heeft. Zo is er een geval in Saoedi-Arabië waar een kink in de kabel kwam. De vader van het lieve kind had nochtans een geschikte schoonzoon gevonden. Geen tachtigjarige oude knar die het piepjong meisje enkel als huishoud slavin zou gebruiken. Want dat durven ze daar ook wel eens doen. Maar een bronstige jonge knaap die ze ook wel voor andere zaken zou gebruiken. De deal was zo goed als rond en de toekomstige schoonzoon kwam de laatste formaliteiten regelen. Maar dan kwam het meisje met de mededeling dat ze wel wou trouwen op voorwaarde dat ze in haar huwelijksleven naar hartenlust aan haar waterpijp mocht blijven lurken. Dat zag de pijpschuwe jongen dan weer niet zitten. De ouders deden nog hun best om dochterlief op andere gedachten te brengen. Het huwelijk ging niet door. Toch raar hoe een futiliteit het verschil kan maken. Maar dat gaat zo in landen waar zand de radertjes van de hersencellen verstopt. Want ik kan mij niet voorstellen dat een normale Europese knaap bezwaar zou hebben tegen een pijpverslaafde echtgenote.
Er zijn nogal wat scholen en bedrijven die toegeven aan moslims om enkel halal vlees te serveren. Nu heb ik niks tegen het feit dat dieren zonder verdoving geslacht worden. Onze ouders en voorouders deden dat ook. Het was feest op de boerderij als het varken geslacht werd. En de slachter deed dat ook zonder verdoving. Daar had die man in die tijd de middelen niet voor. Dus moest het varken zijn lotsbestemming ondergaan met het onvermijdelijke gegil. Tegenwoordig liggen de zaken echter enigszins anders. Er zijn middelen om het beest te slachten zonder pijn. Waarom dan wel laten afzien? Omdat één of andere halve gare dat een paar duizend jaar geleden in een boek geschreven heeft? Maar blijkbaar leven moslims nog in de middeleeuwen. Als ze de koran dan zo strikt willen naleven dat ze zich dan ook maar met een kameel verplaatsen. Want in hun boekje is ook geen sprake van auto's en andere vervoermiddelen. Al is de voeding nog niet alles. Er is meer. Er zijn al veel hotels waar enkele regels van de 'vredelievende' godsdienst gelden. Zoals geen alcohol te verkrijgen en enkel halal vlees te bekomen. Maar dat is niet voldoende voor de 'verdraagzame' moslims. Ze willen de sharia of de islamitische wetgeving invoeren. Ze eisen hotels waar aparte ingangen zijn voor mannen en vrouwen en met aparte ruimtes voor gebed en reiniging. En waarom niet een aparte plaats om hun kamelen te parkeren denk ik dan. Moet kunnen zeker. Als goede moslim is het natuurlijk je plicht om ongelovigen het bloed van onder de nagels vandaan te halen. En beschavingen naar het stenen tijdperk te katapulteren. Want wat willen ze eigenlijk? Alles apart? Aparte voeding. Warenhuizen met aparte ingang. Zwembaden met aparte uren. Gemeentehuizen met aparte ingangen. Bussen met voorbehouden plaatsen voor moslims en niet gelovigen. Kortom, een apartheidsregime. Waar niet gelovigen of andersgelovigen tweederangsburger zijn. Is dat de bedoeling? Zoals het voor enkele jaren in zuid Afrika het geval was. Heel de wereld heeft er toen alles aan gedaan om de apartheid af te schaffen. Om zwarten en blanken gelijke rechten te geven. En nu er eindelijk gelijkheid is willen moslims terug apartheid. Moslims als übermensch. Wie is hier eigenlijk racist? Het moet maar eens gedaan zijn met hun onzinnige eisen. Ze hebben hier niks te eisen. Het is onze samenleving. Aanpassen of ophoepelen. Zo simpel is dat. Of zullen we voor moslims aparte halal ziekenhuizen maken? Dat kan er dan ook nog bij. Het mag best van mij. Hospitalen met aparte ingangen voor mannen, vrouwen en kamelen. Met aparte kamers en apart personeel. Allemaal halal. Inclusief halal operaties. Operaties zonder verdoving.
Regelmatig komen er berichten in krant en weekblad over gezondheid. En dan blijkt zowat alles ongezond te zijn. Koffie is slecht. Frisdrank, alcohol, gebakjes, rood vlees, soep uit blik enzovoort en zo verder, allemaal slecht voor de gezondheid. Er zijn zelf wetenschappelijke onderzoeken die beweren dat melk, brood en margarine gevaarlijk zijn. Wat een mens dan nog wel mag consumeren om simpelweg in leven te blijven is uiterst miniem. Al denk ik dat al die onderzoeken niet echt betrouwbaar zijn. Want elke onderzoeker kijkt enkel naar zijn eigen onderzoek. Zodat ze door het bos de bomen niet meer zien. Maar deze week las ik in een weekblad een interview met een paar professoren die niet in een ivoren toren zaten. Die zagen nog wel het bos. En volgens die twee was gezond leven heel ongezond. Levensgevaarlijk zelfs. Sporten kwam eerst aan bod. Volgens die twee was sporten niet de aangewezen manier om oud te worden. Te veel kwetsuren zouden het gevolg zijn. Te veel belasting van knoken en gewrichten. Te diep ademen en zo te veel fijn stof binnen krijgen. En dat fijn stof is dodelijk. Vooral in de buurt van veel wegverkeer is een grote concentratie van dat stof. Sporten moet je rustig doen beweren ze. Wandelen of rustig fietsen is de beste manier. Maar ze hadden ook enkele controversiële uitspraken. Dat roken slecht is daar waren ze het over eens. Dat bleek uit statistieken. Vooral slecht voor de longen. Alleen wisten ze eraan toe te voegen Het mag niet gezegd worden, maar de overgrote meerderheid van verstokte rokers zal nooit longkanker krijgen en ook dat de manier waarop het longkanker veroorzaakt tot op vandaag nog altijd niet volledig is opgehelderd. Want misschien leven niet rokers wel anders wisten ze ook nog. Er is immers geen enkel oorzakelijk verband tussen tabak en welke vorm van kanker dan ook. De light producten kregen ook een veeg uit de pan. Niks is zo ongezond als light producten allerhande. Puur boerenbedrog is dat. Mensen denken dat ze goed bezig zijn maar spelen ondertussen wel een hele hoop troep naar binnen waarvan enkel is bewezen dat het nergens voor nodig is. Niks gaat boven het origineel. Vis is ook levensgevaarlijk. Een vis die heel zijn leven in vervuilde wateren heeft geleefd kan niet gezond zijn. En waar vindt je tegenwoordig nog proper water? Zowat alle zeeën zijn bevuild. De ene al meer dan de andere. Al zijn er nog enkele plaatsen die doenbaar zijn. Maar daarvoor moet je dan naar Mozambique. En daar zelf gaan vissen. Fruit en groenten zijn ook fel overroepen. Het zou gezond zijn, maar waarom is niet geweten. Er zit blijkbaar iets in fruit en groenten dat goed is voor de mens. Er is ook geen verschil tussen gewoon fruit en groenten en bio. Allemaal even goed. Wat er precies inzit dat zo goed zou zijn is nog niet geweten. En nochtans sparen farmaceutische firma's geld nog moeite om te achterhalen wat het wondermiddel wel zou kunnen zijn. Als ze dat konden te weten komen konden ze het in pillen verkopen. En dat zou pas heel gezond zijn. Voor hun portemonnee. Dat hele gezondheidsgedoe zit gewoon in de hoofden van de meeste mensen. Iedereen wil honderd jaar en ouder worden, en dan nog liefst heel fit. De angst voor de dood en aftakeling zit er dus goed in. Maar voorlopig moeten we nog allemaal sterven. Niks aan te doen. Hun idee over alcohol bleek ook verrassend. Vanaf veertig, vijftig jaar heeft alcohol een gunstig effect op hart- en vaatziekten. En dat zou wel klaar en duidelijk bewezen zijn door statistieken. Jongeren wordt afgeraden om alcohol te consumeren. Al leek de reden mij wel iets te ver gezocht. Volgens die specialisten lopen jongeren die drinken een hoger risico op verkeersongevallen. Voor de rest geen kwaad woord over alcohol. Meer zelfs, uit hun grafieken bleek dat geheelonthouders meer risico lopen op vroegtijdige dood wegens hart- en vaatziekten dan matige drinkers. Wat 'matige' drinkers dan wel zijn is niet duidelijk. Want, weeral uit statistieken, bleek dat geheelonthouders veel meer risico op hartziekten hadden dan stevige drinkers. De interviewer van dienst maakte de opmerking dat het dan wel beter was om te veel te drinken dan helemaal niks. Daar kon ons tweetal niks tussen krijgen. Volgens hun statistieken was dat inderdaad zo. Maar, weeral: dat mag niet gezegd worden. Het lijkt mij dat er nogal veel 'niet gezegd mag worden'. Het zal mij ook allemaal geen zorg wezen. Al wat ik weet is dat ik er mij niks van aantrek. En dat ik er voor alle zekerheid nog eentje ga op drinken.
Inspiratieloos kijk ik naar het scherm. Al een half uur. Er komt niks. Mijn muze laat me in de steek. En het ergste, mijn duvel is leeg. Ik zal maar eens bijvullen. Het geestrijke vocht zal misschien voor begeestering zorgen. Maar zelfs na en flinke slok blijft mijn muze zich verstoppen. Misschien is ze wel ziek. Zoals vrouwlief. Die is ook ongeneeslijk ziek. En er bestaan geen pillen om haar te genezen. Het is een eigenaardige ziekte. De ziekte manifesteert zich door vreemde samentrekkingen van haar mond en een beweeglijke tong. De ziekte staat bekent als zagen. Volgens de dokter bestaan er geen medicijnen die haar kunnen helpen. Alhoewel. Een oude dokter heeft mij een middeltje aan de hand gedaan om de symptomen te stoppen. Een paardenmiddel zoals dat heet. In de vorm van een brede plakband. Een stevige plakband over haar mond en het is afgelopen beweerde de man. Al lijkt het mij niet aangewezen om dat te gebruiken zolang ze nog over haar handen beschikt. Nog maar een slok drinken. Verdorie, weeral leeg. Nog maar eens bijvullen. Gewoonlijk komt mijn muze dan op de geur af. Maar ditmaal geeft ze verstek. Of zou ze haar roes liggen uit te slapen. Nog maar eens een grote slok drinken. Je weet maar nooit. Baat het niet, dan schaadt het niet. Misschien moet ik maar eens naar buiten. Een frisse neus halen. Inspiratie opdoen en ergens een duvel gaan drinken. Dat helpt wel eens. Eerst nog eens drinken. Misschien kan ik eens een stukje schrijven over hoe ongezond het is om gezond te leven. Het is altijd plezant om tegen de stroom in te zwemmen. De draak steken met de huidige gezondheidsmythe. Lekker dwarsliggen. Dwarsliggers moeten er ook zijn. Zonder dwarsliggers kunnen er geen treinen rijden. Nog maar een slok drinken. Of misschien kan ik eens een stukje schrijven over het grote complot. Want er gebeuren rare dingen tegenwoordig. Er is duidelijk een complot tegen senioren. Jongeren spreken niet meer fatsoenlijk. Ze fluisteren onder elkaar. Zodat ouderen ze niet verstaan. Ze gebruiken ook vreemde woorden zoals E-zine, i-pad, tablet, heen-en-weer kind en stoeproken. Een geheimzinnig taaltje dat alleen jongeren begrijpen. Straten worden langer en trappen worden steiler. Auto's rijden sneller en de lettertjes van de krant worden alsmaar kleiner. Het was mij opgevallen toen vrouwlief naar het schoonheidssalon ging. Vroeger was ze daar op een kwartiertje buiten maar tegenwoordig duurt dat twee uur. Alleen maar om een prijsofferte te vragen. Daar valt iets over te schrijven. Op de kap van jongeren zitten. Of zoals dat in hun eigen taaltje heet, jongeren bashen. Altijd plezant om tegendraads te zijn. Nog maar een duvel inschenken, uit pure verveling want mijn muze laat toch niet van haar horen. Misschien kan ik iets schrijven over de buurvrouw. Roddelen over een roddeltante. Daar is ook wel iets mee te doen. Ach ik zal maar stoppen, er komt toch geen inspiratie vandaag.
Opmerkelijk hoe snel een mens een taal kan vergeten. Het was amper dertig jaar geleden dat ik Jos nog was tegengekomen. Jos was doof geboren en als kind ging hij naar een speciale school. Maar in de vrije tijd maakte hij wel deel uit van ons groepje vrienden. En als kind maakten we daar geen probleem van. Met handen, en desnoods voeten, begrepen we elkaar. Gaandeweg leerde ons hele groepje de gebarentaal. Dat ging zo goed dat we samen, ook tijdens onze jeugdjaren, veel plezier gemaakt hebben. Eigenlijk was zijn handicap geen enkele belemmering om de nodige pinten te verzetten. En achter de meisjes aan te zitten. Al dienden we soms wel tussen te komen als tolk bij een knappe meid. Dat liet Jos echter niet aan zijn hart komen. Hij bleef maar achter de meisjes aan zitten. Spijtig genoeg voor hem zagen de bakvissen het niet zitten om een langdurige relatie met hem aan te gaan. Tot hij iemand leerde kennen met dezelfde handicap. Ze trouwden en leefden veel en gelukkig en kregen lange kindertjes. Dacht ik. Want Jos was verhuisd naar de stille kempen nadat hij gehuwd was. En zodoende uit het zicht verdwenen. Tot ik hem verleden week toevallig tegenkwam. Hij was terug in ons dorpje komen wonen zo bleek. Eerst herkende ik hem amper. Het was dan ook dertig jaar en dertig kilo geleden dat ik hem nog gezien had. Voor de rest was hij nog altijd dezelfde spraakwaterval als weleer. Al is gebarenwaterval een beter woord. En daar waar ik vroeger geen enkel probleem had om hem te verstaan was dat nu veel minder. Veel van zijn gebaren begreep ik niet meer en zelf was ik ook het grootste deel van mijn gebaren vocabulaire kwijt. Maar toch begrepen we elkaar op één of andere wijze. Al duurde het wel iets langer dan in onze jeugdjaren. Hij 'vertelde' over zijn jaren als trouwe echtgenoot. Over zijn aangepast huis waarin hij jaren gelukkig was met vrouw en kind. Helaas was er een einde gekomen aan het huwelijk. Hij was terug alleen. Dat kan bij de beste huwelijken gebeuren. Maar toch vond ik het raar als hij het had over de reden van de scheiding. Nu ga ik niet beweren dat die reden enkel bij valide personen voorkomt. Want de reden voor de scheiding was gewoon het feit dat zijn vrouw teveel kon 'zagen'. En daar kwamen dan steevast hevige 'woordenwisselingen' van. Dat zag hij niet meer zitten en ze zijn dan maar uit elkaar gegaan. Een begrijpelijke reden. Maar toch had ik er graag bij geweest als die twee ruzie maakten. Mijn gebaren vocabulaire zou er waarschijnlijk op voorruit gegaan zijn.
Ik ben Fredje
