Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
18-06-2011
Wilders
Geert Wilders heeft in Nederland gedaan waarvoor hij verkozen is. Daar lijkt het tenminste op. Het is in ieder geval een goed begin. De Nederlandse regering heeft een strenger integratiebeleid aangekondigd. De verantwoordelijkheid voor integratie ligt niet langer bij de overheid. Wel bij de migrant zelf. De migrant is zelf verantwoordelijk voor zijn integratiegedrag. Gedwongen huwelijken zullen strafrechtelijk vervolgt worden. Boerka's en andere gezichtsbedekkende kledij worden ten strengste verboden en zullen aangepakt worden. De migranten moeten hun inburgerinsexamen zelf betalen en wie niet slaagt verliest zijn verblijfsvergunning. De migrant dient zich aan te passen aan de zeden en gewoonten van de Nederlanders. Met andere woorden; aanpassen of ophoepelen. Dat noem ik dus klare en duidelijke taal. Wie niet tevreden is met onze samenleving kan beter verhuizen naar andere oorden. Zou de Heer Wilders eens naar België kunnen komen om het hier eens uit te leggen? Aan al onze politiekers a.u.b. En zou de Heer Wilders ons een plezier willen doen en zich kandidaat stellen voor een jobke als president van Europa. Mijn stem heeft de man alvast. En ik heb zo een aan-zekerheid-grenzend-waarschijnlijkheidsgevoel dat het niet bij mijn stem alleen zal blijven. Als de Heer Geert Wilders er dan nog zou in slagen om een nultolerantie veiligheidsbeleid door te krijgen, met uitgebreide bevoegdheden voor de ordediensten zou ik mij al heel wat veiliger voelen. Want gezien mijn vorige, op waarheid berustende, stukjes begin ik mij steeds ongemakkelijker te voelen in mijn land. Als ik dan racistische tekstjes begin te schrijven heeft dat een oorzaak. En die oorzaak is niet ver te zoeken. En als iemand mij verwijt een racist te zijn dan kan ik die persoon alleen maar gelijk geven. Ik was helemaal geen racist maar ik ben racist geworden. Door al de intimidaties en ondermijningen van mijn vrije meningsuiting. We leven tot nader orde in een vrij land en daar mag ik nog altijd voor mijn mening uitkomen. Daar blijf ik bij. En wie mij dat verbied raakt aan mijn grondwettelijke rechten. En dat zal ik niet toelaten. Dat het voorgaande niet strookt met de stijl van mijn andere stukjes wil ik best bekennen. Maar ook aan mijn verdraagzaamheid komt een einde. Aan alles komt trouwens een einde. Behalve aan een worstje. Dat heeft twee eindjes.
Gisteren scheef ik nog een stukje over Molenbeek en het ergste moest nog komen. Een artikel op de website van hln beweert dat de Molenbeekse politieagenten moeten meedoen aan de ramadan. Ze mogen niet eten of drinken overdag en mogen niet verbaliseren. Het staat dan wel niet op papier. Het zou gaan om mondelinge aanbevelingen van burgemeester Phillippe Moureaux.
Weet je nog? De bordjes zonder-haat-straat die ooit bedacht zijn door een reclamebureau om aan te tonen dat allochtonen welkom waren. Die bordjes konden brave mensen voor hun raam plaatsen om op een serene manier een duidelijk signaal te geven dat ze tegen het toenemenderacisme en geweld waren. Tegelijk betekenden die bordjes een vingerwijzing naar de racisten die het aandurfden om te twijfelen aan de goede bedoelingen van de nieuwkomers. Datzelfde reclamebureau heeft nu een 3 meter hoge stalen afsluiting rond hun personeelsparking laten plaatsen. Compleet met camerabewaking en bovenaan prikkeldraad. Waarom dat nodig is? Eenvoudig. Die firma heeft haar vestiging in het Brusselse Sint-Jans-Molenbeek. Een buurt met hoofdzakelijk allochtonen. Hun, vooral vrouwelijke, personeelsleden werden constant lastiggevallen, beroofd, en gemolesteerd door de lieve bruine krullebolletjes. Daarom dus een met prikkeldraad afgespannen parking. Zodat de vrouwen zonder overvallen te worden van en naar het werk kunnen. Degene die met de auto komen zijn dus min of meer veilig. De vrouwen die met het openbaar vervoer naar het werk komen hebben pech. Maar toevallig ken ik een vrouw die daar werkt en dagelijks met het openbaar vervoer gaat werken. Die heeft een andere oplossing gevonden. Ze heeft een boerka gekocht. En elke morgen en avond trekt ze die boerka over haar hoofd om de afstand tussen station en werk te overbruggen. Ze is zelfs speciaal naar de dierentuin geweest om de pinguïns te bestuderen. De waggelgang van de pinguïns in het bijzonder. Nu waggelt ze dus met boerka over de straten van Sint-Jans-Molenbeek. Originele oplossing, dat wel. Maar toch stel ik mij serieuze vragen over die gang van zaken. Brave werkende Belgen kunnen dus niet eens in hun eigen hoofdstad rondlopen zonder achter prikkeldraad te belanden. Dat doet mij sterk denken aan de concentratiekampen tijdens de tweede wereldoorlog. Wie is hier de racist? Hoelang moeten we dat nog toelaten? Wanneer komen er maatregelen om dergelijke toestanden voor eens en voor altijd uit te roeien? Hoeveel verdraagzaamheid kan een samenleving aan? Mij zou het niet verwonderen dat er op een dag bij één of andere moegetergde Brusselaar de stoppen doorslaan en dat hij er eens begint in te schieten. Maar die zal dan wel opgesloten en veroordeeld worden wegens racisme en meervoudige moord. Volgens mij zijn de echte moordenaars de politiekers. De politiekers met hun multicultureel gezever. Met hun politiek van verdraagzaamheid en positieve integratie. De politiekers die de politie kortwiekt en de opdracht geeft om vooral de schatjes niet te provoceren door kattenkwaad aan te pakken. De Brusselse politiekers staan immers aan de kant van het crapuul. Er mag niet geraakt worden aan de kansarme straatschuimers. Maar dat is normaal. Als je de namen bekijkt van degene die in de gemeenteraad zetelen weet je genoeg. De meeste gemeenteraadsleden komen uit hetzelfde milieu. Alhoewel ik moet toegeven dat er reactie kwam van die politiekers. Toen de burgemeester van Sint-Jans-Molenbeek vernam welke investeringen het reclamebureau gedaan had was hij eerst verbolgen. Hij vond het niet kunnen dat die firma het speelterrein van zijn lievelingetjes ingeperkt had. De burgemeester kwam met een, volgens hem, vindingrijk en efficiënt voorstel. In plaats van die parking af te sluiten met prikkeldraad had de firma er beter aan gedaan om voor het raam een bordje te hangen met als tekst zonder-haat-straat.
In Wallonië gaat men terug met potlood en papier stemmen. Een terugkeer naar de vorige eeuw lijkt me dat. De uitleg is dat Wallonië geen geld heeft voor een up-date van hun computerprogramma's. Dat lijkt me ook een drogreden. Als iedere Vlaming, van boreling tot oude grijsaard, zo'n tweeduizend euro per jaar aan Wallonië geeft moet daar toch iets mee aan te vangen zijn. Een up-date aankopen of zo. Zoveel zal die up-date wel niet kosten. In ieder geval toch minder dan een paar miljoen stembrieven te laten drukken. Of zit er weer iets anders achter. Iets met steekpenningen of één of ander partijvriendje dat een drukkerij heeft. Dat zou me niks verwonderen. In Wallonië is alles partijgebonden. Of misschien willen ze nog wat meer centen van de Vlamingen aftruggelen. Met als excuus dat ze geen geld hebben om verkiezingen te organiseren. Dat zou de Waalse politiekers goed uitkomen. Vlaanderen moet dan met geld over de brug komen of er komen geen verkiezingen in Wallonië. Dan blijft alles bij het oude. Want zolang er geen grondige wijzigingen komen in dit land blijft de miljardenstroom naar Wallonië duren. En kunnen de politiekers met geld blijven gooien. Om stemmen te halen. Zo blijven ze aan de vetpotten zitten. Maar toch vraag ik mij af of Wallonië wel uit de 19e eeuw geraakt is. Alles is daar nog zoals het in de voorgaande eeuw was. Met ruïnes van wat ooit fabrieken waren. Die fabrieken waren toen de trots van België. Nu helaas niks meer dan stoffige overblijfselen van vergane glorie. Enkel en alleen omdat er nooit geïnvesteerd is in nieuwe ideeën en technieken. Ze teerden daar gewoon op de grondstoffen die toen toevallig aan de economische vraag voldeed. En het werk lieten ze over aan de Vlamingen die massaal in de mijnen en de fabrieken het zware werk kwamen doen. Tegen een hongerloon. Want toendertijd was er van solidariteit geen sprake. Die solidariteit en de daarmee gepaard gaande geldstroom is er maar gekomen nadat Vlaanderen het beter deed dan Wallonië. Nadat Vlaanderen en de Vlamingen door hard labeur meer begon te verdienen dan Wallonië eisten de Waalse politiekers hun deel van de koek. Solidariteit noemden ze dat. Een proper woord dat inhield dat ze gewoon op hun gat konden blijven zitten. Profiterend van de arbeid van Vlaanderen. En tegenwoordig is het nog altijd zo dat Vlaanderen Wallonië blijft sponsoren om niks te doen. Zou het eens geen tijd worden dat men in het zuiden van dit land de handen uit de mouwen begint te steken? Door bijvoorbeeld Nederlands te leren en de vele openstaande, en fatsoenlijk betaalde, posten in Vlaanderen op te vullen. Maar dat zal niet gaan zeker. Dat is werken en daar hebben de Walen een broertje aan dood. Al is er wel een oplossing. Laat ons van Wallonië een soort van groot-Bokrijk maken. Een heel gewest dat blijven steken is in de vorige eeuw is beslist een bezienswaardigheid.
Het verdikt was gevallen. Vrouwlief heeft diabetes en moest op dieet. Een simpel dieet volgens de dokter. Iets met een voedingsdriehoek. Als het een eenvoudig dieet was zou ik wel gewoon meedoen. Uit solidariteit. Dat was makkelijker om samen te doen. Maar de voedingsdriehoek bleek voor mij een gevarendriehoek te zijn. De eerste dagen leek het te lukken. Behalve dan dat het eten niet binnen te krijgen was. Maar ik liet niks merken. Er mocht geen zout inzitten en met suiker was het ook opletten. Saus was ook al geschrapt. Het leek wel of alle smakelijke dingen niet mochten. Er stonden inderdaad niet echt veel lekkere zaken op de driehoek. Mij leek het meer een dieet voor een te vet konijn. De gevolgen lieten zich voelen in mijn maag. Die was blijkbaar niet bestand tegen al die gezonde voeding. Normaal, want er komt zelden gezonde voeding binnen. Het is allemaal een kwestie van gewoonte. Een maag zoals die van mij is gewoon aan zware, vette, ongezonde eetwaren. En aan een dagelijkse portie alcohol. Daar draait mijn hele metabolisme op. Dat is al jaren zo en als er dan konijnenvoeding binnenkomt raakt alles verstopt. En dat is precies wat gebeurde. Buikpijn en krampen waren het gevolg. Er volgden braakneigingen en hoofdpijnen. Ik kreeg opvliegers als een vrouw in haar menopauze. Op een zeker moment kon ik met moeite recht blijven staan. Alles draaide in mijn hoofd. En het ergste van al; duvel bleef niet meer binnen. Ik ben enkele dagen volledig buiten strijd geweest. Tot mijn maag de gezonde brij verwerkt had en alles er als een tsunami uitkwam. En vandaag alles terug OK. Terug in mijn ouwe doen. Maar ik heb mijn lesje wel geleerd. Geen dieet voor mij. Geen gezonde voeding. Laat me maar leven zoals ik dat wil.
In het Australische Melbourne heeft de eigenaar van een homobar via de rechtbank een uitzondering verkregen op de antidiscriminatiewet. Hij mag vrouwen de toegang weigeren. Vrouwen zijn gevaarlijk volgens de man. Die komen immers zijn bar binnen met de bedoeling de homoseksualiteit van zijn klanten te ondermijnen. De man wil een veilige bar. Een bar waar de klanten openlijk hun homoseksualiteit kunnen uiten. Een bizarre uitleg als je het mij vraagt. Maar misschien ergens te begrijpen. Als ik in die bar zit en er komt een vrouw met een mooie decolleté binnen dan is die man meteen mijn klandizie kwijt. Dan ben ik direct van gedacht veranderd. Gedaan met mijn homo-zijn. Ik kan het dus best begrijpen dat die man vrouwen gevaarlijk vindt. Ze zijn gevaarlijk voor zijn kassa. Al zijn vrouwen niet alleen voor zijn kassa gevaarlijk. Vrouwen zijn over het algemeen gevaarlijk. Voor elke man is een vrouw levensgevaarlijk. Een vrouw kan een man rond haar vinger draaien door het spel van aantrekken en afstoten. Door haar charmes te gebruiken kan een vrouw een man financieel de afgrond in storten. Eigenlijk zou op elke vrouw een etiket geplakt moeten worden. Zoals bij sigaretten. Iets in de zin van; vrouwen kunnen uw portemonnee ernstige schade toebrengen. Maar de meeste mannen weten dat vrouwen gevaarlijk zijn. En echte mannen houden nu éénmaal van een gevaarlijk leven. Dat zit in hun genen. Behalve homo's blijkbaar. Die zouden zich laten vangen door een minirok of een paar half zichtbare borsten. Daar stel ik mij dan toch vragen bij. Zijn die homo's dan wel echt homo? Of is dat omdat dat tegenwoordig zo een beetje mode is om zich te outen. Of uit de kast te komen zoals dat heet. Dat ze die kast dan maar snel sluiten. Wat heb je aan een halfbakken homo die niet precies weet wat hij wil. Als je homo wil zijn blijf dan homo. En laat je dan niet verleiden door het vrouwelijk schoon. Laat al die gevaarlijke vrouwen dan maar aan mij over. Ik heb een opleiding gehad en weet hoe om te gaan met gevaarlijke producten. Maar er zijn tegenwoordig van die homo's die maar deeltijds homo zijn. Als het hun zo een beetje uitkomt. Om zichzelf interessant voor te doen. Dan was het in mijn jongere jaren toch anders. Dan zag iedereen duidelijk wie homo was. Dat waren tenminste nog echte homo's. Dat waren nog Jeanette.
Het ondenkbare is gebeurd. We hebben nu ook onze nine-eleven. Een nooit geziene aanslag. Recht in het hart van onze samenleving. De bedoeling was duidelijk. De motor van onze economie treffen. De staatsveiligheid zal alles wel proberen te minimaliseren en de pers een stevige censuur opleggen. Om paniek bij de bevolking te voorkomen. Maar het blijft een feit. Fundamentalistische extremisten hebben vanmorgen een tankwagen met bier beschoten. Op de E314. In Leuven dan nog wel. Dat het hier gaat om een wel erg fundamentalistische groep extremisten is klaar en duidelijk. Welke normale geestesgestoorde gek zou het in zijn hoofd halen om een tankwagen met bier te beschieten? Nee, dit is duidelijk het resultaat van een jarenlange minutieuze voorbereidde aanval. Dit is niet zomaar een protest tegen de verhoging van de bierprijs. En al zeker geen daad van de wijnmaffia. Het staat als een paal boven water dat daar een jarenlange infiltratie is aan voorafgegaan. Het kan niet anders of al-qaida zit erachter. Met groot kapitaal. Wie anders zou het kunnen betalen om fundamentalisten op te leiden tot volwaardige brouwerijmedewerkers. Zodat die kunnen binnendringen in de interne keuken van een brouwerij. En zo de reisweg van het biertransport te weten kunnen komen. Ook het parket is daarvan overtuigt. Blijkt uit het feit dat ze de autosnelweg urenlang afgesloten hebben voor een grondig onderzoek. Want wie even nadenkt weet meteen dat het niet alleen onze samenleving is dat ze willen platleggen. Ook ons leger is met deze aanslag uitgeschakeld. Bier is immers niks anders dan de brandstof van het Belgische leger. Zonder bier is ons leger niks meer dan een breiclubje. Ik kan het weten. Ik heb ook nog legerdienst gedaan. Daar gebeurt niks zonder de nodige pinten. Compleet gedesoriënteerd zijn al onze soldaten zonder bier. En de militaire leiders lopen er dan bij als kippen zonder kop. Nee, ik weet het wel zeker. Dit was een aanslag van nooit geziene omvang. België moet hier dringend internationale militaire hulp inroepen. Ter bestrijding van het bierterrorisme. Overal op de wereld moet onverbiddelijke jacht gemaakt worden op dergelijk onmensen. En voor éénmaal onderschat het parket de situatie niet. Het enige dat vrijgegeven werd is het feit dat de chauffeur levend en wel is. Al de rest is top-secret. Zelfs het merk van het bier is niet vrijgegeven. Als het maar geen duvel is.
De New Yorkse designer Andrew Schneider heeft een bikini op zonne-energie ontworpen. Het ding moet wel op maat gemaakt worden. Kostprijs 135 euro. Het geval bestaat uit mini fotovoltaïsche cellen die aan elkaar genaaid worden door een geleidende draad. Geen simpel werkje want het is handwerk. Maar de bikini wekt dus wel stroom op. En de stekker zit op een strategische plaats tussen de benen. Die kan dan ook naar binnen geschoven worden. Beter beschermd tegen zand. Of dat ook aftrekbaar is van de belastingen is nog niet geweten. Al lijkt dat er wel in te zitten. De bikini maakt immers propere energie. Goed voor het opladen van een GSM, ipod of misschien zelfs een vibrator. Bovendien betaald die bikini zichzelf terug. Per 1.000 kWh opgewekte stroom krijg je immers groene stroomcertificaten ter waarde van 350 euro per jaar. Of een gemiddelde vrouw 1.000 kWh stroom zal opleveren is niet met zekerheid te zeggen. Maar als je als vrouw maatje 56 hebt en een paar borsten om U tegen te zeggen is een aankoop te overwegen. Een aftrekbare investering van 135 euro en een opbrengst van 350 euro per jaar gedurende 10 jaar maakt toch een winst van zo'n 3.500 euro. Daar kan een spaarboekje niet aan tippen. De bikini heeft wel één nadeel. Ermee zwemmen is niet aangeraden. Gevaar voor kortsluiting. Maar vermits de meeste bikinidraagsters liever in de zon liggen te bakken mag dat geen obstakel zijn. Op zomerdagen zal er op de stranden dus elektriciteit in de lucht hangen. Ik zie het al gebeuren dat er koppels op het strand liggen te bruinen. Zij met een bikini op zonne-energie. Met een draadje verbonden naar de laptop van haar man. En hij maar tokkelen. Misschien kan ik enkele vrouwen overhalen om voor mij stroom op te wekken. Ik ken er wel een paar die minstens maat 56 hebben. Die kunnen dan stroom opwekken voor verschillende toestellen. Zo kunnen ze zich nog nuttig maken door hun stekkertjes te verhuren. Die designer is ook van plan om zwembroeken op zonne-energie voor mannen te maken. Of daar vraag naar zal zijn weet ik nog zo niet. Voor de energie zal het alleszins niet zijn. In een gewone zwembroek voor mannen zit van nature immers al een hoop energie.
Armoede die van ouders op kinderen overgaat heet generatiearmoede volgens onderzoekers. Volgens die onderzoekers is dat een normaal verschijnsel. Kinderen waarvan de ouders in armoede leven krijgen geen kansen in het leven. En dreigen zo ook in de armoede terecht te komen. Volgens die onderzoekers is het dus nodig om die ouders meer mogelijkheden te geven om uit de armoede te raken. Een moderne woning, voorzien van alle comfort ter beschikking stellen. Met een auto voor de deur. Gratis. Op kosten van de gemeenschap. Rare hersenkronkels van die onderzoekers vind ik. Als ik dat zo bekijk zou onze generatie dus in de armoede hebben moeten blijven steken. De senioren van tegenwoordig hebben volgens mij toch ook niet veel kansen gekregen in het leven. Toen wij jong waren was er, in vergelijking met wat nu armoede heet, veel meer armoede. We hadden geen centrale verwarming. We hadden een Leuvense stoof die elke wintermorgen opnieuw aangestoken moest worden om de bevroren ruiten opnieuw doorzichtig te maken. Ook geen toilet met waterspoeling. Wel een plank met een gat in. In een schijthuisje buiten in de kou. En een uitgelezen krant als wc papier. Een tuinhuisje hadden we ook niet. Wel een zelfgemaakte boomhut die af en toe instortte. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan met zaken die er vroeger niet waren en nu wel. Maar wat ik mij herinner is dat er toendertijd wel enkele spreuken op mijn rapport stonden. Dat waren dan spreuken waaraan we ons hielden. Zoals Ik kan niet zegt de luiaard, endaarom kan hij niet en willen is kunnen of nog waar een wil is, is een weg. En vooral die wil was er bij onze generatie. En die weg hebben we nog zelf gemaakt. Er was bij onze generatie zoveel wil dat er tegenwoordig een veelvoud van wegen zijn. Allemaal mooi geplaveid en duidelijk verlicht. En toch lijkt het voor bepaalde generatiearme mensen niet te lukken om uit hun armoede te raken. Volgens mij heeft dat eerder te maken met niet willen. Het is inderdaad heel gemakkelijk om te blijven liggen in de sociale hangmat. Een sociale hangmat die gecreëerd en betaald is door een generatie die de wil had om iets te maken van het leven. Een generatie die een explosie van innovaties, ideeën, oplossingen en risico-nemers voortgebracht heeft. Door hard te werken en door te willen. Als alle volgende generaties dezelfde wil moest hebben staat de wereld gouden tijden te wachten. Maar het ontbreekt de kansarmen aan wil. Daarom spreek ik niet van generatiearmoede maar van generatieluiheid.
Het is te droog. Te weinig regen. Zo erg is dat niet. Het komt allemaal wel goed. Maar de boeren en hobbytuiniers klagen steen en been. Alles staat te verdorren op het veld. Het is blijkbaar lang geleden dat we nog zo een droogteperiode gehad hebben. Het is altijd iets met de landbouwgewassen. Te nat, te droog, te koud, te warm. Het is nooit goed voor iedereen. Want voor de gewone consument is droogte dan weer wel goed. Het is droog en de meeste mensen houden niet van regen. En nochtans is regen broodnodig. We mogen ons gelukkig achten dat we in een land leven waar het water zomaar gratis en voor niks op ons hoofd valt. Water doet alles bloeien en groeien. En, heel belangrijk, van water maken we bier. Wat zouden we zijn zonder bier. Gelukkig is er nog voldoende bier in voorraad om deze droogteperiode te overbruggen. Maar nu is het even een droge periode. En komt de biervoorraad nog niet in het gedrang. Hoop ik toch. Voor groeiende planten is dat natuurlijk niet zo best. Planten hebben water nodig tijdens het groeiproces. En die plantenkwekers moeten leven van de opbrengst. Al hebben die wel een verzekering voor een slechte oogst. Maar gezellig is anders. Als je uw broodwinning ziet opdrogen is dat niet bevorderlijk voor je humeur. Maar de meeste van die professionele kwekers hebben het nodige materiaal om op één of andere manier hun plantjes te bewateren. Dat komt ook wel goed. We zullen dus wel niet snel zonder groenten vallen. En moest het zijn dat het echt zo erg zou worden dat er helemaal geen groenten groeien dan hebben we nog altijd de import. Die groentjes zullen dan wel iets duurder worden. Maar ze zullen wel blijven komen. Ergens op de wereld zullen altijd wel groenten te kweken zijn. En die kunnen hier ook verkocht worden. En als er echt niks meer is eten we maar Spaanse tomaten en komkommers. Of sojascheuten. Die worden tegenwoordig toch met tonnen weggegooid. Want volgens wetenschappers waren die allemaal besmet met de EHEC bacterie. Niet dus. Het was een storm in een glas water. Wat gaan ze nog zoal uitkramen voordat ze de echte oorzaak achterhalen? Ik ga ook wetenschapper worden. Dan kan ik ook eens gokken naar de oorzaak. Dan gok ik erop dat de EHEC bacterie veroorzaakt is door de droogte. Misschien kunnen we de droogte dan weggooien. Samen met de EHEC bacterie. Dan is alles ineens opgelost. En dan komt er eindelijk terug regen. Frisse, geurende, plensende regen. Om onze biervoorraad aan te vullen. En dan kunnen we met zijn allen terug overgaan tot de orde van de dag. Kankeren over het regenweer. Wel met een volle pint.
Dat concurrentie goed is voor de portemonnee van de consument zal ik zeker niet betwisten. Het is maar goed dat er wel degelijk concurrentie is tussen verschillende fabrikanten. En toch had ik enkele bedenkingen toen ik in de supermarkt kon kiezen tussen verschillende merken. Het ene product al goedkoper dan het andere. Wat zou nu eigenlijk het verschil zijn vroeg ik mij af. Hoe komt het dat het ene waspoeder slechts de helft van de prijs kost dan het andere. Bij waspoeder is dat relatief eenvoudig te verklaren. Reclame. Dat een bepaald waspoeder zoveel meer kost heeft natuurlijk te maken met de vele reclame die dat bepaalde merk maakt. Dat kost ook geld. Als je weet dat een reclamespotje gemiddeld zo'n 10.000 euro per 30 seconden kost, gewoon om uitgezonden te worden, dan weet je het wel. Dat moet ook betaald worden en het is de consument die dat gewoon bijbetaald. Simpel. Maar er zijn andere producten die ook sterk verschillen in prijs. Producten waarvoor niet zoveel reclame word gemaakt als voor waspoeder. De ene fabrikant kan dat dus merkelijk goedkoper produceren dan de andere. Waar zit daar het verschil? Gebruikt de ene goedkopere grondstoffen dan de andere? Minderwaardige kwaliteit? Toevoeging van andere smaakstoffen? Of moeten de werknemers toegevingen doen op het loon? Want, eerlijk is eerlijk, tegenwoordig bepalen de grootwarenhuizen de prijs van een product. Als de fabrikant niet akkoord is met de prijs die de warenhuizen willen betalen blijft de fabrikant met zijn spullen zitten. En een fabriek dat met verlies werkt zoekt oplossingen. Gewoonlijk op de duurste productiekosten. De lonen van de werknemers. Die lonen moeten dan naar omlaag. Zo laag dat er werkloosheid van komt. En als dat nog niet voldoende is dan wijkt de hele fabriek uit naar lagelonenlanden. Met nog meer werkloosheid tot gevolg. Als we dus met zijn allen naar de goedkoopste producten grijpen heeft dat gevolgen. Daar moest ik toch even aan denken toen ik voor de saucisjes stond. Ik stopte dan maar de dure soort in mijn karretje. Weer een mens aan het werk gehouden dacht ik bij mezelf. Dan kwam ik aan het WC papier. Weer een merkelijk prijsverschil. Zou ik nog voor werkgelegenheid zorgen? Niks van zei mijn portemonnee. Ik koos de goedkoopste. Ik ben toch niet gek.
Elke treinbestuurder krijgt jaarlijks een aantal dagen bijstudie. Dat gaat dan voornamelijk over veiligheid en informatie over de steeds veranderende reglementering. Als er nieuw materiaal komt is een opleiding aan de orde. Tijdens een week worden dan de technische plannen van het nieuwe materiaal uitvoerig bekeken en besproken. Zo ook in het jaar 1981. De nieuwe treinstellen MS80 kwamen in dienst. We hadden echter nogal wat vragen. Vooral dan over de remkraan. Die was volgens ons niet echt betrouwbaar. Op onze vragen zoals, wat als... kwam van de ingenieurs/bouwers/fabrikant steevast het antwoord; onmogelijk. Onze instructeurs moesten op bevel van de directie de mening van de ingenieurs bevestigen. Toen het nieuwe materiaal in dienst kwam kwamen er sporadisch verslagen binnen met vermeldingen dat de rem het gedurende enkele seconden had laten afweten. Op lage snelheid weliswaar maar toch een teken aan de wand. Uiteraard werd bij dergelijke voorvallen het hele boeltje onmiddellijk buiten dienst gezet en naar de werkplaats gezonden voor grondig nazicht. Helaas met steeds hetzelfde resultaat: niks aan de hand. Een zorgwekkende situatie volgens ons want wat als er eentje het liet afweten tegen 160km/h? Een gevaarte van 400 ton vol mensen en tegen dergelijke snelheid is niet niks. Maar volgens de ingenieurs was dat, weeral, onmogelijk. Tot onze ergste nachtmerrie werkelijkheid werd. Op 13 juli 1982 kwam Theo in Aalter aangeraast met de IC Brussel-Knokke. De stoptrein vóór hem was niet tijdig op een zijspoor geraakt. In normale omstandigheden niks aan de hand. Even afremmen, desnoods stoppen tot het spoor vrij was en verder naar Knokke. Maar Theo remde niet. Theo knalde tegen 120 km/h tegen de nog stilstaande stoptrein. Balans 5 doden, waaronder Theo, een dertigtal gekwetsten en miljoenen materiële schade. Een geluk bij een ongeluk; er waren bijzonder weinig reizigers op beide treinen. Toenmalig minister van verkeer Herman De Croo kwam enkele uren na het ongeval tot het besluit dat het een menselijke fout was. Theo was toch dood en kon zich niet meer verdedigen. We dreigden met een staking. De officiële versie bleef echter bij het feit van een menselijk falen. Zelf ga ik er mij niet over uitspreken. Ik zat niet in die stuurpost. Maar één feit wil ik nog meegeven: een jaar na het ongeval werden alle remkranen van dat type vervangen.
Het consumeren van visolie zou het verlangen naar alcohol verminderen. De omega 3-vetzuren zouden daarvoor zorgen. Volgens wetenschappers hebben ze dat bij toeval ontdekt. Ze waren bezig met een onderzoek naar depressie en stress bij muizen. Volgens die onderzoekers hebben muizen dezelfde bipolaire stoornis als mensen. Een bipolaire stoornis is volgens mij nog altijd een stemmingswisseling. Een soort van manische depressies. Of ben ik verkeerd? Maar volgens die wetenschappers is het lekker vinden van alcohol een bipolaire stoornis. Nu blijkt dat die omega 3-vetzuren muizen minder naar alcohol doet verlangen. Een toevallige ontdekking want het ging dus over depressies en stress bij muizen. Hoe verzinnen ze dat eigenlijk? Zijn er bij die wetenschappers dan geen normaal denkende mensen? Wie haalt het in zijn hoofd om een onderzoek te doen naar stress bij muizen? Is er ergens één of andere werkgroep die de meest onzinnige onderzoeken uitdenkt? Is er ergens een soort van internationale prijs te verdienen voor het stompzinnigste idee? Maar dit terzijde. Ze hebben dus onderzoek gedaan en zijn tot een verrassend resultaat gekomen. Eet meer sardienen en je lust geen alcohol meer. Dat lijkt mij nogal straf. Een alcoholist zou in de toekomst te genezen zijn door sardientjes. Of één of andere pil die een geconcentreerde hoeveelheid omega 3-vetzuren bevat. Als je een pil neemt heb je geen zin meer in alcohol. Nooit meer genieten van een lekker wijntje of een smaakvol streekbier. Een hele industrie willen ze ondermijnen. Met als gevolg werkloosheid en de teloorgang van het eervolle beroep van brouwer. Maar dat zal hen een zorg wezen. Als ze maar pillen kunnen verkopen. Dat ze de mensheid daardoor het genieten ontzeggen kan hun helemaal niet schelen. Geen plezier meer met hun pillen. Geen oplossingbrengende discussies meer aan de toog. Nee, oersaai moet het leven worden. Wel veel pillen slikken. Dezelfde wetenschappers geven wel toe dat er nog veel onderzoek moet gebeuren. Vooral onderzoek op mensen. Dus vragen ze vrijwilligers om meer testen te doen. Mij zullen ze daar in ieder geval niet zien.
Wat doe je met een vrouw van 60 jaar? Mag die meegegeven worden met het grof huisvuil? Neen, dat mag je als rechtgeaarde burger die mensen van de reinigingsdienst niet aandoen. Die mensen hebben ook hun eer. Met het groente fruit en tuinafval dan? Want een menselijk lichaam is biologisch afbreekbaar. Of misschien is het beter om ze mee te geven met het klein en gevaarlijk afval. Laat ons eerlijk zijn; een vrouw van 60 is gevaarlijk. Die kent immers alle truken van de cirk om een man rond haar vinger te draaien. Een vrouw van 60 kent haar rechten en weet hoe die rechten perfect te misbruiken in haar voordeel. Ook alle soorten sociale en andere voorzieningen misbruikt een vrouw van 60 om haar man financieel uit te persen. En niet alleen haar eigen man. De hele omgeving kan een vrouw van 60 naar de verdoemenis helpen. De hele beschaafde wereld kan een vrouw van 60 naar haar pijpen laten dansen. Normaal denkende mensen lopen met hun ogen open in de wirwar van intriges van een vrouw van 60. En een vrouw van 60 is meedogenloos. In alle omstandigheden zal een vrouw van 60 haar eigen wil doordrijven. Met plezier gaat ze over lijken. Gewoon om haar eigen mening door te drukken. Een vrouw van 60 denkt immers enkel en alleen aan zichzelf. Alle andere meningen beschouwd een vrouw van 60 als mensonwaardig en dienen dus met alle middelen bestreden te worden. Maar wat doe je er dan wel mee? Terugsturen naar afzender? Terug de moederschoot in? Dat gaat zomaar niet. Neen, ik vrees dat we ermee zullen blijven zitten tot het einde der tijden. Tot we helemaal uitgeperst zijn en dan zullen we enkel nog heel hard moeten werken om alle grillen van een vrouw van 60 in te willigen. Dat lot staat ons nu éénmaal te wachten. Eigen schuld dikke bult. We hadden ze maar niet in huis moeten halen.
Een vriend zei me dat je een vrouw van 60 best kunt verwisselen voor twee van dertig. Dat leek me wel iets. Maar ik ben geen macho en dus doe ik dat beter niet. Nee, dan heb ik een betere oplossing; ik ruil ze voor drie van twintig.
Nota van de schrijver
Dat dit stukje grof en overdreven is weet ik ook wel. Al zullen normaal denkende lezers er wel het grappige van kunnen inzien. Maar, de laatste alinea buiten beschouwing gelaten, vervang eens vrouw van 60 door allochtonen en lees het eens opnieuw. Dan zal er door sommigen niet meer gelachen worden. Dan krijg ik een proces aan mijn broek wegens racisme. Dan mag er plots niet meer gelachen worden. Rare wereld toch.
Begin jaren '90. Zoonlief was 16 jaar. En schoolmoe. Een diploma interesseerde hem niet. Hij wou uit werken gaan. Dat was volgens hem het ideaal. De wereld zou aan zijn voeten liggen. Eindelijk zou hij volledige vrijheid hebben. De vrijheid om te doen wat hij graag deed met zijn eigen geld. Hij wist zeker dat hij heel succesvol zou worden in het leven. En een diploma was daarbij helemaal niet nodig. Overbodig zelfs. Want puur tijdverlies. Dat gaat zo met jongeren. Dat moet zelfs bij jongeren. Andere zaken proberen, experimenteren, alles in vraag stellen en geen vrede nemen met bestaande toestanden. Andere en misschien betere toestanden uittesten is eigen aan jongeren. Als ze dat niet doen is er geen vooruitgang. Maar een fatsoenlijk diploma is nog altijd de start voor een succesvol leven. Als ouders was dat toch onze mening. Dus zochten we een oplossing om hem op andere ideeën te brengen. Die oplossing kwam er doordat pa wel eens een pint ging drinken. Aan de toog ontmoette ik regelmatig Raf. Raf was een kleine zelfstandige met de lichaamsbouw van een beer. Hij werkte hoofdzakelijk alleen. In den bouw, zoals dat heet. Raf was hele dagen bezig met bouwen en verbouwen. Afbraakwerken en heropmetsen. Stenen en cement hadden geen geheimen voor Raf. Hij had zijn opleiding zelfs nog gekregen van de vorige generatie metsers en bouwers. Hij kende het klappen van de zweep maar al te goed. Een metsersknaapje moest gestimuleerd worden volgens hem. Met stampen onder zijn kont als het niet snel genoeg ging. En met cement naar de kop gooien als het niet goed was. Kortom, Raf was een ruwe bonk zonder blanke pit. Maar Raf was de man die we zochten. Tussen pot en pint had ik het probleem van zoonlief uitvoerig uit de doeken gedaan. En Raf was akkoord om zoonlief een zaterdag mee te nemen op de werf. Om hem de stiel te leren. Zoon was in de wolken toen hij het nieuws vernam. Eindelijk werken. De handen uit de mouwen steken. Geld verdienen. Een eigen leven beginnen. En nog zo van die zaken. Op zaterdagmorgen zeven uur stond Raf voor de deur om zoon op te halen. Om halfzeven 's avonds kwam zoon terug thuis. Een tikkeltje gehavend. Met opengebarste blaren op handen en voeten. Hier en daar wat schrammen en snijwondjes. En natuurlijk doodmoe. Zoonlief heeft zonder problemen zijn diploma gehaald.
In de tijd dat de dieren nog niet spraken kreeg ik een goede raad van mijn vader. Eet veel zout. Vooral in de zomer. Zout is gezond en een lichaam heeft zout nodig. De uitleg was simpel en leek logisch. Als een mens zweet verliest hij zout. Je kan dat proeven. Een lichaam dat zweet verliest dus zout en dat moet aangevuld worden. En inderdaad het zweet smaakte naar zout. Hoe dat kwam vroeg ik mij nog niet af. Maar tegenwoordig is dat iets anders. Zout is niet meer gezond. Ronduit slecht zelfs. Alle dokters wijzen op de slechte invloed van zout op het lichaam. Als je een zekere leeftijd hebt verbieden ze zelfs zout. Een zoutloos dieet is dan het enige alternatief. Zelf heb ik er nog geen last van. Maar vrouwlief heeft het zitten. Geen zout meer in de voeding zegt de dokter. Het moet allemaal flauw zijn. Nu ga ik niet beweren dat zoutloos eten niet smaakt. De specifieke smaken van de verschillende eetwaren komen tot uiting. Dat wel. Maar toch neem ik er graag het zoutvaatje bij. Kwestie van de smaak een beetje te accentueren. Al stel ik mij vragen bij het zoutverbruik. Waarom kregen we indertijd de raad om zout te gebruiken? Was het uit onwetendheid? Wist men toen niet dat zout slecht was en weet men dat nu wel. Of is het een gevolg van een ander leven. Want ook de jeugd krijgt tegenwoordig de raad om het zoutgebruik te beperken. Zou het kunnen dat het is omdat de jeugd niet meer zweet. Als je geen zout uitzweet moet je het ook niet aanvullen. Het is immers heel lang geleden dat ik jongeren heb zien zweten. Van te werken zullen ze zeker niet zweten. Maar als ik eerlijk ben dan zie ik senioren toch ook niet veel meer zweten. Die zijn al helemaal uitgezweet en hebben alles terug aangevuld. En dus moet het zoutgebruik beperkt worden. Volgens de dokter tenminste. Vrouwlief kreeg ook een foldertje mee met daarop summiere informatie. En als moderne oude zak ga je dan op zoek op het internet naar meer. Dat valt niet mee. Op het net is inderdaad zowat alles te vinden maar er is nogal wat info die mekaar tegenspreekt. Wat op de ene site toegelaten is dat is dan weer op de andere verboden. En na lang zoeken heb ik het opgegeven. Het kan mij niet meer schelen. Ik zal al die raadgevingen maar met een korreltje zout nemen.
Van een scheet een donderslag maken. Van een mug een olifant maken. Dat hebben verschillende Brusselse burgemeesters en verkozenen weer gepresteerd. Alleen maar omdat het Vlaams Belang een foldertje in de brievenbus van elke inwoner van de negentien Brusselse gemeenten wil bezorgen. Het foldertje maakt een link tussen criminaliteit en allochtonen. Tussen profiteren en migranten. En wie de vragenlijst van dat foldertje invult krijgt een mini zakmes. Een symbolisch gebaar want het mini zakmes heeft de grootte van een sleutelhanger. Je kan er zelfs geen appel mee schillen. Maar dat belet de, uiteraard franstalige, politiekers niet om een klacht te willen indienen wegens verspreiding van gevaarlijke wapens en aanzetten tot geweld. Als ik dat zo bekijk dan is mijn keuken een wapendepot. Dan moet er prikkeldraad rond mijn keuken. En gewapende bewaking. En als een sleutelhanger al aanzet tot geweld zijn er wel meer dingen die verboden mogen worden. Wat dacht je van die verkozenen te verbieden. Die laten alles op zijn beloop. Nemen geen beslissingen om het geweld in te dijken. Ze nemen het crapuul in bescherming en laten de brave burger aan zijn lot over. Dat zet mij aan tot geweld. Met dat foldertje stampt het Vlaams Belang echter een open deur in. Iedereen weet wie het crapuul is. En iedereen weet dat je Brussel beter kunt vermijden. Als het niet echt nodig is blijf je weg uit Brussel. Het is levensgevaarlijk om met de metro door de hoofdstad te reizen. Vooral 's avonds en 's nachts is Brussel een oorlogszone. Hele bendes plunderaars, dieven en uitschot allerhande heersen dan in Brussel. Er zijn wijken waar zelfs bewapende agenten zich niet durven te vertonen. En dan maken die politiekers zich zorgen om een sleutelhanger. Zou het niet kunnen dat die franstalige politiekers de brave burger weer een poot willen uitdraaien? Door klacht in te dienen willen ze een duidelijk signaal geven aan het crapuul. Ze staan aan hun kant. Het is toegelaten om mensen te molesteren, bestelen en in elkaar te slaan. En met machettes, revolvers en kalashnikovs rond te lopen. Maar dankzij het Vlaams Belang zal ik mij in de toekomst kunnen verdedigen in Brussel. Als ik overvallen word haal ik mijn sleutelhanger boven.
Sandrine was serveerster. In een café aan het Brusselse noordstation. Een min of meer beruchte buurt in die tijd. Het café draaide uitstekend, vooral dankzij de commerciële kwaliteiten van Sandrine. Sommigen noemden haar wulps. Anderen dan weer lichtzinnig. En voor weer anderen was Sandrine niks meer of minder dan een hoer. Het is maar hoe je zo'n zaken bekijkt. Volgens mij was Sandrine meer een eerlijke recht-toe-recht-aan vrouw. Ze droeg dan wel altijd luchtige kleding. Dat hoorde bij het spel in die buurt. Maar Sandrine had plannen. Ze wou haar eigen zaak. Een café waar zij alleen bazin was. En het is haar gelukt. Op een dag had Sandrine genoeg gespaard en kon ze een café in de buurt overnemen. Het werd een gigantisch succes. Vlot en menslievend als ze was liep het storm in haar zaak. En ach, het gebeurde wel eens dat de gordijnen dicht gingen en de deur op slot. Het was niets meer dan een gezellig feestje onder vrienden. Dan kon Sandrine haar vaste klanten eens trakteren op iets meer. Een topless bediening of zo. Meer was het niet. Het succes was haar echter niet gegund door de concurrentie. Door regelrechte maffiapraktijken werd ze verplicht om te sluiten. Maar de wraak van Sandrine was niet mis. Ze trad in dienst bij de enige cafébaas die met het hele zaakje niks te maken had. De man deed gouden zaken en Sandrine wist de klanten te behagen door nog luchtigere kleding te dragen. Op een dag werd Sandrine echter verliefd en voor haar nieuwe liefde liet ze haar werk voor wat het was. Sandrine werd een brave burgervrouw. Tot ze haar vergissing inzag en na een paar jaar was Sandrine terug van weggeweest. De buurt was in die tussentijd echter totaal verloederd. Zowat alle cafe's waren ingepalmd door allochtonen en Sandrine was er niet meer welkom. Sandrine week uit naar een andere stad. Daar kon en mocht ze haar commerciële kwaliteiten ten volle benutten. Sandrine werd op handen gedragen door werkgevers en klanten. Haar loon steeg navenant. Tot ook daar de buurt verloederde en Sandrine besloot om er mee te stoppen. Zomaar van de ene dag op de andere. Tegenwoordig is Sandrine een vrije, levenslustige vrouw van in de vijftig. En af en toe heeft ze nog eens zin om een pikant stapje in de wereld te zetten. Het bloed kruipt nu éénmaal waar het niet gaan kan. Het ga je goed Sandrine en in naam van velen, bedankt voor de heerlijke tijd.
Mijn muze was in staking. Ik had het kunnen weten. Verleden week heeft ze bezoek gehad van een vakbondsafgevaardigde. En éénmaal de vakbond ergens zijn neus tussen steekt is het al staking wat de klok slaat. Een vakbond was ooit een uitstekend idee. Maar die tijd is lang voorbij. Nu weet diezelfde vakbond dat ik grof geld verdien aan de stukjes die ik hier schrijf. En dus moet ik daarvan een gedeelte afgeven aan mijn muze. En mijn muze dan weer een stukje aan de vakbond. Zo gaat dat in het leven. Iedereen wil profiteren van mijn zware arbeid. De enige en belangrijkste eis van mijn muze was niet niks. Ze eiste twee duvels per dag. In principe heb ik niks tegen een beetje verdelen. Maar twee duvels per dag? Mijn duvels dan nog wel. Er kwamen dus onderhandelingen. We gingen samen aan tafel zitten. Maar ik liet me niet doen. Het werden keiharde onderhandelingen. In eerste instantie claimde ik zelf die premie. De aanval is nog altijd de beste verdediging zo was mijn redenering. Maar het kon niet baten. We kwamen dus overeen dat het de helft zou zijn. Eén duvel per dag. Dan volgden de uitvoeringsmodaliteiten. Dat was ook belangrijk. Want hoe geef je een mythologische figuur een wereldse beloning? Daar wist de dochter van Zeus echter raad mee. Volgens haar moest ik die duvels zelf opdrinken en dan zou ze mij volledig ter wille zijn. Ik heb haar eisen met plezier ingewilligd.
Normaal gezien worden de wereldproblemen pas opgelost na de vierde duvel. Maar het kan ook anders. Zoals nu. Op dit eigenste ogenblik ben ik toch min of meer nuchter. En dan heb ik zo af en toe wel eens ideeën die misschien niet haalbaar zijn, maar gewoon ter overweging genomen kunnen worden. Zoals de wereldbevolking. Dat we met teveel zijn is algemeen geweten. Zou daar geen oplossing voor zijn vraag ik mij soms af. En dan bedoel ik niet dat er een frisse oorlog moet komen. Dat is mij iets te drastisch. Maar we kunnen het wel anders aanpakken. Meer toekomstgericht. Als we nu eens beginnen met in ons eigen landje het kindergeld te wijzigen. Gewoon simpel, elke vrouw die één kind heeft krijgt kindergeld. Vanaf het tweede kind niks meer. Ook niet meer voor het eerste. Vanaf het derde kind een supplementaire belasting. En hoe meer kinderen hoe meer belasting. Het uitgespaarde geld zou ik dan gebruiken om premies te geven. Duizend euro premie voor elke persoon die zich laat steriliseren. De immigratie zou eigenlijk volledig moeten stoppen. Zoals in Australië. Er komt niemand het land binnen. Enkel wie bewijst over geld en werk te beschikken komt eventueel in aanmerking om het land binnen te mogen. Met als bijkomende voorwaarde een verplichte sterilisatie. Zowel mannen als vrouwen. Allochtonen die kinderen meebrengen moeten zwaar belast worden. Hoe meer kinderen hoe hoger de belasting. Zodanig hoog dat er vanaf het derde kind niks meer te verdienen valt.
De hulp aan derdewereldlanden kunnen we ook anders aanpakken. Gedaan met geld en goederen op te sturen in geval van hoge nood. Dat komt toch grotendeels op de zwarte markt terecht. Daar heeft de arme bevolking niks aan. Laat ons in de plaats dokters sturen. Elke sukkelaar die zich laat steriliseren krijgt meteen duizend euro. In het handje. Op sommige plaatsen is dat zowat een jaarsalaris of meer. Daar kunnen die sukkelaars zichzelf mee behelpen. En het is nog goed voor de plaatselijke economie. We kunnen artsen zonder grenzen meteen een nieuwe naam geven; sterilisators zonder grenzen.
Ik ben Fredje
