Het leek wel een nationale ramp. De abdij van Rochefort stond in lichterlaaie. De brandweer van Rochefort kreeg de hulp van korpsen uit Beauraing, Marche en Dinant. De gouverneur van de provincie stond op het punt om fase 1 van het rampenplan af te kondigen. De civiele bescherming en het leger werden in paraatheid gebracht. De brandweerkorpsen van het hele land stonden klaar om hulp te bieden. Allemaal. Ook vanuit Vlaanderen was hulp onderweg. Dat was nog eens een staaltje van Belgische solidariteit. Als er nationale belangen op het spel staan worden de communautaire verschillen meteen opzij gezet. In dit geval was het nationale belang niks anders dan de trappist van Rochefort. Dat is het wonderlijke aan België. Ondanks alle onderlinge twisten en onenigheden staan we klaar om te helpen als er echt belangrijke zaken in gevaar komen. En als het over een brouwerij gaat is het van levensbelang. “Eén voor allen, allen voor santé” zeg maar. Tot het bericht kwam dat de brouwerij zelf geen gevaar liep. De brandweerkorpsen van Rochefort, Beauraing, Marche en Dinant waren erin geslaagd het brouwerijgedeelte te vrijwaren. Een zucht van opluchting ging door het hele land. Spoedig kwam zelfs het bericht dat de productie van trappist gewoon kon doorgaan. Dat was de start voor een groot feest. 29 december werd uitgeroepen tot nationale feestdag. De betrokken brandweerkorpsen waren de helden van de dag. De manschappen zouden ontvangen worden op het koninklijk paleis. Hun moed en zelfopoffering zullen opgenomen worden in de analen van de Belgische geschiedenis. Voor eeuwig en altijd. Terloops kwam ook nog het berichtje dat er geen slachtoffers waren. Een detail blijkbaar. Want laat ons eerlijk zijn. Als er een pater/brouwer zou omgekomen zijn, dan zou die man toch recht naar de hemel gaan. Zonder tussenstop. Per slot van rekening heeft zo een pater zijn leven doorgebracht met bidden en werken van barmhartigheid. Ah ja, de dorstigen laven is toch een werk van barmhartigheid. Dus... recht naar de hemel. Langs de grote poort naar binnen. Hij zou daar ontvangen worden met klaroengeschal en engelengezang. En meteen in de hemelse brouwerij te werk gesteld worden. Ook 's anderendaags op het TV nieuws een lange reportage over de brand. Met als voornaamste melding dat de brouwerij geen schade had opgelopen en de productie gewoon kon doorgaan. Het vaderland was gered. Geen woord over de mensen van de brandweer dit keer. Op het einde toch nog een klein detailtje: Er waren geen slachtoffers. Rare jongens, wij Belgen.

31-12-2010 om 00:00 geschreven door Fredje

Met een stralend gezicht kwam de buurvrouw vertellen dat haar dochter een kindje gekocht had. Een meisje. Kerngezond en alles was prima verlopen. Er was nog meer reden om gelukkig te zijn. Het was haar eerste kleinkind. Voortaan zou ik haar dus aanspreken als oma. Zo gaat dat in het leven, je bent jong en knap en voor je het zelf beseft ben je oud en versleten. Niet dat mijn buurvrouw er uitzag als oud en versleten. Integendeel. Ze mocht er nog best zijn. Zoals de meeste grootouders tegenwoordig. Dat is toch een verschil met vroeger. Een mens van 60 lijkt in de verste verte niet meer op een oudje van vijftig jaar geleden. Toen waren zestigers oude mensen. Of is dat maar een idee. Zie ik dat met andere ogen. Misschien zijn mijn ogen ook niet meer zoals het geweest was. Maar ik stel toch vast dat de meeste grootouders nog best vitaal zijn. Ze nemen ook nog steeds deel aan de samenleving. Nemen allerlei taken op zich. Ze maken zich nuttig waar ze maar kunnen. Zo ook in haar geval. Er waren blijkbaar al plannen gemaakt voor de opvang van het kleine mensje. Oma zou de opvang volledig voor haar rekening nemen. Geen kinderoppas, geen crèche, niks van dat alles. Het kleintje zou met liefde opgevangen worden door oma. Zo gaat dat tegenwoordig. Het kindje zelf had nog geen flauw benul van het geluk dat haar overkomen was. Pas geboren en alle geluk van de wereld was haar deel. Het feit alleen al dat ze in dit deel van de wereld het levenslicht zag was voldoende om van “hoerenchance” te spreken. Honger en dorst zal ze nooit kennen. Ze kan opgroeien in een wereld van overvloed. Omringd door de beste zorgen. Haar overlevingskansen zijn maximaal. Er zijn slechtere vooruitzichten voor veel kinderen. Toch was er iets dat me intrigeerde. Was ik een tijd uit deze wereld verdwenen en door een soort tijdmachine jaren later teruggekomen? Want.. wie koopt er nu een kind? In mijn tijd moesten we dat nog zelf maken.

29-12-2010 om 10:40 geschreven door Fredje

Een artikeltje gelezen over een uitspraak van een zekere Tom Lanoye. Rare man. Tom Lanoye is een Belgische schrijver die in het Nederlandse NOS radio 1 journaal een interview gaf en daar zijn mening gaf over Vlaanderen. Hij gelooft niet in een republiek Vlaanderen. Zijn volste recht natuurlijk. Hij mag best een eigen mening hebben. “Vlaanderen is vadsig en overmoedig, zoals een bevrijde slaaf die een potje geld heeft bijeengespaard” beweert hij. Het Vlaams nationalisme is volgens hem de oorzaak van het immobilisme in België. Wablieft? Dat zijn zo van die uitspraken waar ik het vliegend schijt van krijg. Als er een bevolkingsgroep is die voorruit wil dan is het toch Vlaanderen zeker. Het zijn de Waalse politiekers die het hele geval maar blijven op de lange baan schuiven. Het gaat om geld, zo simpel is het. Wallonië wil geld van Vlaanderen. Veel geld. Elke Vlaming, van boreling tot oude grijsaard, moet per jaar en per persoon 2.000 euro afdokken aan Wallonië. Niet mis als je weet dat er zo'n 6 miljoen Vlamingen zijn. En dat duurt nu al jaren. Solidariteit noemen ze dat. Aan die “solidariteit” wil Vlaanderen paal en perk stellen. Maar de Waalse politiekers willen meer. Nog meer. Anders moeten ze gaan besparen op hun overheidspersoneel. Er “werken” zo'n dikke 40 procent van de Waalse bevolking voor hun gewest. Samen met het hoge aantal werkonwilligen kost dat geld natuurlijk. En dat zou Vlaanderen dus allemaal moeten blijven betalen. Ze vinden het in Wallonië normaal dat hele generaties zich in de werkloosheid nestelen. Van de school naar de werkloosheidsuitkering. En daarna nog een dik pensioen. Op kosten van Vlaanderen. Een tijdje geleden was ik in Rochefort en daar slenterden gemeentearbeiders door het stadje met op de rug van hun werkkledij de afbeelding van een Vlaamse leeuw. Ik vroeg hoe dat nu kon. Het antwoord was simpel; dat was het embleem van hun sponsor.... Al moet ik wel toegeven dat er langzaam verandering in komt. Ik stelde vast dat zowat alle zaken waar geld te verdienen viel in handen was van Nederlanders. De Nederlanders als ontwikkelingswerkers. Moet kunnen. Misschien kan Vlaanderen dat geld beter aan Nederland geven om de Nederlanders toe te laten om meer te investeren in Wallonië. De Nederlanders kennende, zal dat geld binnen enkele jaren een uitstekende investering blijken te zijn. Ik zal dat voorstel eens overmaken aan de regeringsonderhandelaars.

26-12-2010 om 08:58 geschreven door Fredje

Veronderstel dat er geen hemel is.
Het is gemakkelijk als je probeert.
Geen hel hieronder.
Boven ons enkel lucht.
Leven voor vandaag...

Veronderstel dat er geen landen zijn.
Het is niet moeilijk om te doen.
Niets om voor te doden of te sterven.
Ook geen godsdienst.
Veronderstel dat alle mensen
Hun leven leven in vrede.

Veronderstel, geen bezittingen.
Ik vraag me af of je dat kunt.
Geen behoefte tot hebzucht, geen honger.
Een broederschap van mensen.
Veronderstel dat alle mensen.
De wereld delen.

Je mag zeggen dat ik een dromer ben.
Maar ik ben niet de enige.
Ik hoop dat jullie op een dag meedoen.
En de wereld zal leven als één.

Een vrije vertaling van het lied “imagine” van John Lennon. De man heeft dat uitgebracht in 1971. Zelf vind ik het nog altijd een prachtige tekst. Het is zo een beetje het gedachtegoed van mei '68. We waren jong en de wereld lag aan onze voeten. Zoals dat hoort bij jongeren. We zouden de wereld verbeteren. Vrede en vriendschap zou er komen. Het is helaas iets anders gelopen. We waren met zijn allen blijkbaar meer bezig met onszelf. Toch blijf ik hopen dat ik het ooit eens mag meemaken. Al ben ik door ervaring wel realistischer geworden en zal die droom nog niet voor morgen zijn. Maar ik blijf dromen. Ik heb geen glazen bol waarin ik de toekomst kan zien. Ik zou de tekst echter willen doorgeven aan de jongeren van nu. En misschien, ooit, wie weet. Onze generatie heeft dan wel een belangrijke bijdrage geleverd aan de technische evolutie, maar het belangrijkste hebben we niet verwezenlijkt. Spijtig.

23-12-2010 om 00:00 geschreven door Fredje

Een krant heet een dagblad. Daarom verschijnt een krant ook elke dag. En elke dag lees ik zo een beetje de krant. Wat lees ik nu? Er sneuvelen records. Nog nooit viel er zo vroeg in het seizoen zoveel sneeuw. Zou dat komen omdat de aarde aan het opwarmen is? Rare opwarming is dat als je het mij vraagt. De aarde zou warmer worden en het begint te sneeuwen. Daar kan ik met mijn verstand niet bij. Al zal daar wel een uitleg voor zijn. Waarschijnlijk een soort uitleg waar geen mens iets van snapt. Moet kunnen natuurlijk. De gespecialiseerde uitleggers moeten toch ook iets te doen hebben. En als je als gewone sterveling hun ingewikkelde explicatie hoort dan kan je al snel niet meer volgen. Maar dat laat niemand merken, anders ben je een dommekloot. Nu wil ik wel toegeven dat ik van weer en weervoorspellingen niet veel verstand heb. Toch blijf ik het een raar verschijnsel vinden. Al dat opwarmingsgedoe. De zeespiegel gaat ook stijgen naar het schijnt. Dat is ook zoiets waar ik niet bij kan. Het water van de wereldzeeën zal met enkele meters stijgen doordat het noord- en zuidpoolijs smelt. Nu heb ik zelf eens een kleine test gedaan. Alleen maar voor de lol. Ik heb het ijs uit mijn diepvriezer eens in een emmer laten ontdooien en wat bleek? De massa water dat overbleef was heel wat minder dan de massa ijs die er eerst was. IJs dat water word heeft dus duidelijk minder plaats nodig. Als ik er dan rekening mee houd dat zowat negentig percent van het ijs van de polen onder water zit, dan neemt dat ijs toch meer plaats in dan water. Als dat ijs dan smelt dan komt er dus meer plaats vrij en zou de waterspiegel toch moeten dalen. Een simpele redenering dacht ik zo. Tè simpel volgens de deskundigen. Als het zo eenvoudig zou zijn dan konden die deskundigen hun boeken wel sluiten en dat mag vooral niet gebeuren. Het moet tenminste zò ingewikkeld zijn dat enkel de specialisten er over kunnen lullen. De simpele ziel mag het niet begrijpen. Jaren geleden, zo rond de jaren zeventig, hebben ze ons de daver op het lijf gejaagd met de voorspelling dat we regelrecht naar een nieuwe ijstijd afstevenden. Er waren enkele koude winters geweest en volgens de statistieken was dat duidelijk een teken aan de wand. We konden met zijn allen maar beter sparen voor een dikke jas. We zouden hem nodig hebben. Nu niet meer. Gooi maar weg die jas en begin maar te sparen voor een fatsoenlijke airco. En een boot, want het water zal zowat de helft van het land overspoelen. We kunnen binnenkort gaan vissen in onze tuin. Onder een grote parasol. Want heet zal het ook worden. Zo heet dat het water verdampt en dan zijn we weeral vertrokken voor een ander hoofdstuk. Ach, het kan me allemaal niet veel schelen. We zullen moeten afwachten wat de natuur voor ons in petto heeft. Alhoewel, laat die opwarming maar vlug komen want ik krijg koude voeten van die sneeuw.

19-12-2010 om 00:00 geschreven door Fredje

Wanneer U tot mij spreekt, doe het:
-rustig
-kalm
-bezadigd

Zoniet:
-krijg ik hartkloppingen
-stijgt mijn bloeddruk
-krijg ik kippenvel
-beginnen mijn neusvleugels te trillen
-krijg ik knikkende knieën
-komt er stoom uit mijn oren
-komt mijn nekhaar overeind
-beginnen mijn handen te jeuken
-worden mijn ogen bloedrood
-beginnen mijn hersenen te koken
-krijg ik maagkrampen
-verlies ik mijn aangeboren vriendelijkheid en word ik echt onuitstaanbaar

18-12-2010 om 05:13 geschreven door Fredje

Ik weet het. Roken, het blijft een teer onderwerp. En de strijd is gestreden. De niet rokers hebben gewonnen. Grandioos. Rokers zijn buiten de maatschappij gezet. Paria's zijn het geworden. Outlaws. Toch heb ik zo mijn bedenkingen. Niet rokers zijn geen sociale wezens. Egoïsten zijn het. Laat me even uitleggen. Ten eerste; rokers zorgen voor werkgelegenheid. De sigarettenindustrie was een miljardenzaak. En nu, fabrieken dicht – werkloosheid – armoede – aan lager wal – criminaliteit. Ik ken enkele gevallen die een schitterende toekomst hadden in de sigarettenindustrie. Nu, helaas, werkloos. Ten tweede; rokers betalen meer belastingen dan niet rokers. Kijk maar naar de taksen op een pakje sigaretten. Rokers zijn dus solidair met de gemeenschap. Ze betalen meer belasting. Ten derde; Rokers gaan zo'n tien jaar vroeger dood. Ze profiteren niet van hun pensioen. Kosten dus minder aan de gemeenschap. Wie is er hier sociaal? Ziektekosten zegt U? Wablieft? Precies of niet rokers niet ziek worden. Het is algemeen bekend dat de laatste tien jaar van een mensenleven het meest kost aan verzorging en ziekten. Rokers zijn dan al lang dood en begraven. Niks kosten dus.
Maar ik weet het wel, er waren andere spelers in het spel. De verzuurders. Zij die het niet konden hebben dat er nog gezellig gepalaverd werd in een bruin café. Tussen pot en pint in een walm van stinkende sigarettenrook. Zij die jaloers waren op de soms briljante ideeën die ontstonden aan de toog. Zij die de vriendschap, de solidariteit, de spontaniteit en de gezelligheid wilden kapotmaken. De verzuurders. Zij zijn het die de kar getrokken hebben. Want de gemiddelde niet roker trok het zich allemaal niet aan. De zwijgende meerderheid werd de mond gesnoerd. En weg was de samenhorigheid. Samen met de werkgelegenheid roemloos ten onder gegaan. Maar de strijd is gestreden. De overwinning binnen. De verzuurders hebben gewonnen. En wat zie ik nu; de verzuurders hebben een andere vijand in het vizier gekregen. Alcohol. Het bastion van plezier en gezelligheid. Dat moet dus verdwijnen. De verzuurders beginnen zich te hergroeperen. Ze beginnen te herbewapenen. Al hun pijlen en bogen worden klaargezet voor de strijd tegen koning alcohol. Eens die strijd gewonnen volgt er nog een allerlaatste gevecht. Het gevecht tegen lachen. Ook die strijd moet koste wat het kost gewonnen worden. Er zal niet meer gelachen mogen worden. Het leven moet en zal ernstig en triestig zijn. Dan hebben ze hun einddoel bereikt.
Weet je wat ik ga doen? Ik ga enkele doorrookte vrienden opzoeken. We gaan enkele frisse pinten soldaat maken en moppen vertellen dat de tranen over onze wangen lopen. Zolang het nog kan...

17-12-2010 om 04:51 geschreven door Fredje

Voor de zoveelste keer stond ik weer in de keuken te wenen. Het is nu al veertig jaar dat we samen zijn en hoeveel maal ik daar in die keuken al staan wenen heb kan ik echt niet meer tellen. Eigenlijk verdien ik een standbeeld. Welke man kan tegenwoordig nog zeggen dat hij veertig jaar gehuwd is met dezelfde vrouw. Ik wel dus. Veertig jaar lief en leed gedeeld. En toch zo twee tot drie keer per week staan wenen in de keuken. Dit kon niet meer. Ik had er genoeg van. Er moest een beslissing genomen worden. De tranen rolden dan wel over mijn wangen, één ding wist ik zeker; hier moet een eind aan komen. Dit kon niet langer. Mijn vrouw zei dan wel steeds dat ze nooit weg zou gaan bij mij. Dit kon ik niet langer verdragen. Ik moest een beslissing nemen. Ik moest zelf de knoop doorhakken. Er zijn zo van die momenten in het leven dat het echt teveel word. Dan moet er iets gebeuren. Mijn geduld was totaal op. Het moest maar eens gedaan zijn. Ik had er genoeg van. Ik moest een fundamentele beslissing nemen. Een beslissing die ons beider leven zou veranderen. Daar was ik mij terdege van bewust. Maar ik kon het niet meer aan. Na veertig jaar was het genoeg geweest. Voor mij was het over en uit. Ik moest knopen doorhakken. Beslissen over de verdere gang van ons leven. Per slot van rekening hadden we allebei toch nog enkele jaren te gaan. Mijn besluit stond dan ook vast. De kogel was door de kerk. Het zou nu en hier gebeuren. Ik zou het klaar en duidelijk vertellen. Gedaan met wenen en schreien in de keuken. Vanaf vandaag moest ze maar zelf de ajuinen schillen.

15-12-2010 om 16:52 geschreven door Fredje

Tentsletje is in vlaanderen verkozen als woord van het jaar. Een tentsletje is een meisje dat op festivals met meerdere jongens in de tent duikt om elkaar seksueel genot te geven. Niet noodzakelijk met meerdere tegelijk. Liefst de ene na de andere. Moet kunnen. Als je maar plezier hebt denk ik dan. Wat mij wel verwonderd is dat men daar zo een negatieve klank aan geeft. Een “sletje”. Waarom kan dat niet een tentliefje zijn? Of een tentschatje. Dat lijkt me toch iets positiever. Ik ben dan wel een man maar ik vind niet dat je zo denigrerend moet spreken over meisjes of vrouwen. Of is dat de invloed van de islam. Daar worden vrouwen tot gebruiksvoorwerp gereduceerd. Is het zover gekomen dat een vrouw of meisje geen genot mag hebben. Als dat kind dat nu graag doet. Wie ben ik dan om te moraliseren dat zoiets niet zou mogen. Ze doen daar niemand kwaad mee. Integendeel. En een jongen moet daar alle respect voor hebben. Als jongens daar dan eens mee van kunnen genieten is dat lekker meegenomen. Want laat ons eerlijk zijn, ik denk niet dat er duizenden meisjes zijn die een dergelijke hobby hebben. Laat ons dus genieten en vooral respect opbrengen voor degenen die dat wel graag doen. Ieder diertje zijn pleziertje denk ik dan. Het is toch een rare wereld waarin we leven. Jongens mogen in het rond neuken maar meisjes mogen geen ervaring opdoen. Die moeten maagd blijven tot ze de ridder op het witte paard tegenkomen. Raar vind ik dat. Een jongen met veel sekservaring noemen we een don juan, een verleider, een ervaringsdeskundige en nog zo van die positieve woordjes. Maar, o wee, als een meisje twee sekspartners gehad heeft. Dan is het een hoer of een slet. Ik vind mijn seksgenoten over het algemeen toch maar sukkelaars hoor. Mannen vinden dat een slippertje of meer wel mag. Daar hebben ze geen probleem mee. Maar als hun vrouw of vriendin dan eens verandering wil is het een drama. Dan zijn die mannen gekrenkt in hun ego. Ik vraag mij dan af of al die jaloerse mannen zo een slechte minnaars zijn dat ze geen concurrentie kunnen verdragen. Ze gaan ervan uit dat de eerste de beste andere man het stukken beter doet dan zij zelf. Dat moet een triestige bedoening zijn in bed. Gewoon “losers” zijn het. Mannen die hun vrouw of vriendin het genot van een verandering niet gunnen weten niet wat ze missen. Die vrouwen kunnen daar alleen maar meer ervaring mee opdoen. En dat komt toch ook ten goede aan het echtelijk genot. Dacht ik zo. Maar blijkbaar is dat niet het gangbare gedachtegoed in deze wereld. En mijn hersenen zitten blijkbaar anders in elkaar. Pluk de dag en leven en laten leven is mijn levensmotto. Of mag dat niet van die chagrijnige egoïsten?

14-12-2010 om 00:00 geschreven door Fredje

Op mijn vraag of wijn drinken gezond is antwoordde mijn dokter “ja”. Dat vond ik dus een klaar en duidelijk antwoord. Tot hij er een “maar” aan toevoegde. Ik heb een hekel aan dergelijke antwoorden. Waarom moet er na een gunstig antwoord altijd een “maar” komen. Al viel het dit keer nog mee. Maximum twee glazen per dag was de betekenis van “maar”. Dat was dus ook voor interpretatie vatbaar. Ik heb hier een glas staan waar anderhalve liter vocht in kan. Twee glazen wijn per dag leek me dus best haalbaar. En bovendien gezond. Dat bleek echter niet de bedoeling te zijn. Twee normale glazen benadrukte de brave man. Dat begreep ik dus niet. Als iets gezond is kan je er toch niet genoeg van binnenkrijgen. Hoe meer, hoe gezonder denk ik dan. Maar dat is blijkbaar een slechte redenering. Dan moest het maar over een andere boeg. Even denken...Wijn is het sap van druiven en druiven dat is fruit. Wijn is dus fruitsap... Ik heb mijn vraag dan een ietsiepietsie anders geformuleerd. Of fruitsap gezond is? Ik kreeg een volmondig “ja” als antwoord. Er volgde zelfs geen “maar”. Volgens de gezondheidsexpert mag ik zoveel fruitsap drinken als ik wil. Met zo een antwoord kan ik dus leven. Voortaan drink ik dus geen wijn maar fruitsap. Santé.

12-12-2010 om 23:46 geschreven door Fredje

Het is weer bijna kerstmis. Voor mijn part kan je kerstmis op een koolblad schrijven en aan de konijnen voeren. Al dat gedoe met geschenken, feesten en eten. Wablieft eten? Zeg maar vreten. En zuipen. Alle dure en exclusieve etenswaren en dranken komen er aan te pas. Nu heb ik persoonlijk niks tegen een lekkere maaltijd en een goed glas, maar trop is teveel en teveel is trop. Ik krijg er diarree van en de kater ligt ook op de loer om mij de dag erna aan te herinneren dat het allemaal veel te veel was. Want eten moeten en zullen we met kerstmis. Tot we erbij neervallen. Lief zijn moeten we ook. Het is immers de tijd van vrede op aard aan alle mensen van goede wil. Die van slechte wil hebben geen feestdag. Of hebben die misschien de rest van het jaar hun feestdag. Kan zijn. Want op kerstmis moeten we met zijn allen lief zijn voor elkaar. De dag erna mogen we weer overgaan tot de orde van de dag. Elkaar, al of niet figuurlijk, de strot oversnijden. Op de radio is het ook prijs. Zelf probeer ik het gedurende het hele jaar gezellig te houden. Een plezante sfeer met een zacht muziekje op de achtergrond. De radio dus. Dat is best gemakkelijk want dan moet je niet voortdurend een andere CD opleggen. Maar enkele weken voor kerstmis begint het spel. Er gaat geen uur voorbij of ze draaien een kerstlied. Voor de rest van het jaar hoor je dat niet. Maar weken voor kerstmis beginnen ze met hun zeemzoete gevallen over kerstmis. Lief zijn voor elkaar, vrede op aarde en nog zo van die zever. Het lijkt wel een brainwashing. De luisteraar moet en zal vredelievend zijn. Geen ontsnappen mogelijk. Tot en met 24 december. En op 25 december is het hek helemaal van de dam. Het ene onnozele geval na het andere krijgen we te horen. Die dag blijft de radio hier ten huize uit. Meedogenloos. Zonder compassie voor al degene die op die dag op de radio zitten te werken en vrouw en kind alleen thuis zitten. Dan zet ik liever zelf muziek op. Zouden we dat niet kunnen omdraaien vraag ik mij dan af. Het hele jaar lief en vriendelijk zijn tegen elkaar en dan op 25 december eens echt chagrijnig doen. Kwestie van ons eens af te reageren. Enkel en alleen met kerstmis elkaar een loer draaien. Voor de rest van het jaar eerlijk en vriendelijk zijn tegen elkaar. De wereld zou er helemaal anders uit zien. Of nee, toch niet. Dat zou immers betekenen dat we het hele jaar kerstliederen door onze strot geramd krijgen. En trop is teveel.

11-12-2010 om 17:52 geschreven door Fredje

Je houdt het niet voor mogelijk. Al die kookprogramma's op TV. Er is geen zender of ze hebben wel één of meer kookprogramma's. We kunnen nu elfenzestig zenders ontvangen, er zijn elfenzeventig programma's over koken. Een indigestie krijg ik ervan. Al dat eten. Het lijkt wel één grote schranspartij. Een tijdje geleden waren het allemaal reality programma's. Puur voyeurisme. Al is kijken naar koken ook voyeurisme. Alleen kijken we nu niet naar mensen maar naar potten en pannen. En vooral naar wat in die pannen zit. Hoe het perfect klaargemaakt moet worden. Want dat is belangrijk, de “cuisson” moet perfect zijn. Jazeker, de cuisson. Op zijn frans. Het nederlandse woord voor cuisson is bakken. Maar om één of andere reden past nederlands niet in de keuken. Het moet op zijn frans zijn. Dat zal beter smaken zeker. In restaurants hebben ze de gewoonte om alles in het frans te vertalen. De “mise en place” is ook zoiets. Dat is gewoon de voorbereiding. Maar dat doet een beetje kok niet. Van voorbereiding is geen sprake. Dat moet “mise en place” zijn. Dat is natuurlijk veel smakelijker. Een kok moet ook chef zijn. De baas van het kiekenkot is dus een chef. Met hoge koksmuts. Hoe hoger de hoed, hoe cheffer de chef. Je hebt er die zelf niet meer in de keuken staan. Ze raken niet door de deur. Zo hoog is hun hoed. En hun ego. Want een goede chef is goud waard. Dat weten ze ook wel. En de chef moet niet noodzakelijk de eigenaar van het restaurant zijn. Als de chef ook de eigenaar is kan je al iets meer verwachten. Maar als de chef in loondienst werkt dan moet de eigenaar naar zijn pijpen dansen. Anders zegt de chef salut en au revoir en kan de eigenaar op zoek naar een andere chef. En dat is andere koek. Want wie wil er tegenwoordig nog in de horeca werken. Dat is voornamelijk week-end en avondwerk. Dat vind de gemiddelde jonge werkzoekende maar niks. Al zijn er uitzonderingen. Gelukkig maar, anders konden we zelfs niet meer naar een restaurant. Dan konden al de eethuizen hun deuren sluiten wegens gebrek aan personeel. Al komt er misschien beterschap door al die kookprogramma's. Dat hebben we nog gezien. Doordat er ooit een reeks over dierenartsen was op TV steeg het aantal studenten en kwamen er meer dierenartsen. Als dat lukte met dierenartsen kan dat waarschijnlijk ook lukken met koks. Een oplossing voor alle zogenaamde knelpuntberoepen. Maak een TV reeks over verpleging en we krijgen meer mensen in de verpleging. Is het misschien daarom dat er zoveel kookprogramma's zijn? Waar TV toch allemaal voor gebruikt wordt. Of is het misbruikt?

09-12-2010 om 00:00 geschreven door Fredje

Het is weer sinterklaas. Daar heb ik toch wel een beetje vragen over. Zoals; hoe doet die man dat? Op, pakweg, enkele dagen alle kinderen geschenkjes brengen. Ik zou er in ieder geval niet willen aan beginnen. Met een paard en een knecht in een koude winternacht van dak tot dak springen. Het lijkt mij al een hele prestatie om dat als mannen alleen te doen. Maar met een paard? Zou dat beest zijn poten wel eens breken op die gladde daken? Of helemaal naar beneden donderen? Je zal het maar meemaken als je s'morgens de deur opendoet en er ligt daar een kreupel paard op het voetpad. Mag je dat beest dan doden en in de diepvries bewaren om op te eten? Ah ja want kreupele paarden worden meestal afgemaakt. Pech voor dat beest natuurlijk. Maar sint en piet moeten dan wel verder zonder paard. Of hebben die een hele stoet paarden mee? Als er dan eentje zijn nek breekt hebben ze nog reserve. En wat met al dat speelgoed? Ik kan moeilijk geloven dat er een paar miljoen stukken speelgoed in één zak zitten. Je hebt al een hele colonne vrachtwagens nodig om dat te vervoeren. Om nog te zwijgen over al die schoentjes die geleegd moeten worden. Eet dat paard al die wortelen en aardappelen ter plaatse op? Of helpen sint en piet een beetje mee. Zo een paar duizend kilo rouwe patatten en wortelen op je nachtelijke trektocht is toch ook niet ideaal. Alhoewel, als ik dat zo zie als ons kleinkind zijn schoentje komt zetten is daar altijd een biertje bij. Dat paard zal wel geen bier lusten. Dat is dus allemaal voor sint en piet. Die twee moeten tegen de ochtend dan toch volledig lazarus gezopen zijn. Je zou van minder alcoholist worden, dacht ik zo. Of doen die twee al die drank mee. Voor de rest van het jaar. Al zal dat wel meer dan voldoende zijn voor een jaar. Ik zie het al gebeuren hoe die twee een speelgoedfabriek draaiende houden met een stuk in hun kraag.
Je zal het als kind toch maar allemaal geloven.

05-12-2010 om 12:33 geschreven door Fredje

Er zijn weer instanties aan het werk om het zoniënwoud toegankelijker te maken voor het grote publiek. Zelf woon ik vlak naast het zoniënwoud. Zowat drie-vierde van het gemeentelijk grondgebied is zoniënwoud. Wat ik wou vertellen is gewoon; alstublieft, laat al die zogenaamde instanties zwijgen over het zoniënwoud. Laat ons gerust. Het is hier nu kalm. Maak alstublieft geen soort toegangspoort tot het heerlijke, fantastische zoniënwoud via de site van het mooie Groenendaal. Wij kunnen genieten van een wandeling in de onmiddellijke omgeving. Een prachtig woud, zeker. Maar maak daar toch geen toeristisch geval van. Ik heb ze al gezien, de toeristen. Ze zijn niet echt met veel, maar ze zijn er. Brusselaars die met bergschoenen, wandelstok en rugzak door het woud baggeren. Net alsof ze drie maanden op overlevingstocht gaan. Ze komen zelfs tot in Hoeilaart centrum. Het wondermooie gemeentepark, met het prachtige kasteel / gemeentehuis, bezoedelen met hun zelf meegebrachte overlevingspakketen. Het is hen blijkbaar onbekend dat hier in de streek de beste restaurants van het hele land te vinden zijn. Ooit heb ik het meegemaakt; een brussels clubje dat zich “ les amis de la forêt Soignes “ noemt, waren bij hun “overlevingstochten” in het zoniënwoud tot de conclusie gekomen dat het vossenbestand in het woud te wensen overliet. Dus maakten ze hun clubkas leeg en kochten in Polen enkele duizenden vossen. Om die dan los te laten in het bos. Hoe dom kun je zijn? Binnen het jaar was er in het bos geen enkel konijn meer te vinden. Alle patrijzen en fazanten werden uitgemoord. Zelfs jonge reeën moesten het loodje leggen. Tot in het centrum van Hoeilaart waren hongerige vossen op zoek naar voedsel. In heel de streek was geen kippenhok veilig. Gelukkig hebben we hier geweren. Dat bleek een efficiënt middel tegen vossen. Er werden wedstrijden georganiseerd, om ter meeste vossenstaarten verzamelen. Met als hoofdprijs een splinternieuw geweer. En de winnaar kwam in aanmerking als hoeilander van het jaar. De hoeilanders hebben, als het ware, het brussels clubkaske aan flarden geschoten. Tof spelletje, echt waar. Alleen spijtig dat het enkele jaren geduurd heeft voordat het wildbestand terug een beetje op peil was. En nu willen enkele “officiële instanties” het zoniënwoud als toeristische trekpleister uitbuiten. Of nee, “uitbaten” is hun uitleg. Ik zal het jullie eens eerlijk wijsmaken. Wandelen in het zoniënwoud is gewoon ploeteren door de modder. Tussen vleesetende braambessen, giftige zwarte bosbessen en de pest verspreidende rode bessen. Je riskeert aangevallen te worden door zwanen met een wel heel slecht karakter. De vijvers zijn poelen van verderf. Zwermen muggen, elke mug ter grootte van een volwassen tyrannosaurus rex, zijn erop uit om u met haar en huid te verslinden. De bosduiven schijten op je kop. Dikke takken vallen zomaar uit de bomen, pal op je hoofd. Zonder ervaren gids, kompas en persoonlijk gps systeem, loop je hier hopeloos verloren. Je mag al tevreden zijn als men je knoken binnen de tien jaar terug kan vinden. De vissen zijn gevaarlijker dan Afrikaanse krokodillen. De bomen spreken af om regelmatig van plaats te veranderen, zodat een onervaren wandelaar of fietser, de weg naar de bewoonde wereld nooit meer terug vindt. De kastanjes, beukennootjes en eikels maken er een hobby van om elke bezoeker de kleren van het lijf te scheuren en al het vlees van uw lichaam tot op het bot af te knabbelen. En dan zwijg ik nog over het gemeentepark. De eenden en ganzen zijn hier terecht gekomen nadat ze in de amazone rivier alle piranha's opgevreten hebben. En ze hebben nog honger. Het is maar dat je het weet. Een goede raad dus. Blijf hier weg.... Zodat wij, autochtonen, rustig kunnen genieten van al het moois dat de natuur te bieden heeft.

03-12-2010 om 00:00 geschreven door Fredje

02-12-2010 om 12:22 geschreven door Fredje