Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
30-06-2012
Onderwijs
Het rommelt in onderwijskringen. De minister heeft een voorstel gedaan om het ASO, het TSO en het BSO de eerste jaren samen te voegen. Of dat goed of slecht is laat ik in het midden. Ik ben geen specialist ter zake. Al lijkt het me geen slecht idee. Als twaalfjarige moeten kiezen welke richting je uit wilt is niet evident. Al zijn het de ouders die kiezen tegenwoordig. En ouders hebben de gewoonte om steeds weer voor het algemeen onderwijs te kiezen. Dat klinkt beter. Als dan blijkt dat hun kind het niveau niet aan kan wordt dat kind naar het technische verwezen. Alsof het technische voor minder begaafden is. Een soort van bijzonder onderwijs voor achterlijken. Zelf ben ik nooit aan het algemeen onderwijs begonnen. Vanaf mijn twaalfde koos ik resoluut voor het technische. Dat kan je wel zien aan de stukjes die ik hier schrijf. Dat is geen hoogstaande lectuur. Maar toch. Ik herinner me nog dat er in mijn jeugdjaren, na het derde technische, een nieuweling in de klas kwam. Een gebuisde in het algemeen onderwijs zeg maar. De jongen kon ook in het technische niet mee. Vooral in wiskunde bleek hij hopeloos achterop te zijn. En sterkteleer ging zijn petje wel helemaal te boven. Kortom, hij miste de basis. Hij had er helemaal geen benul van hoe materialen verschillend reageerden op omstandigheden. Voor de rest lag hij goed in de groep. Hij deed mee met alles wat niet mocht. En er was veel dat niet mocht in die jaren. Al blijkt nu dat we toen onbewust goed bezig waren. Want wat lees ik nu? Een lijstje met zaken die je beter niet leerde op school. Opgemaakt door een specialist ter zake veronderstel ik. Volgens dat lijstje mag een leerling niet tevreden zijn met middelmaat. En dat waren wij niet. We waren in die jaren allemaal haantje de voorste. Als er iets uit te steken was dan was er altijd wel iemand die er nog een schepje bovenop deed. Kwestie van het een beetje erger te maken. Ook zoveel mogelijk alles alleen doen is niet aangeraden. Scholen beoordelen leerlingen te veel op hun persoonlijke kennis en dat is niet bevorderlijk voor wat in het beroepsleven van hen verwacht wordt. Daar is teamwerk belangrijk. En teamwerk deden wij wel in school. Vooral tijdens de examens. Afschrijven, afkijken en doorgeven zat in onze genen. Teamwerk weet je wel. Bescheiden blijven is ook niet goed. In scholen wordt te veel nadruk gelegd op bescheidenheid. En bescheidenheid is ook al niet bevorderlijk in het latere beroepsleven. Maar dat was in onze schooltijd geen probleem. Van het woord bescheiden hadden we nog nooit gehoord. We wisten het altijd beter. Ondanks de waarschuwingen van de leerkracht wisten we altijd een persoonlijke toets aan onze constructies toe te voegen. Tot het boeltje in elkaar stortte. Herbeginnen dan maar. We wisten alweer hoe het vooral niet moest. Nog volgens dat lijstje: Zwijgen. Vooral niet doen. Leeraars zijn tevreden als het stil is in de klas. Maar dat zet een rem op de kritische dialoog. Communicatie moet er zijn in het bedrijfsleven. En communicatie was er in onze schooltijd. Een stille klas heb ik nooit gekend. Er was altijd wel iets om over te lullen tijdens de les. Vooral over meisjes en drank. En last but not least: Te gemakkelijk alles klakkeloos aanvaarden. Leerkrachten denken al te veel dat ze de wijsheid in pacht hebben en willen geen kritische vragen. En dat doet me dan weer denken aan de leerkracht wiskunde. Een voorval waar ik niet trots op ben. Maar gedane zaken nemen geen keer. Als 16-17 jarigen kregen we een nieuwe leerkracht wiskunde. Een pas afgestudeerd juffrouwtje. Een vrouwelijke leerkracht was al een rariteit in het technisch onderwijs. Het jonge ding dacht dan nog dat ze indruk kon maken door met straffen te dreigen als we niet klakkeloos aannamen wat ze kwam vertellen. Gevolg; zowat alles trokken we in twijfel. Het ging zo ver dat we twijfelden aan het feit dat 1 + 1 wel 2 was. Tijdens het derde lesuur is ze wenend de klas uitgelopen. We hebben ze nooit meer gezien. Waarom precies hebben we nooit geweten. Het was iets met de zenuwen.
Op algemene vraag van die ene lezer, die me vroeg waarom ik geen stukjes meer schreef, kan ik nu wel bekennen. Ik heb een zware depressie achter de rug. Helemaal van de kaart was ik. Totaal op. Het kwam heel onverwacht. Zomaar, uit het niets. Onvoorbereid. Het begon met een simpele verklaring van vrouwlief: We gaan het plafond afwassen Vooral dat woordje 'we' was heel verdacht. Als een vrouw tegen haar wederhelft het woordje 'we' gebruikt dan weet de man meteen hoe laat het is. Dat betekent niet meer of minder dan dat de man het werk doet en de vrouw aanwijzingen en kritiek geeft. Ik had nochtans heel wat zinnige argumenten om er niet aan te beginnen. Ten eerste vond ik dat het plafond niet vuil was. Volgens vrouwlief was het echter wel vuil. En geen klein beetje volgens haar deskundig oordeel. Het had een heel andere kleur dan het originele wit. Dat kon ik dan weer tegenspreken. Het plafond is nooit wit geweest. Oorspronkelijk was het gebroken wit. Of eierschelp zoals dat heet in vaktermen. Maar volgens vrouwlief was het nu bruin geworden. Daar had ik wel een antwoord op. Ik nam een bruin ei uit de frigo en vergeleek de kleur met het plafond. Precies hetzelfde. Eierschelp is eierschelp vind ik. Of dat nu het ei van een witte of een bruine kip is doet niks ter zake. Maar het kon niet baten. Volgens haar was het vuil en moest afgewassen worden. Alsof een vuil plafond er iets toe doet. Niemand heeft hier ooit vuile voeten gekregen door op het plafond te lopen. Helaas, als een vrouw vind dat 'we' het plafond gaan afwassen is er geen ontkomen aan. Als goede onderhandelaar kon ik nog wel een compromis uit de brand slepen. Ik zou niet alles ineens doen. Dat was te veel werk voor een gediplomeerd luiaard als ik. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam zou ik de klus klaren. Toen god de wereld geschapen heeft had hij toch ook zeven dagen nodig. Ze moest me dus niet opjagen. De slavendrijver. Om de andere dag zou ik een uur opofferen aan het plafond. Na zeven dagen, en in totaal vier zware werkuren is het plafond terug naar haar zin. Het plafond schittert zodanig dat ik hier binnenhuis een zonnebril moet aandoen. Om oog beschadiging te vermijden. Al was dat nog maar het begin. Want toen ik, met een frisse duvel, mijn vermoeidheid aan het verwerken was kwam vrouwlief met een andere verklaring: Terwijl 'we' nu toch bezig zijn, kunnen 'we' ineens de grote kuis doen. In zeven haasten heb ik mijn duvel opgedronken. En toen ben ik ingestort.
Ik ben Fredje
