Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
29-05-2011
Schoolmoe
Begin jaren '90. Zoonlief was 16 jaar. En schoolmoe. Een diploma interesseerde hem niet. Hij wou uit werken gaan. Dat was volgens hem het ideaal. De wereld zou aan zijn voeten liggen. Eindelijk zou hij volledige vrijheid hebben. De vrijheid om te doen wat hij graag deed met zijn eigen geld. Hij wist zeker dat hij heel succesvol zou worden in het leven. En een diploma was daarbij helemaal niet nodig. Overbodig zelfs. Want puur tijdverlies. Dat gaat zo met jongeren. Dat moet zelfs bij jongeren. Andere zaken proberen, experimenteren, alles in vraag stellen en geen vrede nemen met bestaande toestanden. Andere en misschien betere toestanden uittesten is eigen aan jongeren. Als ze dat niet doen is er geen vooruitgang. Maar een fatsoenlijk diploma is nog altijd de start voor een succesvol leven. Als ouders was dat toch onze mening. Dus zochten we een oplossing om hem op andere ideeën te brengen. Die oplossing kwam er doordat pa wel eens een pint ging drinken. Aan de toog ontmoette ik regelmatig Raf. Raf was een kleine zelfstandige met de lichaamsbouw van een beer. Hij werkte hoofdzakelijk alleen. In den bouw, zoals dat heet. Raf was hele dagen bezig met bouwen en verbouwen. Afbraakwerken en heropmetsen. Stenen en cement hadden geen geheimen voor Raf. Hij had zijn opleiding zelfs nog gekregen van de vorige generatie metsers en bouwers. Hij kende het klappen van de zweep maar al te goed. Een metsersknaapje moest gestimuleerd worden volgens hem. Met stampen onder zijn kont als het niet snel genoeg ging. En met cement naar de kop gooien als het niet goed was. Kortom, Raf was een ruwe bonk zonder blanke pit. Maar Raf was de man die we zochten. Tussen pot en pint had ik het probleem van zoonlief uitvoerig uit de doeken gedaan. En Raf was akkoord om zoonlief een zaterdag mee te nemen op de werf. Om hem de stiel te leren. Zoon was in de wolken toen hij het nieuws vernam. Eindelijk werken. De handen uit de mouwen steken. Geld verdienen. Een eigen leven beginnen. En nog zo van die zaken. Op zaterdagmorgen zeven uur stond Raf voor de deur om zoon op te halen. Om halfzeven 's avonds kwam zoon terug thuis. Een tikkeltje gehavend. Met opengebarste blaren op handen en voeten. Hier en daar wat schrammen en snijwondjes. En natuurlijk doodmoe. Zoonlief heeft zonder problemen zijn diploma gehaald.
In de tijd dat de dieren nog niet spraken kreeg ik een goede raad van mijn vader. Eet veel zout. Vooral in de zomer. Zout is gezond en een lichaam heeft zout nodig. De uitleg was simpel en leek logisch. Als een mens zweet verliest hij zout. Je kan dat proeven. Een lichaam dat zweet verliest dus zout en dat moet aangevuld worden. En inderdaad het zweet smaakte naar zout. Hoe dat kwam vroeg ik mij nog niet af. Maar tegenwoordig is dat iets anders. Zout is niet meer gezond. Ronduit slecht zelfs. Alle dokters wijzen op de slechte invloed van zout op het lichaam. Als je een zekere leeftijd hebt verbieden ze zelfs zout. Een zoutloos dieet is dan het enige alternatief. Zelf heb ik er nog geen last van. Maar vrouwlief heeft het zitten. Geen zout meer in de voeding zegt de dokter. Het moet allemaal flauw zijn. Nu ga ik niet beweren dat zoutloos eten niet smaakt. De specifieke smaken van de verschillende eetwaren komen tot uiting. Dat wel. Maar toch neem ik er graag het zoutvaatje bij. Kwestie van de smaak een beetje te accentueren. Al stel ik mij vragen bij het zoutverbruik. Waarom kregen we indertijd de raad om zout te gebruiken? Was het uit onwetendheid? Wist men toen niet dat zout slecht was en weet men dat nu wel. Of is het een gevolg van een ander leven. Want ook de jeugd krijgt tegenwoordig de raad om het zoutgebruik te beperken. Zou het kunnen dat het is omdat de jeugd niet meer zweet. Als je geen zout uitzweet moet je het ook niet aanvullen. Het is immers heel lang geleden dat ik jongeren heb zien zweten. Van te werken zullen ze zeker niet zweten. Maar als ik eerlijk ben dan zie ik senioren toch ook niet veel meer zweten. Die zijn al helemaal uitgezweet en hebben alles terug aangevuld. En dus moet het zoutgebruik beperkt worden. Volgens de dokter tenminste. Vrouwlief kreeg ook een foldertje mee met daarop summiere informatie. En als moderne oude zak ga je dan op zoek op het internet naar meer. Dat valt niet mee. Op het net is inderdaad zowat alles te vinden maar er is nogal wat info die mekaar tegenspreekt. Wat op de ene site toegelaten is dat is dan weer op de andere verboden. En na lang zoeken heb ik het opgegeven. Het kan mij niet meer schelen. Ik zal al die raadgevingen maar met een korreltje zout nemen.
Van een scheet een donderslag maken. Van een mug een olifant maken. Dat hebben verschillende Brusselse burgemeesters en verkozenen weer gepresteerd. Alleen maar omdat het Vlaams Belang een foldertje in de brievenbus van elke inwoner van de negentien Brusselse gemeenten wil bezorgen. Het foldertje maakt een link tussen criminaliteit en allochtonen. Tussen profiteren en migranten. En wie de vragenlijst van dat foldertje invult krijgt een mini zakmes. Een symbolisch gebaar want het mini zakmes heeft de grootte van een sleutelhanger. Je kan er zelfs geen appel mee schillen. Maar dat belet de, uiteraard franstalige, politiekers niet om een klacht te willen indienen wegens verspreiding van gevaarlijke wapens en aanzetten tot geweld. Als ik dat zo bekijk dan is mijn keuken een wapendepot. Dan moet er prikkeldraad rond mijn keuken. En gewapende bewaking. En als een sleutelhanger al aanzet tot geweld zijn er wel meer dingen die verboden mogen worden. Wat dacht je van die verkozenen te verbieden. Die laten alles op zijn beloop. Nemen geen beslissingen om het geweld in te dijken. Ze nemen het crapuul in bescherming en laten de brave burger aan zijn lot over. Dat zet mij aan tot geweld. Met dat foldertje stampt het Vlaams Belang echter een open deur in. Iedereen weet wie het crapuul is. En iedereen weet dat je Brussel beter kunt vermijden. Als het niet echt nodig is blijf je weg uit Brussel. Het is levensgevaarlijk om met de metro door de hoofdstad te reizen. Vooral 's avonds en 's nachts is Brussel een oorlogszone. Hele bendes plunderaars, dieven en uitschot allerhande heersen dan in Brussel. Er zijn wijken waar zelfs bewapende agenten zich niet durven te vertonen. En dan maken die politiekers zich zorgen om een sleutelhanger. Zou het niet kunnen dat die franstalige politiekers de brave burger weer een poot willen uitdraaien? Door klacht in te dienen willen ze een duidelijk signaal geven aan het crapuul. Ze staan aan hun kant. Het is toegelaten om mensen te molesteren, bestelen en in elkaar te slaan. En met machettes, revolvers en kalashnikovs rond te lopen. Maar dankzij het Vlaams Belang zal ik mij in de toekomst kunnen verdedigen in Brussel. Als ik overvallen word haal ik mijn sleutelhanger boven.
Sandrine was serveerster. In een café aan het Brusselse noordstation. Een min of meer beruchte buurt in die tijd. Het café draaide uitstekend, vooral dankzij de commerciële kwaliteiten van Sandrine. Sommigen noemden haar wulps. Anderen dan weer lichtzinnig. En voor weer anderen was Sandrine niks meer of minder dan een hoer. Het is maar hoe je zo'n zaken bekijkt. Volgens mij was Sandrine meer een eerlijke recht-toe-recht-aan vrouw. Ze droeg dan wel altijd luchtige kleding. Dat hoorde bij het spel in die buurt. Maar Sandrine had plannen. Ze wou haar eigen zaak. Een café waar zij alleen bazin was. En het is haar gelukt. Op een dag had Sandrine genoeg gespaard en kon ze een café in de buurt overnemen. Het werd een gigantisch succes. Vlot en menslievend als ze was liep het storm in haar zaak. En ach, het gebeurde wel eens dat de gordijnen dicht gingen en de deur op slot. Het was niets meer dan een gezellig feestje onder vrienden. Dan kon Sandrine haar vaste klanten eens trakteren op iets meer. Een topless bediening of zo. Meer was het niet. Het succes was haar echter niet gegund door de concurrentie. Door regelrechte maffiapraktijken werd ze verplicht om te sluiten. Maar de wraak van Sandrine was niet mis. Ze trad in dienst bij de enige cafébaas die met het hele zaakje niks te maken had. De man deed gouden zaken en Sandrine wist de klanten te behagen door nog luchtigere kleding te dragen. Op een dag werd Sandrine echter verliefd en voor haar nieuwe liefde liet ze haar werk voor wat het was. Sandrine werd een brave burgervrouw. Tot ze haar vergissing inzag en na een paar jaar was Sandrine terug van weggeweest. De buurt was in die tussentijd echter totaal verloederd. Zowat alle cafe's waren ingepalmd door allochtonen en Sandrine was er niet meer welkom. Sandrine week uit naar een andere stad. Daar kon en mocht ze haar commerciële kwaliteiten ten volle benutten. Sandrine werd op handen gedragen door werkgevers en klanten. Haar loon steeg navenant. Tot ook daar de buurt verloederde en Sandrine besloot om er mee te stoppen. Zomaar van de ene dag op de andere. Tegenwoordig is Sandrine een vrije, levenslustige vrouw van in de vijftig. En af en toe heeft ze nog eens zin om een pikant stapje in de wereld te zetten. Het bloed kruipt nu éénmaal waar het niet gaan kan. Het ga je goed Sandrine en in naam van velen, bedankt voor de heerlijke tijd.
Mijn muze was in staking. Ik had het kunnen weten. Verleden week heeft ze bezoek gehad van een vakbondsafgevaardigde. En éénmaal de vakbond ergens zijn neus tussen steekt is het al staking wat de klok slaat. Een vakbond was ooit een uitstekend idee. Maar die tijd is lang voorbij. Nu weet diezelfde vakbond dat ik grof geld verdien aan de stukjes die ik hier schrijf. En dus moet ik daarvan een gedeelte afgeven aan mijn muze. En mijn muze dan weer een stukje aan de vakbond. Zo gaat dat in het leven. Iedereen wil profiteren van mijn zware arbeid. De enige en belangrijkste eis van mijn muze was niet niks. Ze eiste twee duvels per dag. In principe heb ik niks tegen een beetje verdelen. Maar twee duvels per dag? Mijn duvels dan nog wel. Er kwamen dus onderhandelingen. We gingen samen aan tafel zitten. Maar ik liet me niet doen. Het werden keiharde onderhandelingen. In eerste instantie claimde ik zelf die premie. De aanval is nog altijd de beste verdediging zo was mijn redenering. Maar het kon niet baten. We kwamen dus overeen dat het de helft zou zijn. Eén duvel per dag. Dan volgden de uitvoeringsmodaliteiten. Dat was ook belangrijk. Want hoe geef je een mythologische figuur een wereldse beloning? Daar wist de dochter van Zeus echter raad mee. Volgens haar moest ik die duvels zelf opdrinken en dan zou ze mij volledig ter wille zijn. Ik heb haar eisen met plezier ingewilligd.
Normaal gezien worden de wereldproblemen pas opgelost na de vierde duvel. Maar het kan ook anders. Zoals nu. Op dit eigenste ogenblik ben ik toch min of meer nuchter. En dan heb ik zo af en toe wel eens ideeën die misschien niet haalbaar zijn, maar gewoon ter overweging genomen kunnen worden. Zoals de wereldbevolking. Dat we met teveel zijn is algemeen geweten. Zou daar geen oplossing voor zijn vraag ik mij soms af. En dan bedoel ik niet dat er een frisse oorlog moet komen. Dat is mij iets te drastisch. Maar we kunnen het wel anders aanpakken. Meer toekomstgericht. Als we nu eens beginnen met in ons eigen landje het kindergeld te wijzigen. Gewoon simpel, elke vrouw die één kind heeft krijgt kindergeld. Vanaf het tweede kind niks meer. Ook niet meer voor het eerste. Vanaf het derde kind een supplementaire belasting. En hoe meer kinderen hoe meer belasting. Het uitgespaarde geld zou ik dan gebruiken om premies te geven. Duizend euro premie voor elke persoon die zich laat steriliseren. De immigratie zou eigenlijk volledig moeten stoppen. Zoals in Australië. Er komt niemand het land binnen. Enkel wie bewijst over geld en werk te beschikken komt eventueel in aanmerking om het land binnen te mogen. Met als bijkomende voorwaarde een verplichte sterilisatie. Zowel mannen als vrouwen. Allochtonen die kinderen meebrengen moeten zwaar belast worden. Hoe meer kinderen hoe hoger de belasting. Zodanig hoog dat er vanaf het derde kind niks meer te verdienen valt.
De hulp aan derdewereldlanden kunnen we ook anders aanpakken. Gedaan met geld en goederen op te sturen in geval van hoge nood. Dat komt toch grotendeels op de zwarte markt terecht. Daar heeft de arme bevolking niks aan. Laat ons in de plaats dokters sturen. Elke sukkelaar die zich laat steriliseren krijgt meteen duizend euro. In het handje. Op sommige plaatsen is dat zowat een jaarsalaris of meer. Daar kunnen die sukkelaars zichzelf mee behelpen. En het is nog goed voor de plaatselijke economie. We kunnen artsen zonder grenzen meteen een nieuwe naam geven; sterilisators zonder grenzen.
Is er leven na de dood? Als overtuigde atheïst weet ik dat er niks is na de dood. Het absolute niemendal. Net als voordat ik geboren werd. Daar herinner ik mij ook niks van. En daar ga ik terug naartoe. Dat weet ik zeker. En toch. Soms bedenk ik weleens of ik niet beter katholiek zou worden. Gewoon al mijn zonden eventjes opbiechten en alles zal mij vergeven worden. En na mijn dood linea recta naar de hemel. Efkens bij st-pieter aanbellen en de hemelpoorten gaan wagenwijd open. Met klaroengeschal en tromgeroffel naar binnen. Tot in de eeuwigheid rijstpap eten met gouden lepeltjes. Gemakkelijk toch om zo een eeuwigheid in peis en vree te verdienen. Eventjes berouw tonen en 't is in orde. Maar dan. Rijstpap eten. Bah. Ik lust helemaal geen rijstpap. En wat kunnen mij die gouden lepeltjes schelen. Geef mij liever een gezonde duvel in een simpel glas. Nee, katholiek is niks voor mij. Geen hemel met rijstpap. Misschien kan ik wel moslim worden. Hetzelfde systeem. Mijn zonden biechten, vergiffenis vragen en hopla. Subito presto naar het paradijs. Een stuk of zeventig maagden tot mijn beschikking. Tot in de eeuwigheid. Maar wat doe je met maagden? Die moeten alles nog leren. Wat kan een normale man met maagden aanvangen? Om maar te zwijgen over die zeventig schoonmoeders. Als het nu zeventig hoeren moesten zijn. Dan zou ik er wel eens over nadenken om moslim te worden. Dat zou pas een feest worden. Zeventig ervaren hoeren met alles erop en eraan. En als daar dan nog een onuitputtelijke voorraad duvel moest bijkomen was ik de eerste kandidaat om moslim te worden. Maar dat zal er niet inzitten zeker. Misschien kan ik boeddhist worden. Boeddhisten geloven in reïncarnatie. Als je doodgaat kom je terug als een ander levend wezen. Dan wil ik wel terugkomen als konijn. En mijn schoonmoeder als een krop sla. Dan vreet ik ze gewoon op. Weg schoonmoeder. Maar dat zal ook wel niks worden zeker. Een konijn dat slachtrijp is word zelf opgegeten. En een konijn lust geen duvel. Nee, allemaal niks voor mij. Ik zal maar atheïst blijven.
Wie heeft er al gehoord van de quarterlifecrisis? Dat zou iets zijn waar nogal wat twintigers en dertigers last van hebben. Een soort van midlifecrisis, die te vroeg de kop opsteekt. Een zekere Oliver Robinson van de greenwich universiteit heeft het fenomeen de naam gegeven. Je moet er maar opkomen. Twintigers en dertigers krijgen last van paniekaanvallen en twijfelen aan zichzelf. Door een overmaat aan keuze krijgen ze stress en kampen ze met depressies. Geld verdienen en succes hebben legt blijkbaar te veel druk op hun schouders. Ze twijfelen aan hun relatie en aan hun job. Ze zijn niet gelukkig met een conventioneel leven. Ze weten niet wat ze willen maar ze willen het wel allemaal en wel nu direct. Ik weet niet hoe dat zit met jullie beste lezer(es) maar ik heb nooit last gehad van quarterlifecrisis. Net zomin als ik last gehad heb van een midlifecrisis. Ik had geen tijd voor al die crisissen. Er moest gewerkt worden in die tijd. En van te veel keuze heb ik ook nooit last gehad. Het was indertijd gewoon doorgaan. Opgeven was geen optie. Wat is dat tegenwoordig toch met al die nieuwe ziekten. Het begint al met de pre-pubertijd. Dan de pubertijd. Om over te gaan in de post-pubertijd. Nu dus de quarterlifecrisis. Binnenkort voorafgegaan door de pre-quarterlifecrisis. Dan de post-quarterlifecrisis om vervolgens over te gaan naar de pre-midlifecrisis en ga zo maar door. Ze sukkelen tegenwoordig van de ene crisis in de andere. Het leven als één grote crisis. Zou het niet kunnen dat zoiets het gevolg is van te veel verwennerij? Te veel tijd om over al die dingen te piekeren. Al de mogelijkheden die jongeren tegenwoordig hebben daar kon onze generatie zelfs niet van dromen. Wij moesten de mogelijkheden zelf creëren. Door hard en veel werken zochten en vonden we onze weg in de maatschappij. Geen tijd en geld voor welke crisis dan ook. De druk op onze schouders was gewoon een stimulans om een tandje bij te steken. Geen crisis was groot genoeg om bij de pakken te blijven zitten. Al moet ik toegeven dat ik wel gepuberd heb. Mijn pubertijd heeft precies twee minuten geduurd. Een lap rond mijn oren en het was voorbij. Zo simpel was het leven toen.
Twee neurowetenschappers hebben het verschil tussen het mannelijke en het vrouwelijke seksuele brein uitgezocht. Voor de man is het eenvoudig. In het mannelijke seksuele brein staat één knop. Die kun je aanzetten of uit. Simpel. Het vrouwelijke seksuele brein blijkt een ander paar mouwen. De wetenschappers vergelijken het vrouwelijke brein met de cockpit van een straaljager. Met een massa aan knopjes, wijzerplaten en instrumenten. Die moeten allemaal de juiste instelling hebben of het zaakje werkt niet. Als er een kleinigheid niet klopt raak je niet van de grond. En het moet dan nog in de juiste volgorde gebeuren. Dat zou te maken hebben met het oerinstinct van de vrouw. Oervrouwen beseften dat hun nakomelingen meer kans op overleven hadden met een geselecteerde man. Een man dus waarvan ze zeker zijn dat hij terug komt om het kroost te beschermen. Een man waarop ze kunnen steunen. Met andere woorden; het vrouwelijke seksuele brein werkt dan als een soort detective bureau om te achterhalen of de man in kwestie te vertrouwen is. Het lijkt mij allemaal niet echt romantisch. En ik die dacht dat vrouwen van romantiek houden. Niks romantiek. Een man dient dus eerst een grondige screening door een batterij detectives te ondergaan en dan een pilootopleiding te volgen. Straffe mannen toch. Zelf heb ik geen pilootopleiding gehad. Zou het daarom zijn dat ik geen succes heb bij vrouwen? Of misschien val ik al door de mand na het detective onderzoek. Maar eigenlijk staat er in de cockpit van een straaljager toch ook een knop automatische piloot. Dat zou alles toch moeten vereenvoudigen. Alleen moet je die knop vinden natuurlijk. Opletten dus dat je niet de verkeerde knop indrukt. Het zou wel eens de schietstoel kunnen zijn. Allemaal nogal ingewikkeld voor mij. Ik zal die straaljager maar laten voor wat het is. Ik neem wel de fiets.
De tijd vliegt. Het is altijd druk, druk, druk. Neem nu een normale dag zoals gisteren. Ik ben opgestaan om 08.30h. Eerst en vooral moest ik dan wakker worden. Met koffie duurde dat een uurtje. Rond 09.30h op zoek naar mijn bril. Daarmee was ik een halfuurtje bezig. Om dan vast te stellen dat ik mijn bril niet nodig had om me te scheren en douchen. Zonder bril dan maar onder de douche. 10.30h tijd om het nieuws op pc te lezen. Maar waar had ik mijn bril nu weer gelaten? 11.00h mijn bril gevonden en de hoofdartikels van het nieuws gelezen. Voor de details had ik helaas geen tijd. Het moest snel gaan. 11.45h hoog tijd om te aperitieven. Om 12.30h middagmaal. Met een wijntje. 13.00h nog een wijntje. Ondertussen gierde de adrenaline door mijn lijf. Zou ik de avond nog wel halen? Siësta dus. Even een dutje doen om op krachten te komen. 15.00h en mijn ogen gingen terug open. Dan wakker worden tot 15.30h. Opstaan om de details van het nieuws te bekijken. Waar is mijn bril nu weer? 16.00h mijn bril gevonden en geen tijd meer voor het nieuws. Snel, snel mijn schoenen aangetrokken voor de dagelijkse wandeling. 16.20h vertrekken voor een gezondheidswandeling naar het park. 16.25h aangekomen in het park en doodmoe geworden. Eventjes gaan zitten op een bank. 16.30h verschrikkelijke dorst. Op zoek naar een cafeetje dan maar. 16.35h eindelijk een duvel vastgekregen. Een babbeltje gedaan en ja hoor, er mag nog een duveltje bij. Waarom niet. En plots is het 17.30h. De stress slaat toe. Ik moet dringend weg. Naar huis. 17.35h aperitief. 18.30h avondmaal. Na het eten eventjes bekomen van de drukke dag. 19.00h nieuws op TV. En kijk eens aan. De hoofdpunten van het TV nieuws komen mij bekend voor. Dat zal ik zeker gedroomd hebben de vorige nacht. 19.30h zappen, want er is rond dat uur niks te zien. 20.00h dilemma. Een beslissing dient genomen te worden. Ik moet kiezen tussen een wijntje of een duvel. 20.30h toch maar een wijntje. 20.50h Eindelijk, daar heb ik op gewacht. Een uiterst interessante reportage over de zwartgevlekte bultmier in Nieuw-Zeeland. 21.30h zappen. 21.50h ergens een film gevonden. 23.00h al zappend nog een film gevonden. Maar eerst nog een wijntje. 24.30h einde film. En dan, stress. Eigenlijk zou ik nog een stukje moeten schrijven voor mijn blog. Dat zal weer nachtwerk worden.
De franstalige politieke partij cdH wil een prostitutieplan uitwerken. Om de prostitutie op een tijdspanne van drie jaar drastisch terug te dringen. Een wet die prostitutie verbied dus. Het plan gaat uit van de gedachtengang als zou het lichaam geen koopwaar zijn. En dat prostitutie geen normaal beroep is. Vooreerst moet er een mentaliteitswissel komen. In samenwerking met de media, scholen en verenigingen nog wel. Vervolgens wil men de prostituees begeleiden en de klanten met campagnes en psychologische begeleiding sensibiliseren. Hoe ze dat in de praktijk gaan verwezenlijken is mij een raadsel. Want zelfs zonder glazen bol kan ik hieromtrent een toekomstvoorspelling doen: Dat lukt nooit. Binnen de 24 uur na dergelijke wet gaat de prostitutie ondergronds. Is dat dan beter? Hun argumenten houden ook helemaal geen steek. Het lichaam zou geen koopwaar zijn. Wat dan met de vele sportmensen die dank zij hun getrainde lichaam in hun levensonderhoud voorzien. Wat dan met de vele intellectuele beroepen die hun diensten aanbieden en erelonen vragen om gebruik te maken van hun kennis. Hun hersenen zeg maar. Hersenen zijn dus wel koopwaar en lichamen niet. Wat met de loodgieter die zowel zijn hersenen als zijn lichaam gebruikt om een klant uit de nood te helpen. Iedere werknemer gebruikt zijn lichaam om de dienst te verzekeren waarvoor hij/zij betaald wordt. Allemaal prostituees dus. En nu ga ik eens de mierenneuker uithangen. Het woord koopwaar is hier helemaal niet op zijn plaats. Een prostitué biedt diensten aan. Die verkoopt geen lichaam. Hetzelfde met een loodgieter. Je koopt geen loodgieter om een klus te klaren. Je betaalt een loodgieter om zijn diensten. Je koopt ook geen boekhouder of een advocaat. Je betaalt die mensen gewoon voor hun diensten. Voor hun kennis. Een prostituee is ook iemand die diensten aanbiedt. Niks meer of niks minder. En dan de klanten. Mensen door psychologische begeleiding sensibiliseren. Een mentaliteitswissel nastreven. Wat mij betreft is het synoniem van sensibiliseren niks meer of minder dan brainwashen. Door brainwashen via alle mogelijke kanalen de mensen een andere mening opdringen. Ik noem dat manipulatie. Willen die politiekers de mensen dan zodanig manipuleren dat ze enkel het gedachtengoed van hun partij uitdragen. Willen ze dan gebrainwashte robotten? Ik weiger mee te spelen in dat spel. Ik blijf erbij. Ik wil een samenleving met vrijheden. Geen gemanipuleer. Geen brainwash. Als er iemand een brainwash nodig heeft zijn het wel zulke hypocriete politiekers. Als ik mijn geld wil spenderen aan de hoeren dan heeft niemand daar zaken mee. Voor mij zijn seksuele behoeften nog steeds natuurlijke behoeften. Zoals eten en drinken. Er zijn nu éénmaal mensen die, bij gebrek aan anders, willen gebruik maken van die diensten. Laat dat zo. Waar bemoeien die politiekers zich mee? Ze gaan zelf toch ook waar en wanneer ze willen om aan hun natuurlijke behoeften te voldoen. Of wat dacht je? Zouden we niet beter die politiekers eens een paar maanden op water en brood zetten. Of beter, volledige seksuele onthouding voor enkele weken. Misschien worden ze dan nog normaal.
Ik wist het. Ik wist het heel zeker. En zie je wel. Ik heb gelijk. Het is door gezondheidsexperten aan een Londense universiteit bewezen; Van hard werken kan je dood gaan. Vergeet dus maar het gezegde van je ouders dat van hard werken nog niemand doodgegaan is. Het is nu zwart op wit bewezen dat je wel degelijk kan sterven van hard werken. Normaal gezien hecht ik niet veel geloof aan dergelijke onderzoeken. Maar vermits dat in mijn kraam past ga ik dat hier thuis tot op het bot uitbuiten. Door dezelfde gezondheidsexperten is ook aan het licht gekomen dat te weinig slaap levensbedreigend is. Voeg daar dan nog stress, overgewicht en cholesterol aan toe en volgens de experten loopt een mens tot twee derde keer meer kans op een fataal hartinfarct. En al die symptomen zijn van toepassing op mij. Ik werk te veel. Ik slaap te weinig. Ik zit helemaal onder de stress. Ik heb overgewicht. Mijn bloeddruk is te hoog. Mijn cholesterol is te hoog en mijn leeftijd speelt ook al niet in mijn voordeel. Het is dus wel klaar en duidelijk dat ik meer moet rusten. Dat onderzoek is nu eens nuttig geweest. En kom mij niet vertellen dat het onderzoek niet relevant is. Het is gedaan bij 7000 ambtenaren. Dat is dus een waterdicht onderzoek. Die resultaten zou ik heel graag op papier hier in huis hebben. Om ten gepaste tijde onder de ogen van vrouwlief te schuiven. Misschien kan ik dat wel inkaderen en aan de muur hangen. Zodat iedereen die hier binnenkomt klaar en duidelijk kan zien dat ik meer rust nodig heb. En als er nu nog een onderzoek kon komen dat glashelder aantoont dat ik veel meer moet drinken is mijn geluk compleet. Dan kan ik rustig duvelkes drinken en mij laten bedienen als een prins. Het zou immers allemaal voor een lang leven zijn. En als ik dan genoeg gedronken heb kan ik gewoon een dutje doen zonder gezeur. Dat is pas leven. Zo wil ik wel van een oude dag genieten. Tot ik 350 jaar ben. Er is echter nog steeds een klein probleemke. Volgens mijn vrouw moet ik mij helemaal geen zorgen maken over dat alles. Ik mag, nee moet, heel hard werken en van stress moet ik mij ook al niks aantrekken. Al de rest is volgens haar ook van geen tel. Mijn levensverzekering is immers betaald...
Ronny was treinbestuurder. En een vrolijke vrijgezel. Hij was dertig jaar en woonde nog bij zijn ouders thuis. Hotel chez mama. Voor Ronny was het leven een groot feest. Hij had een job die hij heel graag deed. Wisselende werkuren en in zijn vrije tijd een toffe hobby. Het leven lachte hem toe. Tot op een dag. Ronny kwam met zijn trein van Oostende en tussen Gent en Brussel stopte hij voor een rood stopsein. Een onvoorziene stilstand. Toevallig op een plaats vanwaar hij zijn ouderlijk huis kon zien. Ronny zag voor hem een andere trein die gewoon stilstond. Op enkele honderden meters voor hem zag hij politie op de sporen lopen. Een ziekenwagen kwam aangereden en stopte ter hoogte van de politiemensen op de straat naast de sporen. Ronny begreep wat er gaande was. Een zelfmoord. Iemand had zich onder de voorgaande trein gegooid. Die trein had een noodstop gedaan en was tot stilstand gekomen. Dat gaat zo met treinen. Die hebben een grote afstand nodig om te stoppen. Een trein is nu éénmaal geen kinderkoets. Als de treinbestuurder een zelfmoordkandidaad op de sporen ziet staan is het finaal te laat. Een noodstop kan daar niks aan veranderen. Die trein rijdt dan het slachtoffer aan gruzelementen en komt pas honderden meters verder tot stilstand. In die tijd bestonden nog geen mobiele telefoons maar dat was niet nodig. Ronny wist zo ook wel wat er gebeurd was. Het was dus gewoon wachten tot de stukken opgeruimd waren. Ronny ging op zoek naar de treinbegeleider om het incident te melden zodat die man de reizigers kon inlichten dat het een uurtje later ging worden. Eventjes dacht hij er nog aan om naar het ouderlijk huis te gaan en een koffie te gaan drinken. Het was immers maar enkele honderden meters door het veld. Maar toch niet. Plichtsgetrouw bleef hij in zijn stuurpost wachten tot alles opgeruimd was. Ronny zag vanop de eerste rij hoe de ambulaciers de stukken mens in plastieken zakken stopten en wegvoerden. De vorige trein kon vertrekken en Ronny volgde. Niks aan de hand . Het was een incident dat regelmatig voorkomt. Ronny kwam alleen een uurtje later thuis. Maar daar zaten zijn ouders tranen met tuiten te wenen. Wat bleek? Ronny's broer had zelfmoord gepleegd. Hij had zich onder een trein geworpen. Ronny besefte dat hij de overschotten van zijn broer had zien afvoeren. Meer zelfs. Het had maar enkele minuten gescheeld of hij had zijn bloedeigen broer in stukken gereden. Ronny heeft nooit meer met een trein gereden.
In een artikeltje las ik dat mannen binnen vijftigduizend jaar volledig uitgestorven zullen zijn. Enkel de mannen, de vrouwen niet. Mannen zouden tegen die tijd helemaal overbodig zijn. Eigenlijk is dat de schuld van mannen zelf. Als ik zie wat mannen allemaal uitvinden zijn ze goed bezig zichzelf overbodig te maken. Zowat alle uitvindingen zijn door mannen gedaan. Eeuwen geleden hebben mannen vuur leren maken. Om de vrouwtjes warm te houden. Dat was het begin van een lange reeks praktische zaken. Werktuigen zoals messen en vorken, allemaal uitvindingen gedaan door mannen. Geld is uitgevonden door mannen. Dan kunnen vrouwen gaan choppen. Knap. Het watercloset, de wc dus, uitgevonden door mannen. Brillen, gezelschapsspelen, tandpasta, radio, auto's en alle praktische zaken zijn allemaal uitvindingen gedaan door mannen. De meeste om de vrouwen te plezieren of om hen het leven gemakkelijker te maken. Er waren enkele mannen die de vaat moesten doen en dus vonden ze de vaatwasmachine uit. Slim. Vrouwen willen praten. De mannen vinden de telefoon uit. Dan kunnen vrouwen tegen elkaar tetteren. Handig. Stofzuigen hoeft niet meer. Er waren blijkbaar enkele mannen die regelmatig moesten stofzuigen. Dus vonden ze een handig toestel uit dat volledig autonoom het stof zuigt. Op hetzelfde principe hebben mannen ook een grasmachine uitgevonden. Een heel vernuftig apparaat waar geen mens nog moet naar omkijken. Het ding rijdt het gras af en kruipt dan automatisch terug naar het oplaadpunt. Gemakkelijk. In Japan zijn mannen bezig om een robot te maken die zowat alles kan. Van opdienen en afruimen van tafels tot en met het plafond afwassen. Heel vernuftig. Maar de keerzijde van de medaille is natuurlijk dat de mannen bezig zijn om zichzelf helemaal overbodig te maken. Het zal geen vijftigduizend jaar meer duren of er zijn geen mannen meer nodig. Al die zaken kunnen overgenomen worden door machientjes allerhande. Ik zou toch maar oppassen met al die uitvindingen. Mannen worden alsmaar meer onnuttige wezens. Niet meer nodig voor het leven van de vrouwen. En dus met uitsterven bedreigd. Zelfs vibrators zijn al uitgevonden.
In ons dorpje is er een seniorenraad. Speciaal voor 55 plussers. De seniorenraad organiseert computerlessen, samenkomsten en....niks meer. Die computerlessen zijn echt voor beginners. Daar kon ik niks meer leren. Ik weet ondertussen de aan knop wel staan. Wat mij vooral interesseerde waren die samenkomsten. Elke maandagnamiddag is er een samenkomst voor senioren. In een paviljoen midden in het groen. Geen last van pottenkijkers dus. Ik had een wekelijks feestje in gedachten. Met dans, drank, lachen, plezier en overmatig decadent gedrag. Tot ik er eens naartoe ging. Dat was een grote ontgoocheling. Bij het binnenkomen werd ik onthaald door een wulpse meid van 85. Die onthaalhostess vroeg onmiddellijk wat ik zou drinken. Dat was niet moeilijk. Een duvel natuurlijk. Dat kon helaas niet. Er was enkel koffie en frisdrank. Ik begon mij al serieuze vragen te stellen over het feestje. Niks feestje dus. Enkel kaartspelletjes en kofieroddel. Met een koffie in de hand keek ik eens rond. Er waren gezichten die ik herkende. Van heel lang geleden. Zo'n 45 jaar geleden. Daar zat zowaar het zooitje pezewevers bij elkaar dat ik nog kende van de jeugdclub uit de jaren '60. In die jaren was er in ons dorpje één jeugdclub. Onder de hoede van een proost. De pastoor. Er kon toen niks doorgaan voor de jeugd of de pastoor moest er zijn neus tussen steken. Wat er toen allemaal gebeurd is onder supervisie van de pastoor weten we allemaal. Maar dat doet er hier niet toe. Waar het om gaat is dat wij toendertijd ook een klein groepje van een zestal jongelingen vormden die wel eens iets wilden. Wij dus naar de jeugdclub. Wat we daar aantroffen was een groep jongeren die in de geestelijke gezondheidszorg thuishoorden. Saai, onnozel, discuterend over de meest onzinnige onderwerpen en dat allemaal onder toezicht van de pastoor. Wij zochten actie. Dat was er helaas niet te vinden in die jaren. Het was de jeugdclub of niks. Maar dat was zonder rekening te houden met onze creatieve geesten. Binnen de maand hadden we een eigen clubje opgericht. Op eigen houtje hadden we, als 15-16 jarigen, een volledig wettelijke vereniging zonder winstgevend doel met statuten opgericht. Eigen lokaal en muziekinstallatie. Met de nieuwste muziek van die jaren. Het feest kon beginnen. En feest was het. Elke week hadden we een kleine honderd jongeren in ons clubje. Het liep zodanig uit de hand dat we spoedig de locatie noodgedwongen moesten vergroten. Tot we records bereikten van zo'n vijfhonderd feestgangers per week. Allemaal jongeren die ons concept toch iets beter vonden dan de jeugdclub onder gezag van de pastoor. De reacties bleven natuurlijk niet uit. De pastoor eiste de onmiddellijke en definitieve sluiting van het oord van verderf. De politie werd ingeschakeld. Controles volgden. Intimidaties van alle mogelijke instanties werden onder impuls van de pastoor in stelling gebracht. Hoe dikwijls wij als organiserenden bij de politiecommissaris ontboden werden kan ik bij benadering zelfs niet eens meer tellen. Voor ons waren het echter details. Ze konden ons niks maken. We gingen gewoon door. Elke week een groot feest. Met drank, plezier en rock&roll. We waren wel een beetje berucht in die tijd. We waren immers niks anders dan het uitschot dat zou branden in de hel. Ach, het is allemaal goedgekomen met het uitschot. Ieder heeft zijn weg gemaakt in verschillende sectoren van de economie. Maar toen ik bij de samenkomst van de seniorenraad een koffie stond te drinken moest ik er wel even aan denken. De pezewevers hebben hun clubje nu. Al is het niks voor mij. Ik heb afscheid genomen en ben een duvel gaan drinken. Terwijl ik genoot van het frisse bier dacht ik er nog even over na. Zou het niet mogelijk zijn om die ouwe bende terug bij elkaar te krijgen en een losbandige, heiligschennende, schaamteloze seniorenclub op te richten? Och nee, er is al genoeg schandaal.
De enige die hier ten huize ooit gewerkt heeft ben ik. Tenminste, dat beweer ik zelf. Dat is een grapje waar mijn vrouw, en vooral de kinderen, niet kunnen mee lachen. Vrouw en kinderen zijn immers alle drie zelfstandig. De enige die in loondienst gewerkt heeft ben ik. Volgens mij ben ik dus de enige die werkelijk gewerkt heeft. Zelfstandigen hebben het, volgens mij dan toch, heel gemakkelijk. Als zelfstandige koop je een schop en een kruiwagen en je begint geld te scheppen. Dat gezegde is voldoende om een storm van protest teweeg te brengen. Van alle drie. En toch. De oudste kreeg een telefoontje van de VDAB. De dienst arbeidsbemiddeling. Moet je weten; hij heeft een schildersbedrijf en enkele werknemers in dienst. Normaal kost een werknemer zo'n vierduizend euro per maand. Alles inbegrepen. Nu liet de VDAB hem weten dat hij een werknemer in dienst kon nemen voor 901 euro per maand. Alles inbegrepen. Dat was uiteraard heel interessant. Maar hoe kon dat? Simpel en eenvoudig. Er was een stelsel dat voorzag dat allochtonen en langdurig werklozen tewerk konden gesteld worden voor 901 euro per maand. De rest van het nettoloon en de sociale lasten waren ten laste van de staat. Allemaal dik in orde dus. Er zat alleen een klein addertje onder het gras. Of in dit geval een dikke boa constrictor. De woorden allochtonen en langdurig werklozen deden bij hem een grote alarmbel rinkelen. In de beginjaren van zijn zelfstandige bezigheden had hij geen probleem met allochtonen en langdurig werklozen. Tot hij er enkele in dienst genomen had. Dat bleek geen onverdeeld succes. Om het heel zachtjes uit te drukken. Tegenwoordig is hij wel iets meer op zijn hoede. Verplicht tewerkgestelde allochtonen en langdurig werklozen zijn er, volgens hem, alleen maar op uit om zo snel mogelijk een C4 vast te krijgen. En terug hun zalig leventje van niks doen te hervatten. Daar kun je als werkgever dus helemaal niks mee aanvangen. Daar krijg je alleen maar slechte reclame door. Maar wat mij dan opvalt is dat dergelijke stelsels en maatregelen er alleen maar zijn voor werkonwilligen. In plaats van degene die graag willen werken een beetje steun te geven. Nee, degene die het nietsdoen tot kunst verheven hebben krijgen alle hulp. Toch straf vind ik dat. Dit kan blijkbaar enkel in België. Het land waar het beter is om je in de sociale hangmat te installeren dan te werken. Ik zie het nog gebeuren dat de gepensioneerden terug aan de slag moeten om de economie gaande te houden. Al zal er veel volk komen kijken om mij terug aan het werk te krijgen.
Ik ben Fredje
