Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
20-06-2013
Het monster van de parkvijver
Uit doorgaans slecht ingelichte bron, kwam een eigenaardige e-mail in mijn postbus terecht. Er was een monster gezien in de parkvijver. In de grote vijver, in het centrum van ons dorpje nog wel. Een zekere G.S. had melding gemaakt van een enorm vervaarlijk uitziend monster dat even boven water gekomen was. Volgens G.S. was het monsterachtige dier wel tien meter lang met tanden “als een reuzenhaai”. De politie stuurde een agent ter plaatse om eventuele vaststellingen te doen. Buiten enkele verdachte rimpelingen op het water kon de agent niks abnormaal vaststellen, maar voor alle zekerheid werd de brandweer er bij gehaald. In eerste instantie stelden de mensen van de brandweer drastische maatregelen voor. Men zou gewoon de vijver laten leeglopen en dan zou het beest vanzelf te voorschijn komen. Maar dat was bij nader inzien geen optie. Dat zou immers wateroverlast veroorzaken bij de buurgemeente. Er moest dan ook een andere oplossing komen. Er werd dan maar beslist om eventuele beslissingen over te laten aan de bevoegde schepenen. Een voor de hand liggende keuze. Maar er kwamen meteen enkele bedenkingen. Wie was bevoegd in deze materie? In de veronderstelling dat er werkelijk een monster in de vijver aanwezig was moesten verschillende schepenen hun verantwoordelijkheid nemen. Zo is de eerste schepen o.a. bevoegd voor toerisme en het zou wel een uitzonderlijk fenomeen zijn dat veel toeristen zou aantrekken. Er werd al een vergelijking gemaakt met het monster van Loch Ness in Schotland. Maar ook de tweede schepen moest tussen komen. De man is immers bevoegd voor water en openbare werken. En het beest zat in het water. En misschien moesten er werken uitgevoerd worden om de veiligheid van de bevolking te waarborgen. De derde schepen moest ook zijn zegje hebben. Die is immers bevoegd voor integratie en Vlaams karakter. Wat als het beest zich niet wou integreren en het Vlaams karakter niet zou respecteren. De vierde schepen was dan weer bevoegd voor lokale economie en milieu. Als het werkelijk om een uitzonderlijk fenomeen ging zou dat wel ten goede komen aan de lokale economie, om nog te zwijgen over het effect op het milieu. De vijfde schepen is dan weer bevoegd voor dierenwelzijn en in die hoedanigheid is zijn mening ook van belang. Misschien was het beest wel in de war, misschien had het stress, of honger. Er werd dan maar besloten om de vijf schepenen er bij te halen en onder elkaar te laten beslissen wat er diende te gebeuren. Want dat er onmiddellijk een beslissing moest genomen worden, daar was geen twijfel over. De discussie tussen de schepenen duurde zijn tijd zodat de brandweermannen in afwachting een pint gingen drinken in een nabijgelegen café. En daar vonden ze zowaar de oplossing van het probleem. Want daar zat G.S. , de man die met een telefoontje voor alle beroering had gezorgd. En met de nodige drank deed G.S. zijn verhaal tegen al wie het horen wilde. Alleen was er een klein verschil. Het beest was ondertussen al twintig meter lang geworden. De brandweermannen trakteerden G.S. op nog enkele pinten en toen bleek het beest ineens 'wel dertig meter'. Er begon iets te dagen bij de brandweermannen. G.S. was immers ook visser en vissers kennende, die durven nogal eens te overdrijven. Nog enkele pinten later was het een beest van “wel vijftig meter lang”. En terwijl de schepenen bleven overleggen werd het beest alsmaar langer. Zo lang dat het gewoon niet in de vijver paste. De brandweermannen trokken met hun conclusie naar de beraadslagende schepenen en het probleem was van de baan. G.S. was de dag nadien niet bereid tot commentaar.
Zal ik eens een geheim onthullen? Iets heel persoonlijks. Iets dat jullie helemaal niet van mij zouden verwachten. Iets dat ik zodanig verborgen heb kunnen houden dat niemand er ook maar een idee van heeft waar het om gaat. Welaan dan, ik beken; ik ben een duvel fan. Een liefhebber van de lekkere fris geschonken duvel. Dat is nu eens een echte verrassing hé. Dat zou je niet denken van iemand als ik. Maar het is niet mijn gewoonte om persoonlijke zaken op mijn blog te plaatsen. Tenminste niet zo uitdrukkelijk. Gewoonlijk schrijf ik dergelijke zaken in bedekte termen. Een soort van verborgen boodschappen, of woordspelingen, die alleen begrijpelijk zijn voor degene die er meer van weten. Al kan ik het soms niet laten om open en eerlijk te zijn. Tja, soms kan ik ook wispelturig zijn. Dat zal onder invloed van vrouwen zijn veronderstel ik. Maar goed. Nu jullie weten wat mijn lievelingsdrank is kunnen jullie misschien ook begrijpen dat ik belangstelling heb voor de tripel hop van duvel. Dat is een relatief nieuw initiatief van de brouwerij moortgat. Sinds enkele jaren hebben enkele slimme marketingmensen van de brouwerij er een gewoonte van gemaakt om elk jaar een beperkt volume te produceren van de tripel hop. Het gaat dan telkens om een duvel waar in plaats van de gebruikelijke twee hopsoorten een derde soort toegevoegd wordt. Elk jaar een andere soort. Dit jaar gaat het om sorachi ace, een zeldzame hopsoort uit Japan. Waarom ze dat zo ver moesten gaan zoeken moet je niet aan mij vragen, dat heeft waarschijnlijk met de prijs te maken. Maar het zou een heel speciale soort zijn. Als ik de tekst op het flesje mag geloven gaat het hier om een “erotische” smaak, met een fruitig vleugje. Want, verrassing, door puur toeval kreeg ik enkele flesjes te pakken. Ze staan op dit eigenste ogenblik in de koelkast om op temperatuur te komen. Het zou dan ook best kunnen dat het morgen een feestdag wordt. Hangt natuurlijk van de smaak af, maar ik heb er alle vertrouwen in. Vooral die 'erotische' smaak intrigeert me. Ik wist niet dat ze erotiek in een flesje konden vangen. Maar na het nuttigen zal ik meer weten. Misschien raak ik morgen wel in een erotische bui en kan ik eens een stukje schrijven over een ander geheim waar jullie ook nog geen weet van hebben. Mijn zwak voor vrouwen.
Uit doorgaans goed ingelichte bron, kwam een eigenaardige e-mail in mijn postbus terecht. Het gemeentepersoneel zou getroffen zijn door een besmettelijk virus. Volgens het bijgevoegde rapport zou het gaan om het uiterst zeldzame laborare-virus. Maar niemand van het personeel zou op de hoogte zijn van het feit dat ze besmet zijn. Het rapport zou opgemaakt zijn door een speciale onderzoekscommissie van de dienst volksgezondheid op last van de burgemeester himself. De burgervader zelf had blijkbaar enkele jaren geleden gemerkt dat er iets aan de hand was met zijn personeel. Hij wou een discreet onderzoek om geen paniekreactie te weeg te brengen. De onderzoeken zouden dan ook 's nachts plaatsgevonden hebben. Volgens datzelfde rapport zou het niet te achterhalen zijn hoe het laborare-virus in onze gemeente terechtgekomen is. Uit een kleine voetnoot uit het rapport zou men echter kunnen afleiden dat de plaatselijke politiekers, al of niet bewust, zelf de oorzaak kunnen zijn. Daarom waarschijnlijk de strikte geheimhouding. Er zouden ook slechts enkele mensen op de hoogte zijn van het bestaan van het rapport. Wel zou vaststaan dat het epicentrum zich in het gemeentehuis bevindt. En dat het hier om een heel eigenaardig virus gaat blijkt wel uit het feit dat enkel het gemeentepersoneel en enkele politiekers besmet zouden zijn. Maar het virus zou nog wel meer eigenaardige eigenschappen hebben. Zo zouden toevallige bezoekers aan het gemeentehuis niks te vrezen hebben. De tijdspanne van een kort bezoek zou onvoldoende zijn om besmet te raken. En gepensioneerden zouden helemaal immuun zijn aan het virus. Dat zou te maken hebben met het feit dat ze in hun jonge jaren al te maken gehad hebben met een bepaalde stam van het laborare-virus, waardoor hun afweersysteem de nodige antistoffen aangemaakt heeft. Bij navraag aan de meerderheidspartijen over het bestaan van dit toch wel vreemde virus kwam het nietszeggende “geen commentaar”. En bij de oppositiepartijen was het enige commentaar “ bij ons is niemand besmet, door welk virus dan ook”. Het blijft dus koffiedik kijken in deze hele zaak. Al heeft het weinig nut te weten of iemand wel of niet besmet is. Want volgens het rapport zouden er geen geneesmiddelen bestaan tegen het laborare-virus. Zelfs inenten zou niet kunnen wegens geen inentingen beschikbaar. Wie besmet raakt zal er moeten mee leren leven. Een normaal mens zou dan denken dat verantwoordelijken er alles aan doen om het virus in te perken. Maar dat is niet zo. Integendeel. Want uit het rapport zou ook blijken dat er nachtelijke vergaderingen met burgemeesters uit de buurgemeenten geweest zijn. Niet om maatregelen te nemen tegen het virus, maar wel om het virus te verspreiden over verschillende gemeenten. De burgemeesters van de omliggende gemeenten zijn vragende partij om hun personeel te besmetten met het laborare-virus. Er zouden al afspraken gemaakt zijn om gemeentepersoneel enkele maanden uit te wisselen om het virus de kans te geven zichzelf te verspreiden. Want het laborare-virus zou zo zijn voordelen hebben. Wie besmet is krijgt een onbedwingbare drang om te werken. Om anderen te helpen. Om te zwoegen. Om het uiterste van zichzelf te geven. Gelukkig ben ik gepensioneerd en dus immuun.
Voor wie het niet moest weten; vrouwlief heeft kanker en moet behandelt worden met chemotherapie en stralen. En daar moet blijkbaar de nodige uitleg over gegeven worden. Dat deed een verpleegster wel heel uitgebreid enkele dagen geleden. Ze kwam ons vertellen wat zoal de gevolgen zouden zijn van de behandeling. Ten eerste zou vrouwlief een heel wispelturig karakter krijgen. Dat leek me al een totaal overbodige uitleg. Een vrouw is nu eenmaal synoniem van wispelturig. Dat was alsof iemand me er van wou overtuigen dat de zon licht gaf. Maar er was meer. Ze zou kaal worden en we kregen de raad om vooral geen kleding te kopen. Want het was gokken of ze zou vermageren of verdikken. Dat was onvoorspelbaar. En gisteren kwam dan een heel absurde dag. Die eindigde met ruzie. In de voormiddag werd een poortkatheter geplaatst in haar lichaam. Dat is een soort stopcontact waar ze om de drie weken moet op aangesloten worden om de nodige chemo binnen te krijgen. Door die chemo geven haar ogen licht in het donker, uit haar oren komen stralen die de TV ontvangst kunnen verstoren en ze hoeft maar met haar vinger naar een lamp te wijzen om die te laten branden. Bovendien werd ze zodanig radioactief dat ze de eerste dagen na de behandeling een halve straat van energie kan voorzien. Behalve de storingen op TV is het voor de rest heel handig. Maar de wispelturigheid kreeg wel absurde vormen. Ze wou alle soorten nieuwe kleding. Zodat ze er ten allen tijde fatsoenlijk voorkwam. Vermageren of verdikken, de nodige kleding moest klaarliggen. Waar ze het nog moeilijker mee had was het hoofdhaar dat zou uitvallen. Er moest dan ook een pruik komen. Want een vrouw zonder haar is volgens vrouwlief blijkbaar niet in staat om te leven. Persoonlijk heb ik niks tegen een vrouw zonder haar, vooral dan op enkele specifieke plaatsen. Want haar doet me denken aan schimmel. Iets dat lang ongebruikt blijft liggen durft al eens te beschimmelen en daar is niks appetijtelijk aan. En hoofdhaar? Dat doet niks ter zake. Maar volgens vrouwlief moet er dringend nieuwe kleding en een pruik komen. Een kostelijk grapje vond ik dat. Ik zocht dan ook naar een andere oplossing. Na een tijdje nadenken kwam ik dan ook met een ideale oplossing. Een allesomvattende en goedkope oplossing, voor zowel kleding als pruik. Ik stelde dan ook voor om een boerka te kopen. En toen is de ruzie begonnen.
Ik ben Fredje
