Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
29-04-2012
Geboorte
De dag van de derde Belgische verkiezingen na de tweede wereldoorlog werd mijn geboortedatum. Niet dat ik er mij veel van herinner, daarvoor was ik nog iets te klein. Maar het verhaaltje van die junidag in 1950 heb ik dikwijls moeten horen. Het begon met de barensweeën van mijn moeder in de late avonduren van 3 juni 1950. Mijn tijd in de moederschoot zat er op en ik wou eruit. Vader ging op zoek naar de dokter om te helpen. En vond hem aan de toog van een café. Het was immers de laatste nacht voor de verkiezingen en de dokter was een hevige fan van de toenmalige CVP. Een beetje voorbarig was hij met zijn politieke vrienden de overwinning aan het vieren. Behoorlijk boven zijn theewater kwam de dokter binnen en besloot om met het hele gezin naar het ziekenhuis te rijden. Dat ging zo in die jaren. Er waren maar weinig personen die over een auto beschikten. En de dokter was er één van. De rit verliep niet vlekkeloos want onderweg kwamen ze een plakkersploeg van de socialistische partij tegen. Woedend stopte de dokter en deed een poging om uit zijn wagen te stappen. Dat lukte niet helemaal vermits hij heel wankel op zijn benen stond. Maar toch slaagde hij er in om, zichzelf vasthoudend aan de deur van zijn auto, met de vuist in de lucht hevige verwensingen te roepen. De plakkers stonden op het punt om de dokter een stevige rammeling te geven toen vader ingreep. Hij maakte er de plakkers op attent dat ze onderweg waren naar het ziekenhuis voor een bevalling. Het lukte. De plakkers lieten hem gaan. In het ziekenhuis deed de dokter de bevalling en vertrok. Toen mijn ouders al twee weken thuis waren kwam de dokter eens informeren. 'Omdat dat kind toch lang op zich liet wachten'. Hij wist niet eens meer wat hij die nacht uitgespookt had. Toen vader hem vertelde dat hij wel degelijk de bevalling gedaan had keek hij een beetje schaapachtig maar kon zich niks meer herinneren. Ik ben dus ter wereld gekomen met de hulp van een strontzatte dokter in een walm van alcohol. Ooit heb ik eens gelezen dat een kind de eerste indrukken na de geboorte onbewust zijn leven lang meedraagt. De eerste geuren en geluiden zouden als het ware in de hersenen worden opgeslagen. En als maatstaf dienen voor de rest van de levensjaren. Of het waar is weet ik ook niet. Maar het geeft mij een prachtig excuus voor mijn alcoholgebruik. Het is de fout van de dokter.
De uitbaters van kermisattracties klagen steen en been. Er komt geen volk meer naar de kermis. Hun verdiensten lopen terug als de zee na vloed. De opbrengsten zijn nog net voldoende om de kosten te dekken. In de meeste gevallen is er van winst nauwelijks sprake. Dat zou te maken hebben met allerlei factoren. De gestegen kosten voor onderhoud, de vergoedingen voor de standplaatsen en de strenge veiligheidsvoorschriften. Maar ook het gebrek aan belangstelling. Dat was vroeger wel anders. Er was immers niet veel te beleven in die dagen. Kermis was een feest voor groot en klein. De kleintjes mochten dan naar de kindermolen. In een brandweerwagen of een vliegtuigje rondjes toeren. En de flosh proberen vast te krijgen want dat gaf recht op een gratis ritje. Of eendjes uit het water vissen. Om vervolgens met enkele levende vissen, een pluchen beertje of ander prullaria naar huis te gaan. Die vissen waren dan wel na een paar dagen voer voor de kat. En al de andere prullen belandden uiteindelijk in de vuilbak. Maar dat deed er niet toe. Het ging hem gewoon om het plezier van een prijs te winnen. Voor de iets oudere snotters waren er andere attracties. Zoals de botsauto's waar menige blauwe plek haar oorsprong had. En de weinige meisjes die het aandurfden om in een dergelijk autootje rond te toeren werden beschouwd als loslopend wild in het jachtseizoen. De pubers waren dan weer op jacht naar andere prijzen. Prijzen in de vorm van eerste pogingen om een tong te draaien met een lid van het andere geslacht onder de kap van de beruchte rups. En dat allemaal terwijl de ouders het blonde gerstenat naar binnen goten in de omringende cafés. Het was nu éénmaal kermis voor iedereen. Maar die oervlaamse geplogenheden zijn verleden tijd. Tegenwoordig is het alle dagen meer dan kermis. Toch heeft de teloorgang van de kermis ook culturele redenen. Bij ons Vlamingen zit feesten in het bloed. Dat is echter niet zo bij allochtonen die met busladingen het land binnenkomen. Die hebben een andere achtergrond. Die hebben geen interesse in kermis. Misschien moeten de uitbaters van kermisattracties maar eens inventief worden. En zich aanpassen aan de aard van de nieuwkomers. Zoals elke Vlaming wettelijk verplicht is. Ze kunnen alvast beginnen met de allochtone kleintjes naar hun attractie te lokken met enkele kleine wijzigingen. In plaats van vliegtuigjes kamelen op hun molentje plaatsen. En in plaats van de flosh een handtas. De prijzen bij het eendjes vissen kunnen ook anders. De levende vissen, pluchen beertjes en andere prullaria kunnen vervangen worden door kalashnikovs, bommetjes en zelfmoordpakketjes. De bakjes van de rups iets groter maken kan ook. Dan kunnen ze met meerdere jongens onder de kap. Om meisjes te verkrachten. Bij de botsauto's kunnen ze best het stuur verwijderen. En het gaspedaal met de hand laten bedienen. Met hun gat omhoog en hun kop naar beneden. Zo hoort het immers volgens hun geloof. Stuurloos en blindelings vertrouwen op allah. Met het schietkraam moet er toch ook iets te verzinnen zijn denk ik dan. Wat gedacht van enkele politie uniformen omhoog te hangen. Daar kan dan naar hartenlust op geschoten worden. De oudere jeugd kan samenklitten in de omringende straten. Daar laten we dan regelmatig een oud dametje tussen lopen. De ene met al wat meer geld in de handtas dan de andere. Een soort tombola dus. Met als motto; altijd prijs. Het zijn maar enkele suggesties van een goedmenende Vlaming. Er zullen nog wel andere mogelijkheden zijn. Het is allemaal een kwestie van een beetje verbeelding. En aanpassen, natuurlijk.
Waar kun je als vrouw het best geboren worden vroeg de krant the independent on Sunday zich af. Dat bleek niet België te zijn. Ons landje kwam zelfs niet voor in het lijstje. Niet bij de beste, maar ook niet bij de slechtste. Waar een vrouw dan wel het best geboren wordt hangt er van af hoe je het bekijkt. Over het algemeen komt IJsland als beste uit de bus. Daar is de gelijkheid tussen mannen en vrouwen het hoogst. Om als vrouw te leren lezen en schrijven is Lesotho de beste plaats. Daar kunnen zowat 95 procent van de vrouwen lezen en schrijven. Tegenover slechts 83 procent van de mannen. Eens de lagere studies achter de rug doe je er als vrouw best aan om Lesotho zo snel mogelijk te verlaten want vrouwen sterven er het vroegst. Op naar Qatar dan maar want dat is de beste plaats om universitaire studies te doen. Voor haar carrière kan een vrouw weeral eens gaan verhuizen. Naar Sri Lanka om baas te worden van het land. Daar staat al 23 jaar een vrouw aan de top van de regering. In België is het nog altijd wachten op het eerste vrouwelijke staatshoofd. Maar dit terzijde. Als artieste is de beste plaats Zweden. Als bedrijfsleidster Thailand en als Journaliste de Caraïben. Als atlete moeten ze dan weer in de USA zijn en om auto te rijden moeten ze naar India. Als het gaat om de beste tewerkstellingsgraad in het algemeen is Burundi de place to be. Daar zijn meer vrouwen aan het werk dan mannen. Al is Luxemburg ook niet slecht want dat is de beste plaats om geld te verdienen. Daar verdienen mannen en vrouwen evenveel. Om leiding te geven moeten ze dan weer naar Jamaica. Daar is zes op de tien leidinggevenden een vrouw en dat is het hoogste percentage ter wereld. En na hun carrière wijken ze best uit naar Japan want daar leven ze het langst. Zomaar eventjes zes jaar langer dan in ons land. Om te bevallen is de beste plaats dan weer Griekenland. Daar zijn de minste gevallen van overlijden tijdens de bevalling. Maar eens bevallen moeten ze zich haasten naar Noorwegen want daar zijn de beste omstandigheden om moeder te zijn. Met een beetje verhuizen heeft een vrouw dus een heel lang en gelukkig leven. Wie zei ooit alweer; woman is the nigger of the world? Al zijn er ook plaatsen waar je als vrouw best zo ver mogelijk weg blijft. Afghanistan bijvoorbeeld. Dat is de slechtste plaats ter wereld om als vrouw geboren te worden. Daar heeft een vrouw 200 maal meer kans om het hoekje om te gaan tijdens en kort na de bevalling of te overlijden door mishandeling dan te sterven door bommen en granaten. En in Afghanistan wil dat wat zeggen. Saoedi-Arabië is ook te mijden. Daar mogen vrouwen niet eens met de auto rijden en jonge meisjes mogen er niet aan sport doen. Openbare ambten en leidinggevende functies kun je daar als vrouw ook vergeten. Verder zijn er nog een aantal landen zoals Yemen, Oman, Belize en Mexico die absoluut ongeschikt zijn voor vrouwen. Wegens algemene slechte levensomstandigheden. Maar hoe is het eigenlijk in België vraag ik mij dan af. Helemaal niet slecht zo blijkt. Als ik bij mezelf en bij vrienden te rade ga is het duidelijk. Vrouwen hebben hier altijd het laatste woord.
Er zijn nogal wat koppels die gaan scheiden heden ten dage. Het schijnt wel een modeverschijnsel te zijn. Het minste meningsverschil is voldoende om uit elkaar te gaan. Want dan spreken we van 'onverzoenbare verschillen'. Voor een rechter is dat voldoende om een huwelijk te ontbinden. Wat die 'onverzoenbare verschillen' dan wel zijn blijkt heel uiteenlopend. Hij eet graag spaghetti en zij niet en hopla, ze zitten met een onverzoenbaar verschil. Simpelweg uit elkaar gegroeid is ook een reden. Misschien enigszins te begrijpen als dat werkelijk het geval is. En dat uit elkaar groeien kan snel gaan. Een man en een vrouw besluiten om te trouwen en dan begint het spel. Die vrouw denk er niet meer aan om zich een beetje te verzorgen want de buit is binnen. Al wat de vrouw dan nog wil is dat haar man alles voor haar doet. Maar zelf denkt ze er niet eens aan dat die man ook wel verwachtingen had. Waarmee ik niet wil zeggen dat het altijd de schuld is van de vrouw. Er zijn immers ook gevallen van mishandeling. Bij fysieke mishandeling is gewoonlijk de man de dader. Al ken ik vrouwen die ook niet terugdeinzen om klappen uit te delen. Mishandeling is natuurlijk een reden tot scheiding want je moet al een ervaren masochist zijn om dat heerlijk te vinden. Ontrouw is ook een reden tot scheiden. Al begrijp ik dat niet helemaal. Wie kan er iets op tegen hebben dat zijn of haar partner eens een pleziertje heeft. Maar blijkbaar is een stok om de hond te slaan vlug gevonden. En dan zijn er nog een aantal niet alledaagse gevallen die leiden naar een echtscheiding. Zoals de Italiaanse vrouw die na drie weken al gescheiden was. Ze kon er niet mee leven dat haar man een mama's kindje was. De man kon niet leven zonder zijn moeder. In die mate zelfs dat hij zijn moeder meenam op huwelijksreis. En dat was niet echt wat die vrouw in gedachten had. Een Duitse vrouw zag het ook niet meer zitten om nog verder te leven met haar man. De man in kwestie leed aan smetvrees. Hele dagen was hij bezig met kuisen. In het begin kon ze dat nog appreciëren. Maar toen hij vond dat een muur in hun huis niet meer proper te krijgen was besloot hij om de muur af te breken en een nieuwe te bouwen. Het huwelijk werd afgebroken. Een Amerikaanse man is dan weer gescheiden omwille van een leugen. Bij hun eerste afspraakje had de vrouw hem gezegd dat ze 24 was terwijl ze in werkelijkheid 30 was. Na zeven jaar huwelijk kwam de man er achter en maakte een einde aan de relatie. Een Rus had dan weer een scheiding aan zijn broek omdat hij een klein pietje had. De man wou zijn vrouw niet teleurstellen koos voor een penisprothese. Het ding brak echter af bij een partijtje seks en daarmee was ook het huwelijk gebroken. Een Italiaan van 99 is ook gescheiden van zijn 96 jarige vrouw. Omdat meneer er achter kwam dat zijn mevrouw zestig jaar geleden een slippertje gemaakt had. Een Amerikaanse vond het verdacht dat de papegaai steeds weer de woorden 'scheiding' en 'binnenkort' uitkraamde. Ze ging op onderzoek en kwam tot de vaststelling dat haar man een affaire had. Je zou als man voor minder tot fysiek geweld overgaan. En de papegaai de nek omdraaien. Maar het was te laat. Hij kreeg zijn scheiding vroeger dan verwacht. Zo zie je maar dat een scheiding soms in een klein hoekje zit. Al is er een onfeilbare manier om nooit te scheiden. Het is simpel. Nooit trouwen.
Traditie en gewoontes verschillen nogal van land tot land. En van werelddeel tot werelddeel nog meer. Zo is het in onze streken de gewoonte dat jonge mensen zelf een levenspartner kiezen. Al of niet tegen de zin van de ouders. En als je als ouder geen vrede kan nemen met de keuze van zoon of dochter is dat pech hebben. Want als de hormonen zich beginnen te manifesteren is er geen houden meer aan. Dan mag je als ouders van een dochter je kind wel waarschuwen om 'voorzichtig te zijn', ze doet toch haar zin. Er zijn zelfs ouders die hun dochter graag zouden willen opsluiten in de kelder en de voordeur dicht metsen om de krolse katers uit de buurt te houden. Maar het zal niet baten. De hormonen kruipen waar ze niet gaan kunnen. Al wat ouders daar kunnen tegen inbrengen is de pil of een condoom. Dat geeft weliswaar geen waterdichte garantie, het is toch beter dan niks. Maar er zijn landen waar ouders wel zeggenschap hebben over de partnerkeuze van hun dochter. Daar worden dochters uitgehuwelijkt. Met of tegen hun zin. Al moet gezegd worden dat in sommige gevallen het meisje toch iets te zeggen heeft. Zo is er een geval in Saoedi-Arabië waar een kink in de kabel kwam. De vader van het lieve kind had nochtans een geschikte schoonzoon gevonden. Geen tachtigjarige oude knar die het piepjong meisje enkel als huishoud slavin zou gebruiken. Want dat durven ze daar ook wel eens doen. Maar een bronstige jonge knaap die ze ook wel voor andere zaken zou gebruiken. De deal was zo goed als rond en de toekomstige schoonzoon kwam de laatste formaliteiten regelen. Maar dan kwam het meisje met de mededeling dat ze wel wou trouwen op voorwaarde dat ze in haar huwelijksleven naar hartenlust aan haar waterpijp mocht blijven lurken. Dat zag de pijpschuwe jongen dan weer niet zitten. De ouders deden nog hun best om dochterlief op andere gedachten te brengen. Het huwelijk ging niet door. Toch raar hoe een futiliteit het verschil kan maken. Maar dat gaat zo in landen waar zand de radertjes van de hersencellen verstopt. Want ik kan mij niet voorstellen dat een normale Europese knaap bezwaar zou hebben tegen een pijpverslaafde echtgenote.
Er zijn nogal wat scholen en bedrijven die toegeven aan moslims om enkel halal vlees te serveren. Nu heb ik niks tegen het feit dat dieren zonder verdoving geslacht worden. Onze ouders en voorouders deden dat ook. Het was feest op de boerderij als het varken geslacht werd. En de slachter deed dat ook zonder verdoving. Daar had die man in die tijd de middelen niet voor. Dus moest het varken zijn lotsbestemming ondergaan met het onvermijdelijke gegil. Tegenwoordig liggen de zaken echter enigszins anders. Er zijn middelen om het beest te slachten zonder pijn. Waarom dan wel laten afzien? Omdat één of andere halve gare dat een paar duizend jaar geleden in een boek geschreven heeft? Maar blijkbaar leven moslims nog in de middeleeuwen. Als ze de koran dan zo strikt willen naleven dat ze zich dan ook maar met een kameel verplaatsen. Want in hun boekje is ook geen sprake van auto's en andere vervoermiddelen. Al is de voeding nog niet alles. Er is meer. Er zijn al veel hotels waar enkele regels van de 'vredelievende' godsdienst gelden. Zoals geen alcohol te verkrijgen en enkel halal vlees te bekomen. Maar dat is niet voldoende voor de 'verdraagzame' moslims. Ze willen de sharia of de islamitische wetgeving invoeren. Ze eisen hotels waar aparte ingangen zijn voor mannen en vrouwen en met aparte ruimtes voor gebed en reiniging. En waarom niet een aparte plaats om hun kamelen te parkeren denk ik dan. Moet kunnen zeker. Als goede moslim is het natuurlijk je plicht om ongelovigen het bloed van onder de nagels vandaan te halen. En beschavingen naar het stenen tijdperk te katapulteren. Want wat willen ze eigenlijk? Alles apart? Aparte voeding. Warenhuizen met aparte ingang. Zwembaden met aparte uren. Gemeentehuizen met aparte ingangen. Bussen met voorbehouden plaatsen voor moslims en niet gelovigen. Kortom, een apartheidsregime. Waar niet gelovigen of andersgelovigen tweederangsburger zijn. Is dat de bedoeling? Zoals het voor enkele jaren in zuid Afrika het geval was. Heel de wereld heeft er toen alles aan gedaan om de apartheid af te schaffen. Om zwarten en blanken gelijke rechten te geven. En nu er eindelijk gelijkheid is willen moslims terug apartheid. Moslims als übermensch. Wie is hier eigenlijk racist? Het moet maar eens gedaan zijn met hun onzinnige eisen. Ze hebben hier niks te eisen. Het is onze samenleving. Aanpassen of ophoepelen. Zo simpel is dat. Of zullen we voor moslims aparte halal ziekenhuizen maken? Dat kan er dan ook nog bij. Het mag best van mij. Hospitalen met aparte ingangen voor mannen, vrouwen en kamelen. Met aparte kamers en apart personeel. Allemaal halal. Inclusief halal operaties. Operaties zonder verdoving.
Regelmatig komen er berichten in krant en weekblad over gezondheid. En dan blijkt zowat alles ongezond te zijn. Koffie is slecht. Frisdrank, alcohol, gebakjes, rood vlees, soep uit blik enzovoort en zo verder, allemaal slecht voor de gezondheid. Er zijn zelf wetenschappelijke onderzoeken die beweren dat melk, brood en margarine gevaarlijk zijn. Wat een mens dan nog wel mag consumeren om simpelweg in leven te blijven is uiterst miniem. Al denk ik dat al die onderzoeken niet echt betrouwbaar zijn. Want elke onderzoeker kijkt enkel naar zijn eigen onderzoek. Zodat ze door het bos de bomen niet meer zien. Maar deze week las ik in een weekblad een interview met een paar professoren die niet in een ivoren toren zaten. Die zagen nog wel het bos. En volgens die twee was gezond leven heel ongezond. Levensgevaarlijk zelfs. Sporten kwam eerst aan bod. Volgens die twee was sporten niet de aangewezen manier om oud te worden. Te veel kwetsuren zouden het gevolg zijn. Te veel belasting van knoken en gewrichten. Te diep ademen en zo te veel fijn stof binnen krijgen. En dat fijn stof is dodelijk. Vooral in de buurt van veel wegverkeer is een grote concentratie van dat stof. Sporten moet je rustig doen beweren ze. Wandelen of rustig fietsen is de beste manier. Maar ze hadden ook enkele controversiële uitspraken. Dat roken slecht is daar waren ze het over eens. Dat bleek uit statistieken. Vooral slecht voor de longen. Alleen wisten ze eraan toe te voegen Het mag niet gezegd worden, maar de overgrote meerderheid van verstokte rokers zal nooit longkanker krijgen en ook dat de manier waarop het longkanker veroorzaakt tot op vandaag nog altijd niet volledig is opgehelderd. Want misschien leven niet rokers wel anders wisten ze ook nog. Er is immers geen enkel oorzakelijk verband tussen tabak en welke vorm van kanker dan ook. De light producten kregen ook een veeg uit de pan. Niks is zo ongezond als light producten allerhande. Puur boerenbedrog is dat. Mensen denken dat ze goed bezig zijn maar spelen ondertussen wel een hele hoop troep naar binnen waarvan enkel is bewezen dat het nergens voor nodig is. Niks gaat boven het origineel. Vis is ook levensgevaarlijk. Een vis die heel zijn leven in vervuilde wateren heeft geleefd kan niet gezond zijn. En waar vindt je tegenwoordig nog proper water? Zowat alle zeeën zijn bevuild. De ene al meer dan de andere. Al zijn er nog enkele plaatsen die doenbaar zijn. Maar daarvoor moet je dan naar Mozambique. En daar zelf gaan vissen. Fruit en groenten zijn ook fel overroepen. Het zou gezond zijn, maar waarom is niet geweten. Er zit blijkbaar iets in fruit en groenten dat goed is voor de mens. Er is ook geen verschil tussen gewoon fruit en groenten en bio. Allemaal even goed. Wat er precies inzit dat zo goed zou zijn is nog niet geweten. En nochtans sparen farmaceutische firma's geld nog moeite om te achterhalen wat het wondermiddel wel zou kunnen zijn. Als ze dat konden te weten komen konden ze het in pillen verkopen. En dat zou pas heel gezond zijn. Voor hun portemonnee. Dat hele gezondheidsgedoe zit gewoon in de hoofden van de meeste mensen. Iedereen wil honderd jaar en ouder worden, en dan nog liefst heel fit. De angst voor de dood en aftakeling zit er dus goed in. Maar voorlopig moeten we nog allemaal sterven. Niks aan te doen. Hun idee over alcohol bleek ook verrassend. Vanaf veertig, vijftig jaar heeft alcohol een gunstig effect op hart- en vaatziekten. En dat zou wel klaar en duidelijk bewezen zijn door statistieken. Jongeren wordt afgeraden om alcohol te consumeren. Al leek de reden mij wel iets te ver gezocht. Volgens die specialisten lopen jongeren die drinken een hoger risico op verkeersongevallen. Voor de rest geen kwaad woord over alcohol. Meer zelfs, uit hun grafieken bleek dat geheelonthouders meer risico lopen op vroegtijdige dood wegens hart- en vaatziekten dan matige drinkers. Wat 'matige' drinkers dan wel zijn is niet duidelijk. Want, weeral uit statistieken, bleek dat geheelonthouders veel meer risico op hartziekten hadden dan stevige drinkers. De interviewer van dienst maakte de opmerking dat het dan wel beter was om te veel te drinken dan helemaal niks. Daar kon ons tweetal niks tussen krijgen. Volgens hun statistieken was dat inderdaad zo. Maar, weeral: dat mag niet gezegd worden. Het lijkt mij dat er nogal veel 'niet gezegd mag worden'. Het zal mij ook allemaal geen zorg wezen. Al wat ik weet is dat ik er mij niks van aantrek. En dat ik er voor alle zekerheid nog eentje ga op drinken.
Inspiratieloos kijk ik naar het scherm. Al een half uur. Er komt niks. Mijn muze laat me in de steek. En het ergste, mijn duvel is leeg. Ik zal maar eens bijvullen. Het geestrijke vocht zal misschien voor begeestering zorgen. Maar zelfs na en flinke slok blijft mijn muze zich verstoppen. Misschien is ze wel ziek. Zoals vrouwlief. Die is ook ongeneeslijk ziek. En er bestaan geen pillen om haar te genezen. Het is een eigenaardige ziekte. De ziekte manifesteert zich door vreemde samentrekkingen van haar mond en een beweeglijke tong. De ziekte staat bekent als zagen. Volgens de dokter bestaan er geen medicijnen die haar kunnen helpen. Alhoewel. Een oude dokter heeft mij een middeltje aan de hand gedaan om de symptomen te stoppen. Een paardenmiddel zoals dat heet. In de vorm van een brede plakband. Een stevige plakband over haar mond en het is afgelopen beweerde de man. Al lijkt het mij niet aangewezen om dat te gebruiken zolang ze nog over haar handen beschikt. Nog maar een slok drinken. Verdorie, weeral leeg. Nog maar eens bijvullen. Gewoonlijk komt mijn muze dan op de geur af. Maar ditmaal geeft ze verstek. Of zou ze haar roes liggen uit te slapen. Nog maar eens een grote slok drinken. Je weet maar nooit. Baat het niet, dan schaadt het niet. Misschien moet ik maar eens naar buiten. Een frisse neus halen. Inspiratie opdoen en ergens een duvel gaan drinken. Dat helpt wel eens. Eerst nog eens drinken. Misschien kan ik eens een stukje schrijven over hoe ongezond het is om gezond te leven. Het is altijd plezant om tegen de stroom in te zwemmen. De draak steken met de huidige gezondheidsmythe. Lekker dwarsliggen. Dwarsliggers moeten er ook zijn. Zonder dwarsliggers kunnen er geen treinen rijden. Nog maar een slok drinken. Of misschien kan ik eens een stukje schrijven over het grote complot. Want er gebeuren rare dingen tegenwoordig. Er is duidelijk een complot tegen senioren. Jongeren spreken niet meer fatsoenlijk. Ze fluisteren onder elkaar. Zodat ouderen ze niet verstaan. Ze gebruiken ook vreemde woorden zoals E-zine, i-pad, tablet, heen-en-weer kind en stoeproken. Een geheimzinnig taaltje dat alleen jongeren begrijpen. Straten worden langer en trappen worden steiler. Auto's rijden sneller en de lettertjes van de krant worden alsmaar kleiner. Het was mij opgevallen toen vrouwlief naar het schoonheidssalon ging. Vroeger was ze daar op een kwartiertje buiten maar tegenwoordig duurt dat twee uur. Alleen maar om een prijsofferte te vragen. Daar valt iets over te schrijven. Op de kap van jongeren zitten. Of zoals dat in hun eigen taaltje heet, jongeren bashen. Altijd plezant om tegendraads te zijn. Nog maar een duvel inschenken, uit pure verveling want mijn muze laat toch niet van haar horen. Misschien kan ik iets schrijven over de buurvrouw. Roddelen over een roddeltante. Daar is ook wel iets mee te doen. Ach ik zal maar stoppen, er komt toch geen inspiratie vandaag.
Opmerkelijk hoe snel een mens een taal kan vergeten. Het was amper dertig jaar geleden dat ik Jos nog was tegengekomen. Jos was doof geboren en als kind ging hij naar een speciale school. Maar in de vrije tijd maakte hij wel deel uit van ons groepje vrienden. En als kind maakten we daar geen probleem van. Met handen, en desnoods voeten, begrepen we elkaar. Gaandeweg leerde ons hele groepje de gebarentaal. Dat ging zo goed dat we samen, ook tijdens onze jeugdjaren, veel plezier gemaakt hebben. Eigenlijk was zijn handicap geen enkele belemmering om de nodige pinten te verzetten. En achter de meisjes aan te zitten. Al dienden we soms wel tussen te komen als tolk bij een knappe meid. Dat liet Jos echter niet aan zijn hart komen. Hij bleef maar achter de meisjes aan zitten. Spijtig genoeg voor hem zagen de bakvissen het niet zitten om een langdurige relatie met hem aan te gaan. Tot hij iemand leerde kennen met dezelfde handicap. Ze trouwden en leefden veel en gelukkig en kregen lange kindertjes. Dacht ik. Want Jos was verhuisd naar de stille kempen nadat hij gehuwd was. En zodoende uit het zicht verdwenen. Tot ik hem verleden week toevallig tegenkwam. Hij was terug in ons dorpje komen wonen zo bleek. Eerst herkende ik hem amper. Het was dan ook dertig jaar en dertig kilo geleden dat ik hem nog gezien had. Voor de rest was hij nog altijd dezelfde spraakwaterval als weleer. Al is gebarenwaterval een beter woord. En daar waar ik vroeger geen enkel probleem had om hem te verstaan was dat nu veel minder. Veel van zijn gebaren begreep ik niet meer en zelf was ik ook het grootste deel van mijn gebaren vocabulaire kwijt. Maar toch begrepen we elkaar op één of andere wijze. Al duurde het wel iets langer dan in onze jeugdjaren. Hij 'vertelde' over zijn jaren als trouwe echtgenoot. Over zijn aangepast huis waarin hij jaren gelukkig was met vrouw en kind. Helaas was er een einde gekomen aan het huwelijk. Hij was terug alleen. Dat kan bij de beste huwelijken gebeuren. Maar toch vond ik het raar als hij het had over de reden van de scheiding. Nu ga ik niet beweren dat die reden enkel bij valide personen voorkomt. Want de reden voor de scheiding was gewoon het feit dat zijn vrouw teveel kon 'zagen'. En daar kwamen dan steevast hevige 'woordenwisselingen' van. Dat zag hij niet meer zitten en ze zijn dan maar uit elkaar gegaan. Een begrijpelijke reden. Maar toch had ik er graag bij geweest als die twee ruzie maakten. Mijn gebaren vocabulaire zou er waarschijnlijk op voorruit gegaan zijn.
Winden laten is gezond en het blaast het stof uit je kont. Echt waar, zo staat het op een website over winden laten. Ik was op zoek naar informatie over winden nadat ik er eentje had laten vliegen aan de kassa van de supermarkt. Niet echt een gênant moment want het was een geniepigerd. Zo eentje die je niet hoort. Maar wel kon rieken. Ik hield me van de domme. De mensen rond mij keken eens rond en ik ook. Alsof ik volledig onschuldig was en ook de dader zocht. Om hem of haar met een vernietigende blik de grond in te boren van schaamte. Maar niemand kroop onder de grond omdat niemand schuldig was. En zelf kan ik gemakkelijk een heel onschuldig gezicht opzetten. Het viel dus best mee. Maar meteen was mijn interesse gewekt over het hoe en waarom van winden. En wat is er tegenwoordig gemakkelijker dan info opzoeken. Via het internet kwam ik te weten dat winden laten ook wel flatulentie genoemd wordt. En dat flatuleren goed is voor de bloeddruk. Over de oorzaak is er ook één en ander te vinden. Het is een normaal verschijnsel. Zowat elk zoogdier laat winden. Dat is blijkbaar een gevolg van het spijsverteringsstelsel. Al heeft voeding er ook wat mee te maken. Bonen en uien zijn oorzaak van een grote gasproductie zo blijkt. Maar ook zonder bonen en uien is er gasproductie in de darmen. En dat gas moet er natuurlijk uit. Dat kan op verschillende manieren. Soms met het nodige lawaai en soms heel onbewust. Want er zijn ook winden waarvan je helemaal niet bewust bent dat ze het luchtruim kiezen. Dat zijn dan spionnen. Ongemerkt glippen ze door de mazen van het net naar buiten. Je hoort ze niet en je riekt ze niet. Handig om zo uw darmen te ontluchten. De meesten voel je echter komen. En daar zijn dan verschillende soorten in. Van die onbenullige kleine korte die niet echt belangrijk zijn. Maar ook van die langgerekte die een hele opluchting in de darmen teweegbrengen. En dan zijn er nog van die knallers die je drie straten ver kan horen. Of ze een aroma meekrijgen weet je echter nooit op voorhand. Dat is afwachten. Feit is wel dat een normale mens tussen een halve en anderhalve liter broeikasgassen per dag naar buiten stoot. De mens als milieuvervuiler zeg maar. Want als ik een kleine berekening maak dan kom ik op een gemiddelde van zeven miljard liter gas per dag. Wereldwijd. Al zijn het niet de mensen alleen die het milieu belasten. Alle zoogdieren, de meeste insecten en sommige vissen doen dapper mee. Als we dat allemaal optellen komen we aan een gigantische hoeveelheid stinkende rotzooi die elke dag de lucht wordt ingeblazen. Genoeg om een laag van twee meter dik te verspreiden over de hele aardbol. Wat het dan bedenkelijk maakt is het feit dat die overtollige gassen zwaarder zijn dan gewone lucht. De vervuiling blijft dus zweven op grondhoogte. En dan vinden veel mensen dat sporten in de buitenlucht gezond is.
Een mens wordt geboren, gaat naar school, werkt en gaat vervolgens dood. Dat is het leven. Tenminste, dat zou de normale gang van zaken moeten zijn. Dat er meer en meer parasieten zijn die school en werk niet nodig achten weten we allemaal. Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Anders ga ik mij weer opwinden en dat is slecht voor mijn bloeddruk. Ik wil het nu eens hebben over de hardwerkende Vlaamse burger die voor het hele zaakje opdraait. Mensen die een normaal leven hebben. Een leven van werken en af en toe een pleziertje. Al kan een leven van werken heel plezant zijn. Het is maar hoe je tegen het leven aankijkt. Een pessimist loopt hele dagen te klagen en te zagen. Het kleinste probleem is een nationale ramp. En is voldoende om in een depressie te sukkelen. Een optimist daarentegen bekijkt het leven heel rooskleurig. Dezelfde problemen als die van een pessimist zijn voor een optimist peanuts. Geen probleem is groot genoeg om de dag te verpesten. Alles loopt gewoonlijk op rolletjes. En als er dan eens iets gebeurd dat het leven een hele nieuwe wending geeft dan laat die optimist dat niet aan zijn hartje komen. Dan draait de optimist de donkere bladzijde van het leven om en begint een nieuw hoofdstuk. Het zij zo. Niks aan te doen en we maken er het beste van. Vrolijk en welgezind swingt een optimist door het leven. Wat er ook gebeurt. Het is de eigen persoonlijke instelling van iedere mens die het leven de moeite van het leven waard maakt. En die instelling is een keuze die elk voor zich maakt. We leven maar éénmaal. En veel te kort om zich zorgen te maken. Je moet het leven niet te ernstig opnemen, je komt er toch niet levend uit. Weg dus met de duistere gedachten. De vuilbak in met de muizenissen die een leven kunnen vergallen. Maak plezier en lach. Maak van het leven een groot feest. Geniet van de school en van het werk. Want per slot van rekening vormen de uren die een mens op school en werk doorbrengt toch zowat een derde van het leven. Dan is het maar beter om daar het beste van te maken. En alles een beetje te relativeren. Dan leef je langer. Houden van het werk dat je doet is toch een droom. Een hobby als beroep, wat kan een mens meer verlangen. En ik kan zeggen dat ik van mijn hobby een beroep gemaakt heb. Nu toch. Als gepensioneerde heb ik eindelijk het ideale beroep gevonden. Niks doen en grote potten drinken. Mijn diploma's van luiaard en drankorgel te gelde maken. En het moet zijn dat men heel tevreden is over hoe ik mijn job doe. Want zonder er zelf naar te vragen heb ik verleden maand opslag gekregen.
Telkens ik Johan Verminnen hoor krijg ik een gevoel van oneerlijkheid. Het heeft niks te maken met de persoon zelf, nee, Johan zit er voor niks tussen. Hij is volledig onschuldig wat betreft dat gevoel dat hij me geeft. Want eigenlijk kan ik wel genieten van zijn liedjes. Al is het dan met een achterliggend gevoel van oneerlijkheid. De oorzaak ligt in een ver verleden. Toen er nog geen sprake was van de zanger Johan Verminnen. Het moeten de jaren 63-64 van vorige eeuw geweest zijn. De precieze datum is allang uit mijn geheugen gewist. Maar de feiten herinner ik mij nog heel goed. Na een kleine vakantie aan onze Belgische kust kwamen we met de ganse familie terug naar huis. In ons klein tweedehands wagentje. Zelf was ik het lager onderwijs al een jaar ontgroeid en het was natuurlijk niet te vermijden dat ik op de nieuwe school een aantal nieuwe woorden had geleerd. Dat daar woorden bij waren die niet echt mochten gebruikt worden in die jaren had ik al ondervonden. En toch. Bij het naderen van Brussel konden we in de verte de koepel van de basiliek van Koekelberg waarnemen. En misschien deels om mijn nieuw verworven woorden tentoon te spreiden en deels zo maar, kwam de vergelijking met een vrouwenborst in mijn verdorven brein naar boven. Wat mij de woorden precies een tet ontlokten. Echt waar, ik kon er niet aan doen. Het was een spontane reactie van een puber in wording. De reactie van moeder liet niet op zich wachten. Ze draaide zich om en ik kreeg een lap tegen mijn kop. In gedachten vervloekte ik mijn vader dat hij geen grotere wagen gekocht had. Dan had moeder met haar korte armpjes mij niet kunnen bereiken. Maar eigenlijk mocht ik nog van geluk spreken dat het bij een tik bleef. Er gingen in die jaren verhalen de ronde van leeftijdsgenoten die bij het gebruik van 'ongepaste' woorden hun mond met zeep uitgewassen werden. Ik werd er mij bewust van dat het woordje 'tet' niet tot de gebruikelijke vocabulaire van volwassenen behoorde. Het waren de jaren van weinig woorden waar een kind opgroeide met de nodige klappen. Dat hoorde bij het leven. Ik had weer een les geleerd. De meeste van de nieuw verworven woorden kon ik dus alleen gebruiken in gezelschap van leeftijdsgenoten. Maar tijden veranderen. Want jaren later mocht het 'lelijke' woord wel gebruikt worden. Op een dag hoorde ik het verboden woord ineens in een liedje van Johan Verminnen. Hij zong over de 'tet van Koekelberg'. Uitgezonden op een nationaal instituut dat de radio toch wel was. Ik was jaloers en een sterk gevoel van oneerlijkheid bekroop me. Mij was geleerd dat ik 'vieze' woorden niet mocht uitspreken. En Johan bezong de 'tet' vrij en vrolijk. Zonder klappen te krijgen.
Ik ben Fredje
