|
Liefde is...samen de afwas doen. Dat las ik gisteren. Al is dat niet mijn idee over liefde. Nee, dan heb ik een betere. Wat dacht je van: liefde is...samen een vaatwasmachine kopen. Dat lijkt mij toch iets praktischer. Ik heb het zo niet voor dat romantische gedoe. Wat ben je ermee om samen arm in arm naar de nachtelijke maan te staren. Want wat is de maan eigenlijk. Een planeet zoals een andere. Een hoop stenen en veel stof. Als ik stof wil zien kijk ik wel even onder het bed. Daar ligt bij tijd en wijle ook stof. En eerlijk, ik vind er niks romantisch aan om samen naar het stof onder het bed te zitten kijken. Maar wat is liefde dan wel? Dat lijkt mij meer iets als fysieke aantrekking. Iets waar vooral jonge mensen last van hebben. Dan beginnen de rupsen in je buik uit te groeien tot vlinders. Dan krijg je allerlei waanideeën in je hoofd. Dan zie je alles door een roze bril. Dan denk je dat je de ideale partner gevonden hebt. En door dat alles ben je niet meer in staat om normaal te reageren. Je neemt de meest onwaarschijnlijke beslissingen. Het mannetje denk van wooow. Ben ik een gelukzak. Een vrouwtje waar ik kan mee praten, lachen, geweldige seks mee hebben en ze ziet er nog knap uit ook. Daar wil ik wel oud mee worden. Het vrouwtje denkt: nu ja, ik zal hem wel veranderen eens we samen zijn. Maar het vrouwtje zegt niks. En de twee besluiten om te gaan samenwonen, misschien zelfs trouwen. Maar dan komt de aap uit de mouw. Het ware karakter van het vrouwtje begint zich te manifesteren. Ze wil verandering. Ze begint met zichzelf. Er wordt paal en perk gesteld aan zowat alles. Vooral aan seks. En ze wil daarenboven dat haar mannetje veranderd in een levende vaatwasmachine. Een knechtje dat knikt en haar aanbid. En het mannetje is niet meer tevreden. Begint te protesteren. Al helpt dat geen sikkepit. Hij zit gevangen in haar net. Een net van afstoten en aantrekken. Toelaten en weigeren. En dat kan jaren duren. Tot het mannetje er genoeg van krijgt en een ander vrouwtje tegenkomt. Eentje waarmee hij niet mee samenwoont en gewoon plezier mee kan hebben. En vooral, lekkere, ongeremde fantastische seks. Maar het vrouwtje waar hij mee samenwoont kan dat niet verdragen. Ze wil het mannetje voor haar alleen. Hij mag niet genieten van het leven. Hij moet haar aanbidden en op een troontje zetten. Hij moet haar persoonlijk slaafje blijven. En ze begint haar gramschap van de daken te schreeuwen. En dat is niet mis. Dat gaat dan over ontrouw, vreemdgaan, overspel, bedrog enzovoort enzoverder. Allemaal zware beschuldigingen waar het mannetje niks van begrijpt. Voor hem is dat alleen maar een verzetje. Zoiets als een partijtje tennis met de vrienden. Of een pintje gaan drinken na het werk. Allemaal heel onschuldig plezier. Maar dat mag niet volgens zijn vaste vrouwtje. Die wil een scheiding. Die wil dat hij afdokt. Betalen tot hij blauw ziet. Ter compensatie van het haar aangedane leed. En dan is de liefde definitief voorbij. Geen vlindertjes meer, geen roze bril meer. Enkel de rauwe, financiële werkelijkheid. En de liefde ligt in gruzelementen in de lappenmand. Want liefde die enkel gebaseerd is op eigenbelang en egoïsme is geen echte liefde. Liefde kan er maar zijn als elke partner zich kan ontplooien. Daar waar het vrouwtje en het mannetje elkaar een plezier gunnen. Uit liefde voor elkaar. Zoals in de oude vertrouwde spreuk:
Daar alleen kan liefde wonen.
Daar alleen is 't leven goed.
Waar men stil en ongedwongen.
Alles voor het vrouwtje doet.
Of was het toch een andere spreuk?
|
Ik ben Fredje
