Gewoontes veranderen met de jaren. Dat zag ik maar weer toen ik een artikeltje las over drinken. Niet het drinken van ordinair kraantjes- of flessen water, of van die ziek makende light-drankjes. Het ging wel degelijk over het drinken van alcohol. De oerdegelijke, gezonde, stevige godendrank die in staat is om mensen bovennatuurlijke krachten te geven. Volgens dat artikeltje drinkt 15% van de werknemers te veel. Dat zou dan ook betekenen dat zowat 85% van de werknemers te weinig drinkt. Of erger; niet drinkt. Ik weet het niet hoor, maar toen ik aan mijn beroepscarrière begon was het drinken van alcohol een sociale verplichting. Wie niet dronk behoorde er niet bij. Dat was uitschot, achterlijke nietsnutten waar je niks kon mee aanvangen. Outstanders die de werksfeer verpestten. Want elk groot of klein probleem werd toendertijd opgelost tussen pot en pint. Maar volgens een onderzoek van de HR-dienstverlener securex gaat werken en drinken niet samen. En volgens datzelfde onderzoek drinkt 15% van de werknemers dus te veel. Wat eigenlijk 'te veel' is staat er ook bij. Meer dan drie pinten per dag voor een man zou te veel zijn. Voor een vrouw is dat twee pinten. Wie bepaalt wat te veel is staat er echter niet bij. Zou het kunnen dat degene die bepaalt wat te veel is een asociaal geval is? Een zonderling die in een ivoren toren woont? Eén of andere debiel die geen aandelen van een fatsoenlijke brouwerij heeft? En die daarom het drinken van alcohol afraadt in een poging om zijn aandelen in de warme-chocomelk fabriek een beetje op te krikken? Het kan. Tegenwoordig verwondert mij niks meer. Maar toch blijf ik het raar vinden. Waarom zou drinken en werken niet samengaan? Ik heb nooit anders gekend. En dat viel best mee. Na een zware (of lichte, dat deed er niet toe) dienst een koele pint gaan drinken met collega's zorgde voor de groepssfeer. De problemen werden besproken. Oplossingen werden bedacht. Wij hadden geen geldverslindende teambuilding nodig. Geen psychiaters om ons te leren omgaan met stress. De stress werd doorgespoeld met flinke glazen bier. En dat mochten er meer dan drie zijn. De teambuilding gebeurde aan de toog van het café. Het leven was simpel in die dagen. Maar blijkbaar mag het niet meer tegenwoordig. Er mag niet meer gedronken worden. Want werken en drinken gaan niet meer samen. Dus moet ik mij ook aanpassen aan de gewijzigde omstandigheden. Ik heb dan maar besloten om te stoppen. Met werken.

30-12-2013 om 15:59 geschreven door Fredje

2013 was niet het beste jaar. Of het te maken heeft met het cijfer 13 ga ik niet beweren. Ik wil niet bijgelovig zijn want dat brengt ongeluk. Dus ga ik me over een cijfer geen zorgen maken. Maar toch was het een slecht jaar. Ik heb in 2013 twee vriendinnen verloren. Alhoewel 2013 ook een paar positieve zaken aan het licht bracht. Ik heb sterke vrouwen leren kennen. Alles heeft zo zijn voor- en nadelen. Het begon in het eerste kwartaal van het jaar. Vrouwlief kreeg te horen dat ze kanker had. Niet iets om licht over te gaan. Kanker is ten slotte geen griepje. Het duurt allemaal langer. Maar na bekomen te zijn van de eerste schok begon de hele behandeling. Twee operaties en een reeks chemo kuren. Gevolgd door anderhalve maand dagelijkse bestralingen. Elke dag naar het hospitaal voor de nodige stralen. Zowat een halve dag waren we daarmee telkens zoet. Tijd om iets te posten zat er dus niet in. En inspiratie was er ook niet. Maar dat is gelukkig achter de rug en de voorlopige resultaten zijn positief. Enkel nog wachten tot de brandwonden genezen zijn. Het hele zaakje heeft tot verleden week zowat ons leven beheerst. Nu volgen nog driewekelijkse behandelingen tot augustus 2014. Er komt dan ook meer tijd vrij voor berichtjes te posten. En misschien voor meer frivoliteit. Maar toch heb ik in die tijd een sterke vrouw leren kennen. Eentje die niet opgeeft. Eentje die blijft vechten voor wat haar dierbaar is. Eentje die met optimisme vooruit kijkt en hoopvol is voor wat nog komen kan.

De tweede is, of liever was, ook een sterke vrouw. Helaas heeft ze de strijd verloren. Het begon ook in het begin van 2013. Door een geheimzinnige ziekte vielen stuk voor stuk haar organen uit. Het leek een soort ebola, je weet wel, het ebola virus, waar, door inwendige bloedingen, het ene orgaan na het andere uitvalt. Maar waar het ebola virus na zowat een week een dodelijke afloop heeft duurde het bij haar een klein jaar. Het leek wel een ambtenaren variant van ebola. Langzaam maar zeker, maar zeker langzaam. Enkele uren voor haar overlijden heb ik haar nog bezocht. Al heeft ze dat waarschijnlijk niet beseft want ze lag in coma, happend naar adem en met een zwart gekleurde huid, maar met een hart dat bleef pompen tot er niks meer te bevoorraden viel. Tranen met snottebellen heb ik geweend. Want een dergelijke vriendin zal ik waarschijnlijk nooit meer tegenkomen. Maar ik zal ze nooit vergeten. En me altijd blijven herinneren zoals ze was, een levenslustige, sensuele, prachtige vrouw met een gouden hart.

De derde sterke vrouw is een geval apart. Eigenlijk ken ik ze nog niet zo heel lang. Maar toch dacht ik haar een vriendin te mogen noemen. Helaas wil ze niet meer communiceren. Doordat ze een persoonlijke tegenslag had is ze alle vertrouwen in mensen kwijt. Spijtig maar helaas. Al had ik graag af en toe naar een fruitgemeente gegaan om een vruchtje te plukken. Maar ze wil geen hulp, laat staan vruchtjes plukken. Ze wil haar tegenslag alleen doorstaan en vertrouwd niemand. Sterke vrouw die het op haar eentje wil verwerken. Al blijf ik hopen dat ze het verwerkt krijgt en er binnen afzienbare tijd een berichtje komt en dat we de draad weer kunnen opnemen. Misschien moet ik zelf de eerste stap zetten en eens een berichtje sturen. Het risico dat er geen antwoord komt is groot, maar dat neem ik er wel bij. Afwachten maar. Misschien komt dat nog goed. Wat ik maar wil zeggen is dat 2013 geen schitterend jaar was. Een pechjaar zeg maar. Al besef ik ook wel dat het niet altijd rozenschijn en manegeur kan zijn. Het leven heeft nu eenmaal ups en downs. Zonder tegenslag weet een mens niet wat geluk is. Maar ik leef op hoop. Voor de vriendin die het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft is geen hoop meer. Maar dat staat ons allemaal te wachten. Voor de rest blijft het hoopvol uitkijken naar een goede afloop.

23-12-2013 om 15:38 geschreven door Fredje