Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
29-05-2012
BH
Wat kan het toeval toch bepalend zijn. Het vorige stukje ging over vrouwenslipjes en nu krijg ik een artikeltje over de BH onder ogen. En volgens vrouwen gaan een slipje en een BH samen als vis en water. Ze moeten die twee absoluut overbodige kledingstukken in hun bezit hebben en vooral dragen. Want wat lees ik in dat artikeltje? Zonder BH kan een vrouw de deur niet uit. Not done. Als man denk ik daar enigszins anders over. Maar vrouwen hebben blijkbaar een soort van tien geboden opgesteld over de BH. Al komen ze niet tot tien, het zijn er maar zeven geworden. Dat die geboden thuishoren in de prullenbak bewijst de introductie van het artikeltje. De auteur Lien Buyck, natuurlijk een vrouw, begint al meteen met te beweren dat een BH niet het comfortabelste kledingstuk is maar dat een vrouw het nodig heeft om haar borsten te ondersteunen. Je reinste onzin is dat. Waarom traint een atleet? Om spieren te versterken dacht ik. Een atleet gaat zijn spieren toch niet in de watten leggen en 'ondersteunen' want dan sterven die spieren af. Dat weet het kleinste kind. Een spier moet getraind worden om stevig te blijven. Dat schijnt niet door te dringen tot de vrouwelijke hersencellen. Een vrouw die stevige, mooi gevormde borsten wil mag ze dus vooral niet ondersteunen. Integendeel. Bovendien beweert de auteur zelf dat het niet comfortabel is om een BH te dragen. Dat is dus gewoon beweren dat vrouwen een marteltuig dragen om hun borstspieren naar de vaantjes te helpen. Wie zal een vrouw ooit begrijpen? Want dan begint de auteur met haar zeven geboden. Eerste gebod: Ga nooit naar het werk zonder BH. Einde discussie. Dat is duidelijk een dogma. Zoiets als bij de katholieke tien geboden. Eerste gebod: bovenal bemin één god. Daar valt ook niet over te praten; Dat is te nemen of de brandstapel op. Als er iets is waar ik het heel moeilijk mee heb dan zijn het wel dogma's. Iets dat niet in vraag mag gesteld worden is een complete leugen, bedoelt om lastige vragen te vermijden en te manipuleren. Tweede gebod: Kies nooit voor zijde of andere lichte stoffen wegens hun doorschijnende eigenschappen. What the f*** denk ik dan. Wat is er mooier dan een paar prachtige rondingen in een doorschijnend kleedje? De speerpunten van het vrouwelijk geslacht mogen door iedereen gezien worden. Daar is niets mis mee. Nog een gebod: Geen losse topjes. Bij het bukken is er te veel zichtbaar. Wat er dan wel niet zichtbaar mag zijn is niet duidelijk. Het zou weeral gaan om vrouwelijke rondingen. Nog eentje: Draag klevende BH 's, dat zorgt er voor dat je tepels niet zichtbaar zijn. Wat is er mis met tepels denk ik dan. Een man mag in alle vrijheid met blote tepels rondlopen en een vrouw niet. Dat is discriminatie. Vrouwentepels zijn niks meer of minder dan kersen op de taart. Wie dat niet kan appreciëren is niet normaal. Die moet eens bij een psychiater gaan. Er zijn nog wel geboden in dat lijstje. Ik ga ze hier niet allemaal weerleggen. De meeste zijn trouwens te gek om woorden aan te verspillen. Al wat ik weet is dat het een onnozel lijstje is. Weet je wat? Vrouwen die belang hechten aan dergelijke onzin kunnen maar beter naar de woestijn verhuizen. En een boerka dragen.
Er zijn nogal wat vrouwelijke beroemdheden die zonder slipje rondlopen. Dat laten ze dan duidelijk merken door een hoge split in hun kleed of door zich 'per ongeluk' te laten fotograferen bij het uitstappen van een wagen. Wat dan natuurlijk een reden is voor veel vrouwen om dat na te volgen. Van mij mag het. Ik kan dat wel pruimen. Meer zelfs, ik ben een voorstander. Wie de slipjes voor vrouwen uitgevonden heeft weet ik niet, maar het zal zeker geen man zijn. Zo dom zijn mannen nu ook weer niet. Er blijken trouwens nogal wat voordelen te zijn aan sliploos rond te lopen. Een vrouw zou zich meer vrouw voelen, begeerlijker, sexy zeg maar. Er kunnen ook geen lijnen van het slipje onder de kleding zichtbaar zijn. En dat zou volgens modekenners een geweldig voordeel zijn, want die ondergoedlijnen zijn één van de grote missers op modegebied. Een ander groot voordeel is dan weer van hygiënische aard. Een slipje neemt veel zweet op en daardoor kunnen gemakkelijker schimmels ontstaan. Helemaal niet gezond dus. Er moet lucht aankunnen, dat droogt beter. En door die lucht komt er ook geen dagelijkse afscheiding. Volgens kenners is dat ook een groot voordeel. Want die afscheiding wordt vooral veroorzaakt door warmte. Een jeansbroek is dus ook niet aan te raden voor vrouwen. Te warm op strategische plaatsen. Beter een kort rokje, al mag een kleedje ook. Als het maar kort is. Dr. Ava Cadell mengt zich ook in de discussie over het openliggend onderwerp. Als seksuologe moet ze natuurlijk ook haar zegje doen. En volgens haar hebben sliploze dames heel wat voordelen. Zo zou het gewaagd zijn, en een ondeugend gevoel geven als je weet dat je zo bloot bent. Een ander voordeel volgens haar is dat het een man beïnvloedt. In zijn oor fluisteren dat je geen slipje draagt wekt zijn lust op. En dat wil ik best geloven. Als ze het dan nog laat zien ben ik helemaal verkocht. Maar ook als een man er geen weet van heeft dat ze haar slipje thuisgelaten heeft is er meer aantrekkingskracht. Een man zal dan makkelijker de feromonen oppikken. En die natuurlijke chemicaliën maken een vrouw aantrekkelijker. Al zal dat bij mij niet lukken. Als je een permanent verstopte neus hebt zoals ik, is er niet veel op te pikken. Er moet al een hele stoet paarden voorbij komen voordat ik iets zal ruiken. Ik moet het meer van mijn ogen hebben. Een vrouw zonder BH heb ik nogal snel in het vizier. Dat is dan ook een lust voor het oog. Daarom stel ik voor dat alle vrouwen zonder BH en zonder slipje rondlopen. En bij warm weer een decolleté tot net onder de navel en een mini rokje tot net boven de navel.
Volgens ene Paul Cosyns is de toestand in onze gevangenissen desastreus. Zo erg zelfs dat hij uit verontwaardiging ontslag genomen heeft als voorzitter van de Centrale toezichtsraad voor het gevangeniswezen. Ik had er geen idee van dat er zoiets bestond als de centrale toezichtsraad voor het gevangeniswezen. Het nut van zo een toezichtsraad is me ook niet duidelijk. Dat moet zoiets zijn als een clubje voyeurs die af en toe eens op koffievisite gaan bij gevangenissen. Of een fanclub van gevangenen. Maar goed, de faceboekvrienden van de gevangenen vinden dus dat de heren criminelen niet goed verzorgd worden. De toestand in de gevangenissen is een beschamende inbreuk op de menselijke waardigheid. Sommige gevangenen zitten met drie opgesloten in eenpersoonscellen, zonder wc en stromend water. Het eten is ondermaats. Er staat te weinig kreeft op het menu. De gezondheidszorg en de hygiëne laten ook te wensen over. De kuisploeg komt slechts één keer per week. Maar er is ook goed nieuws. De politiekers kennen het probleem en... doen niks. Tot daar het goede nieuws. Waar misdadigers het lef vandaan halen om te klagen gaat mijn petje te boven. Die criminelen zitten daar niet voor niks. Ze hebben mensen beroofd, in elkaar geslagen, levenslang invalide gemaakt en vermoord. Is dat geen inbreuk op de menselijke waardigheid? Maar criminelen hebben blijkbaar meer rechten dan een belastingbetaler. Gevangenen krijgen gratis onderdak, eten, drinken en medische verzorging. Dat is meer dan voldoende dacht ik. Ik ken oudjes in bejaardentehuizen die voor onderdak, eten en drinken hun hele pensioentje moeten afgeven. En medische verzorging dan nog zelf moeten betalen. Misschien moeten die oudjes er eens aan denken om een medemens te vermoorden. Dan krijgen ze alles gratis en mogen hun pensioentje opsparen. Voor later. Zelf heb ik ook een jaar vast gezeten. In mensonwaardige omstandigheden. Met twaalf in een kamer zonder wc en stromend water. En het eten was niet te vreten. Om van de medische zorgen maar te zwijgen. Ik had nochtans niemand in elkaar geslagen, beroofd of vermoord. Net zomin als mijn medegevangenen. We hadden alleen de pech om in België geboren te zijn. En dat was voldoende om een jaar opgesloten te worden. Toen heette dat legerdienst. Klagen deden we niet. Klagen was daar gewoon verboden. Zo simpel was dat. Maar er komen nog meer klachten van onze lieve gedetineerden. Want de minister heeft besloten om het met een aantal sociale en psychologische begeleiders minder te doen. En die begeleiders zijn blijkbaar onmisbaar voor onze koorknapen. Raar vind ik dat. Om hun criminele feiten te plegen hadden ze nochtans geen sociale en psychologische begeleiders nodig.
Uit een grootscheepse seksenquête in Australië kwamen enkele verhelderende resultaten te voorschijn. Zo zou vier op tien respondenten er geen graten in zien om met de partner van hun vriend of vriendin het bed in te duiken. En die vriend of vriendin zou daar ook geen probleem over maken. In Australië hebben ze nu éénmaal een andere mentaliteit. Een mentaliteit van; 'het zaad van een kameraad kan geen kwaad'. Daar laten ze de zon schijnen voor iedereen. Daar mag je zonder problemen van bil gaan met vrienden, vriendinnen of kennissen. Zowat 65 percent zou er zelfs niks op tegen hebben om eens een orgie mee te maken. Of het te maken heeft met de pioniersgeest van de Australiërs, of met het feit dat ze ondersteboven aan onze aardbol hangen, is niet geweten. Feit is wel dat ze daar meer van het leven willen en kunnen genieten. Het is ze gegund. Met zijn allen naar Australië zou een mens dan denken. Maar dat is dan weer iets moeilijker. Want de Aussies zijn niet gek. Je mag best binnen met een toeristenvisum maar er wordt nauwlettend op toegekeken dat je na de voorziene periode ook weer buiten bent. En als je down under wil gaan wonen moet je goede papieren hebben. Voordat je als emigrant binnen mag moet je geld en werk hebben. En kunnen bewijzen dat je van nut bent voor hun samenleving. Maar zelfs als je dat allemaal kan bewijzen zijn er ook nog bepaalde zaken waar je rekening mee moet houden. Want de Australische regering heeft zo zijn principes. En daar wijken ze niet van af. Zo zijn ze onder andere van mening dat wie niet akkoord is met hun manier van leven beter naar een andere plaats op deze planeet kan verhuizen. En wie wil blijven moet de taal leren. Wie zich beledigt voelt door hun manier van leven kan maar liefst zo snel mogelijk vertrekken. Want per slot van rekening zijn immigranten vrijwillig gekomen, niemand werd verplicht, het zijn dan ook de immigranten die zich dienen aan te passen, niet de Australiërs. Wie niet akkoord kan gaan met parlementaire wetten, onafhankelijke rechtbanken en democratie en dus toch de sharia verkiest, kunnen ze missen als kiespijn. Of zoals eerste minister John Howard het uitdrukte; Het is ons land, onze staat, onze levensstijl. Wie zich beledigt voelt door onze waarden kan gebruik maken van een Australisch recht; het recht om te vertrekken. Hij voegde er net niet aan toe dat wie niet akkoord is ook gemakkelijk buitengezet kan worden. Vriendelijke mensen in Australië. Maar wel mannen met ballen aan hun lijf. Zoals het hoort. Dat is wel iets verschil met ons land. Wie hier binnenkomt moet bewijzen dat hij een totaal nutteloze leegloper is die enkel wil profiteren. Op termijn een crimineel wil worden en onzinnige eisen stellen met de bedoeling een andere samenleving, en wetten, in te voeren. Onze uilen uit de wetstraat zouden beter eens met een grote bril naar Australië kijken. Misschien zouden ze dan het licht zien. Maar ach, wat baten uil en bril, als de kaars uit is.
Vrouwen en seks. Het is me toch wat. Een punthoofd krijg ik er van. Om een vrouw in bed te krijgen moet een man eerst een reeks schijnbewegingen uitvoeren. Weloverwogen schijnbewegingen, anders lukt het niet. Dat bleek maar weer eens uit een onderzoek. Een goede schijnbeweging is een romantisch diner met een goede fles wijn. Wat vrouwen dan bedoelen met 'romantisch' is uit dat onderzoek niet af te leiden. Misschien wel kaarslicht. Enkele kaarsen op tafel gooien zou dan voldoende moeten zijn. Maar dat zal wel niet lukken veronderstel ik. Die kaarsen moeten dan nog aangestoken zijn. Er moet vuur bij te pas komen. Het lijkt wel alsof vrouwen allemaal pyromanen zijn. Levensgevaarlijk is zo'n romantisch diner. Het zou verplicht moeten worden om naast elke brandende kaars een brandblusser te plaatsen. Dat zou pas veilig zijn. Want een vrouw die iets 'romantisch' verwacht heeft gewoonlijk nogal luchtige en ontvlambare kleding aan. En een klein beetje vrouwelijke lompigheid is dan voldoende om het hele restaurant in de fik te steken. Dan gaat de romantiek mee op in de vlammen. Want een zwartgeblakerde vrouw heeft gewoonlijk geen zin in een potje seks. En wat bedoelen ze eigenlijk met een goede fles wijn? Dat zal wel een heel dure fles zijn. Hoe duurder hoe beter. Zo kennen we vrouwen. Een fruitig wijntje uit de aldi is niet genoeg. Als ik dan alles bij elkaar tel is dat een serieuze investering. Een diner, kaarsen, een brandblusser, een brandverzekering en een dure wijn dan komt een mens algauw aan honderd euro. Ik ken hoeren die het voor minder doen. En zeg nu zelf; bij een hoer heb je nog zekerheid dat je van je kwakje afraakt. Want na een 'vurig' diner is het niet zeker dat ze nog in bed wil zonder windsels en brandzalf. En dan zijn er nog de lieve woordjes. Die moet je als man ook nog beheersen. Zeg nooit 'wat ben jij een geil wijf', dat wordt slechts door een klein aantal vrouwen gewaardeerd. De beste woorden om een vrouw in bed te krijgen zijn 'ik hou van jou'. Al zijn dat gevaarlijke woorden om uit te spreken. Want een vrouw is nu éénmaal een eigenaardig wezen. Als een man de woorden 'ik hou van jou' ooit eens uitgesproken heeft telt dat volgens een vrouw voor de rest van haar leven. Eigenlijk zou er op woorden een vervaldatum moeten staan. Zoiets als 'ik hou van jou' en dan in kleine lettertjes 'tot straks, want nadat ik klaargekomen ben kan je best oprotten'. Want als man moet je niet te veel rekening houden met de gevoelens van een vrouw. Want slechts 38 percent van de vrouwen fantaseert over de eigen partner gedurende de seks. Nog eens 38 percent droomt ondertussen van een andere man. En de overige 26 zijn plannen aan het maken om het plafond af te wassen. Echt waar, ik verzin niks. Het komt allemaal tot uiting in die onderzoeken. Wat mij echter het meest verbaast is het feit dat de helft van de vrouwen ooit al aan telefoonseks gedaan heeft. En dat mogen ze mij eens uitleggen. Hoe gaat telefoonseks eigenlijk? Ik heb al eens poging gedaan, maar bij mij lukt het toch niet om mijn jongeheer in dat toestel te steken. Laat staan dat hij er langs de andere kant uitkomt. Het zal wel een mysterie blijven voor een simpele mens als ik. Maar als eenvoudig man met beperkte hersenen weet ik wel een onfeilbaar middel om een vrouw in bed te krijgen. Gewoon, simpel, geef ze een kredietkaart.
Ed had zo'n 10 jaar ervaring als treinbestuurder toen hij ambitieuzer werd. Hij begon zich te specialiseren en steeds meer te studeren. Dat ging goed zodat hij nog tien jaar en verschillende examens later een belangrijk postje kreeg. Hij werd hoofdverantwoordelijke voor de treindienst bij de spoorwegen. En toen het postje van grote baas van onze depot vrijkwam was hij de eerste kandidaat. Tussen de periode van zijn aanvraag en zijn aanstelling leerde ik hem kennen. Die kennismaking verliep niet rimpelloos. Het was meer een aanvaring. Het ging over een al dan niet vermeende afwezigheid op een plaats waar ik hoorde geweest te zijn. En alhoewel ik zwart op wit bewijzen had van mijn gelijk beweerde hij het tegenovergestelde. De koppigaard. Het dispuut bleef maar aanslepen. Tot hij op een dag de stoel van grote baas van ons kiekenkot daadwerkelijk bezette. Ik kwam in een moeilijke situatie. Dacht ik. De eerste beslissing die hij nam in zijn nieuwe functie was een persoonlijk gesprek. Onder vier ogen en met gesloten deuren. Het liep heel anders dan ik had verwacht. Ed maakte mij duidelijk dat ons persoonlijk conflict niets mocht te maken hebben met onze toekomstige werkrelatie. En tien minuten later werd ons geschil bijgelegd. Aan de toog, tussen pot en pint zoals het hoort tussen volwassen kinderen. Daar kon ik hem wel bekennen dat hij al die tijd gelijk had. Maar ook dat ik dat nooit op papier zou toegeven. Daar kon hij mee leven en de spons ging over de hele zaak. Van dan af werden we twee handen op een buik. Ed steeg in mijn achting. En niet alleen in mijn achting. Want spoedig ontpopte Ed zich als een man die voor zijn manschappen door een vuur ging. Hij kreeg het grootste respect van onze hele bende. En dat hij ook op ons kon rekenen bleek al spoedig. Dat kwam hem goed uit. Want Ed had een klein nadeeltje. Het bloed van treinbestuurder liep nog steeds door zijn aderen. Dat kwam al snel tot uiting. Want toen Ed zijn eerste vergadering over drankmisbruik moest voorzitten was hij de enige afwezige. Hij lag zijn roes uit te slapen. De directie kon er niet mee lachen. Maar Ed kreeg schriftelijke bewijzen dat zijn aanwezigheid elders onontbeerlijk geweest was. De meubels waren gered en Ed gaf een rondje. Het zou zijn laatste rondje niet zijn. Ook toen er 's nachts een telefoontje binnenkwam van zijn vrouw omdat Ed nog steeds niet thuis was kreeg hij zonder vragen een alibi. En toen hij om vijf uur 's morgens op een koude decemberdag op een bank op het perron van het station Aalst zichzelf zat af te vragen waar hij was en hoe hij heette werd hij opgemerkt door de bestuurder van een vroege trein. Hij werd dan maar in de warme kussens van het eerste klasse rijtuig van de trein gelegd en kon bekomen van gedane inspanningen. Hij heeft toen wel het halve land rond gereisd voor hij op zijn positieven was, maar alles kwam in orde. Het kostte hem alleen enkele pinten. Het was natuurlijk niet te vermijden dat er wel eens geruchten rond gingen over zijn escapades. Er waren dan wel geen bewijzen maar toch kreeg hij op een dag een nota van hogerhand dat hij een voorbeeldfunctie had en zich als dusdanig moest gedragen. We hebben er eentje op gedronken. Maar Ed mag gerust zijn. Zijn voorbeeldfunctie heeft resultaten gehad. We hebben allemaal goed opgelet.
Normaal gezien heb ik geen interesse in antiek. Maar het is natuurlijk niet te vermijden dat een mens gedurende zijn leven in contact komt met alles en nog wat. Zeker in de levensstijl die ik zelf en generatiegenoten mochten meemaken. In die jaren werd nog gewerkt. En vermits we beroepshalve, zoals dat nu heet, 'flexibele' uren hadden en zowat alle uren van dag, nacht, weekends en andere feestdagen op pad waren was er ruimte voor een bijverdienste. Zowat iedereen was zelfstandige in bijberoep in die jaren. Dat was handig. Er konden desgevallend facturen uitgeschreven worden, kosten afgetrokken worden en de kans op betrapt te worden op zwartwerk was nihil. Dat er ook zwart geld omging in die dagen was uiteraard meegenomen. Dat kwam dan weer ten goede aan de vele nachtcafés. Zo had ik een sympathieke collega die als bijberoep een handeltje in antiek beheerde. Door zijn uitgebreide kennis en vooral door 'doordacht' te kopen bracht dat een aardig centje op. Het ging hem hoofdzakelijk om antieke meubelen. Daar kon hij zelf nog wat aan restaureren indien nodig. En dat restaureren kon ver gaan zo bleek. Want toen ik op een dag in zijn werkplaats kwam zag ik een staaltje van zijn vakmanschap. Hij was bezig met handvaatjes op een antieke kast te plaatsen. Een kast die hij op vraag van een klant weer helemaal toonbaar maakte. De klant had die ergens op de kop kunnen tikken voor een vriendenprijsje. Helaas was ze in de loop der jaren bedekt met verschillende lagen verf. Dat moest er allemaal af. Maar het ergste; de handvaatjes waren niet te recupereren. Met de jarenlange ervaring van zijn vader en grootvader in gedachten was dat echter geen probleem. En zo was ik getuige van een heel klein onderdeeltje van zijn kunnen. Hij had er niet beter op gevonden om nieuwe houten handvaatjes aan te kopen bij de gamma. Die liet hij een weekje liggen in heel vloeibare cement. Toen ze tevoorschijn kwamen leken ze op hout van enkele honderden jaren oud en pasten perfect bij de stijl van de antieke kast. Toen ik opmerkte dat hij zo wel een splinternieuwe 'antieke' kast kon maken vroeg hij wanneer ik ze moest hebben. Meteen wist ik dat er heel veel mogelijk is bij restauratie. Of hij ook misbruik maakte van zijn kennis betwijfel ik. Of hij geen misbruik maakte van zijn kennis wil ik niet weten. Maar sindsdien bekijk ik antiek op een andere manier. Altijd met de nodige scepsis. Al is het soms voldoende om gewoon uw gezond verstand te gebruiken. Zo zag ik een tijdje geleden een antiek kastje te koop staan. Een kleintje. Echt antiek beweerde de verkoopster. Zeventiende eeuw om precies te zijn. Een zeventiende eeuws kastje om CD's in op te bergen????
Na een bezinningsperiode bij duvel & co waarbij ik de diepere zin van het leven bestudeerde, het doel van de menselijke aanwezigheid op aarde onder de loep nam, het hele wereldgebeuren aan een grondige analyse onderworpen heb, de psyche van het onderbewustzijn ontrafelde en de konijnen eten gaf, begrijp ik eindelijk dat ik van het hele menselijke gedoe niks begrijp. En dan krijg ik een artikel onder ogen van Amerikaanse onderzoekers aan de universiteit van Wisconsin. Daar hebben geleerde koppen een antwoord gevonden op de vraag of een man en een vrouw gewoon vrienden kunnen zijn zonder bijbedoelingen. Wat ze precies bedoelen met die 'bijbedoelingen' is niet helemaal duidelijk. Want ze reppen met geen woord over seksuele bedoelingen. Het gaat over 'een zekere aantrekkingskracht'. En die aantrekkingskracht is steeds groter bij de man. Omdat bij mannen het oerinstinct het snel overneemt. Kortom, volgens die onderzoekers lopen mannen altijd achter hun pietje. En dat kleinood steekt als het ware een stokje tussen gewone vriendschap. Daarom is een vriendschap tussen een man en een vrouw onmogelijk volgens hun onderzoek. Dat mannelijk aanhangsel is er te veel aan. Het zijn natuurlijk preutse Amerikanen die zoiets de wereld insturen maar toch voel ik mij op mijn pik getrapt. Zeker als ik dan nog lees dat het opsporingswerk gedaan werd door enkele vrouwelijke onderzoeksters. Geen man had ook maar een druppeltje in de pap te brokkelen. Als ik dan het ongenuanceerd resultaat van hun onderzoek zie lijkt mij dat een clubje gefrustreerde viersterrendiepvriezers. Want als ik dan een beetje verder redeneer zou een getrouwd of samenwonend koppel geen vrienden van elkaar kunnen zijn. Daar zit immers altijd een jongeheer tussen. In de beginperiode althans, want ik wil de koppels die als broer en zus naast elkaar leven geen eten geven. Maar het zegt veel over de mentaliteit van Amerikanen. Al wat met seks te maken heeft is immoreel. En moet verbannen worden. Hoe Amerikanen zich nog voortplanten is mij een raadsel. Gelukkig hebben we hier andere gewoonten en zeden. Want ik zie niet in wat het probleem is om met vrienden gevoelens, genot en plezier te delen. En dat mogen zeker seksuele pleziertjes zijn. Daar zijn vrienden voor. Tenminste, dat is mijn idee nadat ik met mijn oerinstinct de diepere zin van het onderbewustzijn ontrafelde. En de konijnen eten gaf.
De Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen is niet akkoord met een klacht van één van haar ex-leden. En dient klacht in. Tegen die klacht. Het ex-lid in kwestie is de voormalige journaliste Marie-Anne Wilssens. Die heeft het gewaagd om een klacht in te dienen tegen politicus Pol Van Den Driessche wegens ongewenste intimiteiten. En dat zint de Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen helemaal niet. Want lelijke vrouwen hebben ook hun rechten. Het recht om betast te worden bijvoorbeeld. Om het met hun eigen woorden te zeggen, 'Voor heel wat lelijke vrouwen is dat immers de enige vorm van seksueel contact'. En dat is een basisrecht meent de vereniging. Het zijn immers enkel door halfblinde lelijkaards zoals Pol Van Den Driessche dat ze betast worden. Knappe mannen houden hun handen wel thuis als ze een lid van hun vereniging tegenkomen. Heel spijtig vinden ze dat. Volgens de woordvoerster van de vereniging beweert journaliste Marie-Anne met haar klacht niks anders dan dat het betasten van lelijke vrouwen een misdaad is. En dat is het zeker niet. Integendeel zelfs. Het betasten van vrouwen moet gestimuleerd worden. Maatschappelijk bespreekbaar gemaakt worden. De vereniging overweegt trouwens een promotiecampagne. Met stickers en folders. En als de clubkas het toelaat spotjes op TV. Misschien kunnen ze een soort van uitwendig kenteken dragen. Een speldje bijvoorbeeld. Waarmee ze duidelijk te kennen geven dat betasten in dank zal afgenomen worden. Dat mag best voor mij. Het vergemakkelijkt de zaken. En het zou mij regelmatig een blauw oog uitsparen. Want het is me wat met die vrouwen. Sommigen willen betast worden en andere niet. Hoe kan je als normale man het verschil weten? Al bestaat er volgens de vereniging wel een middel. Volgens hen moeten mannen een goede bril dragen. Dat was duidelijk niet het geval bij Pol Van Den Driessche menen ze. Als Pol een goede bril gedragen had zou hij zijn pollekes wel hebben thuis gehouden bij Marie-Anne. En dat ze gelijk hebben bewijst een artikeltje uit Schotland. Pol kreeg verleden week een stevige rammeling in Schotland omdat hij zijn handen niet thuis kon houden. Hij is immers naar Schotland in verlof om een beetje te bekomen van al de heisa in ons land. En ook daar kon hij het betasten niet laten. Een rokje en een mooi kontje was voldoende om zijn handjes te laten gaan. Pech voor pol. Het onderwerp van zijn betasting bleek een stoere Schot in kilt te zijn. En die was geen lid van de Vereniging van lelijke vrouwen. En Pol kon zich meteen een nieuwe bril aanschaffen.
Ik ben Fredje
