Het was vrijdagnamiddag begonnen. Een paar niesbuien en krampen in de buik. Niet slecht voor een beginnende verkoudheid dacht ik nog. De beestjes deden hun best om te laten merken dat ze actief waren. Maar dit was niet het gebruikelijke lieftallig verkoudheidsvirus. Deze variant bleek kwade bedoelingen te hebben. En liet zich ook niet afschrikken door warme wijn. Deze kwaadaardige microgedrochten zochten hun weg door heel mijn lichaam. Met als uitvalsbasis mijn maag. Daar werd duidelijk een grote speeltuin voor virussen ingericht. Binnen enkele uren waren er satelietspeelpleintjes in gebruik. Natuurlijk nestelden ze zich ook in mijn darmen. Dat zou een goed teken moeten zijn. Als virussen in darmen zitten dan zijn ze dicht bij de uitgang. Maar deze variant wilde helemaal niet naar buiten. Ze waren slim genoeg om de inhoud van de darmen niet zomaar te consumeren zodat de smurrie makkelijk naar buiten spoot. In plaats daarvan trokken ze verder ten strijde. Ik voelde ze kriebelen tot in mijn longen. Met een vervaarlijke hoest als gevolg. Niet het soort hoest waar dan slijmerige virusrestanten langs de bovenkant uitgestoten worden. Niks van. De krengen creëerden een onophoudelijke kriebel in de keel die hoestbui na hoestbui veroorzaakte. Alsof het nog niet voldoende was kregen ze ook nog eens alle spieren te pakken. Het leek wel of al mijn spieren ingekort werden. Heel mijn lichaam was een bron van pijn. Zelfs mijn hersenen konden niet aan het agressieve geweld ontsnappen. Met barstende hoofdpijn als gevolg. Tot overmaat van ramp bleken ze zich ook in mijn hersenen te installeren. Zodat de weinige hersencellen die ik nog bezit niet naar behoren functioneerden. En juist dat was mijn redding. Door het grootste deel van mijn brein lam te leggen bleef alleen nog het slaapgedeelte over. Heel mijn lichaam ging over op slaapmodus. Ondanks de zweetaanvallen en de tussentijdse koude rillingen bleef ik 20 uur per dag slapen. Het was eens iets anders. Gewoonlijk heb ik last van slaapstoornissen waardoor ik slechts enkele uren per dag kan slapen. Dit keer was het juist andersom. En de weinige uurtjes dat ik wakker was gebruikte ik niet om mijn lichaam van voeding te voorzien. Niks voeding. Ik zou dat verdomde virus gewoon uithongeren. De strijd was hevig. De rotbeestjes eisten eten. Dat was duidelijk. Meer pijnen waren een direct gevolg. Maar ik gaf niet toe. Zaterdag, zondag en maandag kreeg mijn lichaam niks te eten. Enkel water. Het bleek de goede tactiek. En met twintig uur slaap per dag kwam mijn lichaam tegen maandagavond aan de winnende hand. De beestjes moesten het onderspit delven wegens geen voedingsbron. En zie, vandaag gaat het al stukken beter. Een beetje slapjes, dat wel. Maar dat komt wel in orde. Nu alleen nog rustig beginnen eten en tegen morgen kan ik mijn overwinningstrofee in ontvangst nemen. Een frisse duvel.

24-01-2012 om 12:37 geschreven door Fredje

Er worden nogal wat goede voornemens gemaakt met nieuwjaar. De meeste daarvan zijn rap vergeten. Rond deze tijd van het jaar is er van de meeste goede voornemens helemaal geen sprake meer. Bij mij is dat even anders. Als ik mij voorneem om mijn leven in een goede richting te sturen dan doe ik dat ook. En dan hou ik mij eraan. Daarom heb ik zelden van die goede voornemens. Maar dit jaar had ik er wel. Eentje toch. Het jaar 2012 zou voor mij in het teken van de sport staan. En met trots kan ik jullie melden dat ik nog altijd op schema ben. Niet dat ik van plan ben om mij dood te trainen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb mij voorgenomen om in het jaar 2012 niet aan sport te doen. Totaal niks. Want volgens mij heeft sport geen enkel voordeel. Eerst en vooral wordt een mens daar moe van. En als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het toch wel moe worden zeker. Dat is nergens voor nodig. Pure tijdsverspilling is dat. Maar er is meer. Je hebt dan al tijd verspilt aan het sporten zelf en dan moet je nog eens tijd verspillen aan uitrusten. En te douchen. Want laat ons eerlijk zijn, sporters zweten nogal wat. Stinken, zeg maar. Hun haren plakken op hun hoofd en dat moet zo gauw mogelijk verholpen worden. Met een fris ruikende douchegel en dito haargel. Dat zijn chemische producten waarvan je niet wil weten wat er precies inzit. Maar dat is allemaal niks vergeleken bij wat er dan gebeurt. Want sporters willen in conditie blijven. Niet dik worden dus. Liefst zelfs vermageren. Maar van sporten krijg je honger. Hoe meer je sport, hoe meer honger je krijgt. Hoe meer honger, hoe meer je eet. Hoe meer je eet, hoe dikker je wordt. En dan nog meer sporten om het gewicht er af te krijgen. De logica ontgaat mij totaal. Laat mij dan maar rustig in een zetel liggen. Met een duvel en een pakje chips. Dan loop ik ook geen risico op spierpijnen. Want je kan er het kapitaal van je suikertante op verwedden dat je spieren gaan protesteren. Als het bij pijnen blijft mag je nog tevreden zijn. Gewoonlijk volgt er een frisse verrekking. Of een breuk. Dan lig je voor een paar weken plat. Wat heeft het dan voor nut om te sporten. Je wordt er moe van en je krijgt er spier kwetsuren van. Geef mij dan maar een klein cafeetje. Daar loop ik niet het risico om als gehandicapte buiten te komen.

20-01-2012 om 10:44 geschreven door Fredje

In het Italiaanse stadje Fasano is het ruzie tussen de burgemeester en een herder. Met een gemeentelijk gebod wilde de burgemeester de herder verplichten om de uitwerpselen van zijn dieren op te ruimen op de openbare weg. Dat was niet naar de zin van de herder en die trok dan maar naar de rechtbank. Na rijp beraad besliste de rechtbank dat de herder zijn schapen een luier om moet doen als ze op de openbare weg lopen. Op het eerste zicht een eigenaardig oordeel. Hoeveel schapen de man heeft staat niet in het artikeltje maar een kudde schapen telt gewoonlijk toch een behoorlijk aantal. Als die herder elke morgen zijn schapen van een pamper moet voorzien zal hij wel een tijdje bezig zijn. Om nog niet te spreken over de kostprijs. Maar eigenlijk is de beslissing van de rechter niet zo dom als lijkt. Want volgens de rechter heeft de schapenhoeder ook de mogelijkheid om met zijn kudde naar de graasweiden te trekken zonder op de openbare weg te komen. En dan moeten zijn schapen geen luiers aantrekken. Het deed me denken aan mijn kindertijd. Paarden koeien en honden lieten toen hun stront vallen waar het hen uitkwam. Openbare weg of niet. Niemand nam er aanstoot aan. Dat was de natuur. Als er een koeienvlaai op straat lag bleef dat liggen. Voor de mussen en de vliegen. Met de tijd verdween dat wel. Ook paarden mochten toen hun gang gaan. Al hebben paarden dat privilege nog altijd. Een paardenstront mag op de openbare weg blijven liggen. Althans, dat zie ik toch. Als ik het stukje weg zie tussen enkele paardenmaneges en het bos dan lijkt het wel een afbakening. Een blinde kan zijn weg probleemloos vinden. Op reuk. Zelfs de federale politie te paard neemt geen maatregelen om de uitwerpselen van hun paarden op te kuisen. Dat mag dus. Niet dat het voor mij iets uitmaakt. Want zoveel paarden zijn er nu ook weer niet. En dat beetje mest op straat zal wel geen gevaar vormen voor de volksgezondheid. Maar als ik dan vaststel dat hondenbaasjes wel verplicht worden om de uitwerpselen van hun dier op te ruimen, is dat dan geen discriminatie? Is een paard meer waard dan een hond? Of is het wachten tot één of andere oen daar ook een wet voor wil. En dan maar een actie begint tegen paardenstront. Dat hebben we ook meegemaakt met honden. Al vind ik het wel properder zonder hondenpoep op de stoep. Maar toch had het anders gekund vind ik dan. Als ik dat artikeltje over die rechter in Italië lees dan zou het beter zijn om die regeltjes te veranderen. Vanaf heden elk dier dat op de openbare weg loopt verplicht een luier aandoen. Paard, hond of kat, doet er niet toe. Misschien kunnen we de duiven ook wel verplichten om met een luier rond te vliegen. De schijten ook zomaar waar het hun uitkomt. Maar goed. Ik zal maar stoppen met zeveren zeker. Want straks pikt één of andere onnozelaar mijn idee op en komt er daadwerkelijk een wet dat elk dier verplicht om een pamper te dragen. Ik wil het niet op mijn geweten.

18-01-2012 om 12:15 geschreven door Fredje

Persoonlijk heb ik de man nooit gekend. De resultaten van zijn werk heb ik wel gezien. Ik zal hem gemakshalve Johan noemen. Johan werd in de jaren '80 politieofficier in Schaarbeek. Een nogal rumoerige plaats in die tijd. Straatcriminaliteit was er dagelijkse kost. Maar toch wist Johan zijn stempel te drukken op het beleid. Zijn manschappen kregen ruime bevoegdheden. En maakten er dan ook dankbaar gebruik van. Zijn beleid bleek efficiënt en dat was ook het gemeentebestuur opgevallen. En in 1994 werd Johan bevorderd tot politiecommissaris. Dat werd meteen het einde van de criminaliteit in Schaarbeek. Want Johan en zijn manschappen gingen er hard tegenaan. Het woord nultolerantie werd uitgevonden in Schaarbeek in het jaar 1994. Binnen de maand was Schaarbeek de rustigste gemeente van het hele Brusselse gewest. Waar tevoren geen fatsoenlijk mens zich nog waagde in het prachtige Josaphatpark was het park plots een oase van rust en vrede geworden. Dag en nacht. Geen crimineel groot of klein waagde het om ook maar iets te mispeuteren. Want Johan en zijn manschappen hadden ogen en oren tot in het kleinste hoekje van de gemeente. En als er ook maar iets verkeerd liep kon de dader een huisbezoekje verwachten. Voor een 'openhartig gesprek' en een ernstige waarschuwing dat het de laatste keer moest zijn. Dat een dergelijk 'openhartig gesprek' soms wel eens eindigde met bulten en builen bleek bijzonder doeltreffend. De uitdrukking 'lik op stuk' is ook uitgevonden in die jaren. Al spraken de mannen van Johan liever van ' wie niet horen wil moet voelen'. En dat Johan het goed deed mocht ik zelf ook ondervinden. Als werkmens met flexibele werkuren gebeurde het wel eens dat ik met collega's een glas ging drinken in de late uurtjes. En als inwoner van Schaarbeek wist een goede vriend en collega een gezellig cafeetje in hartje Schaarbeek. Wij daar naar toe. Maar toen ik om halfdrie 's nachts aanstalten maakte om in mijn wagen te stappen stonden, vanuit het niets, plots twee jonge kerels voor mij. Ze duwden een politiekaart onder mijn neus. Na een snelle identiteitscontrole vroegen ze of ik mijn auto eens goed wou bekijken. Het was de tijd dat auto's nog geen centrale deurvergrendeling hadden. En toen zag ik dat een achterste portier niet op slot was. Een vergetelheid van mij. Ik kreeg de raad om in de toekomst beter op te letten en ik kon beschikken. Toen ik vertrok drong het tot me door dat ze mijn wagentje als lokauto gebruikt hadden. Niemand had echter een poging gedaan om de deur te openen. Om maar te zeggen dat Schaarbeek een veilige gemeente was in die jaren. Je kon er 's avonds of zelfs 's nachts oudjes tegen komen die hun hondje uitlieten. Het was ook duidelijk te zien tot waar het grondgebied van Schaarbeek zich uitstrekte. Je kon, letterlijk, in een netjes onderhouden straat wandelen om dan twee huizen verder rokende vuilnisbakken te zien. Dat was de grens met een andere Brusselse gemeente. In Schaarbeek was echter geen sprake van ingeslagen autoruiten. Geen platgestoken banden. Geen kapotgeslagen openbare verlichting. Geen afgebroken bus- of tramhokjes. Geen halfverbrande brievenbussen. Geen hoekjes met drugspuiten of achtergelaten vuilnis. Op korte tijd was Schaarbeek een modelgemeente geworden. Maar het mocht niet blijven duren. Na een tijdje doken allerlei geruchten op over overdreven geweld. Dat er af en toe eens over de schreef gegaan is is best mogelijk. Maar laat het ons houden op; 'het doel heiligt de middelen'. En dat Johan wrevel opwekte in sommige middens bleek ook toen geruchten de ronde deden over, al of niet vermeende, corruptie, wapen- en drughandel. Die berichten kwamen steevast uit een bepaalde hoek en zijn nooit bewezen. En het feit dat hij in zijn jonge jaren lid geweest was van een extreemrechtse organisatie werd hem fataal. In 1998 werd hij ontslagen als politiecommissaris. Het heeft nog een tijdje relatief rustig geweest in Schaarbeek tot ook zijn manschappen uitzwermden. Het gedoogbeleid kreeg terug voet aan de grond in Schaarbeek. De resultaten zijn ernaar.

16-01-2012 om 08:38 geschreven door Fredje

Soms vraag ik mij af waar het gaat eindigen met al de technologische snufjes. Sommige zijn dan wel nuttig maar anderen vind ik totaal overbodig. Misschien is dat omdat ik er zelf het nut niet van inzie. Want wat lees ik nu? Er komt een dieetrobot op de markt. Een toestelletje ter grootte van een radiootje. Met twee lieftallige ogen die je voortdurend aankijken. De bedoeling is dat je 's avonds tegen dat spul vertelt wat je zoal gegeten hebt tijdens de dag. En vooral hoeveel beweging je had. Vervolgens komt dat ding je vertellen hoeveel je eventueel verdikt bent. De naam is in ieder geval goed gekozen. Een dieetrobot. Het is de bedoeling dat je de volgende dag twee keer nadenkt wat je zoal naar binnen speelt. Mensen die op dieet zijn vinden het misschien nuttig om een soort elektronische coach te hebben, maar het is niks voor mij. Wat ik ook totaal overbodig vind is de slimme koelkast. Een koelkast die alle producten inscant en je kan vertellen welk gerecht je kan klaarmaken met de inhoud. Dat lijkt interessant op het eerste zicht maar er zit een addertje onder het gras. Want het ding is zo geprogrammeerd dat een lieve vrouwenstem je zegt wanneer je al te veel gegeten of gedronken hebt. En wat er gaat gebeuren met een stomme koelkast die mij komt zeggen dat ik genoeg duvel gedronken heb ga ik hier niet uitleggen. Wat echter ook een voordeel is aan de slimme koelkast is het feit dat ze zelf bestellingen kan plaatsen. Als er weinig voorraad is dan zal de koelkast een bestelling plaatsen bij de supermarkt. En daar kan ik mee leven. Maar ze moeten niet overdrijven met hun elektronische spullen. Waar ik dan wel zit op te wachten is de volledig geautomatiseerde auto. Een auto met niet alleen een GPS systeem, maar die ook helemaal alleen rijdt. Zodat ik een duveltje meer mag drinken en mij dan rustig kan installeren terwijl mijn wagentje de weg naar huis vindt. Geen alcoholcontroles meer wegens niet nodig. Want de toekomstige auto heeft zelfs geen stuur of pedalen meer. We zijn toch al goed op weg naar een dergelijk pareltje denk ik dan. Er bestaan al auto's die zelf parkeren. En er zijn al merken die uitpakken met sensoren die zelf een obstakel kunnen 'zien' en de auto remt zonder tussenkomst van de bestuurder. Dan moet het binnenkort toch mogelijk zijn om een auto te ontwikkelen die zonder chauffeur zijn weg kan vinden. Het moet toch zalig zijn dat je rustig in de zetel kan blijven zitten terwijl je koelkast een bestelling doorseint en je auto de producten helemaal op zijn eentje gaat halen. Om dan 's avonds van je dieetrobot te horen te krijgen dat je meer moet bewegen...

15-01-2012 om 09:21 geschreven door Fredje

Er zijn van die mensen waar ik het volmondig mee eens ben. Zoals de Amerikaanse socioloog Eric Anderson. De man beweert dat mannen altijd zullen vreemdgaan. Het is hun biologie die hen daartoe dwingt. En dat is niet omdat ze hun partner niet graag meer zouden zien. Integendeel. Het zijn precies de mannen die het gelukkigst zijn met hun partner die zich willen 'bevrijden'. Mannen die vreemdgaan willen zich 'bevrijden uit hun seksuele gevangenschap' is de achterliggende gedachte. En éénmaal bevrijd zijn die mannen meteen verlost van chagrijnigheid, bitterheid en boosheid. Toch niet onbelangrijk dacht ik. Als vrouw kan je maar beter samenleven met een gelukkige optimist. Maar dat is nog niet alles. Onze socioloog gaat verder. Vreemdgaan is niet vreemd, beweert hij, het is de norm. Want een mannelijk lichaam heeft nood aan seks. En mannen die vreemdgaan hebben het beste van twee werelden. Dat kan ik alleen maar beamen. Al vind ik niet dat je kan spreken over vreemdgaan. Er moet nog een woord gevonden worden voor de bijzondere vriendschap tussen mannen en vrouwen die af en toe met elkaar het bed delen. Het is niet voldoende om te spreken van 'friends with benefits' zoals het in het Engels uitgedrukt wordt. Maar dat is weer een ander onderwerp. Ik had het over de theorie van Eric Anderson. De man beweert ook dat monogamie niet de enige vorm van samenleven kan zijn. Er moet eens gedacht worden aan andere vormen. En koppels die ervoor kiezen om een open relatie te hebben mogen niet gediscrimineerd worden. Maar in de huidige maatschappij wordt vreemdgaan cultureel niet aanvaard. Een spijtige zaak want eigenlijk doen die mensen niks verkeerd. Dat mag zelfs niet bedreigend zijn voor hun relatie. Dat is gewoon elkaar in het volste vertrouwen laten genieten van het leven. En dat kan alleen maar hun onderlinge relatie versterken. Het vreemdgaan zou dus aanzien moeten worden als normaal. Tenminste zolang het open en eerlijk gebeurt. Want de meeste mannen houden hun buitenechtelijke bedactiviteiten liefst verborgen. Dat zou eigenlijk nergens voor nodig moeten zijn. Maar het is, weeral, de maatschappij die oordeelt. En vooral de vrouwen in die maatschappij. Want vrouwen is geleerd dat vreemdgaan slecht is. En juist daarom houden mannen hun exploten liever geheim. Ze willen geen discussie met hun wederhelft en houden het daarom liever geheim. En als het dan uitkomt is er sprake van bedriegen. Terwijl het niks meer of minder is dan een natuurlijke gang van zaken. Vrouwen moeten eens leren begrijpen dat vreemdgaan niet slecht is. En mannen bedriegen hun vrouw niet. Mannen vergelijken hun vrouw.

13-01-2012 om 11:55 geschreven door Fredje

Er doet een slimmerik gouden zaken in Amerika. Hij verkoopt bunkers. De man heeft al zowat 5000 bestellingen binnen. En dagelijks komen er tientallen bij. Dat is het gevolg van de vele zogenaamde 'believers' die geloven dat 21/12/2012 het einde van de wereld zal zijn. Omdat de kalender van de Maya's dan eindigt. Waarom die kalender eindigt op 21/12/2012 is mij ook een raadsel. Misschien omdat hun beschaving ten einde liep en er niemand nog belangstelling had in een kalender. Of misschien omdat ze het welletjes vonden en het de moeite niet was om nog verder te rekenen. Of misschien gewoon omdat dat nu éénmaal het einde van hun kalender was. Zoals onze kalender elk jaar op 31 december afloopt. Het kan mij allemaal niet schelen. Maar toch lees ik graag de berichtjes van de doemdenkers. En er zijn nogal wat wilde verhalen rond 21/12/2012. Zo zijn er die echt overtuigt zijn dat het einde nabij is. Met als theorie dat de NASA met zekerheid weet dat er op die dag een reusachtige meteoriet op aarde zal inslaan. Maar om paniek te vermijden zouden ze dat strikt geheimhouden. Anderen menen te weten dat de 'elite' er van op de hoogte is en dat er reeds ondergrondse steden gebouwd zijn. Zelfs in Nederland zou er een gigantische ondergrondse stad bestaan. Instapklaar. Voor de elite van de samenleving. Hoe die elite gaat overleven in ondergrondse steden is mij niet helemaal duidelijk. Weer anderen hebben het over een omkering van de polen. De noord- en zuidpool zouden van plaats verwisselen. Of dat een grote impact op de aarde gaat hebben weet ik ook niet. Als dat gepaard gaat met enorme verschuivingen van continenten zoals ze beweren, kan dat wel het einde betekenen. Maar of het zover gaat komen zullen we moeten afwachten. Ook een mega vulkaanuitbarsting behoort blijkbaar tot de fantasie van andere believers. Maar of dat uitgerekend op 21/12/2012 zal gebeuren is te betwijfelen. Als de mens nog geen gewone uitbarsting kan voorspellen is een mega uitbarsting puur koffiedik kijken. Ook een interessante uitleg is de bewustzijnsverandering. Na 21/12/2012 zou heel de wereld er heel anders gaan uitzien. Want op die dag gaan alle mensen op aarde anders beginnen denken over het leven. Geen winstbejag meer. Geen hebzucht. Wat een dergelijke ommezwaai zal bewerkstelligen is volgens die 'believers' ook duidelijk. Er komt een soort van verlosser. Een aardig wezen dat ieder mens zijn verstand verlicht waardoor hij in een andere dimensie terechtkomt. Wat er ook van komt, we gaan spannende tijden tegemoet. Al moet ik toegeven dat het niet de eerste maal in mijn leven is dat er 'einde-van-de-wereld' voorspellingen niet uitkomen. Maar ditmaal is het gemeend. En dat besef ik maar al te goed. Op 20 december van dit jaar maak ik er een feestje van. Om het einde te vieren. Want dat het einde eraan komt is dit keer wel heel duidelijk. Dat staat als een paal boven water. Een feestje is dus helemaal op zijn plaats. Want één zekerheid is er: op 21/12/2012 vieren we het einde...van de herfst.

11-01-2012 om 12:51 geschreven door Fredje

Eigenlijk heette hij David. Maar iedereen kende hem als kabouch. Kabouch was ooit onderhoudsman geweest en hield in die hoedanigheid de lokalen van de treinbestuurders van depot Brussel zuid toegankelijk. Toen ik er mijn loopbaan begon in 1970 was kabouch reeds jaren gepensioneerd. Toch was hij een dagelijkse gast in de lokalen. Als weduwnaar en wonende in de onmiddellijke buurt van het zuidstation zocht en vond hij gezelschap en vrienden. In die lokalen was er immers 24h/24h bedrijvigheid en kon hij al eens een kaartje leggen met de planton. En niet alleen een kaartje, want 's avonds of 's nachts waren er altijd wel enkelen die na het beëindigen van hun dienst dorstig waren. En dan was kabouch altijd van de partij. Een graag geziene gast in de middens van treinbestuurders. En toen een nieuwbakken hoge piet zich afvroeg wat die rare kwiet te zoeken had in, wat hij noemde, 'het zenuwcentrum van de treindienst' werd kabouch bevorderd tot mascotte en kreeg meteen een officiële erkenning. Maar waar mannen onder elkaar de dienst uitmaken is het natuurlijk niet te vermijden dat er ook kinderstreken gebeuren. Zo gebeurde het wel eens dat een treinbestuurder, na een halve dag rondgezeuld te hebben met een zware tas, enkele dikke stenen aantrof als overbodig gewicht. Of die keer dat kabouch één van de verwilderde duiven te pakken had gekregen. Hij stopte die levende duif dan maar in een collega zijn tas. De man keek raar op toen er bij het openen van zijn tas een duif tevoorschijn kwam. De vriendschap was wel wederkerig. Want toen de huissleutel van kabouch afgebroken was werd er voor gezorgd dat het sleuteltje terug gelast werd. Alleen was er een ijzeren staaf tussen gelast. Kabouch heeft twee dagen rondgelopen met een sleutel van 70 cm. Hij moest halverwege het trottoir gaan staan om zijn deur te openen. Of die keer dat er behangen diende te worden in zijn driekamerflat. Natuurlijk waren er een paar vrijwilligers die een vrije dag spendeerden om dat te doen. Het was wel grondig gedaan. Zo grondig dat zelfs deuren en ramen dichtbehangen waren. Maar ach, dat was allemaal goed bedoeld. En toen de buurt rond het station begon te verloederen kreeg ook Kabouch zijn deel. Op een nacht werd hij overvallen. Hij kreeg enkele rake klappen maar kon wel beletten dat ze er met zijn geld vandoor waren. Sindsdien was er altijd wel iemand om hem te vergezellen naar zijn flatje in het holst van de nacht. Niet dat hij daar zelf om vroeg. Want kabouch mocht dan wel tachtig zijn, hij kon tegen een stootje. Dat bewees hij nog maar eens toen hij op zijn vijfentachtigste, voorzien van de nodige alcohol, van de roltrappen donderde. Met een ambulance werd hij naar het ziekenhuis afgevoerd. Om twee dagen later weer op te duiken. Hij was simpelweg weggelopen omdat hij geen bier kreeg in het hospitaal. Niemand had het recht om zijn vrijheid af te nemen vond hij. Maar dat was even anders toen zijn enige zoon zich ermee begon te bemoeien. Op zijn negenentachtigste vond de zoon dat het welletjes geweest was. Kabouch werd verplicht opgenomen in een gesloten inrichting. Voor zijn eigen veiligheid volgens de zoon. Daar konden we weinig tegen inbrengen en we moesten ons tevreden stellen met een wekelijks bezoek. Kabouch kwijnde echter weg. Week na week ging zijn toestand achteruit. Na een tijdje kon zelfs het binnengesmokkelde bier hem niet meer opmonteren. En wat moest gebeuren gebeurde. Op een morgen werd hij niet meer wakker. Triest nieuws voor iedereen die hem gekend had. Maar kabouch had nog een verrassing achter de hand. Hij had een aardige som geld opzij gezet om een feestje te organiseren voor zijn vrienden. Het feestje kwam er. Kabouch werd alle eer aangedaan. Met de nodige drank. Allen die hem gekend hebben zullen hem nooit vergeten. Het feestje trouwens ook niet.

09-01-2012 om 12:02 geschreven door Fredje

Stephen Hawkin wordt algemeen beschouwd als de slimste mens ter wereld. En toch was hij in zijn jeugd niet de slimste van de klas. Volgens zijn leerkrachten had hij het zelfs moeilijk om te volgen. Dat bleek ook uit de behaalde resultaten. Steeds weer haalde hij nipt genoeg punten om net niet gebuisd te zijn. Zijn leerkrachten beschouwden hem wel als een harde werker. Dat was niet geheel naar waarheid. Want Stephen was helemaal geen harde werker. Dat geeft hij zelf toe. Hij was eerder een luiaard. Iemand die net genoeg inspanning deed om te voldoen aan de gestelde eisen. Het is niet de eerste keer dat iemand met een bovenmatige intelligentie niet direct opvalt. Dat lijkt wel een eigenschap van slimme mensen. Ze weten hoofdzaak van bijzaak te onderscheiden. En wat hoofdzaak en bijzaak zijn is dan weer afhankelijk van hun eigen interesses. Ik ken mensen die niet eens weten dat Parijs in Frankrijk ligt maar die in hun eigen vakgebied tot de absolute top behoren. Het lijkt wel alsof die mensen alle ballast overboord gooien en zich helemaal concentreren op hetgeen ze zelf belangrijk vinden. En zo heeft Hawkin zich volledig gespecialiseerd in toegepaste wiskunde, theoretische natuurkunde en kosmologie. Niet niks want het is een ingewikkelde materie waar ik zelf niet wil aan beginnen. Zo berekende de man de kwantumzwaartekracht. En dat is niks meer of minder dan de straling van de beruchte zwarte gaten in het heelal. Of zijn berekeningen kloppen moet nog bewezen worden maar volgens die becijfering is het mogelijk dat er een gigantisch iets uit het totale niets kan ontstaan. Het natuurkundig en wiskundig bewijs van de bigbangtheorie. Al is zijn calculatie nogal controversieel. Want als het allemaal klopt heeft hij meteen bewezen dat er geen god nodig is om een heelal te creëren. En dat ligt blijkbaar moeilijk bij sommige mensen. Maar waar het om gaat is het feit dat Stephen Hawkin niet de eerste de beste is. De man heeft grondig nagedacht over het heelal en het ontstaan ervan. En hij kan zijn theorie becijferen. Al heeft hij natuurlijk wel de tijd om na te denken en berekeningen te maken. Want hij is 70 jaar en sinds zijn twintigste zit hij in een rolstoel door een ernstige neurologische aandoening. Dat heeft hem echter niet belet om twee maal te trouwen. En tweemaal te scheiden. Want dat is een onbekende kant van Hawkin. De man heeft ook interesse in vrouwen. En uit pure passie heeft hij ook het vrouwelijk brein onder de loep genomen. Als een man met dergelijk intellect zich in iets vastbijt kan je als normale sterveling iets verwachten. Een duidelijke uitleg over hoe een vrouw in elkaar zit bijvoorbeeld. En gedurende al die jaren heeft onze Stephen zijn geniale brein er op los gelaten. Hij kwam tot een duidelijk resultaat: vrouwen zijn, zelfs voor hem, een compleet mysterie.

05-01-2012 om 10:50 geschreven door Fredje

Eerste geval.

Marie is op haar achttiende in dienst getreden bij een kleine zelfstandige. Na twee jaar is ze zelf begonnen als zelfstandige. Marie trouwde en kreeg twee kinderen. Heel haar leven heeft Marie belastingen en alle andere sociale bijdragen betaald. Marie is nu 64 en weduwe. En ze kan het drukke leven niet meer aan. Na 46 jaar gewerkt te hebben vindt Marie het genoeg geweest. Ze wil nu nog enkele jaren genieten van haar kleinkinderen en een rustige oude dag. Het is haar gegund. Er is alleen een klein probleem met haar pensioen. Marie heeft volgens de pensioendiensten recht op 542 euro per maand. Daarvan moet Marie een dak boven haar hoofd zien te vinden. En liefst nog eten en drinken. Maar ook alledaagse kosten zoals verwarming, verlichting, dokter en dergelijke moet Marie zien te bekostigen met haar pensioentje.

Tweede geval.

Fatima is 63 en Marokkaanse. Gebruik makende van de voorzieningen in verband met gezinshereniging is Fatima naar België gekomen. Voor een rustige oude dag. Fatima heeft nooit bijdragen betaald. En al zeker geen belastingen. Fatima spreekt ook geen woord Nederlands. Ze trekt zich niets aan van de Belgische gewoonten en gedragingen. Ze wil haar lange gewaad en haar hoofddoek behouden. Maar Fatima is wel zo slim om zich tot de Belgische overheden te richten om bijstand. En Fatima krijgt een dak boven haar hoofd. Bovendien ook nog eens toelagen voor nutsvoorzieningen. Ook kan ze genieten van goedkopere tarieven voor dokter, medicijnen, openbaar vervoer en dergelijke. En alsof dat nog niet genoeg is krijgt Fatima elke maand de som van 870 euro.

Besluit. ( naar keuze )
-Het zijn zotten die werken in België.
-Het zijn zotte Belgen die werken.
-Onze politiekers verraden de zotte Belgen.
-Het zijn zotte Belgen die voor dergelijke politiekers blijven stemmen.

02-01-2012 om 12:02 geschreven door Fredje