Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
31-03-2013
Vechten voor god
De Antwerpse politiecommissaris heeft zijn agenten een eigenaardige opdracht gegeven. Elke agent moet speciale aandacht geven aan jongeren die plots hun baard laten groeien, lange gewaden beginnen te dragen en/of voor langere tijd uit het straatbeeld verdwijnen. Tevens moeten ze uitkijken naar verborgen tatoeages en naar jongeren die met verdachte pamfletten zwaaien. Dat alles omdat er enkele jongeren naar Syrië vertrokken zijn om mee te vechten in een godsdienstoorlog. Volgens de laatste geruchten zou er trouwens al eentje gesneuveld zijn in Syrië. Men vreest dat er nog jongeren gaan vertrekken en die moeten blijkbaar tegen zichzelf beschermt worden. Ze willen die jongeren op andere gedachten brengen met een aangepast programma. Een beetje bla-bla in een poging om ze hier te houden. Men vreest ook dat die vechtersbazen ooit nog gaan terugkomen om dan hier met hun oorlogservaring de boel op stelten te zetten. Waarom dat allemaal nodig is blijft voor mij onbegrijpelijk. Als er dolgedraaide jongeren zijn die willen gaan vechten in een vreemd land voor een denkbeeldig opperwezen moeten ze dat maar zelf weten. Dergelijke jongeren zijn we hier beter kwijt dan rijk. Men zou er beter aan doen om dat soort een gratis ticket te geven naar Syrië. Enkele richting en de wind vanachter. En met een verbod om ooit nog een voet in ons land te zetten. Probleem opgelost met een minimum aan kosten. En wij zijn verlost van leeghoofdige herrieschoppers. Wat mij betreft mogen ze ginder gaan sneuvelen, dan sparen we meteen begrafeniskosten uit. Maar volgens het legertje sociale en andere praatjesmakers mag dat niet. Dus moet er een programma uitgevonden worden om het crapuul hier te bepamperen. En worden politie en sociale werkers opgeroepen om melding te maken van onzinnig gedrag. Zelfs gewone burgers wordt de raad gegeven mee uit te kijken naar gedragsveranderingen van schorremorrie. Het is allemaal niet mijn idee, maar goed. Ik zal mijn burgerzin laten zien en hier meteen melding maken van iemand die ik ken. Hij draagt een lange baard en lange gewaden. Bovendien is hij de meeste tijd van het jaar niet op straat te bespeuren. Hij komt slechts één maal per jaar buiten. Gewoonlijk rond 6 december.
Dat de mensheid ooit contact gehad heeft met een hoogtechnologische buitenaardse beschaving staat als de spreekwoordelijke paal boven water. Waar anders zou de domme oermens het recept gehaald hebben om bier te maken. Niemand schijnt zich nog te herinneren waar dat recept vandaan komt. Dat is gehuld in de duistere nevelen der gewelddadige oertijden. Het is dan ook duidelijk dat een dergelijk recept niet uit een menselijk oerbrein komt. Maar dat het brouwsel door extreem hoog ontwikkelde wezens naar onze planeet gebracht werd. Met een welbepaald doel. Laat het duidelijk zijn. Een drank die in staat is aardlingen in hogere spirituele sferen te brengen is niet van deze wereld. Een drank die met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het begin van een beschaving naar de aarde gebracht heeft moet wel buitenaards zijn. En die buitenaardse wezens hadden goede bedoelingen voor de mensheid. Want door het nuttigen van het geestrijke vocht begon de mensheid te lallen over alles en nog wat. Domme en, soms ook wel geniale, oplossingen voor dagdagelijkse problemen ontsproten uit benevelde breinen. De menselijke hersenen ontwikkelden zich zodanig dat uitvindingen als het wiel en supercomputers het gevolg waren. Allemaal dank zij het bier dat als een geschenk uit de hemel was gekomen. Maar bier heeft nog een aantal kwaliteiten. Zo is onder andere wetenschappelijk bewezen dat bier een efficiënte huidverzorger is. Enkele biertjes in het badwater heeft positieve effecten op de huid. In sommige gevallen zou het zelfs wonderlijke genezende eigenschappen hebben voor mensen met psoriasis en andere huidziekten. Ook voor vlekken is bier een doeltreffend middel. Geen ontvlekker is zo krachtig als bier. Elke vlek, van welke oorsprong dan ook, verdwijnt nadat ze bewerkt is met een in bier gedrenkte doek. Enkele uurtjes laten inweken en vervolgens de wasmachine in en weg is de vlek. Of dat ook werkt bij vlekken op de ziel is niet zeker. Wat wel zeker is is het feit dat bier ideaal is voor een marinade. Door zijn lichtjes zurige kwaliteiten zorgt het voor mals en zacht vlees zonder de kwaliteit en de smaak van het vlees aan te tasten. Enkele uren laten trekken is al voldoende. Wie een malse en zachte maag wil weet dus wat hem te doen staat. En er is nog meer. Bier is een briljante slakkenval en insectenlokker. Wie last heeft van slakken in de tuin steekt gewoon een halfvol glas bier tot aan de rand in de grond en kan 's morgens de lijken tellen. Ook fruitvliegjes pak je aan met bier. Een glas bier bedek je met een papiertje waar een klein gaatje in zit. De vliegjes komen er op af en verdrinken. En GAIA moet niet komen zagen over dierenleed. Er is geen zaligere dood dan verdrinken in bier. Ook houten meubelen krijgen een nieuw leven met bier. Dof geworden hout wrijf je in met bier en ze worden fonkelnieuw. Wie dus een houten kop heeft...juist ja. Zelfs voor juwelen is bier een aanrader. Gouden juwelen deponeer je enkele uren in bier om ze daarna droog te wrijven en ze worden als bij wonder gloednieuw. Of je koperen juwelen in goud kan laten veranderen is niet bewezen. Wat echter wel zeker is is het feit dat bier een heel bijzonder goedje is. Een uitermate onderschat drankje dat levensnoodzakelijk is voor de hele mensheid. Een drankje dat we moeten koesteren en vooral drinken.
Er kwamen klachten van ouders in de lagere school waar ook onze kleindochter in het kleuteronderwijs zit. Het betrof het schoolspeelplein. Het had gesneeuwd en de speelplein lag natuurlijk vol sneeuw. Een plezier voor de kinderen. Maar volgens een aantal ouders mocht dat niet. Te gevaarlijk. Want 's nachts had het inmiddels ook gevroren. Hun kinderen zouden kunnen uitglijden, vallen en zich kwetsen. Er begonnen al horrorverhalen de ronde te doen over gebroken armen en benen en over onherstelbare hoofd kwetsuren. Het leek me een beetje overdreven. Zelf heb ik leren lopen met vallen en opstaan. En met gebroken armen en benen. Daar is niks aan. Gebroken ledematen horen bij de groeipijnen. Niemand gaat er van dood. Maar tegenwoordig moeten kinderen blijkbaar onder een glazen stolp opgroeien. De schooldirecteur argumenteerde nog dat de veiligheid geen gevaar liep omdat in het schoolreglement reeds was opgenomen dat er geen glijbanen mochten gemaakt worden en geen sneeuwballen gegooid mochten worden. Maar het kon de klachten niet verminderen. Dat er geen glijbanen mochten gemaakt worden en geen sneeuwballen mochten gegooid worden, daar was de meerderheid zelfs mee akkoord. Onbegrijpelijk vond ik. Maar ook de sneeuw en het ijs moesten subito presto verwijderd worden. Heel gevaarlijk volgens een aantal ouders. De directeur gaf toe en de onderhoudsman kreeg de opdracht om alles op te ruimen. Ik had medelijden met de onderhoudsman. En vooral met de kinderen. Sneeuw is een feest voor kinderen. Glijbanen en sneeuwballen zijn kersen op de wintertaart. Laat daar dan nog en sneeuwman bijkomen en hun geluk kent geen grenzen. Maar het mag niet. Veel te gevaarlijk volgens een aantal zuurpruimen. Spijtig vind ik dat, want ik herinner me nog mijn eigen schooltijd. In die jaren kon en mocht er nog in de sneeuw gespeeld worden. We maakten overal glijbanen. Zowel op de speelplein als op straat. We maakten een piste voor onze slee en gleden zonder remmen de prikkeldraad in. We braken armen en benen, lagen zes weken in het gips en het was vergeten. Niemand is er van gestorven. Dat er af en toe een kwetsuurtje was namen we er bij. Met bulten en builen, met schrammen en sneden leerden we leven. Dat genas allemaal. Maar het mag niet meer. Kinderen moeten blijkbaar tot in het absurde beschermd worden. Met of tegen hun zin. Tegen alles en nog wat. Kan een kind nog kind zijn vraag ik mij dan af. Mag een kind nog zelf uitzoeken waar zijn grenzen liggen? Welke mogelijkheden en vaardigheden het heeft? Met vallen en opstaan. Want ik kan mij niet herinneren dat er ook maar iemand van onze generatie een trauma heeft opgelopen door sneeuw, glijbanen, sneeuwballen of andere winterpret. Iedere senior van tegenwoordig heeft zijn portie schrammen en builen gehad. Het heeft hen niet belet om op te groeien en ervaring op te doen. Elkeen leerde zijn lichamelijke mogelijkheden en tekortkomingen kennen. Dat kwam van pas in de volwassen wereld. Al moet ik toegeven; ik heb er een paar gekend die er ernstige kwetsuren aan overgehouden hebben. Dat zijn dan de uitzonderingen die tijdens hun jeugd op hun kop gevallen zijn en bleven botsen. Maar ook die vonden hun weg in de volwassen wereld. Die zijn allemaal in de politiek gegaan.
Het moet zowat half de jaren tachtig geweest zijn. De precieze dag kan ik mij helaas niet meer herinneren. En eigenlijk zou ik het voorval ook vergeten zijn moest er geen staartje aan gekomen zijn. Het begon op een nacht in de Brusselse uitgangsbuurt. Iets na middernacht zat mijn dienst er op en samen met twee collega's ging ik de gedane inspanningen doorspoelen. Dat doorspoelen duurde toch een paar uurtjes. Tot er iemand het idee kreeg dat er misschien nog wat te beleven viel in de uitgangsbuurt. En zoals wel meer gebeurde in impulsieve buien gingen we op stap. Het viel best mee, want in de eerste dancing die we binnengingen werd mijn aandacht getrokken door een knappe meid. Ze leek wel een beetje ouder dan ik zelf, maar dat was slechts een verwaarloosbaar detail. Ook het feit dat het een negerin was kon mij niet echt deren. Ze viel op door haar elegantie, haar mooie lange benen en haar prachtige boezem. Daarbovenop straalde ze nog een onwaarschijnlijke levenslust uit en toen ik in haar ogen keek was ik verkocht. Het moet wederzijds geweest zijn want ze vergat haar vrienden met wie ze aan de bar zat. Er hing duidelijk chemie in de lucht. En de zwoele muziek deed zijn werk. We dansten en we dronken en we lachten. Het feit dat ze enkel Engels sprak was die nacht geen onoplosbaar probleem. Ze vertelde dat ze Tina heette, al was dat het minste van mijn zorgen. Voor mijn part mocht ze Cruella heten, het kon mij op dat moment niet schelen. Toen ze me vertelde dat ze 's anderendaags zou vertrekken uit Brussel en waarschijnlijk nooit meer zou terugkeren leek ze een beetje teleurgesteld. Maar ze had ook goed nieuws. Ze had voor die ene nacht in Brussel een hotelkamer helemaal voor haar alleen. Het was duidelijk een uitnodiging waar ik graag op inging. Het viel me wel op dat haar vrienden ons volgden toen we naar haar hotel gingen. Maar daar moest ik maar niet op letten beweerde ze. Het hotel waar ze die nacht verbleef bleek het poepchique Amigo aan de grote markt van Brussel te zijn. De roomservice werkte er uitstekend want al snel werd de gekoelde champagne gebracht. Toen ik enkele uren later vertrok was ik nog een beetje licht in mijn hoofd. En eigenlijk zou het hele gebeuren een mooie herinnering blijven als er niet een staartje aan kwam. Alhoewel dat staartje nu ook weer niet zò erg was. Het streelde enkel mijn ego waardoor ik die nacht nooit meer zal vergeten. Want enkele jaren later kwam het staartje. Er zat een klein pakje in de brievenbus. Het bleek een muziek plaatje te zijn. Een vinyl singeltje want cd's waren in die dagen nog geen gemeengoed. Het zal waarschijnlijk het eerste exemplaar van Tina Turner's “Simply the best” in België geweest zijn want ik had het nog nooit op de radio gehoord. Ik vroeg me af wat dat te betekenen had, maar er zat een briefje bij dat alles duidelijk maakte. Op het briefje stond in sierlijk handschrift “ Especially for you, with love. Tina Turner”.
Naar analogie met de waarschuwing op sigaretten willen Britse artsen ook een waarschuwing op alcoholische dranken. Het begin van een algehele drooglegging als je het mij vraagt. Want zo is het ook begonnen met roken. Eerst kwam er een waarschuwing op pakjes sigaretten en daarna volgde een verbod op roken in alle openbare gelegenheden. De gevolgen zien we dagelijks. Op de stoep voor elk café staan de rokers buiten te hoesten. Dat is blijkbaar goed voor de volksgezondheid. En een uitstekend voorbeeld voor kinderen. Maar binnenkort gaan we dus ook drinkers op de stoep zien staan. Degene die het nog waagt om een biertje te drinken zal dat buiten moeten nuttigen. Dat wordt een gezellige boel voor de deuren van cafés. Rokers en drinkers gezellig bij elkaar. Maar wat ik mij dan afvraag is waar het gaat eindigen. Wil men op elk product dat de gezondheid eventueel kan schaden een waarschuwing? En een verbod op het gebruik in openbare gelegenheden? Want er zijn nogal wat zaken die de gezondheid in gevaar kunnen brengen. Dan denk ik eerst en vooral aan vrouwen. Die zijn ook gevaarlijk. Moet er dan geen waarschuwing komen op vrouwen? En het gebruik van vrouwen verbieden op openbare plaatsen. Ook enkel buiten op de stoep te nuttigen. Komt er een waarschuwing op auto's? Die kunnen de gezondheid ook erg schaden. En waarom geen waarschuwing op frisdrank? Heel ongezond is dat. Moeten we er ook niet aan denken om een waarschuwing op frieten te plaatsen. Volgens voedingsdeskundigen heel ongezond. Op snoep? Op chips? Op hamburgers? Misschien een grote waarschuwing op koeien. Die kunnen tegenwoordig paardenvlees bevatten. Moet er geen waarschuwing komen op belastingen? Daar word ik ziek van. Ik ben het zo langzamerhand beu om steeds maar weer gewezen te worden op gevaren voor mijn gezondheid. Ik wil leven zoals ik het wil. Ik weet zelf ook wel wat goed en slecht is voor mijn gezondheid. En als ik eens flink doorzak dan draag ik daar zelf de gevolgen van. Niemand moet mij komen vertellen dat een kater slecht voor de gezondheid is. Dat weet ik. Maar het is mijn leven, daar ga ik mee om zoals het mij past. Het leven zelf is trouwens een gevaar voor de gezondheid. Wie leeft gaat vroeg of laat doodt. Daar kan geen waarschuwing iets aan veranderen. Maar wat willen die regel- en wettenmakers eigenlijk. Dat we allemaal 300 jaar worden? Dat gaat nogal wat kosten aan pensioenen. Of willen ze de arbeidstijd optrekken tot een slordige 200 jaar. Misschien moeten we eens beginnen met een waarschuwing te plaatsen op politiekers die dergelijke onzin verzinnen. Dat zou pas nuttig zijn. Want dat zijn degenen die het plezier en het vertier ondergraven. Dat zijn de verpesters van een plezante samenleving. De verneukers van de vrolijkheid die elke vorm van genot willen bannen en naar een samenleving streven waar chagrijnigheid, stress en depressies de hoofdrol spelen. Ik heb er genoeg van. Ze kunnen de pot op met al hun waarschuwingen. Alhoewel er van mij best een waarschuwing op duvel mag komen. Om vergissingen uit te sluiten. Dan weet ik tenminste naar wat ik moet grijpen als ik een beetje wazig begin te zien. Een hele grote rode sticker op elk flesje duvel, met als tekst: “dit is nog bier, geen Heineken”.
Mijn muze heeft de pijp aan Maarten gegeven. Eerst dacht ik nog dat ze overspel pleegde. Dat ze elders een beter onderkomen gevonden had. Dat kon natuurlijk en ik zou ze zeker niet tegenhouden. Waarom zou ik ook. Als het ergens anders beter is mag je als redelijk mens geen bezwaar hebben. Iedereen heeft recht op geluk. Maar dat is het allemaal niet. Het is eenvoudiger. Ze heeft er gewoon de brui aan gegeven. Gedaan met ingevingen te geven. Ze is de mensen beu. Ze wil helemaal niet meer communiceren. Ze heeft zich teruggetrokken uit het leven. Voortaan wil ze enkel als kluizenaar door het leven gaan. Geen inspirerende contacten meer. Geen flauwe grapjes maken. Ook geen gulle lach en geen kleine pleziertjes meer. Het is allemaal voorbij. Zou het te maken hebben met een mid-life crisis? Of is er sprake van een ander probleem. Misschien heb ik wel iets te veel verwacht van haar. Of heb ik haar inspirerende ingevingen wel iets te vrij geïnterpreteerd. Zodat ze zich misbruikt voelt. Een soort van communicatiestoornis. Misschien moet ik hier professionele hulp inroepen. Want zelf begrijp ik er geen snars van. Voor mij is het leven simpel. Als eenvoudige sterveling die beseft dat het leven kort is probeer ik er uit te halen wat er in zit. En zoveel mogelijk plezier te maken. Maar misschien is dat anders in de muze wereld. Misschien heeft een muze wel het eeuwige leven. En kan ze het zich permitteren om een paar jaar de pessimist uit te hangen. Iets dat ik mij, wegens tijdsgebrek, helaas niet kan permitteren. Mijn leven is daarvoor veel te kort. Ik moet kiezen tussen een optimistische ingesteldheid of een pessimistische. Al heb ik ook wel mijn momenten dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar tegenslagen horen nu éénmaal tot dit aardse bestaan. Tegenslagen zijn er om overwonnen te worden. Om een tandje bij te steken en door te gaan. Toch vraag ik mij af wat me in deze te doen staat. Moet ik ingrijpen en mijn muze met zachte dwang aanmoedigen om de optimistische kant van het leven te zien. Of moet ik ze als verloren beschouwen en ze maar laten wegkwijnen. Het is per slot van rekening haar eigen keuze. Mag ik wel tussenkomen in een persoonlijke beslissing? Allemaal vragen waarop ik niet onmiddellijk het antwoord weet. Wat ik wel weet is het feit dat ik mij voorlopig alleen uit de slag zal moeten trekken. Het zal niet makkelijk worden, maar moeilijk gaat ook. En een plantrekker ben ik altijd geweest.
Ik ben Fredje
