Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
24-04-2014
Terug thuis
De operatie liep niet zoals verwacht. En de dag later was het zaakje dan wel opgelost, maar de herstelperiode zou iets langer duren. Het begon al op de operatietafel. Daar ontstond enig animo onder dokters. Ik kon het nog enigszins volgen doordat ik slechts plaatselijk verdoofd was en het gewroet met camera in mijn aderen kon zien op de monitor. Maar een normaal mens begrijpt natuurlijk niks van wat er te zien is. Voor mij leek het een wandeling in een maanlandschap. Tot de handelingen gestopt werden met de mededeling “we gaan de video even bekijken”. Dat nam de nodig tijd in beslag en ik begon nattigheid te voelen toen steeds meer mensen naar de video kwamen kijken. Tot er eentje dacht om mij moed te komen inspreken met de woorden; “het komt in orde hoor meneer, er zijn drie professoren een oplossing aan het zoeken”. Ik zweer het je, dat zijn geen geruststellende woorden als je op een operatietafel ligt. Maar goed, het zaakje werd afgebroken en ik ging naar intensieve. Om dezelfde avond weer als lijdend voorwerp te fungeren. Ditmaal echter onder volledige verdoving. Ik kreeg het vermoeden dat er geen ooggetuigen mochten zijn bij hetgeen ze zouden uitspoken. Want dat er rare dingen gebeurd zijn mag duidelijk zijn. Toen ik wakker werd bleek dat men mijn borstkas opengesneden had, twee by pass kanaaltjes geplaatst had en het hele zooitje terug dichtgemaakt had. De dokters mogen dan wel komen vertellen dat ik binnen een maand als een jonge hinde zal rondspringen, voorlopig voelt het alsof er een tractor over me heen is gegaan. Ik heb trouwens een vermoeden dat de operatie niet door gediplomeerde chirurgen gedaan is. Het stond zelfs aangeduid in de lift; 'Gauwdieven opereren ook in het ziekenhuis'.
Het kwam als een sneeuwvlaag in volle zomer. Op een normale nacht toen ik niet kon slapen en klaarwakker voor de PC zat uit te denken welke zever ik kon schrijven voor mijn blogje. Het begon met een druk op mijn borst, net alsof iemand besloten had om een bankschroef aan te spannen. Onmiddellijk gevolgd door een vlammende pijn in mijn linkerarm. En toen brak er zweet uit met een draaierige misselijkheid als kers op de taart. Bijna donderde ik van de stoe. Gelukkig vond ik nog de mogelijkheid om te gaan liggen. De druk, de pijn en het zweten duurde een klein uurtje. Niet normaal dacht ik nog. Want een doorgewinterde luiaard als ik zal er wel voor oppassen om te zweten. Naar de dokter dus. Ik was de eerste klant die ochtend. De dokter keek bedenkelijk toen ik hem uitlegde wat me was overkomen en binnen de kortste tijd zat ik in de wachtzaal van een cardioloog. Na enkele testen viel het verdikt. “Het lijkt wel alsof je een klein hart infarct gehad hebt” zei de man. Waar dat vandaan kon komen was me een raadsel want ik laat het niet snel aan mijn hart komen. En een groot hart heb ik altijd gehad. Vooral voor vrouwen. En toch. Mijn trouwe hartje liet me in de steek. Een duidelijke verwittiging dat er iets moest gebeuren. Het is raar. Een mens raakt zo gewoon dat alle onderdelen hun normale functie verrichten zonder klagen en zagen en dan komt er plots een kink in de kabel. Een schreeuw om aandacht. Het is nu een tiental dagen geleden dat ik de eerste verwittiging kreeg en sindsdien zijn er nog gevolgd. Op onregelmatige tijdstippen laat men hartje weten dat er iets mis is. Ik kreeg dan wel de nodige pillen om een beetje tijd te rekken, het mag niet baten. Telkens weer begint het rotding te pruttelen als een oude motor die zonder brandstof dreigt te vallen. En morgen is het dan zover. Om zeven uur word ik in het ziekenhuis verwacht. Op een tijdstip dat ik er in normale omstandigheden nog niet aan denk om op te staan. Als dat maar goed is voor mijn hart denk ik dan. Maar goed, we zullen wel zien. Ik vraag me echter nog altijd af hoe het zover is kunnen komen. Komt het omdat er hier ten huize een opfrisbeurt aan de gang is en dat ik zien werken heb? Of komt het omdat ik teveel aan vrouwen denk. Al twijfel ik ten zeerste aan dat laatste want dat heb ik nog nooit aan mijn hart laten komen. Maar een frisse operatie zal soelaas brengen. Morgen. En tegen morgenavond is het zaakje opgelost. Misschien volgt er wel een dieet. Een zoutvrij dieet? Een suikervrij dieet? Eigenlijk kan het mij niet schelen. Want in duvel zit geen zout of suiker.
Drie dagen heb ik nodig gehad. Drie volle dagen om te recupereren van gedane inspanning. Gebroken en geradbraakt lag ik met mijn pikkelen omhoog. Het was begonnen met vrouwlief die, weeral, vond dat het plafond afgewassen moest worden. Een serieus werkje voor een gediplomeerd luiaard als ik. En alsof dat nog niet genoeg was moesten de muren geschilderd worden. Allemaal nog wel. Dat is inmiddels ook al gebeurd. Zeg nu nog dat ik niet van aanpakken weet. Al is het nog niet het einde van mijn lijdensweg. Terwijl we toch bezig zijn moet er volgens vrouwlief een nieuwe vloer komen. Weg met het vast tapijt, laminaat moet er komen volgens de directeur van gedane zaken. Dat is ondertussen al in de planning voor zaterdag opgenomen. Hoe ik dat ga overleven weet ik nog niet. Al ben ik ditmaal iets slimmer geweest. Ik ben dan wel totaal uitgeput, het kon erger. Want deze keer heb ik er voor gezorgd dat ik mij kon beperken tot het kijken naar hoe de werken werden uitgevoerd. Ik had iemand gevonden die het tegen betaling kwam doen. Bovendien heeft die man mij verzekerd dat hij zaterdag het laminaat komt leggen. Met hulp, met twee mannen gaan ze er zaterdag tegenaan. Misschien zullen ze zondag ook nog een restje moeten komen doen. Dat valt nog af te wachten. Maar ik ben niet gek hé. Zelf begin ik er niet meer aan. Ik ga mij hier niet kreupel werken voor een paar details. Nee, nee, ditmaal geen breuken en verrekkingen voor mij. Ditmaal zal ik alleen maar moe zijn van het kijken hoe de werken gedaan worden. Wat had je gedacht? Ik heb ze nog alle vijf op een rij hoor. Die vijf mogen dan wel in ploegen werken, ik heb ze nog allemaal. En als het me echt teveel wordt ga ik een pint drinken. Zoals ik gedaan heb als het plafond afgewassen werd en de muren geschilderd werden. Ik heb zo een vermoeden dat zaterdag en zondag weer een vermoeiend weekend gaat worden. Als ik dat maar overleef.
Ik ben Fredje
