Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
08-02-2013
Meester Jo
Eigenlijk zou ik mij moeten schamen omdat ik er nog niks over geschreven heb. Het “unicum” werd onder mijn aandacht gebracht door een artikeltje in een landelijke krant. Door een journalist die hier zelfs niet woont maar, terecht, vond dat het wereldkundig gemaakt moest worden. Het unicum waar hij het over had is niks anders dan meester Jo. Een leraar in een basisschool in ons dorpje. Maar wat volgens de krant een unicum is, is voor mij en voor zowat allen die meester Jo kennen niks ongewoon. Omdat we hem al zo'n veertien jaar zo kennen. En iedereen kent het hele verhaal van meester Jo. Het begon zowat veertien jaar geleden. Jonathan, want zo is zijn naam voluit, was zestien jaar en kwam op een mooie dag thuis van de plaatselijke chiro. Het was een warme dag geweest en Jonathan was niet bepaald een rustige jongen. Bezweet en vuil geworden van in bomen te klauteren en over de grond te rollen kwam Jonathan thuis. Hij besloot een duik te nemen in het ouderlijke zwembad achterin de tuin. Onbezonnen dook hij het water in. Wat hij echter uit het oog verloren had was het feit dat er onvoldoende water in het zwembad was. Jonathan kwakte met zijn hoofd tegen de bodem van het zwembad. Het had dramatische gevolgen. Jonathan werd op slag volledig verlamd. Al wat hij nog kon was spreken en met zijn hoofd bewegen. Armen en benen hingen er bewegingloos bij. Medische onderzoeken brachten aan het licht dat er geen hoop op beterschap was. Verschillende revalidatie pogingen bevestigden alleen maar het verdikt. Maar Jonathan gaf niet op. En het unicum begon vorm te krijgen. Met een aangepaste elektrische rolstoel maakte Jonathan zijn studies af. Met zijn diploma als computerspecialist zocht hij een plaatsje op de arbeidsmarkt. En toen kreeg hij dat tikkeltje meeval dat iedereen wel eens krijgt. In die periode werd er in de basisschool een computerklas opgericht en de school zocht een leraar. Jonathan greep de kans met beide … heu, nu ja... hij solliciteerde en kreeg de job. Mits enkele kleine aanpassingen aan de lokalen ging meester Jo aan de slag. In het begin was meester Jo wel een verrassende verschijning op school. De kinderen konden er niet genoeg van krijgen toen ze zagen dat hij zijn rolstoel bestuurde door middel van een joystick die hij met zijn kin bediende. Maar sindsdien is meester Jo een normale verschijning. Zowel in school als in de straten van ons dorpje. Het kan dan wel eens gebeuren dat meester Jo zichzelf ergens klem rijdt met zijn rolls royce, maar dat is geen probleem. Iedereen kent meester Jo en een helpend duwtje is er altijd wel in de buurt. Ondertussen is meester Jo een vertrouwd beeld in de school en in het dorp. Zodanig vertrouwd dat niemand er zich nog van bewust is dat het toch wel een bijzondere man betreft die de moed nooit heeft opgegeven. De nu dertigjarige man bewijst al veertien jaar elke dag dat hij nog nuttig is in de maatschappij. En het is een buitenstaander die mij en vele anderen er op attent moet maken dat we hier te maken hebben met een wel heel uitzonderlijk man. En die buitenstaander heeft wel helemaal gelijk als hij spreekt van een unicum. Weinigen zullen het meester Jo nadoen. Door zijn moed en doorzettingsvermogen is hij ook een voorbeeld voor de kinderen. En de kinderen zijn gek op meester Jo. Niet in het minst als ze een eindje kunnen meerijden met “hun” meester Jo. Zo zie je maar. Waar een wil is, is een weg. En dan hoor ik sommige jongeren klagen dat ze geen kansen krijgen in het leven. Ze kunnen altijd bij meester Jo enkele lessen gaan volgen hoe je in het leven kansen creëert.
Het is algemeen geweten, het verschil tussen een echtgenote en een minnares is zowat 20 kg. Waarom dat zo is weet ik ook niet zo direct. Al heb ik wel een vermoeden. Zo zou het me niet verwonderen dat een gehuwde vrouw niet meer op haar lijn let omdat de buit binnen is. Ze heeft een man aan de haak geslagen en haar broodje is gebakken. Ze hoeft geen moeite meer te doen om zichzelf nog een beetje te verzorgen. En ze zal al zeker geen moeite doen om een dieet te volgen. Een getrouwde vrouw weet maar al te goed dat haar vent financieel aan haar gebonden is. Het zou die man een fortuin kosten als hij het nog maar waagt om er over te denken terug alleen door het leven te gaan. Het zijn alleen superrijken die zich een scheiding kunnen permitteren. Een gemiddelde man weet dat hij onder een brug zal moeten gaan slapen bij een scheiding. En zijn vrouw weet dat hij dat weet en daarom kan ze zich alles permitteren. Er is ooit onderzoek gedaan naar het verband tussen gewicht en gehuwd zijn. Spijtig genoeg weet ik niet meer door wie, maar uit dat onderzoek bleek dat de gemiddelde gehuwde vrouw 3,2 kg per jaar verdikte. Na tien jaar huwelijk weet je het wel. Zelf ben ik al meer dan veertig jaar gehuwd. En een kleine berekening....mag ik niet maken van vrouwlief. Al kan ik melden dat het gemiddelde niet klopt in het geval van mijn eega. In welke zin het niet klopt mag je zelf raden. Maar het blijft een feit dat gehuwde vrouwen meer gewicht in de huwelijkse schaal leggen naarmate ze langer getrouwd zijn. Zo'n 3,2 kg per jaar. Als ik er van uit ga dat een gemiddelde jonge vrouw 60 kg weegt als ze in het huwelijk treedt kan dat tellen. Een vrouw die twintig jaar getrouwd is, is dan zowat verdubbeld in gewicht. En laat ons eerlijk blijven, een verdubbeling op twintig jaar tijd is niet niks. Als het spaargeld moest zijn zou het er nog interessant uitzien. Want er is tegenwoordig geen enkele bank die zoiets kan garanderen. Maar in het geval van een vrouw gaat die zware vlieger niet op. Geld is daar niet mee te verdienen. Integendeel, het zal je als man heel veel geld kosten om van het ballast af te raken. Misschien is het daarom dat jongeren kiezen om niet te trouwen maar gewoon samen te wonen. Dat is stukken goedkoper in geval het misloopt. Al beweert mijn vrouw dat ik totaal verkeerd ben met mijn vermoeden. En heeft dat verdikken van gehuwde vrouwen een heel andere reden. Volgens haar is er een heel simpele reden om dat verschijnsel te verklaren. Een reden waar ik helemaal niet akkoord mee ben. Het blijft hier ten huize een punt van discussie. Maar zij blijft bij haar standpunt dat de ware reden is dat een vrijgezelle vrouw die 's avonds thuis komt eerst kijkt wat er in de koelkast ligt en dan naar bed gaat. En een gehuwde vrouw die 's avonds thuis komt eerst kijkt wat er in bed ligt en dan naar de koelkast gaat.
Af en toe heb ik een gat in mijn portemonnee. Dat komt omdat ik soms een gat in mijn hand heb. Maar dit keer was het anders, ik had een gat in mijn kousen. Nieuwe kousen moesten er dus komen. Want kousen stoppen is niet meer van deze tijd. Maar er dook al onmiddellijk een probleem op. Geloof het of niet maar net op dat ogenblik kreeg ik een artikeltje onder ogen over kousen. Het bleek niet eenvoudig te zijn om te beslissen welke kousen het zouden worden. Want volgens ene Marc Hall van socked.co.uk. is de kleur van kousen heel belangrijk. Volgens de man “drukken kleuren je persoonlijkheid uit en helpen bij het creëren van een beeld dat je aan anderen toont. En ook, “ Een bepaalde kleur van kousen bepalen hoe anderen over je denken”. Dat was nieuw voor mij en een glimlach speelde om mijn lippen. Want het kan mij immers geen sikkepit schelen hoe anderen over mij denken. Maar er stond ook iets bij dat wel van belang was. En dat zinnetje trok meteen mijn aandacht. Zo stond er klaar en duidelijk: “Geïnteresseerde vrouwen kijken naar de kousen van de man om meer te weten te komen over hem. Met de juiste kleur heb je dus een streepje voor”. En vermits elk streepje telt had het artikeltje mijn volle aandacht. De kleur van de nieuwe kousen waren dan ook belangrijk. Zo is zwart de kleur van de gentleman. Het stond er duidelijk. Zwart op wit. “ Zwart is de kleur van de gentleman. Zwart drukt autoriteit, macht, wereldwijsheid en mysterie uit”. Nu wil ik wel de gentleman uithangen maar autoriteit, macht en wereldwijsheid zijn niet mijn ding. Niks voor mij dus. Wit dan maar. Maar wit blijkt niet echt positief over te komen bij vrouwen. Want witte kousen zijn een zonde volgens dat artikeltje. “ Witte kousen worden gedragen door tieners uit de jaren 80 en sportmannen die te lui zijn om van kousen te veranderen na het sporten”. Ook niks voor mij. Ik ben geen tiener uit vervlogen tijden en over sport zal ik maar zwijgen. Over naar grijs dan maar. En dan kreeg wel een lichte schok. Immers “grijs is de kleur van bankiers en geestelijken”. Mijn oude kousen zijn grijs en een bankier ben ik nooit geweest. Ik begon mij vragen te stellen. Zou ik dan onbewust verschillende jaren een pastoor geweest zijn? Een woordvoerder van een hogere macht? Een raddraaier zonder scrupules? Allemaal zonder het zelf te beseffen. Eén zaak werd mij duidelijk; mijn toekomstige kousen mochten zeker geen grijze zijn. Al was er nog keuze genoeg. Rode, bruine, fluo, gele, gouden en zelfs veelkleurige. Maar allemaal hadden ze wel nadelen in mijn ogen. Zo zijn de rode voor politiekers. De bruine voor bibliothecarissen. Fluo kousen zijn dan weer voor jongeren onder de 11 jaar. Gele voor aandachtzoekers en gouden voor professionele voetballers. En de veelkleurige voor onstabiele mensen. Allemaal niks voor mij. Er bleef blauw over. En die trokken mijn aandacht. Blauwe kousen worden gedragen door betrouwbare personen. Dokters bijvoorbeeld. En betrouwbaar wil ik wel overkomen. Vooral bij goedgelovige vrouwen. Als betrouwbare dokter zouden vrouwen immers redelijk snel uit de kleren gaan. Mijn besluit stond dan ook vast. Ik trok naar de winkel en koos resoluut voor de warmste.
Ik ben Fredje
