| B b B b 1 s (17) |
| Bastaardkikker |
De bastaardkikker of middelste groene kikker (Pelophylax kl. esculentus, vroeger Rana kl. esculenta) is een kikker van het geslacht van de groene kikkers (Pelophylax) uit de familie echte kikkers (Ranidae).
Engelse benaming, Edible Frog. |
bastaarkikker
Foto : Leo Bogert CC |
De bastaardkikker is te herkennen aan de meestal lichtgroene kleuren, een lichte streep op de rug, witte buik en langs de flanken rijen bruine of donkergroene vlekjes.
Mannetjes blijven kleiner dan vrouwtjes en hebben knobbeltjes op de poten waarmee ze de vrouw tijdens de paring makkelijker vast kunnen houden.
Deze soort blijft kleiner dan de meerkikker met maximaal 12 centimeter en komt nooit ver uit de buurt van een waterbron vanwege de sterkere gebondenheid aan water. |
bastaardkikker, mannetje in de paartijd
auteur : Sebaho CC |
In het veld is het gemakkelijkste kenmerk het onregelmatige gekwaak.
Het is een mengsel van stotende geluiden en rustige stukjes.
De kwaakblazen zijn grijs.
Doordat ook triploïde exemplaren kunnen voorkomen kunnen de kikkers ook veel op de poelkikker of de meerkikker lijken, als die het grootste aandeel in de chromosomen hebben.
Lange tijd werd deze soort als nominale vorm beschouwd; Rana (esculenta) esculenta, en de groene kikker (Rana (esculenta) ridibunda) als ondersoort hiervan. |
Pelophylax klepton esculenta
Foto : Bobby Bok CC |
De bastaardkikker is een hybride soort, een kruising tussen twee andere soorten die zich echter zelfstandig voort kan planten.
De 'oudersoorten' zijn de eerder genoemde meerkikker (P. ridibundus) en de poelkikker (P. lessonae) te zijn.
Tegenwoordig wordt de kikker als volwaardige soort gezien, maar de hybride oorsprong wordt in de naam vermeld met het tussenvoegsel klepton, afgekort kl, wat letterlijk 'stelen', en in biologische zin 'overnemen' betekent. |
bastaardkikker, larve met achterpootjes
auteur : Piet Spaans CC |
De bastaardkikker komt niet zo vroeg uit zijn winterslaap als de bruine kikker.
Als de bruine kikkers hun eiklompen al hebben afgezet worden de groene kikkers pas actief.
Ze zetten pas eind mei hun eiklompen af, welke kunnen worden herkend aan de geelbruine kernen.
De kikkervisjes zijn bruingroen gekleurd en kunnen worden herkend doordat de larven van bruine kikkers in de nazomer niet meer aanwezig zijn.
Ze lijken wat op de larven van de knoflookpad, die nog groter worden.
De larven van de knoflookpad zijn grijzig, hebben een andere vinzoom en voelen erg week aan.
De kikkervisjes leven van algen.
Ze groeien snel en worden erg groot (ca. 6 cm), zeker als ze ook nog overwinteren.
De meeste kikkervisjes metamorfoseren echter al in augustus.
De volwassen kikkers overwinteren op het land of op de bodem van het water. |
Pelophylax klepton esculenta juveniel
auteur : Piet Spaans CC |
Deze soort houdt van water waar de zon op kan schijnen, dus geen beschaduwde vijvers, maar open plekken in bossen, heidevelden en drinkputten waar ze soms massaal voorkomen.
De eetbare groene kikker leeft in heel Centraal-Europa, van Frankrijk tot in Rusland met als natuurlijke barrière het Wolga- rivierbassin.
De soortnaam esculentus betekent eetbaar, maar omdat deze soort beschermd wordt, is het verboden ze te vangen laat staan te bereiden.
Toch is deze soort bij Franse koks als de soort met de lekkerste billen gezien en belanden ze nog wel eens op de menukaart. |
Bron : Wikipedia CC
http://www.herpet.mysites.nl/ |
