Het Sydney Opera House is een gebouw voor opera en andere muziek in de Australische stad Sydney.
Het is de thuisbasis van de Sydney Symphony.
Het staat sinds 2007 op de UNESCO-werelderfgoedlijst.

Het werd op 20 oktober 1973 geopend door koningin Elizabeth II, 14 jaar nadat ze met de bouw begonnen waren.

Het plan om het Sydney Opera House aan de haven van Sydney te bouwen is ontstaan in 1955.
Er werd een internationale architectuurwedstrijd voor uitgeschreven.
Jørn Utzon won de wedstrijd met dit ontwerp, men zegt dat hij het ontwerp in 1 keer zonder meetlat of rekenmachine vanuit de hand heeft getekend.
Utzon hield veel van zeilen.
Dit gebouw zou zijn liefde voor de zeilsport symboliseren omdat de daken niet alleen op schelpen lijken, maar ook op de zeilen van een groot zeilschip.

Het Opera House ligt op de Bennelong Point, aan de rand van een haven waar voorheen een tramremise lag.
Het gebouw bevat niet alleen een operazaal, maar ook nog drie andere concertzalen, restaurants en bars.
Men rekent dit werk tot het expressionisme.

De bouw leverde enige problemen op, maar ging uiteindelijk toch door.
Utzon is echter gaande het bouwproces afgehaakt en nooit meer in het gebouw geweest.
Oorspronkelijk had men de bouw geraamd op £3.500.000 ($7 miljoen) en de opleverdatum 26 januari 1963 (Australia Day).
Het project werd dus tien jaar te laat opgeleverd, terwijl de uiteindelijke kosten $102 miljoen waren, waarmee het budget meer dan veertien keer werd overschreden.

Sinds de opening van het Sydney Opera House is dit gebouw tot het symbool van Sydney geworden zoals de Eiffeltoren voor Parijs.
Het gebouw was ook genomineerd tijdens de verkiezingen van de New7Wonders of the World.

In mei 2009 ontwierp de Britse muzikant Brian Eno een audio-visuele installatie die geprojecteerd wordt op het operagebouw.
77 Million Paintings is de naam van het steeds wisselende kleur en vormexperiment.

Het dak bestaat in wit- en grijstinten uit 1.056.000 kleine tegeltjes die speciaal uit Zweden geïmporteerd zijn.
Deze tegeltjes zijn in een bepaald patroon neergelegd.
Onder de tegels zitten ribben die aan elkaar zijn gemaakt met kabels met daar tussen een soort betonnen deksels.
Bij de openingen van de schelpen zitten de ribben zonder tegels of beton, maar met glas eroverheen.

De daken zijn ook meteen de muren en staan op een platform.
Er is een trap naar het platform en hier kan men op rondlopen, tevens kan er beneden om het hele gebouw worden gelopen.

Bij de ingang bevinden zich de monumentale trap en het voorplein.
Hier worden openluchtfilms en gratis optredens gehouden.

Van binnen

Het opera house heeft meer dan 1000 verschillende ruimtes. Dit zijn de belangrijkste zalen:

• De Concert Hall heeft 2.679 plaatsen. Hier vinden allemaal culturele activiteiten plaats, zoals bijvoorbeeld uitvoeringen van klassieke muziek, opera, popconcerten en modeshows. In de concerthal staat een van de grootste orgels ter wereld, The Grand Organ, met meer dan 10.000 pijpen.
• Het Opera Theatre met 1.547 stoelen. Dit is het basistheater en hier worden vaak grote opera’s en balletvoorstellingen opgevoerd.
• Drama Theatre met 544 zitplaatsen. De speelzaal is voor kleine muziek- en theaterstukken en heeft 398 stoelen.
• Studio met 364 plaatsen.
• Expositieruimte waar je kunt rondlopen, er zijn dus geen vaste zitplaatsen.
• De Repetitieruimte waar de spelers met z’ n allen kunnen oefenen, is ook een opnamestudio waar een heel symfonieorkest in past.

In de theater- en operazalen zijn de muren en het plafond zwart, zodat de aandacht op het podium wordt gericht. Het Opera House heeft ook nog 6 cafés en 4 restaurants.

Het Opera House werd op 28 juni 2007 aan de werelderfgoedlijst van de UNESCO toegevoegd.
Hiermee is Jørn Utzon de eerste architect, van wie een gebouw nog tijdens het leven van de architect aan deze lijst wordt toegevoegd.

De oplossing om het geheel constructief mogelijk te maken, zag het levenslicht toen de architect Jørn Utzon een sinaasappel aan het schillen was.
Hij zag dat hoe je de sinaasappel ook pelde, de geometrische vorm van de schillen in principe altijd gelijk bleven, maar de uiteindelijke vorm er toch anders uit kon zien.