Brits-Amerika is een verwijzing naar het koloniale gebied van het Koninkrijk Engeland en later het Britse Rijk in continentaal Noord-Amerika tijdens de 17e en 18e eeuw.

Officieel heetten de Britse kolonies in Noord-Amerika, Brits-Amerika en Brits West-Indië tot in 1783, waarna de Britten de soevereiniteit van de Verenigde Staten van Amerika erkenden.
Daarna werd Brits Noord-Amerika gebruikt om het Brits territorium in continentaal Noord-Amerika te omschrijven.

De term "Brits Noord-Amerika" werd voor het eerst informeel gehanteerd in 1783, maar het was vrij ongewoon voor het Rapport betreffende de Aangelegenheden van Brits Noord-Amerika (1839) (ook wel Durham Report).

Brits-Amerika kreeg een steeds toenemende invloed op nieuwe en grotere gebieden na de Vrede van Parijs (1763).
Dit verdrag bracht een einde aan de Britse betrokkenheid in de Zevenjarige Oorlog.

Aan het begin van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog in 1775 beschikte het Britse Rijk over twintig kolonies ten noorden en ten oosten van Nieuw-Spanje.
Oost-Florida en West-Florida werden overgedragen aan Spanje tijdens de Vrede van Parijs (1783).
Dit bracht een einde aan de Amerikaanse Revolutie.

Vervolgens werden deze zelfde gebieden in 1819 door Spanje overgedragen aan de Verenigde Staten.
Met uitzondering van Brits West-Indië werden alle overige kolonies van Brits Noord-Amerika verenigd van 1867 tot 1873 ter vorming van het Dominion van Canada.
Het Dominion van Newfoundland voegde zich bij Canada in 1949.